Λέμε «ναι» στις παρελάσεις
Άννα Παναγιωταρέα, Δημοσιογράφος, καθηγήτριαστο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης
Ενα, πιθανότατα, ανώνυμοκείμενο διακινήθηκε χτες σε σχολείο της Βέροιας καλώντας τους γονείς ναπροσυπογράψουν ότι τα παιδιά τους δεν θα παρελάσουν την 25η Μαρτίου,ως έκφραση αντίδρασης προς το «υπουργείο που παραμέλησε σχολείο και μαθητές»και άλλα συναφή παρόμοια...
Δεν μου προκαλεί εντύπωση.Είναι αρκετά χρόνια που η αριστερά έχει «καταδικάσει» τις παρελάσεις τωνμαθητών ως: «Αχρηστες, εθνοκαπηλευτικές, πολεμόχαρες». Αυτά είναι μερικά από ταεπίθετα που έχω συγκρατήσει ως κριτική, που συνοδεύει την απαίτηση τηςκατάργησής τους.
Αλλά οι παρελάσεις δενγίνονται ως πασαρέλα. Δεν έχουν το νόημα του σχολικού «χαβαλέ» ή της εκδρομής.Ούτε το χάσιμο της ώρας από τα μαθήματα. Οι παρελάσεις είναι στην καρδιά τηςεκπαιδευτικής διαδικασίας, για να μάθουν τα παιδιά την Ιστορία και να μηνπιστεύουν ότι έγινε«συνωστισμός στην παραλία της Σμύρνης και κάποιοιαπρόσεκτοι Μικρασιάτες βρέθηκαν στο νερό», τον τραγικό Σεπτέμβρη του 1922,του ξεριζωμού του Ελληνισμού της Μ. Ασίας. Θα μου πείτε πάλι καλά που η κ. Μ.Ρεπούση για να ολοκληρώσει την εικόνα της «φιλικής μεταχείρισης» δεν πρόσθεσε«…και τότε όρμησαν οι Τούρκοι στη θάλασσα για να ανασύρουν τους Ελληνες που δενήξεραν κολύμπι, σώζοντάς τους από βέβαιο πνιγμό»… Τι φρικτή παραμόρφωση τηςΙστορίας, βάσει των ιδεολογικών στρεβλώσεων της συγγραφέως.
Η παρέλαση έχει τονπαιδευτικό ρόλο να προετοιμάσει τα παιδιά ώστε να «ζήσουν» τα ιστορικάγεγονότα, να νιώσουν την υπερηφάνεια για την πατρίδα τους, να αισθανθούν τηνοφειλόμενη τιμή προς εκείνους που θυσιάστηκαν για την πατρίδα και να τηναποδώσουν. Το να γίνεις παραστάτης ή σημαιοφόρος είναι η ύψιστη αναγνώριση τηςσυνολικής επίδοσης ενός μαθητή και η κατάθεση στέφανου είναι το επιστέγασμα τηςτελετής μνήμης που συνιστά η παρέλαση.
Η παρέλαση δεν μπορεί ναχρησιμοποιείται ως ευκαιρία για να δείξουμε την αγανάκτησή μας προς τουςπαρόντες. Ούτε γίνεται με γνώμονα αν υπάρχουν προβλήματα ή όχι στο εκπαιδευτικόσύστημα ή αν το υπουργείο Παιδείας διοικήθηκε από ανίκανους υπουργούς, τουςΠανάρετους και τις Διαμαντοπούλου, που δεν κατόρθωσαν μια ολόκληρη χρονιά ναστείλουν τα βιβλία στο σχολείο ή να ετοιμάσουν «τις κόλλες» για τις πανελλήνιεςεξετάσεις…
Ηταν λάθος μέγα η άμεση ήέμμεση ενθάρρυνση στις «μούντζες», στα «μαύρα περιβραχιόνια» και ό,τι άλλο ταευφάνταστα παιδιά βρήκαν για να δείξουν στους πολιτικούς την απαρέσκειά τους.Είναι δικαίωμά τους να τους κρίνουν, να τους καταδικάζουν στη συνείδησή τους.Μόνον που η παρέλαση δεν γίνεται για τους συγκεκριμένους «επίσημους». Και αν αυτοίαποδεικνύονται κατώτεροι του αξιώματος που τους εμπιστεύθηκε ο λαός, δεν είναιλόγος αμαύρωσης της εθνικής επετείου. Η παρέλαση θα έπρεπε να γίνεται ακόμη καιενώπιον άδειων καθισμάτων. Η τιμή είναι για τις προηγούμενες γενιές που έχυσαντο αίμα τους ώστε να μπορούν οι μαθητές να παρελαύνουν κρατώντας ψηλά τηνελληνική σημαία. Αυτό πρέπει να τους διδάξουν οι δάσκαλοί τους, εμπνέοντάς τουςτο πατριωτικό φρόνημα. Πολύ περισσότερο σε καιρούς δύσκολους, όταναμφισβητείται η εθνική κυριαρχία…
Ελεύθερος Τύπος- 13/03/2012
