Η Εκκλησία και οι ιερείς χρεοκόπησαν το κράτος;
Γράφει ο Σωτ. Αθ. Μουντζούρης
Η κυβέρνηση ετοιμάζεται να εξαγγείλει τις αποφάσεις της για τα οικονομικά μέτρα που θα πάρει και σύμφωνα με τα προτεινόμενα, που είδαν το φως της επικαιρότητας, αυτά θα πλήξουν και πάλι τους μισθωτούς και συνταξιούχους και γενικά όλους τους ΄Ελληνες φορολογουμένους, αφού πρόκειται να καταργηθούν και τα εναπομείναντα αφορολόγητα ποσά.
Το θέμα, όμως, της επικαιρότητας μονοπωλεί τις τελευταίες ημέρες η πρόταση για περικοπή της μισθοδοσίας των ιερέων κατά 50% από το Δημόσιο, ώστε τα υπόλοιπο του δικαιουμένου ποσού να χορηγείται από το ταμείο της Εκκλησίας.
Η πρόταση αυτή υποστηρίζεται και από την αριστερά του κ. Φ. Κουβέλη που στηρίζει την κυβέρνηση.
Φαίνεται ότι η διατυπωθείσα προ διετίας άποψη περί μη παραγωγικών αστυνομικών, στρατιωτικών και ιερέων βρίσκει οπαδούς και σήμερα στην κυβερνητική συμμαχία.
Όμως, πρόκειται περί δικαίας και σοβαρής θέσης όταν υποστηρίζεται η άποψη ένα Νομικό πρόσωπο Δημ. Δικαίου (εν προκειμένω η Εκκλησία) να καταβάλλει από δικά της έσοδα (από το Ταμείο της δηλαδή) το 50% των μισθών των κληρικών και λοιπών υπαλλήλων της, ενώ ταυτόχρονα εξαιρούνται τα υπόλοιπα Νομικά πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου (Δήμοι, άλλοι οργανισμοί του Δημοσίου κ.λπ.);
Γιατί η ίδια πρόταση-για λόγους δικαιοσύνης και ισοπολιτείας- δεν αναφέρεται και στα υπόλοιπα ΝΠΔΔ, που διαθέτουν και δικούς τους, αυτοτελείς, οικονομικούς πόρους και δική τους περιουσία, προερχόμενη μάλιστα από τη φορολόγηση των δημοτών τους, ενώ κάτι παρόμοιο δεν συμβαίνει με την Εκκλησία;
Γιατί όμως αυτή η εμμονή υπερφορολόγησης και περικοπή μισθών κληρικών και ακίνητης εκκλησιαστικής περιουσίας, από καιρού εις καιρόν, επανέρχεται στην επικαιρότητα;
Μήπως οι «παπάδες» (οι σεβαστοί μας ιερείς) και η Εκκλησία μας ευθύνονται για τη χρεοκοπία του κράτους;
Οι προτείνοντες άραγε δεν γνωρίζουν ότι υφίσταται συμβατική υποχρέωση της Πολιτείας για την καταβολή της μισθοδοσίας στους κληρικούς από την εποχή που η Εκκλησία παραχώρησε στην Πολιτεία εκατομμύρια στρεμμάτων γης για αποκατάσταση προσφύγων και ακτημόνων και με τον όρο της καταβολής της μισθοδοσίας των κληρικών;
Μόλις προχθές, ο μητροπολίτης Χαλκίδος δημοσιοποίησε τη βεβαίωση καθαρών, μηνιαίων, αποδοχών του που δεν ξεπερνούν τα 1707,80 ευρώ, στις οποίες συμπεριλαμβάνονται και τα επιδόματα (μεταπτυχιακού του Ειδικού Λειτουργήματος, Εργοδοτικής εισφοράς υπέρ ΟΠΑΔ ,έξοδα παράστασης και χρονοεπίδομα 60%). Οι αποδοχές αυτές, πριν την εφαρμογή του Μνημονίου (Ιούνιος 2009) έφθαναν το ποσό των 2.135,16 ευρώ, στο οποίο έγιναν περικοπές, όπως και σε όλους τους δημοσίους λειτουργούς.
Ο καθένας ας κρίνει τους «υψηλόβαθμους Δεσποτάδες» τη στιγμή που άλλοι υπάλληλοι του δημοσίου τομέα (στενού ή ευρύτερου και ΔΕΚΟ), Δευτεροβάθμιας και όχι Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης , έχουν απολαβές πολύ υψηλότερες του συγκεκριμένου μητροπολίτη. Οι αποδοχές βέβαια του εφημεριακού κλήρου είναι σημαντικά χαμηλότερες από εκείνες των μητροπολιτών ή λοιπών αρχιερέων και υπέστησαν τις περικοπές μισθοδοσίας όπως οι λοιποί υπάλληλοι και λειτουργοί του δημοσίου.
Τελευταία γίνεται λόγος για τους ένστολους- και πολύ σωστά- διότι οι συνθήκες εργασίας δεν συγκρίνονται με εκείνες των λοιπών Δημοσίων Υπαλλήλων και οφείλει η Πολιτεία να τηρεί τις δεσμεύσεις της και υποχρεώσεις της έναντι αυτής της κατηγορίας.
Αλήθεια, όμως, για τους ένστολους κληρικούς γιατί δεν γίνεται τέτοιος λόγος;
Μήπως το ράσο των κληρικών δεν είναι στολή- και μάλιστα πολύ βαρύτερη και ασήκωτη- για εκείνους που την φέρουν ισοβίως μέρα και νύκτα, χωρίς να τους παρέχεται και η δυνατότητα 2ης ή τρίτης εργασίας;
Μήπως οι ανακινούντες το θέμα επιδιώκουν κάτι άλλο, το οποίο αποφεύγουν ευθέως να το θέσουν; Μήπως στόχος τους είναι να πληγεί το κύρος της Εκκλησίας, με τον ισχυρισμό ότι δήθεν οι κληρικοί (θεωρώντας εαυτούς υπεράνω των υπολοίπων χειμαζομένων και σκληρά δοκιμαζομένων, λόγω της κρίσης, πολιτών) αρνούνται να δεχθούν περικοπές στον μισθό τους; Κάτι τέτοιο αφήνεται να εννοηθεί, το οποίο ασφαλώς είναι εκτός πραγματικότητας. Στόχος είναι η Εκκλησία ως διοικητικός θεσμός και όχι μόνο.
Η αποσιώπηση της τεράστιας συμβολής της Εκκλησίας στην αντιμετώπιση των προβλημάτων του λαού στην παρούσα περίοδο της κρίσης δεν μας βάζει σε σκέψεις;
Γιατί ξεχνάμε, τις δεκάδες χιλιάδες συσσίτια καθημερινά σε απόρους, αστέγους και πεινασμένους συνανθρώπους μας; Την αξιοθαύμαστη οργάνωση εθελοντισμού για ιατρική και φαρμακευτική βοήθεια σε συμπολίτες μας καθημερινά; Τη δωρεάν φροντιστηριακή εκπαίδευση σε απόρους μαθητές; Την οργανωμένη ενίσχυση σε είδη ρουχισμού και ιματισμού ,καθώς και ενίσχυση σε χρήμα σε απόρους και πολυτέκνους για ανταπόκρισή τους σε τρέχουσες ανελαστικές δαπάνες των οικογενειών τους; Τα εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ ετησίως για το κοινωνικό-φιλανθρωπικό-προνοιακό της έργο; Τα εκατομμύρια στρέμματα της περιουσίας της που διατέθηκαν μέχρι σήμερα, από της ανεξαρτησίας της χώρας μας για αποκατάσταση ακτημόνων και προσφύγων και για την εγκατάσταση κρατικών κτιρίων και υποδομών;
Αλήθεια, μπορεί το επίσημο κράτος να καταθέσει απολογισμό υπεύθυνο και αξιόπιστο για την αξιοποίηση της παραχωρηθείσας σε αυτό εκκλησιαστικής περιουσίας;
Και αν τελικά αποφασισθεί η καταβολή του 50% της μισθοδοσίας από την Εκκλησία (των κληρικών και των διοικητικών της υπαλλήλων), ο απλός λαός που αγαπά και σέβεται την Εκκλησία του θα βρει τον τρόπο από το υστέρημά του να πληρώσει τους μισθούς των απλοϊκών ιερέων και να μην στερηθούν οι αδύναμοι της προνοιακής της μέριμνας και ενίσχυσης .
Η περιουσία της Εκκλησίας μας από τον φτωχό λαό προήλθε. Η ευσέβεια και η πίστη των φτωχών ,κυρίως, δημιούργησε τη μεγάλη της περιουσία για να έλθει το «λαίμαργο» και «αχόρταγο» κράτος να την κατασπαράξει και ιδού τα σημερινά αποτελέσματα της αρπαγής αυτής.
Φθάνει πια με την προπαγάνδα και τον λαϊκισμό κατά της Εκκλησίας και των κληρικών μας.
Η Εκκλησία, ασφαλώς, δεν είναι υπεράνω των Νόμων. Οι νόμοι εφαρμόζονται και μάλιστα σκληρά στους ανάξιους κληρικούς και επίορκους υπαλλήλους της όταν τους παραβιάζουν. Εκείνα που ενοχλούν και πρέπει να διορθωθούν η Εκκλησία έχει τη δύναμη και οφείλει να το κάνει μόνη της, ενεργοποιώντας τους μηχανισμούς αυτοκάθαρσης για τις ελαχιστότατες αυτές περιπτώσεις που την εκθέτουν.
Σε κάθε περίπτωση αυτό δεν δύναται να αποτελεί άλλοθι για άδικο και λυσσαλέο πόλεμο εναντίον της.
Η Εκκλησία μας είναι η μάνα μας, η τροφός του γένους και της οφείλουμε σεβασμό και υποστήριξη.
