Εισήγηση στήν Ἱερά Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος
2.10.2012
Θέμα: «Η ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ»
A’
Μακαριώτατε,
Σεβασμιώτατοι Ἅγιοι Ἀδελφοί
Τήν ὥρα πού ἀνετέθη ἀπό τήν Ἱερά Σύνοδο στήν ἐλαχιστότητά μου ἡ ἀνάπτυξη τοῦ θέματος, «Ἡ ποιμαντική τῆς Ἐκκλησίας στήν ἐποχή τῶν μνημονίων», ἐνώπιον τοῦ σεπτοῦ Σώματος τῆς Ἱεραρχίας, αἰσθάνθηκα ὄντως μέγα πνευματικό βάρος ἔναντι ὅλων ὑμῶν, καθ’ ὅσον γνωρίζω ὅτι ἅπαντες οἱ Ἀρχιερεῖς διακατεχόμεθα, ἀπό τήν συνείδηση τῆς εὐθύνης γιά τήν ἐπιτέλεση τοῦ ἱεροῦ μας χρέους ἔναντι τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἀνθρώπων, πάντοτε, ἰδιαιτέρως σήμερα, στήν δύσκολη ἐποχή πού ζοῦμε καί στούς ἀπνευμάτιστους καιρούς πού διερχόμεθα.
Αἰσθάνθηκα ὅμως καί τήν ἀνάγκη νά ὑπακούσω στήν ἐντολή, προκειμένου νά συνεισφέρω στήν ὅλη προσπάθεια τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας καί νά καταθέσω σκέψεις τινάς, οἱ ὁποῖες θά δώσουν τήν εὐκαιρία καί τό ἔναυσμα γιά ἕνα γόνιμο διάλογο πρός ἐξεύρεση προσφόρων λύσεων στά προβλήματα πού ἀντιμετωπίζομε, ὡς Ἐκκλησία, στούς χαλεπούς καιρούς μας.
Μακαριώτατε, Ἅγιοι Ἀδελφοί, σᾶς εὐχαριστῶ ἐκ βάθους καρδίας γιά τήν τιμή στό πρόσωπό μου.
Ὁ τίτλος εἶναι προκλητικός, ὡς εὔστοχα εἰπώθηκε ἐν Συνόδῳ, κατ’ ἀρχάς. Ἀλλά ἡ Ἐκκλησία ἤδη εὑρίσκεται στήν πρόκληση νά σταθῇ καί στέκεται αὐτή τήν στιγμή ἀπέναντι στήν κρίση καί τά μνημόνια, τά ὁποῖα τόσο συνεζητήθησαν, ἐπροβλημάτισαν, ἀναστάτωσαν, ἀπεγοήτευσαν καί συνελόντ’ εἰπεῖν, ἔθεσαν σέ δεινή περιπέτεια τόν Λαό μας.
Ὁ τίτλος εἶναι προκλητικός, ὡς εὔστοχα εἰπώθηκε ἐν Συνόδῳ, κατ’ ἀρχάς. Ἀλλά ἡ Ἐκκλησία ἤδη εὑρίσκεται στήν πρόκληση νά σταθῇ καί στέκεται αὐτή τήν στιγμή ἀπέναντι στήν κρίση καί τά μνημόνια, τά ὁποῖα τόσο συνεζητήθησαν, ἐπροβλημάτισαν, ἀναστάτωσαν, ἀπεγοήτευσαν καί συνελόντ’ εἰπεῖν, ἔθεσαν σέ δεινή περιπέτεια τόν Λαό μας.
Δέν εἶναι πρωτόγνωρη ἡ κατάσταση αὐτή γιά τήν Ἐκκλησία. Δέν εἶναι ἡ πρώτη φορά πού ἡ Ἐκκλησία βρίσκεται ἐνώπιον τέτοιων καί τόσο μεγάλων δυσκολιῶν.
Σέ ἐποχές καί περιόδους μεγάλων δοκιμασιῶν ἀναδεικνύεται περισσότερο, ἡ λαμπρότης τῆς Ἐκκλησίας, ὄχι μέ τήν ἔννοια τῆς κοσμικῆς, τῆς θεατῆς δόξας, ἀλλά ὑπό τήν ἔποψη τῆς θυσιαστικῆς προσφορᾶς, ἀφοῦ μόνο αὐτή ἔχει τήν δυνατότητα, ὡς Σῶμα Χριστοῦ, νά δώσῃ στήν ἀνθρώπινη προσωπικότητα οὐράνια σημασιολόγηση καί κῦρος ἀθανασίας.
Σέ τέτοιες ἐποχές ἀποδεικνύεται ὅτι μόνο ἡ Ἐκκλησία μπορεῖ νά ἀπελευθερώσῃ δυνάμεις πού ὡς πλήμμυρα ζωῆς, μέσα ἀπό τούς κρουνούς τῆς ἀγάπης, θεραπεύουν τίς ψυχικές καί σωματικές ἀνάγκες καί ἐπουλώνουν τίς ἐπώδυνες πληγές τῶν ἀνθρώπων. Ἡ τωρινή κρίση εἶναι πρωτίστως ἠθική καί πνευματική, πού ὁδηγεῖ σέ κοινωνικοπολιτική καί οἰκονομική. (Ὑπερκατανάλωση, ὑλοζωισμός, ἀπληστία, ἐγωισμός, ἐπίδειξη, πλεῖστα πάθη, δυσαναλογία μεταξύ παραγωγῆς καί κατανάλωσης, διεκδίκηση αὐθαιρέτων δικαιωμάτων καί παραμέληση ὑποχρεώσεων καί καθηκόντων, ἔλλειψη κοινωνικῆς εὐθύνης καί συνοχῆς, ἐκκοσμίκευση πού ὁδηγεῖ στήν ἀπουσία στόχων καί νοήματος τῆς ζωῆς καί στήν ἔλλειψη ἐλπίδος, ὑποτίμηση τῆς ἐσωτερικῆς ἐλευθερίας, ὡς προϋπόθεση τῆς ἀντιμετώπισης τῆς ἐξωτερικῆς δουλείας πού δημιουργεῖ ἡ οἰκονομική καί κοινωνική κρίση, ὑποταγή τῆς πολιτικῆς στήν οίκονομία, καί κυρίως ἡ ἀπομάκρυνση ἀπό τόν Θεό, μᾶς ὡδήγησαν μέχρις ἐδῶ).
Ὅλοι πιστεύουν-πιστεύομε ὅτι τά μνημόνια εἶναι ἀποτέλεσμα τῶν τελευταίων καταστάσεων, ὅπως διεμορφώθησαν μετά ἀπό τό ὁλοκληρωτικό γκρέμισμα τῶν ἀξιῶν σ’ αὐτό τόν τόπο, τό ξεθεμέλιωμα τῶν βάσεων ἐπί τῶν ὁποίων ἐρείδετο τό οἰκοδόμημα.
Ὅμως, τά μνημόνια, χρόνια τώρα, ἑτοιμάζονταν σέ συνεργασία ἡμετέρων καί ξένων, ὥστε νά ἀφαιρεθῇ κάθε ἰκμάδα ἀπό αὐτόν τόν τόπο καί τόν Λαό μας. Ἔχουν σκοτεινό παρελθόν καί κυοφορήθηκαν πρός «ἐξυπηρέτηση» τῆς παγκοσμιοποίησης.
Ἡ κατάσταση στήν χώρα μας, χειροτερεύει ἀπό τό 1980. Τό δημόσιο χρέος ἀπό τότε ἀπογειώνεται. Αὐτό ὀφείλεται στήν ἀδυναμία τοῦ κράτους νά φορολογήσῃ μέ ἀποτελεσματικό καί στοιχειωδῶς δίκαιο τρόπο, ἀλλά καί σέ ἄλλες πολλές αἰτίες πού δέν εἶναι τῆς παρούσης, νά ἀναφέρωμε. Στό τέλος τῆς ἐφαρμογῆς τοῦ μνημονίου, λένε οἱ εἰδικοί, τό δημόσιο χρέος θά ἐγγίζῃ τό 167% τοῦ Ἀκαθαρίστου Ἐθνικοῦ Προϊόντος (ΑΕΠ).
Ἔτσι λοιπόν, ἐφθάσαμε στήν δεινή κατάσταση πού ἔχει περιέλθει ἡ χώρα μας καί στήν φρικτή ἀπελπισία τῶν Ἑλλήνων, ἡ ὁποία ὡς ἕνα ἀπαίσιο νέφος ἐπικάθησε πάνω στά κεφάλια μας.
Καθημερινῶς, ὁ τύπος, τά ΜΜΕ γενικῶς, βομβαρδίζουν τούς πάντες μέ ἀπαισιοδοξία, καταστροφολογικά μηνύματα καί ἐπιτείνουν τήν δεινή συμφορά πού πλήττει τήν Πατρίδα μας [1] .
B’
ΤΟ ΠΟΙΜΝΙΟ ΜΑΣ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΕΥΡΙΣΚΕΤΑΙ
Δέν θά ἀναφερθῶ στό πόσους ποιμαίνομε. Γνωρίζομε ὅτι τό 96% στήν χώρα μας εἶναι Χριστιανοί Ὀρθόδοξοι. Τό πόσοι βιώνουν αὐτή τήν ἰδιότητα, μᾶς ἔχει ὅλους, πιστεύω, πνευματικά καί ποιμαντικά ἀπασχολήσει.
Ποιμαίνομε Ἕλληνες Ὀρθοδόξους, ἀλλά στίς μεγαλουπόλεις καί Ὀρθοδόξους, μέ καταγωγή ἀπό ἄλλες χῶρες πού βρέθηκαν στήν Ἑλλάδα γιά βιοποριστικούς ἤ ἄλλους λόγους, καί ὅπως θά ἴδωμε παρακάτω, ποιμαίνομε ἐπίσης, μιά χώρα πού ἔχει πρό πολλοῦ εἰσέλθει στόν χῶρο τῆς πολυπολιτισμικότητος καί τῆς φιλοξενίας ἀνθρώπων πού ἀνήκουν σέ ἄλλα δόγματα καί θρησκεύματα, μέ ὅλες τίς θετικές καί ἀρνητικές ἐπιπτώσεις γιά τόν τόπο μας, μέ ὅλους τούς ἐπηρεασμούς πού ὑφιστάμεθα ὡς χώρα καί ὡς πρόσωπα. Ποιμαίνομε ἀκόμα μιά χώρα τῆς ὁποίας ἡ ὕπαιθρος, ἡ ὁποία ἔσφυζε κάποτε ἀπό ζωή, τώρα στίς περισσότερες περιοχές, ἔχει συρρικνωθῆ καί ἐρημώσει.
Τό ποίμνιο τῆς Ἐκκλησίας μας ἀντιμετωπίζει πνευματικά προβλήματα, ἀλλά καί προβλήματα πλέον ἐπιβίωσης, ἀφοῦ συνεχῶς τοῦ ἀφαιρεῖται ἡ δυνατότητα νά ἔχῃ τά ἀπαραίτητα, ἐξ αἰτίας τῶν δυσβάστακτων μέτρων, τά ὁποῖα τοῦ ἐπιβάλλουν οἱ δανειστές, πιέζοντας τήν ἑκάστοτε Ἑλληνική Κυβέρνηση.
Ἡ κατάσταση κάθε ἡμέρα διαγράφεται καί ζοφερώτερη.
Ἡ ἀνεργία καί ἡ φτώχεια μαστίζουν τήν χώρα καί δυσκολεύουν τόν Λαό μας, ἀφοῦ στερεῖται βασικῶν ἀγαθῶν γιά τήν ἐπιβίωσή του.
Στοιχεῖα, ἀνησυχητικά ἤ μᾶλλον συγκλονιστικά, γιά τήν κοινωνική κατάσταση στήν Ἑλλάδα τήν ἐποχή τῶν μνημονίων ἔδωσε ἡ Κομισιόν στήν τριμηνιαία ἔκθεσή της.
Κάτω ἀπό τό ὅριο τῆς φτώχειας ζεῖ πλέον τό 68% τῶν Ἑλλήνων, ἐνῶ μέσα στό πρῶτο τρίμηνο τοῦ 2012 χάθηκαν 400.000 θέσεις ἐργασίας καί οἱ ἄνεργοι αὐξήθηκαν κατά 8,7% σέ σχέση μέ τό ἀντίστοιχο διάστημα τοῦ 2011. Οἱ ἄνεργοι ἀνέρχονται στήν Ἑλλάδα πάνω ἀπό 1.000.000. Τό συνολικό ποσοστό ἀνέργων ἔχει ξεπεράσει τό 22,5%. Οἱ ἄστεγοι αὐξήθηκαν κατά 25% τό 2011 σέ σχέση μέ τό 2009.
Ἡ Ἐπιτροπή ἐπισημαίνει ὅτι ἡ Ἑλλάδα συγκαταλέγεται στήν ὁμάδα τῶν χωρῶν στίς ὁποῖες ἀναμένεται ἐπιδείνωση τῆς ἀπασχόλησης τό δεύτερο ἑξάμηνο τοῦ 2012 καί στόν τομέα τῶν κατασκευῶν.
Οἱ προβλέψεις τῶν Εὐρωπαίων ἐξακολουθοῦν νά εἶναι ἀπαισιόδοξες καί ὅλοι ἐκτιμοῦν ὅτι τά παραπάνω ποσοστά θά αὐξηθοῦν!
Τό ποσοστό φτώχειας, θά φτάσῃ τό 75% ἤ καί 80%, ἡ ἀνεργία (μέ ἐπίσημα στοιχεῖα) θά ξεπεράσῃ τό 25%.
Μιλᾶμε, λοιπόν, γιά μιά τραγική κατάσταση ἀπό πλευρᾶς οἰκονομίας.
Ὅμως τό χειρότερο εἶναι ἄλλο.
Αὐτός ὁ Λαός πού μαστίζεται, τώρα ἀπό αὐτή τήν κρίση καί βρίσκεται σέ ἀπόγνωση, ἔχει πρό πολλοῦ χτυπηθῆ ἀλύπητα καί στόν πνευματικό τομέα. Ἔχει χάσει τά πνευματικά του ἐρείσματα. Τόν ἀπέκοψαν ἀπό τίς ρίζες του, τόν ἀποξένωσαν ἀπό τήν παράδοσή του. Διέλυσαν τούς θεσμούς πού τοῦ ἔδιναν ἀντοχή, ὥστε νά ξεπερνάῃ τίς δυσκολίες. Δηλητηρίασαν τήν ψυχή του μέ τό μῖσος ἐναντίον τῆς μητρός καί τροφοῦ του, τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας δηλαδή. Τόν ἔρριξαν μέ σύστημα καί μεθοδικότητα στήν ψεύτικη εὐμάρεια. Τόν ἔπεισαν μέ ψέματα, ὅτι ἡ εὐτυχία ἐξαρτᾶται ἀπό τά κοσμικά πράγματα, καί ὅτι σημασία γιά τήν ζωή του ἔχει τό δόγμα: «Φάγωμεν, πίωμεν∙ αὔριον γάρ ἀποθνήσκομεν». Ἔτσι λαβωμένος, ἤ καλύτερα ἐξουθενωμένος πνευματικά, ξένος ἀπό τίς ζείδωρες πηγές πού τόν τροφοδότησαν τόσους αἰῶνες, βασανίζεται νά ξεπεράσῃ τήν κρίση, ἐνῶ στόν τράχηλό του προστίθενται κάθε ἡμέρα καινούργιες ἁλυσίδες.
Τά ἀποτελέσματα αὐτῆς τῆς πιέσεως εἶναι πολύ ἄσχημα. Ἀναφέρομε ἐνδεικτικά τά παρακάτω:
1. Ἡ δυσκολία ἀντιμετωπίσεως τῶν βασικῶν ἀναγκῶν τῆς ζωῆς. Ἡ εὐμάρεια τήν ὁποία ζήσαμε πρό τῆς κρίσεως, ἦταν μιά ψεύτικη κατάσταση , μιά «φούσκα», ὅπως ἔχει εὐστόχως χαρακτηρισθῆ, ἕνα μεγάλο ψέμα, τό ὁποῖο ἐπέτρεψε στούς Ἕλληνες νά κάνουν πολλά ἀνοίγματα (δάνεια κλπ), μέ ἀποτέλεσμα νά μή δύνανται πλέον νά τά ἀποπληρώσουν.
2. Ἡ ἀπόγνωση, ἐξ αἰτίας τῶν πολλῶν δυσκολιῶν. Ἡ κατάσταση εἶναι ἀνησυχητική, ἤ καλύτερα, θά ἠδυνάμεθα νά εἴπωμε, ἀπογοητευτική. Οἱ ἄνθρωποι ἔχουν καταντήσει, ζαλισμένο κοπάδι, καί περπατοῦν στούς δρόμους, ὡς νυχτωμένοι στρατοκόποι ἀποσταμένων καί σβησμένων ἐλπίδων.
3. Τά ἀπονενοημένα διαβήματα τῶν ἀπελπισμένων ἀνθρώπων ἐξ αἰτίας τῆς ἀνεργίας, τῆς φτώχειας καί τῆς οἰκονομικῆς δυσπραγίας, εἶναι πλέον καθημερινότης.
Πρωτοφανῆ ποσοστά κατάθλιψης καί αὐτοκτονικῶν τάσεων διαπιστώνονται στήν Ἑλληνική κοινωνία, καθώς τό ἄγχος, ἡ ἀγωνία καί ἡ οἰκονομική δυσπραγία ἐξωθοῦν μεγάλη μερίδα πολιτῶν στήν ἀπόγνωση καί τήν αὐτοκαταστροφή. Δυστυχῶς οἱ ἀριθμοί μιλοῦν ἀπό μόνοι τους. Οἱ αὐτοκτονίες ἔχουν αὐξηθῆ κατά 22% τήν διετία 2009-2011, καί τά αἰτήματα ἀπό ἀνθρώπους πού ἀντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα αὐτή τήν περίοδο, πρός τίς ὑποστηρικτικές ὁμάδες, ἔχουν αὐξηθῆ κατά 20-30%, ἐπεσήμαναν κατά τήν διάρκεια συνέντευξης τύπου, εἰδικοί Ἐπιστήμονες μέ ἀφορμή τό 38ο Πανελλήνιο ἐτήσιο ἰατρικό Συνέδριο πού ἔγινε στήν Ἀθήνα.
«Ἡ μείωση τοῦ εἰσοδήματος, ἡ ἀνεργία, ἡ οἰκονομική δυσχέρεια εἶναι βέβαιο ὅτι ἀποτελοῦν παράγοντες κινδύνου γιά τήν ἐκδήλωση καταθλιπτικῆς συμπτωματολογίας»(Ἐλευθέριος Λύκουρας, Διευθυντής Ψυχιατρικῆς Κλινικῆς τοῦ Νοσοκομείου«ΑΤΤΙΚΟΝ»). Ἐμεῖς προσθέτομε καί ἡ πνευματική κατάπτωσις καί πενία.
Ὁ φόβος, ἡ ἀνασφάλεια, ἡ ἀβεβαιότητα γιά τό μέλλον, ὁδηγοῦν τά παιδιά, τούς ἐφήβους, σέ κατάθλιψη, ἀφοῦ βιώνουν μέ τόν ἴδιο τρόπο τό ἄγχος τῶν γονιῶν τους ἀπό τήν οἰκονομική ἀνέχεια.
Ἐπίσης παρατηρεῖται τό φαινόμενο τῶν ἐξαρτήσεων ἀπό τό ἀλκοόλ καί τά ναρκωτικά καί ἀναμένεται, κατά τούς εἰδικούς, αὔξηση καί αὐτοῦ τοῦ φαινομένου.
«Ἡ οἰκονομική κρίση πού ζοῦμε σέ πολλές χῶρες τοῦ κόσμου, καί ἰδιαίτερα ἐμεῖς στό Νότο τῆς Εὐρώπης, ἔχει ὁδηγήσει ἑκατομμύρια ἀνθρώπων σέ κατάθλιψη καί συχνά σέ ἀπόγνωση. Σήμερα ὅλο καί περισσότερο συνειδητοποιεῖται ὅτι ἡ οἰκονομική κρίση εἶναι ἀποτέλεσμα μιᾶς γενικώτερης κοινωνικῆς κρίσεως, μιᾶς κρίσεως ἀξιῶν. Ἀπό κοινωνία ἐλευθέρων προσώπων, φθάσαμε στό σημεῖο ὁλόκληροι Λαοί νά γίνωνται ὑποψήφιοι δοῦλοι ἀπροσώπων ὁμάδων...» (Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας Ἀναστάσιος).
4. Ἡ Μετανάστευση. Τά μνημόνια ἐγέννησαν καί τό νέο μεταναστευτικό ζήτημα, ὑπό τήν ἔννοια, ὅτι ἀναγκάζονται πολλά παιδιά μας νά ξενιτεύωνται προκειμένου νά βροῦν ἐργασία καί τρόπους ἀντιμετώπισης τῆς ζωῆς. Ξαναζοῦμε σκηνές τῆς δεκαετίας τοῦ ’60. Ἐμεῖς τοὐλάχιστον οἱ ὀρεινοί Πελοποννήσιοι ἔχομε ἀκόμα στά αὐτιά μας τόν θρῆνο τῶν μανάδων πού ἀποχωρίζονταν τά παιδιά τους, ὅταν ἔφευγαν γιά τά ξένα.
Οἱ στατιστικές εἶναι ἀνησυχητικές. Τό 2012 ἀπό τήν ἐπαρχία μας (Πάτρα καί εὐρύτερη περιοχή), πολλοί νέοι ἔφυγαν γιά τήν τήν Αὐστραλία καί γιά τήν Γερμανία. Οἱ περισσότεροι ἀπό αὐτούς πέρασαν ἀπό τό Γραφεῖο μας, γιά νά ζητήσουν τήν μεσολάβησή μας, στίς Ἐκκλησίες τῶν χωρῶν αὐτῶν, ὥστε νά τύχουν μιᾶς πρώτης βοηθείας. Ἡ Ἑλλάδα αὐτήν τήν στιγμή χάνει τούς νέους καί παραγωγικούς πολίτες. Ὑπάρχει ἄμεσος κίνδυνος πλέον γιά στασιμότητα στήν πατρίδα μας. Ὁ ἐνεργός πληθυσμός τῆς χώρας, τό ἔμψυχο δυναμικό, συνεχῶς μειώνεται. Δυστυχῶς δημιουργεῖται ἕνα κενό, τό ὁποῖο θά καλυφθῇ μοιραῖα καί ἀπό ξένους, δηλωμένους ἤ παρανόμους μετανάστες, οἱ ὁποῖοι φτάνουν στήν Πατρίδα μας μέ τόν κίνδυνο πρό τῶν πυλῶν γιά ἀλλοίωση τοῦ πληθυσμοῦ τῆς χώρας.
Τό πολύ μεγάλο ζήτημα, πού ἀποτελεῖ ἐθνικό ἀγκάθι καί πού ὀνομάζεται ὑπογεννητικότητα, σέ συνδυασμό μέ τήν μετανάστευση τοῦ ἐνεργοῦ νεανικοῦ δυναμικοῦ τῆς χώρας, θά δημιουργήσῃ στήν συνέχεια τεράστια προβλήματα στήν Ἑλλάδα.
Σύμφωνα μέ μελέτη τοῦ Τμήματος Κοινωνικῆς Πολιτικῆς στό Πάντειο Πανεπιστήμιο τό ποσοστό τῶν νέων πού ζητοῦν ἐργασία μέ προοπτική τό ἐξωτερικό, ἐγγίζει τό 43% στίς ἡλικίες 15-24 ἐτῶν, ἐνῷ ὁ ἀντίστοιχος δείκτης ἀνεργίας στήν Γαλλία σέ ἡλικία κάτω τῶν 24 ἀνέρχεται μόνο στό 22%, (σέ σύγκριση μέ τήν χώρα μας).
Βάσει τῆς ἴδιας μελέτης, 1 στούς 2 κάτω τῶν 29 ἐτῶν στήν Ἑλλάδα εἶναι ἄνεργος. Ἀπό τό 2008 μέχρι σήμερα ἔχουν μεταναστεύσει πάνω ἀπό 50.000 νέοι ἄνθρωποι. [2]
Ὅμως δέν θέ παραλείψω καί τήν ἄλλη διάσταση τοῦ προβλήματος πού ἀκούει στό ὄνομα «Παράνομη Μετανάστευση», ἤ «Λαθρομετανάστευση», καί ἡ ὁποία διάσταση ἀποτελεῖ μιά «ὡρολογιακή», ἄκρως ἐπικίνδυνη, βόμβα γιά τήν χώρα μας. Σέ κάποιες περιοχές καί Μητροπόλεις, ὅπως εἶναι ἡ Πάτρα, ἔχομε βιώσει τήν τραγικότητα αὐτῆς τῆς καταστάσεως, μέ τίς ὅποιες, συγκλονιστικές, ἀνθρώπινες, ἤ ἄλλες διαστάσεις της.
Ἄς μοῦ ἐπιτραπῇ νά θίξω ἐν ὀλίγοις τό θέμα αὐτό. Τώρα πού ἀντιμετωπίζομε, ὡς Λαός, τεράστιες δυσκολίες, θεωρεῖται ἀπό τόν κόσμο ὡς ἕνα ἐπιπλέον βάρος ἡ παρουσία τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν. «Τώρα πού δέν ἔχομε ἐμεῖς νά ζήσωμε, ἐσεῖς θά φροντίζετε καί τούς ξένους;», μοῦ λένε κάποιοι στήν Ἐπαρχία μου.
Γιά μᾶς, γιά τήν Ἐκκλησία δηλαδή, τό θέμα αὐτό ἔχει πολύ μεγάλο βάθος, ἀφοῦ σχετίζεται ἄμεσα μέ τήν ποιμαντική μας διακονία. Ἐνώπιόν μας ἔχομε εἰκόνες Θεοῦ, καί καλούμεθα νά συμπεριφερθοῦμε ὡς ἄνθρωποι Θεοῦ, προσφέροντες ὅ,τι εἶναι δυνατόν στίς δυστυχισμένες αὐτές ὑπάρξεις, πού ἔφθασαν ἐδῶ μέ τσακισμένες τίς ψυχές καί τά ὄνειρα. Εἶναι ἀλήθεια, ὅτι οἱ περισσότεροι ἐξ αὐτῶν, ἐξαθλιωμένοι καθώς φτάνουν στόν τόπο μας, δέν διαθέτουν ἰσχυρές ἀντιστάσεις, δέν ἔχουν ἠθικές ἀρχές καί ἀξίες, γιατί δέν ἔζησαν σέ κατάλληλα περιβάλλοντα καί κατάλληλες συνθῆκες. Ὅμως ἐμεῖς δέν εἶναι δυνατόν, νά ἀρνηθοῦμε τήν χριστιανική μας ἰδιότητα.
Πολλά εἶναι ὄντως καί μεγάλα τά προβλήματα ἕνεκα αὐτῆς τῆς καταστάσεως στή χώρα μας. Ἕνα καράβι χωράει καί ἀντέχει συγκεκριμένο ἀριθμό ἀνθρώπων. Σέ ἀντίθετη περίπτωση βουλιάζει. Ὁ λαός καθημερινά τό φωνάζει καί μεῖς τό ἐπισημαίνομε στήν πολιτεία, γιατί ἀγαπᾶμε αὐτούς τούς ἀνθρώπους. Αὐτό τό καράβι πού λέγεται Ἑλλάδα, δέν θά ἀντέξῃ ἄλλο. Οὔτε καί οἱ ἀδελφοί μας αὐτοί θά μπορέσουν πλέον νά οἰκονομηθοῦν [3] .
Ἡ τραγική κατάσταση στήν ὁποία εὑρίσκονται, οἱ ἀδελφοί μας μετανάστες αὐτῆς τῆς κατηγορίας, μᾶς ὑποχρεώνει νά ὑψώσωμε φωνὴ διαμαρτυρίας πρός κάθε κατεύθυνση γιά τήν ἐκμετάλλευση, γιά τό δουλεμπόριο, καί νά ἀπαιτήσωμε ἀπό τήν Ἑλληνικὴ Πολιτεία σέ συνεργασία μέ τούς διεθνεῖς ὀργανισμούς, νὰ μεριμνήσῃ γιά τήν περιστολή τοῦ προβλήματος.
Ἀκόμη, νά γνωστοποιήσωμε πρός τίς ἀνθρωπιστικές Ἑλληνικές καί Διεθνεῖς Ὀργανώσεις τοῦ κόσμου, ὅτι πολλά ἀπό τά παιδιά πού φτάνουν ὅπως-ὅπως μέχρις ἐδῶ, ὅσα σωθοῦν ἀπό πνιγμούς καί ἄλλα δεινά, ἤ ἀργοπεθαίνουν, ἤ τυγχάνουν ἐκμετάλλευσης σεξουαλικῆς, ἤ γίνονται βαποράκια κ.ο.κ. [4] .
Γ’
ΤΙ ΔΕΟΝ ΓΕΝΕΣΘΑΙ
1. Πνευματική στήριξη
Αὐτός ὁ Λαός χρειάζεται στηρίγματα πνευματικά, χρειάζεται ἀγάπη, ἐλπίδα, νόημα ζωῆς... Τώρα εἶναι ἡ ὥρα τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτό, εὐτυχῶς, τό ἔχουν κατανοήσει ὅλοι οἱ ἄνθρωποι διότι ἡ μόνη ἀπαντοχή τους, ὁ μόνος χῶρος πού τούς ἀπέμεινε, ἡ μόνη δύναμη ἡ ὁποία στέκεται δίπλα τους καί προσπαθεῖ νά τούς παράσχῃ ἀναψυχή, μέ τήν διττῆ ἔννοια τοῦ ὅρου, ψυχική, πνευματική δηλαδή, ἀλλά καί ὑλική, εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Ἡ Ἐκκλησία γνωρίζει καί βιώνει τήν ἀλήθεια, ὅτι «ὁ ἄνθρωπος εἶναι μικτὸς προσκυνητής, ἐπόπτης τῆς ὁρωμένης κτίσεως καί μύστης τῆς νοουμένης»( Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος).
Καί βέβαια καλῶς πράττομε προσφέροντες ὅ,τι εἶναι δυνατόν, καί κατά τόν καλύτερο τρόπο, σέ ὑλικά ἀγαθά, γιά νά μπορέσουν νά ζήσουν οἱ ἄνθρωποι, ἐξαντλοῦντες τά ὅρια τῶν δυνατοτήτων μας καί «στίβοντες» πολλάκις καί αὐτά τά ράσα μας, διότι αὐτό ἐπιτάσσει τό καθῆκον μας, ἀλλά αὐτό εἶναι τό ἕνα μέρος. Καί οἱ γυναικωνῖτες τῶν Ναῶν μας, ὡς εἶπε εὔστοχα κάποιος Ἱερεύς, ἔχουν μετατραπῆ σέ «Super Market» γιά νά ἀντιμετωπισθοῦν οἱ ἀνάγκες τῶν συνανθρώπων μας.
•Τὸ πρώτιστο μέλημά μας, εἶναι νά στηρίξωμε πνευματικά τόν ἄνθρωπο, νά τοῦ δώσωμε ἐλπίδα, δύναμη καί παρηγορία. Ἡ Ἑορτή τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, ἀλλά καί οἱ δεκαπέντε ἡμέρες πρό τῆς ὡς εἴρηται ἑορτῆς, μᾶς ἐβεβαίωσαν ὅτι ὁ Λαός πλέον μόνο τήν Ἐκκλησία ἐμπιστεύεται. Ἔχει δίκηο ὁ Λαός, διότι οὐδέποτε ἡ Ἐκκλησία, φιλόστοργος μάνα ὑπάρχουσα, ἐπρόδωσε τά παιδιά της, ἀλλά προκινδύνευσε γιά τήν χαρά τους καί γιά τήν ἐπίλυση τῶν ὅποιων προβλημάτων τους. Προέβαλλε πάντοτε τόν Παράκλητον, ὁ ὁποῖος ὅλον συγκροτεῖ τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί τήν Παραμυθίαν πάσης ψυχῆς, θλιβομένης καί καταπονουμένης, τήν πανσεβάσμια μορφή, τῆς Παμμακαρίστου Παναγίας μας, ἡ ὁποία μέ τό γλυκύ της καί παρήγορο βλέμμα, ἀγκαλιάζει στοργικά ὅλους τούς ἀνθρώπους.
Τά παρακλητικά-παραμυθητικά κείμενα τῶν Ἁγίων Πατέρων, εἶναι μέγα βάλσαμο καί μέγας ἐπιστηριγμός. Μερικά ἀπό αὐτά κυριολεκτικά συγκλονίζουν τίς ψυχές. Αὐτά τά κείμενα εἶναι πραγματικοί θησαυροί καί δυστυχῶς δέν τά γνωρίζει ὁ κόσμος. Ἀναφέρομε ἐνδεικτικά ἀπό τά κείμενα τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου, τά ἑξῆς: (Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος βάζει στό στόμα τοῦ Κυρίου, λόγους ἀγάπης πατρικῆς) «Ἐγώ πατήρ, ἐγώ ἀδελφός, ἐγώ Νυμφίος, ἐγώ οἰκία, ἐγώ τροφεύς, ἐγώ ἱμάτιον, ἐγώ ρίζα, ἐγώ θεμέλιον. Πᾶν ὅπερ ἄν θέλῃς ἐγώ. Μηδενός ἐν χρείᾳ καταστῆς. Ἐγώ δουλεύσω. Ἦλθον γάρ διακονῆσαι, οὑ διακονηθῆναι. Ἐγώ καί φίλος καί ξένος καί κεφαλή καί ἀδελφός καί μήτηρ. Πάντα ἐγώ μόνον οἰκείως ἔχε πρός ἐμέ. Ἐγώ πένης διά σέ καί ἀλήτης διά σέ, ἐπί σταυροῦ διά σέ, ἐπί τάφου διά σέ, ἄνω ὑπέρ σοῦ ἐντυγχάνω τῷ Πατρί∙ κάτω ὑπέρ σοῦ πρεσβευτής παραγέγονα παρά τοῦ Πατρός. Πάντα μοι σύ καί ἀδελφός καί συγκληρονόμος καί φίλος καί μέλος. Τί πλέον θέλεις; Τί τόν φιλοῦντα ἀποστρέφει; Τί τῷ κόσμῳ κάμνεις; Τί εἰς πίθον ἀντλεῖς τετρημένον; Τοῦτο γάρ ἐστιν εἰς τόν παρόντα βίον πονεῖσθαι. Τί εἰς πῦρ ξαίνεις; Τί τῷ ἀέρι πυκτεύεις;» (Ἰωάννου Χρυσοστόμου. Ἀπόσπασμα ἐκ τῆς ΟΣΤ΄(76) Ὁμιλίας αὐτοῦ εἰς τό κατά Ματθαῖον Εὐαγγέλιον 24, 16-31, ΕΠΕ τομ.12,σελ. 34).
Καί τό ἄλλο χωρίο, ἐξ ἴσου συγκλονιστικό ἀπό τόν Ἱερό Χρυσόστομο «Διά σέ τήν δόξαν ἐκένωσα, τόν Πατέρα εἴασα καί πρός σέ ἦλθον τόν μισοῦντα με καί ἀποστρεφόμενον καί οὐδέ ἀκοῦσαι βουλόμενον τό ὄνομά μου. Κατεδίωξα καί ἐπέδραμον, ἵνα σέ κατάσχω. Ἥνωσά με καί συνῆψα ἐμαυτῷ. Διά σέ ἐνεπτύσθην, διά σέ ἐρραπίσθην. Φάγε με, εἶπον, πίε με. Καί ἄνω σέ ἔχω καί κάτω συμπλέκομαί σοι. Οὐχ ἁπλῶς μίγνυμαί σοι, ἀλλά συμπλέκομαι, τρώγομαι, λεπτύνομαι κατά μικρόν, ἵνα πολλή ἡ ἀνάκρασις γένηται καί ἡ μίξις καί ἡ ἕνωσις.
· Νά δώσωμε τήν δυνατότητα νὰ βιώσῃ ὁ Λαός τήν ἀλήθεια ὅτι «οὐκ ἐπ’ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος...» (Λουκ. δ΄,4). Δέν εἶναι τό χρῆμα, ὁ πλοῦτος, ἡ ὕλη, πού δίνουν νόημα στή ζωή. Οἱ ἀνέσεις ἀπεδείχθησαν τό ὄπιον τοῦ Λαοῦ. Ἡ οἰκονομία καί τά ὑλικά ἀγαθά ὑπηρετοῦν τόν ἄνθρωπο καί ὄχι ὁ ἄνθρωπος αὐτά.
· Νὰ ἐπισημάνωμε ὅτι στήν κοινωνία μας κυριάρχησαν, καί δυστυχῶς κυριαρχοῦν τά πάθη τῆς φιληδονίας, τῆς φιλοδοξίας, τῆς φιλαργυρίας καὶ τῆς ἀπανθρωπίας. Φτάσαμε ὡς ἐδῶ γιατί πιστέψαμε ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι «ὅ,τι τρώει»(Φόϋερμπαχ), καί κρεμαστήκαμε στήν εὐμάρεια, μέσα ἀπὸ ἀψυχολόγητη ὑπερκατανάλωση πού βασιζόταν σέ «δανεικά».
Υἱοθετήσαμε τόν δυτικό τρόπο ζωῆς, τοῦ νεοπλουτισμοῦ πού βασίζεται στήν φιλαυτία καὶ φιλαργυρία καί θαυμάσαμε τό προτεσταντικό ἠθικιστικό μοντέλο, ἀρνούμενοι τήν ἀσκητική πορεία ζωῆς πού προσφέρει ἡ Ὀρθοδοξία, μέσα ἀπό τήν φιλοθεΐα καί τήν φιλανθρωπία, τόν πνευματικό πολιτισμό, τίς ἀξίες, τά πρότυπα, τά ἰδανικά.
· Ἕνα πολύ σοβαρό θέμα εἶναι ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἀσχολεῖται πλέον μέ τήν καθημερινότητα, ἐνῷ ἔχει λησμονήσει παντελῶς τό θέμα τῆς ὑπέρβασης τοῦ θανάτου. Αὐτή ἡ ἀπώθηση τῶν ὑπαρξιακῶν ζητημάτων, μυστικά καί ἀθόρυβα κατατρώγει τόν ἄνθρωπο, χωρίς νά τό ἀντιλαμβάνεται.
Ἡ τραγωδία τοῦ ἀνθρώπου ἡ ὁποία προέρχεται ἀπό τόν φόβο τοῦ θανάτου, δέν διακόπτεται ἁπλῶς, ἀλλά διαλύεται καί συντρίβεται παταγωδῶς καί ὁ ἄνθρωπος ἀπελευθερώνεται πλέον ἀπό τά δεσμά τοῦ θανάτου, ὄχι ἀπό τήν ἕνωση μέ γεώδη χαρακτηριστικά καί κτιστές, ἐφήμερες προσπάθειες καί διαστάσεις, ἀλλά μέσα ἀπό τήν οὐσιαστική, ἀγαπητική, σωτήρια σχέση καί κοινωνία μέ τόν ἐνανθρωπήσαντα Θεό, ὁ ὁποῖος ἀπέθανε ὡς ἄνθρωπος ἐπί τοῦ Σταυροῦ, κατῆλθε μέχρις Ἅδου ταμείων, καί ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, συναναστήσας τόν Ἀδάμ παγγενῆ, ὡς φιλάνθρωπος.
Νά διαφωτίσωμε καί νά πείσωμε τούς ἀνθρώπους ὅτι ἡ συντριβή τοῦ θανάτου πραγματοποιήθηκε μέ τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί θεολογία βεβαιώνει τόν ἄνθρωπο γιά τήν, διά τῆς Ἀναστάσεως νίκη, μέσα ἀπό τήν βίωση τῆς ἐν Χριστῷ ἐλευθερίας καί τῆς ἀγάπης. «Εἰ δέ Χριστός οὐκ ἐγήγερται, κενόν ἆρα τό κήρυγμα ἡμῶν, κενή δέ ἡ πίστις ὑμῶν» (Α΄Κορ. ιε΄, 14).
Ὁ Ἱησοῦς Χριστός εἶναι ὁ Σωτήρ τοῦ κόσμου, ὄχι μόνο γιατί θυσιάστηκε πάνω στόν Σταυρό, ἀλλά γιατί ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, «θανάτῳ θάνατον πατήσας». Ἡ Ρωμαιοκαθολική καί Προτεσταντική Δύση εἶδε τό πρόβλημα τοῦ κόσμου καί θέλησε νά λύσῃ τό φάσμα τοῦ θανάτου, θεωρώντας το ὡς ζήτημα ἁπλῶς ἠθικό, παράβαση δηλαδή τῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ ἀπό τόν ἄνθρωπο καί τιμωρία τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν Θεό.
Εἶναι γνωστή ἡ θεωρία τοῦ Ἀνσέλμου Καντερβουρίας περί ἱκανοποιήσεως τῆς Θείας Δικαιοσύνης. Ἔτσι, ἡ Δύση ἔκανε τόν Σταυρό τό ἐπίκεντρο τῆς πίστεως καί τῆς ἐκφράσεως τῆς λατρείας. Ἡ Ὀρθοδοξία προβάλλει καί τονίζει τήν Ἀνάσταση, ὡς τό κέντρο τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας, γιατί τό πρόβλημα τῶν ἀνθρώπων δέν εἶναι ἁπλῶς ἠθικό, ἀλλά ὀντολογικό. Εἶναι τό πρόβλημα δηλαδή τῆς ὑπάρξεως τοῦ κόσμου. Ἡ Ἀνάσταση ἔγινε δυνατή χάρη στήν ἕνωση ἀδιαιρέτως καί ἀσυγχύτως τοῦ κτιστοῦ μέ τό ἄκτιστο, χάρη στήν ἐλευθερία καί χάρη στήν ἀγάπη, πού κάνουν τό κτιστό μέ τό ἄκτιστο μέσα ἀπ’ αὐτή τήν ἑνότητα, νά μή χάνουν τήν ἑτερότητά τους, ἀλλά νά τήν ἐξασφαλίζουν, διατηρώντας τήν διαλλεκτική τους σχέση.
Ὁ δυτικός τρόπος ἐκκοσμικευμένης ζωῆς, μέ τά γνωστά ἐπακόλουθα, πού ἐπηρεάζει τήν ζωή μας ἀπό τά κτίσματα, τίς ἁγιογραφίες καί γενικῶς μέχρι τίς τελευταῖες λεπτομέρειες, πρέπει νά βοηθήσωμε νά νικηθῇ, καί νά προχωρήσωμε μέ τήν σταυροαναστάσιμη ἐμπειρία τῆς Ἁγίας μας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Πολλοί ψυχολόγοι καί φιλόσοφοι θεωροῦν ἤ καλύτερα πιστεύουν ὅτι τό βαθύτερο ἄγχος εἶναι ἐκεῖνο τοῦ θανάτου.
Ὁ ὑπαρξιστής Kierkegaard (1813-1855) θεωρεῖ, ὅτι οἱ βαθύτατες ὑπαρξιακές ἀνησυχίες τοῦ ἀνθρώπου προέρχονται ἀπό τήν συνειδητοποίηση τῶν ἀπραγματοποίητων δυνατοτήτων τοῦ ἀνθρώπου, καί ἀπό τήν ἀδυναμία του νά νικήσῃ τήν φθαρτότητα. Ἔτσι, ὁ ἄνθρωπος προσπαθεῖ νά λησμονήσῃ τόν θάνατο καί ὄχι νά τόν νικήσῃ, νά τόν ὑπερβῇ δηλαδή.
2. Ὑλική στήριξη
· Ἐμεῖς δέν ἐγκαταλείπομε ποτέ, οὔτε τό πράξαμε καί οὔτε θά τό πράξωμε στή συνέχεια, τό κύριο, τό βασικό ἔργο μας πού εἶναι ἡ λύτρωση καί ἡ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Ὅμως δέν ἀρνούμεθα καί τήν ἄλλη διάσταση τοῦ ἔργου μας, πού εἶναι ἡ προσφορά, ὄχι μόνο στά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους, καί ἡ ὁποία προσφορά ἀφορᾶ στήν ἄλλη ὑπόσταση τοῦ ἀνθρώπου, πού εἶναι ἡ σωματική, ἡ αἰσθητή δηλαδή, ἡ κάλυψη βασικῶν ὑλικῶν ἀναγκῶν τῆς ζωῆς του.
Δέν εἴμαστε, βεβαίως, ἕνα ὑπουργεῖο κοινωνικῆς προνοίας, ὡς θά μᾶς ἤθελαν κάποιοι, οὔτε δυνάμεθα νά ἀναλάβωμε δυσβάστακτα οἰκονομικά βάρη ἐργαζόμενοι εἰς βάρος τῆς πνευματικῆς μας ἀποστολῆς.
Ὡς Ἐκκλησία διαθέτομε τήν δύναμη ψυχῆς καί τήν ἀγάπη γιά τήν ἐπιτέλεση αὐτοῦ τοῦ ἔργου, τό ὁποῖο ὀνομάζεται φιλανθρωπικό, διότι δέν ἐνεργοῦμε ἀνεξάρτητα ἀπό τό ὅλο ἔργο τῆς Ἐκκλησίας, ἁπαλύνοντας τόν πόνο καί θεραπεύοντας τίς ἀνάγκες τῶν συνανθρώπων μας, ἀλλά σέ κοινωνία μέ τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, ὅπως βιώνεται αὐτή ἡ κοινωνία καί σχέση εὐχαριστιακά πάνω στήν Ἁγία Τράπεζα. Ἡ διακονία μας, ἡ φιλανθρωπική εἶναι ἡ προέκταση τοῦ Εὐχαριστιακοῦ Δείπνου, εἶναι ἡ συνέχιση τῆς προσφορᾶς πρός τούς ἀδελφούς μας.
Βασική διδασκαλία τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὅτι εἴμαστε διαχειριστές καί ὄχι ἰδιοκτῆτες τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν, καί γι’ αὐτό τονίζουν τήν ἀλληλοπεριχώρηση καί λειτουργική συνύπαρξη πλούσιων καί πτωχῶν. «Ἡ ἀγάπη ἔτεκεν τήν ἀκτημοσύνην, οὐχί ἡ ἀκτημοσύνη τήν ἀγάπην» (Ἱερός Χρυσόστομος).
Σχετικά μέ τό θέμα πού ἐξετάζομε καταθέτομε τίς παρακάτω σκέψεις:
3. Ἀντιμετώπιση τῆς ἀνεργίας
1. Συνειδητοποίηση τῆς καταστάσεως. Φοβοῦμαι ὅτι δέν ἔχομε στήν Ἑλλάδα ἀντιληφθῆ τό μέγεθος τοῦ προβλήματος.
2. Μελέτη εἰς βάθος τοῦ προβλήματος. Αὐτό δέν ἔχει ἀπασχολήσει, ὅσο θά ἔπρεπε, οὔτε τούς κυβερνητικούς παράγοντας. Γίνονται οἱ διαπιστώσεις ἀλλά λείπει ἡ θεραπεία. (Σέ συνάντηση πού εἶχε ὁ Μακαριώτατος στό Μέγαρο Μαξίμου μέ τόν π. Πρωθυπουργό Λουκᾶ Παπαδῆμο καί κορυφαῖα στελέχη τῆς Κυβερνήσεως καί τῆς τοπικῆς Αὐτοδιοικήσεως καί στήν ὁποία εἶχα τήν τιμή νά τόν συνοδεύσω, ὅλα αὐτά καί ἀκόμη περισσότερα ἐτέθησαν ἐπί τῆς τραπέζης ἀπό τόν Προκαθήμενο τῆς Ἐκκλησίας μας, ἐνῷ ἅπαντες παρεδέχθησαν τόν καταλυτικό ρόλο τῆς Ἐκκλησίας μας πάντοτε, ἰδιαίτερα στήν περίοδο τῶν μνημονίων).
Χρειάζεται.
• Ἀνθρωπιστικὸς προσανατολισμός. Κέντρο τοῦ
ἐνδιαφέροντός μας εἶναι ὁ ἄνθρωπος.
• Σωστός ἐπαγγελματικός προσανατολισμός.
• Ἀξιοκρατία καί ἰσότητα στήν προσπάθεια εὕρεσης ἐργασίας.
• Καθολική ἀπαίτηση γιά ἀγῶνες ὥστε νά ἐπιτευχθοῦν
τά παραπάνω.
3. Εἰδική συμβουλευτική ὑπηρεσία στίς Ἱερές Μητροπόλεις, ἡ ὁποία πολλά θά μποροῦσε νά προσφέρῃ, σέ συνεργασία μέ ἄλλους φορεῖς καί τοπικούς οἰκονομικούς παράγοντας.
(Ἡ Ὑπηρεσία αὐτή ἐνδεικτικά μπορεῖ νά βοηθήσῃ ἐκτός ἀπό τήν πνευματική στήριξη, ὡς ἑξῆς:
· Πῶς θά ἀποφύγουμε περιττά ἔξοδα.
· Τί θά μποροῦσα νά ἀξιοποιήσω ἀπό τά ὅσα ἔχω στή διάθεσή μου
· Εἶναι ἀνάγκη νά μένω σέ τόσο μεγάλο σπίτι;
· Ἀναζήτηση παντοῦ γιά ἐξεύρεση ἐργασίας.
· Δέν ἔχω πλέον τήν πολυτέλεια νά διαλέξω).
4. Νά ἀνακαλύψωμε τήν κοινότητα καί νά καλλιεργήσωμε τήν ἀπόδοση τῆς ἀγροτικῆς μας οἰκονομίας. Πρόκειται γιά δυνατότητες, πού παρέχει ἡ πραγματική οἰκονομία καί ὄχι ἡ οἰκονομία τοῦ Χρηματιστηρίου.
Ἡ βίαιη καί ἀλόγιστη ἐγκατάλειψη τῆς ὑπαίθρου, ἡ ἐσωτερική μετανάστευση, ἡ συγκέντρωση πληθυσμοῦ στίς πόλεις (ἀστυφιλία), ὁ ὑδροκεφαλισμός τῶν μεγαλουπόλεων, ἔσπασαν τούς κοινωνικούς ἱστούς καί μᾶς μετέτρεψαν σέ παθητικούς καί παγιδευμένους ἰδιῶτες-καταναλωτές.
Τώρα εἶναι ἐπίκαιρο, ὅσο ποτέ τό σύνθημα, τό ὁποῖο μποροῦμε νά χρησιμοποιήσωμε, «πίσω στό χωριό», γιά τούς νέους ἀνέργους πού ὀφείλουν νά ἀνακαλύψουν τήν ἀγροτική παραγωγή, μαζί μέ τήν ἰσορροπία φύσης, ἀνθρώπου καί περιβάλλοντος, ἀλλά καί τήν οἰκονομική ἀνεξαρτησία πού μπορεῖ ἀπό αὐτό νά προκύψῃ. Βεβαίως ἡ προσπάθεια αὐτή πρέπει νά συνοδεύεται καί μέ τήν συνδρομή τοῦ Κράτους, μέ τήν μορφή οἰκονομικῶν ἐπιχορηγήσεων, φορολογικῶν διευκολύνσεων κ.λ.π. Οἱ παρεμβάσεις μας, ὡς πρός αὐτή τήν κατεύθυνση, θά εἶναι πολύ εὐεργετικές.
Ἡ Ἑλλάδα μπορεῖ νά ἀπαντήσῃ στήν οἰκονομική κρίση, ἄν δημιουργήσῃ ἕνα ἰσχυρό πλέγμα δραστηριοτήτων, τό ὁποῖο θά στηρίζεται στή γεωργία, κτηνοτροφία, ἁλιεία, δασοπονία σέ συνδυασμό μέ τούς τομεῖς τοῦ περιβάλλοντος, τῶν ἀνανεώσιμων πηγῶν ἐνεργείας, τῆς μεταποίησης ἀγροτικῶν προϊόντων καί τοῦ τουρισμοῦ. Ἐμεῖς μιλᾶμε καί γιά θρησκευτικές, προσκυνηματικές, ἱερές ἀποδημίες. Μποροῦμε νά ἐργαστοῦμε ἀποδοτικά, πάνω στόν τομέα αὐτό.
Νά ἀναλάβωμε μέ ὑπευθυνότητα νά πείσωμε ὅτι μόνο ἕνας σακάτης δέν μπορεῖ νά δουλέψῃ, ὅτι στή γῆ μας δουλεύουν ξένοι καί ἐμεῖς πολλές φορές πίνομε καφέ στούς καφενέδες ἀνέμελοι.
Δέν εἴμαστε ἄχρηστοι. Ἔχομε μυαλό, χέρια, πόδια, μάτια. Ἂς ξεκινήσωμε λοιπόν τόν ἀγῶνα. Ὁ κόσμος χρειάζεται ἔμπνευση. Νά στραφοῦμε στά δικά μας ἀποθέματα.(Μέ τόν ὅρο ἀποθέματα ἀναφερόμαστε στή βασική συστημική ἀρχή, ὅτι κάθε σύστημα διαθέτει ὅλα ὅσα χρειάζεται γιά τήν ἐπίλυση τῶν προβλημάτων του καί γιά νά ἐντοπίσωμε αὐτά τά ἀποθέματα, δέν ἀρκεῖ νά ἑστιάζωμε στά προβλήματα, ἀλλά στήν εὕρεση τῶν ἀπαραιτήτων λύσεων. Καθηγητής Κωνσταντῖνος Κωτσιόπουλος).
Νά στραφοῦν οἱ ἄνθρωποι σέ παραγωγικές δικές μας δραστηριότητες. (Εἶναι ἐντυπωσιακό τό γεγονός, ὅτι ἡ διάκριση πού κάνει ἡ Οἰκονομική Ἐπιστήμη μεταξύ παραγωγικῶν καί μή παραγωγικῶν δραστηριοτήτων, ἔχει γίνει ἤδη πολλούς αἰῶνες πρίν, ἀπό τούς Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας. Στίς πρῶτες περιλαμβάνονται οἱ ἀγροτικές καί μεταποιητικές ἐργασίες, ἐνῷ στίς δεύτερες ὅσες ἔχουν γνωρίσματα τήν ἡδονιστική ἀπόλαυση, τήν σπατάλη, τήν ἐπίδειξη τοῦ πλούτου μέ καταναλωτική μανία).
Βάσει τῶν ἀνωτέρω ἔχουν κατά μέγα μέρος δίκηο, ὅσοι μιλοῦν σήμερα καί γιά τεχνητή κρίση, κατευθυνόμενη δηλαδή κρίση στήν χώρα μας.
5. Συνεργασία Ἐκκλησίας–Πολιτείας, ἁρμοδίων δηλαδή Ὑπουργείων, ὥστε νά πληροφορούμεθα γιά τά προγράμματα τοῦ Ὀργανισμοῦ Ἀπασχόλησης Ἐργατικοῦ Δυναμικοῦ, ὡς καί γιά τά προγράμματα Κοινωφελοῦς Ἐργασίας καί Κοινωνικῆς Ἐπιχειρηματικότητας. Κάποιες Μητροπόλεις ἀξιοποίησαν τήν δυνατότητα αὐτή, πολύ ἔξυπνα καί ἀποδοτικά.
Στό σημεῖο αὐτό θά ἀναφέρωμε ὅτι σύμφωνα μέ τό ἄρθρο 1-52 τῆς Συνθήκης γιά τό Εὐρωπαϊκό Σύνταγμα, «ἡ Ἕνωση σέβεται καί δέν θίγει τό καθεστώς πού ἔχουν σύμφωνα μέ τό Ἐθνικό δίκαιο οἱ Ἐκκλησίες». Ἐνῷ στήν παράγραφο 3 τοῦ ἰδίου ἄρθρου, ἀναφέρεται: «Ἡ Ἕνωση διατηρεῖ ἀνοικτό, διαφανῆ καί τακτικό διάλογο μέ τίς Ἐκκλησίες..., ἀναγνωρίζοντας τήν ἰδιαίτερη ταυτότητα καί τήν συμβολή τους».
Βάσει τοῦ ἄρθρου αὐτοῦ, ἀναγνωρίζεται, ἐν προκειμένῳ, ἡ ἰδιαίτερη ταυτότητα καί συμβολή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στό κοινωνικό γίγνεσθαι τῆς Ἑλληνικῆς συμμετοχικῆς Δημοκρατίας. Μέ ἄλλα λόγια, τό κράτος ὀφείλει νά ἀναγνωρίζῃ καί τήν οἰκονομική συνδρομή τῆς Ἐκκλησίας, καί νά δέχεται τίς ἐπενδυτικές της προτάσεις (λ.χ. φωτοβολταϊκά), πρός ὄφελος τοῦ φιλανθρωπικοῦ καί κοινωνικοῦ της ἔργου.
6. Ἐνημέρωση τῶν ὑπευθύνων, γιὰ τὴν πραγματική εἰκόνα, ἡ ὁποία ὑπάρχει στήν κοινωνία μας, στή Μητρόπολή μας.
Πολλάκις οἱ πολιτικοὶ ἀγνοοῦν, ἤ ἀκριβέστερα θέλουν νά ἀγνοοῦν, τήν πραγματικότητα. Ἐμεῖς ἔχομε τά πραγματικά στοιχεῖα, γιατί ἄν ποιμαίνωμε σωστά τό Λαό μας, γνωρίζομε τίς ἀνάγκες του.
Γνωρίζομε τόν πολύ καλό ρόλο, πού ἔπαιξαν καί παίζουν, καί τίς πολύ θετικές ὑπηρεσίες πού προσέφεραν καί προσφέρουν Ἀρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι ἐκμεταλλευόμενοι θετικῶς τίς καλές γνωριμίες μέ ὑψηλά ἱστάμενα πρόσωπα, ἤ μέ ἄλλους παράγοντες, ἐνημέρωσαν γιά θέματα καί ζητήματα τά ὁποῖα ἦσαν παντελῶς ἄγνωστα στούς συνομιλητάς των. Ἄς ἀξιοποιήσωμε αὐτή τήν δυνατότητα.
7. Ψυχολογικὴ–πνευματικὴ ὑποστήριξη τῶν ἀνέργων. Ἕνα σύμπτωμα τό ὁποῖο ἀντιμετωπίζομε ὅλοι μας στήν ἐξομολόγηση, ἀλλά καί στίς κατ’ ἰδίαν συζητήσεις, εἶναι τό «σόκ» τῶν προσερχομένων νά ἀποθέσουν στήν μητέρα Ἐκκλησία τόν πόνο τους καί τά προβλήματά τους. Χρειάζεται νηφαλιότης γιά νά ἀντιμετωπίσωμε τήν κατάσταση. Ἀπαιτεῖται ὑπομονή καί ψυχραιμία. Πρέπει νά δώσωμε νόημα καί μήνυμα ζωῆς. Αἰσοδοξία καί ἐλπίδα. Δέν λύνονται ὅλα τά προβλήματα μέ τά ὑλικά ἀγαθά. Δέν εἴμαστε ἄμοιροι ὁμοίων ἤ ἀκόμα καί χειροτέρων δυσκολιῶν. Τό εἰλικρινές ἐνδιαφέρον τῆς Ἐκκλησίας στηρίζει τόν Λαό.(Ἐβοήθησε πολύ καί ψυχικά, ἀλλά καί οὐσιαστικά ὡς πρός τό ἀποτέλεσμα ἡ κίνηση Ἀρχιερέων νά ἀποστείλουν γράμματα στόν τότε Ὑπουργό κ. Βενιζέλο σχετικά μέ τό χαράτσι τῆς ΔΕΗ. Τέτοιες ἐνέργειες ἐμψυχώνουν τόν Λαό μας. Ἔχουν γίνει, βέβαια καί ἄλλες παρόμοιες ἐνέργειες).
Στό πλαίσιο αὐτῆς τῆς ὑποστηρικτικῆς δραστηριότητας ἐκ μέρους τῆς Ἐκκλησίας, δέν θά μποροῦσε νά παραλειφθῇ,
4. Ἡ στήριξη τοῦ θεσμοῦ τῆς οἰκογενείας
Πάντοτε ἡ οἰκογένεια ἀπεδείχθη ὅτι εἶναι ὁ σταθερός, ὁ ἀναντικατάστατος θεσμός τῆς κοινωνίας. Εἶναι σέ θέση, νά ἀπορροφήσῃ ὅλους τούς κραδασμούς, οἱ ὁποῖοι εἶναι γεννήματα τῆς ἀνεργίας, τῆς φτώχειας, τοῦ κοινωνικοῦ ἀποκλεισμοῦ. Μέσα στήν οἰκογένεια οἱ ἄνθρωποι μοιράζονται τὴν ζωή, ἀνοίγονται ὁ ἕνας στόν ἄλλο, ἀκουμπάει ὁ ἕνας στόν ἄλλο:
Πῶς ὅμως ἐμεῖς θά βοηθήσωμε τήν οἰκογένεια;
Ἐπί τοῦ θέματος αὐτοῦ πολλές φορές ἔχει γίνει ἀναφορά καί ἔχομε πληροφορήσει τόν Λαό μας. Ἡ οἰκογένεια χτυπήθηκε ἀλύπητα. Αὐτό τό κύτταρο τῆς κοινωνίας μας, προσπάθησαν μέ μεθοδικότητα νά τό διαλύσουν καί δυστυχῶς ἐπέτυχαν πολλά. Ἐμεῖς ἀγωνιζόμεθα καί θά συνεχίσωμε νά ἐργαζώμεθα μέ ὅλες μας τίς δυνάμεις, ὥστε νά στηρίζωμε πρωτίστως πνευματικά τόν θεσμό τῆς οἰκογένειας, σύμφωνα μέ τά δικά μας Ἑλληνικά Ὀρθόδοξα πρότυπα καί τίς παραδόσεις μας. Παραπέμπομε ὅμως καί στά ὅσα ἀναφέρονται στό Δελτίο Τύπου τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς 17/7/2012. Πετῶντι καλάμῳ σημειώνομε τά περί Βρεφονηπιακῶν Σταθμῶν, Σχολῶν Γονέων, καταρτισμοῦ μελλονύμφων, οἰκονομικῆς στήριξης, κατά τό δυνατόν, μελλονύμφων καί νεονύμφων, κλπ.
Ὅμως ἀναφέρομε καί κάποιες ἄλλες δραστηριότητες, τίς ὁποῖες θά μπορούσαμε νά ἀναπτύξωμε ὡς Ἐκκλησία, ὅπως:
1. Φροντιστήρια γιά τά παιδιά οἰκογενειῶν πού δέν δύνανται νά ἀντιμετωπίσουν τά ἔξοδα. (Ἀξιοποίηση σέ κάθε Μητρόπολη, κυρίως στίς μεγάλες, ὅπου ὑπάρχει μεγαλυτέρα δυνατότητα, ἐθελοντῶν καθηγητῶν, πνευματικῶν μας παιδιῶν, ἤ καί ἄλλων, τούς ὁποίους πρέπει νά ἐμπνεύσωμε γι’ αὐτή τήν προσφορά τους, ἐφ’ ὅσον ὑπάρχει δυνατότητα).
2. Ὑποτροφίες σέ φοιτητές. Ἄν κάποια παιδιά δέν εἶχαν τήν ὑποστήριξη τῆς Ἐκκλησίας, εἶτε ἀπό τήν Ἱερά Σύνοδο, εἴτε ἀπό κάποιες Ἱερές Μητροπόλεις, θά ἦτο ἀδύνατο νά σπουδάσουν καί μάλιστα κάποια ἐξ αὐτῶν σέ μεγάλα Πανεπιστήμια καί ἐρευνητικά κέντρα τοῦ ἐξωτερικοῦ.
3. Ἀντιμετώπιση τῶν προβλημάτων τά ὁποῖα ἀναφύονται στά Σχολεῖα μέ τούς οἰκονομικά ἀδυνάτους μαθητάς. Τό θέμα αὐτό ἔχει μιά ἰδιαίτερη δυσκολία, καί γι’ αὐτό χρειάζεται μεγάλη λεπτότητα ὡς πρός τήν διαχείρισή του. Ἡ συνεργασία μέ τούς τοπικούς φορεῖς τῆς Ἐκπαιδεύσεως καί τούς δασκάλους, ὥστε ἡ ὅποια βοήθεια νά προσφέρεται (τό καλύτερο εἶναι διά τῆς οἰκογένειας) χωρίς τό παιδί νά στιγματίζεται στό Σχολεῖο.
(Τοὐλάχιστον αὐτό ἐφαρμόζεται στήν Ἱερά Μητρόπολή μας. Ἴσως ὑπάρχουν καί ἄλλοι τρόποι τούς ὁποίους πρέπει νά ἀναζητήσωμε).
4. Ἡ συνεχής παρουσία τοῦ Ἱερέως στὴν Ἐνορία. Γνωριμία μέ τούς Ἐνορίτες. Γνώση τῶν ἐνοριακῶν προβλημάτων. (Ἀσθένειες, ἀπογοητεύσεις κ.λ.π.). Ἐμεῖς πολλάκις δέν κατανοοῦμε τό πόσο εὐεργετική εἶναι ἡ παρουσία μας στόν πόνο καί τήν χαρά τοῦ ἄλλου. Ὅμως εἶναι μεγίστη ἡ ὠφέλεια στούς ἀνθρώπους, λαμβανομένου ὑπ’ ὄψιν, ὅτι ὁ Θεός εὐλογεῖ ὑπέρ ἐκ περισσοῦ τήν ἐλαχίστην, ἔστω, προσπάθειά μας.
5. Συνεργασία μὲ ἄλλους Φορεῖς.
Καλή εἶναι ἡ ἐργασία, ἀλλά σήμερα ἀπαιτεῖται συνεργασία, γιά νά προχωρήσωμε.
Στό πλαίσιο αὐτῆς τῆς συνεργασίας διαπιστώνομε, ὅτι οἱ περισσότεροι ἀπό τούς ἐνασχολουμένους μέ τά κοινά ἀγνοοῦν βασικά πράγματα γιά τήν Ἐκκλησία. Ἡ παρουσία μας σέ συσκέψεις καί ἐκδηλώσεις πού ἀφοροῦν σέ κοινωνικά ζητήματα, εἶναι εὐεργετική. Δέν ἐπιτρέπει ὁ χρόνος νά ἀναφερθοῦμε σέ περιστατικά τά ὁποῖα βεβαιώνουν, ὅτι ἡ παρουσία Κληρικῶν σέ τέτοια fora ὑπῆρξε καταλυτική σέ ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι οὐχί μόνον διά ἰδεολογικούς λόγους, ἀλλά καί ἐξ ἀγνοίας στάθηκαν κατά καιρούς ἀπέναντι στήν Ἐκκλησία.
Ἡ Ἐκκλησία ἐκτός τῆς ἀναφορᾶς γιά ἄσκηση φιλανθρωπίας σέ προσωπικό ἐπίπεδο, κάνει λόγο καί γιά τήν θεσμική συμπόρευση, συνύπαρξη καί συνεργασία Ἐκκλησίας-Πολιτείας, Ἐκκλησίας καί Τοπικῆς Αὐτοδιοίκησης, καί πρωτοστατεῖ σέ αὐτή τήν συνεργασία, ἐφ’ ὅσον ὑπάρχει πρόσφορο ἔδαφος καί ἀπό τήν ἄλλη μεριά. Εὐεργετική ἀπεδείχθη, καί ἀποδεικνύεται, ἡ συνεργασία Ἐκκλησίας καί Ἰατρικῶν συλλόγων (Κοινωνικά Ἰατρεῖα-Φαρμακεῖα κ.λ.π.), μέσα ἀπό τά ὁποῖα ἀντιμετωπίζονται ποικίλα προβλήματα ἐμπεριστάτων ἀδελφῶν, Ἑλλήνων καί ξένων.
6. Ἡ ἑνότητα τοῦ Λαοῦ
Ὅλη ἡ κατάσταση ἡ ὁποία ἔχει δημιουργηθῆ στήν χώρα μας, θέτει σέ κίνδυνο αὐτή, τήν ἴδια τήν ἑνότητα τοῦ Λαοῦ. Αὐτό εἶναι τό τελευταῖο πού θά θέλαμε αὐτήν τήν κρίσιμη ὥρα. Ἔχουν ἤδη ἀλλάξει πολλά στό πολιτικό σκηνικό, ἀφοῦ τά κόμματα τά ὁποῖα ἐκυβέρνησαν μετά τήν μεταπολίτευση, ἔχασαν τό λαϊκό τους ἔρεισμα. Δημιουργήθηκε ἤδη ἕνα κυβερνητικό σχῆμα, τό ὁποῖο ἀγωνίζεται μέ δυσκολία νά περισώσῃ τήν κατάσταση, κάτι πού ἀντιλαμβανόμεθα ὅλοι. Ὁ Λαός ἔχει ἐκφρασθῆ, εἶτε μνημονιακά, εἴτε κυρίως ἀντιμνημονιακά, ἐκφράζοντας τήν ἀνησυχία του γιά τό μέλλον, μετά ἀπό ὅσα μέτρα συνεχῶς ἐξαγγέλλονται.
Ξέχωρα ὅμως ἀπό αὐτόν τόν διαχωρισμό, ἐξυφαίνεται καί ἄλλος διχασμός, πού ἔχει σχέση μέ τήν ἀντιμετώπιση τῶν μεταναστῶν.
Τί κρῖμα! Τό μεγάλο θῦμα σέ τέτοιες περιπτώσεις εἶναι ὁ Λαός. Ἡ Ἱστορία εἶναι μάρτυς ἀδιάψευστος. Κάθε φορά ἐπλήρωσε μέ τό αἷμα του αὐτούς τούς διχασμούς, πού ἐξυφαίνονται στήν πολιτική σκηνή, καί ἀπό ἐκεῖ ξεκινοῦν. Ἡ Ἐκκλησία αὐτή τήν ὥρα καλεῖται νά ἑνώσῃ τό Λαό, ἔχουσα ὡς μέτρο τήν ἀγάπη, ἡ ὁποία «ἔξω βάλλει τόν φόβο», καί ἡ ὁποία καλύπτει ὅλα τά κενά, ἀφοῦ θυσιάζεται γιά τόν ἀγαπώμενο, ὅποιος καί ἄν εἶναι.
Οἱ διχασμοί βλάπτουν τούς πάντες, καί βραχυπρόθεσμα καί μακροπρόθεσμα. Πάσῃ θυσίᾳ πρέπει νά ἀποφευχθοῦν τά δεινά ἀπό ἕνα τέτοιο διχασμό. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι σ’ αὐτόν τόν τόπο ἡ μόνη πλέον ἑνοποιός δύναμη.
Δέν πρέπει ἡ κρίση τῆς οἰκονομίας νά γίνῃ κρίση τῆς Δημοκρατίας (κρίση θεσμῶν καί ἀπαξίωσης τῆς πολιτικῆς, λόγῳ τῆς ἀπογοήτευσης τοῦ Λαοῦ).
Ἡ συνεργασία τῆς Ἐκκλησίας μέ πολιτιστικούς συλλόγους προσφέρει πάρα πολλά ὡς πρός αὐτήν τήν κατεύθυνση. Ἡ ἀξιοποίηση τῆς Παραδοσέως, Θρησκευτικῆς καί Ἐθνικῆς-Πολιτιστικῆς, ἐκ μέρους τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ἐπίσης μέγα ἐφαλτήριο γιά τήν ἑνότητα τοῦ Λαοῦ μας, ὁ ὁποῖος ἔχει τήν ἰδιοπροσωπία του καί τήν δική του ξεχωριστή ταυτότητα. Ὑπάρχουν τόσα στοιχεῖα πού μᾶς ἑνώνουν, καί τά ὁποῖα ἡ Ἐκκλησία, ἤ ἄν θέλετε μόνο ἡ Ἐκκλησία, δύναται νά ἀξιοποιήσῃ.
7. Μνημόνια καί Ἐθνικά θέματα
Ἕνα ἄλλο πολύ σημαντικό θέμα εἶναι ἐκεῖνο τῆς σχέσεως τῶν Μνημονίων μέ τά Ἐθνικά μας ζητήματα. Τό θέμα αὐτό ἀπασχολεῖ σοβαρά τόν Λαό, ὁ ὁποῖος εὐκαίρως–ἀκαίρως ἐκφράζει τήν ἀνησυχία του, καί ἀπευθύνεται στούς πνευματικούς του πατέρες, σέ μᾶς δηλαδή, διότι γνωρίζει τήν εὐαισθησία μας, πάνω στά ζητήματα αὐτά. Ἤδη ἀπό τήν ἀρχή συζητεῖται τό θέμα, ἐξ ἀφορμῆς τοῦ περίφημου ἄρθρου 14 τῆς δανειακῆς σύμβασης, «περί Ἐφαρμοστέου δικαίου καί δικαιοδοσιῶν» [5] .
Δέν θά ἦτο ὑπερβολικό νά εἴπωμε ὅτι γιά ἄλλη μιά φορά, ὡς Ἐκκλησία εὑρισκόμεθα πρό τῶν εὐθυνῶν μας ἔναντι αὐτοῦ τούτου τοῦ Ἔθνους. Δέν εἴμαστε πολιτικοί. Δέν διεκδικοῦμε τήν ἄσκηση ἐξωτερικῆς πολιτικῆς. Γνωρίζομε τούς διακριτούς ρόλους Ἐκκλησίας-Πολιτείας. Γνωρίζομε ὅμως, ὅτι εἴμαστε πνευματικοί πατέρες, οἱ ὁποῖοι ποιμαίνομε ἕναν Λαό, ὁ ὁποῖος ἐλευθερώθηκε μέ πρωτοστατοῦσα στούς ἱερούς ἀγῶνες τήν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία προσέφερε ἑκατόμβες ἡρώων καί μαρτύρων. Ὄχι μόνο Κληρικούς ὅλων τῶν βαθμίδων, ἀλλά καί ἁπλοὺς πιστοὺς, οἱ ὁποῖοι ἔδωσαν τό αἷμα τους ὑπὲρ τῆς ἁγίας καὶ ἀμωμήτου ἡμῶν Πίστεως καὶ τῆς φιλτάτης ἡμῶν Πατρίδος. Ἄς ἐνθυμηθοῦμε τὸ ἱερὸ καὶ πανσεβάσμιο νέφος τῶν κλεινῶν Νεομαρτύρων μας.
Μακαριώτατε, Ἀδελφοί μου, δέν θά μποροῦσα νά παραλείψω καί κάποια ἄλλα στοιχεῖα ἐπί τοῦ συγκεκριμένου θέματος. Βρισκόμαστε πρό πρωτοφανοῦς μανίας ἐναντίον τῶν ἱερῶν καί τῶν ὁσίων μας. Διαστρεβλώνεται καί παραχαράσσεται ἡ ἱστορία μας, ἀλλοιώνεται ἡ διδασκαλία τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, μετατοπίζεται τό κέντρο βάρους τῆς Ἐκπαιδεύσεως, ἡ ὁποία πλέον ἀσχολεῖται μέ τίς θετικές περισσότερο καί ἐλάχιστα μέ τίς ἀνθρωπιστικές ἐπιστῆμες.
Οἱ δύο βασικοί πυλῶνες πού τροφοδοτοῦσαν τά παιδιά μας, καί τά βοηθοῦσαν νά προχωρήσουν καί νά σταθοῦν στά πόδια τους, ἡ Οἰκογένεια δηλαδή, ὡς ἀνεφέρθη προηγουνένως, καί τό Σχολεῖο, πληγώθηκαν, τσακίστηκαν, ἀπώλεσαν τήν πνευματική καί ἠθική τους δύναμη, μέ τρόπο συστηματικό, καί μέ σατανικό σχέδιο καί μέθοδο πού ἐφαρμόστηκε ἐπί σειρά ἐτῶν, χωρίς δυστυχῶς, νά ἀντιδράσωμε οἱ Ἕλληνες, ὡς ἔπρεπε.
Ἡ ἀθεΐα κάνει θραύση, καί ὁ μηδενισμός σαρώνει τά Σχολεῖα, καί τήν τριτοβάθμια κυρίως ἐκπαίδευση.
Ἐχαιρέτισε, Μακαριώτατε, ὁ Λαός τήν δυσαρέσκειά Σας καί τήν στάση Σας ἔναντι τῶν ὑβριστῶν τοῦ γένους μας, καί ἐχαροποιήθη τά μέγιστα μέ τήν ἀπάντησή σας σέ πρόσωπο, τό ὁποῖον μέ ἐπηρμένην ὀφρύν ἐστράφη, καί ἀκόμη θέλει νά στρέφεται ἐναντίον τῶν ζωπύρων τοῦ Γένους μας, ὑπηρετώντας παρῳχημένες ἐποχές καί ἰδεολογίες, πού δοκιμάστηκαν ἀλλοῦ καί παταγωδῶς ἀπέτυχαν.
Ἔχομε χρέος νά σταθοῦμε ἐπάξια στίς ἀπαιτήσεις τῶν καιρῶν, καί νά ὑπερασπιστοῦμε τά ἱερά καί ὅσια τοῦ Γένους μας. Εἶναι ἀπαίτηση τοῦ Λαοῦ μας. Ἔχει κρεμαστεῖ ἀπό τά χείλη μας. Περιμένει καί ὡς πρός τό σημεῖον αὐτό παράκληση. Ἔχομε τόν τρόπο, γνωρίζομε τήν μέθοδο, διαθέτομε τήν ἐμπειρία. ἄς προχωρήσωμε μέ διάκριση. Πρέπει μέ τήν γνήσια εὐγενική ἑλληνική φωνή μας, νά στηρίξωμε τόν προδομένο Λαό μας, ἂν ἐπιθυμοῦμε νά σταθοῦμε στό ἴδιο βάθρο μέ τούς ἥρωες Κληρικούς πού διεδέχθημεν, εἰ δ’ ἄλλως θά πέσωμε, ἤ μᾶλλον θά μᾶς κατεβάσουν, ὡς μή δυναμένους νά ἀνταποκριθοῦμε στίς ἀπαιτήσεις τῶν καιρῶν.
Χρειάζεται ἑνότητα, προκειμένου νά σταθοῦμε ἐνάντια στό τέρας τῆς ἀποχριστιανοποίησης τοῦ Ἔθνους μας καί τῆς ἀποϊεροποίησης τῆς ζωῆς μας.
Θεωρῶ ὅτι μέ τήν λεπτότητα πού ἀπαιτεῖται, δέν πρέπει νά ἀφήνωμε, κατά τό κοινῶς λεγόμενον, νά πέφτῃ τίποτε κάτω. Ὁ λόγος μας δυναμικός, ἀληθινός, προφητικός νά διεγείρῃ ψυχάς καί καρδίας, ὥστε νά ψυχωθῇ ὁ Λαός, πού ἔχει πεσμένο ἠθικό, καί τόν κατάντησαν ζαλισμένο κοπάδι, ὡς προανεφέρθη.
Γνωρίζω ὅτι θά μᾶς κατηγορήσουν καί θά μᾶς πολεμήσουν. Θά δυσχεράνουν τό ἔργο μας, ὅμως τό ἔναυσμα τοῦ ἡρωισμοῦ εἶναι ἡ δυσχέρεια.
Μακαριστὸς Ἱεράρχης εἶχε εἴπει, προφητικῷ, θά ἔλεγα, τῷ τρόπῳ, ὅτι ἐμεῖς οἱ νεώτεροι Ἀρχιερεῖς θά ζήσωμε σέ πολὺ δύσκολες ἡμέρες καί καιρούς, καί θά κληθοῦμε νά διαχειρισθοῦμε δύσκολες καταστάσεις. Μήπως καί οἱ παλαιότεροι ἀπό ἐμᾶς δέν ἐβίωσαν παρόμοιες δυσκολίες; Καιροὶ, βλέπετε, παράλληλοι. Ἀγωνίσθηκαν τότε γιά τά ἐθνικά μας δικαιώματα καί τήν ἐθνική μας κυριαρχία. Γιά τήν Μακεδονία, γιά τήν Βόρειο Ἤπειρο, γιά τήν Θράκη, γιά τήν Κύπρο, γιά τίς ἀλησμόνητες πατρίδες τῆς Ἀνατολῆς. Ἐκεῖνοι ἔγραψαν ἱστορία μέ χρυσὰ γράμματα. Καί ἐμεῖς ἀγωνιζόμεθα, καί προσωπικῶς ὑποκλίνομαι στόν ἀγῶνα πολιῶν καί σεβασμίων Ἀδελφῶν, ἀλλά καί τῶν νεωτέρων, ὁλοκλήρου τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπικρατείας, κυρίως τῶν ἀκριτῶν Ἱεραρχῶν καί ἄλλων τῶν Βορείων Ἐπαρχιῶν (ὅπως λέγει ὁ σεβαστός μας Ἅγιος Θεσσαλονίκης στούς λόγους του), ἀλλά «τό καλύτερον εἶναι ὁ ἐχθρός τοῦ καλοῦ». Ἄς ἀφήσωμε τίς ὅποιες μικρές διαφορὲς ἢ ἀνθρώπινες διαφωνίες καὶ ἂς ἑνωθοῦμε, προκειμένου νά διασώσουμε ὅ,τι ἀπέμεινε σ’ αὐτόν τόν τόπο, καί νά στηρίξωμε τόν Λαό μας.
Βρισκόμαστε μπροστά σέ μιά πραγματικότητα. Ἡ Πατρίδα μας πορεύεται ὁδηγουμένη ἀπό τούς Πολιτικούς. Αὐτοί ἐκπαιδεύουν τά παιδιά μας. —Γιατί ὅμως τό ἐκπαιδευτικό σύστημα ἀφήνει ἀγράμματα τά παιδιά; Αὐτοί νομοθετοῦν. —Γιατί ὅμως ὑπάρχει τόση παρανομία καί παραβατικότης; Αὐτοί ἐνδιαφέρονται γιά τήν ποιότητα ζωῆς τῶν ἀνθρώπων. —Γιατί ὅμως ὑπάρχει τόση φτώχεια καί μιζέρια, καί καταδικάσθηκαν τόσα παιδιά μας καί μεγαλύτεροι ἀδελφοί μας στήν ἀνεργία; Αὐτοί ἔχουν στά χέρια τους τήν ὑγεία τοῦ Λαοῦ καί αὐτοί διαχειρίζονται τόν ἱδρῶτα του. —Γιατί ὅμως σέ κάθε χῶρο τόσα προβλήματα μαστίζουν τόν Λαό;
Ὁ Λαός τώρα μᾶς θέλει κοντά του. Θέλει νά ἀρθρώσωμε λόγο, νά ὑπερασπιστοῦμε τά πνευματικά, ἀλλά καί βιωτικά δικαιώματά του. Τά παιδιά κοιτοῦν στά μάτια τήν μάνα, καί ἀλλοίμονο ἄν ἐκείνη ἀδιαφορήσῃ γιά τήν προστασία τους.
Τά ἐγκλήματα πού ἔχουν διαπραχθῆ εἰς βάρος τοῦ Λαοῦ εἶναι μεγάλα, καί εἶναι φύσεως πλέον πνευματικῆς· γι’ αὐτό καί ἀφοροῦν ἄμεσα τήν Ἐκκλησία. Δυστυχῶς ἰσχύει τό: «Πάντες ἐξέκλιναν, ἅμα ἠχρειώθησαν∙ οὐκ ἔστι ποιῶν χρηστότητα, οὐκ ἔστιν ἕως ἑνός» (Ρωμ. Γ΄, 12). Ἡ Ἐκκλησία ἀπέμεινε. Πρέπει νά τά λάβωμε ὅλα αὐτά σοβαρῶς ὑπ’ ὄψιν μας, καί νά ὀργανώσωμε τήν ποιμαντική μας δραστηριότητα καί εὐθύνη, ὄχι μέ σύγχρονες, ψεύτικες, ἐκκοσμικευμένες, δυτικοτραφεῖς πρακτικές, ἀλλά μέ ἁγιοπνευματικό σχεδιασμό καί συνείδηση εὐθύνης ἔναντι Θεοῦ καί ἀνθρώπων.
Στὴν προσπάθεια νά ἐπιλύσωμε τὰ προβλήματα, τά ὁποῖα ἀντιμετωπίζει ὁ Λαός, δέν θά ὑποκαταστήσωμε τήν Πολιτεία, τῆς ὁποίας ὁ ρόλος καί τό ἔργο δέν συμπίπτει μέ τό δικό μας. Ἐμεῖς γνωρίζομε ὅτι τά προβλήματα ἔχουν θεολογικό – ὑπαρξιακὸ βάθος, καί ὅτι ἡ λύση τους εὑρίσκεται καί προαγματοποιεῖται μέσα ἀπό τήν πνευματικότητα, τήν θεολογία καί ἀνθρωπολογία.
Νά τονώσωμε τό Ἐθνικό αἴσθημα τοῦ Λαοῦ μας. Τήν πληγωμένη ὑπερηφάνειά του, τό τρωμένο κῦρος του. Ἦτο πολύ ἐνοχλητικό, ταπεινωτικό γιά μᾶς, τό ὅτι στά διάφορα blogs στό ἐξωτερικό, ὅταν παρήλαυνε ἡ ἀντιπροσωπεία τῆς Ἑλλάδος στό Στάδιο τῶν Ὀλυμπιακῶν Ἀγώνων τοῦ Λονδίνου πρό ὀλίγου καιροῦ, ἐφιλοξενήθησαν διάφορα σχόλια εἰς βάρος τῆς Πατρίδος μας. Πολύ ἐστοίχισε, πιστεύω, αὐτό στούς ἀθλητές μας.
Ἀκόμη, τά ὅσα γράφονται κατά καιρούς στόν ξένο τύπο εἰς βάρος τῆς Ἑλλάδος, εἶναι ἐπιβαρυντικά τοῦ ὅλου κλίματος ἀπελπισίας, τό ὁποῖο ἔχει καταλάβει τόν Λαό μας.
Δέν θά παραλείψω ἐδῶ, νά σημειώσω τά δημοσιεύματα τῆς Γαλλικῆς Ἐφημερίδος «LE MONDE» εἰς βάρος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, προερχόμενα μάλιστα ἀπό γραφίδα, φεῦ, Ἑλληνίδος. Σωστά ἔπραξε ὁ Μακαριώτατος καί ἡ Ἱερά Σύνοδος, πού ἀντέδρασε γιά τήν συκοφαντική αὐτή δυσφήμιση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς πατρίδος μας.
Ἡ Εἰδική Συνοδική Ἐπιτροπή ἐπί Πολιτιστικῆς Ταυτότητος, νά παρακολουθῇ σέ συνεργασία μέ ἄλλες ἐπιτροπές, καί μέ τίς κατά τόπους Ἱερές Μητροπόλεις τά θέματα, καί νά ἐνεργῇ κατάλληλα. Ἡ βοήθεια μας στό σημεῖο αὐτό καί πρός τήν Πολιτεία, θά εἶναι πολύτιμη. Ὅλοι ἀγαπᾶμε τήν Πατρίδα μας. Ποιός θά ὑπῆρχε γιά τήν Πολιτεία καλύτερος Σύμβουλος, μέ τήν διάκριση βεβαίως πού ἀπαιτεῖται πάντοτε, γιά τέτοια θέματα; Πολλάκις ἐκφέρουν γνώμη ἄσχετοι μέ τά ζητήματα αὐτά ἤ καί ἄνθρωποι πού δέν ἀγαποῦν τόν τόπο, ἀδαεῖς περί τήν ἱστορία κ.ο.κ. Ἐμεῖς πονᾶμε γιά κάθε σπιθαμή αὐτῆς τῆς γῆς, κλαῖμε γιά τήν ἱστορία μας, θυσιαζόμαστε γιά τήν πορεία τοῦ τόπου μας.
Γιά νά ἀποδώσῃ ὅμως ἡ ποιμαντική μας στήν ἐποχή τῶν μνημονίων, καλούμαστε νά ἀξιοποιήσουμε τό ἔμψυχο ὑλικό μας.
8. Τό ἔμψυχο ὑλικό πού διαθέτομε γιά τήν ποιμαντική μας διακονία
Ἡ Ἐκκλησία διαθέτει μεγάλα ἀναστήματα, σέ ὅλους τούς βαθμούς τῆς Ἱερωσύνης, γιά νά ἀνταποκριθῇ στίς αὐξημένες καί εἰδικές πλέον πνευματικές ἀνάγκες. Καί Ἀρχιερεῖς καί καταξιωμένους Ἱερεῖς, ἀλλά καί ζηλωτάς, μετ’ ἐνθέου ζήλου καί κατ’ ἐπίγνωσιν, Μοναχούς καί Μοναχάς. Προσωπικότητες κύρους, ἀρετῆς, ἐκκλησιαστικοῦ ἤθους, ἐμφορουμένους ὑπό τοῦ πνεύματος τῆς θυσίας, οἱ ὁποῖοι μέ ζέση ψυχῆς συμβάλλουν στό σωτήριο ἔργο καί στήν ἁγία ἀποστολή, πού καλούμεθα νά ἐπιτελέσωμε, εἰδικά στίς δύσκολες ἡμέρες μας.
Ὅλοι μας εἴμαστε ἕτοιμοι, αὐτή τήν ὥρα πού ὅλο τό οἰκοδόμημα τῆς χώρας μας ἀπειλεῖται μέ κατάρρευση —τήν ὁποία πιστεύομε ἀκράδαντα, ὅτι δέν θά ἐπιτρέψῃ ὁ Θεός, οὔτε εἰς πνευματικό, οὔτε εἰς γενικώτερο ἐπίπεδο— νά προσφέρωμε τόν ἴδιο τόν ἑαυτό μας, ὡς συνέβη διαχρονικά, προκινδυνεύοντες ὑπέρ τοῦ Λαοῦ, τόν ὁποῖο μᾶς ἐνεπιστεύθη ὀ Θεός.
Ἡ πραγματικότης, ἀλλά καί οἱ διάφορες στατιστικές βεβαιώνουν ὅτι ἕνα πολύ μεγάλο ποσοστό, πού ξεπερνάει τό 75%, μέ πρωτοπόρους τούς νέους, ἐμπιστεύεται τήν Ἐκκλησία. Καί ὅλα αὐτά, παρά τό ὅτι ἐπί τόσα ἔτη μᾶς διασύρουν καί μᾶς χτυποῦν ἀνελέητα, μή ὑπολογίζοντες ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι τό στήριγμα καί ἡ μάνα τοῦ Λαοῦ. Ἄν εἴχαμε περισσότερες δυνατότητες καί ἄνεση μεγαλυτέρα σήμερα, θά ἠδυνάμεθα ἀκόμη πιό μεγάλη, τεράστια, ἀνυπολόγιστη ὑπηρεσία, νά προσφέρωμε στόν κόσμο, ξέχωρα ἀπό τήν πνευματική του στήριξη.
Πρέπει νά διαψεύσωμε ὅλους ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι μᾶς θέλουν ὡς ἕνα κατάλοιπο μουσειακῆς μνήμης γιά τήν κοινωνία μας, γιά τήν Πατρίδα μας.
Σήμερα αὐτός ὁ τόπος χρειάζεται συγχρόνους ἱεραπόστολους, ἡγέτες, πνευματικούς ἐπαναστάτες, οἱ ὁποῖοι θά ἀναταράξουν τά λιμνάσαντα καί λιμνάζοντα ὕδατα, καί θά ἀναβαθμίσουν τόν τόπο πνευματικά, μέσα ἀπό τήν μία Πίστη, τήν Ὀρθόδοξη σωτήρια Πίστη, ὁδό καί πορεία.
Τώρα εἶναι ἡ κρίσιμη ὥρα τῆς Ἐκκλησίας, γιά νά μπορέσῃ μέσα ἀπό τήν παρουσία, καί τήν πνευματική, καί ἐν γένει ἐργασία πνευματοφόρων, δυναμικῶν, ἁγίων Κληρικῶν, ὄχι ἁπλῶς νά δείξῃ μέ ἀναφορές μόνο στό παρελθόν, ἀλλά καί μέ τήν θυσιαστική ἐμπειρία τοῦ παρόντος, τί μπορεῖ καί τί ἔχει νά προσφέρῃ στόν κόσμο.
Τώρα, πού ὀρθώνεται ἐνώπιόν της ἡ πελώρια ἀναζήτηση καί κραυγή αὐτοῦ τοῦ προδομένου Λαοῦ γιά σωτηρία, ἀλλά καί τό δικό της τεράστιο χρέος ἔναντι Θεοῦ καί ἀνθρώπων.
Ὅμως, ὅπως ἐλέχθη ἤδη, «τό καλύτερο εἶναι ἐχθρός τοῦ καλοῦ» καί γιά τόν λόγο αὐτό ἀξίζει τόν κόπο, νά κάνωμε κάποιες σκέψεις.
Θεωρῶ ὅτι ἕνα ἀπό τά ἐκφραστικώτερα κείμενα, σύν τοῖς ἄλλοις, πού ἔχει γραφῆ γιά τήν ἀξία καί τήν προσφορά τοῦ Ἱερέως εἶναι τό ἑξῆς χωρίο τοῦ Ἁγίου Ἰσιδώρου τοῦ Πηλουσιώτου:
«Ἅπτει λύχνον ὁ Θεός Ἱερέα, καί τίθησιν αὐτόν ἐπί τήν λυχνίαν τῆς Αὑτοῦ φωτοφόρου καθέδρας, ἵνα ἐξαστράπτῃ φωτισμόν τῇ Ἐκκλησίᾳ, καί δογμάτων καί πράξεων».
Διαθέτομε ἆρα γε τέτοιο ὑλικό; Πιστεύω ὅτι τά πράγματα χρῄζουν βελτιώσεως.
Ἔχομε Ἱερεῖς Ἁγίους καί κατηρτισμένους, ἀλλά στό σύνολό του ὁ Ἱερός μας Κλῆρος χρειάζεται ἔμπνευση καί τό ὑλικό, πού θά τοῦ χρησιμεύσῃ ὡς κινητήριος δύναμις. Αὐτό πρέπει ἰδιαιτέρως νά μᾶς ἀπασχολήσῃ. Μήν ἐλπίζετε στήν Ἐκκλησιαστική Ἐκπαίδευση. Ἐφ’ ὅσον ἐμεῖς ὡς Ἐκκλησία δέν τήν ἔχομε στά χέρια μας, ἐλάχιστα θά ἐπιτύχωμε. Πρέπει μάλιστα να ληφθῇ ὑπ’ ὄψιν καί ἡ κατά καιρούς ἀρνητική στάση τῆς Πολιτείας ἔναντι τῶν Ἐκκλησιαστικῶν Σχολείων, τά ὁποῖα ἐπιθυμεῖ νά καταργήσῃ, καί ἐφευρίσκει παντοίους τρόπους γιά νά τό ἐπιτύχῃ.
Δέν θά ἀναφερθῶ στά δικά μας ἡμαρτημένα πάνω στό θέμα αὐτό· ἐξ ἄλλου εἶναι τοῖς πᾶσι γνωστά, καί πολλάκις ἔχει γίνει λόγος γιά αὐτά τά θέματα.
Ἔχουν οἱ Κληρικοί μας τά πνευματικά ἐφόδια, τά ὁποῖα ἀπαιτοῦνται γιά τήν ἄσκηση τῆς ποιμαντικῆς τους διακονίας σ’ αὐτή τήν τόσο δύσκολη καί ἀπνευμάτιστη ἐποχή;
Οἱ καιροί εἶναι δύσκολοι καί ἀπαιτοῦν:
1. Κατάρτιση μέ θεολογικές γνώσεις, ὥστε οἱ Ἱερεῖς νά δύνανται νά συζητοῦν, νά συνομιλοῦν, νά ἔχουν ἐπιχειρήματα, ὅταν εὑρίσκωνται ἀντιμέτωποι μέ ἀνθρώπους πού θέτουν ποικίλα ζητήματα. Ἐπίσης χρειάζεται ἐπιμόρφωση τῶν Ἱερέων μας μέσα ἀπό εἰδικά σεμινάρια. Ἀπόκτηση ἐξειδικευμένων γνώσεων πάνω σέ συγκεκριμένα θέματα, ὥστε νά δύνανται ἐπί συγκεκριμένων θεμάτων νά ἐκπροσωποῦν τήν Ἐκκλησία. Εἶναι λάθος νά μιλοῦν ὅλοι γιά ὅλα. Ἡ ἀληθής ὅμως θεολογία προέρχεται ἀπό τήν οὐσιαστική βαθειά σχέση τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό. Ἀπό τήν προσευχή, τήν νηπτική ζωή καί θεωρία. «Εἰ θεολόγος εἶ, ἀληθῶς προσεύξῃ καί εἰ ἀληθῶς προσεύχῃ, θεολόγος εἶ» (Ἅγιος Νεῖλος, P.G 79, 1180). Οἱ θεούμενοι ἄνθρωποι μόνο, μποροῦν νά φωτίσουν τά σκοτάδια, νά γίνουν παρακλήτορες, καί νά ὁδηγήσουν στήν σωτηρία.
2. Θερμουργό ζῆλο γιά τό ἱερό καί ἅγιο Λειτούργημά μας. «Ἀρκεῖ εἷς ἄνθρωπος ζήλῳ πεπυρωμένος ὁλόκληρον δῆμον διορθώσασθαι» (Ἰω. Χρυσ. Εἰς Ἀνδριάντας,PG 49, 34). Νά ἔχουν κάνει τήν Ἐκκλησία, τόν Ναό, σπίτι τους, καί αὐτήν ἀκόμα τήν οἰκογένειά τους θεραπαινίδα τοῦ Θεοῦ καί τοῦ Λαοῦ. Ὁ Λαός μας χρειάζεται ἐπανευαγγελισμό. Ἄς σημειωθῆ ὅτι κατά τίς δύσκολες αὐτές ὧρες καιροφυλακτοῦν οἱ αἱρετικοί κατά τήν γνωστή σέ ὅλους μας τακτική τους, προκειμένου νά κατασπαράξουν τά πρόβατα. Ὁ Ἅγιος Ἁπόστολος Παῦλος παραγγέλλει: «Προσέχετε οὗν ἑαυτοῖς καί παντί τῷ ποιμνίῳ, ἐν ὧ ὑμᾶς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἔθετο Ἐπισκόπους, ποιμαίνειν τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ, ἥν περιποιήσατο διά τοῦ ἰδίου αἵματος. Ἐγώ γάρ οἶδα τοῦτο, ὅτι εἰσελεύσονται μετά τήν ἄφιξιν μου λύκοι βαρεῖς εἰς ὑμᾶς, μή φειδόμενοι τοῦ Ποιμνίου» (Πραξ. κ΄, 28-29).
3. Ὑπομονή, γιατί τό ἔργο εἶναι καί δύσκολο καί ἐξαιρετικά ἐπίπονο.
4. Ἀσκητική ζωή. Νά ἀπαλλαγοῦμε ὅλοι μας ἀπό τήν κοσμική νοοτροπία καί τήν προκλητική ἐμφάνιση. Ὁ κόσμος ἀναζητεῖ ἀσκητικό ἦθος καί ἁγιοπατερικό ὕφος. Οἱ παληές ἐποχές καί τά αὐτονόητα ἔχουν τελειώσει. Ἡ λιτότητα στήν ζωή μας, ἡ ταπείνωση, ἡ ἔκφραση τῆς εἰλικρινοῦς ἀγάπης γιά τόν ἄνθρωπο, εἴτε στήν χαρά, εἴτε στόν πόνο, οἰκοδομοῦν τήν πνευματική σχέση τοῦ ποιμένος μέ τόν Λαό. Ἡ ποιμαντική ἀπό τό Γραφεῖο καί ἡ τηλεποιμαντική ἔχουν πρό πολλοῦ τελειώσει. Οἱ πομπώδεις ἐκδηλώσεις ἐλάχιστα προσφέρουν.
5. Ἡ μεταξύ μας ἑνότητα, πού πρέπει νά προάγεται ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης καί τῆς ἀγάπης, παραμεριζομένων τῶν ὅποιων μεταξύ μας διαφορῶν. Ὁ Λαός ἀπογοητεύεται, ὅταν ἀντιλαμβάνεται μεταξύ μας χάσματα, διότι ἔχει τό ἰδικό του αἰσθητήριο μέ λεπτότητα καί ἀκρίβεια.
6. Τό θέμα τῆς ἐπανδρώσεως τῶν Ἱερατικῶν κενῶν.
Το πρόβλημα τό ὁποῖο ἀντιμετωπίζομε κατά τά τελευταῖα ἔτη εἶναι τεράστιο, ἀφοῦ δέν διορίζονται πλέον Ἱερεῖς, ἕνεκα τῶν μνημονίων.
Ἄν συνεχισθῇ ἡ κατάσταση αὐτή, φοβοῦμαι ὅτι ἡ ὕπαιθρος, ἀλλά καί Ναοί μεγάλων πόλεων, θά μείνουν χωρίς Ἱερεῖς, μέ ἀπρόβλεπτες πνευματικές συνέπειες γιά τόν Λαό.
Δυστυχῶς, ἐνῶ ἐμεῖς συγκακοπαθοῦμε μέ τόν Λαό, καί συμμεριζόμενοι τίς πολλές καί ποικίλες δυσκολίες πού ἀντιμετωπίζει ἡ Πατρίδα μας, δέν προβαίνομε σέ χειροτονίες Ἱερέων, προκειμένου νά μήν ἐπιβαρύνωμε τό Κράτος μέ διορισμούς, σέ κάποιες περιπτώσεις, ὡς ἐπληροφορήθημεν, στό ἐγγύς παρελθόν ἡ Πολιτεία δέν ἔπραξε τό ἴδιο.
Θεωρῶ ὅτι χρειάζεται πλέον ἕνα σχέδιο ἐκ μέρους τῆς Ἐκκλησίας πρός ἀντιμετώπιση αὐτῆς τῆς τόσο μεγάλης δυσκολίας. Τό σχέδιο αὐτό πρέπει νά ἔχῃ δύο σκέλη.
Τό πρῶτο εἶναι ἡ στάση μας, ὡς πρός τό θέμα αὐτό, ἔναντι τῆς Πολιτείας. Μέ παρρησία πρέπει νά θέσωμε τό ζήτημα τῆς ἐξυπηρετήσεως τοῦ Λαοῦ μας μέ τόν διορισμό Ἱερέων. Εἶναι ἄδικο, γιά τήν Ἐκκλησία γιά τόν Ὀρθόδοξο Ἑλληνικό Λαό, τό ὅτι δέν διορίζονται Κληρικοί γιά τήν ἐξυπηρέτηση τῶν λειτουργικῶν ἀναγκῶν τοῦ ποιμνίου μας. Δέν εἶναι δυνατόν νά ἰσχύει γιά τόν Ἱερό Κλῆρο ὅτι γιά τούς Δημοσίους Ὑπαλλήλους καί νά συρρικνώνεται ἡ λειτουργική παρουσία τῶν ποιμένων έξαιτίας τῆς δραματικῆς μειώσεως τοῦ ἀριθμοῦ των. Πῶς θά θεραπευθοῦν οἱ τόσες πνευματικές ἀνάγκες; Στήν ὕπαιθρο μόνο ὁ Ἱερεύς ἀπέμεινε, ἄν ἀπέμεινε. Ἀπό τήν παρουσία τοῦ καλοῦ Ἱερέως πηγάζει ἡ ἐλπίδα καί ἡ ὑπομονή.
Καί τό δεύτερο. Τί θά κάνωμε πλέον ἑμεῖς ὡς Ἐκκλησία ἐσωτερικά πρός ἀντιμετώπιση αὐτῆς τῆς δυσκολίας;
Τά πράγματα, ἤδη ἄλλαξαν. Ἡ Ἐκκλησία εὑρίσκεται πρό τεραστίων, κοσμογονικῶν ἀλλαγῶν καί πρέπει πλέον μέ τά νέα δεδομένα νά προχωρήσῃ, γιατί αὐτός εἶναι ὁ σκοπός καί προορισμός της. Δέν εἶναι δυνατόν νά σταματήσῃ ἡ σωτήρια πορεία μας καί τό ποιμαντικό καί ἱεραποστολικό μας ἔργο, ἔστω καί ἄν σταματήσουν νά μᾶς πληρώνουν καί νά διορίζουν Ἱερεῖς.
Δυστυχῶς, ἐπαναπαυθήκαμε τόσα χρόνια στίς «δάφνες μας», καί εὑρισκόμεθα ἤδη «ξεσκέπαστοι», κατά τό κοινῶς λεγόμενον, πρό τῶν νέων ἀλλαγῶν καί ἀπαιτήσεων.
Σωστά μιλᾶμε περί τῶν ὅσων μᾶς ἥρπασαν κατά καιρούς, γιά τήν καταλήστευση τῆς Ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας, περί τῶν ὅσων κατεπάτησαν, καί πού εἶναι —ὡς εὐστόχως μέ πόνο ψυχῆς καί μέ παρρησία ἔχει λεχθῆ καί ἀπό τόν Μακαριώτατο καί ἀπό ἄλλους Ἀρχιερεῖς— τό 96% τῆς περιουσίας αὐτῆς. Καί δέν θά πάψωμε νά τό λέγωμε καί νά ἀπαιτοῦμε τήν ἄρση τῆς ἀδικίας, μέ παρρησία καί θάρρος, διότι αὐτά δέν εἶναι δικά μας, ἀλλά τοῦ Λαοῦ καί ὑπέρ τοῦ Λαοῦ τά ἐχρησιμοποίησε καί τά ἀξιοποίησε, ἀλλά καί ὅσα ἀπέμειναν τά ἀξιοποιεῖ ἡ Ἐκκλησία, ἐφ’ ὅσον ἡ Πολιτεία δέν τήν ἐμποδίζει. Ἡ μισθοδοσία τῶν Ἱερέων μας εἶναι ἀποτέλεσμα εἰδικῶν συμβάσεων μέ τήν Πολιτεία. Δέν κάνουν χάρη στούς Ἱερεῖς μας δίδοντας τόν μισθόν. Αὐτά προέρχονται ἀπό τήν ἐκκλησιαστική περιουσία, πού πῆρε κατά καιρούς τό κράτος. Ὅλα αὐτά τυγχάνουν τοῖς πᾶσι γνωστά. Ἀλλά τώρα ἰσχύει μᾶλλον τό, «οὐκ ἄν λάβοις, παρά τοῦ μή ἔχοντος». Ἀνάγκη καί καιρός νά ὀργανωθοῦμε.
Ὁ ὁρισμός εἰδικῆς Ἐπιτροπῆς ἀπό τήν Ἐκκλησία, ἀπαρτιζομένης ἀπό κατάλληλα πρόσωπα, Ἀρχιερεῖς, Ἱερεῖς καί λαϊκά στελέχη (ἀξιοποίηση τῶν μελῶν τοῦ ΙΣΚΕ), γιά τήν εἰς βάθος μελέτη τοῦ θέματος, θά βοηθήσῃ πολύ.
Πρέπει νά μᾶς ἀπασχολήσῃ τό πῶς θά καλύψωμε τίς ἱερατικές ἀνάγκες καί πῶς θά βοηθήσωμε τοῦς Ἱερεῖς μας, νά ἀσκήσουν τά καθήκοντά τους τήν ὥρα πού πολλοί ἀπό αὐτούς πένονται. Ἡ Ἐπιτροπή αὐτή πρέπει νά μελετήσῃ τά περί χειροτονίας ἐργαζομένων σέ ἄλλες ἐργασίες συμβατές μέ Ἱερατικό Λειτούργημα καί ἀξίωμα, χειροτονίες συναξιούχων ἐμφορουμένων μέ ἱερό ζῆλο, ἀσφάλιση Ἱερέων πού χειροτονοῦνται ἐκτός μισθολογίου, κλπ. [6] .
Μέ τέτοιο ἔμψυχο ὑλικό μποροῦμε νά ἐλπίζουμε στήν ἀνασυγκρότηση τῆς Ἐνορίας.
9. Ἡ ἀνασυγκρότηση τῆς Ἐνορίας
Ἡ Ἐνορία εἶναι τό κύτταρο τῆς Ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς. Ἄν δέν λειτουργῇ σωστά ἡ Ἐνορία, τό ἐκκλησιαστικό ἔργο δέν προάγεται. Ἡ Ἐνορία εἶναι ἡ οἰκογένεια, τό σπίτι, ἡ συντροφιά, ἡ συμπαράσταση, ὁ χῶρος πού ἀναπαύει τίς ψυχές, γιατί βρίσκουν θαλπωρή, λόγο παραμυθίας καί προσφορά ἀγάπης.
Ἐκεῖ ὁ ἄνθρωπος συνατᾶ τόν ἄνθρωπο πού τόσο λείπει ἀπό τήν ζωή μας σήμερα, ἀφοῦ χάθηκαν οἱ ἀνθρώπινες σχέσεις. Κυρίως ὅμως, στήν Ἐνορία, μέσα ἀπό τό Ἐκκλησιαστικό σῶμα καί τήν Λειτουργική καί Εὐχαριστιακή ζωή καί Τράπεζα, ὁ ἄνθρωπος συναντάει τόν Λυτρωτή καί Σωτῆρα του, τόν Ἰησοῦ Χριστό.
Ὁ ἀνοιχτός Ναός, ἡ ἀγάπη τοῦ Ἱερέως, ἡ ἀνοιχτή καρδιά καί ἀγκαλιά γιά νά δέχεται τούς ἀνθρώπους, ὁ γλυκύς καί παραμυθητικός λόγος, ἡ θαλπωρή ὡς ἀντίδοτο τῆς μοναξιᾶς καί τῆς σύγχρονης παγωμάρας πού δημιουργεῖ ἡ ἀπανθρωπιά, στηρίζουν, βοηθοῦν καί ἐνισχύουν τούς ἀνθρώπους, νοηματοδοτοῦν τήν ζωή, ἀναπληρώνουν τήν χαμένη σήμερα οἰκογένεια.
Τώρα πιά ἡ Ἐνορία πρέπει νά λειτουργῇ ἐπί 24ώρου βάσεως. Ἡ κάλυψη καί τῶν ὑλικῶν ἀναγκῶν θεραπεύεται ἄριστα διά τῆς Ἐνορίας, ἀφοῦ ἡ ζωή εἶναι κοινή γιά ὅλα τά μέλη. Θά μπορούσαμε στό σημεῖο αὐτό νά θυμηθοῦμε τόν Ἱερό Χρυσόστομο, ὁ ὁποῖος λέγει γενικά γιά τήν Ἐκκλησία, ὅμως ἰσχύει πιστεύω εἰδικά γιά τήν Ἐνορία,«Οἰκία κοινή ἡ Ἐκκλησία. Οἶκός ἐστιν ἡ Ἐκκλησία πατρικός. Μήτηρ ἡ Ἑκκλησία τῶν οἰκείων τέκνων καί λιμήν πνευματικός...».
Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναυπάκτου γράφει γιά τήν Ἐνορία: «Ἡ κάθε Ἐνορία εἶναι ἕνα μικρό κύτταρο καί γνώρισμα τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή, εἶναι πνευματική οἰκογένεια, πνευματικό ἰατρεῖο, πνευματικό λιμάνι. Αὐτό ἐκδηλώνεται μέ πολλούς τρόπους, ἤτοι μέ τήν Θεία Λειτουργία, τίς Ἱερές Ἀκολουθίες, τά Ἱερά Μυστήρια, τό κήρυγμα καί τήν κατήχηση, τήν φιλανθρωπία καί τίς κοινωνικές δραστηριότητες» (Ἐνιαύσιο, 2010, σελ. 39).
Τώρα, στίς δύσκολες ὧρες πού περνοῦν οἱ ἄνθρωποι, φαίνεται ἰδιαιτέρως ὁ εὐεργετικός ρόλος τῆς Ἐνορίας. Ἡ συγκέντρωση τῶν νέων, οἱ ἀθλητικές δραστηριότητες, οἱ πολιτιστικές καί παραδοσιακές τελετές, ἡ προαγωγἠ τῶν πνευματικῶν δεσμῶν, ὁ ἐθελοντισμός, ἡ τράπεζα αἵματος, ἡ κατήχηση ἀπό νηπιακή ἡλικία κλπ. εἶναι οἱ ἱστοί τοῦ ζωντανοῦ αὐτοῦ ἐκκλησιαστικοῦ κυττάρου. Στίς Ἐνορίες τῶν μεγάλων πόλεων καλλιεργοῦνται οἱ Ἐκκλησιαστικές Τέχνες, καί γίνονται τόσα ἄλλα πράγματα.
Τέλος, ἐπιβάλλεται νά ἀξιοποιήσουμε ὅλα τά μέσα πού διαθέτομε γιά τήν ποιμαντική μας διακονία
10. Τά μέσα πού διαθέτομε
· Ἡ βάση εἶναι πνευματική, καί τά μέτρα πρωτίστως εἶναι πνευματικά.Κοντά σέ ὅσα ἀνεφέρθησαν, θά ἠδυνάμεθα νά προσθέσωμε ὅτι ἡ παροῦσα δύσκολη κατάσταση τήν ὁποία ζοῦμε, ἀπαιτεῖ θερμή προσευχή πρός τόν Θεό. Ἤδη βιώνομε τήν ἀδυναμία καί τήν ἀσθένειά μας. Πόσο ἐπίκαιρα εἶναι τά λόγια τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου, «Πόλεμός ἐστιν ἐν τῆ ἀγορᾷ, μάχη ἐστί τά πράγματα τά καθημερινά, κλυδώνιον ἐστί καί χειμών. Δεῖ τοίνυν ὅπλων ἡμῖν∙ μέγα δέ ὅπλον ἡ εὐχή.... πολλοί γάρ καθ’ ἐκάστην ἡμέραν οἱ σκόπελοι καί πολλάκις προσέρραξε τό σκάφος καί κατεποντίσθη. Διά τοῦτο εὐχῆς δεῖ μάλιστα ἑωθινῆς καί νυκτερινῆς» (Εἰς Ἐβρ., Ὁμιλ ΙΔ΄, 4, ΕΠΕ 24, 558 -MG 63, 116).
Πολύ στηρίζει τούς ἀνθρώπους τό ὅτι γνωρίζουν ὅτι προσευχόμεθα μαζί τους γιά τήν ὑπέρβαση τῶν δυσκολιῶν. (Ἡ ἐμπειρία μας ἀπό τήν τέλεση Ἱερᾶς Ἀγρυπνίας ἐπί τοῦ Τάφου τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου, κάθε Παρασκευή, εἶναι συγκλονιστική, καθ’ ὅσον ἡ ἀνταπόκριση τοῦ κόσμου εἶναι μεγάλη).
· Ἡ νηστεία ὡς συνοδός τῆς προσευχῆς, τόν Θεόν ἵλεων ποιεῖ ὑπέρ τῶν ἀνθρώπων. «Εἶδες ... πόσον ἰσχύει εὐχή; Ἀεί μέν οὖν μεγάλη τῆς εὐχῆς ἡ δύναμις∙ τό δέ μετά νηστείας εἶναι εὐχήν, δυνατότερον ποιεῖν τήν ψυχήν» (Ἱερός Χρυσόστομος, Εἰς Μεγάλην Ἑβδομάδα καί εἰς τό «Αἴνει ἡ ψυχή μου», 4, ΕΠΕ 35. 542- MG55, 524-525).
Ὅ,τι δέν μποροῦσαν οἱ ἅγιοι ἀνθρωπίνως νά καταφέρουν τό ἀνέθεταν στό Θεό.
· Ἡ Λειτουργική καί Μυστηριακή ζωή τῆς Ἐκκλησίας, μέ κέντρο τό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Καί πάλι ὁ Ἱερός Χρυσόστομος θά μᾶς εἴπῃ γιά τήν δύναμη πού λαμβάνομε ἀπό τήν μετοχή μας στό Μυστήριο τῶν Μυστηρίων: «Ὡς λέοντες τοίνυν πῦρ πνέοντες, οὕτως ἀπό τῆς τραπέζης ἀναχωρῶμεν ἐκείνης, φοβεροί τῷ διαβόλῳ γενόμενοι» (Εἰς Ἰωανν., Ὁμιλ. ΜΣΤ΄, 3-4 , ΕΠΕ 13, 580-584).
· Χρειάζονται ὅμως καί ὑλικά μέσα γιά νά ἀντιμετωπίσωμε τίς ἀνάγκες τοῦ Λαοῦ.
Πῶς θά συνεχισθῇ ἡ φιλανθρωπική διακονία; Πῶς θά συνεχισθῇ ἡ παροχή τροφῆς, ὥστε νά μή ἐξαθλιωθοῦν οἱ ἄνθρωποι ἀπό τήν πεῖνα καί τήν ἀνέχεια; Πῶς θά συνεχισθῇ στήν δύσκολη αὐτή ὥρα τῶν μνημονίων, ἡ ἐπιδότηση ἀπό τήν Ἑκκλησία τῶν τριτέκνων Χριστιανικῶν οἰκογενειῶν τῆς Θράκης; Πῶς θά συνεχισθῇ τό προνοιακό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας, σέ μιά ἐποχή πού ἡ Πολιτεία καί τά διάφορα Ταμεῖα ἀδυνατοῦν, νά καλύψουν τίς πάγιες εἰσφορές τῶν ἀσφαλισμένων, οἱ ὁποῖοι περιθάλπονται στά Ἱδρύματα τῆς Ἐκκλησίας; Ἀκούεται ἔντονη στά ὦτα μας ἡ κραυγή ἀγωνίας τῶν Σεβασμιωτάτων Ἱεραρχῶν πού συντηροῦν Ἱδρύματα∙ (Καλαβρύτων καί Αἰγιαλείας κ. Ἀμβροσίου, Μονεμβασίας καί Σπάρτης κ. Εὐσταθίου, Ἠλείας κ. Γερμανοῦ).
Ἔχομε μιλήσει πολλάκις γιά τήν ἀξιοποίηση τῆς περουσίας μας. Ἀλλά γιά νά γίνῃ αὐτό πρέπει νά γνωρίζωμε τί ἔχομε. Ἀνάγκη λοιπόν δραστηριοποιήσεώς μας ὡς πρός τό θέμα αὐτό. Ἀλλά θά γίνῃ ἀναφορά σέ ἄλλη εἰσήγηση γιά τά θέματα αὐτά.
· Εὐαισθητοποίηση ὅλων τῶν ἀνθρώπων, ὥστε νά κατανοήσουν ὅτι δέν μπορεῖ νά ἰσχύῃ εἰδικά σήμερα, ἀλλά καί πάντοτε, τό «ὅς μέν πεινᾶ, ὅς δέ μεθύει». Ἡ ἐλεγκτική γλῶσσα τῆς Ἐκκλησίας πρέπει νά θίξῃ τίς χορδές, ἀκόμα καί τῶν ἀδιαφόρων ἤ σκληρόκαρδων ὡς πρός τό θέμα αὐτό.
Ὁ λόγος τοῦ Κυρίου, «μή θησαυρίζετε ὑμῖν θησαυρούς ἐπί τῆς γῆς, ὅπου σής καί βρῶσις ἀφανίζει» (Ματθ. β’, 19-21), ἔχει διαχρονική ἰσχύ, καί ἀκούεται τομώτερος ὑπέρ πᾶσαν μάχαιραν.
Σήμερα διαπιστώνομε ὅτι ἡ ἀγάπη πῆρε διαζύγιο ἀπό τήν δύναμη. «Ὅποιος ἀγαπάει δέν ἔχει τήν δύναμη νά βοηθήσῃ, καί ὅποιος ἔχει τήν δύναμη νά βοηθήσῃ, δέν θέλει νά τό πράξῃ» (Λόγος μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Χριστοδούλου).
Ἡ Χρυσοστομική γλῶσσα τῆς Ἑκκλησίας γιά τήν «κόλαση» πού περιμένει τούς πλουσίους, τούς ἔχοντας, οἱ ὁποῖοι καταντοῦν πλεονέκτες, χωρίς νά μποροῦν νά ἀντιληφθοῦν τήν δεινή κατάσταση στήν ὁποία ἔχουν περιέλθει ἐμπερίσταστοι ἀδελφοί τους, πρέπει νά χρησιμοποιηθῇ καί σήμερα.
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος λέγει χαρακτηριστικά: «Μή παρίδῃς, μή παραδράμῃς τόν ἀδελφόν, μή ἀποστραφῆς ὡς ἄγος, ὡς μίασμα, ὡς ἄλλο τί τῶν φευκτῶν καί ἀπηρτημένων» καί ἀλλοῦ: «Ὄρεξον τροφήν, ὄρεξον ῥάκος, προσένεγκε φάρμακον, κατάδησον τραύματα, ἐρώτησον τί περί τῆς συμφορᾶς, περί καρτερίας φιλοσόφησον, θάρσησον, πρόσελθε...» (Περί φιλοπτωχίας, Λόγος ΙΔ’, MPG, 35, 893).
· Οἱ κοινές πλέον τράπεζες, μέ τήν ὑπηρεσία ἐθελοντῶν, ἤ καί τῶν ἴδιων τῶν συνδαιτημόνων, εἶναι ἀπαραίτητες. Προσθέτομε τήν λειτουργία τραπεζῶν τροφίμων, ἐνδύσεως, σχολικῶν εἰδῶν, στέγης ἀστέγων, ταμείων ἀλληλοβοηθείας, γευμάτων ἀγάπης (συσσιτίων), κλπ.
· Ἡ περικοπή διαφόρων, μή ἀναγκαίων δαπανῶν γιά τούς Ναούς, θά βοηθήσῃ στήν ἀντιμετώπιση πολλῶν δυσκολιῶν.
· Γνωρίζω ὅτι εἴμαστε ἕτοιμοι, τό ἔχομε διακηρύξει, καί ἄν χρειασθῇ θά τό ξαναποῦμε, ὅτι εἴμαστε ἕτοιμοι, νά δώσωμε τά πάντα ὡς Ἐκκλησία γιά νά σώσωμε τόν Λαό μας, ὡς συνέβη κατά τό παρελθόν, ἐφ’ ὅσον χρειασθῇ. (Μακάρι νά μή φθάσωμε σ’ αὐτό τό σημεῖο πενίας τοῦ Λαοῦ). Καί μεῖς οἱ Ἀρχιερεῖς, ἀκόμα καί αὐτά τά ἐγκόλπιά μας, εἴμαστε ἕτοιμοι νά τά προσφέρωμε γιά νά ψωμίσωμε τούς ἀδελφούς μας. Ἔχομε τά παραδείγματα τῶν Ἁγίων Πατέρων μας, τῶν μεγάλων Ἱεραρχῶν Βασιλείου, Χρυσοστόμου, Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου καί τόσων ἄλλων. Ἔχομε ἐνώπιον μας τίς θυσίες Ὁσίων, πού ἐπωλήθησαν ἀκόμη καί ὡς δοῦλοι, γιά νά σώσουν τά πνευματικά τους παιδιά. Ἔχομε τά προηγούμενα κατά καιρούς, τῶν θυσιῶν τῆς Ἐκκλησίας γιά τόν Λαό, σέ χρόνους σκλαβιᾶς καί Κατοχῆς, πού μάζευαν ἀπό τούς δρόμους τούς πεινασμένους καί ἑτοιμοθάνατους, γιά νά τούς δώσουν ἕνα κομμάτι ψωμί ἀπό τό ἐλάχιστο πού ὑπῆρχε καί ἕνα ποτήρι νερό.
3. Ἡ ἐνημέρωση τοῦ Λαοῦ παντί τρόπῳ. Στήν προσπάθεια κατασυκοφάντησης, ἐμεῖς πρέπει νά ὀρθώνωμε λόγο μέ ὑπευθυνότητα, διάκριση καί σεμνότητα, γιά νά πληροφορῆται ὁ Λαός τήν ἀλήθεια. Εἶναι σαφής ὁ λόγος τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Παύλου: «Τήν διακονίαν σου πληροφόρησον» [7] .
Πρός τοῦτο χρειάζεται ἀξιοποίηση ὅλων τῶν μέσων ὄχι γιά ἁπλῆ ἐνημέρωση, ἀλλά γιά ἐπανευαγγελισμό, πού τόσο τόν ἔχει ἀνάγκη ὁ Λαός μας. α) Τοῦ λόγου, γραπτοῦ ἤ προφορικοῦ (κήρυγμα, συζητήσεις, ὁμιλίες), & β) Ὅλων τῶν Μ.Μ.Ε., μέ κάθε εὐκαιρία, ἐκκλησιαστικῶν καί ἄλλων. (Σέ ἄλλη εἰσήγηση σχετικά μέ τό θέμα αὐτό θά ἀκουσθοῦν πιστεύω πολλά, προκειμένου νά ληφθοῦν ἀποφάσεις).
Γ’
· Ἀδελφοί καί πατέρες,
Στήν τόσο σκληρή αὐτή ἐποχή, στήν τόσο μεγάλη κρίση πού βιώνει ὁ Λαός, ἡ Ἐκκλησία πρέπει νά ἀρθρώσῃ λόγο. Ὁ ρόλος τοῦ θεατή δέν τῆς ταιριάζει, ἀλλά καί τήν ἐκθέτει.
Τό μήνυμα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι σωτήριο, σαφέστατο, παρήγορο, λυτρωτικό.
Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Μονογενής Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ καί Πατρός, ἐνηνθρώπησε, ἵνα τόν ἄνθρωπον θεόν ἀπεργάσηται.
Ταπεινώθηκε, γιά νά ὑψωθοῦμε.
Γεννήθηκε ἐν χρόνῳ, γιά νά κάνωμε ἐμεῖς ὑπέρβαση τοῦ χρόνου.
Ἀπέθανε, γιά νά νικήσῃ τόν θάνατο.
Ὁ Θεός δέν εἶναι μιά ἀφηρημένη ἰδέα, δέν εἶναι μιά ἀνάμνηση τοῦ παρελθόντος, οὔτε μιά ρομαντική συναισθηματική ἱστορία, ἀλλά πρόσωπο πού καλεῖ τόν ἄνθρωπο νά τόν ἀνυψώσῃ ὡς πρόσωπο, νά τόν σώσῃ, νά τόν λυτρώσῃ, νά τόν ἀφθαρτοποιήσῃ καί ἀπαθανατίσῃ.
Ὁ Θεός εἶναι ζωντανός, εἶναι ἀγάπη, καί ὁ κόσμος πρέπει νά βοηθηθῇ ἀπό μᾶς νά κατανοήσῃ, ὅτι ὁ ζῶν καί προσωπικός Θεός προσφέρει ἐλπίδα στήν ἀπελπισία, ὑπέρβαση τῆς μοναξιᾶς μέσα ἀπό τήν θεανθρώπινη καί συνανθρώπινη κοινωνία, ζωή πού ἐλευθερώνει ἀπό τήν νέκρωση καί τόν θάνατο.
Ἡ ζωή μέσα στήν Ἐκκλησία εἶναι μιά γιορτή, ἕνα πανηγύρι, συμμετοχή στήν ζωή τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ ἄλλου. Ἡ ζωή μέσα στήν Ἑκκλησία εἶναι παράδεισος, γιατί ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ Ἐδέμ, ὅπου ὁ Θεός συνομιλεῖ μέ τόν ἄνθρωπο, καί ὁ ἄνθρωπος κοινωνεῖ μέ τόν Θεό.
Πολλάκις ἡ Ἐκκλησία ἔσωσε τό Γένος. Τώρα καί πάλι, περισσότερο παρά ποτέ, αὐτός ὁ τόπος ἔχει τήν ἀνάγκη τῆς Ἐκκλησίας. Τώρα πού ὁ Λαός πονάει καί ὑποφέρει, ἡ Ἐκκλησία καλεῖται νά συσπειρώσῃ τά τέκνα της, καί νά τά ἀγκαλιάσῃ προσφέρουσα ἐλπίδα ζωῆς καί ἀνάστασης.
Θά κατορθώσῃ ἆρα γε ἡ Ἐκκλησία νά ἐξαγάγῃ τόν Λαό «εἰς ἀναψυχήν»; Γιά τούς πολλούς τοῦτο φαίνεται, ἀλλά καί εἶναι, ἐξαιρετικά δύσκολο. Ὅμως ἡ Ἐκκλησία δέν ἔχει εὔκολη ἀποστολή, ἀλλά τήν πλέον δύσκολη. Ἄν ὁ κόσμος μποροῦσε ἀπό μόνος του νά μεταμορφωθῇ καί νά σωθῇ, δέν θά χρειαζόταν ἡ Ἐκκλησία, οὔτε θά προσέτρεχε σ’ αὐτήν γιά νά ἀντλήσῃ δύναμη, ὑπομονή καί ἐλπίδα, βοήθεια καί ἔμπνευση.
Ὅλα αὐτά μόνο ἡ Ἐκκλησία μπορεῖ νά τά ἐξασφαλίσῃ, μέ τήν χάρη τήν ζωοποιό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τήν σωτήρια βιωματική ἐμπειρία τῶν Ἁγίων της, ἡ ὁποία περνάει μέσα ἀπό τά Ἅγια Μυστήρια.
Ἡ Ἐκκλησία διά τῶν Ἱερῶν Μυστηρίων μεταμορφώνει, μέσα ἀπό τήν διαδικασία τῆς κάθαρσης, τῆς Θείας ἐλλάμψεως καί τοῦ φωτισμοῦ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Ὁ λόγος τῆς Ἐκκλησίας εἶναι:
α) Προφητικός. Ἐκφράζει τήν ἀλήθεια περί τοῦ ἑνός καί μόνου ἀληθινοῦ Θεοῦ, περί τῆς Ἁγίας του Ἐκκλησίας. Ἐκφράζει τήν πίστη, τό ἦθος καί τήν Ὀρθόδοξη Παράδοση. Ἔχει Χριστοκεντρικό καί σωτηριολογικό περιεχόμενο. Ἡ ἀλήθεια γιά ἐμᾶς δέν εἶναι ἰδεολογικό ἐφεύρημα, ἀλλά εἶναι πρόσωπο, εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Θεός.
β) Παρακλητικός. Ἡ Ἐκκλησία δέν ἔχει διακοσμητικό ρόλο σέ αὐτόν τόν τόπο. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι μιά θερμή μητρική ἀγκαλιά, πού στηρίζει, παρηγορεῖ καί βοηθάει τόν ἄνθρωπο θυσιαστικά νά ξεπεράσῃ τά ὑπαρξιακά του ἀδιέξοδα, τήν ἀπελπισία, τήν ἀπόγνωση, πού γεννάει ἡ ἁμαρτία καί ἡ σαρκολατρεία στήν ὁποία ὁδηγεῖ τό ὅλο σύστημα. Χρειάζεται λόγος εἰλικρινής καί μεστός ἐλέους καί ἀγάπης. Στό τέλος θά κερδίσῃ ἡ ἀλήθεια καί θά λάμψῃ τό φῶς. Θά φωτίσῃ τό πνεῦμα τῆς σεμνότητος, τῆς ἀγάπης, τῆς διακρίσεως.
γ) Ἐλεγκτικός. Ἡ Ἐκκλησία τοποθετεῖται μέ εὐθύτητα καί σαφήνεια, χωρίς φόβο καί πάθος καί χρησιμοποιεῖ τό νυστέρι τῆς ἀποφασιστικῆς θεραπείας, καί ὄχι ἁπλᾶ ἐπιθήματα καί μεσοβέζικες θεραπευτικές μεθόδους. Ἕνας λόγος χωρίς ἀκρίβεια, χωρίς σαφήνεια, ἕνας λόγος κουλτουριάρικος γιά νά γίνεται δῆθεν ἀρεστός, ἤ ἕνας λόγος κολακευτικός, δέν ἀναπαύει τίς ψυχές, ἤ τίς ἀναπαύει πρόσκαιρα καί ὕστερα τίς ἀπογοητεύει.
Ἔχομε κάνει, καί πρέπει νά κάνωμε καί στήν συνέχεια, καί τήν δική μας αὐτοκριτική καί τόν δικό μας αὐτοέλεγχο. Τό κάνομε πάντοτε μέ εἰλικρίνεια, χωρίς νά μᾶς διαφεύγει τό γεγονός ὅτι εἴμαστε ἄνθρωποι, καί ὅτι ὁ Ἱερός Κλῆρος προέρχεται ἀπό τά παιδιά μιᾶς συγκεκριμένης ἐποχῆς καί κοινωνίας, μέ ὅλα τά θετικά καί ἀρνητικά στοιχεῖα πού τήν χαρακτηρίζουν. Ἀγωνιζόμεθα ὅμως νά κάνωμε τήν ὑπέρβαση, ὥστε καί ἐμεῖς οἱ ποιμένες νά ὁδηγηθοῦμε μέσα ἀπό πνευματικούς ἀγῶνες στήν θέωση, ἀλλά καί τό ποίμνιο μας ἐκεῖ νά ὁδηγήσωμε.
Ἀπό τήν ἄλλη χρειάζεται καί ἡ κριτική μας στάση καί αὐστηρά τοποθέτησή μας ἔναντι ὅλων τῶν συστημάτων, τά ὁποῖα ἀπεργάζονται τά δεινά καί τήν ἀδικία ἐναντίον τῶν ἀνθρώπων, ἀντιμετωπίζοντάς τους ὡς ἀριθμούς καί ὑπάρξεις χωρίς πνευματική ὀντότητα καί ταυτότητα.
Ἀλλά καί πρός τόν Λαό νά ἐπαναλάβωμε τήν ἀνάγκη νά ἐπιστρέψῃ στήν εὐσέβεια, γιά τήν σωτηρία του. Ἡ μετάνοια πρέπει νά γίνῃ τρόπος ζωῆς.
Ὁ Κλήμης ὁ Ἀλεξανδρεύς στό ἔργο του «Παιδαγωγός», λέγει ἀλήθειες, οἱ ὁποῖες καί σήμερα ἔχουν τήν ἐφαρμογή τους. Θλίβεται γιατί ἡ χαρακτηριστική τοῦ ἑλληνικοῦ ἤθους ἀρετή τῆς λιτότητος καταργήθηκε ἀπό ξένες καί καταναλωτικές ἐπιδρομές. Ἀναφέρει μεταξύ τῶν ἄλλων: «Ἀνέτρεψε τήν Ἑλλάδα ἡ βάρβαρος φιλοκοσμία... σωφροσύνην διέφθειρε λακωνικήν ἐσθής καί χλιδή καί κάλλος ὡραῖον...». (Παιδαγωγός, 3, 45).
Δέν φτάνει μόνο ἡ ἐπισήμανση τῶν λαθῶν τῶν κατά καιρούς ἡγεσιῶν, ἤ ἡ δική μας αὐτοκριτική, πού εἶναι ἀπαραίτητη. Κάθε φορά πού ὑφιστάμεθα μιά δοκιμασία, πρέπει νά ἔχωμε τήν αἴσθηση ὅτι αὐτό τό ἐπιτρέπει ὁ Θεός. Γνωρίζομε ὅλοι ἴσως τούς φταῖχτες, ὅσους δηλαδή, μέ τήν ἄστατη, τήν ἀλόγιστη καί προκλητική συμπεριφορά τους ὡδήγησαν τά πράγματα ὡς ἐδῶ. Ὅμως αὐτό δέν φτάνει. Ὁ λόγος τῆς Ἐκκλησίας εἶναι σαφής. «Μετανοεῖτε...»(Μαρκ. 1, 15). Ἀλλάξτε μυαλό, συμπεριφορά, τρόπο ζωῆς.
Φθάσαμε ἐδῶ ἐξ αἰτίας τῆς ἀπληστίας καί πλεονεξίας πού εἶναι καταστροφικές γιά τίς κοινωνίες. Ἀνεχθήκαμε ὡς Λαός τήν διαφθορά, γιατί μᾶς συνέφερε καί μᾶς βόλευε. Ζήσαμε ἕνα ψέμα. Ὁ ἐγωκεντρισμός καί ἡ φιλαυτία, καταστάσεις πού μᾶς στέρησαν τήν κοινωνία τῶν προσώπων, μᾶς σακάτεψαν σέ ἐπίπεδο ἀτομικό, οἰκογενειακό καί κοινωνικό.
Ὁ καθαρός τῆς Ἐκκλησίας λόγος εἶναι ἄξιος ἐμπιστοσύνης ὄχι γιατί προέρχεται ἀπό ἀνθρώπους, ἀλλά γιατί εἶναι λόγος πού βγαίνει ἀπό καρδιές πού ἔχουν ἐναποθέσει τίς ἐλπίδες στόν ζῶντα Θεό, πού ζητοῦν τόν φωτισμό καί τήν χάρη, πού λειτουργοῦν μπροστά στό Ἅγιο Θυσιαστήριο. Εἶναι λόγος Θεοῦ, ὁ ὁποῖος γιατρεύει, παρηγορεῖ, συγχωρεῖ, δίδει ἐλπίδα. Αὐτός ὁ λόγος ἀποτελεῖ τόν ἀληθινό ὁδοδείκτη, γιά νά μπορέσωμε, ὡς ὁ Μωϋσῆς, νά βγάλωμε τόν Λαό ἀπό τήν ἔρημο καί νά τόν εἰσαγάγουμε στήν γῆ τῆς Ἐπαγγελίας.
Πιστεύω ὅτι σήμερα ὁ Ὀρθόδοξος Ἑλληνικός Λαός, μετά ἀπό αὐτήν τήν Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας, περιμένει ἀπό μᾶς, λόγο ἀποκαλυπτικό, παραμυθυτικό ἀλλά καί καταγγελτικό γιά τά πραγματικά αἴτια τῆς κρίσεως. Περιμένει συγκεκριμένη στρατηγική ἀντιμετώπισης τῆς καταστάσεως καί στόν πνευματικό καί στόν γενικώτερο τομέα. Πιστεύω ὅτι θά δώσωμε στό ποίμνιό μας αὐτή τήν ἀναψυχή. Τό ἀξίζει καί τοῦ τό χρωστᾶμε.
Θά τελειώσω μέ τούς στίχους ἑνός τραγουδιοῦ, τό ὁποῖο μεταξύ τῶν ἄλλων λέγει:
Βλέπω πλῆθος κόσμου νά κυλᾶ
μά ψυχή δέν μοῦ χαμογελᾶ
.....
Βρίσκω τάφους κι ἕνα κόσμο
πού δέν πονᾶ
......
Ποιός προφήτης τώρα θά ἀκουστῇ
σά φωνή σέ στέρνα κλειστή;
Σ’ ἕναν κόσμο ἄδειο καί ὀρφανό
ποιά κραυγή ἀπό τόν οὐρανό;
(Στιχ. Μάνος Ἐλευθερίου
Μουσική: Μάνος Χατζηδάκης)
Σ’ αὐτή τήν ἀναζήτηση, σ’ αὐτό τό ψάξιμο γιά ἀγάπη, γιά φωνή μέσα ἀπό μιά καρδιά πού φλέγεται γιά τόν ἄλλο, ὁ ὁποῖος ἄλλος εἶναι ὁ παράδεισος μας, ἀπαντᾶ ἡ Ἐκκλησία γιατί ἔχει πάντα στά ὦτα της τήν ἐπιταγή τοῦ Θεοῦ.
«Παρακαλεῖτε, παρακαλεῖτε τόν λαόν μου, λέγει ὁ Θεός. Ἱερεῖς λαλήσατε εἰς τήν καρδίαν Ἱερουσαλήμ, παρακαλέσατε αὐτήν, ὅτι ἐπλήσθη ἡ ταπείνωσις αὐτῆς, λέλυται αὐτῆς ἡ ἁμαρτία, ὅτι ἐδέξατο ἐκ χειρός Κυρίου, διπλᾶ τά ἁμαρτήματα αὐτῆς» (Ἠσαΐου 40, 1).
[1] Θά μπορούσαμε ἀκόμα νά εἴπωμε, στό σημεῖο αὐτό, ὅτι σήμερα ἡ Ἑλλάδα πληρώνει τήν πάλη μεταξύ δολλαρίου καί εὐρώ. Ὑπάρχει ὅμως, ἀπ’ ὅ,τι γίνεται ἐμφανές, μιά διαφορά ἀνάμεσα στήν Δύση (ΗΠΑ) καί στήν Εὐρώπη. Στίς ΗΠΑ ἡ ὁμοσπονδιακή Κυβέρνηση καί ἡ Κεντρική Τράπεζα ἐπεμβαίνουν γιά νά περιορίσουν τίς ἀνισότητες μεταξύ τῶν πολιτῶν, ἐνῷ ἡ Εὐρωζώνη διαλύει τό ἀνοσοποιητικό σύστημα τῶν χωρῶν τῆς Εὐρωπαϊκῆς Περιφέρειας, ἀφήνοντάς τες ἐκτεθειμένες στήν παγκόσμια κρίση.
[2] Σύμφωνα μέ στοιχεῖα πού προέκυψαν ἀπό εἰδικές μελέτες, (ΚΕΠΕ, περιοδικὸ «Οἰκονομικὲς Ἐξελίξεις», τεῦχος 17, Φεβρουάριος 2012), τό Α’ ἑξάμηνο τοῦ 2011 ἐγκαταστάθηκαν στή Γερμανία 4.100 ἄτομα (+84% σέ σχέση μέ τό Α’ ἑξάμηνο του 2010). Ὅπως ἀνέφερε πρόσφατα στέλεχος Ἑλληνογερµανικῆς Ἑταιρείας εὕρεσης ἐργασίας («Καθηµερινή», 23 Νοεμβρίου 2011), ἡ ἑταιρεία δέχεται καθηµερινά περίπου 60 βιογραφικά Ἑλλήνων πτυχιούχων 25-40 ἐτῶν.
Ἀπὸ τὴν ἄλλη, ὁ ἀριθμός τῶν Ἑλλήνων πού ἔχουν ἐγγραφῆ στόν ἱστοτόπο EURES (δηλ. τήν «πύλη» τῶν δηµοσίων ὀργανισµῶν ἀπασχόλησης τύπου ΟΑΕΔ, γιά τήν κινητικότητα στήν εὐρωπαϊκή ἀγορά ἐργασίας) ἦταν πάνω ἀπό 20.000 τόν Ὀκτώβριο τοῦ 2011, ἔναντι 11.500 τόν Νοέμβριο τοῦ 2010. («Τὸ Βήµα», 16 Ὀκτωβρίου 2011). Τό ἴδιο ἰσχύει καί γιά τόν ἱστοτόπο ἀναζήτησης ἐργασίας Europass, στόν ὁποῖο κάθε πολίτης στήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση καί στόν Εὐρωπαϊκό Οἰκονομικό χῶρο μπορεῖ νά στείλῃ τόν βιογραφικό του. Ἀπό 46.400 βιογραφικά Ἑλλήνων τό 2010, φτάσαμε τά 89.300 τό Νοέµβριο τοῦ 2011 («Καθηµερινή», 16 Δεκεμβρίου 2011). Τέλος, ἡ Πρεσβεία τῆς Αὐστραλίας στήν Ἀθήνα διωργάνωσε τόν Ὀκτώβριο τοῦ 2011 σειρὰ 5 ἐνημερωτικῶν συναντήσεων γιά τίς δεξιότητες πού ζητοῦνται ἐκεῖ κτλ. Ἡ ἀνταπόκριση ἦταν μεγάλη. Αἴτηση συμμετοχῆς στίς συναντήσεις αὐτές ὑπέβαλαν 15.000 ἄτομα.
[3] Ὁ Σαράντος Καργάκος, ἀναφέρει στό βιβλίο του «Μεσόγειος, ἡ ὑγρή μοίρα τῆς Ἑλλάδος καὶ τῆς Εὐρώπης» καί θά ἐπαναλάβῃ σέ συνέντευξή του:
«Ταξιδεύω ἐδῶ καί χρόνια στίς Ἀραβικές χῶρες καί ἔχω γνωρίσει τά χαμηλά οἰκονομικῶς στρώματά τους. Εἶχα προβλέψει τήν ἔκρηξη στήν Βόρεια Ἀφρική, ἡ ὁποία θά ἐξαπλωθῇ νοτιώτερα πρός τήν Κεντρική Ἀφρική, ἀλλά καί στήν Μέση Ἀνατολή.... Ἡ ἔκρηξη τοῦ Ἰσλὰμ θά ἔχῃ συνέπειες καί γιά τήν Τουρκία. Ἐλλοχεύει ὁ κίνδυνος καί ἡ Ἑλλάδα νά κατακλυσθῇ ἀπό κύματα ἀνθρώπων πού μέ σπασμένα φτερά θά φτάσουν στίς Ἑλληνικές ἀκτές μέ κάθε λογῆς πλεούμενο».
[4] Στήν Μητρόπολη Πατρῶν, ὁ ἀριθμός τῶν μεταναστῶν ἔφτασε πρό διετίας στίς 4.000 περίπου. Ἡ Ἐκκλησία ἐβοήθησε, ὥστε νά μήν πεινᾶνε, προσφέρουσα καθημερινῶς τρόφιμα, μέ κυλιόμενο πρόγραμμα στό ὁποῖο συμμετεῖχαν ὅλες οἱ Ἐνορίες. Μία κάθε ἡμέρα.
Ἐπίσης, ἐκαλύψαμε καί καλύπτουμε κατά τό δυνατόν ἀνάγκες σέ ἰατροφαρμακευτική περίθαλψη τῶν ξένων, οἱ ὁποῖοι εἰσάγονται στά Νοσοκομεῖα. Ἐνδεικτικῶς ἀναφέρομε τήν περίπτωση τοῦ 15χρονου Emin, ὁ ὁποῖος μαζί μέ συνομήλικό του ἔπεσαν ἀπό νταλίκα στό δρόμο, μέ ἀποτέλεσμα ὁ δεύτερος νά σκοτωθῇ ἐνῶ ὁ πρῶτος νά νοσηλευθῇ σέ Νοσοκομεῖο τῶν Πατρῶν, ὕστερα νά δοθῇ σέ ἀνάδοχη οἰκογένεια κ.λ.π. μέ δαπάνες τῆς Ἐκκλησίας.
Γιά τήν παραβατικότητα ἀναφέρομε χαρακτηριστικό παράδειγμα, τόν φόνο νεαροῦ Πατρινοῦ ἀπό Ἀφγανούς πρό ὀλίγων μηνῶν γιά ἀσήμαντο λόγο, μέ ἀποτέλεσμα νά δημιουργηθῇ ἐκρηκτικό κλῖμα στήν πόλη. Παρενέβημεν καί παρακαλέσαμε τούς γονεῖς τοῦ φονευθέντος, ὁ ὁποῖος σημειωτέον ἦτο μοναχοπαίδι, νά κάμουν ἔκκληση μαζί μας, γιά νά ἀποφευχθοῦν τά χειρότερα.
Παρόμοια περιστατικά βεβαίως θά ἀντιμετωπίζουν καί ἄλλοι Ἀδελφοί, οἱ ὁποῖοι βιώνουν στίς Μητροπόλεις τους παρόμοιες καταστάσεις.
[5] (1) Ἡ παροῦσα Σύμβαση, καθώς καί κάθε ἐξωσυμβατική ὑποχρέωση πού τυχόν προκύψῃ ἀπό τήν παρούσα ἤ σέ σχέση μέ τήν παροῦσα Σύμβαση, διέπεται καί ἑρμηνεύεται σύμφωνα μέ τό Ἀγγλικό δίκαιο. (2) Οἱ συμβαλλόμενοι ἀναλαμβάνουν τήν ὑποχρέωση νά ὑποβάλουν ὁποιαδήποτε διένεξη προκύψῃ σχετικά μέ τήν νομιμότητα, τήν ἰσχύ, τήν ἑρμηνεία ἤ τήν ἐκτέλεση τῆς παρούσας Σύμβασης στήν ἀποκλειστική δικαιοδοσία τοῦ Δικαστηρίου τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης. (3) Οἱ ἀποφάσεις τοῦ Δικαστηρίου τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης εἶναι πλήρως δεσμευτικές καί ἐκτελεστές ἀπό τά συμβαλλόμενα μέρη. (4) Οἱ Δανειστές μπορεῖ νά ἐκτελέσουν, ἤ νά ἐπιδιώξουν νά ἐκτελέσουν ὁποιαδήποτε ἀπόφαση τοῦ Δικαστηρίου τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης, ὅπως ὁρίζεται στήν παροῦσα, ἤ ἄλλα δικαιώματα κατά τοῦ Δανειολήπτη, στά δικαστήρια τῆς χώρας τοῦ Δανειολήπτη. (5) Μέ τήν παροῦσα ὁ Δανειολήπτης, ἀμετάκλητα καἰ ἄνευ ὅρων παραιτείται ἀπό κάθε ἀσυλία πού ἔχει ἤ πρόκειται νά ἀποκτήσῃ, ὅσον ἀφορᾶ τόν ἴδιο ἤ τά περιουσιακά τοῦ στοιχεῖα, ἀπό νομικές διαδικασίες σέ σχέση μέ τήν παροῦσα Σύμβαση, περιλαμβανομένων, χωρίς περιορισμούς, τῆς ἀσυλίας ὅσον ἀφορᾶ στήν ἄσκηση ἀγωγῆς, δικαστική ἀπόφαση ἤ ἄλλη διαταγή, κατάσχεση, ἀναστολή ἐκτέλεσης δικαστικῆς άπόφασης, ἤ προσωρινή διαταγή, καί ὅσον ἀφορᾶ στήν ἐκτέλεση καί ἐπιβολή κατά τῶν περιουσιακῶν στοιχείων του, στόν βαθμό πού δέν τό ἀπαγορεύει ἀναγκαστικός νόμος.
[6] Στήν Ἱερά Μητρόπολη Πατρῶν ἀντιμετωπίζομε ἤδη περιπτώσεις δύσκολες, ἱερατικῶν οἰκογενειῶν, πού ἔχουν προβλήματα ἐπιβίωσης, ἕνεκα δανείων, κλπ.
[7] Ἔκανε πολύ καλό στόν Λαό ἡ ἀναφορά τοῦ Μακαριωτάτου στό θέμα τῶν ἀποδοχῶν του, κατά τήν διάρκεια τῆς τελευταίας συνέντευξής του. Ἐπίσης ἡ δημοσιοποίηση ἀπό πλευρᾶς Πολιτείας (ἁρμοδίου Ὑπουργείου) τῶν στοιχείων τῆς μισθοδοσίας τῶν Ἀρχιερέων καί τῶν Ἱερέων, ὥστε νά γνωρίζῃ ὁ Λαός τήν ἀλήθεια.
Πρόσφατα, σέ ἱστοσελίδα διαβάσαμε ὅτι ἐρωτᾶτο τό κοινό ἄν εἶναι ὑπέρ τῆς δημοσιοποιήσεως τῶν «πόθεν ἔσχες» τῶν Ἀρχιερέων. Ἐμεῖς πρῶτοι τό θέλομε αὐτό, γιά νά διαπιστωθῇ καί νά λάμψῃ καί πάλι ἡ ἀλήθεια. Ἄλλοι πρέπει νά φοβοῦνται γιά τό «πόθεν ἔσχες».
Ι.Μητρόπολη Πατρών
