Τὸ πάθος τῆς φιλαυτίας καὶ ἡ θεραπεία του
Φιλαυτία εἶναι ἡ ὑπερβολικὴ ἀγάπη ποὺ τρέφουμε γιὰ τὸν ἑαυτό μας. Φοβόμαστε μὴν πάθουμε κάποιο κακό, μὴν ἐκτεθοῦμε σὲ κάποιον κίνδυνο!Θέλουμε νὰ τὰ ἔχουμε ὅλα δικά μας, νὰ μὴ μᾶς λείπει ἀπολύτως τίποτε! Θέλουμε τὰπάντα νὰ γίνονται γιὰ τὴ δική μας διευκόλυνση!
Κατὰ τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἡ φιλαυτίαεἶναι ἡ μητέρα τῶν παθῶν, ἀπὸ τὴν ὁποίαγεννήθηκαν καὶ τὰ ὑπόλοιπα πάθη. Ὁ ἅγιος Θεὸς δὲν μᾶς ἔπλασε μὲ πάθη. Μᾶς ἔπλασε«κατ’ εἰκόνα» καὶ «καθ’ ὁμοίωσίν» του. Μὲ τὴν ἐλεύθερη θέλησή μας ἁμαρτήσαμε! Ἀλλὰἀντὶ νὰ μετανοήσουμε γιὰ τὴν παρακοή μας, θελήσαμε μὲ νοσηρὸ τρόπο νὰ προστατεύσουμε τὸνἑαυτό μας. Ἔτσι δημιουργήθηκε τὸ πρῶτο πάθος, τὸ πάθος τῆς φιλαυτίας, ποὺμοιάζει μὲ μεγάλο κορμὸ δένδρου ἀπὸ τὸν ὁποῖο ξεπετάγονται σὰν λαίμαργαβλαστάρια καὶ ἄλλα πάθη.
Ὁ φίλαυτος ζεῖ ἐγωκεντρικά. Ἐπιθυμεῖ οἱπάντες καὶ τὰ πάντα νὰ περιστρέφονται γύρω ἀπὸ αὐτόν. Ἂν εἶναι δυνατὸν ἀκόμη καὶὁ Θεός. Ἀκόμη καὶ ὅταν προσεύχεται, δὲν προσεύχεται στὸν Θεὸ ἀλλὰ στὸν ἑαυτότου, ὅπως λέει ὁ Μέγας Βασίλειος. Νὰ θυμηθοῦμε τὴν προσευχὴ τοῦ Φαρισαίου.«Σταθεὶς πρὸς ἑαυτὸν ταῦτα προσηύχετο» (Λουκ. ιη΄ 11).
Ἐπίσης ὁ φίλαυτος εἶναι ἀτομιστής. Προκρίνειπάντοτε τὸ δικό του συμφέρον, τὴ δική του ἄνεση, τὴ δική του καλοπέραση. Δὲνξέρει νὰ κάμνει θυσίες γιὰ τοὺς ἄλλους. Ἀξιώνει οἱ ἄλλοι νὰ γίνονται θυσία γι’αὐτόν.
Ἀκόμη ὁ φίλαυτος ἔχει πολὺ μεγάλη ἰδέα γιὰ τὸν ἑαυτό του. Καλλιεργεῖ αἴσθημαὑπεροχῆς ὅτι εἶναι καλύτερος ἀπ’ ὅλους τοὺς ἄλλους. Θέλει σὲ κάθε δραστηριότητανὰ γίνεται τὸ δικό του θέλημα, νὰ εἶναι αὐτὸς ὁ κυρίαρχος. Δὲν ἀνέχεται νὰ τὸν ἀμφισβητοῦνοἱ ἄλλοι. Ἂν κάποιος τολμήσει νὰ τοῦ κάνει παρατήρηση, ἐνοχλεῖται καὶ ὑπεραμύνεταιὅτι εἶναι σὲ ὅλα σωστός.
Τέλος ὁ φίλαυτος ἀποξενώνεται κι ἀπὸ τοὺςσυνανθρώπους του. Ὁ κόσμος νὰ χαλάει γύρω του, δὲν ἁπλώνει τὸ χέρι τουνὰβοηθήσει. Φοβερὸ πάθος ἡ φιλαυτία! Πέτρατὴν κάνει τὴν καρδιά. Χωρίζει τὸν ἄνθρωποἀπὸ τὸν Θεό, τὸν χωρίζει καὶ ἀπὸ τοὺςσυνανθρώπους του.
Ἀπὸ τὰ παραπάνω ἐννοοῦμε ὅτι ἡ φιλαυτίαεἶναι ἀσθένεια πολὺ βαριὰ καὶ δυσθεράπευτη. Εἶναι ὁ γίγαντας τῶν παθῶν. Μοιάζει μὲ ἐπιθετικό, καθολικὸ καρκίνο ποὺ ἁπλώνει παντοῦ τὰ πλοκάμια του!Παραμορφώνει τόσο πολὺ τὸ κάλλος τῆς ψυχῆς,ποὺ τὴν κάνει τελείως ἀγνώριστη!Ξεκινάει ὡς ἀγάπη καὶ ἐξελίσσεται ὡς ἔχθρα τοῦ ἑαυτοῦ μας. Ὁ φίλαυτοςκαταστρέφει μόνος του τὸν ἑαυτό του.
Πῶς ὅμως θεραπεύεται τὸ ὀλέθριο πάθος τῆςφιλαυτίας; Δὲν θεραπεύεται εὔκολα, διότι ἔχει πολὺ βαθιὲς ρίζες. Καλούμαστε νὰνεκρώνουμε τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο, ποὺ ὑπάρχει μέσα μας μαζὶ μὲ τὰ θελήματα καὶ τὶςκακὲς ἐπιθυμίες του.
Νὰ μὴν τοῦ κάμνουμε τὰ θελήματα, ἀλλὰ τὰἀκριβῶς ἀντίθετα ἀπ’ ὅσα μᾶς ζητάει. Νὰ καλλιεργοῦμε τὴ θεμελιώδη ἀρετὴ τῆς αὐταπαρνήσεως,ποὺ εἶναι ἡ παντελὴς λήθη τοῦ ἑαυτοῦ μας, ὅπως λέει ὁ Μέγας Βασίλειος. Νὰ βλέπουμε τὴν ἔνδεια καὶ τὴν ἀδυναμία μας καὶνὰ ταπεινώνουμε τὸν λογισμό μας λέγοντας: Ποιὸς εἶμαι ἐγώ, Κύριε, καὶ ποιὸς μὲ λογαριάζει;
Ἐπίσης, γιὰ νὰ ὑπερνικήσουμε τὴ φιλαυτίαμας, χρειάζεται νὰ κόβουμε τὸ θέλημά μας, νὰ παραιτούμεθα ἀπὸ τὴ δική μαςπροτίμηση. «Αὐταπάρνησίς ἐστιν... ἡ τῶνθελημάτων ἑαυτοῦ ἀναχώρησις», παρατηρεῖ ὁΜέγας Βασίλειος (ΕΠΕ 8, 214). Νὰκαλλιεργοῦμε φρόνημα τελωνικὸ ὅτι εἴμαστε ἁμαρτωλοί. Ὅ,τι καλὸ ἔχουμε, νὰ τὸ ἀποδίδουμεστὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ. «Οὐκ ἐγὼ δέ, ἀλλ’ ἡχάρις τοῦ Θεοῦ ἡ σὺν ἐμοί» (Α΄ Κορ. ιε΄ 10). Νὰ μὴ στενοχωρούμαστε ὅταν δὲν μᾶς ἀναγνωρίζουν οἱ ἄλλοι.Ἂν θέλουν νὰ μᾶς ἀναγνωρίσουν, ἂς μᾶς ἀναγνωρίσουν.
Ἂν δὲν θέλουν νὰ μᾶς ἀναγνωρίσουν, ἂς μὴμᾶς ἀναγνωρίσουν. Ἐμᾶς νὰ μᾶς ἀπασχολεῖ ἂν μᾶς ἀναγνωρίζει ὁ Θεός, πῶς θὰ βροῦμεἔλεος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.
Ἐπίσης τὸ πάθος τῆς φιλαυτίας πολεμεῖταιμὲ τὴν ἀγάπη. «Ἡ ἀγάπη οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς» (Α΄ Κορ. ιγ΄ 5). Δὲν θὰ προκρίνουμετὸ δικό μας συμφέρον ἀλλὰ τὸ συμφέρον τῶνπολλῶν. Ὄχι αὐτὸ ποὺ ἐξυπηρετεῖ ἐμᾶς, ἀλλὰἐκεῖνο ποὺ ἐξυπηρετεῖ τὸ σύνολο. Ἡ καρδιά μας νὰ χτυπάει ἀπὸ ἀγάπη γιὰ τοὺςσυνανθρώπους μας. Νὰ μάθουμε νὰ δινόμαστε στοὺς ἄλλους. Νὰ εἴμαστε διάκονοι καὶ ὑπηρέτες τῶν ἄλλων κατὰτὸ πρότυπο τοῦ Κυρίου μας. Ὁ Κύριος ἔπλυνε τὰ πόδια τῶν μαθητῶν του. Κι ἐμεῖς νὰἐξυπηρετοῦμε τοὺς συνανθρώπους μας μὲ κάθε ταπείνωση.
Κι ἀκόμη χρειάζεται νὰ ἔχουμε πλατιὰ καρδιὰποὺ ὅλους θὰ τοὺς χωράει. Νὰ προσευχόμαστε γιὰ τοὺς φίλους μας καὶ γιὰ τοὺς ἐχθρούς,γιὰ ὅλο τὸν κόσμο. Νὰ τοὺς ἔχουμε ὅλους στὴν καρδιά μας. Ὁ ἀπόστολος Παῦλοςβρισκόταν φυλακισμένος στὴ φυλακὴ τῆς Ρώμης καὶ ἔγραφε στοὺς Φιλιππησίους:«Καθώς ἐστι δίκαιον ἐμοὶ τοῦτο φρονεῖν ὑπὲρ πάντων ὑμῶν διὰ τὸ ἔχειν με ἐν τῇκαρδίᾳ ὑμᾶς...» (Φιλιπ. α΄ 7). Τοὺς εἶχε ὅλους μέσα στὴν καρδιά του, κι ἂςβρισκόταν τοπικὰ πολὺ μακριά τους. Τὸ ἴδιο νὰ κάνουμε κι ἐμεῖς. Νὰ δείχνουμεθυσιαστικὴ ἀγάπη γιὰ τοὺς ἄλλους. Ἡ ἀγάπη ποὺ δείχνουμε στοὺς συνανθρώπους μας ἐπιστρέφεισὲ μᾶς τοὺς ἴδιους. Εὐεργετώντας τοὺς ἄλλους, ὠφελοῦμε στὴν οὐσία τὸν ἑαυτόμας. Δείχνοντας ἀληθινὴ ἀγάπη στοὺς ἄλλους, ἀγαποῦμε ἀληθινὰ τὸν ἑαυτό μας.
Τὸ βαθύρριζο πάθος τῆς φιλαυτίας μόνο μὲτὶς δικές μας δυνάμεις δὲν θὰ μπορέσουμε νὰ τὸ νεκρώσουμε. Ἀλλὰ μὲ τὴ χάρη τοῦΘεοῦ ὅλα εἶναι κατορθωτά. Ἂς ζητοῦμε λοιπὸν τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Νὰ παρακαλοῦμετὸν Κύριο νὰ μᾶς ἐλευθερώσει ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῆς φιλαυτίας καὶ νὰ μᾶς βγάλει στὸξέφωτο τῆς ἀληθινῆς ἐλευθερίας.
«ΟΣΩΤΗΡ»15-11-2011
