ἹερομονάχουΠαϊσίου Παπαδοπούλου
(Ἱερά Μονή ἉγίουΓρηγορίου Παλαμᾶ, Φιλώτα, Φλωρίνης)
ΤΙΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΩΡΑ
Στρατηγικὴ τοῦ ἀγῶνος
Μὲσπαραξικάρδια ὀδύνη καὶ ἀπροσμέτρητο ἄλγος ψυχῆς παρακολουθοῦμε τὸν τελευταῖοκαιρὸ τὸ δράμα τῆς πατρίδος μας προβληματισμένοι γιὰ ὅσα συμβαίνουν. Ὁ βαρὺςχειμώνας ποὺ περάσαμε φέτος μὲ τὰ δυσβάστακτα οἰκονομικὰ μέτρα τοῦ μνημονίου, τὰὁποῖα ἀπηχοῦν καὶ ἄλλες παραμέτρους στὴν ἐσωτερική μας πολιτική, ἀκόμη πιὸ ἐπώδυνεςκαὶ τελικὰ ὁλοκληρωτικές, κάνουν πλέον τοὺς Ἕλληνες νὰ παραμιλοῦν, τσακισμένοιψυχολογικὰ, μέσα στὸ ἀπελπιστικὸ ἀδιέξοδο στὸ ὁποῖο μᾶς παγίδευσαν ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἐπιτροπή,ἡ Εὐρωπαϊκὴ Κεντρικὴ Τράπεζα καὶ τὸ Διεθνὲς Νομισματικὸ Ταμείο στὰ πλαίσια τῆς ἙνωμένηςΕὐρώπης. «Δειλία θανάτου ἐπέπεσεν ἐφ’ ἡμᾶς». Ποιός «κάλαμος γραμματέως ὀξυγράφου»θὰ μποροῦσε νὰ περιγράψει παραστατικὰ ὅσα καταλύονται στὸ Ἑλληνικὸ κράτος καὶποιά προφητικὴ φωνὴ θὰ ἦταν δυνατὸν νὰ ἀφυπνίσει τὴν ἀποχαυνωμένη καὶ χονδροειδὴἐσχάτως συνείδησή μας;
Ἀπὸκαιρὸ οἱ ἐπίσημοι κύκλοι τῆς Εὐρωζώνης, σὲ συνεννόηση μὲ τοὺς διεθνεῖς θεσμικοὺςἐπενδυτὲς καὶ τὶς εὐρωπαϊκὲς τράπεζες, ποὺ κατέχουν τὸν κύριο ὄγκο τοῦ ἑλληνικοῦδημοσίου χρέους, στὁ ὁποῖο μᾶς ἔριξαν μὲ σκοπιμότητα, ἐξαιτίας τῆς δικῆς μας ἀφέλειας,ἀποφάσισαν νὰ ὁδηγηθοῦμε στὴν πτώχευση, χωρὶς βέβαια νὰ θιγοῦν οἱ ἀγορές. Ἔπρεπε,ὁπωσδήποτε, σύμφωνα μὲ τὸ συμφέρον τους -ἂς μὴν ξεγελιόμαστε- νὰ περάσει ὁλόκληρη ἡ δημοσιονομικὴδιαχείριση τῆς χώρας μας στὸν ἀπόλυτο ἔλεγχο τῆς ἐπιτροπείας, δηλαδὴ νὰσυντελεσθεῖ ἡ ἐθνική μας ὁμηρία. Ἤδη, μὲἀφορμὴ τὴν διαχείριση τοῦ ἑλληνικοῦ χρέους, ἡ Τρόικα σὲ συνεργασία μὲ τὴν «ὁμάδαδράσης» τῶν ἐπιτρόπων, ποὺ ὅρισε ἡ Κομισιὸν, θὰ ἔχει αὐξημένες πλέον ἁρμοδιότητες,τουτέστι ἀσφυκτικὴ ἐποπτεία στὴν Ἑλλάδα, ἤτοι, ὅπως γράψαμε σὲ προηγούμενο ἄρθρομας, ἐγκαθιδρύεται μιὰ πολυεθνικὴ στρατιὰ ἐλεγκτῶν, οὐσιαστικὰ γιὰ νὰ μᾶςκυβερνᾶ. Συντόμως, κάθε ζωτικὸς τομέας τῆς ἑλληνικῆς οἰκονομίας καὶ διοίκησης θὰβρίσκεται στὰ χέρια ξένων. Γιατί; Ἀπλὰ, γιὰ νὰ ὑποδουλώσουν τοὺς Ἕλληνες καὶ νὰχάσουμε τὴν ἐθνική μας κυριαρχία. Τὸ χρέος ποὺ μᾶς λάνσαραν ὀργανωμένα, ἔγινε τὸἐργαλείο τῆς καταδυνάστευσής μας. Σὲ λίγο θὰ ἀρχίσουν καὶ νὰ ὁρίζουν τὰ ἐσωτερικάμας θέματα μὲ τὸ πρόσχημα αὐτῆς τῆς ἐποπτείας. Μήπως δὲν ἤθελαν οἱ νεοεποχίτεςτρόμο-κεφαλαιοκράτες μαζὶ μὲ τοὺς εὐρωπαίους ἑταίρους μας νὰ χειραγωγηθοῦμε οἱ Ἕλληνεςπολίτες μὲ ἄλλοθι τὸν κίνδυνο μιᾶς πτώχευσης, γιὰ νὰ ἐπιτευχθεῖ τελικὰ ἡ κύρωσητοῦ πακέτου μέτρων ἀπὸ τὴν βουλὴ ψηφίζοντας τὸ νέο μνημόνιο; Ἂν ὄχι, γιατὶπίεζαν μὲ τέτοια ἐμμονή; Γιατί δάνειζαν μὲ τόσα ὑψηλὰ ἐπιτόκια; Γιατὶ ἄραγε ὅτανψηφίστηκαν ἀπὸ τὸ κοινοβούλιο ὅσα ἀφοροῦν τὸ νέο μνημόνιο ἔγινε η ἀναβάθμισήμας ἀπὸ τοὺς οἰκονομικοὺς οἴκους ἀξιολόγησης; Τουλάχιστον αὐτὸ ἔπρεπε νὰ μᾶς προβληματίσει.Ὅλοι ὅσοι θέλησαν νὰ περάσουν τὰ νέα μέτρα προέβαλαν ὡς ἐπιχείρημα τὴνκρισιμότητα τῶν περιστάσεων, γι’ αὐτὸ καὶ ἔκαναν λόγο γιὰ ἀναγκαιότητα ὁλοκληρώσεως τῆς ἀναδιάρθρωσηςτοῦ ἑλληνικοῦ χρέους. Ἐδῶ καὶ πολὺ καιρὸ προτάσσεται τὸ δίλημμα· ἢ προχωροῦμε σὲδιακρατικὴ συμφωνία ἔπειτα ἀπὸ τὴν κύρωση τοῦ μνημονίου ἢ δηλώνουμε πτώχευση. Σὰννὰ μὴν ἔχουμε συνειδητοποιήσει οἱ ταλαίπωροι ὅτι ἡ πτώχευση ἔχει γίνει, ἀπλῶςτώρα, μᾶς ξεγυμνώνουν ἀπὸ κάθε ἀξιοπρέπεια ἀλλὰ καὶ δυνατότητα ἀνάπτυξης, καὶ αὐτὸθεωρεῖται σωτηρία!
Εἶναιβέβαια ἀλήθεια ὅτι οἱ περιστάσεις εἶναι πολὺ κρίσιμες, ὅμως αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰπροσέξουμε εἶναι ὅτι δὲν ἦρθαν ἔτσι τὰ πράγματα, ἀλλὰ μᾶς ὁδήγησαν στὶςσυγκεκριμένες ἐπιλογές. Γι’ αὐτὴ τὴνχειραγώγηση δὲν θέλουν νὰ ὁμιλοῦν! Ἑστιάζουν τόσο πολὺ τὸν φακὸ στὸ συγκεκριμένοτρέχον πρόβλημα (σκοπίμως) ἀποπροσανατολίζοντας τὴν κοινὴ γνώμη ὰπὸ τὴνγενεσιουργὸ αἰτία, τὰ μέσα μὲ τὰ ὁποία ὀργάνωσαν τὸ σκηνικὸ τῆς οἰκονομικῆς μαςἐξαθλίωσης καὶ τὴν διαπλοκὴ τῶν ὁμάδων τῆς «Νέας Ἐποχῆς», ὥστε νὰ συρθοῦμετελικὰ ἀπὸ τὸ ἅρμα τοῦ ΔΝΤ. Μιλοῦν τώρα γιὰ ἱστορικὴ εὐθύνη καὶ ἀδυναμία ἐπιλογῶν,σὰν μὴν εἶχαν εὐθύνη αὐτοὶ ποὺ μᾶς ὁδήγησαν στὸ ἀποτέλεσμα αὐτό. Θέλουμε, δὲθέλουμε δηλαδὴ, πρέπει νὰ κάνουμε πλέον ὅσα ἐντέλλονται οἱ «σωτῆρες» μας. Μὲ ἄλλαλόγια, μᾶς προτρέπουν νὰ παραδοθοῦμε στὶς ὀρέξεις τῶν οἰκονομικῶν ἀγορῶν, στὴν ἀποικιοκρατικήτους προέλαση γιὰ νὰ ἀφανισθούμε!
Ὅλααὐτὰ ὅμως γιὰ τοὺς Ἕλληνες εἶναι τὸ τίμημα τῆς ἀποστασίας μας ἀπὸ τὸν Θεό. Δὲνμᾶς ἄρεσε ὁ οἶκος τοῦ Θεοῦ Πατέρα. Θελήσαμε μιὰ Ἑλλάδα μὲ δυτικὴ νοοτροπία, μὲεὐδαιμονία χωρὶς Χριστό. Τὴν Ὀρθόδοξη παρακαταθήκη καὶ τὸ Ρωμαίικοσταυροαναστάσιμο ἦθος τὰ ἀπεμπολήσαμε. Οἱ ἄρχοντές μας ψήφισαν νόμους, καὶ ὅλοιμας ἀκολουθήσαμε πρακτικὲς κρατῶν καὶ ἀνθρώπων, ποὺ αὐτονομήθηκαν ἀπὸ τὸν Θεό. Ἐνῶπάντοτε ἤμασταν Χριστοκεντρικοί, ἄνθρωποι λειτουργημένοι, τελευταῖα ἀλλοτριωθήκαμεκαὶ γίναμε οὐμανιστές, ἄνθρωποι τῆς «Νέας Ἐποχῆς»! Θελήσαμε νὰ ζήσουμε μέσα στὴνἁμαρτία, δίχως μετάνοια, «ἐλεύθεροι» ἀπὸ τὸν νόμο τοῦ Εὐαγγελίου δοκιμάζοντας τὰξυλοκέρατα τῆς ἀποστασίας, καὶ τώρα, γευόμαστε τὰ ὀψόνια τῆς ἁμαρτίας.Στηριχθήκαμε σὲ ἀνθρώπινα δεκανίκια καὶ ὄχι στὸν Παντοκράτορα. Καθὼς ὅμως λέει ὁπροφήτης Ἱερεμίας· «Ἐπικατάρατος ὁ ἄνθρωπος, ὃς τὴν ἐλπίδα ἔχει ἐπ’ ἄνθρωπον καὶστηρίσει σάρκα βραχίονος αὐτοῦ ἐπ’ αὐτόν, καὶ ἀπὸ Κυρίου ἀποστῇ ἡ καρδία αὐτοῦ».Παγιδευτήκαμε σὲ αὐτὸ ποὺ δώσαμε τὶς καρδιές μας!
Μέσα στὴν πνιγηρὴ βέβαια αὐτὴ περιρρέουσα ἀτμόσφαιραποὺ ἐγκλωβισθήκαμε παιδαγωγούμαστε πρὸςμετάνοια. Διότι, «κανένας δὲν μπορεῖ νὰκαταλάβει τὴν ἀδυναμία του, ἂν δὲν τὸν ἀφήσειὁ Θεὸς νὰ δοκιμαστεῖ λίγο, ἢ μὲ ὅσα βασανίζουνε τὸ κορμὶ ἢ μὲ ὅσα βασανίζεται ἡψυχή», σύμφωνα μὲ τὸν λόγο τοῦ κορυφαίου τῶν νηπτικῶν, Ἀββὰ Ἰσαάκ. Θὰ ἔλεγα-ἐκ παραλλήλου καὶ μεταφορικά- ὅτι αὐτὸ συμβαίνει τώρα στὴν Ἑλλάδα. Θέλησαν οἱ Ἕλληνεςνὰ δοκιμάσουν τὴν τύχη τους μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεό, ὅπως ὁ ἄσωτος υἱός. Καὶ ὁ Θεὸςποὺ σέβεται τὴν ἐλευθερία μας, μᾶς ἄφησε παιδαγωγικὰ νὰ δοκιμασθοῦμε. Τώρα τὸκορμί τῆς πατρίδος μας, δηλαδὴ ἡ Ἑλληνικὴγῆ μὲ τὸν ὅποιο φυσικό, τουριστικό, ἀναπτυξιακό της πλούτο δοκιμάζεται, καθὼςχάνουμε πλέον ὡς κράτος, τὴν ἐθνική μας κυριαρχία. Τὸ ἴδιο καὶ ἡ ψυχή μας, ἡ Ἑλληνορθόδοξη αὐτοσυνειδησία μας,δοκιμάζεται μέσα στὴ λαίλαπα τῆς Παγκοσμιοποίησης καὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Πρῶτα ἀλλοτριωθήκαμεπνευματικὰ καὶ ἔπειτα πολιτικά. Καὶ ἂν δὲν μετανοήσουμε ἐγκαίρως γιὰ νὰ μᾶςπρολάβει ὁ Θεός, στὸ ἑξῆς, ὁ ἐθνικός μας πλοῦτος θὰ κατατρώγεται ἀπὸ τὰ ἁρπακτικὰτῆς Ε.Ε καὶ τοῦ Δ.Ν.Τ, ὅπως τὸ συκῶτι τοῦ Προμηθέα δεσμώτη. Συνάμα θὰ βασανίζεται καὶ ἡ ψυχή μας γιὰ τὴν ἀλλοτρίωσητῆς ἰδιοπροσωπίας μας. Καὶ γιὰ μὲν τὸ πρῶτο,θὰ ἰσχύει τὸ ψαλμικὸ λόγιο τοῦ προφητάνακτα Δαυΐδ· «Ἀπέστρεψας ἡμᾶς εἰς τὰ ὀπίσωπαρὰ τοὺς ἐχθροὺς ἡμῶν, καἱ οἱ μισοῦντες ἡμᾶς διήρπαζον ἑαυτοῖς. Ἔδωκας ἡμᾶς ὡς πρόβατα βρώσεως, καὶ ἐν τοῖς ἔθνεσιδιέσπειρας ἡμᾶς», ἀφοῦ ἤδη τὰ λιγοστὰ τέκνα τῆς Ἑλλάδος ἄρχισαν καὶδιασκορπίζονται στὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης γιὰ ἕνα καλύτερο μέλλον, ἀφήνοντας τὴνταλαίπωρη Πατρίδα ἕνα γηροκομεῖο νὰ τὸ σκυλεύουν οἱ κεφαλαιοκράτες τοῦ Σιωνισμοῦ,ἐνῶ γιὰ τὴν ψυχή μας θὰ ἰσχύει ἐκεῖνο ποὺ λέει παρακάτω· «Ἀπέδου τὸν λαόν σου ἄνευ τιμῆς, καὶ οὐκ ἦν πλῆθος ἐν τοῖς ἀλαλάγμασιναὐτῶν. Ἔθου ἡμᾶς ὄνειδος τοῖς γείτοσιν ἡμῶν, μυκτηρισμὸν καὶ χλευασμὸν τοῖςκύκλω ἡμῶν. Ἔθου ἡμᾶς εἰς παραβολὴν ἐν τοῖς ἔθνεσι, κίνησιν κεφαλῆς ἐν τοῖς λαοῖς»(Ψλμ. 43, 11-15).
Σὲ ἕναν τόπο ὅμωςποὺ σφραγίσθηκε μὲ τὶς θυσίες ποὺ προσφέρθηκαν αἰῶνες τώρα ἀπὸ τοὺς ἥρωες τοῦγένους μας καὶ τοὺς παπποῦδες μας, οἱ ὁποῖοι ἔπεσαν στὰ πεδία τῶν μαχῶν ὑπὲρβωμῶν καὶ ἑστιῶν, γιὰ νὰ μᾶς κληροδοτήσουν τὸ ἀγαθὸ τῆς ἐλευθερίας, σὲ μιὰπατρίδα ποὺ καθαγιάσθηκε ἀπὸ τοὺς ἁγίους τῆς φυλῆς μας, οἱ ὁποίοι μὲ τὰ αἵματατῶν μαρτυρίων τους καὶ τοὺς ἱδρῶτες τῶν ἀσκητικῶν τους καμάτων μᾶς παρέδωσαν τὴνἙλληνορθόδοξη Παρακαταθήκη, ἔχουμε πνευματικὸ χρέος καὶ ἱστορικὴ εὐθύνη νὰ ἀντισταθοῦμε.Ὅλα ὅσα μηχανεύθηκαν οἱ πονηροί τῆς «Νέας Τάξεως», θέλοντας νὰ τσακίσουν τὴν ἐλπίδατοῦ λαοῦ μας, μποροῦν ν’ ἀξιοποιηθοῦν, ὥστε νὰ δημιουργηθεῖ ἕνα θετικὸ κλίμα γιὰἀνάκαμψη καὶ ἐπιστροφὴ στὶς πατρογονικές μας ἀξίες καὶ τὰ ἰδανικά. Πῶς; Εἴπαμε ὅτιἡ Ἑλλάδα ἔχει σῶμα καὶ ψυχή. Γιὰ νὰ σωθεῖ ἐξ ὁλοκλήρου, εἶναι ἀνάγκη νὰθεραπευθεῖ πρῶτα ἡ ψυχή της. Ἐπειδὴ εἶναι ἄρρωστη ἡ ψυχή της, ἔχει παραλύσει καὶτὸ κορμί της, ὅπως στὴν περίπτωση τοῦ παραλυτικοῦ ποὺ τοῦ εἶπε ὁ Χριστός·«μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται» (Ιω. 5,14). Ἡ ψυχὴ ὅμως τῆς Ἑλλάδοςεἴμαστε ἐμεῖς, τὰ παιδιά της, οἱ Ἕλληνες. Συνεπῶς, ἂν ἐπαναπροσδιορίσουμε τὴνπνευματική μας πορεία, ἡ πατρίδα μας θὰ ζήσει. Γιὰ νὰ γίνει κάτι τέτοιο, πρῶταχρειαζόμαστε ἕνα σταθερὸ σημεῖο ἀναφορὰς καὶ ἔπειτα ἰσχυρὴ θέληση γιὰ νὰ τὸκρατήσουμε. Τὸ διαχρονικὸ σημεῖο ἀναφορᾶς μας ὑπάρχει. Μένει ἀπὸ τὴν δική μαςπλευρὰ νὰ θελήσουμε. Ὁ Θεὸς ζητᾶ καρποὺς θελήσεως. Ἡ θέλησή μας βέβαια, ὡςλογικὴ ἐπιθυμία καὶ πόθος γιὰ κάτι συγκεκριμένο, ἐν προκειμένω γιὰ τὴν μετάνοιάμας, συνιστὰ τὴν βούλησή μας. Ἡ βούληση ἀναφέρεται στὸν σκοπό, ὄχι ὅμως καὶ στὰμέσα, ποὺ ὁδηγοῦν στὸν σκοπό.
Αὐτὸ ποὺ θὰ ἰσχυροποιήσειτὴν θέληση, τὴν βούλησή μας, εἶναι μιὰθεμελιώδης ἰδέα καὶ ἕνα ἰσχυρὸ αἴσθημα. Λέει ὁ ἅγιος Θεοφάνης ὁ Ἔγκλειστος·«Ὅταν μιὰ σημαντικὴ καὶ θεμελιώδης ἰδέα ἔρχεται νὰ στηρίξει ἕνα αἴσθημα, τότε αὐτὸἰσχυροποιεῖται, γιὰ νὰ ἰσχυροποιήσει μὲ τὴν σειρὰ του καὶ τὴν ἰδέα. Καὶ ἔτσι τὰδύο μαζὶ γίνονται σὰν ἕνα φρούριο». Ἐν προκειμένω, ἐμεῖς πρέπει νὰ ἔχουμε στὸνοῦ μας τὴν ἰδέα τῆς Ἑλλάδος, ποὺ ἔγινετὸ φῶς τῆς οἰκουμένης μὲ τὸν πολιτισμὸ καὶ τὴν Ὀρθοδοξία της. Πάνω σ’ αὐτὴ τὴνβάση πρέπει νὰ δουλέψουμε ὅλοι· κατ’ ἐξοχὴν ὅμως, οἱ ἄνθρωποι τοῦ πνεύματος. Στὴνοἰκογένεια οἱ γονεῖς, στὸ σχολεῖο οἱ δάσκαλοι, στὴν Ἐκκλησία οἱ κληρικοί, στὰπανεπιστήμια οἱ καθηγητές, στὰ θέατρα οἱ καλλιτέχνες καὶ ὅπου ἀλλοῦ, θὰ πρέπεινὰ ἐργασθοῦμε ἐντατικά, ὥστε νὰ ἀναπτερωθεῖ ἡ ψυχὴ τῆς Ἑλλάδος στὶς καρδιὲς τῶνπαιδιῶν της, νὰ ἐκφρασθεῖ διαχρονικὰ ἡ ἐθνική μας συνείδηση, καὶ νὰ συγκροτηθοῦμεἑνωμένοι πρὸς ἕνα κοινὸ σκοπό, νὰ ἀναστηθεῖἡ Ρωμιοσύνη! Ὅπως γράφει ἡ Δέσποινα Δαμιανίδου σὲ βιβλίο της γιὰ τὸν ἸωάννηΚαποδίστρια· «Ἡ μεγαλύτερη ἐπανάστασημπορεῖ νὰ ἐκραγεῖ ἀπὸ μιὰ ἰδέα, ἀπὸ ἕνα στίχο ἢ ἀπὸ ἕνα ἐπίγραμμα. Οἱμεγαλύτερες μάχες μποροῦν νὰ κερδηθοῦν ἀπὸ ἕνα ἐμβατήριο, μ’ ἕναν ἐλεγειακὸστίχο. Καὶ ἡ ἱστορία τὸ ἐπιβεβαιώνει. Ὁ Τυρταῖος μὲ τὶς ἐλεγείες του κατόρθωσενὰ μονιάσει τοὺς Λακεδαιμονίους καὶ νὰ τοὺς ἐμψυχώσει στὴν προσπάθεια νὰ ἀνακαταλάβουντὰ χαμένα ἐδάφη τους. Οἱ στίχοι τοῦ Ρήγα καὶ τοῦ Σολομοῦ ἐνέπνευσαν, ἐνθάρρυναν,ξεσήκωσαν τοὺς σκλάβους στὸν ἀγῶνα τῆς ἐλευθερίας». Δὲν κερδίζονται δηλαδή ὅλοιοἱ ἀγῶνες στὰ πεδία τῶν μαχῶν μὲ μεγάλους στρατηλάτες, ἀλλὰ καὶ στὶς οἰκογένειες,καὶ στὰ σχολειά, καὶ στὶς ἐκκλησιές, καὶ στὰ μοναστήρια, καὶ στὸ χῶρο ἐργασίας,καὶ στὶς συναυλίες καὶ στὴ Σύνοδο μὲ τοὺς Ἱεράρχες·ἀκόμη δὲν τὸ καταλάβαμε; Ἐκεῖ ποὺ ὑπάρχει ἡ ἐπικοινωνία γίνονται οἱ ζυμώσεις, οἱδιεργασίες, ἐκεῖ δίδονται διὰ προσευχῆς οἱ ἐμπνεύσεις, γίνονται οἱ προτάσεις, ἀναπτύσσονταιοἱ ἰδέες. Αὐτὴ ἡ ἰδέα θὰ μᾶς ἐμπνεύσει ξανὰ τὸ αἴσθημα τῆς φιλοπατρίας στοὺς Ἕλληνες.Ἂς θυμηθοῦμε λίγο τὸ κρυφὸ σχολειό, τὸν Πατροκοσμά, τὸν Μέγα Ἀλέξανδρο ποῦμελετοῦσε τὰ κατορθώματα τοῦ Ἀχιλλέα. Οἱ μάχες ὅμως κερδίζονται καὶ στὴν κάλπη.Ὦ, αὐτὴ ἡ κάλπη! Θὰ βροντήξει φέτος, ἂν βέβαια τὸ πάθημα μᾶς ἔγινε μάθημα!
Οἱ καταρρακωμένοικαὶ ἐξευτελισμένοι Ἕλληνες, σὲ τοῦτες τὶς ἐκλογές, θὰ πυροβολοῦν μὲ τὴν ψήφοτους. Ἂς ὀρέγονται ἐκλογὴ οἱ διαπλεκόμενοι στὴν προδοσία καὶ τὸ ξεπούλημα τῆςπατρίδος μας. Θὰ μείνουν μὲ τὸ στόμα ἀνοιχτό! Οἱ περισσότεροι φαίνεται νὰσυνειδητοποίησαν ὅτι ἔχουμε νὰ κάνουμε μὲ πόλεμο. Ἂν ἐρευνήσουμε τὰ πράγματα σὲβάθος, θὰ διαπιστώσουμε ὅτι στὴνπραγματικότητα χτυποῦν τὴν ἐθνική μας ἰδιοπροσωπία, τὴν Ἑλληνορθόδοξη αὐτοσυνειδησίαμας. Δὲν εἶναι δύσκολο νὰ κατανοήσουμε ὅτι ὁ ἀγῶνας διεξάγεται γιὰ τὰ ὅσιακαὶ ἱερὰ τῆς πατρίδος μας. Ἂς μὴ ξεγελιόμαστε ἀπὸ τὴν ὑποκρισία καὶ τὶς ἁβροφροσύνεςτους. Ἡ πραγματικότητα εἶναι σκληρὴ καὶ ἀδυσώπητη. Ὅπως σὲ μιὰ σύρραξη πρέπει νὰγνωρίζουμε ποιός εἶναι ὁ ἐχθρός, τί δύναμη φέρει, ποιά εἶναι τὰ ὅπλα του, τίτακτικὴ ἀκολουθεῖ, ἔτσι καὶ ἐμεῖς, ὡς ἀγωνιστὲς τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τῆς Ἑλλάδος,ὡς θεηγόροι ὁπλῖτες τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, πρέπει νὰ διακρίνουμε τὴν πονηρία καὶσυνάμα τὴν ἀδυναμία τους. Ὅτανπιστέψουμε ὅτι μποροῦμε νὰ ἀντισταθοῦμε, θὰ ἔχουν χάσει τὴν δύναμή τους. Ἂν,ὅμως, ὅλοι περιμένουμε ἀπὸ τοὺς ἄλλους, χωρὶς οἱ ἴδιοι νὰ κάνουμε τὸ ἀνθρώπινο,αὐτὸ ποὺ μποροῦμε, ποιὸ θὰ εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα; Ἂς μὴ ἐπηρεαζόμαστε ἀπὸ τὰκατευθυνόμενα καὶ καλοπληρωμένα μέσα ἐνημέρωσης, τὰ ὁποῖα μᾶς ἀποχαυνώνουν. Ἄς ἀναλογιστοῦμετί εὐθύνη καὶ συνάμα τί δυνατότητες ἔχουμε. Ἂς μὴν ἀφεθοῦμε μοιρολατρικὰ στὴνπανουργία τῶν ἐχθρῶν μας. Πρόβατα ψάχνουν! Γίναμε ὅλοι ἥρωες τῆς πολυθρόνας· στὰκαφενεία, στὶς παρέες παριστάνουμε τοὺς σοφούς. Συζητοῦμε, ἀπλῶς γιὰ νὰσχολιάζουμε καὶ νὰ λέμε. Μέχρι ἐκεῖ φτάνει ἡ δράση μας. Μὲ μεμψιμοιρίες ὅμως τοῦτύπου «δὲν γίνεται τίποτε», «εἴμαστε τελειωμένοι», δίχως ἀγῶνες καὶ παλικαριά,ξεκοβόμαστε ἀπὸ τὰ φρονήματα καὶ τὴν νοοτροπία τῶν ἐσαεὶ ἀγωνιστῶν Ἑλλήνων. Τὸνὰ βγάζουμε ὁ καθένας μας τὸν ἑαυτό του ἔξω ἀπὸ τὴν μάχη καὶ νὰ μένουμε θεατὲςδὲν εἶναι ἡ λύση. Δὲν εἶναι βέβαια λίγοι καὶ ἐκείνοι ποὺ ἀπαξιοῦν πλέον νὰ ἀσχοληθοῦνμὲ τὰ πολιτικά, πρόσωπα καὶ πράγματα, διότι ὁ λαὸς αἰσθάνεται πλέον προδομένοςκάτω ἀπὸ τὸν προκλητικό τους χλευασμὸ καὶ νιώθει τέτοια ἀποστροφὴ ποὺ δὲν θέλειοὔτε στὰ κανάλια νὰ τοὺς ἀκούει, πολὺ περισσότερο νὰ προσέλθει στὶς κάλπες γιὰνὰ τοὺς ψηφίσει κατὰ τὶς ἐπικείμενες ἐκλογές, διότι ἀηδίασε. Δὲν ἔχει ἄδικο, ὅμωςτὴν ἐπιλογὴ νὰ ἀπέχουμε ἀπὸ τὶς ἐκλογὲς τὴν θεωρῶ προσωπικὰ, καὶ ἀνεύθυνη καὶ ἐπικίνδυνη.Φοβοῦμαι ὅτι θὰ ἐπαναληφθοῦν σκηνικὰ, νὰ ψηφίζουν ἄσχετοι καὶ θὰ βλέπουμε πάλιοἰκονομικοὺς μετανάστες μὲ τὶς κομματοσημαίες στὰ χέρια νὰ ζητωκραυγάζουν γιὰπροκαθορισμένο ἐκλογικὸ ἀποτέλεσμα. Ὅταν ἐμεῖς δὲν θέλουμε νὰ προσέλθουμε στὶςκάλπες, θὰ βροῦν οἱ ἐπιτήδειοι ψηφοφόρους γιὰ νὰ κάνουν τὴν δουλειά τους. Θεωρῶὅτι ὅλοι πλέον γνωρίζουμε τί παίζεται. Ἂς ἔχουμε ἐγρήγορση καὶ ἀγωνιστικὸφρόνημα νὰ δραστηριοποιηθοῦμε ἑνωμένοι ἀντιμνημονιακά.
Αὐτὸ ποὺ πρωτίστωςχρειάζεται, τὴν ὥρα ποὺ ὁ πόλεμος μαίνεται, εἶναι νὰ δείξουμε αὐτοκυριαρχία. Νὰ μὴν τὰ χάσουμε πάνω στὴν ἀναμπουμπούλαποὺ ὑπάρχει, ἀλλὰ νηφάλια καὶ μέσα ἀπὸ ἕνα κλίμα προσευχῆς, ἀφοῦ ἐκτιμήσουμεσωστὰ τὴ φάση, στὴν ὁποία βρίσκεται ἡ ὅλη κατάσταση, νὰ κάνουμε αὐτὸ ποὺ μποροῦμεκαὶ ἀπαιτεῖ ἡ κρισιμότητα τῶν περιστάσεων. Νομίζω ὅτι ἡ ἄμεση κίνηση ποὺ ἐπιτακτικὰπρέπει νὰ γίνει εἶναι νὰ μὴν ἐκλεγεῖκυβέρνηση ποὺ ψήφισε τὸ μνημόνιο. Εἶναι ἀνάγκη, τούτη τὴν ὥρα, νὰ δοῦμεποιοί εἴμαστε αὐτῆς τὴς θέσεως, μὲ τὶς ἴδιες ἀνησυχίες, τὴν αὐτὴ ἀγωνία καὶ τὸνἴδιο πόνο γιὰ ὅσα συμβαίνουν στὴν πατρίδα μας. Δὲν εἶναι καθόλου συνετὸ, σ’αὐτὴτὴ καμπὴ τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας, νὰ χωριζόμαστε ἀπὸ κόμματα σὲ φατρίες, σὲ ὅποιο ἰδεολογικὸ καὶ κομματικὸ χῶρο καὶ ἂνἀνήκουμε. Πρέπει νὰ συστρατευθοῦμε ἀντιμνημονιακά. Ὁπωσδήποτε, σ’ αὐτὴ τὴφάση θὰ ὑπάρξει καὶ πολιτικὴ κίνηση, ἡ ὁποία θὰ μᾶς ἐκπροσωπήσει στὶς ἐπικείμενεςἐκλογὲς καὶ ἐντός ὀλίγου καὶ στὸ κοινοβούλιο, ὅμως εἶναι ἀνάγκη νὰ δράσουμεσυλλογικὰ πρῶτα ἐμεῖς, καὶ γνωρίζετε γιατί. Πολὺ ἁπλὰ, διότι μέσα ἀπὸ τὸστημένο παιχνίδι μὲ τοὺς χρηματοδότες τῶν καναλιῶν, τὰ πατροναρισμένα γκάλοπ καὶτὴν τακτική ἀφ’ ἑνὸς τῶν εὐρωπαίων ἑταίρων μας καὶ ἀφ’ ἑτέρου τῶν κεφαλαιοκρατῶν,δὲν εἶναι ἁπλῆ ὑπόθεση νὰ ξεφύγουμε ἀπὸ τὸ κατευθυνόμενο ἐκλογικὸ ἀποτέλεσμα. Θὰπετύχουμε ὅμως, ἐφ’ ὅσον δικτυωθοῦμε γρήγορα καὶ ἀποτελεσματικὰ μεταξύ μας, ὁ ἕναςμὲ τὸν ἄλλο, ὥστε τὰ γνωστὰ μεγάλα μέχρι τώρα κόμματα νὰ πάρουν τὸ πιὸ μικρὸποσοστό, γιὰ νὰ μὴν μπορέσουν οὔτε κἂν νὰ συγκυβερνήσουν. Ἡ ἀλλαγὴ στὸ πολιτικὸσκηνικὸ δὲν εἶναι δυνατὴ χωρὶς τὸν ἐνεργὸ ρόλο ὅλων μας, δηλαδὴ ἂν δὲν πάρει ὁ ἀγῶναςμας τὴν μορφὴ ἑνὸς κινήματος. Καὶ κίνημα δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρξει, ἂν δὲνπάρουμε τὸ θέμα τῆς συνεννόησής μας στὰ σοβαρά. Σήμερα μὲ τὸ διαδίκτυο εἶναι εὔκολονὰ ἐπικοινωνοῦμε. Χρειάζεται ὁ καθένας μαςὅμως νὰ μιλᾶ καὶ στὸν κύκλο του. Ὅπως μὲ μιὰ λαμπάδα ἀνάβουν πολλὲς καὶ στὴνσυνέχεια ἡ κάθε μιὰ ἀνάβει ἄλλες, ἕνα τέτοιο σχῆμα συνεννόησης χρειάζεται. Θὰπρέπει πλέον νὰ ἀνοίξουμε καλὰ τὰ μάτια μας καὶ νὰ ψηφίσουμε μὲ πνευματικὰ καὶπατριωτικὰ κριτήρια. Ὄχι ἀνθρώπους τῆςΜασονίας καὶ ὄχι ἀνθρώπους τοῦ μνημονίου. Ὄχι ἀθέους, οὔτε βέβαιαψευτοχριστιανοὺς ποὺ χρησιμοποιοῦν τὸ ὄνομα τῆς Ὀρθοδοξίας γιὰ χρησιμοθηρικοὺςμόνο λόγους καὶ βάζουν ὑποψηφίους στὸ κόμμα τους Δωδεκαθεϊστὲς ἢ ἄλλους αἱρετικούς.Δὲν εἶναι φρόνιμο νὰ περιμένουμε τὶς ἀλλαγὲς ἀποκλειστικὰ ἀπὸ τὴν πολιτική. Δὲνεἶναι καιρὸς γιὰ ἐλαφρότητες. Θὰ εἴμαστε ἄξιοι τῆς τύχης μας, ἂν ἀφεθοῦμε στὴνπροδοτικὴ πολιτικὴ τῶν γνωστῶν μεγάλων μέχρι τώρα κομμάτων, τὰ ὁποῖα βέβαια θὰεἰσαγάγουν τοὺς καμουφλαρισμένους εἰσβολεῖς στὴν αἱματοβαμμένη πατρίδα μας, γιὰνὰ μᾶς καταδυναστεύσουν μὲ τὸ πρόσχημα τῆς ἐποπτείας καὶ τῆς βοήθειας. Αὐτὴλοιπὸν εἶναι ἡ στρατηγικὴ ποὺ πρέπει νὰ ἀκολουθήσουμε!
Δὲ μποροῦμε ὅμως νὰλειτουργήσουμε ξεκομμένοι ἀπ’ τὸ ἱστορικό μας παρελθόν. Χρειάζεται, λοιπόν, ἡ ἱστορικὴμνήμη ἀφ’ ἑνὸς τοῦ ἐνδόξου μας παρελθόντος -κλασικὴ ἀρχαιότητα, Βυζάντιο, Ἐπανάστασητοῦ 1821, Μακεδονικὸς Ἀγώνας, Ἔπος τοῦ 1940, ὅ,τι ἄλλο- καὶ ἀφ’ ἑτέρου τῶν παθημάτων μας ἀπὸ τῆνδιχόνοια. Ὁ στρατηγὸς Μακρυγιάννης ἀποτυπώνει μὲ πολὺ πόνο τὴν κατάντια μας ἀπὸτὶς φατρίες: «Θεέ, συγχώρεσε τοὺς παντίδους, ποὺ θέλουν νὰ μᾶς πάρουν τὸν ἀγέραποὺ ἀναπνέουμε καὶ τὴν τιμὴν ποὺ μὲ τὸ ντουφέκι καὶ γιαταγάνι πήραμε. Ἐμεῖς τὸχρέος, τὸ κατὰ δύναμιν, ἐπράξαμεν. Καὶ αὐτοὶ βγῆκαν σήμερον νὰ προκόψουν τὴνΠατρίδα. Μᾶς γέμισαν φατρία καὶδιχόνοια. Καὶ τὴν Πατρίδα δὲν τὴν θέλουν Μητέρα κοινή. Ἀμορόζα εἰς τὰκρεβάτια τους τὴν θέλουν. Γι’ αὐτὸ περνοῦν καὶ ρεθίζουν τὸν κόσμον μὲ τέχνες καὶκαμώματα. Καὶ καζαντίσαν αὐτοὶ πουγγιὰ καὶ ἀγαθὰ καὶ ἀφῆκαν τοὺς ἀγωνιστές, τὶςχῆρες καὶ τὰ ὀρφανὰ εἰς τὴν ἄκρην. Αὐτοὶ εἶναι οἱ ἄνθρωποι λύκοι, ποὺ φέρανδυστυχήματα καὶ κίντυνον εἰς τὸν τόπον. Ἂς ὄψονται. Τότε ποὺ ἡ Τουρκιὰ ἐκατέβαινεἀπὸ τὰ ντερβένια καὶ ὁλίγοι ἔτρεχαν μὲ ὀλίγα ντουφέκια, μὲ τριχιὲς δεμένα, νὰπολεμήσουν, θέλοντας λευτεριὰν ἢ θάνατον, οἱ φρόνημοι ἀσφάλιζαν τὶς φαμελιέςτους εἰς τὰ νησιὰ κι’ αὐτοὶ τρέχαν εἰς ρεματιὲς καὶ βουνά, μὴ βλέποντας ποτὲΤούρκου πρόσωπον. Κι’ ὅταν ἀκοῦγαν τὰ ντισμπάρκα τῶν Τούρκων, τρέχαν μακρύτερα.Τώρα θέλουν δική τους τὴν Πατρίδα καὶ κυνηγοῦν τοὺς ἀγωνιστές. Ἐγίναμε θηρία ποὺθέλουν κριγιάτα (κρέατα) ἀνθρωπινὰ νὰ χορτάσουν. Καὶ χωρίζουν τὸν κόσμον σὲπατριώτες καὶ ἀντιπατριῶτες. Αὐτοὶ γίναν οἱ σημαντικοὶ τῆς Πατρίδος καὶ οἱ ἄλλοινὰ χαθοῦν. Δὲν ξηγιῶνται γλυκότερα νὰ φυλάξωμεν πατρίδα καὶ δοῦμε λευτεριὰνπραγματικήν. Ρωμαίγικον δὲν φτιάχνεται χωρὶς οὗλοι νὰ θυσιάσουν ἀρετὴν καὶπατριωτισμόν. Καὶ χωρὶς νὰ πάψει ἡ μέσα, ἡ δική μας τυραγνία.
Καὶ βγῆκαν τώρακάτι δικοί μας κυβερνῆτες, Ἕλληνες, σπορὰτὴς ἑβραιουργιᾶς, ποὺ εἶπαν νὰ μᾶς σβήσουν τὴν Ἁγία Πίστη, τὴν ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ,διότι ἡ Φραγκιὰ δὲν μᾶς θέλει μὲ τέτοιο ντύμα Ὀρθόδοξον. Καὶ ἐκάθησα καὶ ἔκλαιγαδιὰ τὰ νέα παθήματα. Καὶ ἐπῆγα πάλιν εἰς τοὺς φίλους μου τοὺς Ἁγίους. Ἄναψα τὰκαντήλια καὶ ἐλιβάνισα λιβάνιν καλὸν ἁγιορείτικον. Καὶ σκουπίζοντας τὰ δάκρυάμου τοὺς εἶπα: «Δὲν βλέπετε ποὺ θέλουν νὰ κάμουν τὴν Ἑλλάδα παλιόψαθα; Βοηθῆστε,διότι μᾶς παίρνουν, αὐτοὶ οἱ μισοέλληνες καὶ ἄθρησκοι, ὅ,τι πολυτίμητοντζιβαϊρικὸν ἔχομεν. Φραγκεμένους μᾶς θέλουν τὰ τσογλάνια τοῦ τρισκατάρατου τοῦΠάπα. Μὴν ἀφήσετε, Ἅγιοί μου αὐτὰ τὰ γκιντὶ πουλημένα κριγιάτα τῆς τυραγνίας νὰμασκαρέψουν καὶ νὰ ἀφανίσουν τοὺς Ἕλληνες, κάνοντας περισσότερα κακὰ ἀπὸ αὐτὰποὺ καταδέχτηκεν ὁ Τοῦρκος ὡς τίμιος ἐχθρός μας».
Ἕνας δικός μου ἀγωνιστὴςμοῦ ἔφερε καὶ μοῦ διάβασεν ἕνα παλαιὸν χαρτί, ποὺ ἔγραψεν ὁ κοντομερίτης μου Ἅγιοςπαπάς, ὁ Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός. Τὸν ἐκρέμασαν εἰς ἕνα δέντρον Τούρκοι καὶ Ἑβραῖοι,διότι ἔτρεχεν ὁ εὐλογημένος παντοῦ καὶ ἐδίδασκεν Ἑλλάδα, Ὀρθοδοξία καὶΓράμματα. Ἔγραφὲν ὁ μακάριος ἐκεῖνος ὅτι: «Ἕνας ἄνθρωπος νὰ μὲ ὑβρίσει, νὰφονεύσει τὸν πατέρα μου, τὴν μητέρα μου, τὸν ἀδελφόν μου καὶ ὕστερα τὸ μάτι νὰμου βγάλει, ἔχω χρέος σὰν χριστιανὸς νὰ τὸν συγχωρήσω. Τὸ νὰ ὑβρίσει τὸν Χριστὸνμου καὶ τὴν Παναγία μου, δὲ θέλω νὰ τὸν βλέπω». Τὸ χαρτὶ τοὺ πατέρα Κοσμᾶ ἔβαλακαὶ μοῦ τὸ ἐκαθαρόγραψαν. Καὶ τὸ ἐκράτησα ὡς Ἅγιον Φυλαχτόν, ποὺ λέγει μεγάλην ἀλήθειαν.Θὰ πῶ νὰ μοῦ γράψουν καλλιγραφικὰ καὶ τὸν ἄλλον ἀθάνατον λόγον του, «τὸν Πάπαννὰ καταρᾶσθε ὡς αἴτιον». Θέλω νὰ τὸ βλέπω κοντὰ στὰ ᾿κονίσματά μου, διότιτελευταίως κάποιοι δικοί μας ἀνάξιοι λέγουν ὅτι ἂν τὰ φτιάξουμε μὲ τὸνδικέρατον Πάπαν, θὰ ὀλιγοστέψουν οἱ κίντυνοι, τὰ βάσανα καὶ ἡ φτώχεια μας,τρομάρα τους.
Καὶ εἶπαν οἱ ἄθρησκοι,ποὺ ἐβάλαμεν εἰς τὸν σβέρκο μας, νὰ μὴ μανθάνουν τὰ παιδιά μας Χριστὸν καὶΠαναγία, διότι θὰ μᾶς παρεξηγήσουν οἱ ἰσχυροί. Καὶ βγῆκαν ἀκόμη νὰ ᾿ποτάξουν τὴνἘκκλησίαν, διότι ἔχει πολλὴν δύναμη καὶ τὴν φοβοῦνται. Καὶ εἶπαν λόγια ἄπρεπαδιὰ τοὺς παπάδες. Ἐμεῖς, μὲ σκιάν μας τὸν Τίμιον Σταυρόν, ἐπολεμήσαμεν ὁλοῦθε,σὲ κάστρα, σὲ ντερβένια, σὲ μπογάζια καὶ σὲ ταμπούργια. Καὶ αὐτὸς ὁ Σταυρὸς μᾶςἔσωσε. Μὰς ἔδωσε τὴν νίκη καὶ ἔχασε (ὁδήγησε σὲ ἧττα) τὸν ἄπιστον Τοῦρκον. Τόσημικρότητα στὸν Σταυρό, τὸν σωτῆρα μας! Καὶ βρίζουν οἱ πουλημένοι εἰς τοὺςξένους καὶ τοὺς παπάδες μας, τοὺς ζυγίζουν ἄναντρους καὶ ἀπόλεμους. Ἐμεῖς τοὺςπαπάδες τοὺς εἴχαμε μαζί εἰς κάθε μετερίζι, εἰς κάθε πόνον καὶ δυστυχίαν. Ὄχιμόνον διὰ νὰ βλογᾶνε τὰ ὅπλα τὰ ἱερά, ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ μὲ ντουφέκι καὶ γιαταγάνι,πολεμώντας σὰν λεοντάρια. Ντροπὴ Ἕλληνες!»
Χρειάζεταἶ λοιπὸνπολὺ νὰ σκεφτοῦμε οἱ Νεοέλληνες τὸ κοινό μας χρέος ἀπέναντι στὴν Πατρίδα;
