Το άνοιγμα της Εκκλησίας στην Αριστερά
Τελευταίως Μητροπολίτες της Εκκλησίας της Ελλάδος κάνουν ένα άνοιγμα στην Αριστερά. Η ευκαιρία δόθηκε από την καπηλεία του θρησκευτικού συναισθήματος των Ελλήνων από Κόμμα που τάσσεται υπέρ μιας "πειθαρχημένης" - "στον γύψο" κοινωνίας και επιδιώκει να επιβάλει τις θέσεις του χρησιμοποιώντας τη βία. Το θέμα ξεκίνησε όταν ο Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης Παύλος, με αφορμή ενέργειες και ομιλίες στελεχών του εν λόγω Κόμματος, δήλωσε ορθώς τα αυτονόητα για κάθε Χριστιανό. Ότι δηλαδή το πιστεύω του εν λόγω Κόμματος είναι απολύτως ξένο προς την Ορθόδοξη Παράδοση και Διδασκαλία. Δεν μπορεί κάποιος να λέγει ότι είναι Χριστιανός και να πιστεύει στο ρατσισμό, στη βία, στο μίσος. Βεβαίως οι θέσεις και οι ενέργειες του εν λόγω Κόμματος είναι γνωστές από καιρό και καλόν θα ήταν προ των εκλογών η Ιερά Σύνοδος να είχε υπενθυμίσει στο Λαό τη διδασκαλία του Ιησού Χριστού περί αγάπης, ανεκτικότητας, σεβασμού του άλλου και αλληλεγγύης και να είχε επισημάνει πως στη χριστιανική κοινωνία αποκλείεται ο ρατσισμός, η ανελευθερία και η βία. Αν τονίζονταν αυτές οι Χριστιανικές Αρχές πιθανόν πολλοί Χριστιανοί να μην είχαν παραπλανηθεί και να μην είχαν ψηφίσει το εν λόγω Κόμμα.
Ο Μητροπολίτης Σισανίου στην πρωτοβουλία του βρήκε συμμάχους στελέχη και ΜΜΕ της Αριστερής αντίληψης των πραγμάτων. Ήταν γι' αυτά μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να καταφερθούν κατά του εν λόγω Κόμματος, δίνοντας παράλληλα πιστοποιητικό "προοδευτικότητας" στον Μητροπολίτη, κάτι που ο ίδιος φυσικά δεν επιδίωξε. Μετά όμως την απρόσμενη επιτυχία του κ. Παύλου στους "προοδευτικούς" κύκλους οι επικοινωνιακοί υπεύθυνοι του Αρχιεπισκόπου και ορισμένοι Μητροπολίτες ακολούθησαν με έμμεσες ή άμεσες δηλώσεις κατά του εν λόγω Κόμματος. Το άνοιγμα φάνηκε και από το ότι Μητροπολίτης έδωσε με την ευκαιρία συνέντευξη στην "Αυγή", ιδεολογικό όργανο του ΣΥΡΙΖΑ. Πρέπει να ήταν από τις λίγες στην ιστορία της εν λόγω εφημερίδας.
Η επιχείρηση προσέγγισης των ποιμένων της Εκκλησίας με την Αριστερά φαίνεται και από το ύφος των δηλώσεων τους, που είναι προσεγμένο, χωρίς αιχμές σε βάρος της και με γενικές καταδίκες της βίας, οι οποίες από αυτήν είναι αποδεκτές. Ο Μητροπολίτης εξάλλου στη συνέντευξη που έδωσε στην "Αυγή", μεταξύ των άλλων, επισήμανε ως αρνητικό για την Εκκλησία το ότι "σε παλαιότερους χρόνους ιεράρχες ύμνησαν δικτατορικά καθεστώτα και συνεργάστηκαν με την χούντα". Σημειώνεται ότι ο ίδιος είναι χειροτονία του αείμνηστου Μητροπολίτου Εδέσσης Καλλινίκου (Πούλου), που είχε εκλεγεί επί δικτατορίας και, υποχρεωτικά, είχε συνεργασθεί μαζί της και ότι ο ίδιος ο σημερινός Μητροπολίτης υπηρέτησε ως ιεροκήρυκας στη Μητρόπολη Εδέσσης κατά την περίοδο της δικτατορίας.
Ο σχετικά νεαρός και άσχετος με την Ιστορία και την Παράδοση του Έθνους κ. Αλ. Τσίπρας έχει δώσει μιαν άλλη διάσταση στη σχέση της Εκκλησίας με την Αριστερά. Όταν τον Μάϊο του 2011 συναντήθηκε με τον Αρχιεπίσκοπο κ. Ιερώνυμο δήλωσε στα ΜΜΕ πως " η Αριστερά θεωρεί ότι πρέπει να έχει σύμμαχο την Εκκλησία στην προσπάθεια της για αλληλεγγύη προς όσους περνάνε το κατώφλι της φτώχειας και της εξαθλίωσης". Ο κ. Τσίπρας δηλαδή βλέπει την Εκκλησία ως ένα φορέα, που οφείλει να ακολουθήσει την Αριστερά και να γίνει σύμμαχος της στις κοινωνικές της ανησυχίες και πρωτοβουλίες, δηλαδή θέλει να Την μετατρέψει από ηγέτιδα και ζωογόνο δύναμη της κοινωνίας σε κομπάρσο και ουραγό της Αριστεράς, επειδή αυτή κατέχει στην Ελλάδα το αντιχριστιανικής αντίληψης, υλιστικό, ηδονιστικό και μαρξιστικό ιδεολογικό εποικοδόμημα και πιστεύει στο αλάθητο κριτήριό της περί αλήθειας, δικαιοσύνης και ελευθερίας. Αυτή η ιδεολογική νοοτροπία της Αριστεράς είναι που οδήγησε σε πολυετή βάσανα τους λαούς της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης και έφερε στη σημερινή κατάντια τους Έλληνες.
Το ερώτημα που τίθεται, με αφορμή το άνοιγμα ποιμένων της Εκκλησίας προς την Αριστερά, είναι αν πιστεύουν ότι θα την εξευμενίσουν και ότι θα της αλλάξουν απόψεις για την Εκκλησία. Αν πιστεύουν πως, χαϊδεύοντας τα αυτιά της και αποκτώντας το ευκαιριακό χειροκρότημα της, θα την μαλακώσουν, θα την κάνουν να σκεφθεί διαφορετικά, θα προστατεύσουν τα καλώς εννοούμενα συμφέροντα της Εκκλησίας... Μακάρι να γίνει το θαύμα. Όμως άλλα δείχνει η Ιστορία. Γιατί η Αριστερά δεν κρύβει ότι θέλει την κοινωνική περιθωριοποίηση της Εκκλησίας, την οικονομική της εξουθένωση, την αποϊεροποίηση του γάμου και τη διάλυση της οικογένειας με την καθιέρωση ως υποχρεωτικού του πολιτικού γάμου και του "γάμου" μεταξύ των ομοφύλων, την κατάργηση του όρκου, την απομάκρυνση από τα σχολεία, από τα νοσοκομεία και από τα δικαστήρια της εικόνας του Χριστού, την κατάργηση των Θρησκευτικών ως ομολογιακού μαθήματος, την παραποίηση της Ιστορίας και άλλα, με τα οποία θα επιδιώξει να αλλάξει ριζικά την ψυχή των Ελλήνων.
Στη δισχιλιετή πορεία της Εκκλησίας δύο είναι οι δρόμοι που ακολούθησαν έναντι της κοσμικής εξουσίας οι ποιμένες της. Ο ένας είναι ο βολικός, του συμβιβασμού, του "δεν βαριέσαι", του "τι θα κάνουμε εμείς τώρα; Επανάσταση;…", του "εμείς να έχουμε την ησυχία μας, καλά να περνάμε και έχει ο Θεός…". Μάλιστα ο δρόμος αυτός συνήθως ιδεολογικοποιείται με διάφορους τρόπους, ανάλογα με τις περιστάσεις. Ο άλλος είναι ο δύσκολος. Ο ποιμήν επιδιώκει να έχει με την κοσμική εξουσία καλές σχέσεις και συνεργασία, αλλά όταν αυτή απειλεί τις ψυχές του ποιμνίου του, τότε με θάρρος την αντιμετωπίζει, μην υπολογίζοντας προσωπικό κόστος, ταλαιπωρίες, συκοφαντίες και ίσως το μαρτύριο, που μπορεί να είναι σωματικό, αλλά και ηθικό, πνευματικό.
Για τους βολεμένους ποιμένες της Εκκλησίας ο Χρήστος Μαλεβίτσης στο εισαγωγικό προοίμιο της μετάφρασης του έργου του Πάουλ Τίλλιχ "Το θάρρος της υπάρξεως" έγραψε το 1976: "Οι ημέρες μας είναι χαλεπές και πολυσήμαντες. Χαλεπές, επειδή ζούμε την πνευματική έκπτωση της ανθρωπότητας, με άμεσους κινδύνους της μη επιστροφής, του χαμού μέσα στον τεχνολογικό ορυμαγδό…Και πολυσήμαντες, διότι πολλά είναι τα σημεία και τα τέρατα και ποικίλες οι επιπτώσεις τους στις ιστορικές εκβάσεις….Από την οπτική του ευαγγελικού λόγου οι ψυχές των ανθρώπων της εποχής μας πορεύονται προς την απώλεια τους. Όσοι έταξαν τους εαυτούς των κήρυκες του ευαγγελισμένου λόγου θα έπρεπε μπροστά σε αυτή την άκαιρη συντέλεια του ανθρώπινου γένους να συνταραχθούν. Στην απευκταία ώρα να βγουν έξω για να σώσουν το ποίμνιο. Και όμως ευωχούνται ασφαλισμένοι στις στάνες τους. Πρόκειται για την ιστορική προδοσία των ποιμένων". Λόγια σκληρά του αείμνηστου Μαλεβίτση, που μακάρι να μην ισχύουν για τις ημέρες μας.-
