Αν το χάσουμε θα χαθούμε για πάντα.
Π.Μ. Σωτήρχος
Αυτά,που σημειώνω στην συνεχεία, προέρχονται από μια συνομιλία πού είχα με τονΓέροντα 'Αθανάσιον πρόπερσι, και τα συνοψίζω, χάριν οικονομίας του λόγου, γιατο περίφημο «τζιβαερικόν», πού είναι ή ψυχή του λαού μας και του τόπου Ιδού τοπεριεχόμενο αυτής της συνομιλίας:
- Τίείναι το «τζιβαερικόν», πού αναφέρει ό τίμιος στρατηγός Γιάννης Μακρυγιάννηςστα «"Απομνημονεύματα» του; Είναι το πολύτιμο, το αγαπημένο, το πιο ακριβόκαι Ιερό και το πιο σημαντικό πράγμα του βίου μας. Προέρχεται από την λέξη«τζιβαέρι», πού λέγανε οι παλαιότεροι τον καιρό της τουρκοκρατίας καιχαρακτήριζαν τα χρυσαφικά και τα πολύτιμα κοσμήματα και γενικώς κάθε πολύτιμοστην ανθρώπινη ζωή. Στην ανώτατη έννοια του είναι το αντίστοιχο με τη φράση «ταιερά και τα όσια», είπε ό π. Αθανάσιος. Και συνέχισε:
- Ό μεγαλόφωνος και αληθινός προφήτης τού Γένους μας στους τελευταίους αιώνες, όΆγιος Κοσμάς ό Αιτωλός (1714-1779), στον τιτάνιο αγώνα του σε όλη την Ελλάδα,το διατύπωσε πιο ξεκάθαρα, λέγοντας: «Ψυχή και Χριστός σας χρειάζεται. Αυτά ταδύο ό κόσμος όλος να πέσει πάνω σας δεν μπορεί να σάς τα πάρει, έκτος και αν ταδώσετε με το θέλημα σας. Αυτά τα δύο να τα φυλάγετε, να μη τα χάσετε».
- Είπε και άλλες μεγάλες προφητείες, πάτερ μου, όπως για τον Πάπα και τούς άλλουςαιρετικούς...
- Ασφαλώς και είπε όλες τις αλήθειες πού χρειαζόμαστε, αλλά επιμένω σε αυτήν τηνπροφητεία πού ανέφερα, γιατί είναι δραματικά επίκαιρη. Δυστυχώς κάποιεςδυνάμεις και μηχανισμοί, πού διατηρούν μακρόχρονο και μεγάλο μίσος για τονΧριστό και το Ορθόδοξο Γένος μας, θέλουν να το υποτάξουν και να το αφανίσουν,θέλουν να καταστρέψουν το μοναδικό και πολύτιμο «τζιβαερικόν», πού κλείνουν οιΡωμιοί μέσα στην καρδιά τους και δεν θέλουν να προδώσουν ποτέ τους αυτήν τηναγία παρακαταθήκη. Είναι πιο πολύτιμο και από την ίδια τους την ζωή. Γι' αυτόκαι ξέρουν να πολεμούν και να νικούν πάντοτε. Δίνουν όλη την ύπαρξη τους. Καιαυτό είχε αναγνωρίσει επιγραμματικά ό μεγάλος Ούίνστον Τσώρτσιλ, ότανυμνολογούσε την ελληνική ανδρεία, κατά τον δεύτερον παγκόσμιον πόλεμο, λέγοντας:
- «Στο εξής πλέον δεν θα λέμε ότι οι Έλληνες πολεμούν ως ήρωες, αλλά ότι οι ήρωεςπολεμούν ως Έλληνες».
Τουψηλό αυτό φρόνημα βρίσκεται βαθειά ριζωμένο μέσα σε κάθε Έλληνα, όσον και ανπροσπαθούν μερικοί να το διαβρώσουν, να το νοθεύσουν, να το αλλάξουν και να τοαφανίσουν. Άλλοτε με την βία και την σκλαβιά, όπως τον καιρό της τουρκοκρατίας,και άλλοτε με άλλους τρόπους (οικονομική, πολιτική εξάρτηση κ.ά.). Ποτέ όμως όαληθινός Έλληνας δεν λύγισε μπροστά στους ισχυρούς της γης και πιστεύουμε ότι ποτέδεν θα γονατίσει και δεν θα προσκύνηση το «θηρίον της ανομίας», έστω και ανμείνει μόνον μια χούφτα άνθρωποι, πού έχουν πίστη και ψυχή μέσα τους. Γιατίαυτά τα «ιερά και τα όσια», όσον και αν τα πολεμούν μεθοδικά οι εχθροί τουΓένους μας, μοιάζουν σαν το καρφί, πού όσο πιο πολύ το χτυπάς, τόσο εκείνοστερεώνεται μέσα στον τοίχο.
- Και αυτό το «τζιβαερικό», καθώς το είπατε, Γέροντα, το έχουν όλοι οι Έλληνεςμέσα τους; τον ρώτησα κι εκείνος είπε:
- Όλοι οι αληθινοί Έλληνες, φίλε μου, γιατί είναι δεμένο με το «ντιενέϊ» τους,καθώς λένε οι επιστήμονες για τα βιολογικά του κάθε άνθρωπου. Τα «ιερά και ταόσια» είναι ζυμωμένα μέσα στο αίμα τους, μέσα στην ανάσα τους και γι' αυτόπιστεύω ότι ποτέ δεν θα παραδώσουν θεληματικά την ψυχή τους. «Ελευθερία ήθάνατος» έλεγαν και λένε πάντοτε οι αληθινοί Έλληνες. Ακόμα και αυτοί πούπαρασύρονται από τον δήθεν εκσυγχρονισμό και την πρόοδο της ψευτιάς καιγίνονται χωρίς επίγνωση όργανα των αλλότριων αντιπάλων και έχθρων του Γένουςμας, κάποια ώρα θα συνέλθουν από την πλάνη τους, σαν τον άσωτον υίόν τουΕυαγγελίου.
- Χαίρομαι, πάτερ μου, γι' αυτήν την αισιοδοξία σας, γιατί βλέπω στις καίριεςθέσεις να τοποθετούνται οι προσκυνημένοι Εφιάλτες...
-Στηνεπιφάνεια, κάποιες φορές, συνέχισε ό π. Αθανάσιος, μοιάζει να θολώνει μέσα σ'αυτούς το όραμα της Πίστης και της Πατρίδας, αλλά είναι μόνο στην επιφάνεια καιμόνον στην εξωτερική ροή της ιστορίας. Στο βάθος μένει καλά κρυμμένο το άγιο«τζιβαερικόν» του λαού μας και μεταδίδεται από γενιά σε γενιά με την ανάσα τωνγονιών τους και την περιρρέουσα δύναμη της Παράδοσης του τόπου. Βλέπουν τηνελληνική σημαία και ανοίγει ή καρδιά τους και καμαρώνουν για τον Σταυρό, πούτην στολίζει. Ακούν τον εθνικό ύμνο και ανατριχιάζουν. Ακούν την ιστορία καιαισθάνονται περηφάνια πατριωτική. Μπορεί να αλλάζουν μερικά πράγματα στον υλικόκαι πρακτικό τομέα, στις κάποιες σχέσεις με τούς αντιπάλους του τόπου και σεάλλους δήθεν φιλικούς συμφυρμούς των καιρών. Όταν όμως τα πράγματα δυσκολεύουνκαι χειροτερεύουν οι σχέσεις και οι κίνδυνοι φαίνονται απειλητικοί, τότεξεσηκώνεται ή ψυχή του λαού, ή ψυχή του Γένους και αντιστέκεται καιβροντοφωνάζει «όχι», όπως το αλησμόνητο εκείνο 1940 και σε άλλες ώρεςαναμέτρησης με το κακό...
- Σήμερα πώς βλέπετε τα πράγματα, πάτερ μου; Τί μάς περιμένει;
- Τώρα βρισκόμαστε και πάλι μπροστά σε κρίσιμες ημέρες, είπε ό Γέροντας. Μπροστάσε μεγάλες απειλές ενάντια στον Ελληνισμό και την Πίστη μας. Πολλοί φορούν τοπροσωπείο του φίλου και μάς λένε να ξεχάσουμε τα πιστεύματά μας και ναεκσυγχρονισθούμε. Και αυτή είναι ή χειρότερη και πιο δόλια και ύπουλη απειλή.Θέλουν να προχωρήσουμε στο μέλλον με τα δικά τους μυαλά και να γίνουμεπροοδευτικοί ωσάν τις άλλες «προηγμένες χώρες», όπου οι άντρες παντρεύονται μεάντρες και δεν νοιώθουν καμιά ντροπή και δεν θυμούνται τί έγινε στα Σόδομα καιτα Γόμμορα, όπου μέχρι σήμερα δεν φυτρώνει ούτε άγριό χόρτο... Θέλουν να μάςκυβερνά ή «Ευρωπαϊκή Ένωση», πού μόνον ενωμένη δεν είναι και δεν μπορεί να γίνει,γιατί είναι ετερόκλητη, ένας εσμός πονηρών συμφερόντων και τώρα οι Μωαμεθανοίπροσπαθούν να εισέλθουν σαν αφέντες, και ας ανήκουν σε μη ευρωπαϊκό χώρο.
- Αυτά, πάτερ μου, ανήκουν στον γήινο, στον κοσμικό τομέα. Στα πνευματικάγίνεται;
- Στα πνευματικά ή κατάσταση είναι πολύ χειρότερη, φίλε μου. Οι λεγόμενοιεκκλησιαστικοί διάλογοι είναι έργον πονηρίας. Είναι ένας υποκριτικός εμπαιγμός,όταν υπάρχει μία και μόνον Εκκλησία και οι άλλες «ομολογίες» είναι αιρετικάπαραμάγαζα. Στήσανε το θέατρο του παραλόγου πού λέγεται «Οικουμενισμός» καιπροσπαθούν να αλλοιώσουν το Θεανθρώπινο Πρόσωπο του Χριστού και ναέκκοσμικεύσουν την Εκκλησία και να την κάνουν ένα σωματείο, μια λέσχη καλώνανθρώπων. Θέλουν να μάς αλλάξουν την Πίστη μας. Και όλα αυτά δεν είναι άπλες,θεωρητικές διατυπώσεις και διακηρύξεις, αλλά παίρνουν συστηματικά την μορφήδιεισδύσεων μέσα στο κορμί και την ψυχή του τόπου. Προσέξετε τα λεγόμενα ΜέσαΜαζικής Ενημερώσεως, πού παραπλανούν τον λαό και μάλιστα με απαράδεκτα προγράμματα,κοιτάξετε τον εκμηδενισμό της γλώσσας και της παιδείας, την κοινωνική ζωή μετην διάσπαση του κοινωνικού ιστού, την εγκληματικότητα και την πληθυσμιακήαλλοίωση με τα εκατομμύρια των λαθρομεταναστών... Δεν θα προχωρήσω στηναπαρίθμηση όλων των πληγών, πού άνοιξε στο κορμί μας το εθνικό ήπαγκοσμιοποίηση...
- Τί άλλο μπορεί να λεχθή, πάτερ μου, για το θέμα αυτό;
- Πολλά θα μπορούσαν να ειπωθούν, αποκρίθηκε ό ασπρομάλλης Γέροντας. Εκεί όμως,πού θέλω να σταθώ, ανατριχιάζοντας για την βεβήλωση, πού μεθοδεύεται, είναι ήπρόσφατη πρόταση των έχθρων τού τόπου, είναι ότι μερικοί προτείνουν καιπροπαγανδίζουν την αφαίρεση τού Σταυρού από την σημαία μας και από τα εθνόσημα.Το «τζιβαερικόν» τού τόπου μας, πού είναι ή ψυχή και ή πίστη μας, απειλείταιδυστυχώς και κινδυνεύει, όχι μόνον από τούς εχθρούς του, αλλά και από αυτούς,πού έχουν χρέος να το προστατεύουν και να το διασώζουν. Και είναι στιγμές, πούακούω την καταπληγωμένη και χιλιοπροδωμένη μάνα μας την Ελλάδα, να φωνάζει μεδάκρυα:
Παιδιάμου! Παιδιά μου, σώστε με! Κινδυνεύω! Ελάτε, να κρατηθούμε όλοι μαζί ενωμένοικαι να αντισταθούμε στο κακό, πού έρχεται. Να σώσουμε το «τζιβαερικόν» μας, νατο κρατήσουμε σφιχτά ως το τέλος! Να μη το δώσουμε σε κανέναν, όσο κι αν μάςαπειλούν Παιδιά μου, παιδιά μου! Το «τζιβαερικόν» μας πάνω απ' όλα! Γιατί αν τοχάσουμε αυτό, θα χαθούμε για πάντα! Παιδιά μου, βοηθήστε με! Βοηθήστε την μάνασας. Εγώ είμαι το «τζιβαερικόν» σας! Βοηθήστε με!...
Π.Μ. Σωτήρχος, Δημοσιογράφος, Συγγραφέας.
ΒΙΒΛ.ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ. ΑΡΙΘΜΟΣ 96. ΧΕΙΜΩΝΑΣ 2012.
