ΦΥΤΩΡΙΟ ΑΘΕΪΑΣ;
Πρὶν ἀπὸ 170 χρόνια ὁ ἀγωνιστὴς στρατηγὸς Μακρυγιάννης, ζώντας τὸ δράμα τῆς μετὰ τὴ μεγάλη ἐπανάσταση τοῦ 1821 Ἑλλάδας ἔγραφε: «Κάθε ἄνθρωπος πρέπει νὰ λυπᾶται καὶ νὰ κλαίγῃ, ὅτι τρελλαθήκαμεν μικροὶ καὶ μεγάλοι... Θέ, τί λέπομεν εἰς τὶς ἡμέρες μας!» Εἶχε δίκιο. Καὶ τί δὲν ἔβλεπε! Τοὺς πολιτικοὺς νὰ ἀλληλοτρώγονται, τοὺς μισσιοναρίους νὰ εἰσορμοῦν στὴν Ἑλλάδα καὶ τὸν Nεοέλληλα λόγιο, φιλόσοφο, διαφωτιστὴ κληρικὸ Θεόφιλο Καΐρη (1784-1853) νὰ ἀναπτύσσει, ἐπηρεασμένος ἀπὸ τοὺς Γάλλους δεϊστές, τὴ «Θεοσέβεια», μιὰ προσωπικὴ θρησκεία. Μιὰ μονοθεϊστικὴ διδασκαλία μὲ δικές της τελετὲς λατρείας καὶ ἀναφορὲς στὴν ἰσότητα καὶ τὴν ἐλευθερία τοῦ ἀτόμου. Ἔβλεπε τὸν κληρικὸ Θεόκλητο Φαρμακίδη νὰ ὑπερασπίζεται τὸν Καΐρη, ὁ ὁποῖος τελικὰ καθαιρέθηκε καὶ ἐξορίστηκε τὸ 1839, γιὰ νὰ τὸν ἐπαναφέρει ὅμως ὁ Κωλέττης τὸ 1843. Γιὰ τὸν Κωλέττη ὁ Μακρυγιάννης γράφει ὅτι μαζὶ μὲ τὴ «συντροφιά» του «ἔκαμεν μεγάλα Λάθη ἐναντίον τῆς πατρίδος του καὶ τῆς θρησκείας του». Τόσο, ὥστε «τὸ ἔθνος ἀφανίστη ὅλως διόλου καὶ ἡ θρησκεία ἐκκλησία εἰς τὴν πρωτεύουσαν δὲν εἶναι καὶ μᾶς γελᾶνε ὅλος ὁ κόσμος». Ἐγώ, κηρύσσει ὁ γενναῖος στρατηγός, «ὅταν μοῦ πειράζουν πατρίδα καὶ θρησκεία μου, θὰ μιλήσω, θὰ ’νεργήσω, κι ὅ,τι θέλουν ἂς μοῦ κάμουν».
Ἀπὸ τότε σχεδὸν ἡ ἴδια δυστυχῶς γραμμὴ ἀκολουθεῖται, ἄλλοτε φανερά, ἄλλοτε καλυμμένα ἀπὸ τοὺς λεγόμενους ἡγέτες μας ὄχι μόνο ὡς πρὸς τὴν πολιτική, ἀλλὰ καὶ ὡς πρὸς τὰ ζητήματα τῆς Πίστεώς μας.
Οἱ προπαγάνδες τῶν ποικιλώνυμων προτεσταντικῶν αἱρέσεων δροῦν ἐλεύθερα καὶ ἀνεξέλεγκτα στὴν Ἑλλάδα. Οἱ Χιλιαστὲς ἀρνοῦνται νὰ ὑπερασπίσουν τὴν πατρίδα σὲ ὥρα κινδύνου. Οἱ ἀνατολικὲς θρησκεῖες ἔχουν κέντρα σὲ διάφορους τόπους τῆς πατρίδας μας. Τὸ Ἰσλὰμ πλημμύρισε τὴν Ἑλλάδα καὶ ἀπαιτεῖ νὰ τοῦ κτίσουμε μὲ χρήματα δικά μας, δηλαδὴ ἀπὸ τὰ δανεικά, τέμενος στὴν πρωτεύουσα! Ἡ ἀθεΐα διδάσκεται γυμνῇ τῇ κεφαλῇ καὶ ἀπὸ πολιτικούς μας, ποὺ θεωροῦν τιμή τους τὸ ὅτι δὲν πιστεύουν. Γι’ αὐτὸ καὶ ψηφίζουν νόμους ἀντιεκκλησιαστικούς. Ἡ δὲ παιδεία μας ἔπαυσε νὰ προσφέρει τὴν Ὀρθόδοξη ἀγωγὴ στὰ παιδιά μας, ποὺ διδάσκονται ὅ,τι ἀντίθεο καὶ ἀντιεκκλησιαστικό!... Παράλληλα τὰ Ὀρθόδοξα θρησκευτικὰ περιοδικὰ ὑφίστανται ἐξοντωτικὸ πόλεμο, ἀφοῦ μὲ κυβερνητικὰ διατάγματα ἔχουν αὐξηθεῖ ὑπέρογκα τὰ ταχυδρομικὰ τέλη.
Στὸν πόλεμο κατὰ τῆς Ἐκκλησίας πρέπει νὰ ἐντάξουμε καὶ τὴν πρωτόγνωρη νομοθεσία γιὰ τὴ χειροτονία ἱερέων μὲ ἀναλογία 1 πρὸς 5. Δηλαδὴ ἕνας ἔμμισθος ἱερέας θὰ χειροτονεῖται μετὰ ἀπὸ τὴ συνταξιοδότηση πέντε ἱερέων. Ἔτσι χωριὰ ὁλόκληρα θὰ μένουν χωρὶς ἱερέα, οἱ Ὀρθόδοξοι κάτοικοι θὰ στεροῦνται τὴ θεία Λειτουργία καὶ τὴν τέλεση τῶν σωστικῶν Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας μας. Ποὺ σημαίνει ὅτι ὁ λαός μας θὰ μένει ἀκαλλιέργητος πνευματικὰ καὶ θὰ ἀγριέψει...
Στὸν πόλεμο κατὰ τῆς Ἐκκλησίας ἐντάσσονται καὶ τὰ ἄθλια νομοθετήματα ποὺ ἄνοιξαν ἤδη τὸν δρόμο γιὰ τὴν ἐλεύθερη συμβίωση καὶ πρόκειται ν’ ἀνοίξουν τὸ δρόμο γιὰ τὸν «γάμο» τῶν ὁμοφυλοφίλων. Μὲ ἄλλα λόγια οἱ ἄρχοντες τῆς Ἑλλάδος μὲ τέτοιες νομοθεσίες ἔγιναν, κατὰ τὴ φράση τοῦ μεγάλου προφήτου Ἡσαΐου, «ἄρχοντες Σοδόμων», καὶ ὁ λαός μας κινδυνεύει νὰ γίνει «λαὸς Γομόρρας» (Ἡσ. α΄ 10). Δηλαδὴ ὁ λαὸς δὲν θὰ ἁμαρτάνει πλέον ἐκ συναρπαγῆς ἢ ἀπὸ ἀδυναμία. Ἀλλὰ ὠθεῖται στὸ νὰ ἁμαρτάνει συστηματικὰ μὲ τὴν ἄδεια τῶν νόμων τῶν ἀρχόντων του. Γι’ αὐτὸ γιὰ τοὺς Ἰουδαίους τῶν χρόνων τοῦ Ἡσαΐου ἔγραφε ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος: «Μελέτην ἐποιοῦντο τὴν ἁμαρτίαν, καὶ πανταχοῦ μετ’ ἐπιτάσεως»· ἔκαναν τὴν ἁμαρτία φροντίδα καὶ μέριμνά τους παντοῦ καὶ μὲ πάθος. Καὶ νόμιζαν ὅτι θὰ ἐξευμένιζαν τὸν Θεὸ μὲ τὶς θυσίες τους καὶ τὶς προσευχές τους, παραμένοντας ταυτόχρονα στὸν ἁμαρτωλὸ τρόπο ζωῆς τους! Ὅμως, συμπληρώνει ὁ ἱερὸς Πατήρ, «εὐχῆς ὄφελος οὐδέν, καὶ μακρᾶς γενομένης, ὅταν ἐπιμείνῃ τοῖς ἁμαρτήμασιν ὁ εὐχόμενος»· ἀπὸ τὶς προσευχὲς δὲν προέρχεται καμιὰ ὠφέλεια, ἔστω κι ἂν εἶναι μακρές, ὅταν αὐτὸς ποὺ προσεύχεται ἐπιμένει νὰ ζεῖ ζωὴ ἁμαρτωλή (Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Εἰς Ἡσαΐαν, ΕΠΕ 8, 224).
Δυστυχῶς δὲ παραδείγματα τέτοιου βίου ἔχουν δώσει τὰ τελευταῖα χρόνια καὶ ὁρισμένοι ἄρχοντές μας, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ παρασύρεται καὶ ὁ λαός. Διότι, κατὰ τὸν σοφὸ Σειράχ, «κατὰ τὸν ἡγούμενον τῆς πόλεως πάντες οἱ κατοικοῦντες αὐτήν» (Σ. Σειρ. ι΄ 2).
Αὐτὰ δὲν γράφονται γιατὶ ἔχουμε πάθος κατὰ τῶν κυβερνητῶν μας. Ἐπαναλαμβάνουμε κι ἐμεῖς τὸν λόγο τοῦ Μακρυγιάννη μὲ τὸν ὁποῖο κατακλείει τὰ «Ἀπομνημονεύματά» του, διότι ἔχει ἐφαρμογὴ ὄχι λίγες φορὲς καὶ γιὰ τὸ Κοινοβούλιό μας. Γράφει: «μὴ στοχάζεστε ὅτι ἔχω πάθος εἰς τοὺς ἀνθρώπους. Ψάξετε τὶς ἐφημερίδες, τηρᾶτε καὶ τὰ πραχτικὰ τῶν Βουλῶν, μ’ ὅλον ὁπού ’ναι τέτοιες Βουλὲς ποὺ ὑπερασπίζονται τὴν κλεψιὰ καὶ ἰδιοτέλεια καὶ πολεμοῦνε τὴν δικαιοσύνη καὶ μ’ ὅλον αὐτὸ θὰ ἰδῆτε ἂν ἀληθινὰ εἶναι αὐτὰ ποὺ σημειώνω». Μὲ τὴ δική μας σήμερα ὁρολογία θὰ λέγαμε ὅτι οἱ Βουλές μας ὄχι λίγες φορὲς κουκουλώνουν τὰ σκάνδαλα πολιτικῶν καὶ ἰσχυρῶν...
Πῶς λοιπὸν μὲ ὅλα αὐτὰ καὶ ἄλλα ποὺ ὅλοι γνωρίζουμε, ἀλλὰ δὲν γράφονται, νὰ μὴ γίνει ἡ Ἑλλάδα φυτώριο ἀθεΐας;
Ἀλλ’ εἶναι καιρὸς νὰ στρατευθοῦμε ὅλοι ὅσοι ἀγαποῦμε τὸν Τριαδικὸ Θεὸ καὶ πονοῦμε τὴν Ἑλλάδα. Ἂν δὲν θέλουμε νὰ αὐτοκαταστραφοῦμε καὶ νὰ ἐθνομηδενισθοῦμε, πρέπει νὰ στρατευθοῦμε, ὥστε νὰ ἀναχαιτισθεῖ τὸ κακό. Νὰ ἐπιστρέψουμε ἐν μετανοίᾳ στὴν Ἐκκλησία. Νὰ ζήσουμε τὸ Ὀρθόδοξο ἦθος. Καὶ αὐτὸ νὰ διδάξουμε στὰ παιδιὰ καὶ τοὺς νέους μας.
