Εν Πειραιείτη 16η Μαρτίου 2012
Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν
Ο Εκλαμπρότατος Αρχιεπίσκοπος των εν Τήνω, Νάξω καιΑιγαίω Ρωμαιοκαθολικών κ. Νικόλαος στις 12/3/2012 εξέδωκε «ανοικτήν επιστολήνπρος κάθε άνθρωπο καλής θελήσεως» όπως την επιγράφει, με την οποία ευγενώς μαςεπικρίνει όχι με θεολογικά επιχειρήματα όπως θα ανέμενε κανείς, αλλά μεσυναισθηματικές προσεγγίσεις επιδιδόμενος σε ένα κήρυγμα αγαπισμού καιαποπειρώμενος να θεμελιώσει το συγκρητιστικό οικουμενισμό εν τη πράξει μεευγενείς ωραιολογίες, που «κνήθουν» τα ώτα των ακουόντων, αλλά που απέχουνπαρασάγκας από την αλήθεια.
Είναι πασίδηλον ότι οι οικουμενιστικοί κύκλοικατακρεουργούν τα Κυριακά λόγια της Αρχιερατικής προσευχής εις το 17ο κεφ. τουκατά Ιωάννην ευαγγελίου στ. 21-25 «ίνα πάντες εν ώσι» αποσιωπώντες δολίως τηνόλην πρότασιν του Κυρίου ως και τα του ιδίου περιεχομένου επόμενα χωρία πουαπευθύνει ο Σωτήρ του κόσμου στον Αρχίφωτο Πατέρα Του λέγων: «Ου περί τούτων δεερωτώ μόνον, αλλά και περί των πιστευσόντων δια του λόγου αυτών εις εμέ, ίναπάντες εν ώσι, καθώς συ, πάτερ, εν εμοί καγώ εν σοι, ίνα και αυτοί εν ημίν ενώσιν, ίνα ο κόσμος πιστεύση ότι συ με απέστειλας. και εγώ την δόξαν ην δέδωκάςμοι δέδωκα αυτοίς, ίνα ώσιν εν καθώς ημείς εν εσμεν, εγώ εν αυτοίς και συ ενεμοί, ίνα ώσι τετελειωμένοι εις εν, και ίνα γινώσκη ο κόσμος ότι συ μεαπέστειλας και ηγάπησας αυτούς καθώς εμέ ηγάπησας. πάτερ, ους δέδωκάςμοι, θέλω ίνα όπου ειμί εγώ κακείνοι ώσι μετ ἐμοῦ, ίνα θεωρώσι την δόξαν την εμήν ην δέδωκάς μοι, ότι ηγάπησάς με προκαταβολής κόσμου.» Αποσιωπούν και αποκρύπτουν τα ανωτέρω Κυριακάλόγια απομομώνοντες εξ αυτών τέσσεριςλέξεις για να στηρίξουν την κακοδοξία των και δι’ αυτής την νόθευσιν τηςαληθούς πίστεως διότι ο Κύριος της Εκκλησίας προσεύχεται υπέρ της ενότητος τωνπαιδιών Του με πρότυπον όμως τον Τριαδικό τρόπο υπάρξεως του αιωνίου Θεού, δηλ.εν αληθεία, αληλοπεριχωρήσει και πιστότητι και όχι ασφαλώς εν αιρέσει,διαστρεβλώσει της Θείας Αποκαλύψεως, εν πλάνη και απομειώσει των δογματισθέντωνυπό του Παναγίου Πνεύματος. Ο ιερός Μάρκος ο Ευγενικός εις την επιστολή του«τοις απανταχού της γης» γράφει: «Προ χρόνωνπολλών απεσχίσθη της Δυτικής Εκκλησίας, της Ρώμης φαμέν, το περιώνυμον άθροισμαεκ της των ετέρων τεσσάρων αγιωτάτων Πατριαρχών κοινωνίας, αποσχοινισθέν εις έθηκαι δόγματα της Καθολικής Εκκλησίας και των Ορθοδόξων αλλότρια» και συνεχίζει«Πόθεν ουν ημίν ανεφάνησαν όντες ορθόδοξοι οι δια τοσούτων χρόνων και τοσούτωνπατέρων και διδασκάλων κριθέντες αιρετικοί;»
Είναι πασίδηλον ότι οι οικουμενιστικοί κύκλοικατακρεουργούν τα Κυριακά λόγια της Αρχιερατικής προσευχής εις το 17ο κεφ. τουκατά Ιωάννην ευαγγελίου στ. 21-25 «ίνα πάντες εν ώσι» αποσιωπώντες δολίως τηνόλην πρότασιν του Κυρίου ως και τα του ιδίου περιεχομένου επόμενα χωρία πουαπευθύνει ο Σωτήρ του κόσμου στον Αρχίφωτο Πατέρα Του λέγων: «Ου περί τούτων δεερωτώ μόνον, αλλά και περί των πιστευσόντων δια του λόγου αυτών εις εμέ, ίναπάντες εν ώσι, καθώς συ, πάτερ, εν εμοί καγώ εν σοι, ίνα και αυτοί εν ημίν ενώσιν, ίνα ο κόσμος πιστεύση ότι συ με απέστειλας. και εγώ την δόξαν ην δέδωκάςμοι δέδωκα αυτοίς, ίνα ώσιν εν καθώς ημείς εν εσμεν, εγώ εν αυτοίς και συ ενεμοί, ίνα ώσι τετελειωμένοι εις εν, και ίνα γινώσκη ο κόσμος ότι συ μεαπέστειλας και ηγάπησας αυτούς καθώς εμέ ηγάπησας. πάτερ, ους δέδωκάςμοι, θέλω ίνα όπου ειμί εγώ κακείνοι ώσι μετ ἐμοῦ, ίνα θεωρώσι την δόξαν την εμήν ην δέδωκάς μοι, ότι ηγάπησάς με προκαταβολής κόσμου.» Αποσιωπούν και αποκρύπτουν τα ανωτέρω Κυριακάλόγια απομομώνοντες εξ αυτών τέσσεριςλέξεις για να στηρίξουν την κακοδοξία των και δι’ αυτής την νόθευσιν τηςαληθούς πίστεως διότι ο Κύριος της Εκκλησίας προσεύχεται υπέρ της ενότητος τωνπαιδιών Του με πρότυπον όμως τον Τριαδικό τρόπο υπάρξεως του αιωνίου Θεού, δηλ.εν αληθεία, αληλοπεριχωρήσει και πιστότητι και όχι ασφαλώς εν αιρέσει,διαστρεβλώσει της Θείας Αποκαλύψεως, εν πλάνη και απομειώσει των δογματισθέντωνυπό του Παναγίου Πνεύματος. Ο ιερός Μάρκος ο Ευγενικός εις την επιστολή του«τοις απανταχού της γης» γράφει: «Προ χρόνωνπολλών απεσχίσθη της Δυτικής Εκκλησίας, της Ρώμης φαμέν, το περιώνυμον άθροισμαεκ της των ετέρων τεσσάρων αγιωτάτων Πατριαρχών κοινωνίας, αποσχοινισθέν εις έθηκαι δόγματα της Καθολικής Εκκλησίας και των Ορθοδόξων αλλότρια» και συνεχίζει«Πόθεν ουν ημίν ανεφάνησαν όντες ορθόδοξοι οι δια τοσούτων χρόνων και τοσούτωνπατέρων και διδασκάλων κριθέντες αιρετικοί;»
Ο Ρωμαιοκαθολικισμός δενέχει την αποστολική πίστη εφ’ όσον το filioque, η κτιστή χάρις, το πρωτείο ως προνόμιοπαγκοσμίου δικαιοδοσίας, τα υπέρτακτα έργα, το καθαρτήριο αποτελούν βασικά καιαδιαπραγμάτευτα δόγματά του. Δεν έχει έγκυρα εισαγωγικά μυστήρια, ιερωσύνη καιευχαριστία, διότι έχει αποσχισθεί από την Καθολική Εκκλησία του Χριστού καιισχύει δι’αυτόν ο επικυρωμένος από την Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδο Α Κανών του Μ. Βασιλείου ορίζων «οι της Εκκλησίαςαποστάντες ουκ έτι έσχον την Χάριν του Αγίου Πνεύματος εφ’ εαυτούς· επέλιπε γαρη μετάδοσις τω διακοπήναι την ακολουθίαν... απορραγέντες, λαϊκοί γενόμενοι,ούτε του βαπτίζειν, ούτε του χειροτονείν είχον εξουσίαν, ούτε ηδύναντο ΧάρινΠνεύματος Αγίου παρέχειν, ης αυτοί εκπεπτώκασι». Ο Ρωμαιοκαθολικισμός κατά τονΑγ. Γρηγόριο τον Θεολόγο δεν έχει αποστολική διαδοχή διότι η Ορθοδοξία τουφρονήματος βεβαιώνει την Αποστολική διαδοχή και η κακοδοξία του φρονήματος τηνκαταλύει: «Το μεν γαρ ομόγνωμον και ομόθρονον, το δε αντίδοξον και αντίθρονον·και η μεν προσηγορίαν, η δε αλήθειαν έχει διαδοχής», Αγ. Γρηγορίου Θεολόγου(Εις τον Μ. Αθανάσιον η , PG,1089). Ο Ρωμαιοκαθολικισμός δεν μπορεί να αποβάλη τον παποκεντρισμό του,παλαιότερο και νεώτερο γιατί τον έχει επισφραγίσει δια των αποφάσεων δέκα τριώνδικών του «Οικουμενικών» Συνόδων.
Θυμίζουμε τις διακηρύξειςτου «αγιοποιηθέντος» από τον Ρωμαιοκαθολικισμό Πάπα Ιωάννη Παύλου ΙΙ με τηνΕγκύκλιο UtUnum Sint (1995) (10): «Η Καθολική Εκκλησία έχει τηνπεποίθηση ότι διατήρησε τη διακονία του διαδόχου του Αποστόλου Πέτρου, του ΕπισκόπουΡώμης, που ο Θεός ίδρυσε “ως παντοτεινή και ορατή αρχή και θεμέλιό της ενότητας”»(παράγρ. 88). Και, «Είμαι πεπεισμένος ότι έχω στο σημείο αυτό μία ιδιαίτερη ευθύνη...να βρίσκω μία μορφή άσκησης του πρωτείου, το οποίο, χωρίς ν’ αποποιηθώ μεκανένα τρόπο την ουσία της αποστολής του, ν’ ανοίγεται σε μία νέα κατάσταση»(παράγρ. 95). Ταυτόσημη άλλωστε είναι και η διακήρυξις του παπικού Πρωτείου απότον Πάπα Βενέδικτο ΙΣΤ στό Φανάρι το2006 και υπενθυμίζομε την οδηγία του Βατικανού του Ιουλίου 2007 με τις γνωστές«Απαντήσεις» με τις οποίες ο νυν Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ χαρακτήρισε «ελλειματικές» τις ΟρθόδοξεςΑυτοκέφαλες Εκκλησίες επειδή δεν έχουν κοινωνία με τον δήθεν διάδοχο τουΠέτρου.
Ο όσιος πατήρ ημώνΙουστίνος Πόποβιτς γράφει: «Το ορθόδοξο δόγμα, μάλλον δε το παν-δόγμα περί της Εκκλησίας,απερρίφθη και αντικατεστάθη δια του λατινικού αιρετικού παν-δόγματος περί τουπρωτείου και του αλαθήτου του πάπα, δηλαδή του ανθρώπου. Εξ αυτής δε τηςπαναιρέσεως εγεννήθησαν και γεννώνται συνεχώς άλλαι αιρέσεις: το Filioque, ηαποβολή της Επικλήσεως, τα άζυμα, η εισαγωγή της κτιστής χάριτος, τοκαθαρτήριον πυρ, το θησαυροφυλάκιον των περισσών έργων...».
Οι προυποθέσεις πουτίθενται βιβλικώς από τον Θεό Λόγο για την ενότητα και κοινωνία των εις Χριστόπιστευόντων κατά τα ανωτέρω, είναι η κοινή και αΐδιος δόξα του Τριαδικού Θεού.Εν άλλοις λόγοις η ενότητα του κτιστού ανθρώπου με τον άκτιστο Θεό Λόγοπραγματοποιείται μόνο με την άκτιστη θεοποιό ενέργεια και δόξα του ΤριαδικούΘεού. Αλλ’ αυτή η θεοποιός δόξα παρέχεται δια του Χριστού εν Αγίω Πνεύματι,αποκλειστικά και μόνο στο μυστηριακό σώμα του Χριστού, την Εκκλησία. ΟΡωμαιοκαθολικισμός απορρίπτει δογματικώς τον άκτιστο χαρακτήρα της θεοποιούχάριτος και επομένως η οποιαδήποτε κοινωνία μαζί του θα είναι και θα παραμένειμόνο σε ανθρώπινο κτιστό επίπεδο. Οι Ρωμαιοκαθολικοί κάνουν σύγχυση θεολογίαςκαι οικονομίας στον Τριαδικό Θεό, ορατός καρπός της οποίας είναι το filioque.
Συγκεκριμένα αποκλείοντας την εμπειρία τηςάκτιστης Θείας Χάριτος και της Θεοποιού άκτιστης Δόξας αρνούνται ουσιατικά τηνκοινωνία κτιστού και ακτίστου, αρνούνται δηλαδή το μυστήριο της πραγματικήςκοινωνίας Θεού και ανθρώπου, ως εκκλησιαστικό γεγονός. Αρνούνται στην πράξη τηνίδια την έννοια της Εκκλησίας.
Όλα τα παραπάνωσυνδέονται αρρήκτως με το filioqueγια την αποδοχή τουοποίου ιδιαίτερα συγχέουν οι Ρωμαιοκαθολικοί τα υποστατικά με τα φυσικάπροσόντα του Θεού και ειδικώτερα συγχέουν την αΐδια εκπόρευση του Αγ.Πνεύματος, ως Θείου Προσώπου με την φανέρωση του Αγίου Πνεύματος ως κοινήςάκτιστης ενέργειας του Τριαδικού Θεού. Σύμφωνα όμως, με την Αγιοπνευματική καιδογματική εμπειρία της Εκκλησίας κατά τους δέκα (10) πρώτους αιώνες η έκφανση,ως οικονομία του Αγ. Πνεύματος, που φανερώνεται και λειτουργεί «εκ Πατρός δι’Υιού εν Αγίω Πνεύματι» είναι εκείνη που μας ενοποιεί ακτίστως με τον ΤριαδικόΘεό.
Κατά συνέπεια εφ’ όσον οΡωμαιοκαθολικισμός δεν αποδέχεται την περί ακτίστου χάριτος θεολογία, πράγμαπου εκφράζεται θεσμικά και με το filioqueδεν είναι εφικτή καμμίαθεολογική Εκκλησιολογική και Αγιοπνευματική ενότητα μαζί του.
Δράττομαι της ευκαιρίας απαντώντας γενικά στον κ.Νικόλαο, να απαντήσω και στον γνωστό δίγαμο, τον προσφυώς αποκαλούμενο«Καρδινάλιο Φραντζολίνι», που αυτόκλητα άνευ πανεπιστημιακής καθέδρας, έχειαναλάβει ρόλο τιμητού των Εκκλησιαστικών προσώπων και πραγμάτων, λέγων ότι ηΑγία μας Χώρα δεν είναι προτεκτοράτο των Η.Π.Α., αλλά κράτος δικαίου του οποίουη εν συναλληλία λειτουργούσα Ορθόδοξος Καθολική Εκκλησία, διέπεται υπό των Ι.Κανόνων και των Νόμων του. Η Ιεραρχία της Αγιωτάτης Εκκλησίας της Ελλάδος δεναποδέχεται τους εκβιασμούς των Σιωνιστικών διεθνών Κέντρων, όπως απεδέχθηδυστυχώς η Ιεραρχία της αδελφής ομοδόξου Σερβικής Εκκλησίας για τηνΙσλαμοποίηση του Κοσσόβου, καρατομώντας αδίκως και αντικανονικώς τον ΚανονικόΕπίσκοπο Ράτσκας και Πριζρένης κ.κ. Αρτέμιο, όπως απεδείχθη πασιδήλως πλέον απότην γνωστή Απόφαση 1410/2010 του Στ Ποινικοῦ Τμήματος του Αρείου Πάγου της χώραςμας, που κονιορτοποίησε τα ψεύδη της Σερβικής Ι. Συνόδου και της ΣερβικήςΠολιτείας κατά του δήθεν «καταχραστού» και όντως αγίου Επισκόπου Ράτσκας καιΠριζρένης κ.κ. Αρτεμίου.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ο Πειραιώς ΣΕΡΑΦΕΙΜ
