Γράμματα,σπουδάματα
Τι γιορτάζουμε ταΘεοφάνεια;
«τη φανέρωση του Χριστούστους Τρεις Μάγους»
Τι γιορτάζουμε τα Θεοφάνεια; Και έναμικρό παιδί, του Δημοτικού, θα σου απαντήσει: την βάπτιση του Χριστού. Εξάλλουτο απολυτίκιο της μεγάλης δεσποτικής εορτής, είναι από τα λίγα, που σχεδόν όλοιοι Ορθόδοξοι Έλληνες, γνωρίζουμε. Είναι από αυτά τα εξαίσια και μελίφθογγατροπάρια της Εκκλησίας μας, που εντυπώνονται στη μνήμη μας «εξ απαλών ονύχων».«Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε, η της Τριάδος εφανερώθη προσκύνησις...».
Όλοι, πλην ενός: του υπουργείου διά βίου αμάθειας. Εξηγώ. Παιδιά του Γυμνασίου,παρέδωσαν, (και μου το ενεχείρισε), στον πρωτοσύγκελλο της Ιεράς ΜητρόποληςΠολυανής και Κιλκισίου π. Επιφάνιο, ένα βιβλίο-περιοδικό ποικίλης ύλης, μετίτλο «Το βιβλίο των Νέων της Ευρώπης». Οι μαθητές κατήγγειλαν απρέπειες, πουπεριέχει το εν λόγω κουρελούργημα. (Υπάρχουν, ευτυχώς, και παιδιά που δεννοιάζονται μόνο για το τελευταίας γενιάςκινητό). Το «βιβλίο των Νέων» είναι ένα είδος πολυσέλιδου ημερολογίου, το οποίοχορηγείται στους μαθητές της Ε.Ε., για όγδοη χρονιά. Στις πρώτες σελίδεςπεριέχει και μήνυμα της υπουργού, πρώην εθνικής Παιδείας, (θα μας εξηγήσειποτέ, γιατί απάλειψε την λέξη «εθνικής» από τον τίτλο του υπουργείου;) κ. ΆνναςΔιαμαντοπούλου. Στο κείμενό της γράφει ότι το «βιβλίο... είναι μία αξιόλογηπνευματική πύλη των νέων της Ευρώπης και στοχεύει στη διαμόρφωση μιάς ενιαίαςαντίληψης για τη ζωή των νέων, κυρίως στο πεδίο της σχολικής γνώσης, και στηνανάδειξη μιάς νεανικής κουλτούρας, που θα ενδυναμώσει και θα εμπεδώσει στιςνέες γενιές των Ευρωπαϊκών λαών το όραμα της Ειρήνης και της Προόδου σε κοινέςπαρακαταθήκες». Πριν σχολιάσω όμως τις παφλάζουσες ασημαντολογίες της υπουργούκαι για να εμπεδώσουμε κι εμείς το προοδευτικό όραμά της, περί ενιαίαςαντίληψης και κοινής παρακαταθήκης των νέων της Ευρώπης, παραπέμπω, στον μήναΙανουάριο του βιβλίου-ημερολογίου, την έκτη ημέρα, που γιορτάζουμε τα άγιαΦώτα. Ανοίγω, λοιπόν, την νεανική «πνευματική πύλη» και διαβάζω: «6 Ιανουαρίου:Τα Θεοφάνεια, που ετυμολογικά σημαίνουν τη φανέρωση του Θεού, είναι μίαΧριστιανική γιορτή κατά την οποία τιμούμε και θυμόμαστε τη φανέρωση του Χριστούστους Τρεις Σοφούς ή Μάγους (μερικές φορές αναφέρονται και ως βασιλιάδες. Σεπολλές κουλτούρες υπάρχει η παράδοση να τρώνε ένα κέικ σε σχήμα βασιλιά)». Αυτήείναι, λοιπόν, η «κοινή παρακαταθήκη» των νέων, η οποία ξεκινά με την στρέβλωση(ή βλασφημία) του χριστιανικού μηνύματος, με το μαγάρισμα του ορθόδοξουδόγματος.
Και αυτές οι πνευματικές ακαθαρσίες δενπεριορίζονται μόνον σε χαζοχαρούμενα, άχρηστα έντυπα (πόσα λεφτά αλήθειασπαταλήθηκαν, από το αίμα του λαού μας, για να διακινηθεί αυτό το σκουπίδι;),αλλά παρεισέφρησαν και στα κρίσιμα βιβλία γλώσσας του Δημοτικού. Στο βιβλίοΓλώσσας της Ε’ Δημοτικού, β’ τεύχος, στην ενότητα για τα Χριστούγεννα,σημειώνεται και πάλι για τα Θεοφάνεια: «Στη χώρα μας ρίχνουμε το σταυρό στηθάλασσα για να τον πιάσει ο καλύτερος και γρηγορότερος κολυμβητής» και τέλος.Από την φανέρωση του Χριστού σε τρεις Μάγους και τα...βασιλικά κέικ («Θέ μου, τι βλέπομεν στις μέρες μας», ως θαέλεγε ο Μακρυγιάννης), εδώ, η Επιφάνεια του Σωτήρος, έγινε αγώνας κολύμβησης.
Θέλω, μιας και είμαστε στις παραμονέςτων Χριστουγέννων, να τονίσω κάποια καίρια απευθυνόμενος κυρίως σε συναδέλφους,οι οποίοι έχουν την «καλή ανησυχία» του Γέροντος Παϊσίου, για τα όσαφρικιαστικά συμβαίνουν στην πολύπαθη εκπαίδευση. Ως πότε άραγε θα ανεχόμαστε ναεισπνέουν οι μαθητές μας τις αναθυμιάσεις και να παιδαγωγούνται στην ευτέλεια,την χυδαιότητα, την αφιλοπατρία και την εκκλησιομαχία; Ας αποτινάξουμεεπιτέλους από πάνω μας τα μπάζα της θολοκουλτούρας, τα τα άθεα γράμματα, πουαπλώθηκαν, σαν σάβανα, πάνω από την πατρίδα μας. Θέλουν δεν θέλουν τα«ευρωψώνια του πολυπολιτισμού», το Γένος οφείλει την ταυτότητά του στηνΕκκλησία. Η συχνότατη επωδός του Μακρυγιάννη, «πίστη και πατρίδα μου», ήταν γιάόλους εκείνους που μας παρέδωσαν αυτόν τον Τόπο, ως «τζιβαϊρικόν πολυτίμητο»,ένα δίδυμο, αλλά αδιαίρετο χρέος ιστορικής υπάρξεως.
Γι’ αυτά και τα «πεπυρωμένα βέλη τωνπονηρών» στρέφονται κατά τις αμωμήτου πίστης μας
Παρενθέτω την εξής προφητική επισήμανσητων Αγιορειτών Πατέρων, ήδη από το 1984: «Από πολλά χρόνια τώρα γίνεταισυστηματική προσπάθεια διαρκώς αυξανομένη να πολεμηθεί η πίστη. Να βγει από ταελληνικά σχολεία ο Χριστός. Να διαστρεβλωθεί η ιστορία μας. Να ευτελισθεί ησημασία των μεγάλων εορτών των Χριστουγέννων και του Πάσχα που τόσο ζει ο λαόςμας. Να παύσει η Ορθόδοξος Εκκλησία να είναι η ψυχή του Γένους μας. Νακαταντήσουν τα παιδιά μας εύκολη λεία κάθε νοητού ή φανερού θηρίου». Το σιωπηλόκαι ησύχιο περιβόλι της Παναγίας έκρουσε τον κώδωνα από παλιά. Είναι γνωστό πωςκάθε προσπάθεια αλλοίωσης του εθνικού μας προσώπου εκδηλώνεται, ως επιχείρησηχωρισμού της ζωής από την παράδοση και την πίστη μας. Καταρρέουμε, όταν «ηαλήθεια της Πίστεως και της Ζωής μας νοθεύεται». Με το βιβλίο ιστορίαςξεβράστηκε η νοθεία. Τα ύπουλα όμως χτυπήματα δίνονται μέσω των «αναγνωστικών».
Είναι δυνατόν δάσκαλος, με στοιχειώδηπνευματική εντιμότητα, να διδάξει τα Χριστούγεννα, στην Ε’ Δημοτικού πουδιδάσκω, με κείμενα του τύπου «Φρικαντέλα η μάγισσα που μισούσε τα κάλαντα»; Ναδιαβάζει ο δάσκαλος φράσεις, όπως: «Σκασμός, σπουπιδόπαιδα! Αν δεν σταματήσετενα λέτε τα κάλαντα θα το μετανιώσετε πικρά!» (σελ. 26, β’ τεύχος γλώσσας). Ήπαρακάτω, στη σελίδα 30, άλλο τρισάθλιο κείμενο, για «μαγείες, μαγικά ραβδιάκαι μαγικά σύνεργα»;
Τι δουλειά έχουν οι μαγείες και οικρανιοκενείς παλαβομάρες του κάθε τυχάρπαστου ρυπαρογράφου, με την γέννηση τουΣωτήρος Χριστού; Προφανώς οι άνθρωποι εζήλωσαν την «δόξα», εκείνης λοξήςΑγγλίδας, που έγινε ζάπλουτη με τις παρανοϊκές ασυναρτησίες του «Χάρυ Πότερ», το οποίο απροκάλυπτααποτελεί εγχειρίδιο μαγείας. Ή, κατά πάσα πιθανότητα, είναι αιχμάλωτοιινδουϊστικών φιλοσοφιών, με τους γκουρού, την γιόγκα καιλοιπούς...εσωτερισμούς, που τους νερούλιασαν τον νου. Δεν εξηγείται αλλιώς ηεμμονή τους σε τέτοια κείμενα. Στο Ανθολόγιο των Ε-ΣΤ’ Δημοτικού, στη σελίδα85, φιλοξενείται κείμενο με τίτλο: «Η καρδιά ενός ποντικού», κάποιου Άγγλουσυγγραφέα. Διαβάζω την εισαγωγή: «Τις μάγισσες σήμερα δεν της ξεχωρίζεις. Είναισυνηθισμένες γυναίκες, γι’ αυτό και μπορούν να κυκλοφορούν απαρατήρητες ανάμεσάμας. Σκοπός τους είναι να απαλλαγούν από τα παιδιά. Έτσι, λοιπόν, μεταμόρφωσανσε ποντίκι το μικρό πρωταγωνιστή του μυθιστορήματος...». Και στο κείμενο τα11χρονα παιδιά διαβάζουν φράσεις εξόχου παιδαγωγικής αξίας, όπως: «Ένα βράδυ ηγιαγιά μου κάπνιζε το μαύρος της πούρο, ενώ εγώ μισοκοιμόμουν μακάρια στη ζεστήαγκαλιά της». Πούρα που τα καπνίζουν γιαγιάδες, μάγισσες, ποντίκια, ένας κόσμοςκαταθλιπτικός, ερεβώδης, το Νέο Σχολείο τους. Έφυγε απ’ το σχολειό ο Θεάνθρωποςκαι μπήκε ο θηριάνθρωπος.
Τι κάνουμε; Εδώ θέλει «αγώνεςπατρικούς», φωτιά και τσεκούρι. Δεν διδάσκουμε τίποτε από «ραδιενεργά απόβλητα»των βιβλίων, δεν θα γίνουμε συνεργοί στο έγκλημα. Ας προστρέξουμε στηνβρυσομάνα, στο ριζιμιό λιθάρι του Γένους, την παράδοσή μας. Έχουμε κείμενα που«μοσχοβολούν σαν το Τίμιο Ξύλο» (Κόντογλου). Πέρασαν λογοτέχνες, που μαστόρεψανεκπάγλου κάλλους κείμενα γιά το Δωδεκαήμερο. Εύκολα βρίσκονται, ας τα προσφέρουμεστα παιδιά, μακριά από τις τάξεις τα δηλητήρια. «Άφετε τα παιδία...».
Τις κοινές κουλτούρες και παρακαταθήκες, αςτις διδάξει η κ. Διαμαντοπούλου στα δικά της βλαστάρια. Βιώνουμε ήδη ταεπίχειρα αυτού του νεφελώδους προοδευτισμού και του αβασάνιστου εξευρωπαϊσμού.Υπάρχουν και πνευματικοί νόμοι... Η «οικονομία» του Θεού μάς απελευθέρωσε, πριναπό 200 περίπου χρόνια από την σκλαβιά. Η οικονομία των σημερινών θεομάχων, μαςυποδουλώνει και πάλι, καταστρέφοντας αδίστακτα και το μέλλον του τόπου. Όπως λέει και ο Παλαμάς
«Δε θέλω εγώ καινούργια, ξένα δώρα,
παλιά δικά μου πλούτη σου ζητώ».
