Λόγος στην ΕξόδιοΑκολουθία του π. Πολυκάρπου Τύμπα
του Σεβασμιωτάτου ΜητροπολίτουΤρίκκης και Σταγών κ. Αλεξίου
(Απομαγνητοφώνηση)
Ό π.Πολύκαρπος, του οποίου την εξόδιον ακολουθία εψάλαμε όλοι μαζί στον Ιερόν αυτόνΜητροπολιτικό Ναό, μετέστη εκ των προσκαίρων εις τα αιώνια, αφού προηγουμένωςείχε μίαν μακράν διακονίαν εις την Έκκλησίαν, εδώ εις τον Ιερόν ΜητροπολιτικόνΝαόν αφότου εχειροτονήθη, επί 47 έτη συνεχώς, άλλα καί γενικότερον εις στονεκκλησιαστικό αμπελώνα. Θά μπορούσαμε περιεκτικά νά πούμε ότι έδούλευσε εις τοΕύαγγέλιον καί εις όλας τάς πτυχάς του Ευαγγελίου και ώς ιερεύς διά τηςιερωσύνης του καί ως διδάσκαλος καί ώς καθηγητής καί ώς κήρυξ του Ευαγγελίου.Καί γενικά πληροφορώντας τήν διακονίαν του με τον καλύτερο τρόπο, δίδοντας τοπαράδειγμα προς μίμηση - μιμητής Χριστού. «Μίμηταί μου γίνεσθε, λέγει ό Απ.Παύλος, κάγώ μιμητής Χριστού».
Έτσιλοιπόν έχειροτονήθη άπό τον άείμνηστον Μητροπολίτην Διονύσιον και έτοποθετήθηστον Ναόν αυτόν, τον όποιον εύρήκε εις τήν αρχήν τής κατασκευής του καί τήςδημιουργίας του σχεδόν. Μέσα στά χρόνια αυτά καί ιδίως τήν τελευταίατριακονταετία ολοκλήρωσε τον Ναόν αυτόν καί τον έφερε εις το παρόν κάλλος,ολοκληρώνοντας τήν αγιογράφηση καί όλα εκείνα τά εσωτερικά καί εξωτερικάμνημεία. Έπί τών ήμερων του έγένοντο όλα.
Ίεράτευσεστον ιερόν αυτόν Ναόν με αφοσίωση και αγάπη, ιερουργών ανελλιπώς, κηρύττων τοΕύαγγέλιον τής Βασιλείας τού Θεού, διδάσκων δι' όλων τών τρόπων καί μέσων,προσπαθών νά μόρφωση τον Χριστόν εις τάς καρδίας τών ενοριτών του.
Εργάστηκεεις τήν μέσην Παιδείαν ώς εκπαιδευτικός καί εκεί έδωσε το παράδειγμα του καλούκαι αγαθού δασκάλου, ό όποιος γνωρίζει πρώτον νά έχη διδάξει τον εαυτόν του καίμετά ταύτα νά διδάξη και τους άλλους. Κατά το «ιατρέ, θεράπευσον τον εαυτόνσου».
Έτσιλοιπόν ό π. Πολύκαρπος ολοκληρωμένος πνευματικά καί κατηρτησμένος έδούλευσε ειςτήν παιδείαν, άλλα προηγουμένως ώς λαϊκός έδούλευσε καί εις το οίκοτροφείον τήςΙεράς Μητροπόλεως. Πάντοτε καί εις τάς κατασκηνώσεις, πάντοτε και όπου άλλου.Είναι τόσες πολλές οι πτυχές τής δράσεως του καί του έργου του, πού ενδεχομένωςνά παραλείψω καί τίποτε. Έδούλευσε μέ αφοσίωση καί μέ αγάπη καί μέ θυσία.
Έδούλευσεεις τους Κύκλους της Αγ. Γραφής καταρτίζοντας στελέχη, δίδων τά θέματα καιπαρακολουθών ανελλιπώς.
Έδούλευσεπλησίον τού εκάστοτε Μητροπολίτη με αφοσίωση και αγάπη, προσπαθώντας νά διακονήκαι όχι να διακονήται. Είναι το πρόσωπον εκείνο, το όποιον περιεβάλλετο άπόέκτίμησιν και άγάπην από τους Προϊσταμένους του και από όλους τους συναδέλφουςτου και τους αδελφούς του κληρικούς. Είχε μίαν μακράν διακονίαν, θεάρεστονδιακονίαν, μίαν διακονίαν όπως ό Θεός την θέλει.
Έφυγεεις ήλικίαν όχι πολύ προχωρημένην άσθενήσας, εν μέσω τών περιποιήσεων τήςπρεσβυτέρας του και τών παιδιών του. Έφυγε χαίρων καί άγαλλώμενος. Ή έκφρασιςτού προσώπου του το αποδεικνύει αυτό. Έφυγε άπό την ζωήν αυτήν εφοδιασθείς διάτών Αγίων Μυστηρίων πάλιν και πολλάκις μέχρι τής τελευταίας του αναπνοής επίτής γής. Κατόρθωσε με έναν λόγο με το παράδειγμά του, με τον βίον του, με τήνζωή του, νά προΐσταται καλώς τού ιδίου οίκου, συμπαριστάμενος καίσυμπαραστατούμενος άπό τήν πρεσβυτέρα του θεολόγον, άλλα καί τά παιδιά του νάτά άναδείξη άλλους κληρικούς τού ιερού θυσιαστηρίου, άλλα αφιερωμένα εις τοναγγελικόν βίον καί άλλα νά έχουν τήν οικογένειάν τους και νά ζουν όπως ό Θεόςθέλει.
Ό π.Πολύκαρπος ήταν μιά μοναδική ίσως φυσιογνωμία καί μορφή πού πέρασε άπό τάΤρίκαλα τον 20° αιώνα καί τήν 1η δεκαετία τού 21ου αιώνα, άπό τά μέσα τού 20°αιώνα και στις αρχές τού 21ου. Άφησε τά ίχνη τής διαβάσεώς του. Κατόρθωσε δι'έργων καί λόγων νά δείξη ότι είναι πράγματι το πρόσωπον εκείνο, το όποιοπιστεύει εις τον Θεόν, αγαπά τον άνθρωπο, εργάζεται γι' αυτόν με τήν Χάρη τούΘεού καί γίνεται «τοίς πάσι τά πάντα» κατά τον Απόστολο «Ινα τους πάνταςκερδίση».
Είναιπολυεδρική ή μορφή τού π. Πολυκάρπου. Υπήρξε πολυεδρική. Ό,τι κι άν πή κανείςκι όπου κι άν θελήση νά σταματήση, επί ώρες μπορεί νά άναπτύσση το έργο του καίτήν προσφορά του.
Εμείςόλοι σήμερα συγκεντρωμένοι έδώ ενθυμούμεθα - όπως επιγραμματικά είπα τώρα,γιατί χρειάζεται πολύς χρόνος γιά νά έπεκταθή κανείς - αυτήν τήν προσφοράν τήνμακροχρόνιον. Εύγνωμονούμεν τον Θεόν διότι τον έφερε εις τον χώρον αυτόν καίεις αυτόν τον Μητροπολιτικόν Ναόν καί διότι τον έβοήθησε νά κάνη αυτό τοποιμαντικό έργο, το ποιμαντορικό έργο με όλη του τή δύναμη καί με κάθε θυσίακαί αψηφώντας κόπους καί μόχθους, διδάσκων εις το σχολείο τήν ήμερα, το βράδυεις τους κύκλους, ιερουργών εις το θυσιαστήριον, κινούμενως συνεχώς καίάδιαλλίπτως. Δέν έδωκεν ύπνον εις τους οφθαλμούς του και εις τους κροτάφους τουάνάπαυσιν, μέχρις ότου ό Θεός επέτρεψε νά άσθενήση καί μετά άπό τήνμακροχρόνιον αυτήν ασθένειαν να φύγη από τήν ζωήν αυτήν μέσα εις τήν αγάπη τωνιδικών του αλλά και όλων των ενοριτών του και όλων όσων τον αγάπησαν και τονέγνώρισαν.
Μετέβηεκ τών πρόσκαιρων εις τά αιώνια. Μετήλαξε τά παρόντα, τα γήινα με τά αιώνια.Εκεί πού δεν υπάρχει ούτε λύπη ούτε στεναγμός, αλλά ζωή ατελεύτητος. Ή μνήμητου παραμένει αιωνία και θά παραμείνη. Πρώτα-πρώτα εις τήν μνήμην τού Θεού,δεύτερον όσο ζούμε εμείς εις τήν μνήμην τήν δική μας, τρίτον εις όλους εκείνουςοι όποιοι ήκουσαν τον λόγον του, έδιδάχθησαν, κατηχήθηκαν άπό αυτόν, βοηθήθηκανποικιλοτρόπως, γιά νά μπορέσουν έτσι νά ξεπεράσουν εμπόδια αξεπέραστα πολλέςφορές, και νά σταθούν στά πόδια τους και νά προχωρήσουν στή ζωή τους.
Γι'αυτό μέ όλη μας τήν ψυχή, όλοι αναφωνούμε «ή μνήμη του αιωνία». Ό Θεός νάανάπαυση τήν ψυχή του, νά τον κατάταξη μετά τών Δικαίων και τών Όσίων, νά τούδώση εκείνα τά οποία δέν άπήλλαυσε στην παρούσα ζωή και νά τον βοηθήση ούτωςώστε νά βρίσκεται μεταξύ τών 24 πρεσβυτέρων τού 'Ιερού Βιβλίου τής Αποκαλύψεωςτού Εύαγγελιστού τής Αγάπης, τού Θεολόγου Ιωάννου, και νά ιερουργή εις τοΕπουράνιο Θυσιαστήριο, αναφωνώντας μετά τών Αγίων Αγγέλων «Άγιος, Άγιος, Άγιος,Κύριος Σαβαώθ, πλήρης ό ουρανός και ή γη τής δόξης Σου». Ή μνήμη του αιωνία.
Νάπαρηγόρηση ό Κύριος τήν πρεσβυτέρα του, η οποία τού συμπαραστάθηκε όλα αυτά τάχρόνια, τού συμπαραστάθηκε ώς βακτηρία ισχυρά και δυνατή. Νά παρηγόρηση τάπαιδιά του, τά εγγόνια του, όλους εκείνους οι όποιοι στάθηκαν κοντά του και τονέβοήθησαν. Ή παρηγοριά τού Ουρανού νά έλθη στίς ψυχές τους και όσο και νάείναι, η παρηγορία θά είναι δυνατή. Αλλά πάντοτε μέσα στις ψυχές θά ύπάρχη ένακενό, μία λύπη, ένα στίγμα: ό χωρισμός τού π. Πολυκάρπου άπό τήν οικογένεια,άπό το σπίτι, άπό τήν κοινωνία, άπό τήν τοπική Εκκλησία. Παρηγορεί ό Θεός άλλααφήνει και τή μνήμη αυτή μέσα στίς ψυχές μας και αίσθανόμεθα τήν ανάγκη κάποτενά συναντηθώμεν μετ' αυτού εις την πέρα τού τάφου ζωήν. Να δώση ό Θεός.
