ΕυαγγελικόΑνάγνωσμα: Λουκ. ιδ΄ 16 – 24
Ακούσαμεστο σημερινό ανάγνωσμα του Ευαγγελίου την βαρυσήμαντη παραβολή του Κυρίου πουομιλεί για κάποιο μεγάλο δείπνο που ετοίμασε κάποιος άρχοντας και κάλεσεπολλούς.
Όλαήταν έτοιμα, μέσα στην απέραντη και ολόφωτη αίθουσα του αρχοντικού.Μεγάλη ητιμή για τους καλεσμένους. Προσωπικά, ξεχωριστά για τον καθένα έστειλετους υπηρέτες του να καλέσουν λέγοντας: «Έρχεστε, ότι ήδη έτοιμα έστι πάντα».
Καιόμως αυτοί, αντί να εκτιμήσουν την τιμή που τους έγινε, αντί να χαρούν και μεχαρά να έλθουν στο τραπέζι «ήρξατο από μιας παραιτείσθαι πάντες». Έναςένας δήλωσε άρνηση, προσβάλλοντας τον άρχοντα, με διάφορες ανάξιες λόγουπροφάσεις. «Έχε με παρητημένο» είπε ο ένας, γιατί θα πάω στο χωράφι πουαγόρασα. «Έχε με παρητημένο» είπε ο άλλος, που προτιμούσε να δει τα βόδιατου. «Έχε με παρητημένον» είπε άλλος, προφασιζόμενος οικογενειακέςυποχρεώσεις και άλλοι άλλες παρόμοιες και αστήρικτες προφάσεις.
Με τοδίκιο του αγανάκτησε ο Άρχοντας για την ανάρμοστη συμπεριφορά των καλεσμένωνλέγοντας : «Ουδείς των ανδρών εκείνων των κεκλημένων γεύσεται μου τουδείπνου». Έφ όσον δεν δέχθηκαν την τιμή που τους έκαμα, δεν τους αξίζει τοδείπνο. Φάνηκαν ανάξιοι.
Αλλάόμως το τραπέζι ήταν έτοιμο και αν δεν δέκτηκαν οι πρώτοι και πιο γνωστοί,υπήρχαν άλλοι έστω άγνωστοι, για να απολαύσουν το επίσημο δείπνο. Και δίνειδιαταγή τώρα στους υπηρέτες του: « Πηγαίνετε και όσους συναντήσετε στην πόληκαι στους αγρούς καλέστε τους «ίνα γεμισθή ο οίκος μου».
Αυτόέγινε. Οι πρώτοι καλεσμένοι έμειναν έξω, ανάξιοι της τιμής που τους έγινε, αλλάγέμισε το αρχοντικό με άλλους που δέχθηκαν την πρόσκληση.
Είναιφανερό το νόημα της παραβολής. Μας καλεί ο Θεός σε τιμητική για μας και χαρούμενηκαι σωστική ζωή. Θέλει να μας κάνει μετόχους της δικής Του λαμπρότητας,στο παλάτι Του, που τώρα μεν το βλέπουμε σαν Εκκλησία, όπου ο ίδιος έχει τοθρόνο του, αύριο δε, θα το ιδούμε σαν Βασιλεία των Ουρανών, για να χαρούμε εκείσαν παιδιά Του την αιώνια ζωή με τα αιώνια αγαθά, τα οποία για μας, σανκληρονόμους Του ετοίμασε.
Καιμας θέλει από τώρα, από τη ζωή αυτή κοντά Του, στην Εκκλησία Του, για να μαςπροετοιμάσει. Να λάβουμε μέρος στην Αγία Τράπεζα, στο «Δείπνο τοΜυστικόν», το μυστηριακό, στο οποίο μας προσφέρει το Σώμα Του και το Αίμα Του,μας θέλει κοντά Του στην Βασιλεία των Ουρανών, όχι όμως με στολή της ψυχήςμολυσμένη, άρρωστη από εγωισμό, πλεονεξία, φθόνο, μίση και πάθη φοβερά. Απότώρα θέλει με τη βοήθεια της Εκκλησίας Του, με την καθοδήγηση του Ευαγγελίου,με τον καθαρισμό των ψυχών μας δια των Μυστηρίων, του βαπτίσματος αλλά καικυρίως της Θείας Κοινωνίας που ζωογονεί τον πιστό, με τη βοήθεια τηςεξομολογήσεως και την θερμή προσευχή, στο να γίνεται και από εμάς του Θεού τοθέλημα, να γίνουμε άξιοι και της επουρανίου τραπέζης. Για τούτο ψάλλουμετο ωραίο τροπάριο την Μεγάλη Εβδομάδα: «Λάμπρυνον μου την στολήν της ψυχής,Φωτοδότα και σώσον με».
Αν τασκεπτόμαστε αυτά δεν θα δείχναμε και μείς πολλές φορές αυτήν την θρησκευτικήαδιαφορία, την ψυχρότητα η οποία χαρακτηρίζει την εποχή μας. Απομακρυνόμαστεαπό την Εκκλησία, περιφρονούμε τις αλλεπάλληλες προσκλήσεις, τις οποίες μαςστέλνει ο Θεός, με το Ευαγγέλιο Του, με λόγια γονέων ή φίλων, με καλές σκέψειςπου μας φέρνει ο Θεός, με χαρές που θα έπρεπε να μας φέρνουν κοντά Του,αναγνωρίζοντας την ευγνωμοσύνη που Του οφείλουμε ή κάποτε όταν και με μιααρρώστια μας κάνει να Τον θυμηθούμε, να θυμηθούμε ότι σαν βαφτισμένοιΧριστιανοί είμαστε δικοί Του στρατιώτες και ανήκουμε σε Eκείνον και σεΕκείνον θα καταλήξουμε.
ΚάθεΧριστιανός είναι ανάγκη να ερωτά τον εαυτό του αν δέχθηκε ή αν απέρριψε τηνπρόσκληση του Χριστού. Και ας λάβουμε έκαστος τα μέτρα μας. Το ναδεχθείς ή να απορρίψεις την πρόσκληση του Χριστού, είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου.
Απότην υποδοχή ή την απόρριψη της προσκλήσεως του Θεού, εξαρτάται αν θα ζήσει οΧριστιανός αιωνίως με τον Θεό, απολαμβάνοντας τα αγαθά της αιωνίου ζωής καιΒασιλείας, του Μεγάλου αυτού και θείου Δείπνου, ή θα ζήσει και στην ζωή αυτή μετον Διάβολο και στην άλλη στο «πυρ το εξώτερον το ητοιμασμένω τω διαβόλω καιτοις αγγέλοις αυτού».
Αλλάκαι για τη ζωή αυτή η πρόσκληση του Θεού στην επίγεια Βασιλεία Του, που είναι ηΕκκλησία, η κατά Χριστόν ζωή είναι η εγγύηση για μια καλύτερη ζωή. Βλέπουμε,άλλωστε, ότι η αμαρτία οδηγεί στην καταστροφή, στην παρανομία, στο έγκλημα, σταναρκωτικά, στο θάνατο, αλλά και την κοινωνία βασανίζει, ότι πάντοτε «τα οψώνια,τα αποτελέσματα της αμαρτίας θάνατος», ενώ η κατά Χριστόν ζωή «προς πάνταωφέλιμος έστι, επαγγελίαν έχουσα ζωής της νυν και της μελλούσης».
Γιώργος Σαββίδης – Μητρόπολη Πάφου
