Παρελάσεις: μνήμη αγώνων για πίστη καιπατρίδα
« Ει τις δοκεί τι είναι, μηδέν ων,εαυτόν φρεναπατά».
Όποιοςφαντάζεται πως είναι κάτι, ενώ δεν είναι τίποτε, εξαπατά τον εαυτό του». (Γαλ.6,3).
Πίστευεστο έργο της. Θα άλλαζε την παιδεία. Η μόνη αξιόλογη αλλαγή της θητείας τηςήταν η τελευταία: Η αλλαγή υπουργείου. Από τα 25 της στην πολιτική, με την αξίακαι το φιλότιμό της, παφλάζον μηδενικό, καρυκευμένη ασημαντότητα, επάγγελμαΠΑΣΟΚ, έχει όλα τα ελαττώματα για να φτάσει και στο ύπατο αξίωμα της χώρας.Τώρα ανέλαβε την «ανάπτυξη». Οσονούπω να περιμένουμε την σύλληψη και την επίχάρτου εφαρμογή του, ενός μεγαλόπνοου σχεδίου για την χώρα, που, βεβαίως, θαονομαστεί «Νέα Ανάπτυξη». Θα ακουστούν τύμπανα, θα ηχήσουν κουδούνια καικουδουνίστρες, θα αντικρίσουμε την ψιμυθιωμένη, παγερή ανικανότητα, δίπλα στονΠρετεντέρη, να αναλύει τις ονειροφαντασίες της και... «καληνύχτα σας Ευχαριστούμεπου επιλέξατε εμάς για την ενημέρωση-εξημέρωσή σας».
Τέλοςπάντων, σέβομαι τους νεκρούς και όταν ακόμη είναι ζωντανοί, όπως θα έλεγε και οποιητής. Κι αν αφιερώνω λίγες αράδες και σπαταλώ τον χρόνο μου στην, περί ης ολόγος, κυρία «δία βίου... ανάπτυξης» πια, είναι γιατί θρηνώ και οδύρομαι γιατην απώλεια. Είχα αρχίσει «να νιώθω» τα μέτρα της κατά της Παιδείας. Ήταν μίακάποια λύσις η τέως..
Τέλοςπάντων, ας ασχοληθούμε με ένα θέμα, που σίγουρα απασχολεί τα κυβερνητικάκλιμάκια και ενοχλεί, ενοχλεί πολύ. Οι παρελάσεις και δή η επικείμενη τηςεθνικής επετείου. Πρόσφατα, στην Ρόδο, επ’ ευκαιρία της απελευθέρωσης τωνΔωδεκανήσων, ο λαός «πήρε με τις πέτρες» του κυβερνολόι. Τρομοκρατημένη ηεπίσημη φαυλοκρατία εκδιώχθηκε κλωτσηδόν από τα έδρανά της. Τα αθηναϊκά ΜΜΕ(Επιρροής-Επιβολής-Εκχαυνώσεως-Εκμαυλισμού-Εξαχρειώσεως) «πήραν γραμμή» καιστηλίτευσαν τους «ανεγκέφαλους» που αμαύρωσαν-κατά τη γνώμη τους-τον εορτασμό.
Οιπαρελάσεις όμως των τοπικών ή εθνικών επετείων τα τελευταία χρόνια έγιναν πεδίοδιχογνωμιών και ιδεολογικής τριβής. Ως συνήθως η κρατικοδίκαιη, αριστεροφανήςιστοριογραφία-το νεοταξικό κηφηναριό-και η λοιπή προοδομανής συνοδοιπορία,αμφισβητεί:
Πρώτον:την ιστορικότητα των παρελάσεων
Δεύτερον:Την χρησιμότητα των παρελάσεων, τις οποίες θεωρούν μεταξικό κατάλοιπο και,επομένως, είναι εθνικιστική εκδήλωση.
Τρίτον:Το ζήτημα της σημαίας. Πρέπει ή όχι να την φέρουν και αλλοδαποί μαθητές;
Τέταρτονκαι με βάση τα τελευταία γεγονότα της «μεταμνημονίου» εποχής, μήπως πρέπει νακαταργηθούν, για να μην αναγκάζονται οι λεπτεπίλεπτοι επίσημοι να επιδίδονταιαλαφιασμένοι σε αγώνες ταχύτητος, για να αποφύγουν τις αρές του κόσμου και ταγιαουρτώματα;
Ωςπρος την ιστορικότητα των παρελάσεων. Μία ελάχιστη νύξη στην «προϊστορία» τουθεσμού. Στην αρχαία Ελλάδα οι παρελάσεις γίνονταν σε διάφορες γιορτές προςτιμήν θεοτήτων. Στα Παναθήναια, για παράδειγμα, εν επισήμω πομπή, παρελαύνουσα«η πόλις», συνόδευε το πέπλο και το έθετε επί του ξοάνου της θεάς Αθηνάς-«τουαρχαίου έδους»-στον Παρθενώνα. Στην πομπή έπαιρναν μέρος και στρατιωτικοί:οπλίτες, αρματοδρόμοι και ιππείς, οι οποίοι έκαναν επιδεικτική παρέλαση, όπωςαυτό διαπιστώνεται και από την αριστουργηματική ζωφόρο του Φειδία. Στο Βυζάντιοείχαμε τους θριάμβους. Θρίαμβος ονομαζόταν η μεγαλοπρεπής υποδοχή των νικητώναυτοκρατόρων ή στρατηγών, κατόπιν περηφανούς νίκης. Κατά τον «θρίαμβο»,παρήλαυνε ο τροπαιούχος στρατός, ακολουθούμενος από τους δορυάλωτους,αιχμαλώτους εχθρούς και τα λάφυρα.
Τηνπερίοδο της Εθνεγερσίας. Ο Παπαφλέσσας με τους αντρειωμένους του σπεύδει προςαπελευθέρωση της Τριπολιτσάς. Καθ’ οδόν περνά μέσα από χωριά, για να δώσειθάρρος στο αιματοβαμμένο Γένος.
«...Καθώςέβλεπαν οι Έλληνες τας σημαίας και τους στρατιώτας, εσήμαινον των εκκλησιών τασήμαντρα και οι μεν ιερείς έβγαινον ενδεδυμένοι τα ιερά άμφια και με τοΕυαγγέλιον ανά χείρας, οι δε Χριστιανοί άνδρες, γυναίκες και παιδίαεπαρακαλούσαν τον Θεόν να τους ενδυναμώνει. Ο Αρχιμανδρίτης (σ.σ. οΠαπαφλέσσας) μάλιστα εφορούσε μίαν περικεφαλαίαν και διά τούτο τον εκκύταζαν μεπολλήν περιέργειαν οι άνθρωποι και τον εδέχοντο με μεγάλην υποδοχήν. Είχε δεσημαιοφόρον ένα καλόγηρο θεόρατο, παπα-Τούρταν ονομαζόμενον, ο οποίος εκράτειένα μεγάλο σταυρόν υψηλά εις τα χέρια και επήγαινε μπροστά εις το στράτευμα. Οκόσμος εγένετο τοίχος και έκαμαν τον σταυρό τους, καθώς επέρνα ο καλόγηρος μετο σταυρό». (Ηλ. Οικονόμου», Κείμενα Πίστεως και Ελευθερίας», Αθήνα 1985, σελ.206. Το περιστατικό διασώζει, ο Φωτάκος στα «απομνημονεύματά» του). Εδώ έχουμεμία κανονική περιγραφή παρέλασης, με σημαιοφόρο και τον λαό «να κάμει τοίχος»,όπως ακριβώς γίνεται και σήμερα στις παρελάσεις.
Γιατην παιδαγωγική χρησιμότητα θα γράψω αυτό που βλέπω στους μαθητές μου. Ανμιλήσεις στα παιδιά για τους πατρικούς αγώνες και τις θυσίες, για τα κόκκαλατων Ελλήνων τα ιερά, μετέχουν στην παρέλαση με καμάρι. Εξ άλλου οι παρελάσειςείναι φανέρωση του «εμείς», της αίσθησης του «συνανήκειν», είναι το ωραιότερομάθημα φιλοπατρίας -και τα έθνη λέγονται έθνη «όταν είναι στολισμένα μεπατριωτικά αιστήματα». Οι παρελάσεις είναι προσανάμματα μνήμης των αγώνων γιαπατρίδα ελληνική και όχι πολυπολιτισμικό… παστίτσιο. Ακόμη και η ενδυματολογικήομοιομορφία υποδηλώνει την εν Επιδαύρω διακήρυξη των προγόνων μας ότι «όλοι οιΈλληνες εισίν ίσοι ενώπιον των νόμων, άνευ τινός εξαιρέσεως».
Τηνσημαία του Παπαφλέσσα, με τον σταυρό, την κρατούσε ένας καλόγερος, οΠαπατούρτας, πολεμιστής, φόβητρο των Τουρκαλβανών. Κατά τα άλλα η Εκκλησία δενθυσιάστηκε στον Αγώνα, αλλά συνεργάστηκε με τον κατακτητή.
«Αφάνισανόλως διόλου τα μοναστήρια και οι καϊμένοι οι καλόγεροι, όπου αφανίστηκαν ειςτον αγώνα, πεθαίνουν της πείνας μέσα στους δρόμους, όπου αυτά τα μοναστήριαήταν τα πρώτα προπύργια της απανάστασής μας... Και θυσίασαν οι καϊμένοι οικαλόγεροι· και σκοτώθηκαν οι περισσότεροι εις τον αγώνα», γράφει ο Μακρυγιάννης.
Την σημαία, το εθνικό σύμβολο πρέπει να τοκρατούν μαθητές με ιθαγένεια.
Ερώτηση:αν αύριο-μεθαύριο μαθητής, μουσουλμάνος το θρήσκευμα, αριστεύσει, τι θα συμβεί;Ίσως απαιτήσει να παρελάσει χωρίς την σημαία και θα προσφύγει-με την συνδρομήτων Γραικύλων του πολυπολιτισμού-σε κάποιο διεθνές καφενείο-δικαστήριο καιμάλλον θα δικαιωθεί. Τα περί ρατσισμών τα ακούω... βερεσέ. Μες στην τάξηκρινόμαστε. Και πρέπει να είσαι κτήνος και ασυνείδητος για να φερθείς μερατσιστική ασπλαχνία σ’ ένα παιδί. Στα πρόσωπα των παιδιών δεν βλέπουμε φυλέςκαι καταγωγές ούτε κάνουμε αναλύσεις αίματος. Βλέπουμε την αθωότητα και τηνχαρά του παραδείσου και ο νοών νοείτω. Να μην λησμονούμε ότι το εξαμελές άγηματων μαθητών που προπορεύεται και ξεχωρίζει από το υπόλοιπο σχολείο, «συνοδεύει»και τιμά την σημαία, το σύμβολο του έθνους και όχι τον σημαιοφόρο. Η λέξησημαία παράγεται από την αρχαία «σήμα» που σημαίνει τάφος. «Ανδρός μεν τόδεσήμα πάλαι κατατεθνηώτος», «άνδρα που σκοτώθηκε παλιά είναι αυτός ο τάφος»,λέει ο Έκτορας στην ραψωδία Η, 89. Και σ’ αυτούς τους τάφους αναπαύονται ταλευκασμένα κόκκαλα όσων έδωσαν την ζωή τους για την Ελευθερία μας, που πήραν τ’άρματα υπέρ πίστεως και πατρίδος, όπως βροντολαλεί ο Κολοκοτρώνης.
Οιπαρελάσεις δεν πρέπει να καταργηθούν, επειδή πομπεύονται οι ολετήρες τηςπατρίδας σ’ αυτές. Να γίνονται χωρίς την παρουσία τους. Ας τις βλέπουν από τιςτηλεοράσεις τους. Ο λαός τους πετροβολά και τους προπηλακίζει, γιατί βλέπει τηνατιμωρησία που απολαμβάνουν. Είναι ηπρώτη, προς το παρόν ανώδυνη, τιμωρία τους για την καταστροφή της πατρίδας.Τους περιμένουν χειρότερα. Αν τολμήσουν και τις καταργήσουν, λαός, στρατός καιεκκλησία να θυμηθούν ποιούς τιμάμε και τι γιορτάζουμε την 25ηΜαρτίου...
