Στα ΜΜΕ αρέσει οποιοδήποτε «παραμύθι» αφορά στη νεολαία. Οποιαδήποτε κάλυψη γεγονότων κλπ που έχει σχέση με τους νέους, προϋποθέτει πως αυτοί είναι η δύναμη της προόδου, που παλεύει να σώσει τον κόσμο από τους κακούς γέρους που τον ξεζουμίζουν, που θα φέρει την αλλαγή προς το καλύτερο, κλπ.
Στη Δύση, οι νέοι πιστεύουν αυτό το παραμύθι. Έτσι, όταν το 2008 ο Ομπάμα αποτέλεσε την επιλογή των νέων, θεωρήθηκε εξ ορισμού και ως ο κύριος υποψήφιος της προόδου και του μέλλοντος.
Στη πραγματικότητα, το όραμά του για το μέλλον δεν διαφέρει και πολύ από το αντίστοιχο της προ-Θάτσερ Αγγλίας, αλλά αυτό δεν εμπόδισε τους νέους οπαδούς του να τραγουδάνε «είμαστε η ελπίδα», σε κάθε προεκλογική του συγκέντρωση.
Στη πραγματικότητα, το όραμά του για το μέλλον δεν διαφέρει και πολύ από το αντίστοιχο της προ-Θάτσερ Αγγλίας, αλλά αυτό δεν εμπόδισε τους νέους οπαδούς του να τραγουδάνε «είμαστε η ελπίδα», σε κάθε προεκλογική του συγκέντρωση.
Τέσσερα χρόνια αργότερα, οι μισοί απόφοιτοι ΑΕΙ δεν μπορούν να βρουν μια κανονική δουλειά. Τα δάνεια σπουδών των νεαρών Αμερικάνων, είναι σήμερα περισσότερα και από αυτά των πιστωτικών τους καρτών. Η ανεργία των νέων φουντώνει, και όλο και περισσότεροι 30αρηδες μένουν στο ίδιο σπίτι με τους γονείς τους.
Και όλα αυτά, πριν ταφούν κάτω από τον όγκο των επιτοκίων του απίθανου αμερικανικού χρέους, και των ανεξέλεγκτων περικοπών δαπανών στην υγεία, κλπ. Και όμως, το 2012, οι νέοι συνεχίζουν να στηρίζουν τον Ομπάμα, με τα ΜΜΕ να τους συγχαίρουν. Άλλωστε, το να είναι κανείς νέος, σημαίνει ότι θα πρέπει να ψηφίζει την ελπίδα και την αλλαγή…
Κάπως έτσι, και στην άλλη πλευρά του πλανήτη, η αραβική άνοιξη χαιρετίστηκε ως η φωνή της νιότης, που έστελνε με τουίτερ το παγκόσμιο μήνυμα της ελπίδας και της αλλαγής. Ένα χρόνο μετά, υπάρχει περισσότερη αλλαγή, παρά ελπίδα.
Ο πρώτος εκλεγμένος Αιγύπτιος ηγέτης, ανήκει στην Μουσουλμανική Αδελφότητα. Στο αιγυπτιακό κοινοβούλιο, τα 2/3 των εδρών ανήκουν πια στη Μουσουλμανική Αδελφότητα, και στον κύριο αντίπαλό της, ένα ακόμη πιο φανατικό ισλαμικό κόμμα.
Στην παραδοσιακά πιο χαλαρή κοσμική Τυνησία, και το Μαρόκο, οι εκλογές κερδήθηκαν από «μετριοπαθείς Ισλαμιστές», που απλά σημαίνει ότι σε αντίθεση με τα τσιράκια των Αμερικανών στο Αφγανιστάν, αυτοί εδώ δεν θα δολοφονούν γυναίκες ένοχες για μοιχεία στον δρόμο, ή τουλάχιστον όχι ακόμη.
Τι γίνεται λοιπόν; Στην Λιβύη έχουν συληθεί οι πολεμικοί τάφοι των Βρετανών, κάτι που ποτέ δεν έγινε όταν κυβερνούσε ο Καντάφι, ακόμη και στις εποχές που οι σχέσεις του με την Δύση βρίσκονταν στο ναδίρ. Βέβαια, μπορούμε να συγχωρήσουμε τον αντιιμπεριαλιστικό ενθουσιασμό των πρόσφατα «απελευθερωμένων» νεαρών Λίβυων. Έτσι δεν είναι;
Εν τω μεταξύ, στο βόρειο Μαλί, η κυρίαρχη ομάδα Ansar Dine άρχισε να καταστρέφει μεθοδικά τα αρχαία μνημεία στο Τιμπουκτού, συμπεριλαμβανομένης της διάσημης πύλης του τεμένους Sidi Yahya του 15ου αιώνα, που υποτίθεται, βάσει της παράδοσης, ότι θα έπρεπε να μείνει ανοιχτή, ως το τέλος του κόσμου. Ωραία πράγματα!
Αυτά τα μνημεία δεν τα έφτιαξαν ούτε Βρετανοί, ούτε άλλοι Ευρωπαίοι. Μάλλον πρόκειται για μια διαμάχη μεταξύ των παραδοσιακά μετριοπαθών Σούφι και των πιο επιθετικών Wahhabist Μουσουλμάνων, που στηρίζονται παγκοσμίως από την Σαουδική Αραβία και τα πετροδολάρια της Δύσης.
Τα μνημεία αυτά είναι χαρακτηρισμένα ως μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς από την UNESCO, όπως βεβαίως ήταν και οι Βούδες που ανατίναξαν οι Ταλιμπάν πριν από μια δεκαετία. Ποιος ή τι έχει σειρά τώρα;
Ο σούπερ σεΐχης του Μπαχρέιν Abd al-Latif al-Mahmoud κάλεσε τον Αιγύπτιο πρόεδρο Morsi να «γκρεμίσει τις πυραμίδες και να ολοκληρώσει αυτό που οι Μουσουλμάνοι κατακτητές της Αιγύπτου τον 7ο αιώνα δεν μπόρεσαν να τελειώσουν»!
Από την πλευρά του, το Σαλαφικό κόμμα της Αιγύπτου, δεν συμφωνεί με την καταστροφή των πυραμίδων, αλλά προτείνει να καλυφθούν με κερί. Μιλάμε βέβαια για το τελευταίο από τα 7 μεγάλα θαύματα του κόσμου, που συνεχίζει να υπάρχει, αλλά αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία για να μη τα καταστρέψουμε. Έτσι δεν είναι; Πρόκειται για ένα μέρος της νέας πανισλαμικής παγκόσμιας προσπάθειας να μην υπάρχουν εναλλακτικές πηγές αφοσίωσης των Μουσουλμάνων πιστών, είτε είναι αυτές πολιτισμικές, είτε είναι εθνικές, είτε ιστορικές.
Οι παλιοί δικτάτορες δεν εκπροσωπούσαν κανέναν άλλο παρά τον εαυτό τους, τα τσιράκια τους, και τους ελβετικούς τραπεζικούς λογαριασμούς τους. Οι νέοι δημοκρατικά εκλεγμένοι ηγέτες εκπροσωπούν την διάθεση των λαών τους. Μετά τη 11η Σεπτεμβρίου του 2001, πολλοί δυτικοί σχολιαστές τόνισαν την ανάγκη αναμόρφωσης του Ισλάμ. Ξεχνούσαν όμως πως ήδη είχε αναμορφωθεί, χάρη στην αιγυπτιακή Μουσουλμανική Αδελφότητα, τους επαναστάτες Μουλάδες του Ιράν και το βασικό εξαγωγικό προϊόν της Σ. Αραβίας, όχι το πετρέλαιο, αλλά την παγκοσμιοποιημένη ιδεολογία της.
Έχω βαρεθεί να μετράω τις φορές που άκουσα κάποια γυναίκα από την Αραβία, που σπούδασε στην Δύση πριν από 20-40 χρόνια, να μου λέει πως η κάλυψη του προσώπου είναι αναχρονιστική και το κάνουν μόνο κάποιες αμόρφωτες χωρικές στις αραβικές επαρχίες. Το μέλλον ανήκε, έλεγαν, σε αυτές, και γενικά στις σύγχρονες ιδέες.
Η γενιά αυτή έπεσε εντελώς έξω. Αυτές που αποφοιτούσαν από το πανεπιστήμιο του Καΐρου, την δεκαετία του `50 δεν διέφεραν κατά πολύ από τις αντίστοιχες απόφοιτες της Δύσης. 50 χρόνια μετά, όλες οι νέες είναι καλυμμένες από την κορφή ως τα νύχια!
Ο Mohammad Qayoumi, πρύτανης σήμερα του πανεπιστημίου San Jose State University, δημοσίευσε πρόσφατα κάποιες φωτογραφίες από το Αφγανιστάν στο οποίο μεγάλωσε. Οι κοπέλες στις φωτογραφίες (δεκαετία του `60) μπορεί να μην είναι απόλυτα μοντέρνες, αλλά όλες μοιάζουν με τις κοπέλες στη Δύση, με ψηλά τακούνια και μίνι φούστες. Μισό αιώνα μετά, απαγορεύεται πλέον στις γυναίκες να έχουν ακάλυπτο το πρόσωπό τους, ή να βγαίνουν από το σπίτι χωρίς ανδρική συνοδεία. Και το πιο περίεργο; Στο σημερινό ανατολικό Λονδίνο, ή στο Μάλμο της Σουηδίας, συναντά κανείς σήμερα περισσότερες γυναίκες με τσαντόρ, απ’ ότι στην Τυνησία ή στο Αμάν.
Το μεγάλο λάθος που έκαναν όλα τα δυτικά ΜΜΕ στη διάρκεια της αραβικής άνοιξης, είναι που υπέθεσαν ότι η κοινωνική πρόοδος είναι σαν την τεχνολογική. Ότι όπως συμβαίνει ας πούμε με τον κινητήρα εσωτερικής καύσης, έτσι και με τα δικαιώματα των γυναικών, κάτι που έχει ανακαλυφθεί, δεν μπορεί να καταργηθεί. Και όμως μπορεί.
Στην Αίγυπτο, οι νέοι που ψήφισαν την Μουσουλμανική Αδελφότητα είναι πιο φανατικοί Ισλαμιστές απ’ ότι οι παππούδες τους που στήριξαν την επανάσταση του Νάσερ το 1952. Στην Τυνησία, οι νέοι σήμερα είναι πιο αυστηροί απ ότι οι παλιότεροι κοσμικοί, που έκαναν τα στραβά μάτια στα μπαρ και στα πορνεία.
Στην Δύση, διδασκόμαστε πως ο εκσυγχρονισμός είναι αναπόφευκτος. Συν το χρόνω, μας λένε, θα εκσυγχρονιστεί και ο αραβικός κόσμος.
Και όμως, δεν είναι έτσι. Ακόμη κι αν μιλάμε για τις Βρυξέλλες ή το Τορόντο, και όχι μόνο για το Κάιρο, ή το Ισλαμαμπάντ.
Στην πρώτη δημοσκόπηση που έγινε μεταξύ των Μουσουλμάνων της Ιρλανδίας, το 37% εξ αυτών τέθηκε υπέρ της διακυβέρνησης της χώρας με τον ισλαμικό νόμο (Σαρία). Μεταξύ των νέων σε ηλικία, το ποσοστό αυτό ανέβηκε στο 57%.
Με άλλα λόγια, η νεολαία της ελπίδας είναι λιγότερο φιλοδυτική από τους γονείς της. Το 36% των νεαρών Βρετανών Μουσουλμάνων θεωρεί πως όσοι εγκαταλείπουν το Ισλάμ θα πρέπει να θανατώνονται. Το ίδιο ερώτημα πριν από 40 χρόνια, το πολύ να έπιανε ένα χαμηλό μονοψήφιο ποσοστό.
Και το μεγάλο ζήτημα είναι πως σε αντίθεση με την χαζοχαρούμενη νεολαία που τραγουδάει και φωνάζει συνθήματα στις προεκλογικές συγκεντρώσεις του Ομπάμα, οι νεαροί Μουσουλμάνοι εννοούν όλα αυτά που λένε και που πιστεύουν.
Τα παιδιά είναι το μέλλον. Κι αυτό ακριβώς είναι το μεγάλο μας πρόβλημα.
S.A. - antinews.gr/
