ΕυαγγελικόΑνάγνωσμα: Ματθ. ιε΄ 21-28
«Ω γύναι μεγάλησου η πίστις! Γενηθήτω σοι ως θέλεις». (Ματθ. ιε΄28)
Σε δυοπεριπτώσεις εκδηλώνει ο Κύριος το θαυμασμό, αλλά και το δίκαιο έπαινο του γιατην πίστη συγκεκριμένων ανθρώπων. Και οι δυο περιπτώσεις αφορούν ειδωλολάτρες.Η πρώτη αφορά ένα Ρωμαίο εκατόνταρχο (Ματθ. η΄10) και η δεύτερη τηγυναίκα του σημερινού ευαγγελίου, τη Χαναναία. Όμως, πέρα από το θαυμασμόκαι το δίκαιο έπαινο, ο Κύριος επιβραβεύει «από της ώρας εκείνης» την πίστητους, θεραπεύοντας το δούλο του εκατόνταρχου και σήμερα την κόρη τηςΧαναναίας.
Και οιδυο, αν και ειδωλολάτρες, τον αναγνωρίζουν ως Κύριο και Μεσσία. «Κύριε υιέΔαυίδ» τον προσφώνησε σήμερα η Χαναναία. «Κύριε, βοήθει μοι» επανέλαβεπροσκυνώντας τον. Με τον τρόπο αυτό οι δυο ειδωλολάτρες γίνονται οιπρωτεργάτες της αποδοχής του Ιησού ως Λυτρωτή και Σωτήρα όλων των εθνών,επιβεβαιώνοντας τον προφητικό λόγο του Ησαΐα ότι: «και τω ονόματι αυτού έθνηελπιούσι» (Ματθ. ιβ΄ 21). Και στ’ όνομα του θα στηρίζουντα έθνη την ελπίδα τους.
Κατάσυνέπεια, ο Θεός δεν είναι Θεός ενός μόνο έθνους, αλλά Θεός όλων των ανθρώπωνκαι όλων των λαών, ανεξαρτήτως γλώσσας, φυλετικής ή και θρησκευτικής καταγωγής.Κριτήριο αυτής της ισότιμης αντιμετώπισης των ανθρώπων από το Θεό είναι ηπίστη. Η πίστη που ενώνει το Θεό με τους ανθρώπους. Αυτή την ενοποιό πίστηδιακρίνουμε σήμερα στη Χαναναία.
Έχειμια κόρη η οποία «κακώς δαιμονίζεται». Μοναδική της ελπίδα ο Ιησούς. Η Χαναναίαβγαίνει έξω από τα όρια της περιοχής της και του φωνάζει δυνατά: «Ελέησε μεΚύριε, Υιέ του Δαβίδ». Αυτή η έξοδος της είναι ουσιαστική. Είναι έξοδος από τηνειδωλολατρία και προάγγελος της εξόδου των εθνών από την ειδωλολατρία.
Ηέξοδος της Χαναναίας είναι μια πρόσκληση και πρόκληση για τον καθένα από εμάς.Και σήμερα, όπως και τότε, έχουμε ανάγκη μιας ηρωϊκής εξόδου από εγωισμούς,πάθη, αδυναμίες για να μπορέσουμε να συναντήσουμε το λυτρωτή. Ο ίδιος έρχεται για να μας συναντήσει. Εμείςεπιδιώκουμε αυτή τη συνάντηση;
Όλοιτον έχουμε ανάγκη μέσα από τη διαφορετικότητα των προβλημάτων μας. Διαφορετικάτα προβλήματα του καθενός, όμως είναι κοινό το σημείο που μας ενώνει. Και αυτότο κοινό σημείο είναι η πίστη, όχι σαν θεωρία, αλλά κυρίως σαν βίωμα και τρόποςκαθημερινής ζωής. Μια πίστη που αντέχει στις δοκιμασίες, αλλάκαι που καταφεύγει στο Θεό την ώρα που οι ανθρώπινες δυνάμεις εξαντλούνται, οΘεός αν και γνωρίζει τα προβλήματα μας, εν τούτοις θέλει μέσα από την έντασητης κραυγής μας να εκδηλωθεί η δύναμη της πίστεως μας, όπως έγινε σήμερα και με τη Χαναναία.
Όποιαλοιπόν κι αν είναι η ένταση της προσευχής – κραυγής μας που θα φανερώνει καιτην έκταση του πόνου μας, αυτή η κραυγή, αυτή η προσευχή θα πρέπει να είναι καιο καθρέφτης της πίστεως του καθενός μας. Θα είναι κατά κάποιο τρόπο ένας νέοςμετρητής «Ρίχτερ» που θα καταγράφει όμως τιςδονήσεις των συναισθημάτων μας. Αν οι φυσικές δονήσεις συνήθως έχουν ένα καταστροφικόαποτέλεσμα, αυτές οι δονήσεις των συναισθημάτων θα έχουν αντίθετα «θετικήκαταστροφή», ιδιαίτερα δε του οικοδομήματος που λέγεται ολιγοπιστία. Αυτή η «θετική καταστροφή» της ολιγοπιστίας θα δημιουργήσει στο τέλοςμέσα μας μια ανέκφραστη γαλήνη. Γιατί θα διαπιστώσουμε ότι αυτό για το οποίοπαρακαλέσαμε το Θεό έχει γίνει πραγματικότητα, όπως έγινε σήμερα και με τηΧαναναία. Ακόμα κι όταν ο Θεός κρίνει να καθυστερήσει να μας απαντήσει καιτότε, όταν εναποθέσουμε με πίστη την ελπίδα μας σ’ Αυτόν, τότε και πάλι το φωςτης χάριτος Του θα φωτίσει και θα γαληνέψει την ψυχή μας.
Παρακολουθήσαμεσήμερα τη Χαναναία να μην αποθαρρύνεται όταν ο Ιησούς «ουκ απεκρίθη αυτήλόγον», αλλά και όταν άκουε τις προτροπές των μαθητών Του να την διώξει. Μαςδίδαξε με το παράδειγμά της ότι δεν πρέπει να καταθέτουμε τα όπλα του αγώνα,έστω κι αν δεν παίρνουμε απάντηση στις προσευχές μας για μεγάλο χρονικόδιάστημα. Μας δίδαξε ότι παρά τη «σιωπή» τον Ιησού, παρά τις αντιρρήσεις ήαποθαρρύνσεις του οικογενειακού ή του κοινωνικού μας περιβάλλοντος, εμείςπρέπει να επιμένουμε, όπως τη Χαναναία, ως την ώρα που θα λυθεί η «σιωπή» του Ιησού, όπως έγινε σήμερα. Οι θλίψεις και οιδοκιμασίες είναι μέρος της ζωής μας, όπως μας προαναγγέλλει ο ίδιος ο Κύριος:«Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε αλλά θαρσείτε εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Ιωάν. ιστ΄33). Ο κόσμος θα σας κάνει να υποφέρετε αλλά εσείςνα έχετε θάρρος, γιατί εγώ έχω νικήσει τον κόσμο.
Τηδύναμη και την παιδαγωγική αξία της ασθένειας ή των θλίψεων τονίζει και οΑπόστολος Παύλος λέγοντας ¨Όταν γαρ ασθενώ τότε δυνατός ειμί». (Β΄ Κορ. ιβ΄10). Η δύναμη αυτή αντλείται από την πίστη στο Θεόγεγονός που οδηγεί σε διαφορετική και ενθαρρυντική αντιμετώπιση των θλίψεων.Απάντηση γι’ αυτή την ενθαρρυντική αντιμετώπιση μας δίνει και πάλι ο ΑπόστολοςΠαύλος: «Αφού, λοιπόν, ο Θεός μας έσωσε επειδή πιστέψαμε, οισχέσεις μας με το Θεό αποκαταστάθηκαν με τη μεσολάβηση του Κυρίου μας ΙησούΧριστού. Αυτός μας οδήγησε στο χώρο αυτής της χάρης του Θεού, στην οποίαείμαστε στερεωμένοι, και καυχόμαστε για την ελπίδα της συμμετοχής μας στη δόξατου Θεού. Μα δε σταματά εκεί η καύχησή μας. Καυχόμαστε ακόμα και στιςδοκιμασίες, επειδή ξέρουμε καλά πως οι δοκιμασίες οδηγούν στην υπομονή, ηυπομονή στο δοκιμασμένο χαρακτήρα, κι ο δοκιμασμένος χαρακτήρας στην ελπίδα. Κιη ελπίδα τελικά δεν απογοητεύει. Μαρτυρεί γι’ αυτό η αγάπη του Θεού, με τηνοποία το Άγιο Πνεύμα που μας δόθηκε γέμισε και ξεχείλισε τις καρδιές μας» (Ρωμ. ε΄1-5).
Ναι,αδελφοί μου, η ελπίδα τελικά δεν απογοητεύει, όπως δεν απογοητεύει σήμερα καιτη Χαναναία. Αφού επέτρεψε ο Κύριος να περάσει η πίστη τηςΧαναναίας μέσα από διάφορες δοκιμασίες, στο τέλος έλαμψε αυτή η πίστη, όπως τοχρυσάφι που δοκιμάστηκε στη φωτιά. Αν. λοιπόν, και η δική μας πίστη είναι τόσοβαθιά και σταθερή, τότε να ‘μαστε βέβαιοι ότι θα ισχύει και για μας ηδιαβεβαίωση του Κυρίου «Πάντα όσα εάν αιτήσητε εν τη προσευχή πιστεύοντεςλήψεσθε». (Ματθ κα΄22). Όλα όσα ζητήσετε στην προσευχή μεπίστη, θα τα λάβετε. Ας τον παρακαλέσουμε κι εμείς, τον Κύριο όπως και οιΑπόστολοι: «πρόσθες ημίν πίστιν» (Λουκ. ιζ΄5). Κύριε, αύξησετην πίστη μας. Κύριε βοήθησε με και τότε νάμαστε βέβαιοι ότι θα ακούσουμε τηνποθητή απάντηση: «Μεγάλη σου η πίστις. Γενηθήτω σοι ως θέλεις». «Μεγάλη είναι ηπίστη σου. Ας γίνει όπως θέλεις». Αμήν.
Θεόδωρος Αντωνιάδης – Μητρόπολη Πάφου
