ΣτονΟικουμενισμό είναι αφιερωμένο το περιοδικό των εν Ελλάδι Ιησουιτών, «Ανοιχτοί Ορίζοντες», τ. 1071,Σεπτέμβριος/Οκτώβριος 2011, με φωτογραφία στο εξώφυλλοτου Πάπα και του Πατριάρχη Ιεροσολύμων. Στην εισαγωγή ο Διευθυντής του περιοδικού Θεόδωρος Κοντίδης, γράφει:«Σε κάθε εποχή -και ιδιαίτερα σήμερα- είτε ωςάτομα είτε ως κοινότητες ζούμε σε σχέση και σε επικοινωνία με άλλους. Οισχέσεις αυτές όμως δεν είναι πάντα σταθερές, αλλάζουν με την εξέλιξη τηςιστορίας. Για παράδειγμα μετά τον τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο οι σχέσεις μεταξύτων χωρών άλλαξαν. Οι σύμμαχοι του χθες έγιναν αντίπαλοι και οι πρώην αντίπαλοιέγιναν σύμμαχοι.
Αλλάκαι οι σχέσεις των θρησκευτικών κοινοτήτων αλλάζουν με την πρόοδο της ιστορίαςκαι την αλλαγή των συνθηκών. Έτσι και οι σχέσειςμεταξύ των χριστιανικών Εκκλησιών άλλαξαν τα τελευταία πενήντα χρόνια. Ήρθαμεπιο κοντά ο ένας στον άλλον. Η κυριότερη αιτία ήταν η αλλαγή νοοτροπίας. Στηνεότερη εποχή μαθαίνουμε να βλέπουμε την πραγματικότητα με τρόπο αντικειμενικόκαι κριτικό. Δεν μένουμε στις ιδέες και στις αντιλήψεις που κληρονομήσαμε.Διαμορφώνουμε τη δική μας άποψη. Επιθυμούμε την άρση των παλιών αντιθέσεων πουεμποδίζουν σήμερα τη συνεννόηση και την συνεργασία.
Είναιθέμα βασικής σημασίας, ως άτομα και ως κοινότητες να είμαστε ικανοί να πάρουμετη θέση που θέλουμε και μας αρμόζει σε μια ομάδα με άλλους συνοδοιπόρους ή«εταίρους». Βρίσκεται σε αδιέξοδο όποιος δεν μπορεί να ενταχθεί σε μια ομάδακαι να βρει συνεργάτες εκεί.
Ηανάγκη να πάρουμε τη θέση μας σε μια κοινότητα έχει πολλές όψεις και είναιεπίκαιρη για πολλούς λόγους. Οι Έλληνες, ως χώρα,ως οικονομική οντότητα, ως πολίτες, ως Εκκλησία καλούμαστε από τις σημερινέςιστορικές ανάγκες όχι μόνο να μην απομονωθούμε, αλλά να προοδεύσουμε στησυνεργασία με τους εταίρους μας και να καλλιεργήσουμε την αμοιβαία κατανόηση,την αμοιβαία εκτίμηση, τη συνεργασία.
Ηαβεβαιότητα για τον εαυτό μας, η ασυνέπεια, η αντιφατική στάση απέναντι στουςάλλους ή ακόμα και η μνησικακία μάς βάζει στο περιθώριο και στην απομόνωση. Ηιστορία δε χαρίζεται σε όσους μένουν πίσω ή δεν μπορούν να αποφασίσουν πούανήκουν. Είναι θέμα βασικής σημασίας να ανήκουμε με άλλους εταίρους σε μιαομάδα όπου μοιραζόμαστε κοινές αξίες, έχουμε κοινά χαρακτηριστικά, κοινούςστόχους, όπου τους σεβόμαστε και μας σέβονται.
ΗΕλλάδα ανήκει στην Ευρώπη και στο χριστιανικό κόσμο. Σε αυτό το σύνολο πρέπεινα λάβει την ιδιαίτερη θέση της. Σε αυτό το χώρο ανήκει πολιτικά, οικονομικά,πνευματικά. Δεν ανήκει ούτε στη Μέση Ανατολή, ούτε στη φανταστική πλέονΣοβιετική Ένωση, ούτε αποτελεί μέρος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, ούτεαιωρείται στο πουθενά ως «έθνος ανάδελφον».Αλλά επ’ αυτού, φαίνεται, ως Έλληνες δεν μπορούμε ακόμη να συμφωνήσουμε...»
ΑΝΤΙ ΣΧΟΛΙΟΥ
Πως οι Παπικοί χρησιμοποιούν τον Οικουμενισμό, ως"πέμπτη φάλαγγα" μέσα στην Ορθοδοξία μας αναφέρει η μαρτυρίαενός Ιησουίτη που επέστρεψε στην Ορθοδοξία. «H μαρτυρίαενός πρώην Ιησουίτη: Οικουμενισμός και Παπικός φαρισαϊσμός» (Ο.Ο.Δ.Ε)
Ηπαρακάτω μαρτυρία προέρχεται από το βιβλίο του π. Γεωργίου Παπ με τίτλο "WhyI converted to the Orthodox Faith". Ο π. Γεώργιος ήταν γεννημένος παπικός,και Ιησουίτης ιερομόναχος ο οποίος μετά από μελέτη έγινε ουνίτης και τελικάεπέστρεψε στην Ορθοδοξία. Το προαναφερθέν βιβλίο περιγράφει την ιστορία τηςμεταστροφής του. Για μία περίοδο της ζωής του ήταν μέλος του οικουμενιστικού"Ινστιτούτου για την ένωση των Χριστιανών", στο οποίο παρακολουθούσετις εισηγήσεις, και μας μεταφέρει, μέσω του βιβλίου του, τον τρόπο που οιπαπικοί χρησιμοποιούν τον Οικουμενισμό, ως "πέμπτη φάλαγγα" μέσα στην Ορθοδοξία.
Απόσπασμα από το βιβλίο του π. G. Pap, "Why I converted to the Orthodox faith", Eptalofos S.A. ,1991, σελ 81-82:
Μια και ο π. Γεώργιος ζούσε τόσο κοντά στους"παράγοντες" οι οποίοι καθόριζαν τις πολιτικές της Ρώμης πουαφορούσαν την Ενωση των Εκκλησιών (Παρακολουθούσε μαθήματα στο "Ινστιτούτογια την Ενωση των Χριστιανών", και επίσης ζούσε μαζί με τους ανωτέρουςτου), κατανοούσε πραγματικά πόσοΑΔΙΚΟΣ ήταν ο Πάπας απέναντι στον Ορθόδοξο λαό.
"Σημεραέχουμε μία νέα μέθοδο", εξήγησε ο π. Γαβριήλ Savici, ένας εισηγητής στο Ινστιτούτο. Αφού κοίταξε τριγύρω στο δωμάτιο,συνέχισε, "Είναι ο Ορθόδοξος φίλοςσας εδώ; Οχι! Ωραία, μπορώ τότε να μιλήσω ειλικρινώς.Σήμερα, ακολουθούμετην Οικουμενική μέθοδο και είμαστε ενάντια στις μεταστροφές. Λοιπόν, εάνμία ημέρα ο Ορθόδοξος φίλος σας ερχόταν σε εμένα και μου έλεγε πως είχεμεταστραφεί από την σοφία του Ρωμαιοκαθολικισμού, εγώ ΠΑΛΙ θα του αρνιόμουν να τον συμβουλέψω να τοκάνει. Να επέστρεφε στην Κωνσταντινούπολη ώστε να ανέβαινε στα ανώτατααξιόματα της Ιεραρχίας.Όταν έφτανε στονανώτατο δυνατό βαθμό, τότε, κατά την άποψή μου, θα έπρεπε να γινότανΡωμαιοκαθολικός μαζί με το ποίμνιο του!"
Αυτό,αποδεικνύει πως ορισμένοι από τηΡώμη, χρησιμοποιούσαν τον Οικουμενισμό, ως μία παπική "μέθοδο" γιατην μεταμόρφωση της Ορθοδοξίας.
