Οιπολιτικές... σκοπιμότητες των συμπροσευχών!
Γιατί εμμένει άραγε σε ανούσιους διαλόγους το Φανάρι
ΤουΔιονύση Μακρή
Πολιτικέςκαι οικονομικές σκοπιμότητες υποκρύπτουν οι οικουμενιστικές κινήσεις ενώ ηαυξανόμενη ασθένεια των συμπροσευχών αποβλέπει στη σταδιακή αποδοχή μίαςπαγκόσμιας θρησκείας... Μίας θρησκείας που ήδη σχεδιάζεται από τουςσύγχρονους εκφραστές του μυστηρίου της ανομίας και αποβλέπει μακροπρόθεσμα στηνπροετοιμασία των λαών για την υποδοχή του Αντίχριστου.
Φανταστείτελοιπόν τους πρώτους χριστιανούς να συμπροσεύχονται από κοινού με τουςειδωλολάτρες η τον Άγιο Αθανάσιο και τον Άγιο Χρυσόστομο να προσεύχονται μαζίμε τους μονοφυσίτες και τους Αρειανούς! Φανταστείτε επίσης τον ΆγιοΑθανάσιο να αποδεχόταν την ισχύ της πολιτικής εξουσίας της εποχής του και έστωκαι υποκριτικά να συναινούσε με το κλίμα της περιόδου εκείνης για ναεξασφαλιστεί λ.χ. η ομόνοια, η συμφιλίωση και η ειρήνη... Αρκεί λοιπόν ναανατρέξουμε στα Συναξάρια των Αγίων για να διαπιστώσουμε πως οι μάρτυρεςπροτιμούσαν τα βασανιστήρια από το να κάνουν για τα μάτια έστω του κόσμου καιψευδώς πως αποδέχονται τα είδωλα και να θυσιάσουν σ’ αυτά!
Καιαυτή ακριβώς είναι η μεγάλη διαφορά του χθες με το σήμερα. Οι ηγεσίες τωνΟρθοδόξων Εκκλησιών, πιεζόμενες σήμερα από πολιτικές και κοσμικές αρχέςπαρασύρονται σε άγονους και ανούσιους θεολογικούς δήθεν διαλόγους με αιρετικέςεπικίνδυνες παραφυάδες που πάντοτε λειτουργούν διαβρωτικά έναντι των αληθειώντης ορθόδοξης πίστης. Αρχικά προσέρχονται οι θρησκευτικοί μας ταγοί με τηνκυρίαρχη άποψη ότι δεν θα μετακινηθούν ούτε κατ’ ελάχιστον από την αλήθεια τηςορθόδοξης πίστης. Εν συνέχεια όμως υποκύπτουν στο ίδιο σφάλμα με αυτό του βασιλιάΣολομώντα και διασύρονται από τα δαιμόνια αποδεχόμενοι πνεύματα εκμοντερνισμού.Τα δαιμόνια αυτά τους οδηγούν στην έμμεση για παράδειγμα αποδοχή τηςαποτρόπαιης θεωρίας τπης Εκκλησίας των κλάδων η ακόμη σε μεταπατερικά επιπόλαιαανοσιουργήματα, που σαφέστατα εμπεριέχουν μύχιες ιδιοτέλειες και σκοπιμότητεςτων εκφραστών αυτών!
Στηνουσία δηλαδή μολύνονται οι ίδιοι αφού συνειδητά η ασυνείδητα γίνονται παίγνιαστα χέρια των κάθε λογής δαιμονίων! Και το δυστύχημα είναι πως με τησυμπεριφορά τους αυτή πολλοί θρησκευτικοί μας ηγέτες ως μωρά ανόητα παιδιάπιστεύουν ότι συμβάλουν ουσιαστικά στην διεθνή ενίσχυση της Εκκλησίας. Ηαλήθεια όμως, είναι πως κάνουν ακριβώς το αντίθετο όχι μόνο διχάζοντας την αλλάεπιπλέον στερώντας τη σωτηρία σε μεγάλο μέρος του χριστεπώνυμου ποιμνίουτους.
Μαο κόσμος προοδεύει και η Ορθοδοξία οφείλει να μην μείνει απομονωμένη, τονίζειμε κάθε ευκαιρία ο Οικουμενικός μας Πατριάρχης Βαρθολομαίος αλλά και όλοι οιένθερμοι θιασώτες του νοσηρού πνεύματος του οικουμενισμού. Εδώ ακριβώς γίνεταιχριστιανοί μου και το τραγικό μεγάλο λάθος. Γιατί άλλη είναι η πρόοδος τουκόσμου και άλλη αυτή του Θεού. Ο Ιησούς Χριστός έδειξε πως πρόοδος για τονουρανό λογίζεται η θυσία, το έλεος, η αγιότητα. Ο συνδυασμός αυτών τωνστοιχείων οδηγούν στην αλήθεια, στην πραγματική ζωή και στην ανάσταση.
Τραγικήλοιπόν διαπίστωση είναι πως οι ηγεσίες των Εκκλησιών μας εκλαμβανόμενες μίακοσμική ισχύ και εξουσία απώλεσαν και υποβάθμισαν παντελώς τα στοιχεία τούταπου πάντα προσφέρουν την ευλογία και τη θεία χάρη. Επέλεξαν φαρισαϊκάλειτουργώντας έμμεσα η άμεσα την κοσμική εξουσία, η οποία εξυπηρετεί διάφορεςσκοπιμότητες αυτών που στην εγγυώνται και στην εξασφαλίζουν. Ως εκ τούτου ταυποτιθέμενα ανοίγματά τους προς την παρασιτική κλυδωνίζουσα αιρετική Δύσηεντάσσονται ακριβώς στην γραμμή τούτη των πολιτικών και οικονομικώνσκοπιμοτήτων. Έτσι καθίστανται, όπως ο Σολομών όργανα τουΑντιδίκου εξυπηρετώντας ευτελή συμφέροντα και ιδιοτέλειες. Τρανόπαράδειγμα αποτελούν οι Εκκλησίες της Σερβίας και της Ρουμανίας, οι οποίεςπροκειμένου να σταθούν στην Πολιτεία εξαναγκάστηκαν να προβούν σε πρωτοφανήοικουμενιστικά ανοίγματα και εκπτώσεις που όχι μόνο ξάφνιασαν αλλά προκάλεσανδιχόνοιες και διαιρέσεις.
Γιανα κατανοήσουμε πως διαλέγεται η Αγία Ορθοδοξία μας μπορούμε να ανατρέξουμεστην εποχή του προφήτη Ηλία, ο οποίος δεν έκανε συμπροσευχή με τους ιερείς τουΒαάλ αλλά τους άφησε να εκτεθούν στα μάτια του λαού. Και στη συνέχειαπροσευχήθηκε και ο Θεός αποκαλύφθηκε θαυμαστά... Ακόμη και στην εποχή των ΑγίωνΑποστόλων όμως διαπιστώνεται πως ο διάλογος με τους άλλους διεξαγόταν μέσα απότην εξασφάλιση της αγιότητας των διδασκάλων και της θυσίας που έφερνε πάντα τοθαύμα νοούμενο ως ευλογία.
Φανταστείτελοιπόν καλοί μου Χριστιανοί, οι Ορθόδοξες Εκκλησίες και οι θρησκευτικοί ταγοίαυτών να προσανατολίζονταν από κοινού στη θυσία, την ανιδιοτέλεια και τηναγιότητα. Τότε το βέβαιο είναι πως όχι μόνο θα δημιουργούσαν στο ποίμνιό τουςτις προϋποθέσεις ειρήνης, συμφιλίωσης, αγάπης και καταλλαγής αλλά θα οδηγούσανκαι τις κατά τόπους πολιτικές ηγεσίες εξ ανάγκης στη θέσπιση μίας κοινήςομοσπονδίας των Ορθοδόξων λαών. Μίας ομοσπονδίας που θα άλλαζε άρδην τον ρουτης ιστορίας, αφού θα εμπεριείχε την ίδια ακριβώς δυναμική των πρώτωνχριστιανικών χρόνων. Δυναμική δηλαδή της αλήθειας, δυναμική της σοφίας τουΘεού, δυναμική του θαύματος και της ζωής, δυναμική που προσδίδει η θυσία τουΥιού του Θεού, του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και οδηγεί πάντα στην ευλογία τηςχαράς της Αναστάσεως.
Ωςεκ τούτου οι λεγόμενες εβδομάδες κοινής προσευχής με πλανεμένους και αιρετικούςκαι αλλόθρησκους για την ειρήνη και την ενότητα θυμίζουν περίοδο εκπτώσεων,σήψης και υποταγής στο πνεύμα που παρέσυρε τον σοφό βασιλιά Σολομώντα στηνΚαμπάλα και τη Σολομωνική και επέφεραν την οριστική ρήξη του με τον Θεό. Είναικαιρός λοιπόν οι θρησκευτικοί ταγοί να αφήσουν τις φαρισαϊκές αμιγώς νοοτροπίεςκαι να προσεγγίσουν ως διάδοχοι των Αποστόλων τις οδούς που εκείνοι περπάτησανστην προσέγγιση του Θεού και στη διάδοση του λόγουΑυτού.
