Τὴν Κυριακὴ 11 Δεκεμβρίου 2011 στὴν αἴθουσα ἐκδηλώσεωντοῦ δημαρχείου τῆς πόλεως τοῦ Βόλου, πραγματοποιήθηκε ἀντιαιρετικὴ ὁμιλία ἀπὸ τὸνθεολόγο κ. Νικόλαο Σωτηρόπουλο, ποὺ ἀπὸ κοινοῦ διοργάνωσαν ὁ Χριστιανικὸς ἈγωνιστικὸςΣύλλογος «Ἅγ. Θεόδωρος ὁ Στουδίτης», καὶ ἡ Φιλορθόδοξος Ἕνωσις «Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος».
Στὸ τέλος τῆς ὁμιλίας ἀνακοινώθηκε ὅτι ἐστάλη στὴνΔιοικοῦσα Ἐκκλησία, «Καταγγελία» ἐπὶ αἱρέσει, κατὰ τοῦΜητροπολίτου Περγάμου κ. Ἰωάννου Ζηζιούλα, ἡ ὁποία –ὡς φαίνεται– δὲν κατέστηδυνατὸν νὰ συζητηθεῖ κατὰ τὴν Συνεδρία τῆς Δ. Ἱ. Συνόδου (7-9 Δεκεμβρίου 2011) ἢτὸ θέμα τῆς δραστηριοποιήσεως ἑνὸς αἱρετίζοντος ἐπισκόπου στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίαςμας δὲν ἐκρίθη ὅτι ἐπείγει. Ὡς ἐκ τούτου καὶ διὰ νὰ τονισθεῖ ἡ σοβαρότητα τοῦθέματος καὶ νὰ μὴν ἀναβάλλεται ὡς παρωνυχίδα ἡ ἐξέτασή του, προτάθηκε νὰ ἀποσταλεῖἡ «Καταγγελία» αὐτὴ ὡς «Ψήφισμα» τῶν 300 περίπου μελῶν τῆς Ἐκκλησίας ποὺ ἦσανπαρόντες στὴν ὁμιλία. Διαβάστηκαν τὰ κεντρικὰ σημεῖα τῆς δεκασέλιδης «Καταγγελίας»καὶ ψηφίστηκε ὁμόφωνα νὰ σταλεῖ στὴν Δ. Ἱ. Σύνοδο, ὥστε οἱ Ἱεράρχες ποὺ τὴν ἀποτελοῦν,ἀφοῦ δὲν κινήθηκαν καθηκόντως κατὰ τῶν αἱρετικῶν θέσεων τοῦ μνημονευθέντος ἐπισκόπου,νὰ τὴν ἐξετάσουν μετὰ τὸ αἴτημα τῶν ἑκατοντάδων πιστῶν ποὺ τὸ ζητοῦν.
Ἐλπίζουμε, πὼς ἡ καταγγελία αὐτή, δὲν θὰ ἔχει τὴν τύχημιᾶς παρόμοιας καταγγελίας κατὰ τῶν αἱρετιζουσῶν θέσεων τοῦ μητροπολίτουΜεσσηνίας κ. Χρυσοστόμου Σαββάτου, τὴν ὁποία ἡ Ἱ. Σύνοδος τὴν ἔθεσε στὸ Ἀρχεῖο,χωρὶς ὁ κ. Σαββᾶτος νὰ ἀναιρέσει δημοσίως τὶς αἱρετικές του θέσεις. Διότι μιὰτέτοια στάση δὲν δείχνει ἁπλῶς περιφρόνηση πρὸς τὸν πιστὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ, ποὺκατασκανδαλίζεται ἀπὸ παρόμοιες θέσεις, ἀλλὰ ἐπιτρέπει στὴν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦνὰ ἐγκαθίσταται προοδευτικὰ καὶ ἀνεμπόδιστα στὶς ψυχὲς τῶν πιστῶν καὶγενικότερα στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας.
ΧριστιανικὸςἈγωνιστικὸς Σύλλογος «Ἅγ. Θεόδωρος ὁΣτουδίτης»
καὶΦιλορθόδοξος Ἕνωσις «Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος»
(Ἀκολουθοῦν ἀλφαβητικὰ οἱ ὑπογραφὲςτῶν διοργανωτῶν καὶ ἀντιπροσωπευτικὰ μερικῶν ἀπὸ ὅσους παρέστησαν στὴν ἐκδήλωση).
Στὴ συνέχεια παρατίθεται τὸκείμενο τῆς «Καταγγελίας» ποὺ ψηφίστηκε.
Πρὸς
τὴν Ἱερὰν Σύνοδον
τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος
Ι. Γενναδίου 14, ΑΘΗΝΑ
Κοινοποίηση:Σεβ/τους Μητροπολίτες, μέλη Δ. Ἱ. Συνόδου, Θεολογικές Σχολές, ἐκκλησιαστικὸΤύπο.
ΘΕΜΑ: ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ γιὰ τὶς αἱρετικὲς θέσεις τοῦ Μητροπ. Περγάμου κ. ἸωάννουΖηζιούλα Διευθυντοῦ τοῦ Γραφείου τοῦΟἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στὴν Ἀθήνα
Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι,
Στοὺς χαλεποὺς καιρούς μας πολλὰ εἶναι τὰ θέματα ποὺ ἀπασχολοῦνὅλους μας, ἰδιαίτερα δὲ ἐσᾶς ὡς πνευματικοὺς ταγοὺς καὶ τὰ ὁποῖα ζητοῦν ἐπειγόντωςλύσεις. Ἕνα ἀπὸ αὐτὰ θὰ θίξουμε μὲ τὸ κείμενο αὐτό, ποὺ γιὰ τοὺς πολλοὺς στὴνπαροῦσα συγκυρία θὰ ἐχαρακτηρίζετο ὡς δευτερεῦον, στὴν αὐτοσυνειδησία ὅμως κάθεπιστοῦ μέλους τῆς Ἐκκλησίας εἶναι σημαντικότατο, ἀφοῦ ἅπτεται τῆς Πίστεως. Αὐτὸεἶναι τὸ πρόβλημα τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τῶν ἐντὸς τῶν ὁρίων τῆςἘκκλησίας μας διακινητῶν του.
Γνωρίζουμε ὅτι οἱ πλεῖστοι τῶν Ἱεραρχῶν τῆς ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας ἀντιτίθενται σ’ αὐτὴ τὴν αἵρεση τῆς ἐποχῆς μας, ὡς ἔχουν καθῆκον. Ἐν τούτοις,ὁ Οἰκουμενισμὸς ἐξαπλοῦται ραγδαίως καὶ οὔτε κατονομάζονται ὅσοι τὸν προωθοῦν, ὥστενὰ τοὺς γνωρίζουν οἱ πιστοὶ καὶ νὰ τοὺς ἀποφεύγουν, οὔτε ἐμποδίζονται ὅσοιδιακινοῦν οἰκουμενίζουσες ἰδέες ἀπὸ τὸ νὰ κατέχουν θέσεις κλειδιὰ στὸν ἐκκλησιαστικὸχῶρο.
Μία τέτοια περίπτωση θέλουμε νὰ καταγγείλουμεμὲ τὸ παρὸν κείμενο, μὲ ἀφορμὴ Διεθνὲς Θεολογικὸ Συνέδριο ποὺ διοργανώθηκε ἀπὸ28-30 Ὀκτωβρίου 2011 πρὸς τιμὴν τοῦ διδάσκοντος αἱρετικὲς ἰδέεςμητροπολίτου Περγάμου κ. Ἰωάννη Ζηζιούλα(ἐκπροσώπου τοῦ Φαναρίου στὴν Ἑλλάδα). Τὸ Συνέδριο πραγματοποιήθηκε –ὑπὸ τὶς εὐλογίεςτοῦ τοπικοῦ μητροπολίτη– στὴν Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν Βόλου, φωλιά, ὅπου ἐκκολάπτεταιτὸ αὐγὸ τοῦ φαρμακεροῦ φιδιοῦ, ποὺ εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός, καὶ ὅπου διδάσκεται ἡκαταγγελθεῖσα ὑπὸ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Γλυφάδας κ. Παύλουμετα-πατερικὴ θεολογία[1].
Παρατηροῦμε, λοιπόν, ὅτι ἐνῶ ἡ πλειονότης τῶν Ἐπισκόπωνκαταδικάζει τὴν μεταπατερικὴ θεολογία, στὴν Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν Βόλουσυνέβη τὸ ἑξῆς τραγελαφικό: ἀντὶ νὰ ἐλεχθεῖ ὁ Περγάμου γιὰ τὶς κακόδοξες θέσειςτου, ἐβραβεύθη ἀπὸ τοὺς διοργανωτὲς τοῦ Συνεδρίου καὶ τὸν Δημητριάδος κ. Ἰγνάτιο,παρόλο ποὺ εἶναι γνωστὲς οἱ αἱρετίζουσες θέσεις ποὺ ὑποστηρίζει καὶ διακινεῖ ὁκ. Ζηζιούλας ὡς ὁ θεωρητικὸς τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἐν ἀγαστῇ συνεργασίᾳ μετὰ τοῦ Βατικανοῦ γιὰ τὴνπεραιτέρω προώθηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Ὅμως, κατὰ τὸν καθηγητὴ Δογματικῆς κ. Μέγα Φαράντο «τὸ ὄργανον καὶ τὸ κριτήριον τοῦ θεολογεῖν διὰ τὸνκ. Ζηζιούλα εἶναι ἡ λογική, εἰδικώτερονδὲ ἡ ἐπιστημονικὴ λογική» καὶ ὄχι ἡ Ὀρθόδοξη Πατερικὴ Παράδοση. «Ὁ κ.Ζηζιούλας ἀποφεύγει ἐπιμελῶς νὰ ἐργάζεται μὲ θεολογικὰς ἐννοίας, ὅπως Θ. ἀποκάλυψις,Ἁγ. Γραφή, Ἱ. Παράδοσις, ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμ. Συνόδων, αὐθεντία τῆς Ἐκκλησίας,πίστις κλπ.». Καὶ ὅταν χρησιμοποιεῖ αὐτὲς τὶς ἔννοιες, «οὐδένα, σχεδόν, ρόλον παίζουν εἰς τὸν θεολογικόν του στοχασμόν»καταλήγει ὁ Φαράντος. Δηλ., ὁ Περγάμου θεολογώντας, ἐπαναλαμβάνει σὲ ἄλλησυχνότητα τὴν θεολογικὴ μέθοδο τοῦ Βαρλαάμ, ποὺ ὡς γνωστὸν πολέμησε ὁ ἅγ.Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, δι’ αὐτῆς δὲ ναρκοθετεῖται καὶ διαβρώνεται ἡ ὀρθόδοξηΠίστη.
Ἐδῶ παρουσιάζουμε συγκεντρωτικὰ κακόδοξες θέσεις τοῦμητροπ. Περγάμου κ. Ἰω. Ζηζιούλα, ἐλπίζοντας ὅτι ἡ ἐπισήμανσή τους θὰ εὐαισθητοποιήσειτὰ μέλη τῆς Ἱ. Συνόδου, ὥστε νὰ ἐπιληφθοῦν τοῦ θέματος καὶ νὰ πράξουν ὅ,τι ἡ Ἐκκλησία ἀείποτε ἔπραττε, ὅταντὴν ἀκεραιότητα τοῦ ποιμνίου ἐπιβουλεύοντο οἱ ἑκάστοτε αἱρετικοί.
1. ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΙΚΗΘΕΟΛΟΓΙΑ
Ξεκινᾶμε μὲ τὴν ἐξέταση μιᾶς θέσεως –θεμελιακῆς ἀξίας γιὰτοὺς οἰκουμενιστές–, τὴ γνωστὴ «Βαπτισματικὴ Θεολογία», ποὺ γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησίαἀποτελεῖ αἵρεση καὶ τῆς ὁποίας διδάσκαλος εἶναι καὶ ὁ μητροπ. Περγάμου.
Ἡ αἵρεση αὐτὴ ἀνατρέπει ὁλοτελῶς τὴν θεμελιακὴδιδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, πὼς ὑπάρχει μόνο ΜίαἘκκλησία, «εἷς Κύριος, μία πίστις, ἓν βάπτισμα» (Ἐφ. 4, 5). Κατὰ τὸν κ.Ζηζιούλα καὶ τὴν «Βαπτισματικὴ Θεολογία», καὶ τὸ ἐκτὸς Ἐκκλησίας βάπτισμα εἶναι ἔγκυρο, ἂνκαὶ τελεῖται ἀπὸ αἱρετικό! Μόνη προϋπόθεση ποὺ θέτουν οἱ οἰκουμενιστές,εἶναι τὸ Βάπτισμα νὰ τελεῖται στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος. Γράφει σχετικὰ ὁΠεργάμου: «Τὸ Βάπτισμα δημιουργεῖ ἕνα ὅριονεἰς τὴν Ἐκκλησίαν. Τὸ Βάπτισμα, Ὀρθόδοξον ἢ μή, ὁριοθετεῖτὴν Ἐκκλησίαν, ἡ ὁποία περιλαμβάνει Ὀρθοδόξους καὶ ἑτεροδόξους... Ἐκτὸςβαπτίσματος δὲν ὑπάρχει Ἐκκλησία». Ἀντιθέτως, «ἐντός τοῦ βαπτίσματος, ἔστω καὶ ἂν ὑπάρχημία διάσπασις, μία διαίρεσις, ἕνα σχίσμα, δυνάμεθα νὰ ὁμιλῶμεν διὰ Ἐκκλησίαν»!
Ἄρα, μέσα στὰ βαπτισματικὰ ὅρια ποὺ θέτει ὁ κ.Ζηζιούλας, στοιβάζονται Ὀρθοδόξοι καὶ αἱρετικοί, πολλὰ βαπτίσματα καὶ πολλὲς αἱρετικὲς“ἐκκλησίες”! Καὶ βέβαια δι’ αὐτῆς τῆς θεωρίας, παραβαίνονται κατάφορα πολλοὶ Ἱ.Κανόνες καὶ «διευκολύνεται» ἡ ἐπικράτηση καὶ στὸν ὀρθόδοξο χῶρο τῆς οἰκουμενιστικῆςἰδεολογίας τῶν ἑτεροδόξων.
Παραδείγματα:α) Ἡ περὶ «βαπτισματικῆς θεολογίας» αἱρετικὴ δοξασία ἔλαβε σάρκα καὶ ὀστᾶ στὴν«Συμφωνία τοῦ Μπάλαμαντ», ποὺ ἀποδέχτηκαν ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες. Στὸ κείμενο αὐτὸδιαβάζουμε περὶ τοῦ «κοινοῦ βαπτίσματος»: «Ἀπὸτὶς δύο πλευρὲς (ΡΚαθολικοὺς καὶ Ὀρθόδοξους) ἀναγνωρίζεται ὅτι αὐτὸ ποὺ ὁ Χριστὸςἐνεπιστεύθη στὴν Ἐκκλησία Του ...δὲν δύναται νὰ θεωρῆται ὡς ἡ ἰδιοκτησία τῆς μιᾶςμόνον ἀπὸ τὶς Ἐκκλησίες μας. Στὰ πλαίσια αὐτὰ εἶναι προφανὲς ὅτι κάθε εἴδους ἀναβαπτισμὸςἀποκλείεται».
β) Ἀλλὰ καὶ ὁ πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος ἀποδέχτηκε τὴναἵρεση αὐτὴ σὲ «Κοινὸ Ἀνακοινωθὲν» μετὰτοῦ Πάπα Ἰωάννη-Παύλου (29//6/95), μὲ τὴνδήλωση: «Παρακινοῦμε τοὺς πιστούς μας,Καθολικοὺς καὶ Ὀρθοδόξους, νὰ ἐνισχύσουν τὸ πνεῦμα τῆς ἀδελφότητας, τὸ ὁποῖοπροέρχεται ἀπὸ τὸ ἕνα βάπτισμα».
γ) Τὸν Μάϊο τοῦ 2002 μὲ πρωτοβουλία τοῦ καρδινάλιου ΒάλτερΚάσπερ καὶ μὲ συμμετοχὴ ἑτεροδόξων Ἐκκλησιῶν καὶ τῶν ἐκπροσώπων τῆς Ἕνωσηςτῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν στὴ Γερμανία(KOKiD) ὑπογράφτηκεκείμενο ἀμοιβαίας ἀναγνώρισης τοῦβαπτίσματος ἑτεροδόξων-Ὀρθοδόξων: «Παρ’ ὅλες τὶς διαφορὲς στὴν ἀντίληψη γιὰ τὴνἘκκλησία, ὑφίσταται μεταξύ μας μίαβασικὴ συμφωνία ὡς πρὸς τὸ βάπτισμα. Γι’ αὐτὸ καὶ ἀναγνωρίζουμε κάθε βάπτισμα ποὺ ἔχει τελεστεῖ ...μὲ τὴν συμβολικὴ πράξη τῆςκατάδυσης στὸ νερὸ ἢ τῆς ἐπίχυσης μὲ νερό...Αὐτὴ ἡ ἀμφίδρομη ἀναγνώριση τοῦβαπτίσματος ἐκφράζει τὸν θεμελιωμένο στὸν Ἰησοῦ Χριστὸ δεσμὸ τῆς ἑνότητας»!Ἄρα κι ἐδῶ ἔχουμε πλήρη ἀποδοχὴ τοῦ βαπτίσματος τῶν αἱρετικῶν!
Ἔτσι ὁ κ. Ζηζιούλας, ἀντὶ «νὰ ἐλέγχει τοὺς αἱρετικοὺς καὶ νὰ τοὺς νουθετεῖ, μήπως ἐπιστρέψουν ἀπὸτὴν πλάνην των» (ὅπως συνιστοῦν οἱ Πατέρεςκαὶ γράφει ὁ ἅγ. Νικόδημος), ἀντὶ νὰ ἀποφεύγει τὶς συμπροσευχὲς (ὅπως οἱ Οἰκουμ. Σύνοδοι ἔχουν νομοθετήσει),τολμᾶ ἀπὸ καθέδρας διδασκαλικῆς νὰ «ἐπικυρώνει» τὸ αἱρετικὸ βάπτισμα, ἀναβαθμίζονταςἔτσι τὶς αἱρετικὲς κοινότητες σὲ «ἐκκλησίες»!
Ὁ Ἅγ. Ἀθανάσιος, ὅμως, (ἂνἀκόμα πιστεύουμε κι ἀκολουθοῦμε τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας) θεωροῦσε τὴνὀρθὴ πίστη ὡς ἀπαραίτητη προϋπόθεσηγιὰ τὴν ἐκπλήρωση τοῦ βαπτίσματος: «Ὁ Σωτὴροὐκ ἁπλῶς ἐνετείλατο βαπτίζειν», ἀλλὰ πρῶτα εἶπε «μαθη-τεύσατε»καὶ ὕστερα «βαπτίζετε..., ἵν’ ἐκ τῆς μαθήσεως ἡ πίστις ὀρθὴγένηται, καὶ μετὰ πίστεως ἡ τοῦ βαπτίσματος τελείωσις προστεθῇ. Πολλαὶ γοῦν καὶἄλλαι αἱρέσεις λέγου-σαι τὰ ὀνόματα μόνον, μὴ φρονοῦσαι δὲ ὀρθῶς, ὡς εἴρηται, μηδὲ τὴν πίστινὑγιαίνουσα ἔχουσαι, ἀλυσιτελὲς (=χωρὶς κανένα ἀποτέλεσμα) ἔχουσι καὶ τὸ παρ'αὐτῶν διδόμενονὕδωρ, λειπόμενον εὐσεβείᾳ ὥστε καὶ τὸν ραντιζόμενον παρ' αὐτῶν ρυπαίνεσθαι μᾶλλον ἐν ἀσεβείᾳ ἢ λυτροῦσθαι» (Μ. Ἀθανασίου, Κατὰ Ἀρειανῶν 2, 42-43, PG 26, 237B).
Γι’ αὐτὴν κι ἄλλες παρόμοιες κακοδοξίες τίμησε ἡ ἈκαδημίαΒόλου καὶ ὁ κ. Ἰγνάτιος, «τὸν βετεράνο τοῦΟἰκουμενισμοῦ κ. Ζηζιούλα, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ κλασσικὸν παράδειγμα ὀρθοδόξου ἐκφυλισθέντοςἐκκλησιολογικῶς, διὰ τῆς συμμετοχῆς του εἰς τὴν λεγομένην Οἰκουμενικὴν Κίνησιν»(Καθηγητὴς Ἰω. Κορναράκης). Οἱ Ἅγιοι, ὅμως, ποὺ ἀγωνίστηκαν καὶ θυσιάστηκαν γιὰτὴν διατήρηση τῆς Πίστεως, ἐθλίβησαν βλέποντας νὰ τιμᾶται ὁ αἱρετίζων κ.Ζηζιούλας, ὄχι μόνον στὴν Ἀκαδημία μὰ καὶ μέσα στὸν ναὸ τοῦ Θεοῦ.
Μετὰ ἀπὸ αὐτὰ καὶ ὅσα ἀκολουθοῦν, γίνεται κατανοητὸ γιατὶτολμοῦμε νὰ χαρακτηρίζουμε ἕνα μητροπολίτη ὡς αἱρετικό· διότι, παρόλο ποὺ οἱθέσεις του ἔχουν κατηγορηθεῖ ἐπὶ αἱρέσει, συνεχίζει νὰ τὶς κηρύττει, μὴδεχόμενος ἀντιρρήσεις καὶ διάλογο γι’ αὐτές.
2.Η ΘΕΩΡΙΑ τῶν ΚΛΑΔΩΝ, τῶν ΑΔΕΛΦΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ καὶ τῶν ΔΥΟ ΠΝΕΥΜΟΝΩΝ
Ἡ «βαπτισματικὴ θεολογία», ὅμως, συμπλέκεται καὶ μὲ ἄλλεςαἱρετικὲς θωρίες: «τῶν κλάδων», τῶν «ἀδελφῶνἐκκλησιῶν» καὶ τῶν «δύο πνευμόνων. Τοῦτο φαίνεται ἀπὸ τὴν Συμφωνία στὸΜπάλαμαντ, στὴν ὁποία ἐπανειλημμένως ὑποστηρίζεται ἡ θέση: «Θεωροῦμεν τὴν ἀμοιβαίαν ταύτην ἀναγνώρισιντῆς ἐκκλησιαστικῆς ὀντότητος τοῦ βαπτίσματος,παρὰ τὰς διαιρέσεις ἡμῶν, πλήρωςσύμφωνον πρὸς τὴν ἀέναον διδασκαλίαν ἀμφοτέρωντῶν ἐκκλησιῶν»! Ἀλλ’ αὐτὰ «τὰ συμπεράσματα καὶ τὸ ὅλον Συμφωνηθὲν Κείμενον,ἀντιπροσωπεύουν Δυτικὸν σκεπτικισμόν» γράφει ὁ καθηγητὴς π. Γεώργιος Δράγας,καὶ ἡ «ἀποδοχή των ὑπὸ Ὀρθοδόξων θεολόγωνσημαίνει μᾶλλον σκόπιμονπροδοσίαν τῶν ὀρθοδόξων θέσεων καὶ ὑποταγὴν εἰς τὰς δυτικὰς οἰκουμενιστικὰςπροοπτικάς!»[2].
Ὁ μητροπολίτης Περγάμου, ἐπίσης, θεωρεῖ ὅτι «ἡ Ἐκκλησία, περιλαμβάνουσα Χριστιανοὺς Ἀνατολῆςκαὶ Δύσεως, εἶναι ”ἀοράτως ἡνωμένη” (Ὀρθόδοξοι καὶ αἱρετικοί), καὶἀποδέχεται τὸ ἐφεύρημα τοῦ Βατικανοῦ, τὴν θεωρία τῶν “δύο πνευμόνων”», πρὸςἅλωσιν τῆς ὀρθοδοξίας. Ἀπευθυνόμενος, λοιπόν, ὁ κ. Ζηζιούλας «πρὸς τὸν Πάπα Ἰωάννη Παῦλο B' (τὸ 1998), ἐτόνιζετὴν ἀνάγκη ”ἐπιταχύνσεωςτῆς διαδικασίας ἀποκαταστάσεως τῆς πλήρους κοινωνίας ἡμῶν [ὀρθοδόξων-παπικῶν]...Ὡς εὐστόχως ἐξέφρασε τοῦτο ἡ Ὑμετέρα Ἁγιότης (συνέχιζετότε ὁ κ. Ζηζιούλας), ἡ Ἀνατολὴ καὶ ἡ Δύσις ἀποτελοῦντοὺς δύο πνεύμονας διὰ τῶν ὁποιωνἀναπνέει ἡ Ἐκκλησία» (περ. «᾿Επίσκεψις»,ἀριθ. 559/31.7.1998).
Ὥστε ἡ Μία, Ἁγία καὶ ἄσπιλος νύμφη τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία,ἔχει «δύο πνεύμονες» καὶ ἀσφαλῶς δύο καρδιές. Ὁ ἕνας πνεύμων –θὰ σκεπτόταν κάθεὀρθόδοξος– εἶναι ὑγιής, καθότι ὀρθόδοξος, τὸ ἴδιο καὶ ἡ μία καρδιά, ἐνῶ ἀντιθέτωςτὰ ἀντίστοιχα ζωτικὰ ὄργανα τῶν παπικῶν θὰ εἶναι ἄρρωστα, καθόσον αἱρετικά. Ὄχι, λέγει ὁ κ.Ζηζιούλας. Ὅλα τὰ ὄργανα,καὶ αὐτὰ τῆς ἀσπίλου Ἐκκλησίας ἔχουν πρόβλημα. Καὶ τὸ πρόβλημα θὰ λυθεῖ, ὄχιὅταν ἀποκηρύξουν τὶς πλάνες τους οἱ αἱρετικοί, ὄχι ὅταν ἐπιστρέψουν στὴν Μία Ἐκκλησίακαὶ ἀποδεχθοῦν νὰ ἀρδεύεται ἡ ἄρρωστη καρδιά καὶ ὁ ἄρρωστος πνεύμων ἀπὸ τὰ ὑγιῆ,ἀλλὰ ὅταν ἐπιτευχθεῖ «ἑνότης» διὰ συμβιβασμῶν!!! Πουθενὰ ἡ λέξις«μετάνοια». Γράφει: «Ἡ ἑνότης αὐτῶν εἶναιοὐσιώδης διὰ τὴν ὑγιᾶ ζωὴν τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ ἈποστολικῆςἘκκλησίας“»! (περ. «᾿Επίσκεψις», ὅπ.παρ.). Καί: «Ἡ ἑνότητα θὰ ἀπαιτήσειἀλλαγὲς καὶ ἀπὸ τὶς δύο πλευρές..., “μιὰ προσαρμογὴκαὶ ἀπὸ τὶς δύο πλευρές”. Γιὰ τοὺς Ὀρθοδόξους, εἶπε (ὁ κ. Ζηζιούλας), αὐτὸ σημαίνει ἀναγνώριση, ὅτι ὑπάρχει μιὰκαθολικὴ χριστιανικὴ ἐκκλησία σὲἕνα ἐπίπεδο ὑψηλότερο ἀπὸ ἐκεῖνο τῶνἐθνικῶν τους ἐκκλησιῶν καὶ ὁ ἐπίσκοπος τῆς Ρώμηςεἶναι ἡ παραδοσιακήτης κεφαλή”»! (orthodoxia-pateriki.blogspot.com). Καὶ ἄρα, τὸν ρόλο τῆς κεφαλῆς σ’ αὐτὸτὸ ἀλλόκοτο «ἐκκλησιαστικὸ» σῶμα τῶν οἰκουμενιστῶν,θὰ τὸν παίξει ὁ αἱρετικὸς Πάπας!
Ποιός δὲν κατανοεῖ ὅτι μὲ αὐτὰ τὰ λόγια ὁ κ. Ζηζιούλαςκηρύσσει «ἕτερον Εὐαγγέλιον»; Ποιός δὲν θλίβεται, συνειδητοποιώντας ὅτι μὲ τὴν υἱοθέτηση ἀπὸ αὐτόν,τὸν (καθ’ ὑπόθεσιν) ὀρθόδοξο ἐπίσκοπο τῶν αἱρετικῶν δοξασιῶν τῆς «ΒαπτισματικῆςΘεολογίας», τῆς «θεωρίας τῶν κλάδων» καὶ τῶν «δύο πνευμόνων»ρίπτονται εἰς τὸν κάλαθον τῶν ἀχρήστων χιλιάδες σελίδες ἀπὸ τὰ Πατερικὰκείμενα, διὰ τῶν ὁποίων οἱ Πατέρες καταπολέμησαν τὶς κακοδοξίες τῶν αἱρετικῶν;Ποιός δὲν ἀντιλαμβάνεται ὅτι ἀπροκάλυπτα ὁ Περγάμου ἀποδέχεται ὅτι ἡ μάνα του ὀρθόδοξηἘκκλησία εἶναι ἄρρωστη, συκοφαντώντας την ἀσπλάχνως, ἀφοῦ προϋπόθεση νὰ καταστεῖ ὑγιὴς εἶναι ἡ ἕνωσή της διὰ συμβιβασμῶνμὲ τὴν Παπικὴ Ἐκκλησία; Οἱ ἐπίσκοποι(κι ὄχι μόνο αὐτοὶ) ποὺ βλέπουν τοὺςδιπλωματούχους οἰκουμενιστὲς νὰ διαλύουντὴν Ἐκκλησία θὰ μείνουν ἀπαθεῖς;
3. ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ
Μέχρι σήμερα οἱ πολλοὶ γνώριζαν ὅτι ὁ μητρ. Περγάμου εἶναιὑποστηρικτὴς τῆς αἱρετικῆς «βαπτισματικῆς θεολογίας» καὶ τῆς «θεωρίας τῶνκλάδων». Οἱ καθηγητὲς ὅμως, Μ. Φαράντος,Ἰω. Κορναράκης, π. Δημ. Μπαθρέλλος, π. Νικ. Λουδοβίκος, Χρ. Σταμούλης κ.ἄ., διακρίνουν ὑπερβολές, ὄχι μόνο στὶς ἄλλεςπλευρὲς τοῦ ἔργου του, ἀλλὰ καὶ σ’ ἐκεῖνο, ποὺ διαπραγματεύεται περὶ τῆς «εὐχαριστιακῆς ἐκκλησιολογίας», χρεώνοντάς του δηλαδὴμιὰ ἀκόμα δεινὴ αἵρεση!
Γράφει ὁ καθηγ. Δογματικῆς Χρ. Σταμούλης στὸ «Ἄσκηση καὶ Εὐχαριστία»: Γιὰ τὴν «εὐχαριστιακὴἐκκλησιολογία» ἡ προτεραιότητα βρίσκεται στὴν Εὐχαριστία, ἡ ὁποία θεωρεῖται ὡς ἡμοναδικὴ ἔκφραση ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας. Μὲ τὴν θεωρία (ὅπως τὴν διδάσκει ὁ κ. Ἰω.Ζηζιούλας), «φθάσαμε σὲ μία ἐκκλησιολογία ὅπουδὲν ὑπάρχει θέση οὔτε γιὰ ἱερέα,ἀλλὰ οὔτε καὶ γιὰ λαϊκό..., ὅπου ἀγνοεῖται ἡ ἐκκλησιαστικὴ κοινότητα...,παρόλο τὸνλεκτικὸ ὑπερτονισμό τους... Τούτη ἡ ἐκστατικότητα, ἄλλωστε, ἐμφανίζεταισὲ ὅλο σχεδὸν τὸ ἔργο τοῦ Ἰω. Ζηζιούλα, καθὼς διατρέχει μὲ τὴν ἴδια ἔνταση τὴνΤριαδολογία (ὀντολογικὴ προτεραιότητα τοῦ Πατέρα)... Ἄμεσο ἀποτέλεσμα ὅλων τῶνπαραπάνω ἡ ἰδεολογικοποίηση τῆς πίστης».Αὐτὴ ἡ θέση «ἀποτελεῖ πράξη ἀποδόμησης τῆς Ἐκκλησίας, πράξη διαίρεσης τοῦ κοινοῦσώματος... Ὑποδηλοῦν ὅτι ἡ Εὐχαριστία τῶν Ἐνοριῶν δὲν εἶναι αὐτοτελὴς καὶ αὐτόνομος,ἀλλὰ προέκταση τῆς εὐχαριστίας τοῦ Ἐπισκόπου, καὶ ὅτι συνεπῶς ἡ ἐνορία δὲνμπορεῖ νὰ θεωρηθεῖ “καθολικὴ ἐκκλησία”»(Χρ. Σταμούλη).
Ἡ κατάστρωση τοῦ μακρόπνοου σχεδίου γιὰ τὴν ἅλωση τῆς Ὀρθοδοξίαςἀνήκει στὸ Βατικανό, ἀλλ’ ἡ «εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία» καὶ ἡ κατασκευὴ ἑνὸς Πρωτείουμὲ ὀρθόδοξα ὑλικά, ποὺ ἀποδέχτηκε νὰ κατασκευάσει ὁ κ. Ζηζιούλας, ἔχουν σκοπὸννὰ παραπλανήσουν τοὺς Ὀρθοδόξους γιὰ νὰ ἀποδεχθοῦν τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
5. Εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία καὶστὸ βάθος τὸ ΠΡΩΤΕΙΟ.
Μὲ διάφορα κείμενα, λοιπόν, ὁ Περγάμου κηρύσσει τὴνκακόδοξη «Εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία». Ἀντιπροσωπευτικὸ δεῖγμα ἀποτελοῦν τὸβιβλίο του «ἩΚτίση ὡς Εὐχαριστία» καὶ τὸ ἄρθρο-ὁμιλία: «Ὁ ἐπίσκοπος ὡς προεστὼς τῆς Θείας Εὐχαριστίας».
Στὸ βιβλίο αὐτὸ –κατὰ τὸν Φαράντο– «ὁ κ. Ζ. ἐξαίρει τὴν θ. Εὐχαριστία μονομερῶςὡς ἀναφορὰ δώρων πρὸς τὸν Θεό, παραθεωρεῖδὲ ἢ καὶ στηλιτεύει τὸν χαρακτῆρα αὐτῆς ὡς θυσίας...».Στὸ συγκεκριμένο ἔργο τοῦ κ. Ζηζιούλα παρατηρεῖται «ὁ τέλειος παρα-μερισμὸς τῆς ὈρθοδόξουἘκκλησίας ὡς τῆς Ἐκκλησίας, –ὁ κ. Ζ. ὁμιλεῖδιαρκῶς (σ.σ. γενικὰ) περὶ Ἐκκλησίας ἢ χριστιανικῆς Ἐκκλησίας–,ἡ ἀποψίλωσις τῆς θ. Εὐχαριστίας ὡς ἁπλῆς εὐχαριστιακῆς ἀναφορᾶς –ἓν στοιχεῖον ἀποδεκτὸνἐπὶ οἰκουμενικῆς βάσεως–, μὲ σύγχρονον ἀπόρριψιν τοῦ ἰδίου –διὰ τοὺς Ὀρθοδόξους– χαρακτῆρος αὐτῆς ὡςθυσίας, ἡ τελεία περιφρόνησις τῆς παραδόσεως..., ἡ τελεία ἀποσιώπησις τῶν Οἰκουμ.συνόδων»!
Ἀλλ’ καὶ ὁ καθηγητὴς Κορναράκης ἐξασκεῖ κριτικὴ στὸ ἴδιοἄρθρο καὶ εἰδικὰ στὸ ἑξῆς σημεῖο: «Τὸ κατεξοχὴν ἔργον τοῦ Ἐπισκόπου (γράφει ἐκεῖ ὁ κ. Ζηζιούλας) εἶναι ἡ προεδρία τῆς Θ. Εὐχαριστίας....Ὅλα τὰ ἄλλα ἔργα του εἶναι δευτερεύονταγιατὶ ὅλα τὰ ἄλλα νοηματίζονται ἀπὸ τὴ σχέση τοὺς μὲ τὴ Θ. Εὐχαριστία. Ὁ Ἐπίσκοποςστὴν οὐσία δὲν εἶναι διοικητής, εἶναι λειτουργός, εἶναι εἰκὼν Χριστοῦ, ...δὲν μποροῦμε νὰπαρακάμψουμε τὴν εἰκόνα καὶ νὰ φθάσουμε ἀπευθείας στὸ πρωτότυπο. Μὲ ἄλλαλόγια δὲνμποροῦμε νὰ προσευχόμεθα ἀπευθείας στὸ Χριστό, ἀλλὰ πρέπει νὰ παρεμβάλλεται ἡ εἰκόνατου, ὁ Ἐπίσκοπος»! Διαφορετικὰ «ἡ ἐπικοινωνία μας μὲ τὸ Θεὸ παρακάμπτει τὸν ἀνθρωπο καὶ πραγματοποιεῖταιμέσῳ τῆς φαντασίας»!!!
Ὅλα αὐτά, ὅμως, ἀποδεικνύονται φαντασιώσεις τοῦ κ.Ζηζιούλα, ἀφοῦ κατὰ τὸν καθηγητὴ Κορναράκη, ἂν «ἀνατρέξουμε στὸ κείμενο τῆς Θ. Λειτουργίας στὸ Ἱερατικόν, θὰ ἰδοῦμε ὅτι ἄλλος εἶναιτὸ κέντρο τῆς Θ. Εὐχαριστίας καὶ ὄχι ὁ Ἐπίσκοπος». Στὸ Ἱερατικόν, λοιπόν,διαβάζουμε πὼς ὁἱερέας «πρὸ τοῦ τέμπλου, θὰ ζητήσει τὴν“χεῖρα” τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ, γιὰ νὰ ἐπιτελέσει τὴν ἀναίμακτοθυσία... "Κύριε, ἐξαπόστειλόν μοι τὴν χεῖρά σου..."» καὶ ὄχι«τὴν χεῖρα τοῦ οἰκείου ἐπισκόπου». Στὴν ἀκολουθίαν τῆς Ἀναφορᾶς«ἡ πρόσκληση τοῦ λαοῦ νὰ προσέλθει,...γίνεται διὰ τῶν λόγων τοῦ Κυρίου καὶ ὄχι διὰ τοῦ Ἐπισκόπου! “Λάβετεφάγετε...”. Γιὰ τὴν καθαγίαση τῶν τιμίων δώρων ὁ ἱερέας λειτουργὸς ἀπευθύνεταιπρὸς τὸν Κύριο, ποὺ εἶναι συγχρόνως θύτης καὶ θῦμα. Καὶ στὸ σημεῖο τοῦτο ἡπαρουσία ἢ μετοχὴ τοῦ Ἐπισκόπου εἶναι ἀνύπαρκτη: “...Καὶ ποίησον τὸν μὲν Ἄρτοντοῦτον...”. Πρὸ τῆς Θ. μεταλήψεως καὶ πάλι ἡ σχετικὴ εὐχὴ τοῦ ἱερέως θὰ ἀπευθυνθεῖστὸν θυσιασθέντα Κύριο καὶ ὄχι στὸν Ἐπίσκοπο: “Πρόσχες Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ... καὶἐλθὲ εἰς τὸ ἁγιάσαι ἡμᾶς...”. Ἀπὸ τὸ κείμενο αὐτὸ τῆς Θ. Λειτουργίας δὲν προκύπτειὅτι ὁ Ἐπίσκοπος εἶναι προεστὼς τῆς Θ. Εὐχαριστίας, μὲ τὸ νόημά ποὺ θέλει ὁ Σεβ.κ. Ἰωάννης Ζηζιούλας...”! Ἡ Θ. Λειτουργία, λοιπόν, εἶναι ἀκραιφνῶςχριστοκεντρικὴ καὶ καθόλου ἐπισκοποκεντρική! ...Ὁ Ἐπίσκοπος μνημονεύεται (ἁπλῶς)ὡς ὁ ἐκκλ. διοικητικὸς προϊστάμενος...» (ΚορναράκηἸω., "Θεοδρομία", Ἰαν. 2006).
Ἀπ’ αὐτὴ τὴ θέση καὶ ὕβρι τοῦ κ. Ζηζιούλα προκύπτει καὶτὸ ἑξῆς ἐρώτημα: Ὅταν ὁ ἐπίσκοπος εἶναι αἱρετικός,ἀλλὰ δὲν ἔχει καταδικασθεῖ ἀκόμα ἀπὸ Σύνοδο, οἱ πιστοὶ ποὺ ἀρνοῦνται τὴν ἐπικοινωνίαμὲ αὐτόν, δὲν μποροῦν νὰ ἐπικοινωνήσουν μετὰ τοῦ Θεοῦ;
Σύμφωνα μὲ τὴν ἐκκλησιολογία τοῦ Περγάμου, χωρὶς τὴνπαρέμβαση τοῦ ἐπισκόπου εἶναι ἀδύνατη ἡ μετὰ τοῦ Θεοῦ ἐπικοινωνία. Σύμφωνα μὲσύμπασα τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία, ὅμως, καὶ τοὺς βίους τῶν Ἁγίων, ἀσφαλῶς ἡ ἐπικοινωνίαμετὰ τοῦ Θεοῦ εἶναι δυνατὴ καὶ χωρὶς τὴν παρέμβαση τοῦ Ἐπισκόπου, ὅπως συνέβη μὲτὸν ἅγ. Μάξιμο τὸν Ὁμολογητή, παρ’ ὅλο ποὺ δὲν ἀνεγνώριζε 4 Πατριάρχες –ποὺ ἦσαν«ὀρθόδοξοι» μόνον κατ’ ὄνομα, ἀλλ’ αἱρετικοὶ στὰ φρονήματα–, τῶν ὁποίων ἀκριβῶςἡ αἵρεση ἀποτελοῦσε ἐμπόδιο νὰ ἑνωθεῖ μὲ τὸ Θεό. Ὅπως συνέβη μὲ τὸν ἅγ.Γρηγόριο τὸν Παλαμᾶ: ὅταν καθαιρέθηκε καὶ φυλακίστηκε ἀπὸ τὸν πατριάρχη Καλέκα,ἡ προσευχή του δὲν ἦταν ψευδὴς ἢ φανταστικὴ (ὅπως θέλει ὁ κ. Ζηζιούλας), ἐπειδὴτάχα δὲν δεχόταν νὰ παρεμβάλλεται ἡ εἰκόνα τοῦ αἱρετικοῦ Πατριάρχη Καλέκα. Ὅπωςσυνέβη μὲ Ἁγίους ποὺ ἐδιώκοντο ἢ εἶχαν καθαιρεθεῖ ἀπὸ κακόδοξους Πατριάρχες,δηλ. τοὺς Ἁγίους Ἀθανάσιο, Ἰωάννη Χρυσόστομο, Ἰωάννη Δαμασκηνό, ΘεόδωροΣτουδίτη (ποὺ χωρὶς νὰ μνημονεύει τὸν Ἐπίσκοποτελοῦσε Θ. Λειτουργία στὴ φυλακή),Ἀθανάσιο Πάριο, Νεκτάριο Αἰγίνης, κ.λπ.
Ἡ «εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία» τοῦ κ. Ζηζιούλα, τελικά,εἶναι ὁ Δούρειος ἵππος, μέσῳ τοῦ ὁποίου θὰ ἑνωθεῖ τὸ μεγαλύτερο τμῆμα τῶν μελῶντῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μὲ τὸ Βατικανό. Διότι ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ «κάθε εξουσία»στὴν Ἐκκλησία («ἁγιαστική, ποιμαντικὴ καὶ ἡ λεγομένη διοικητική») «πηγάζει ἀπὸτὴν εὐχαριστία» καὶ αὐτὸν ποὺ κατέχει τὴν «προεδρία τῆς Θ. Εὐχαριστίας», τότε ὁΠροεστὼς τῆς Εὐχαριστίας μεταμορφώνεται σὲ πηγὴ εξουσίας καὶ αὐθεντίας, στὴνσεβασμιότητα τοῦ ὁποίου ἀνήκει ἀπόλυτη ὑπακοή, ἀφοῦ θὰ εἶναι περιβεβλημένος ὅλοτὸ μυστηριακό, ἐσχατολογικὸ καὶ θεσμικὸ φορτίο ἱερότητος, ἄνευ μάλιστα τοῦ ὁποίου(ὅπως εὐθέως διδάσκει ὁ Περγάμου) δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ προσεγγίσουμε τὸν Κύριο.Ἔτσι παρακάμπτεται καὶ ἀπὸ τὴν Λειτουργία καὶἀπὸ τὴν καθημερινὴ ζωὴ ὁ λατρευόμενος Κύριος,ὁ «προσφέρων καὶ προσφερόμενος» Χριστός, καὶ τὴθέση του καταλαμβάνει ὁ Προεστώς, πίσω ἀπὸ τὸν ὁποῖο κρύβεται ἐπιμελῶςκαὶ θὰ κάνει τὴν ἐμφάνισή του ἐν τῷ καταλλήλῳ καιρῷ τὸ ἀποκρουστικὸ πρόσωπο καὶ Πρωτεῖο τοῦ Πάπα, ὅπως τοῦτο διαπιστώθηκεεἰς τὸ Θ’ Διαχριστιανικὸ Συμπόσιον (Δεκέμβριος 2005) παπικῶν καὶ ὀρθοδόξων. Ἐκεῖ,αἱρετικοὶ καὶ ὀρθόδοξοι συμφώνησαν πώς: «ἡ“Εὐχαριστηριακὴἐκκλησιολογία” εἶναι δυνατὸ νὰ ἀποτελέσεισημαντικὴ βάσηπροσεγγίσεως τῶν δύο Ἐκκλησιῶν, στὰ πλαίσια τοῦ οἰκουμενικοῦδιαλόγου, γιὰ τὴν κατανόηση τῆςλειτουργίας τοῦ Ἐπισκοπικοῦπρωτείου στὴν τοπικὴ ἐκκλησία στὰ πλαίσια τοῦ Μυστηρίου τῆς Θ. Εὐχαριστίας»!(Κορναράκη Ἰω.).
Ὅπως βλέπουμε, “Εὐχαριστηριακὴ ἐκκλησιολογία” καὶ Πρωτεῖοπᾶνε μαζί. Ἔτσι, στὶς 23 Φεβρουαρίου 2008 στὴν Ἀκαδημία τοῦ Βόλου ὁ κ.Ζηζιούλας, ἐρωτώμενος γιὰ τὸ Μυστήριο τῆς Ἱεραρχίας, δὲν διστάζει νὰ συγκρίνειτὰ ἀσύγκριτα· τολμᾶ νὰ εἰσάγειτὴν «εἰδωλολατρικὴ» ἔννοια τῆς ἀναλογίας μεταξὺ τῆς Ἱεραρχίαςκαὶ τῆς Ἁγίας Τριάδος·καὶ θεολογεῖ περὶ τῆς Ἁγίας Τριάδος μὲ ἐφόδιο ὄχι τὸν θεῖο φωτισμό, ἀλλὰ τὸν ὀρθολογισμό,ποὺ ἀνέκαθεν ἐξάγουν τὰ βατικάνεια, προτεσταντικὰ καὶ οἰκουμενιστικὰ ἐργαστήρια.Καὶ ὅλα αὐτὰ τὰ κάνει μὲ ποιά σκοπιμότητα; Γιὰ νὰ δικαιολογήσει τὸ Πρωτεῖο τοῦΠάπα! Μᾶς διδάσκει, λοιπόν, τὴν κακόδοξη θεωρία ὅτιμέσα στὴν Ἁγία Τριάδα ἔχουμε κάποιου εἴδους «διαβάθμηση»! Μᾶς λέγει, «οὔτε λίγο οὔτε πολύ, ὅτι ὁ Κύριος εἶναι δεύτερος Θεός». Ἂς ἀκούσουμε τοὺς κακόδοξους λόγους του:
«Ὁ πρῶτος λοιπὸν αὐτομάτως γεννᾷ τὴν Ἱεραρχία. Ὀντολογικὰἡ Ἱεραρχία ὑπάρχει καὶ στην Ἁγ. Τριάδα. Ἡ πηγή, ἡ Ἀρχή, εἶναι ὁ Πατήρ, ἀπὸ ’κεῖπηγάζουν τὰ πρόσωπα τῆς Ἁγ. Τριάδος. Στὴν Ἁγία Τριάδα, λοιπόν, ἔχουμε μία διαβάθμιση,δὲν ἔχουμε αὐτόματη συνύπαρξη, ἀλλὰ ἔχουμε ὕπαρξη ἡ ὁποίαμεταφέρεται ἀπὸ τὸν ἕναν στὸν ἄλλον. Ἐὰν βάλουμε τὰπρόσωπα νὰ ἐμφανίζονται ἔτσι ταυτόχρονα,τότε καταργοῦμε τὴν ἔννοια τῆς αἰτιότητος. Ἡ αἰτιότητα δὲν εἶναι κάτι ποὺμποροῦμε νὰ παραβλέψουμε».
Σταματοῦμε ἐδῶ γιὰ νὰ παραθέσουμε λίγες φράσεις τῶνθεοφωτίστων θεολόγων τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ ἁγ. Γρηγορίου καὶ τοῦ ἁγ. Συμεὼν τοῦνέου θεολόγου, ποὺ κάνουν σκόνη τοὺς ἀφώτιστους συλλογισμοὺς ποὺ ἔχει πλάσει μὲτὸ μυαλό του καὶ χρησιμοποιεῖ ὁ κ. Ζηζιούλας, μεταφέροντας ἀνθρώπινες ἔννοιεςστὸ Θεό. Γράφει ὁ Ἅγ. Γρηγόριος ὁ Θεολόγος: «Λίαναἰσχρόν... ἐκ τῶνκάτω τῶν ἄνω τὴν εἰκασίαν λαμβάνειν,καὶ τῶν ἀκινήτων ἐκ τῆς ρευστῆς φύσεως». Καὶ συνεχίζει: «Διότι δὲν πρέπει... νὰ μεταφέρουμε στὸν Θεὸκαὶ ὅλες τὶς ἀνθρώπινες καὶ τῆς δικῆς μας συγγενείας ὀνομασίες. Καθὼς ἡ διαφορὰεἰς τὴν ἀποκάλυψιν καὶ ὄχι τῆς πρὸς ἄλληλα σχέσεως διάφορον, ἔκαμε διαφορετικὴνκαὶ τὴν ὀνομασία: Πατὴρ–Υἱὸς–Ἅγιον Πνεῦμα». Καὶ ἀλλοῦ: «Τὸαἴτιον δὲν εἶναι ἀρχαιότερον ἀπὸ ἐκεῖνα τῶν ὁποίων εἶναι αἴτιον.Διότι οὔτε ὁ ἥλιος εἶναι ἀρχαιότερος ἀπὸ τὸ Φῶς»[3].
Καὶ μιὰ μικρὴ ἔνδειξη ἀπὸ τὸν ἅγ.Συμεών, τοῦ πῶς θεολογοῦν οἱ Ἅγιοι καὶ πῶς αἱρετίζει ὁ κ. Ζηζιούλας, καὶ ἀκόμαπῶς ἀντιμετώπιζαν οἱ Ἅγιοι τοὺς κακόδοξους τῆς ἐποχῆς τους. (Περισσότερα γιὰ αὐτὴτὴν «τερατώδη αἵρεση» στὸν ἅγιο Συμεών).
Ἰσχυρίζονται κάποιοι (λέγει ὁ Ἅγιος)πὼς «μείζων ὁ Πατὴρ τοῦ Υἱοῦ, καθ᾿ ὃ αἴτιόςἐστι τῆς ὑπάρξεως τοῦ Υἱοῦ». Καὶ κατακεραυνώνει κάθε ἕνα ποὺ θεολογεῖ κακοδόξως,ὅπως ὁ κ. Ζηζιούλα: «Εἰ ἀδιαίρετος ἦν ...ἡπαναγία Τριάς, τίς ἐδίδαξε, τίς ἐνενόησε μέτρα καί βαθμούς, πρῶτον καὶ δεύτερον,μεῖζον καὶ ἔλαττον ἐν αὐτῇ; Τίς τοῖς ἀθεάτοις καὶ ἀγνώστοις καὶ πάντῃἀνερμηνεύτοις καὶ ἀκατανοήτοις ταῦτα ἐξέθετο; Τὰ γὰρἀεὶ ἡνωμένα καὶ ἀεὶ ὡσαύτως ὄντα, ἀλλήλωνπρῶτα εἶναι οὐ δύνανται»[4].
Εἶναι δυνατόν, λοιπόν, Σεβασμιώτατοι, νὰ ἔχει ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δύοθεολογίες; Μία τῶν Ἁγίωνκαὶ μία τοῦ μητροπολίτου Περγάμου κ. Ζηζιούλα;
Ἂς ἐπανέλθουμε, ὅμως, στὴ συνέχεια τοῦ ἄρθρουτοῦ κ. Ζηζιούλα:
«Ἡ εὐχαριστιακὴ κοινότητα εἶναι δομημένη ἱεραρχικά... Ὁ πρῶτος ἔχει τὴν τιμὴ καὶ προηγεῖται μόνο γιατὶἐλεύθερα τὸν ἀποδέχονται οἱ μετ’ αὐτόν. Τὸ πρότυπο τῆς εὐχα-ριστιακῆς ἱεραρχίαςεἶναι ἡ Ἁγ. Τριάδα, στὴν ὁποία σαφῶς καὶ ὑπάρχει ἱεραρχία (βλ. “ὁ Πατήρ μου μείζων μού ἐστι”), ἀλλὰ ἡπροσωπικὴ ἱεράρχηση (ποτὲ π.χ. δὲν μποροῦμενὰ βάλουμε πρῶτοτὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἢ τρίτοντὸν Υἱό), δὲν συνεπάγεται μείωση τῆς οὐσίας, δηλ. ὀντολογικὴ ἱεράρχηση: τὰ τρίαπρόσωπα εἶναι ἴσα καὶ ταυτίζονται κατὰ τὴν οὐσία»[5].
Ὁ Μ. Βασίλειος, ὅμως, διαφωνεῖριζικὰ μὲ τὸν κ. Ζηζιούλα: «Γιὰ τὸνΠατέρα, τὸν Υἱὸ καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα διδάσκοντας ὁ Κύριος, δὲν χρησιμοποίησε μαζὶ κι ἀρίθμηση. Δὲν εἶπεδηλ.: Στὸν πρῶτο καὶ δεύτερο καὶ τρίτο.Οὔτε: Σ' ἕνα καὶ δύο καὶ τρία... Ἕναςεἶναι ὁ Θεὸς καὶ Πατέρας, ἕνας κι ὁμονογενὴς Υἱὸς κι ἕνα τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο.Καθεμιὰ ἀπὸ τὶς ὑποστάσεις τὴν ἐξαγγέλλουμε μονωμένα. Κι ἂν χρειασθεῖ νὰ τὶςσυναριθμήσουμε, δὲν γλιστρᾶμε μὲ ἀπαίδευτη ἀρίθμηση σὲ ἔννοια πολυθεΐας. Γιατὶδὲν ἀριθμοῦμε προσθέτοντας, γιὰ ν' αὐξήσουμε τὸ ἕνα σὲ πλῆθος, λέγοντας ἕνα καὶδύο καὶ τρία, οὔτε πρῶτο καὶ δεύτερο καὶ τρίτο. “Ἐγὼ Θεὸς πρῶτος κι ἐγὼκατόπιν”».
Ἂς δοῦμε, σὲ ἀντιπαράθεσητώρα, τὶς συνεχιζόμενες βλασφημίες τοῦ Ζηζιούλα, ποὺ γράφει: «Ὁ Υἱὸς εἶναι ἐκ τοῦ Πατρὸς καὶ δὲν μποροῦμε νὰ βάζουμε τὸν Υἱὸ πάνω ἀπὸ τὸνΠατέρα ἢ δίπλα–δίπλα, Ἴσον μὲ τὸν Πατέρα.Ἐὰν μέσα στὴν Ἁγία Τριάδα, ...ὑπάρχει Ἱεραρχία, πῶς εἶναι δυνατὸν ἡ Ἐκκλησία ποὺεἰκονίζει τὴν Ἁγία Τριάδα νὰ μὴν ἔχει Ἱεραρχία; ...Ἀκόμη καὶ μέσα στὸ σῶμα τῶν Ἀποστόλων ἔχουμε τὸν Πέτρο,ὁ ὁποῖος ὁπωσδήποτε ξεχωρίζει ἀπὸ τοὺς ἄλλους»[6].Ὡς πρὸς τί ξεχωρίζει ὁ Πέτρος, δὲν μᾶς τὸ ἐξηγεῖ θεολογικά· μόνο μὲ τὴνΠαπική-Λατινικὴ λογικὴ ποὺ ἀποδέχεται ὁ κ. Ζηζιούλας, μόνο ἔτσι ξεχωρίζει ὁΠέτρος; Ἀντίθετα ἡ Ἐκκλησία ξεχώρισε τὸν εὐαγγελιστὴ Ἰωάννη, στὸν ὁποῖο ἀπέδωσε μόνο σ’ αὐτόν, ἀπὸ ὅλους τοὺς Ἀποστόλους,τὸ ὄνομα τοῦ θεολόγου.
Αὐτὴ εἶναι ἡ αἱρετικὴ θεολογία τοῦ κ. Ζηζιούλα περὶ ἉγίαςΤριάδος· διαστρεβλώνει τὸ μυστήριό της καὶ κατόπιν φέρνει τὸ θέμα ἐκεῖ ποὺστοχεύει ὅλη αὐτὴ ἡ αἱρετικὴ θεολογία του, στὸν Πέτρο καὶ στὸν Πάπα, ποὺκρύβεται πίσω ἀπὸ τὸν Πέτρο. Καὶ τελειώνει: «Τὸκεφάλι δὲν μπορεῖ νὰ μὴν ἔχει προτεραιότητα ἔναντι τοῦ ποδιοῦ. Ἐπειδὴ ὁ Ἐπίσκοποςἔχει τὴν ἰδιότητα τοῦ πατέρα μέσα στὴν Ἐκκλησία, γι’ αὐτὸ κάθεται εἰς τύπον καὶτόπον τοῦ ΠΑΤΡΟΣ. Ἐὰν στὴν ὕπαρξήμας καταργήσουμε τὴν Ἱεραρχία, καταργοῦμε τὴν προσωπικὴ ἑτερότητα. Θεωροῦμε τὸνἑαυτό μας αὐθύπαρκτο...»! Γιὰ νὰ μὴν «ξεγελιόμαστε, λοιπόν, ἀπὸ τὴν πονηρὴ ὁρολογία»,πρέπει νὰ καταλάβουμε πὼς ἐδῶ ὁ κ. Ζηζιούλας διδάσκει τὸ ἐξωφρενικό· πὼς «τάχα,ἡ Ἐκκλησία εἰκονίζει τὴν Ἁγία Τριάδα... Μὲ τὶς λέξεις περιγράφεται ἡ ἀναλογίατοῦ Ἀκινάτη, καὶ τὸ πρωτεῖο τοῦ πάπα θεμελιώνεται ὀντολογικὰ γιὰ πάντα στὸν ὁρισμὸτοῦ Θεοῦ σὰν l’ esse ipsum subsistens»[7].
Ἔτσι, «ἐπινοεῖ (ὁ κ. Ζηζιούλας)καὶ μία θανατηφόρο Τριαδολογία, ἡ ὁποία σκοπὸ ἔχει τὴν ἀναγνώριση τοῦ Πρωτείουτοῦ Πάπα! Ἑρμηνεύει τὸν Πατέρα σὰν Θεό, σὰν ὀντο-λογικὴἈρχὴ τῆς Τριάδος. Ἐνῶ οἱ Πατέρες ἔβλεπαντὸν Πατέρα σὰν Αἰτία κινήσεως τῆς Τριάδος» καὶ τὴν«ὕπαρξη τῶν Τριῶν προσώπων τῆς Ἁγ. Τριάδος ταυτόχρονη. Ὅπως ἀκριβῶς καὶ ἡ ἕνωση τῶν δύοφύσεων στὴν ὑποστάση τοῦ Υἱοῦ, ὑπῆρξε ταυτόχρονη. «Ἂς δοῦμε γιὰ ἄλλη μία φορά,τί ἔχει νὰ μᾶς πεῖ ἐπὶ τοῦ θέματος ὁ ἅγ. Μάξιμος... “ὁ Πατέρας δὲν ἀπόκτησε ἐκ τῶν ὑστέρωντὸ ὄνομα οὔτε ὡς ἀξίωμά ποὺ ἔλαβε ἐκ τῶν ὑστέρων νοοῦμε τὴν Βασιλεία. ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΡΧΗΣΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΑΡΧΙΣΕΙΝΑ ΕΙΝΑΙΠΑΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΣ. Γιατὶ ἡ σχέση μεταξὺ τῶν Τριῶν Προσώπων ὑποδηλώνειτὴν συνύπαρξή τους, καὶ δὲν ἐπιτρέπει αὐτά, τῶν ὁποίων εἶναι καὶ λέγεται σχέση,νὰ θεωροῦνται μεταγενέστερα τὸ ἕνα ἀπὸ τὸ ἄλλο!”»[8].
Μετὰ ἀπὸ αὐτὰ θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε ὅτι ὀρθοδοξεῖ ὁ κ.Ζηζιούλας, ἢ μήπως εἶναι αὐτὸς (ὅπως ὑποστηρίχτηκε) «ποὺ ράβει τὸ Ὀρθοδοξοκουστοῦμι τοῦ Πάπα...»;
Στὸσημεῖο αὐτό, θὰ παρουσιάσουμε κάποιες ἀκόμα παπικὲς καὶ ὀρθόδοξες δηλώσεις καὶκείμενα ποὺ δείχνουν ὅτι ἔχει δρομολογηθεῖ (καὶ ὑφίσταται ἐν μέρει) ἡ ἐξίσωσι τῆςαἱρετικῆς «ἐκκλησίας» τῶν Παπικῶν μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ ἡ Ἕνωσητους μὲ καμουφλαρισμένο τὸ Πρωτεῖο καὶ τὸν αἱρετικὸ Πάπα Πρῶτοὡς εἰκονίζοντα τὸν Θεὸ Πατέρα!!!
Ὁ Πάπας Ἰωάννης-Παῦλος Β' στὴν Ἐγκύκλιόν του "Ἵναἓν ὦσιν" γράφει: Εἴθε τὸ Ἅγιον Πνεῦμα «νὰ φωτίση ὅλουςτοὺς ἐπισκόπους καὶ θεολόγους τῶν Ἐκκλησιῶν μας, γιὰ νὰ δυνηθοῦμε νὰβροῦμε ὁ ἕνας μαζὶ μὲ τὸν ἄλλον τὶς μορφές, στὶς ὁποῖες αὐτὴ ἡ διακονία (τοῦ ἐπισκόπου Ρώμης) δύναταινὰ πραγματοποιῆ μίαν διακονίαν τῆς ἀγάπης, ποὺ θὰ ἀναγνωρίζεται ἀπὸ τοὺς μὲν καὶ ἀπὸ τοὺς ἄλλους»[9].Ὅπως βλέπετε, τὸ παπικὸ Πρωτεῖο, ἐπειδή “σοκάρει” (καὶ γιὰ νὰ μὴ “σοκάρει”) τὸβάπτισαν “διακονία”!
Ἂς δοῦμε, πῶς ἐννοοῦν οἱ ἴδιοι οἱ Παπικοὶ τέτοιες ἐκφράσεις.Μιὰ περικοπὴ ἐγγράφου τῆς Παπικῆς Ἐπιτροπῆς Πίστεως μᾶς διαφωτίζει: «Ἡ ἑνότηςτῆς Εὐχαριστίας καὶ ἡ ἑνότης τοῦ συνόλου τῶν Ἐπισκόπων μαζὶ μὲ τὸν Πέτρον καὶ ὑπὸ τὸν Πέτρον,ὄχι ἀνεξάρτητες ἡ μία ἀπὸ τὴν ἄλλην, εἶναι ρίζα τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας».(Εἰς Θεοδώρου Ε., ὅπ. παρ.). Τὸ Βατικανὸ μιλᾶ ἐδῶ ξεκάθαρα περὶ ὑποταγῆςὅλων στὸν Πέτρον, δηλ. στὸν Πάπα. Σὰν κάτι νὰ θυμίζει ἀπὸ τὴν Ζηζιούλεια «ἐκκλησιολογία»αὐτό.
«Ὁ Πάπας Βενέδικτος ἔχει πῆ (1976): “ἩΡώμη, ἐν σχέσει πρὸς τὴν διδασκαλίαν περὶ πρωτείου,δὲν πρέπει νὰ ζητῆ ἀπὸ τὴν Ἀνατολὴν περισσότερον ἀπὸ ὅ,τι διατυπώθηκε καὶβιώθηκε κατὰ τὴν πρώτην χιλιετίαν. Ὅταν ὁ Πατρ. Ἀθηναγόρας τὴν 25/7/67, κατὰ τὴνἐπί-σκεψιν τοῦ Πάπα στὸ Φανάρι, χαρακτήριζεαὐτὸν ὡς διάδοχον τοῦ Πέτρου, ὡς πρῶτον στὴν τιμὴν ἀνάμεσά μας, ὡς τὸν Προκαθήμενον τῆς ἀγάπης, βρισκόταν στὸστόμα τοῦ μεγάλου αὐτοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἡγέτου τὸ οὐσιῶδες περιεχόμενον τῶν περὶ πρωτείουἐκφράσεων τῆς πρώτης χιλιετίας καὶ περισσότεραδὲν πρέπει νὰ ἀπαιτῆ ἡ Ρώμη”»[10].
Πίσω λοιπόν, ἀπὸ τὴν μετα-πατερικὴ καὶ βαπτισματικὴθεολογία, τὴν θεωρία τῶν κλάδων καὶ τὴν εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία κρύβεται ἡπεριπόθητη ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν. Καὶ τὴν ἕνωση αὐτὴ ο Ζηζιούλας, καὶ ὅλο τὸ οἰκουμενιστικὸτιμ, τὴν βλέπει ὡς ἕνωση ἐξωτερική, ὡς ἕνωση μὲ ἀμοιβαῖες παραχωρήσεις, ὡς ἕνωση ὑπὸ τὸνΠάπα. Γι’ αὐτὸ καὶ τελευταῖα (μὲ τὴνΡαβέννα, τὴν Ἐλοῦντα τῆς Κρήτης, τὴν Κύπρο καὶ τὴν Βιέννη) ἀγωνίζονται νὰπεράσουν τὴν θέση ὅτι τὸ Πρωτεῖο ὑφίστατο στὴν πρώτη χιλιετία, ὥστε νὰ μᾶς ὑποχρεώσουννὰ ἀποδεχθοῦμε τὸν Πάπα μὲ ἕνα ὀρθοδοξοποιημένο Πρωτεῖο.
«Ὅπωςἐπισημαίνει ὁ κ. Ζηζιούλας, κοσμικοὶ παράγοντες, οἱ ὁποῖοι κυριαρχοῦσαν τότεστὴν ἐκκοσμικευμένη ὀρθοδοξία καὶ δὲν τῆς ἐπέτρεψαν νὰ δεῖ τὴν Ἱερότητα τοῦ πρωτείου.Ἐδῶ βρίσκεται ἡ Ἀποθέωση. Ἀντὶ νὰ ὁμολογήσουν πὼς αὐτοὶ οἱ κοσμικοὶ παράγοντεςγέννησαν τὴν ἀπαίτηση τοῦ πρωτείου, ἰσχυρίζονται (Ζηζιούλας καὶ Kasper), πὼς αὐτοὶοἱ παράγοντες ἐμπόδισαν τοὺς ἄλλους νὰ ἀναγνωρίσουν τὴν ἀλήθεια τοῦ πρωτείου»![11]Τώρα, ὅμως, ἔχουμε ἀνάγκη τὸ Πρωτεῖο, «ὅπωςδιεκήρυξε στὸ Μποζὲ τῆς Ιταλίας ὁ Περγάμου: ἡ Ἐκκλησία ἔχειἀνάγκη τὸ παπικό πρωτεῖο!!!» («Ο.Τ.» 16-7-1999)[12].
Ὑπάρχει,ὅμως, καὶ μιὰ συνέντευξη τοῦ κ. Ζηζιούλαστὴν “La Republica ”(Ἰταλικὴ ἐφημερίδα). «ΣτὴΡαβέννα (εἶπε ὁ κ. Ζηζιούλας) ...ξαναρχίσαμε τὸν διάλογο, εἶναι παροῦσες ὅλες οἱὈρθόδοξες Ἐκκλησίες, μαζὶ μὲ τὴν Καθολική. Μεταξύ μας ἔχουμε τὴν ἴδια πίστη καὶ τὴν ἴδια παράδοση. Τὸ μεγαλύτερο πρόβλημαποὺ ἔχουμε νὰ ἀντιμετωπίσουμε, εἶναι τὸ πρωτεῖο...Ἐγὼ ὑποστηρίζω ὅτι μπορεῖ νὰ βρεθεῖ μίαλύση. Ἀρκεῖ νὰ προσδιορίσουμε ἀρκούντως τὴ θέσητοῦ ἐπισκόπου τῆς Ρώμης στὴ δομὴ τῆςΟἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας (σ.σ. τῆς «ἐκκλησίας», ἑνωμένης ὑπὸ τὸν Πάπα). Οἱ Ὀρθόδοξοιεἶναι ἕτοιμοι νὰ δεχτοῦν τὴν ἰδέα ἑνὸς οἰκουμενικοῦ πρωτείου καί, σύμφωνα μὲ τοὺςκανόνες τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας, ὁ ἐπίσκοπος τῆς Ρώμης εἶναι ὁ πρῶτος”».Πιὸ ὠμὸς δὲν γινόταν νὰ εἶναι ὁ κ. Ζηζιούλας.
Καὶ ἕνα τελευταῖο μαργαριτάρι οἰκουμενιστικῆς λογικῆς ἀπὸτὸν κ. Ζηζιούλα στὴ Βιέννη τὸ 2010, ποὺ δίνει τὸ κλειδὶ τῆς Ἑνώσεως: «προσαρμογὴ καὶ ἀπὸ τὶς δύο πλευρὲς» γιὰτὴν παγκόσμια Ἐκκλησία μὲ ἐπικεφαλὴς τὸν Πάπα. Εἶπε: «Ἡ ἑνότητα θὰ ἀπαιτήσει ἀλλαγὲς καὶ ἀπὸ τὶς δύο πλευρές. “Ἐγὼ δὲν θὰ ἤθελανὰ τὶς ὀνομάσω ἀνασχηματισμούς..., ἀλλὰ μιὰ προσαρμογὴ καὶ ἀπὸ τὶς δύο πλευρές”, δήλωσε ὁ Ἰωάννης (Ζηζιούλας).Γιὰ τοὺς Ὀρθοδόξους, εἶπε, αὐτὸ σημαίνει ἀναγνώριση,ὅτι ὑπάρχει μιὰ καθολικὴ χριστιανικὴ ἐκκλησία σὲ ἕνα ἐπίπεδο ὑψηλότερο ἀπὸ ἐκεῖνο τῶν ἐθνικῶν τους ἐκκλησιῶν καὶ ὁ ἐπίσκοπος τῆς Ρώμης εἶναι ἡ παραδοσιακή της κεφαλή”»![13]Στὸ ἴδιο πνεῦμα ὁ Walter Kasper: «ἡ ἑνότης στὴν πίστιν δὲν σημαίνει ἀνυπερθέτως τὴν ἑνότητα σὲ ὅλες τὶς διατυπώσεις τῆς πίστεως αὐτῆς»! Οἱ «ὀρθόδοξοι» οἰκουμενιστὲς ἀποδέχτηκαν σιωπηρὰ αὐτὴν τὴνδήλωση. Ἀλλὰ καὶ ὁ Πάπας Ἰωάννης-Παῦλος εἶχε τονίσει ὅτι τὰ σχίσματα «μὲ κανένα τρόπον δὲν ζημιώνουν ἢ ἐγγίζουν τὴνοὐσίαν τῆς πίστεώς των, ἐπειδὴ αὐτὰ δημιουργήθηκαν μόνον ἀπὸ διαφορὲς στὴν ὁρολογίαν»!!!Τὸ συμπέρασμα, ποὺ ἀπὸ τέτοιες δηλώσεις ἔβγαλε ὁ παπικὸς θεολόγος Φ. Gahbauer: «Οἱδιαφορετικὲς διατυπώσεις τοῦπεριεχομένου τῆς πίστεως δὲν ἐγγίζουν τὴνἀλήθειαν τῆς πίστεως»[14].
Μετὰ ἀπὸ αὐτά, Μακαριώτατε καὶ Σεβασμιώτατοι, τὰ λίγα ἀλλ’ἐνδεικτικὰποὺ παραθέσαμε ὡς καταγγελία, ἐλπίζουμεπὼς σᾶς δίνεται ἡ ἀφορμὴ νὰ ἐρευνήσετε μὲ τὴν «καλὴ ἀνησυχία»ἐνδελεχῶς τὴν περίπτωση τῆς φθορᾶς ποὺ ὑφίστανται οἱ πιστοὶ καὶ ἡ Ὀρθοδοξίαἀπὸ ἀπὸ τέτοιες αἱρετικὲς θέσεις ποὺ διασπείρει ὁ Μητρ. Περγάμου κ. ἸωάννηςΖηζιούλας.
Ἁρμόδιος Δικαστικὸς Ἐπιμελητὴςνὰ ἐπιδώσει νόμιμα τὴν παροῦσα πρὸς τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὅπωςαὐτὴ ἐκπροσωπεῖται νόμιμα, γιὰ νὰ λάβει γνώση καὶ γιὰ τὶς νόμιμες συνέπειες, ἀντιγράφονταςτὸ περιεχόμενο τῆς παρούσης στὴν ὑπ’ αὐτοῦ συνταχθησομένη ἔκθεση ἐπιδόσεώς του.
Βόλος 11 Δεκεμβρίου 2011
Διὰ τὸν Χριστιανικὸ ἈγωνιστικὸΣύλλογο «Ἅγ. Θεόδωρος ὁ Στουδίτης»
Ὁ Πρόεδρος Γρηγορίου Γρηγόριος, ἡ Γραμματέας Νάκου- Ξανθᾶ Χριστίνα
Διὰ τὴν Φιλορθόδοξο Ἕνωσι«Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος»
Ὁ Πρόεδρος Ντετζιόρτζιο Λαυρέντιος, Ὁ Γραμματέας Σημάτης Παναγιώτης
[1] Στὸ Ὑπόμνημα πρὸς τὴν Ἱ. Σύνοδο ὁ Μητροπ. Γλυφάδας ἐτόνιζεὅτι ὁ ὅρος «μεταπατερική Θεολογία» εἶναι ὅρος «καινοφανής, ἀντιβιβλικός καί ἀνορθόδοξος...,ἐπειδή ἀναιρεῖ τὸ βασικὸ κύτταρο τῆς Πατερικῆς Θεολογίας τῆς Ἐκκλησίας μας.Εἶναι ἀδύνατη ἡ ὕπαρξη περιόδου μετὰ τοὺς Πατέρες, ἀφοῦ πάντοτε ἡ Ἐκκλησία θὰαὐξάνεται θεολογικά μὲ τὴ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος διὰ τῶν Θεοφόρων Πατέρων.Ἀλλὰ ἀπορρίπτουμε τὸν ὅρο «μεταπατερική Θεολογία», ἐπειδὴ μᾶς ὁδηγεῖ κατ’εὐθείαν στὸν Προτεσταντισμό. Ἡ Ἐκκλησία χωρὶς Πατέρες θὰ ἦταν ἕνα «ψευδεπίγραφοχριστιανικὸ προτεσταντικὸ μόρφωμα», ποὺ δὲν θὰ εἶχε καμμία σχέση μὲ τὴν «Μίαν,Ἁγίαν... Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν».
Ἀλλὰ καὶ ὁ καθηγητὴςΠανεπιστημίου καὶ μητροπολίτης Γόρτυνος κ. Ἰερεμίας, σὲ πρόσφατο κείμενό τουγιὰ τὴν μεταπατερική θεολογία (ποὺ δημοσιεύτηκε στὸν ἐκκλησιαστικὸ Τύπο),τονίζει ὅτι οἱ μεταπατερικῶς θεολογοῦντες «προσβάλουν τὴν μνήμη τῶν Ἁγίων καὶεἶναι ἄγευστοι τοῦ πατερικοῦ πνεύματος καί ἔπρεπε νά… ντρέπωνται» γι’ αὐτό,χαρακτηρίζει τὴν μεταπατερική Θεολογία ὡς «βλασφημία ἐναντίον τοῦ ἉγίουΠνεύματος». Καὶ συνεχίζει: «Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι γνωρίζουμε καλά ὅτι οἱ ἅγιοιΠατέρες εἶναι ἑνωμένοι καί ὅτι ἡ διδασκαλία τους εἶναι ἕνας “πύργος ὁμοφωνίας”καὶ ὄχι “πύργος Βαβέλ”, διαφωνίας δηλαδή», ὅπως συμβαίνει μὲ τοὺς ἑτερόδοξους.Καὶ καταλήγει: Ἐγὼ θέλω νὰ «εἶμαι ἕνας πατερικός καὶ ὄχι μετα-πατερικός κήρυκαςτοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ». Κι ὅμως, αὐτὴν τὴν μετα-πατερικὴ θεολογίαἀποδέχεται καὶ διακινεῖἀνεμπόδιστα (ἐκτὸς τοῦ Δημητριάδος) καὶ ὁ Περγάμου κ. Ἰω. Ζηζιούλας.
[2] Εἰς Βλάχου Ἱεροθέου, μητροπ. Ναυπάκτου, ἄρθρο «ἩΒαπτισματικὴ Θεολογία».
[3] «Ἂς δοῦμε ὅμως καὶ μία θεολογικὴ ἑρμηνείατῆς κινήσεως τῆς Ἁγίας Τριάδος, τὴν ὁποία ἑρμηνεύει Ἱεραρχικὰ ὁ μεγαλύτεροςθεολόγος, ἅγιος Μάξιμος ὁμολογητής, ambigua, 23: “Πῶς ἐξηγεῖται τὸ γραφὲν ὑπὸ Γρηγορίου; Διὰ τοῦτο μονὰς ἀπ’ ἀρχῆς εἰςδυάδα κινηθεῖσα μέχρι Τριάδος ἔστη!; Κινεῖται (ἀπαντᾶ ὁ ἅγ. Μάξιμος) μέσα στὸνΝοῦ ποὺ εἶναι ἄξιος νὰ τὴν κατανοήσει, ὁ ὁποῖος μέσῳ τῆς Μονάδος καὶ μέσα στὴνΜονάδα ὁλοκληρώνει κάθε ἔρευνά του σ’ αὐτὴ ἢ γιὰ νὰ τὸ ποῦμε διαφορετικά, ὁλοκλήρηἡ Μονὰς ἀχώριστη διδάσκει καὶ φανερώνει στὸν Νοῦ, στὴν πρώτη του ἐπαφὴ μαζίΤης, τὴν ἀλήθεια γύρω ἀπὸ τὴν Μονάδα, ἔτσι ὥστε νὰ μὴν εἰσαχθεῖ χωρισμὸς στὴν πρώτη Αἰτία»(Εἰς Νικολαΐδη Σταύρου, Τὸ ὑποκείμενο Ἐκκλησιάζεται).
[4] Συμεὼν τοῦ Ν. θεολόγου, Θεολογικὸς Πρῶτος (13, 14),Καὶ κατὰ τῶν τιθεμένων τὸ πρῶτον ἐπὶ τοῦ Πατρός.
[5] Ζηζιούλα Ἰω., «Εὐχαριστία καὶ Κόσμος», Ὁμιλία στὴνἈκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν Βόλου (2008).
[6] Νικολαΐδης Σταῦρος, Τὸ Ὑποκείμενο Ἐκκλησιάζεται.
[7] Νικολαΐδης Σταῦρος, ὅπ. παρ.
[8]http://amethystosbooks.blogspot.com/2011/10/blog-post_3622.html.
[9] Θεοδώρου Εὐάγ., Προσέγγισις μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ Ρωμαιοκαθολικῶν,π. «Θεολογία» τ. 77/2, Ἀθῆναι, 2006.
[10] Θεοδώρου Εὐαγ., ὅπ. παρ.
[12] Κορναράκη Ἰω., Τὸ κείμενον τῆς Ραβέννας προσωπεῖον τοῦθεολογικοῦ διαλόγου.
[13]orthodoxia-pateriki.blogspot.com/2010/09/blog-post_26.html#ixzz1c17vVSkB
