Θρησκευτικά ή «θρησκειολογία»;
Η ΠΑΙΔΕΙΑ στη χώρα μας ταλαιπωρήθηκε τις τελευταίες δεκαετίες με επικίνδυνους αδόκιμους πειραματισμούς. Τα σχολικά βιβλία κακοποιήθηκαν, ή ιστορία του Έθνους μας αλλοιώθηκε και πλαστογραφήθηκε καί τώρα επανέρχονται δριμύτεροι με την πιλοτική εφαρμογή του νέου Προγράμματος Σπουδών για το μάθημα των Θρησκευτικών.
Δεν είναι άγνωστη ή επιδίωξη τους για τη μετατροπή του μαθήματος των θρησκευτικών σε άχρωμη θρησκειολογία. Και ακόμα χειρότερα. Επιδιώκουν να αποκόψουν και να απομακρύνουν τα παιδιά, πιο συγκεκριμένα πια, από την θρησκευτική αγωγή με αναφορά στον Ιησού Χριστό, ως Σωτήρα και Λυτρωτή των ανθρώπων.
Παραθεωρούν επίσης και το άρθρο του Συντάγματος (16, §2) πού ορίζει ότι «ή παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του κράτους και έχει σκοπό την "ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των 'Ελλήνων, την ανάπτυξη τής εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και την διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες».
Γι' αυτό ακριβώς και το Συμβούλιο της Επικρατείας σε παλαιότερη γνωμοδότησή του ανέφερε, ότι: «Για να καταστεί δυνατή η ανάπτυξη τής θρησκευτικής συνείδησης των μαθητών σύμφωνα με τις αρχές τής Ορθόδοξης Χριστιανικής Πίστης, σε τουλάχιστον επαρκή βαθμό, επιβάλλεται από την Πολιτεία η λήψη κατάλληλων νομοθετικών και κανονιστικών μέτρων, ώστε να εξασφαλίζεται ή διδασκαλία του μαθήματος των θρησκευτικών για ικανό αριθμό ωρών εβδομαδιαίως». «Των θρησκευτικών» και όχι της θρησκειολογίας.
Από την ασφυξία στην κραυγή
ΦΑΝΕΡΟ λοιπόν, πώς εκείνοι πού ζητούν να αντικαταστήσουν τα θρησκευτικά με τη θρησκειολογία έχουν τούς λόγους τους. Ο άθεος λαϊκισμός και ορθολογισμός τής Γαλλίας, πού την οδήγησε στη δουλεία του χιτλερισμού, θέλουν να έλθει και στον τόπο αυτό πού είναι ποτισμένος μι αίμα μαρτύρων. Ψυχροί ορθολογιστές αγνοούν, πώς ή έννοια τής ελληνορθόδοξου παραδόσεως δεν είναι «Κατηχητισμός και μονολιθικότητα». Είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου για το Έθνος. Και όπως έγραφε ό αείμνηστος καθηγητής της νομικής Αλέξανδρος Τσιριντάνης: «Σε άλλους λαούς μπορεί να ξεφτούν τα ιερά και τα όσια και όμως οι λαοί αυτοί να εξακολουθούν να ζουν, έως πότε... το μέλλον θα δείξει. Εμείς όμως δεν μπορούμε ούτε στιγμή να αφήσουμε τα ιερά και τα όσια χωρίς ή στιγμή αυτή να είναι στιγμή Ασφυξίας...» Και ασφυξία αποτελεί να επιβάλλουν στους Έλληνες και μάλιστα στη νέα γενιά να συντρίψουν παραδόσεις, θεσμούς, άξιες ηθικές, πνευματικές, πολιτιστικές και να ανταλλάξουν την ομορφιά τής Ορθόδοξης πίστης μας με ένα αρρωστημένο πανθρησκειακό μόρφωμα.
Θα προχωρήσουμε από την ασφυξία στην κραυγή;
Περιοδικό “ ΖΩΗ” Ιανουάριος 2013