Θα ηχήσουν και πάλι οιγλυκόλαλες καμπάνες των Χριστουγέννων. Ο κόσμος θα τρέξει στις ολοφώτιστες Εκκλησιές, για να γιορτάσειτη Γέννηση του Θεανθρώπου. Μια από τις μεγαλύτερες γιορτές της Χριστιανοσύνης,τα Χριστούγεννα, θα συνάξει γύρω της το λαό του Θεού, για να μεταγγίσει στιςκαρδιές την ευλογία και την ειρήνη. Μικροί και μεγάλοι θα ψάλουν και θακοινωνήσουν. Γιορτή της Οικογένειας και των παιδικών χρόνων, χαρακτηρίστηκαν ταΧριστούγεννα. Γιορτή των παιδιών της Εκκλησίας, αλλά και των παιδιών όλου τουκόσμου. Ευλογημένη ατμόσφαιρα, χαριτωμένες ψυχές, ζεστό περιβάλλον, ζωηράγέλια, πλούσια δώρα, γεμάτα τραπέζια, καρδιές ενωμένες στην αγάπη και τηνελπίδα. Έτσι ήταν πάντοτε τα Χριστούγεννα…
Πάντοτε; Μακάρι να ήταν πάντοτε έτσι! Υπήρξαν όμως και δύσκολαΧριστούγεννα. ΤαΧριστούγεννα στις Κατακόμβες, στουςδιωγμούς. Βγαίνοντας οι πρώτοι Χριστιανοί τότε από την υπόγεια λατρεία τωνΧριστουγέννων δεν ήξεραν αν θα συναντήσουν τη ζωή ή τον θάνατο! Τα Χριστούγεννα στοέρμο το Μεσολόγγι!«Βάστακαϋμένο Μεσολόγγι»! Χριστούγεννα στις τάπιες και τις πολεμίστρες περιμένονταςτη βραδινή χριστουγεννιάτικη επίθεση των φανατικών και ασεβών μουσουλμάνων.Νηστικοί και ξεθεωμένοι περίμεναν οι υπερασπιστές της Ιερής πόλης τουΜεσολογγίου να σώσουν την Πατρίδα. Χριστούγενναστην Τουρκοκρατία! Οιραγιάδες γρήγορα και σιωπηλά, χωρίς πανηγυρικές κωδωνοκρουσίες, σκυφτοίέμπαιναν στις χαμηλοτάβανες πετρόχτιστες εκκλησιές για να επιτελέσουν ταθρησκευτικά τους καθήκοντα και κράταγαν από το χέρι σφιχτά τα παιδιά τους με τοφόβο μήπως τα επόμενα Χριστούγεννα δε θα τα είχαν γύρω από το Άγιο Ποτήριο.Χριστούγενναστα βουνά της Β. Ηπείρου, πολεμώντας τους Ιταλούς. Με λίγο χαλβά καιλίγο ξερό ψωμί. Με νερό για χιόνι. Για Εκκλησία, το χαράκωμα, και γιαπροσκυνητάρι, ένα κονσερβοκούτι για καντήλι και μια χάρτινη εικόνα για ναασπασθούν οι ορθόδοξοι μαχητές των ελληνικών συνόρων. Χριστούγεννα της Γερμανικής Κατοχής στηνΑθήνα! Τα φοβερότερα Χριστούγεννα! Ο νέος Ηρώδης, οΧίτλερ, είχε σκορπίσει το θάνατο στα παιδιά της Αθήνας. Ζωντανοί νεκροί! Μιαλέξη άκουγες σπαραχτικά να βγαίνει από τα αδύνατα και αρρωστημένα πνευμόνιαμικρών και μεγάλων: «πεινάωωωω…». Χριστούγεννα φριχτά! Καμμιά οργανική ουσίαδεν υπήρχε μέσα στο αθηναϊκό σπίτι! Μόνο το νερό της βρύσης! Γιόρταζαν τηΓέννηση του Θείου Βρέφους και έκλαιγε ο κόσμος το θάνατο των βρεφών και νηπίων.Ποτέ πια τέτοια Χριστούγεννα! είπαν οι λαοί. Ποτέ πια πόλεμος! είπε ο κόσμος.Ποτέ πια Κατοχή! είπαν οι Έλληνες…
Από τότε πέρασαν πολλάΧριστούγεννα… Ήρθαν βεβαίως και Χριστούγεννα μοναχικά,φυλακισμένα, νοσοκομειακά, φτωχικά και λιτά, πένθιμα, ξενιτεμένα… Δηλαδή, πέρασανοι άνθρωποι, οι ορθόδοξοι Έλληνες, κάποιοι Έλληνες, κάποια Χριστούγεννα, μεφτώχεια, με αρρώστεια, στη φυλακή ή στο νοσοκομείο, με πένθος και αδικία, μεστενοχώρια και μοναξιά, στην ξενιτειά και στον κίνδυνο… Δύσκολα Χριστούγεννα,χωρίς πολλά πράγματα και πολύ κόσμο… Ναι, αλλά ήταν κάτι το περιορισμένο καιπροσωρινό, το ατομικό και μεμονωμένο. Κάποιοι δεν είχαν, άλλοι όμως, οιπερισσότεροι, βοηθούσαν και κάπως περνούσε η μεγάλη μέρα. Ακόμη και στηγερμανική κατοχή, η επαρχία δεν πείνασε τόσο!
Δύο όμως Χριστούγενναβρίσκονται στην κορυφή της ανάγκης και κάτω από το όριο της φτώχειας, τηρουμένων ασφαλώς τωναναλογιών. Τα Χριστούγεννα… του Χριστού μας στη Βηθλεέμ πρίν 2011 χρόνια και ταΧριστούγεννα … των Ελλήνων το 2011! Τα Χριστούγεννα δηλ. της απογραφής τουΚαίσαρα και τα Χριστούγεννα της … νέας γερμανικής Κατοχής φέτος. Εκείνα, τότε,έστειλαν την αγία «οικογένεια» στο σπήλαιο της Βηθλεέμ! Σε συνθήκες απερίγραπτα φτωχές! Τα τωρινάόμως στην Ελλάδα έστειλαντην ελληνική οικογένεια στην απόγνωση και τη θλίψη. Μπορεί ίσως να φταίμε καιμείς, οι πολίτες, που είχαμε μάθει να ταυτίζουμε τα Χριστούγεννα με το πλούσιομεσημεριανό τραπέζι και το Πάσχα με τον οβελία. Αλλά τα φετινά Χριστούγεννα δενσυγκρίνονται με κανένα από τα προηγούμενα. Είναι τα Χριστούγεννα της σκληρής,απάνθρωπης, προκλητικής και γενικής Νέας Κατοχής.
Δεν υπάρχουν πλέονδάκρυα, για να κλάψει κάποιος πονόψυχος τις περιπτώσεις. Δεν υπάρχουν πονόψυχοι πλέον, αλλάπονεμένοι. Δεν υπάρχουν πλούσιοι να βοηθήσουν… Ελάχιστοι απέμειναν εκείνοι πουδεν προσβλήθηκαν από τον ιό της μεθοδευμένα επιβληθείσης φτώχειας. Οι γνωστοίάγνωστοι των… προαστείων και της Βουλής . Οι άλλοι βρίσκονται σε ανάγκη καιπαρακάλεση σε Θεό και ανθρώπους. Δεν υπάρχει πρωτεύουσα πια που να πεινά καιεπαρχία, που τα βγάζει πέρα. Όλη η Ελλάδα έγινε μια φτωχοεπαρχία της Ευρώπης.
Τι να πούμε για ταφετεινά Χριστούγεννα της … ορφανής Ελλάδας! Σχολεία χωρίς πετρέλαιο, παιδιά πουλιποθυμούν στα έδρανα χωρίς πρωϊνό, μαθητές που διαβάζουν σκεπασμένοι μεκουβέρτες, σπίτια όπου τρώνε μια φορά τη μέρα, οικογένειες που δε δουλεύεικανένας από τα μέλη τους, συντετριμμένοι άποροι γονείς, αυτοκίνητα ακίνητα,χωρίς πινακίδες, απλήρωτοι καθυστερημένοι λογαριασμοί, ακατάβλητες τραπεζικέςδόσεις, ληγμένα γραμμάτια, πληρωμένα φάρμακα, ζυμαρικά και όσπρια στο τραπέζικαθημερινά, κομμένα ρεύματα και νερά, σταματημένα φροντιστήρια των παιδιών,χρέη που τρέχουν και ενοίκια που περιμένουν, δήμοι και περιφέρειες χωρίςπόρους, ναοί που μετράνε πλέον τα χάλκινα κέρματα του παγκαρίου για να καλύψουντρύπες και γύμνιες και να χορτάσουν άδειες κοιλιές. Άνεργοι νέοι, κλειστάμαγαζιά, ακινησία στην αγορά, μελλόνυμφοι στην αναμονή, μαραζωμένοισυνταξιούχοι, αδιαθεσία παντού, αυτοκτονίες συχνές, «ο πλούς εν νυκτί, φωςουδαμού», απολυμένοι και ανασφάλιστοι, αγανακτισμένοι και διαμαρτυρόμενοι…Αγρίεψε το μάτι του λαού. Μια πατρίδα στα όρια της απόγνωσης και της γενικήςανάφλεξης.
Χριστούγεννα 2011. Κι όμως «ουδέν κακόν αμιγές καλού».Αυξήθηκαν φέτος οιπροχριστουγεννιάτικες φιλανθρωπικές προσπάθειες.Κάποιοι δήμοι οργάνωσαν κάτι για τα παιδιά. Δόθηκαν περισσότερα δέματα αγάπηςσε φτωχούς. Έγιναν πιο πολλές επισκέψεις συμπαράστασης. Η Εκκλησία, η μεγάλημάννα των ορθοδόξων, μαζεύει και πάλι τα παιδιά της κάτω από τα προστατευτικάφτερά της. Αυξήθηκαν τα συσσίτια και τα επιδόματα. Κάτι έγινε και με τον Έρανοτης Αγάπης. Λίγα πράγματα βέβαια. Είναι πλέον ο ίδιος ο λαός που δίνει από τουστέρημά του.
Στη Γερμανική Κατοχήτου 1941 έβγαινεη μερίδα του φτωχού, μια κουταλιά από κάθε πιάτο, κι έβγαινε ένα ακόμη πιάτο. Εβδομήντα χρόνια μετά,το 2011, οφιλότιμος λαός μας, ο καταδικασμένος στον εξευτελισμό των τραπεζιτικώνμεθοδεύσεων, της πολιτικής αβουλίας των βουλευτών του και της κυβερνητικήςαναξιότητας των εκλεγμένων αρχόντων του, βγάζει κι ένα πιάτο για τα παιδιά τωνορφανοτροφείων, για τους γέροντες των γηροκομείων, για τις στρατιές των ανέργωνκαι αστέγων, για τις ορδές των απατημένων λαθροφερμένων μεταναστών, για τουςτροφίμους των φυλακών, για τους ξεχασμένους των ασύλων. «Αχ, Ελλάδα, πόσο Σ΄αγαπώ!» «Προώρισται να ζήσης και θα ζήσης δια της αγάπης και της φιλανθρωπίας»,γλυκειά μας Πατρίδα.
Χριστούγεννα απελπισίαςτα φετινά! «Ουδείςοίδε τι τέξεται η επιούσα». Πολλοί ξαναφέρνουν στην επικαιρότητα θρύλους καιπροφητείες. Τι θα γίνει άραγε; Ένας χειμώνας δύσκολος. Βαριά μελανιασμένασύννεφα στον ορίζοντα. «Πού είναι ο τεχθείς βασιλεύς των Ιουδαίων;» Ψάχνουμεκαι μεις χωρίς αστέρι και φως ελπίδας στην αφιλόξενη πλέον Ελλάδα. Γιατίσυμβαίνουν όλα αυτά; Τι κάνει ο Θεός; ρωτούν πολλοί. Ή είμαστε πολύ αμαρτωλοίκαι μας τιμωρεί, ή είμαστε ακαλλιέργητοι και μας παιδαγωγεί ή είμαστε πολύάγιοι και μας δοκιμάζει ή πολύ υπομονετικοί και κάτι μας ετοιμάζει! Δεν εξηγείται αλλοιώς. Ό,τι καινάμαστε μη χάσουμε την προσδοκία μας, την ελπίδα μας και τη χαρά μας.
Χριστούγεννα της ΝέαςΚατοχής του 2011. «Σώπα, όπου νάναι θα χτυπήσουν οι καμπάνες». Δεχάθηκε η ελπίδα. Γεννιέται ένα Παιδί. Κι αυτό το Παιδί είναι ο Χριστός! ΟΕμμανουήλ, ο Θεός μαζί μας! «Ανατολή όνομα Αυτώ». Κάτι καινούριο ξεπροβάλλει!Αν κάποιοι, λοιπόν, λαοί και άρχοντες, αρέσκονται στην απάτη, εμείς αςυπηρετήσουμε την Αγάπη. Αν κάποιοι προωθούν τη διαπλοκή, εμείς ας επιμείνουμεστην Προσευχή. Αν άλλοι μεθοδεύουν την εκμετάλλευση, εμείς αυξήσουμε τηναλληλεγγύη. Αν κάποιοι ανέχονται και μεθούν, «άνθρωπον μη εντρεπόμενοι και Θεόνμη φοβούμενοι», εμείς ας αγρυπνούμε κοντά στους αναγκεμένους. Αν κάποιοισχεδιάζουν στα σκοτεινά γραφεία τους τον φόνο «από διετούς και κατωτέρω» τωνπαιδιών των Ελλήνων, εμείς ας μείνουμε πιστοί στη Ζωή που γεννιέται. Αν, τέλος,δικοί μας και ξένοι ψεύδονται και μας εμπαίζουν, εμείς ας προσκυνήσουμε ταπεινά τηνΑλήθεια και ο Καλός Θεός θα μας βγάλει από άλλο δρόμο, για να ξαναβρούμε τηχαμένη Πατρίδα μας και την αποσταμένη ελπίδα μας. Ένα είναι σίγουρο: δε θαπεθάνουμε, δε θα χαθούμε! «Ζεί Κύριος» και μείς ζούμε!
