ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΑΙ ΣΒΗΝΟΥΝ ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ
Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση
Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ εἶναι ὁ μεγάλος πειρασμὸς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Εὑρισκόμενη σὲ μιὰ μουσουλμανικὴ σήμερα χώρα, χωρὶς ποίμνιο πιά, ἀσχολεῖται ἐντατικὰ μὲ τοὺς ἑτεροδόξους, παπικοὺς καὶ προτεστάντες, καὶ μὲ τοὺς ἀλλόθρησκους. Συμμετέχει στοὺς θεολογικοὺς διαλόγους, συσκέπτεται μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ συμπροσεύχεται μαζί τους, καλλιεργώντας στὸ λαὸ πνεῦμα χαλάρωσης καὶ ραθυμίας ἀπέναντι στὰ θέματα τῆς πίστεως, προκειμένου νὰ φτάσει στὴν ἕνωση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μὲ τὶς καταχρηστικῶς λεγόμενες «ἐκκλησίες» τῶν ἑτεροδόξων!
Μερικῶς ἡ ἕνωση ἔχει γίνει, ἀφοῦ ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης καὶ οἱ συνεργάτες του ἀναγνωρίζουν ὡς ἰσότιμες μὲ τὴν Ὀρθοδοξία τὶς «ἐκκλησίες» τους, συμπροσεύχονται καὶ παράλληλα διαλέγονται, γιὰ νὰ ταυτίσουν τὴν ἀλήθεια μὲ τὸ ψέμα. Οἱ θεολογικοὶ διάλογοι, ποὺ διαρκοῦν δεκαετίες καὶ τὰ ἀποτελέσματά τους εἶναι μηδενικά, συνεχίζονται καὶ μεθοδεύονται μὲ πρωτεργάτες «κορυφαίους» θεολόγους, οἱ ὁποῖοι προσπαθοῦν μὲ τὴν κατὰ κόσμον σοφία τους νὰ λύσουν τὰ προβλήματα, ἐνῶ εἶναι πνευματικὰ πτωχοί.
Μερικῶς ἡ ἕνωση ἔχει γίνει, ἀφοῦ ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης καὶ οἱ συνεργάτες του ἀναγνωρίζουν ὡς ἰσότιμες μὲ τὴν Ὀρθοδοξία τὶς «ἐκκλησίες» τους, συμπροσεύχονται καὶ παράλληλα διαλέγονται, γιὰ νὰ ταυτίσουν τὴν ἀλήθεια μὲ τὸ ψέμα. Οἱ θεολογικοὶ διάλογοι, ποὺ διαρκοῦν δεκαετίες καὶ τὰ ἀποτελέσματά τους εἶναι μηδενικά, συνεχίζονται καὶ μεθοδεύονται μὲ πρωτεργάτες «κορυφαίους» θεολόγους, οἱ ὁποῖοι προσπαθοῦν μὲ τὴν κατὰ κόσμον σοφία τους νὰ λύσουν τὰ προβλήματα, ἐνῶ εἶναι πνευματικὰ πτωχοί.
Οἱ οἰκουμενιστὲς θέτουν στὸ τραπέζι τοῦ διαλόγου θέματα, ποὺ γιὰ τοὺς Ὀρθοδόξους εἶναι ἀπὸ αἰῶνες λυμένα. Τὸ γεγονὸς ὅτι δὲν θεωροῦν τοὺς ἑτεροδόξους αἱρετικούς, ἀλλὰ πεφιλημένους ἀδελφοὺς τῶν ἄλλων «ἐκκλησιῶν», ἀποκαλύπτει τὰ εἰς βάρος τῆς Ὀρθοδοξίας ὕπουλα σχέδια τους. Γι᾽ αὐτοὺς μᾶλλον δὲν ὑπάρχουν αἱρετικοί. Οἱ μόνοι ποὺ τοὺς ἐνοχλοῦν εἶναι οἱ ὑπερασπιστὲς τῆς Ὀρθοδοξίας, γι᾽ αὐτὸ καὶ συχνὰ τοὺς ἀπειλοῦν μὲ ἀφορισμοὺς καὶ ἀκοινωνησίες.
Θεωρῶ χρήσιμο νὰ ὑπενθυμίσω τί ἔλεγε ὁ Γέροντας Παΐσιος γιὰ τὰ διάφορα συνέδρια, ποὺ γίνονται μὲ τοὺς ἑτεροδόξους καὶ πῶς περιέγραφε τοὺς συμμετέχοντες σὲ αὐτά. Ἴσως ἀφυπνίσουν κάποιους, οἱ ὁποῖοι ἔβαλαν ὡς μοναδικὸ σκοπὸ τῆς ζωῆς του τὴν πραγματοποίηση τῶν σχεδίων τῆς παναιρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ. Ὑπάρχει καὶ ἕνας πρόσθετος λόγος. Τὰ λόγια τοῦ Γέροντα εἶναι ἰδιαίτερα ἐπίκαιρα τὴν ὥρα, ποὺ μερικοὶ οἰκουμενιστὲς δολίως «ἀξιοποιοῦν» κάποιο λόγο του ἢ διηγοῦνται κάποιο περιστατικὸ ἢ ἑρμηνεύουν κάποιο ἀστεῖο του καὶ τὸν ἐμφανίζουν πὼς τάχα ἀποδεχόταν τὸν οἰκουμενισμὸ καὶ συμφωνοῦσε μὲ τὰ ὅσα διαπράττουν οἱ οἰκουμενιστές τοῦ Φαναρίου. Καὶ τὸ κάνουν αὐτό, γιατὶ στὸ λαὸ δὲν ἔχουν καμιὰ ἀπήχηση οἱ βαθυστόχα- στες ἀναλύσεις τους. Εὐτυχῶς ποὺ οἱ ἁπλοὶ κληρικοὶ καὶ ὁ πιστὸς λαὸς ἔχουν ἐμπιστοσύνη μόνο στοὺς ἐνάρετους Γέροντες καὶ ὄχι στοὺς μεγαλόσχημους οἰκουμενιστὲς καὶ τοὺς «μεγάλους» θεολόγους, ποὺ τοὺς λείπει ἡ παρρησία, ἡ ὁμολογία πίστεως καὶ ἡ ἁγνότητα τῶν προθέσεων.
Ἔλεγε λοιπὸν ὁ Γέροντας ὅτι μερικοὶ ὀρθόδοξοι ἄρχοντες «μόνον σωματικὰ βρίσκονται στὴν Ἀνατολικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἐνῶ ὅλο τὸ εἶναι τους βρίσκεται στὴν Δύση, ποὺ τὴν βλέπουν νὰ βασιλεύη κοσμικά. Ἐὰν ἔβλεπαν τὴν Δύση πνευματικά, μὲ τὸ φῶς τῆς Ἀνατολῆς, μὲ τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ, τότε θὰ ἔβλεπαν τὸ πνευματικὸ ἡλιοβασίλεμα τῆς Δύσης, ποὺ χάνει σιγὰ – σιγὰ τὸ φῶς τοῦ νοητοῦ Ἡλίου, τοῦ Χριστοῦ καὶ προχωρεῖ γιὰ τὸ βαθὺ σκοτάδι. Μαζεύονται καὶ συνεδριάζουν καὶ κάνουν συζητήσεις ἀτέλειωτες γιὰ πράγματα, ποὺ δὲν χωράει συζήτηση, ποὺ οὔτε οἱ Ἅγιοι Πατέρες συζήτησαν ἐδῶ καὶ τόσα χρόνια. Ὅλες αὐτὲς οἱ ἐνέργειες εἶναι τοῦ πονηροῦ, γιὰ νὰ ζαλίζουν καὶ νὰ σκανδαλίζουν τοὺς πιστοὺς καὶ νὰ τοὺς σπρώχνουν ἄλλους στὴν αἵρεση καὶ ἄλλους σὲ σχίσματα, καὶ νὰ κερδίζη ἔδαφος ὁ διάβολος. Πά, πά …βασανίζουν καὶ μπερδεύουν τὸν κόσμο αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι!». Καὶ κατέληγε ὁ Γέροντας σὲ ἕνα ἐνδιαφέρον συμπέρασμα: «Ὅποιος τροχάει συνέχεια μὲ γνώσεις τὸ μυαλό του καὶ ζῆ ἀπομακρυσμένος ἀπὸ τὸν Θεό, τὸ κάνει τελικὰ δίκοπο, καὶ μὲ τὸ ἕνα μέρος σφάζεται σιγὰ – σιγὰ ὁ ἴδιος καὶ μὲ τὸ ἄλλο κόβει ἀνθρώπους μὲ τὶς ἀπόλυτες ἀνθρώπινες ἐγκεφαλικὲς λύσεις του. Ἡ ἀνθρώπινη γνώση, ὅταν ἁγιασθῆ, γίνη θεία, τότε βοηθάει. Διαφορετικὰ εἶναι ἀνθρώπινη ἀντιμετώπιση, μυαλό, κοσμικὴ λογική! Τὸ σκέτο μυαλὸ εἶναι μπαστούνι σιδερένιο, δίχως μαγνήτη, ποὺ χτυπάει τὰ μέταλλα, γιὰ νὰ κολλήσουν, καὶ αὐτὰ τσαλακώνονται καὶ δὲν κολλοῦν».
Ορθόδοξος Τύπος, 27/07/2012
