Η 12η Δεκεμβρίου αναγνωρίζεται καιγιορτάζεται ως Μέρα του Αγίου Σπυρίδωνος του θαυματουργού. 1741 χρόνια μπροστά,το 270, γεννήθηκε ο Σπυρίδων ο Τριμυθούντος, ο Θαυματουργός, ένας από τουςσπουδαιότερους άγιους της Ορθόδοξης Εκκλησίας, τα λείψανα του οποίου βρίσκονταιστην Κέρκυρα. Αυτή είναι και η αρχαιότερη διάσταση της 12ης Δεκεμβρίου.
21 χρόνια μπροστά το1990, η 12η Δεκεμβρίου πήρε μια δεύτερη διάσταση.
Μια άλλη εικόνα μπήκε στην ζωή τωνΒορειοηπειρωτών. Μια εικόνα φρίκης, βίας και τρομοκρατίας, μια εικόνα πουσυμβολίζει το αντίθετο αυτών που μας διδάσκει ο Άγιος Σπυρίδωνος, πουσυμβολίζει την καταπίεση, την σκλαβιά, τον αποκλεισμό και τα ηλεκτροφόρασυρματοπλέγματα. Είναι η μέρα που το δικτατορικό κομμουνιστικό καθεστώςδολοφόνησε εν ψυχρώ τέσσερις Βορειοηπειρώτες: τον Αηδόνη Ράφτη, τον ΕυθύμιοΜάσσιο, τον Θανάση Κώτση και τον Ευάγγελο Μήτρο από το Αλύκο και τη Γέρμα τηςΒορείου Ηπείρου, καθώς προσπαθούσαν να περάσουν τα ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματαπρος τον κόσμο της ελευθερίας και της δημοκρατίας τη Μητέρα τους την Ελλάδα γιατην οποία ονειροπολούσαν δεκαετίες ολόκληρες, για την οποία φυλακίστηκαν καιεξορίστηκαν, δολοφονήθηκαν και εξοντώθηκαν χωρίς σημάδι και χωρίς τάφο δεκάδεςκαι εκατοντάδες. Είναι η μέρα που φούντωσε το μίσος και η οργή κατά τωντυράννων, κατά της κομμουνιστικής δικτατορίας, γι’ αυτό η μέρα αυτή μετατράπηκεσε Σύμβολο της αντίστασης κατά του κομμουνισμού.
Λίγα χρόνια μετά, το1994, η 12η Δεκεμβρίου κερδίζει μια τρίτη διάσταση.
Αυτή την ημέρα έπαψε να πάλλει μιαμεγάλη καρδιά. Η καρδιά του Πνευματικού Ηγέτη των Βορειοηπειρωτών, τουαείμνηστου Γέροντα της Κόνιτσας, μακαριστού Σεβαστιανού. Έφυγε από κοντά μας οΆνθρωπος με το πλατύ μέτωπο και τις βαθιές σκέψεις, με το διαπεραστικό βλέμμακαι τα ορατά μηνύματα, με το γλυκό χαμόγελο και την μεγάλη καρδιά. Την μελωδικήκαι πολλές φορές βροντερή ομιλία του, που όταν αναφέρονταν στις πίκρες και ταβάσανα των Βορειοηπειρωτών, αναβοούσε μ’ εκείνη την μπάσα, διαπεραστική φωνήτου.
Έφυγε στην αιωνιότητα και στην Βασιλείατων Ουρανών. Πήγε κοντά στους Αγγέλους, γιατί ένας άγγελος ήταν, αφήνοντάς μαςπιο ορφανούς. Πιο ορφανούς γιατί για πολλά χρόνια είχαμε μάθει με Αυτόν. Είχαμεμάθει με την αγγελική του εικόνα και την τρυφερή του καρδιά, με την πονεμένηψυχή του, για τα βάσανα και την τύχη των Βορειοηπειρωτών και την ζεστασιά πουνιώθαμε σαν βρισκόμασταν κοντά του. Μα πάνω απ’ όλα είχαμε μάθει με τουςτιτάνιους αγώνες που έχει δώσει, για τη Βόρεια Ήπειρο και τους Βορειοηπειρώτες,μην αφήνοντας σε χλωρό κλαρί κανέναν, όσο ψηλά κι αν στέκονταν εκείνος, και όσοπιο ακουστό ήταν το όνομά του. Είχαμε μάθει με εκείνη τη μπάσα, βροντερή καικραυγαλέα φωνή, που άρχιζε με το «Αδέλφια Βορειοηπειρώτες!» και που τελείωνε μετην ευχή: «Χριστός Ανέστη και η Βόρειος Ήπειρος ανέστη!».
Την 12η Δεκεμβρίου 1994 η ΒόρειαΉπειρος έμεινε πιο φτωχή, πιο αδύναμη, πιο απροστάτευτη. Γιατί ήταν ο Γέρονταςεκείνος που ταρακουνούσε τα λιμνάζουσα νερά, ήταν εκείνος που ανάγκαζεΟργανισμούς και Φορείς να παρακολουθούν τα κατεστημένα και στην Αλβανία και οιΒορειοηπειρώτες να νιώθουν πιο ασφαλείς, πιο προστατευμένοι. Γι’ αυτό τοναγάπησαν τόσο πολύ οι Βορειοηπειρώτες. Γι’ αυτό πόνεσαν σαν άκουσαν την θλιβερήεκείνη είδηση του αποχωρισμού του από κοντά τους. Γι’ αυτό τον μίσησαν τόσοπολύ οι εθνικιστές Αλβανοί και δημιούργησαν τις κακουχίες και ραδιουργίες, τιςστημένες σκηνές της Επισκοπής και την σύλληψη των «πέντε».
Αναζωπυρώθηκαν οι ελπίδες τουΣεβαστιανού με την ίδρυση της οργάνωσης των Βορειοηπειρωτών, την ΟΜΟΝΟΙΑ, γι’αυτό συμβούλευε πάντα: «Την Ομόνοια και τα μάτια σας» Γιατί είχε ελπίδες πωςμόνον έτσι μονοιασμένοι και ενωμένοι γύρω από μια δική τους οργάνωση οιΒορειοηπειρώτες θα διεκδικούσαν όλα όσα αυτός φανταζόταν.
Έφυγε πρόωρα χωρίς να βοηθήσει, στηνπορεία αυτή. Έφυγε πικραμένος σε μια κρίσιμη στιγμή που την ίδια την Ομόνοιατην είχαν καρφώσει στον τοίχο. Όπου δικά της στελέχη τα είχαν δικάσει καιφυλακίσει. Όπου πάρα πολλές οικογένειες άφησαν τα πατρώα τους εδάφη από το φόβοκαι τη βία. Πατρώα εδάφη που Αυτός βροντοφώναζε, ποτέ να μην εγκαταλείψουν.
Έκλεισαν 17 χρόνια από την 12η εκείνηΔεκεμβρίου. 17 χρόνια που απουσιάζει από κοντά μας ο Εμπνευστής και Ήρωάς μας.Ο Πνευματικός μας Ηγέτης. Ο άνθρωπος που έκλεισε τα μάτια του με τον πόνο μας.Με την εικόνα της αλύτρωτης Βορείου Ηπείρου. Που μαζί με το πνευματικό τουπαιδί, το Γρηγόρη το Ντριγκόγια, τον Μενέλαο το Ζώτο και πολλούς άλλουςαγωνιστές σύνδεσαν την ζωή και όλη την σταδιοδρομία τους με τονβορειοηπειρωτικό αγώνα. Γι’ αυτό παρακολουθούν από κει ψηλά, νοιάζονται από κειψηλά, οδηγούν από κει ψηλά.
Αιώνια η μνήμη στον αείμνηστο ΓέρονταΣεβαστιανό, στον Άγιό μας!
ΣημείωσηΣΦΕΒΑ: το κείμενο είναι γραμμένο από Βορειοηπειρώτη συνεργάτη μας που ζει καιαγωνίζεται στα ιερά χώματα της Β. Ηπείρου
