Πρέπει να νοιάζει τον χριστιανό εάν και πότε θα πάρουμε την Πόλη;
Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
«Ου γαρ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν»διαβάζουμε στην προς Εβραίους επιστολή και διαπιστώνουμε ότι ο Χριστιανός δεν μπορεί να συνδέεται με κάποια επίγεια πόλη και πατρίδα παρα μόνο να στρέφεται προς την πόλη πού θα εμφανιστεί σε χρόνο μελλοντικό.
Σε ποια πόλη λοιπόν αναφέρεται εδώ το ιερό κείμενο; Στην «Άνω Ιερουσαλήμ» -στην Βασιλεία του Θεού - όπου εκεί οι ουρανοπολίτες θα έχουν την αιώνια θαλπωρή της ελευθερίας από την αμαρτία- της αγάπης του Θεού- της πληρότητας του είναι τους.
Είναι φοβερή η εμμονή όμως κάποιων χριστιανών να διαστρέφουν το Ορθόδοξο φρόνημα. Και αναφέρομαι στο ότι πολλοί χριστιανοί -και δυστυχώς και ιερείς- επιμένουν να ασχολούνται μόνο με το εάν και πότε οι χριστιανοί θα πάρουμε την Πόλη ή πότε θα αφανίσουμε τους Τούρκους και όλα αυτά τα παρόμοια τα οποία δεν μπορώ να καταλάβω στο πως μας προάγουν πνευματικά!
Το εάν οι Έλληνες πάρουμε την Κων/πολη ή όχι δεν νομίζω να μας επηρεάζει πνευματικά. Το εάν χαιρόμαστε όταν ακούμε για κάποια «προφητεία» που μιλά για αφανισμό των Τούρκων σίγουρα δεν μας προάγει πνευματικά μιας και ακόμα και αυτοί είναι συνάνθρωποί μας για τους οποίους θα πρέπει να προσευχόμαστε και όχι να θέλουμε την «τιμωρία» τους, σύμφωνα βέβαια με το αλάνθαστο στόμα του Κυρίου μας που μας προτρέπει «αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν» (Ματθ. 19, 19-20) ,και αλλού πάλι ο Κύριος λέγει : «Εγώ όμως σας λέγω, Αγαπάτε τους εχθρούς σας, ευλογείτε εκείνους, οίτινες σας καταρώνται, ευεργετείτε εκείνους, οίτινες σας μισούσι, και προσεύχεσθε υπέρ εκείνων, οίτινες σας βλάπτουσι και σας κατατρέχουσι...»(Ματθαίος 5,44).
Δεν λέγει αγάπα τον Έλληνα ή τον πατριώτη σου ή αυτόν που σε αγαπά. Αλλά λέγει αγάπα τον συνάνθρωπό σου, όποιος και να είναι αυτός ακόμα και ο εχθρός σου!
Ο Θεός όμως τελικά σύμφωνα με όλους αυτούς τους συνομοσιολάγνους- ονειροπόλους- γεροντολάτρες χριστιανούς (που μόνο χριστιανοί δεν είναι μιας και ξεχνούν τα λόγια και την ζωή του ίδιου του Χριστού μας )είναι ένας Θεός όχι αγάπης αλλά μίσους-μνησικακίας έχοντας τα δικά μας ανθρώπινα κριτήρια «δικαιοσύνης».
Είναι όντως τραγικό να καθόμαστε να ασχολούμαστε συνεχώς με το τι είπε ο τάδε γέροντας ή το τάδε ασκητής για το μέλλον της πατρίδας μας και δεν ασχολούμαστε σχεδόν καθόλου με το τι είπε ο ίδιος ο Χριστός για όλους μας, το τι είπαν οι Θεοφόροι Πατέρες για το πώς πρέπει να ζούμε αυτά τα λίγα χρόνια επίγειας ζωής μας.
Είναι ξεκάθαρο ότι μετά την Δευτέρα Έλευση του Κυρίου μας θα πάψει η Ιστορία, θα πάψει ο Πολιτισμός, θα πάψουν οι πατρίδες, τα ανθρώπινα σύνορα, τα εθνικά νομίσματα και όλα αυτά τα ανθρώπινα κατασκευάσματα τα οποία υπόκεινται στην φθορά.
Ποιο λοιπόν είναι το νόημα να ζούμε με την ελπίδα να πάρουμε την Πόλη και να μην ζούμε με την Ελπίδα να ζήσουμε Αιωνίως μέσα στην Βασιλεία του Θεού;
Γιατί να αναζητούμε να γίνουμε κάτοχοι λίγης γης και όχι της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος; Γιατί να αναλωνόμαστε στο να βρίσκουμε αντίχριστους ή συνομωσίες και να μην αναζητούμε να γνωρίσουμε τον Χριστό; Διότι εάν Τον είχαμε γνωρίσει σίγουρα δεν θα μας ενδιέφεραν όλα αυτά.
Το θέμα είναι ότι όλα αυτά «πουλάνε» και αρέσουν στον κόσμο. Το τι είπε δηλαδή ο γέροντας Παΐσιος για την Κων/πολη και για τους Τούρκους ή το εάν γεννήθηκε ο αντίχριστος ή όχι λες και κρίνεται η πνευματική μου πρόοδος από όλα αυτά.
Οι σύγχρονοι άγιοι γέροντες μπορεί να μίλησαν και γι’ αυτά τα ζητήματα αλλά κυρίως μίλησαν για πνευματικά θέματα στα οποία πρέπει να εστιάσουμε την προσοχή μας εάν όντως θέλουμε να επιτύχουμε τον σκοπό ύπαρξή μας που είναι όχι να επεκτείνουμε τα σύνορα της επίγειας πατρίδος μας αλλά να γίνουμε πολίτες της Βασιλείας του Θεού, όχι να γνωρίσουμε τον Αντίχριστο αλλά τον Χριστό!
Θα κλείσω με τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο ο οποίος σε μία ομιλία του νουθετεί και ερωτά τους χριστιανούς: «Ας φροντίσουμε να γίνουμε πολίτες της«άνω πόλεως». Μέχρι πότε θα μένουμε στην εξορία»;
Όντως μέχρι πότε αδελφοί θα ασχολούμαστε με δευτερεύοντα ζητήματα;
Μέχρι πότε θα ζητούμε από τον Θεό μας χώμα ενώ αυτός μας δίνει Πνεύμα;
Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος - Με παρρησία…/ Ι. Μ. Βεροίας
