Φεντεραλιστής σε λάθοςεποχή
ΚωνσταντίνοςΧολέβας,Πολιτικός Επιστήμων
Οκ. Θεόδωρος Πάγκαλος διαθέτει παιδεία και πολιτική εμπειρία. Όμως δεν μπορώ νακαταλάβω πότε κάνει δηλώσεις για να πει κάτι ουσιαστικό και πότε απλώς λέεικάτι δημοσίως για να προκαλέσει εντυπώσεις. Η πρόσφατη δήλωσή του σε γαλλικόραδιοφωνικό δίκτυο ότι είναι υπέρ της καταργήσεως της εθνικής κυριαρχίας καιυπέρ μιας πλήρως Ομοσπονδιακής Ευρωπαϊκής Ενώσεως με προβλημάτισε. Διότι είναιγνωστό στους παροικούντες την ευρωπαϊκή Ιερουσαλήμ ότι ο Φεντεραλισμός απέθανεκαι επιβιώνει επιτυχώς το εθνικό κράτος. Η διαφορά από τη δεκαετία του 1980μέχρι σήμερα είναι ότι ενοποιήθηκαν οι δύο Γερμανίες και σήμερα το Βερολίνο μετον όγκο του, την οικονομική του δύναμη και τη σχετική αλαζονεία του αξιοποιείτην τους ευρωπαϊκούς θεσμούς για να επιβάλει μία μορφή ήπιας ηγεμονίας. Αν αυτότο αποδέχεται ο κ. Πάγκαλος ας το πει ξεκάθαρα. Αν. όμως, ερωτοτροπεί με ιδέεςκαι οράματα ουτοπιστικά καλό θα ήταν να τον καλέσουμε να προσγειωθεί. Καλό καιγια εκείνον και για την πορεία του έθνους μας.
Ο Φεντεραλισμός ξεκίνησε ως μία ακραία εκδοχή της ευρωπαϊκής ενοποιήσεως.Προτείνει την κατάργηση των εθνικών κρατών ή την ελαχιστοποίηση της κυριαρχίαςτους ώστε η Ελλάδα, η Γαλλία κ.λπ. να καταστούν Νομαρχίες μιας υπερκυβέρνησηςτων Βρυξελλών. Σήμερα αυτά είναι ξεπερασμένα και γενικότερα οι υπερεθνικοίθεσμοί διέρχονται κρίση. Η κατάρρευση της ΕΣΣΔ, της Γιουγκοσλαβίας και άλλωνπολυεθνικών μορφωμάτων απέδειξε ότι η έννοια του Έθνους και η αξία του Εθνικούκράτους παραμένουν σταθερά ερείσματα του νέου διεθνούς συστήματος. Ουδείςευρωπαϊκός λαός θέλει να χάσει πλήρως την εθνική του κυριαρχία και την εθνικήτου ταυτότητα. Όποιος προτείνει κάτι τέτοιο μάλλον ζει σε λάθος εποχή ήλαμβάνει λανθασμένα μηνύματα.
Η Ευρ. Ένωση είναι χώρος συνεχών αγώνων ειρηνικών και τόπος διαπραγματεύσεων.Κάθε λαός, κάθε έθνος, κάθε κράτος προσπαθεί να κερδίσει όσα περισσότεραμπορεί. Έχουμε φυσικά παραχωρήσει ένα μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας όσοναφορά τα νομισματικά, εμπορικά και οικονομικά θέματα. Δεν έχουμε, όμως,παραχωρήσει ολόκληρη την εθνική μας κυριαρχία. Η Ευρ. Ένωση έχει πλέονσυνειδητοποιήσει ότι θα έχει μέλλον μόνον ως μία χαλαρή Συν-ομοσπονδία εθνικώνκρατών με σεβασμό στην εθνική ταυτότητα κάθε λαού. Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώστα πρώτα κείμενα της Ευρωπαϊκής Συνταγματικής Συνθήκης υπήρχε αναφορά στονΎμνο της Ενώσεως, στο νεώτερο κείμενο που ισχύει σήμερα, δηλαδή στη Συνθήκη τηςΛισσαβόνας, αυτή η διάταξη απαλείφθηκε. Προφανώς διότι κάθε λαός είναιυπερήφανος για τον δικό του Εθνικό Ύμνο. Για να δούμε δε την προσπάθεια τωνεθνικών κρατών να διαφυλάξουν καίριους τομείς εθνικής κυριαρχίας καιπολιτιστικής ταυτότητας ας θυμηθούμε δύο ενδεικτικά γεγονότα των τελευταίωνετών:
Α) Στις 2.10.20019 οι Ιρλανδοί επικύρωσαν με δημοψήφισμα την προαναφερθείσαΣυνθήκη της Λισσαβόνας, τον Καταστατικό Χάρτη της Ευρ. Ενώσεως. Είχαν, .όμως,κατορθώσει μετά το ΟΧΙ τους στο δημοψήφισμα του 2008 να κερδίσουν τρειςδεσμεύσεις από την ηγεσία και τα όργανα της Ευρ. Ένώσεως. Πρώτον ότι δεν θατους πιέσει κανείς να νομιμοποιήσουν τις αμβλώσεις και τη συμβίωση τωνομοφυλοφίλων. Δεύτερον ότι δεν πρόκειται να ενταχθούν σε κάποιο μελλοντικόΕυρωπαϊκό Στρατό. Και τρίτον ότι δεν θα υποχρεωθούν να αυξήσουν τη φορολογία.Δηλαδή ένας ολιγάριθμος λαός 4 εκατομμυρίων επέτυχαν από τα 26 κράτη να γίνεισεβαστό ένα σημαντικό κομμάτι από τον πυρήνα της εθνικής τους κυριαρχίας.
Β) Στις 30.6.2009 το Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο της Γερμανίας εξέδωσετην απόφασή του ως προς το ερώτημα αν είναι συμβατή η Συνθήκη της Λισσαβόνας μετο Γερμανικό Σύνταγμα. Το Δικαστήριο απεφάνθη ότι ναι, μεν, αλλά.... Και τοαλλά σημαίνει πολλά. Η Γερμανία θα διατηρεί την εθνική της κυριαρχία και τοδικαίωμα να αποφασίζει χωρίς παρεμβάσεις της Ευρ. Ενώσεως σε ορισμένους τομείςκαι συγκεκριμένα για τον Στρατό, την Αστυνομία, τη φορολογία, την παιδεία, τονέλεγχο των ΜΜΕ και τις σχέσεις Εκκλησίας-Πολιτείας. Πάλι βλέπουμε, λοιπόν, ότιοι λαοί προσπαθούν να διαφυλάξουν την εθνική τους κυριαρχία σε τομείς πουάπτονται των εθνικών και κοινωνικών τους ευαισθησιών.
Η ιδιαίτερη δυσκολία για την Ελλάδα είναι η οικονομική μας κατάσταση και ηεξάρτησή μας από τις προθέσεις των δανειστών μας. Όμως ακόμη και σε αυτή τηνκατάσταση δικαιούμαστε και υποχρεούμαστε να αγωνισθούμε για την αξιοπρέπειά μαςκαι τη διαφύλαξη σημαντικού μέρους της εθνικής κυριαρχίας. Οι ξένοι βρίσκουνκαι κάνουν. Αν οι ηγεσίες μας τους δίνουν την εικόνα της διαρκούς υποχώρησηςκαι παραχώρησης τότε θα μας ζητούν όλο και περισσότερα. Αντιθέτως αν οικυβερνώντες τον τόπο μας στέκονται σθεναροί, υπερήφανοι και ξέρουν να λένε ΟΧΙόταν χρειάζεται τότε και οι δανειστές θα παύσουν να είναι θρασείς. Σε όλα ταπεδία της εξωτερικής πολιτικής η υποχωρητικότητα και τα συμπλέγματα μειονεξίαςαποθρασύνουν την άλλη πλευρά.
Ο Φεντεραλισμός του κ. Πάγκαλου, λοιπόν, είναι σεβαστός ως άποψη, είναι όμωςτελείως ξεπερασμένος. Θα προσέθετα δε είναι και βλαπτικός για τα εθνικά μαςσυμφέροντα. Παρά τις προσπάθειες των πάσης φύσεως διεθνιστών (μαρξιστών,νεοφιλελευθέρων, πολυπολιτισμικών κ.ά) τα έθνη και τα εθνικά κράτη ζουν καιβασιλεύουν. ΤΙ θα γίνει μετά από 20 χρόνια δεν γνωρίζω. Πάντως σήμερα είναιανάγκη όλοι μας να προστατεύσουμε ως κόρην οφθαλμού την εθνική μας κυριαρχία.
