Αποστολικό Ανάγνωσμα: Γαλ. στ' 11 - 18
Ευαγγελικό Ανάγνωσμα: Ιωάν. γ ΄ 13 - 17
«Οὓτω γάρ ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον, ὥστε τόν υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἒδωκεν,ἳνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἒχῃ ζωήν αἰώνιον»
Σε μερικές μέρες τιμούμε τον Τίμιο Σταυρό του Κυρίου μας, και με αυτή την τιμή αναγνωρίζουμε και τιμούμε την θυσία του Κυρίου μας. Θυσία για την οποια πρέπει να είμαστε ευγνώμονες. Θυσία που έγινε για να σωθεί ο κόσμος, οι άνθρωποι, εμείς. Σύμβολο ο Τίμιος Σταυρός, σύμβολο που ενώνει τους χριστιανούς. Σύμβολο που θα εκπλήρωνόταν η ευχή και η επιθυμία του Κυρίου, στην αρχιερατική Του προσευχή, αν τελικά περιλάβει όλους τους ανθρώπους. Ευλογία μοναδική, αν όλοι οι χριστιανοί με το ενωτικό αυτό συμβολο και την αγάπη του Κυρίου που συμβολίζει, ενώνονταν όλοι μαζί πάλι, όπως ξεκίνησαν με την ίδρυση της Εκκλησίας του Χριστού. Όλοι μαζί, χωρίς εγωισμούς και μισαλλοδοξίες. Όλοι μαζί στο όνομα του Κυρίου μας. Όλοι μαζί με την απεραντη αγάπη του Χριστού μας. Για όλους εμάς λοιπόν θυσιάστηκε ο Κύριος. Για να μας απαλλάξει από την αμαρτία.
Τόσο πολύ λοιπον, αγάπησε ο Θεός τους ανθρώπους, ώστε παράδωσε στον σταυρικό θάνατο τον μονογενή Του γιο, ώστε κάθε ένας που πιστεύει σ’ Αυτόν να μη χαθεί, αλλά να ζήσει αιώνια.
Η αγάπη του Θεού, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι δεδομένη. Θα ήταν παράλογο και απίθανο να μη αγαπά ο Θεός τα πλάσματά Του. Τα πλάσματα που με τόση αγάπη και σοφία δημιούργησε. Ωστόσο το μέγεθος της αγάπης αυτής φανερώθηκε και πρακτικά με την θυσία του μονογενούς Του γιου. Ασφαλώς δεν είχε καμιά υποχρέωση να δώσει τον γιο Του για τη σωτηρία των ανθρώπων. Άλλωστε έπλασε τον άνθρωπο ελεύθερο ώστε να μπορεί να κάμει τις επιλογές του. Να επιλέγει τον δρόμο που θα ακολουθήσει. Κι όμως ο άνθρωπος δεν έκαμε την καλύτερη επιλογή πάντοτε. Λησμόνησε τον Θεό του. Λησμόνησε τις εντολές Του. Γιαυτό όταν πλέον ο άνθρωπος ξεφυγε από τον δρόμο που του υπέδειξε ο Θεός έστειλε τον γιο Του. Δεν ήθελε να χαθεί ο άνθρωπος στον αιώνιο θάνατο. Γιατί ενώ ο άνθρωπος είναι θνητό πλάσμα, έχει την αθάνατη ψυχή που του παραχωρεί την δυνατότητα να παραμείνει αθάνατος. Αυτή τη δυνατότητα πρέπει να αξιοποιήσει μένοντας κοντά στο Θεό και τηρώντας τις εντολές Του.
Η αγάπη του Θεού, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι δεδομένη. Θα ήταν παράλογο και απίθανο να μη αγαπά ο Θεός τα πλάσματά Του. Τα πλάσματα που με τόση αγάπη και σοφία δημιούργησε. Ωστόσο το μέγεθος της αγάπης αυτής φανερώθηκε και πρακτικά με την θυσία του μονογενούς Του γιου. Ασφαλώς δεν είχε καμιά υποχρέωση να δώσει τον γιο Του για τη σωτηρία των ανθρώπων. Άλλωστε έπλασε τον άνθρωπο ελεύθερο ώστε να μπορεί να κάμει τις επιλογές του. Να επιλέγει τον δρόμο που θα ακολουθήσει. Κι όμως ο άνθρωπος δεν έκαμε την καλύτερη επιλογή πάντοτε. Λησμόνησε τον Θεό του. Λησμόνησε τις εντολές Του. Γιαυτό όταν πλέον ο άνθρωπος ξεφυγε από τον δρόμο που του υπέδειξε ο Θεός έστειλε τον γιο Του. Δεν ήθελε να χαθεί ο άνθρωπος στον αιώνιο θάνατο. Γιατί ενώ ο άνθρωπος είναι θνητό πλάσμα, έχει την αθάνατη ψυχή που του παραχωρεί την δυνατότητα να παραμείνει αθάνατος. Αυτή τη δυνατότητα πρέπει να αξιοποιήσει μένοντας κοντά στο Θεό και τηρώντας τις εντολές Του.
Σημειώνει ο Κύριος στη συνομιλία Του με τον άρχοντα Νικόδημο, που ήταν μέλος του συνεδρίου των Ιουδαίων, αγαπητοί μου: «ἳνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται». «Πᾶς ὁ πιστεύων». Δεν υπάρχει διάκριση χρώματος, φυλής ή άλλων διαφορών που ξεχωρίζουν συνήθως τους ανθρώπους. Μόνο μια προϋπόθεση υπάρχει: «ὁ πιστεύων εἰςαὐτόν». Να πιστεύει στον Κύριο, στον Γιο του Θεού, που θυσιάστηκε για μας, τους ανθρώπους. Η πίστη μοναδική προϋπόθεση, όρος απαράβατος. Φυσικά η εμπιστοσύνη στον Κύριο, δεν είναι ένας απλός λόγος, μια διακήρυξη. Δεν είναι άσχετη από την διδασκαλία Του. Γιαυτό πρέπει ο άνθρωπος να γνωρίζει το περιεχόμενο της πίστης. Να γνωρίζει και να μελετά. Και βέβαια δεν είναι θεωρητική η αντιμετώπιση της αλήθειας του ευαγγελίου. Έχει και την πρακτική της όψη. Έχει σχέση με τις εντολές του Θεού. Η εμπιστοσύνη στον λόγο του Θεού πρέπει να χρωματίζει κάθε μας πράξη. Δεν υπάρχουν πράξεις που να είναι άσχετες από την πίστη μας στον Θεό. Και όχι μόνο οι πράξεις, αλλά και τα λόγια και ακόμη περισσότερο και οι σκέψεις μας.
Ο χριστιανός εφαρμόζει σε κάθε στιγμή της ζωής του τον ηθικό νόμο του ευαγγελίου. Σταθερα και με συνέπεια. Και προς όλους με την ίδια συνέπεια. Περήφανος γιατι είναι χριστιανός. «Ἐμοί δέ μή γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μή ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου». Όσο για μένα, σημειώνει ο απόστολος Παύλος στο σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα, δεν θα επέτρεπα στον εαυτό μου να καυχιέται για τίποτε άλλο από τον σταυρό του Κυρίου,. Καύχημα πραγματικά μοναδικό, αγαπητοί μου αδελφοί, η καύχηση και υπερηφάνεια για την ιδιότητα μας τη χριστιανική, για το σύμβολο του σταυρού. Για το σύμβολό που χαρακτηρίζει τη ζωή μας. Το σύμβολο που υπενθυμίζει την σταυρική θυσία του Κυρίου μας. Για το σύμβολο που στερεώνει την πίστη μας για την απολύτρωσή μας από τα δεσμά της αμαρτίας, τα δεσμά του θανάτου. Σύμβολο που μας θυμίζει ακόμη την ανάσταση του Κυρίου μας, γιατί μετά την σταυρική θυσία, αναστήθηκε. Σε μια αναστημένη ζωή καλούμαστε και μπορούμε να οδηγηθούμε και εμείς όταν ζούμε με εμπιστοσύνη στον Κύριό μας και ακολουθούμε τις εντολές Του στην καθημερινή μας ζωή. Γιαυτό προσευχόμαστε και αυτό ελπίζουμε.
Δ.Γ.Σ. – Μητρόπολη Πάφου
