ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΚΑΙ Η ∆ΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
Γράφει ο π. Βασίλειος Ι. Καλλιακµάνης
α) Το θεµελιώδες µήνυµα που διασώζει και κηρύττει η Εκκλησία προς τον κόσµο είναι εκείνο της θυσιαστικής αγάπης. Χωρίς την ανυπόκριτη αγάπη, η οποία εκφράζεται στο κοινωνικό πεδίο µε τη δικαιοσύνη, δεν µπορεί να υπάρχει αληθινή κοινωνικότητα. Όταν καλλιεργείται η εν Χριστώ κοινωνία µεταξύ των ανθρώπων, προάγονται υγιείς διανθρώπινες σχέσεις και αποφεύγονται οι τυφλές συγκρούσεις. Η Εκκλησία αποτελεί «ενώσεως και συµφωνίας όνοµα» κατά τον ιερό Χρυσόστοµο, και το µήνυµά της αποβλέπει στην ειρήνευση, τη συνεργασία και συµφιλίωση των ανθρώπων. Η αγάπη δεν αποτελεί ένδειξη αδυναµίας, αλλά αντίθετα διαθέτει απίστευτη δύναµη, που αν βρει τρόπους έκφρασης µπορεί να µεταµορφώσει την κοινωνία. Οι απλές αυτές αλήθειες συχνά λησµονούνται και η Εκκλησία κατηγορείται αδίκως, ότι καλλιεργεί τη µισαλλοδοξία, το φανατισµό και τη διαίρεση.
β) ΄Ισως πράγµατι να υπάρχουν περιπτώσεις, που ο εκκλησιαστικός θεσµός εκκοσµικεύεται, απολυτοποιεί εγκόσµιους κοινωνικούς στόχους και προσπαθεί να δικαιωθεί στα µάτια του κόσµου µέσω της προσφοράς κοινωνικού ή εθνικού έργου. Και πάλι όµως, παρατηρώντας συγκριτικά το κοινωνικό γίγνεσθαι, η Εκκλησία αγωνίζεται τόσο µε το ευαγγελικό µήνυµα που διασώζει, όσο και µε τα µυστήριά της για την ενότητα, εκεί που άλλοι υποδαυλίζουν την κοινωνική σχάση. ∆ίδει τη µαρτυρία της αγάπης, εκεί που άλλοι σπέρνουν το τυφλό µίσος, τη βία και τη διχόνοια.
γ) Το παράδοξο είναι ότι, «οι άλλοι» δεν είναι έξω από την ποιµαντική της ευθύνη, αφού απώτερος στόχος είναι να «εκκλησιασθεί» σύµπας ο κόσµος. Και «οι άλλοι» παιδιά του Θεού είναι, που στερήθηκαν την αγάπη, εισέπραξαν την αδικία ή έγιναν δούλοι της πλεονεξίας και της απληστίας. Στο σηµερινό αποστολικό ανάγνωσµα (Πραξ. 9, 32-42) περιγράφονται δύο θαύµατα, -σηµάδια «εκκλησιασµού» του κόσµου-, αλλά και δείγµατα γνήσιας χριστιανικής ζωής στοπρόσωπο µιας γυναίκας. Κεντρικό πρόσωπο στο εν λόγω ανάγνωσµα ο Απόστολος Πέτρος, ο µαθητής που παρότι αρνήθηκε τον Κύριο, µετά την Ανάσταση έγινε τολµηρός κήρυκας του ευαγγελίου της αγάπης και αξιώθηκε να κάνει θαύµατα.
δ) Αναφέρεται στις Πράξεις των Αποστόλων ότι, όταν η εκκλησιαστική κοινότητα των Ιεροσολύµων ειρήνευσε και σταµάτησαν οι διώξεις, ο Απόστολος Πέτρος άρχισε την ιεραποστολική περιοδεία και βρέθηκε στην πόλη Λύδδα. Εκεί επισκεπτόµενος τους χριστιανούς συνάντησε ένα άνθρωπο, που λεγόταν Αινέας και ήταν κατάκοιτος για οχτώ χρόνια. Του λέει ο Πέτρος: «Αινέα σε θεραπεύει ο Ιησούς Χριστός. Σήκω και στρώσε το κρεβάτι σου». Κι αυτός αµέσως σηκώθηκε. ΄Ολοι όσοι κατοικούσαν την πόλη και την πεδιάδα του Σάρωνα τον είδαν και πίστεψαν στον Κύριο.
ε) Στην πόλη Ιόππη, που αποτελούσε το κύριο λιµάνι της περιοχής, ζούσε µια χριστιανή, που την ονόµαζαν Ταβιθά και η οποία διακονούσε µε χριστιανική συνέπεια, όσους είχαν ανάγκη. Η ζωή της ήταν γεµάτη από καλά έργα και ελεηµοσύνες. Η προσφορά της ήταν ανιδιοτελής, αφού εµπνέονταν από την πίστη στον Χριστό. Η Ταβιθά αρρώστησε και πέθανε. Οι συγγενείς και οι γνωστοί την ετοίµασαν για ενταφιασµό και την τοποθέτησαν στο «υπερώο» του σπιτιού. Όταν άκουσαν όµως ότι ο Πέτρος βρισκόταν στη Λύδδα, έστειλαν δυο άνδρες και τον παρακάλεσαν να τους επισκεφθεί και να µην αργοπορήσει.
στ) Αµέσως ο Πέτρος ανταποκρίθηκε στο αίτηµα, έφθασε στο σπίτι της Ταβιθάς και ανέβηκε στο υπερώο. Εκεί παρουσιάσθηκαν µπροστά του όλες οι χήρες κλαίγοντας και δείχνοντας τους χιτώνες και τα ιµάτια, που έφτιαχνε γι’ αυτές ο φιλάνθρωπη αυτή γυναίκα. Τότε ο Πέτρος, αφού τους έβγαλε όλους έξω, γονάτισε και προσευχήθηκε. Κατόπιν στράφηκε προς τη νεκρή και είπε: Ταβιθά, σήκω επάνω. Αυτή άνοιξε τα µάτια της, και όταν είδε τον Πέτρο ανασηκώθηκε στο κρεβάτι. Εκείνος της έδωσε το χέρι και σηκώθηκε όρθια. ΄Υστερα φώναξε τους χριστιανούς και τις χήρες και τους την παρέδωσε ζωντανή.
ζ) Τα θαύµατα είναι δείγµατα του ανακαινιστικού έργου του Χριστού. Η θεραπεία του παράλυτου Αινέα γίνεται στο όνοµά Του. Η ανάσταση της Ταβιθάς αποτελεί καρπό προσευχής προς τον Αναστηµένο Χριστό. Κι αυτό αποτελεί σηµάδι ότι, εκείνος που έγινε «πρωτότοκος εκ των νεκρών», θα συναναστήσει µαζί του όλους τους ανθρώπους, είτε «εις ανάστασιν κρίσεως» είτε εις «ανάστασιν ζωής». Να σηµειωθεί τέλος ότι, τη νεκρή Ταβιθά συνόδευαν και µετά το θάνατό της τα καλά έργα, δηλαδή η έµπρακτη αγάπη. Αψευδείς µάρτυρες όλες οι χήρες της Ιόππης. Να γιατί κεντρικό µήνυµα της Εκκλησίας προς τον κόσµο είναι η αγάπη. ∆ιότι αυτή δεν θα πάψει να υπάρχειποτέ, και έχει τη δύναµη να νικά ακόµη και το θάνατο.
