Η χαρά για την Ανάσταση του Κυρίου
ΤουΠρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Δορμπαράκη
Το῾Χριστός Ανέστη᾽ δονεί την ατμόσφαιρα της Εκκλησίας απ᾽άκρου εις άκρον τηνΠασχαλινή περίοδο, αλλά και κάθε άλλη περίοδο του χρόνου, αφού στην ΟρθόδοξηΕκκλησία δεν υπάρχει μεγαλύτερη εορτή από την Ανάσταση του Κυρίου. Η Ανάστασηαποτελεί το επιστέγασμα όλων των άλλων εορτών, γιατί με αυτήν νικήθηκε ο ῾έσχατοςεχθρός᾽ του ανθρώπου, ο θάνατος. Με την Ανάστασή Του ο Κύριος έδειξε ότιπροοπτική του ανθρώπου είναι η ζωή· ότι ο θάνατος είναιμέρος αυτής, αφού φάνηκε ῾η ζωή εν τάφω᾽. ῾Εγώ ήλθον ίνα ζωήν έχωσιν καιπερισσόν έχωσιν᾽ είπε ο Ίδιος (Ιωάν. 10,10), κατά συνέπεια η Ανάστασή Τουσηματοδοτεί και την ανάσταση του λογικού πλάσματός Του. Ώστε ῾θάνατος ουκέτικυριεύει᾽ · ῾τηςζωής γαρ ηξιώθημεν εν Χριστώ Ιησού᾽. ῾Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, Άδου τηνκαθαίρεσιν, άλλης βιοτής, της αιωνίου, απαρχήν᾽.
‘Ο,τιπιο φυσικό λοιπόν να πανηγυρίζουμε και να διατρανώνουμε τη χαρά μας μπροστά στομοναδικό αυτό και εκπληκτικό γεγονός, το οποίο ανέτρεψε στην κυριολεξία όλα ταδεδομένα και τις σταθερές της ιστορικής πραγματικότητας!
Τισημαίνει όμως πανηγύρι και διατράνωση της χαράς; Μήπως βεγγαλικά και βαρελότακαι αυτοσχέδιες βόμβες, με τα οποία θρηνούμε κάθε χρόνο ένα σωρό θύματα και ταοποία προκαλούν την αγανάκτηση κάθε ορθοφρονούντος Χριστιανού; Μήπως τραγούδιαστη διαπασών λαϊκά, ελαφρολαϊκά, ντίσκο, χέβι-μέταλ ή ρέιβ, με τα οποία ῾τρυπιέται᾽τομυαλό και εύχεται κανείς να βρισκόταν ολομόναχος στα όρη και στα βουνά; Ή μήπωςτο πανηγύρι της Ανάστασης εκφράζεται κυρίως με το ψήσιμο του οβελία, τουκοκορετσιού και των λοιπών εδεσμάτων, με τα οποία θα γεμίσει μέχρις εσχάτηςπλήρωσης το στομάχι του ο πιστός, για να βρει ανακούφιση έπειτα στην κατάποσηδεκάδων γκαζοζών ή και μερικές φορές στην καταφυγή στα νοσοκομεία;
Ασφαλώςκαι όχι! Τέτοιες αντιδράσεις για το πανηγύρι της Ανάστασης πόρρω απέχουν από τοκατά Χριστόν εκκλησιαστικό ήθος και το μόνο που φανερώνουν είναι ότι ο πιστόςείναι τελικώς άπιστος και ίσως και άθεος. Ή μάλλον είναι πιστός, αλλά στηνειδωλολατρία της αρχαίας εποχής, στην οποία υπήρχαν ανάλογες εκδηλώσεις θορύβουκαι φαγοποτιού μέ τις διάφορες εορτές του Διονύσου.
Πράγματι!Το γεγονός ότι ένα μεγάλο τμήμα του ορθοδόξου χριστιανικού λαού συμμετέχει στηνΑνάσταση με το να παραμένει μόνο στην τελετή της δωδεκάτης νυχτερινής για ναακούσει το ῾Χριστός Ανέστη᾽, να διαδηλώνει την υποτιθέμενη χαρά του με ταθορυβώδη βαρελότα και να κάνει έπειτα μεταβολή για να επιπέσει στη μαγειρίτσακαι τα λοιπά του πασχαλινού τραπεζιού, τι άλλο δείχνει παρά την απουσία τουΧριστού και τη δύναμη της Αναστάσεώς Του από τη ζωή των ῾χριστιανών᾽αυτών! Τολέει μάλιστα και ο ψαλμικός στίχος της αναστάσιμης ώρας: ῾Αναστήτω ο Θεός καιδιασκορπισθήτωσαν οι εχθροί Αυτού και φυγέτωσαν από προσώπου Αυτού οι μισούντεςΑυτόν᾽! Και ώ του θαύματος! Πραγματοποιείται επακριβώς το λεχθέν:Διασκορπίζονται οι εχθροί του Χριστού (κρατώντας μάλιστα και αναμμένεςαναστάσιμες λαμπάδες) και φεύγουν από μπροστά Του όσοι Τον μισούν – εννοείταιότι εξαιρούνται αυτοί που πράγματι είναι δικαιολογημένοι: μητέρες μικρώνπαιδιών, άνθρωποι που έχουν να φροντίσουν γέροντες και ασθενείς κ.λπ. Τέτοιαάμεση εκπλήρωση αγιογραφικού λόγου πουθενά αλλού δεν απαντάται.
Καιδυστυχώς, η τραγική αυτή κατάσταση δεν επισημαίνεται μόνο στις πόλεις. Θα έλεγεκανείς ότι κυρίως απαντάται στις επαρχίες και τα χωριά. Εκεί κατεξοχήνβρίσκεται κανείς σε πολεμική ατμόσφαιρα. Εκεί πλήθος ῾ευγενικών᾽ πιστώνετοιμάζεται όλη τη χρονιά να πανηγυρίσει το Πάσχα με βόμβες και με ρουκέτες.Εκεί ο σκοπός της Ανάστασης εξαντλείται στο ποιος θα καταφέρει τα μεγαλύτεραπλήγματα κατά του Ναού του αντιπάλου χωριού και θα σπείρει περισσότερο τονπανικό και την καταστροφή.
Πούείναι εκείνοι άραγε που ισχυρίζονται ότι η ελληνική ύπαιθρος κρατάει τηνπαράδοση της ορθοδοξίας; Ποια σχέση μπορεί να έχει το Πάσχα των Ελλήνων με ταεκφυλιστικά φαινόμενα που διαπιστώνουμε κάθε χρόνο τέτοια εποχή; Τι άλλο είναιοι αναφορές περί των ιδανικών συνθηκών εορτασμού του Πάσχα στην επαρχία –τουλάχιστον σε πολλά μέρη της επαρχίας – παρά ρομαντικές εκφράσειςεξιδανικευμένης παρελθοντικής εποχής; Δυστυχώς, αγριέψαμε ως άνθρωποι. Και τηναγριότητα της καρδιάς μας την αποκαλύπτουμε ακόμη και στα εκκλησιαστικάγεγονότα. Ακόμη και στις εορτές της Εκκλησίας μας.
Τισημαίνει λοιπόν πανηγύρι αναστάσιμο και χαρά πασχαλινή; Πώς γνήσια και αληθινάο Χριστιανός που έχει επίγνωση της παρουσίας του Χριστού στη ζωή του διαδηλώνειτη χαρά του; Μα όπως μας καλεί η Εκκλησία και για την περίοδο αυτή και για όλοτον χρόνο.
῾Αναστάσεωςημέρα – μας λέει συνεχώς – και λαμπρυνθώμεν τη πανηγύρει και αλλήλουςπεριπτυξώμεθα. Είπωμεν, αδελφοί, και τοις μισούσιν ημάς· συγχωρήσωμενπάντα τη Αναστάσει, και ούτω βοήσωμεν· Χριστός ανέστη εκνεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας, και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος᾽.
Ήλθεη Ανάσταση και ας γίνουμε λαμπροί και φωτεινοί από το πανηγύρι και αςαγκαλιαστούμε μεταξύ μας. Ας πούμε ῾αδέλφια᾽ και σ᾽αυτούς που μας μισούν. Αςσυγχωρήσουμε τον καθένα εξαιτίας της Ανάστασης και έτσι ας φωνάξουμε δυνατά: οΧριστός αναστήθηκε από τους νεκρούς, αφού πάτησε τον θάνατο με τον θάνατό Τουκαι χάρισε ζωή στους νεκρούς!
Ανάστασησημαίνει αγάπη και συγχώρηση. Αυτό ζει ο Χριστιανός πάντοτε και γι᾽αυτό διαρκώςζει – πρέπει να ζει – την αναστάσιμη χαρά. Κάθε άλλη εκδήλωση που δεν αποτελείέκφραση της αγάπης είναι εκτροπή και ντροπή!
Ακολουθείν
