Απόστολος: Εβρ. στ’ 13 - 20
Ευαγγέλιον: Μαρκ. θ’ 17 – 31
Κρίκος συνεκτικός μεταξύ των ανθρώπων, αγαπητοί μου αδελφοί, αναγκαία προϋπόθεση για την ύπαρξη των κοινωνιών, διατήρησης της κοινωνικής δομής, είναι η αμοιβαία εμπιστοσύνη. Πάνω στην εμπιστοσύνη οικοδομούνται σχέσεις, δημιουργούνται φιλίες, στεγάζονται οικογένειες. Πολλές φορές με μικρότερους ή σημαντικότερους συμβιβασμούς, δεχόμαστε διαβεβαιώσεις και υποσχέσεις φίλων ή συνεργατών, ακόμη και του στενότερού μας περιβάλλοντος. Της οικογένειάς μας. Είναι δυστυχώς αυτή η μοίρα των ανθρωπίνων σχέσεων. Παραμένει πάντοτε, και διατηρείται από την αρχή μέχρι το τέλος, η αμφιβολία. Και μόνο τότε ανακουφιζόμαστε, εφόσον υπάρχει θετική κατάληξη. Αλλά, πολλές φορές, συμβαίνει να απογοητευόμαστε όταν διαπιστώνουμε πόσο επιπόλαια και ανεδαφική ήταν η συμφωνία που συνομολογήσαμε εμπιστευόμενοι στις εύκολες ή και ανειλικρινείς διαβεβαιώσεις.
Αυτά στις ανθρώπινες σχέσεις. Γιατί υπάρχει και μια άλλη διάσταση, ένα άλλο επίπεδο σχέσεων. Είναι η σχέση με τον Θεό.
«Ει δύνασαι πιστεύσαι, πάντα δυνατά τω πιστεύοντι.»
Αυτή είναι η διαβεβαίωση του Ιησού. Είναι η έγκυρη και απόλυτη διαβεβαίωση προς τον βασανισμένο και λυπημένο πατέρα, του θαύματος της σημερινής ευαγγελικής περικοπής. Είναι επίσης η επιπληκτική παρατήρηση και προς τους μαθητές Του, που έδειξαν ολιγοπιστία και δεν κατόρθωσαν να θεραπεύσουν τον επιληπτικό. Είναι όμως επιπλέον και μια ελπιδοφόρος αναγγελία του Κυρίου μας, προς όλους εμάς, που ακούμε αυτή η διαβεβαίωση Του. Μας επιτρέπει να έχουμε όλες τις ελπίδες που προέρχονται από τον ίδιο τον Θεό. Ενώ η σχέση μας με τους ανθρώπους και τις διαβεβαιώσεις τους σχετίζεται σε μια πληθώρα από αστάθμητους παράγοντες, τον χαρακτήρα τους, τις σχέσεις τους με άλλα άτομα και συμφέροντα, τις συγκυριακές συνθήκες της ζωής, η υπόσχεση και διαβεβαίωση του Ιησού παραμένει σταθερή και αναλλοίωτη εις τους αιώνας. Έχει επίσης ένα άλλο πολύ πιο σπουδαίο χαρακτηριστικό. Είναι απόλυτη και γενική. «Πάντα δυνατά». Δεν υπάρχει περιορισμός. Όλα μπορεί να γίνουν. Φυσικά υπάρχει ένας απλός, λογικός και συνεπής όρος. «Τω πιστεύοντι». Είναι όλα, και χωρίς εξαίρεση, δυνατά και πραγματοποιήσιμα, σε όποιον πιστεύει χωρίς αμφιβολίες και επιφυλάξεις, προϋπόθεση αναγκαία και απαραίτητη, εφόσον επιζητούμε εκπλήρωση των επιθυμιών μας. Το θέμα, αγαπητοί μου, είναι ουσιώδες: Μπορείς να πιστέψεις; «δύνασαι πιστεύσαι;» Πόση εμπιστοσύνη έχουμε στον Θεό;
Σαν άνθρωποι που είμαστε, αγαπητοί μου αδελφοί, επιζητούμε πράγματα που βλέπουμε, που μπορούμε να συλλάβουμε με τις αισθήσεις μας και κυρίως τα μάτια μας και τα χέρια μας. Σ’ αυτά, που την μια στιγμή τα έχουμε και την άλλη τα χάνουμε, στηρίζουμε την εμπιστοσύνη μας. Γνωρίζουμε, ωστόσο, ότι είναι πρόσκαιρα και φθαρτά. Όπως πρόσκαιρες και φθειρόμενες είναι και οι σχέσεις μας με τους συνανθρώπους μας, όσο κι αν είναι φιλικοί και αγαπητοί προς εμάς. Ενώ το Θείο, νομίζουμε ότι είναι μακριά μας. Κλείνουμε τα μάτια της ψυχής μας και δεν προσμετρούμε την συνεχή και απόλυτη παρουσία του Θεού, στην καθημερινή μας ζωή, μέσα από τις συνηθισμένες, απλές παροχές και δωρεές του Θεού. Ζητούμε και με τις προσευχές μας, αλλά και μέσα από τις ενδόμυχες σκέψεις και επιθυμίες μας, τα αιτήματά μας προς τον Θεό. Κάποτε αυτά τα αιτήματα είναι παράλογα ή ανόητα ή ακόμη τα έχουμε ήδη χωρίς να τα κατανοούμε. Περιμένουμε όμως άμεση την ανταπόκριση του Θεού. Πρέπει, όμως, να έρθει η κατάλληλη στιγμή. Κι αυτή την γνωρίζει μόνο ο Θεός.
Τι αγώνα έκαμε ο δύστυχος εκείνος πατέρας του βασανιζόμενου παιδιού του. Από πόσους είχε προηγουμένους ζητήσει βοήθεια. Πόσες φορές παρεκάλεσε τον Θεό, να θεραπεύσει το παιδί του. Η κατάλληλη στιγμή για την θεραπεία του, ήρθε αργότερα. Προσέφυγε πρώτα στους μαθητές, που δεν εκτίμησαν και δεν πίστεψαν στην δύναμη, που τους παρεχώρησε ο Κύριος. «Γενεά άπιστος» χαρακτηρίστηκαν από τον Ιησού. Η κατάλληλη στιγμή έφτασε για τον ταλαίπωρο πατέρα και το δυστυχισμένο παιδί του, όταν πλησίασε τον Ιησού. Ένοιωσε την πίστη στην ψυχή του. Γι αυτό προσήλθε στον Χριστό. Θεωρούσε όμως, πολύ μεγάλο, υπερβολικό το αίτημά του. Κανένας δεν είχε ποτέ θεραπευτεί, όσο εγνώριζε. Διατηρούσε κάποια αμφιβολία. «Πιστεύω Κύριε, βοήθει μου τη απιστία». Κραυγή αγωνίας του πατέρα. Με μεγάλη ταπείνωση, διακηρύττει την περιορισμένη πίστη του, αλλά ζητεί την ενίσχυσή της από τον Ιησού. Ξέχασε για μια στιγμή το αίτημά του, για το παιδί του, και ζητεί από τον Κύριο την βοήθεια Του, να περιορίσει την ολιγοπιστία του. Το θαύμα έγινε!
Για τον καρδιογνώστη Ιησού, ήταν αρκετή αυτή η επίκληση της βοήθειας. Άφησε να εννοηθεί ότι το θαύμα το πραγματοποίησε ο πατέρας με την δήλωση της πίστης του. Για τους μαθητές ήταν ένα μεγάλο και ουσιώδες μάθημα. Για το πλήθος που παρακολουθούσε τον Διδάσκαλο και πληροφορήθηκε το γεγονός ήταν ευκαιρία δοξολογίας του Θεού.
Θα σταματήσω, αγαπητοί μου, σε ένα τελευταίο σημείο. «Πάντα δυνατά τω πιστεύοντι». Εννοείται που πιστεύει στον Θεό και ρποσεύχεται σ’ Αυτόν. Είδαμε, έχουμε μεγάλη εμπειρία για την ατυχή μας εμπιστοσύνη στους ανθρώπους. Εκείνος που πιστεύει όμως στον Θεό, μπορεί να κάνει τα πάντα, ότιδήποτε! ‘Όπως παρουσιάζεται εδώ, από τον Κύριο, αποδίδεται η θαυματοποιία, ως έργο αυτού που το επιθυμεί και έχει την απαρασάλευτη και σταθερή, χωρίς αμφιβολίες πίστη. Συνεπώς και ο καθένας από εμάς, με προσευχή και τη νηστεία που καθαρίζει το νου, μπορεί να κάνει θαύματα, όταν βασίζεται με αγάπη και με σταθερή πίστη στο Θεό. Εκείνος ακούει, βλέπει και γνωρίζει, πότε πρέπει να επιτρέψει να γίνει αυτό που επιθυμούμε και επιζητούμε με πίστη. Αγαπητοί μου αδελφοί, πιστέψτε με, ο Θεός είναι δίπλα μας και μας ακούει, γιατί μας αγαπά!
Δ.Γ.Σ.– Μητρόπολη Πάφου