᾿Εν Πειραιεῖ τῇ 13ῃ Δεκεμβρίου 2012
Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν
Μέ ἀφορμή τό ὑπ’ ἀριθμ. 457/12.12.2012 ἔγγραφο τοῦ Προέδρου τῆς Ὁμοσπονδίας Ἐπαγγελματικῶν καί Βιομηχανικῶν Σωματείων Πειραιᾶ καί Προέδρου Καταστηματαρχῶν Πειραιᾶ κ. Ἰωάννου Τσάκου καί τήν προφορική παράκληση τοῦ Προέδρου κ. Βασιλείου Κροκίδη διά τῶν ὁποίων ζητεῖται συμπαράστασι καί τόν δικαιολογημένο θόρυβο σχετικά μέ τήν νομοθετική πρωτοβουλία τοῦ Ὑπουργοῦ Ἀνάπτυξης κ. Κ. Χατζηδάκη γιά τό ἄνοιγμα τῆς ἀγορᾶς κατά τήν ἀργία τῆς Κυριακῆς καί τίς προκλητικές δηλώσεις του: «Ἡ Κυβέρνηση ... δέν θά ἀφήσει ἐκείνους πού ἁπλά καί μόνο φοβοῦνται τό καινούργιο πολλές φορές χωρίς κανένα λόγο νά κρατήσουν τή χώρα στό παρελθόν. Ἡ Ἑλλάδα πρέπει νά προχωρήσει μπροστά...» ἔχω νά παρατηρήσω:
1. Ὁ ἑορτασμός μιᾶς ἡμέρας ἀναπαύσεως τῆς ἑβδομάδος ὅπως ἀπαιτεῖ ἡ ἀνθρώπινη φύση βασίζεται στό βιβλίο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης «Γένεση» (β΄,2-3), ἔτσι τό Σάββατο διά τοῦ Νόμου τῆς ΠΔ εἰσῆλθε ὡς «ἡμέρα Κυρίου» στήν Καινή Διαθήκη μέ τά δύο βασικά στοιχεῖα, δηλ. ἀποχή ἀπό τίς ἐργασίες καί ἰδιαίτερη λατρεία τοῦ Θεοῦ. Τή θέση τοῦ Σαββάτου στόν Χριστιανισμό κατέλαβε ἡ Κυριακή ( Ἀποκαλ. α΄,10) σάν πρώτη ἡμέρα τῆς ἑβδομάδος κατά τήν ὁποία ἀνεστήθη ὁ Κύριος ἐκ τοῦ Τάφου, δημιούργησε τό ἀναστάσιμο φῶς καί ἀπέστειλε τό Πανάγιο Πνεῦμα νά ἐπιφοιτήση στούς Ἀποστόλους. Ἡ Κυριακή σάν κατ’ ἐξοχήν «ἡμέρα τοῦ Κυρίου» ὑπενθυμίζει τόν ἐρχόμενο Χριστό σάν ἀνατέλλοντα ἥλιο, ὁ Ὁποῖος θά ἔλθῃ νά ἀποκαταστήση τήν χειμαζομένη δικαιοσύνη καί νά καταργήση τήν ἀφόρητη ὑποκρισία. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου λέγει ὁ Ἱ. Αὐγουστῖνος ὑπόσχεται σέ ὅλους μας τήν αἰώνια ἡμέρα καί τῆς δικῆς μας Ἀναστάσεως (Serm 15 de verb apost). Ἡ Κυριακή εἶναι ἡ ἀρχαιοτάτη ἑορτή τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἡ ὁποία ἀποκαλεῖται στό Εὐαγγέλιο, ὡς ἡ «μία τῶν Σαββάτων» (Ματθ. κη΄1, Μαρκ. ιστ΄2, Α΄Κορ. ιστ΄2, Πραξ. κ΄7), στήν δέ Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννου ὀνομάζεται Κυριακή ἡμέρα (Ἀποκαλ. α΄10).
Οἱ μαρτυρίες γιά τόν ἑορτασμό τῆς Κυριακῆς συνεχίζονται καί μετά τήν Καινή Διαθήκη. Στήν ἐπιστολή Βαρνάβα ὀνομάζεται «8η ἡμέρα», ὁ δέ ἅγιος Ἰγνάτιος Ἀντιοχείας καταδικάζει τούς σαββατίζοντες καί μή συμμορφουμένους στήν καθολική πράξη τῆς Ἐκκλησίας γράφοντας: «Κατά Κυριακήν Κυρίου ζῶντες ἐν ᾗ καί ἡ ζωή ἡμῶν ἀνέτειλε δι΄ Αὐτοῦ» (Μαγν. κεφ. 9). Κατά τά μέσα τοῦ 2ου αἰ. ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος ὁ φιλόσοφος καί μάρτυς γράφει στήν Ἀπολογία του πρός τόν Ρωμαῖο Αὐτοκράτορα (Κεφ. 67) «Τήν δέ τοῦ ἡλίου ἡμέραν κοινήν τήν συνέλευσιν ποιούμεθα» χρησιμοποιῶν γιά τήν Κυριακή τόν ὅρο «ἡλίου ἡμέρα», ὁ ὁποῖος παρέμεινε σέ ὁρισμένες Εὐρωπαϊκές γλῶσσες ὅπως στήν Ἀγγλική Sunday, στήν Γερμανική Sonntag κλπ. Μετά τήν εἰρήνη τοῦ Μ. Κων/νου μέ τό διάταγμα τῶν Μεδιολάνων (313) καθορίζεται μέ τόν πρῶτο νόμο του στός 7/3/321 ὡς ἡμέρα ἀναπαύσεως, ἀγαλλιάσεως, θείας λατρείας καί ἀγαθοεργίας ἡ ἀργία τῆς Κυριακῆς, ἡ «σεβαστή ἡμέρα τοῦ ἡλίου» ὅπως τήν ἀποκαλοῦσε, ἡ δέ ἐν Λαοδικείᾳ Σύνοδος μέ τόν 29ο Κανόνα της ὥρισε «οὐ δεῖ χριστιανούς ἰουδαΐζειν, τήν δέ Κυριακήν προτιμῶντες σχολάζειν ὡς χριστιανοί». Τό νόμο τοῦ Μ. Κων/νου «Omnes judices urbanaeque pledes et atrium officia cunctarum venerabili die solis quiescant» ἐπεκύρωσε καί ὁ διάδοχός του Μ. Θεοδόσιος, μέ τόν κωδ. VIII 8, 3 καί XV 5, 2.
2. Ὅλη αὐτή ἡ τόσο ἱερά ὑπόθεση, κατά τόν ἐκσυγχρονιστή Ὑπουργό κ. Χατζηδάκη «κρατᾶ τήν χώρα στό παρελθόν» καί ἔρχεται ὁ κ. Χατζηδάκης γιά νά τήν εἰσαγάγη στό μέλλον, ὑπενθυμίζων δυστυχῶς δι’ αὐτόν μέ τίς ἐνέργειες καί τά λόγια του ἀναποδράστως τό μαρτυρικό τέλος δι’ ἀπαγχονισμοῦ τοῦ διδάχου τοῦ Γένους Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ (1714-1779) ὁ ὁποῖος ὑπερασπιζόμενος πέραν τῶν ἄλλων τήν ἀργία τῆς Κυριακῆς ἐμισήθη θανασίμως ὑπό τῶν τότε Ἑβραίων τῶν Ἰωαννίνων. Ἔγραψε πρός τόν ἀδελφό του Χρύσανθο τό ἀποκαλυπτικό: «χιλιάδες ἑβραῖοι θέλουν τόν θάνατό μου καί ἕνας ὄχι» καί ἦταν τραγική ἀλήθεια γιατί χρηματίσαντες μέ ἱκανά ἀργύρια τόν Τουρκαλβανό Κούρτ Πασᾶ τοῦ Βερατίου ἐπέτυχαν τό μαρτυρικό τέλος τοῦ μεγάλου ἐθνεγέρτου καί ἰσαποστόλου ὁ ὁποῖος ἐτελειώθη «κρεμασθείς ἐκ δένδρου» τήν 24/8/1779. Αὐτοί οἱ συνειρμοί προκαλοῦνται ἐκ τῶν θέσεων τοῦ κ. Ὑπουργοῦ καί βέβαια οἱ ἰσχυρισμοί του καταρρίπτονται ἐκ τοῦ γεγονότος ὅτι ἡ ἀγορά δέν πάσχει ἀπό ὧρες λειτουργίας ἀλλά ἀπό ἔλλειψη ρευστότητος!!! Αὐτό τουλάχιστον θά ἔπρεπε νά τό γνωρίζει ὁ πολυτάλαντος κ. Χατζηδάκης.
3. Ἀπό διαφορετικές βέβαια ἀφετηρίες ἐκκινοῦν τά κόμματα πού άντιτίθενται στήν ρύθμιση τοῦ κ. Χατζηδάκη. Ὡστόσο ὑπερασπίζονται ἕνα ἱερό δικαίωμα τῶν μικρεμπόρων καί τῶν ἐργαζομένων γιατί εἶναι βέβαιο ὅτι σύντομα θά «εὑρεθῆ» ὁ τρόπος νά εἰσέλθουν στήν «μηχανή» καί οἱ πολυεθνικές καί τά πολυκαταστήματα τῶν χιλιάδων τετραγωνικῶν παρά τόν σημερινό περιορισμό πού τίθεται ἀσφαλῶς γιά νά ἀμβλυθοῦν σέ πρώτη φάση οἱ ἀντιθέσεις.
4. Συγχαίρομε ἐκ βαθέων τόν Μακ. Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Ἱερώνυμο τόν Β΄ καί τόν εὐχαριστοῦμε γιά τήν πολλαπλή ὑπεράσπιση τῆς ἰδιοπροσωπείας τοῦ Γένους μας καί γιά τήν σοφή κατάρριψη τῶν σχετικῶν φλυναφημάτων τοῦ δῆθεν ἐκσυγχρονισμοῦ ὅπως καί σήμερα ἀπέδειξε.
5. Τἐλος ὑπενθυμίζομε στόν φερέλπιδα Ὑπουργό κ. Χατζηδάκη τήν πολιτική τύχη τῆς ὁμόφρονός του κας. Μ. Γιαννάκου τήν ὁποίαν ἀσφαλῶς συμπαθοῦμε διά τό θέμα τῆς ὑγείας της, ἀλλά ἀδυνατοῦμε νά λησμονήσουμε ὅτι ἦταν ἐκείνη ἡ ὁποία διά τοῦ ὑφυπουργοῦ της κ. Γ. Καλοῦ «ἐξεδίωξε» ἐκ τῆς μαθητικῆς κοινότητος τοῦ Κληρικούς πνευματικούς συμβούλους ὅταν ἐπί 20ετία δέν εἶχαν διαννοηθεῖ νά πράξουν κάτι τέτοιο οἱ Κυβερνήσεις τοῦ ΠΑΣΟΚ καί ὅταν στίς ἀγγλόφωνες χῶρες ὑφίσταται μετ’ ἐπιτυχίας καί τιμῆς ὁ θεσμός τοῦ chaplain καί στίς γαλλόφωνες ὁ θεσμός τοῦ omonie σήμερα πού οἱ μαθητές λυποθυμοῦν ἀπό ὑποσιττισμό καί δέν ὑπάρχει πνευματικός βοηθός στά σχολεῖα γιά νά συνδράμει καί ὑλικῶς.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ
Κοινοποίησις: Ἐντιμότατον κ. Ἰωάννην Τσᾶκον, Κολοκοτρώνη 80, 18536 Πειραιεύς
Ἐντιμότατον κ. Β. Κροκίδην, ΕΝΤΑΥΘΑ
