Ορθόδοξηπίστη και ζωή
Γράφει ομοναχός Μωυσής, Αγιορείτης
Η πίστη δεν είναι κάποια αόριστη και αφηρημένηθεωρία, μια ωραία ιδεολογία και μια συμφέρουσα θρησκευτική άποψη. Η ορθόδοξηπίστη είναι βίωμα, ήθος, τρόπος ζωής και υπάρξεως.
Πίστησημαίνει η ζωή του Χριστού να γίνει ζωή μου. Θα καταθέσω τη σκέψη μου ως έναςαπλός πιστός, ένας ταπεινός μοναχός, ένας ειλικρινής άνθρωπος.
Η σύνδεσημε τον Χριστό μας οδηγεί σε όλη την αλήθεια. Ο μεγάλος Θεός γίνεται μικρός,προσφιλής και οικείος, για να χωρέσει στον νου και στην καρδιά μας. Ο άνθρωποςαπό άτομο γίνεται πρόσωπο αγαπώντας ανιδιοτελώς και θυσιαστικώς. Η ηθική ζωήσυνίσταται στην ελεύθερη τήρηση των ευαγγελικών αρετών.
Στην αγαθοεργία και τηνπαθοκτονία. Κάθε ανθρώπινο πρόσωπο, έστω και αν παραστράτησε καιαιχμαλωτίστηκε, διατηρεί τη μοναδικότητα και ιερότητα του «κατ’ εικόνα». Κάθεάνθρωπος με τη συνείδησή του έχει πνοή Θεού μέσα του και ως εκ τούτου είναιαξιότιμος αξιοσέβαστος και αξιοπρόσεκτος. Αξίζει τη συμπάθειά μας. Η τιμή και ηαγάπη δεν θα πρέπει να ανήκει μόνο στους μεγάλους, τους κατέχοντες, τους νέους,τους ωραίους, τους ευφυείς και ηθικούς, αλλά και στους διανοητικώς καισωματικώς ανάπηρους, τους υπέργηρους, τους ανήμπορους και τους άσημους φτωχούς.
Η ορθόδοξηπίστη κάνει τον άνθρωπο να μην απελπίζεται ποτέ. Μάλιστα τον οδηγεί στη δωρεά,στην ευεργεσία, στη φιλανθρωπία, στη συμπαράσταση και στην ανακούφιση.Βλέποντας ο πιστός στο πρόσωπο του άλλου τον Χριστό γίνεται πιο ανεκτικός, πιοεπιεικής, πιο φιλικός, πιο συγκαταβατικός, πιο συγχωρητικός και υποχωρητικός. ΗΟρθοδοξία δεν αντιμάχεται την επιστήμη. Τον επιστήμονα όμως τον θέλει σεμνό,ταπεινό, ήπιο και καλοκάγαθο. Δεν τον θέλει αυθάδη, αντάρτη, αυθαίρετο, ασεβήκαι αρνησίθεο. Όσους δεν πιστεύουν δεν θα πρέπει να τους βλέπουμε με την άκρητου ματιού μας βιαστικά. Κάποιον πόνο μεγάλο έχουν, κάποια αντίδραση, κάτι πουδεν τους αφήνει να εκφραστούν εγκάρδια.
Ηυπερηφάνεια θα πρέπει να είναι άγνωστη στον γνήσιο ορθόδοξο πιστό. Ηυπερηφάνεια αύξησε τις ψυχικές διαταραχές, τα άγχη, τις θλίψεις, τιςαπογοητεύσεις, τις καχυποψίες, τις φαντασίες, τις απομονώσεις και τις ταραχές.
Έτσιανικανοποίητος και ανισόρροπος ταλαιπωρείται ο ίδιος και ταλαιπωρεί και τουςάλλους. Ο πιστός Χριστιανός έχει τη γλυκιά χαρά της ταπεινώσεως καιικανοποιείται παντού και πάντοτε. Ο ενστερνισμός της παραμελημένης αγίαςταπεινώσεως θα εξισορροπήσει και θα ανορθώσει τον πεσμένο άνθρωπο.
Θα πρέπειη ορθόδοξη πίστη να μεταποιηθεί και εκσυγχρονιστεί για να ικανοποιήσει τουςσύγχρονους ανθρώπους; Πιστεύουμε ακράδαντα όχι. Ο Χριστός επανερχόμενος στονκόσμο θα έλεγε τα ίδια πράγματα. Η καρδιά του ανθρώπου πάντα ζητά την αλήθεια.Αυτή την αλήθεια καλούμαστε να προσφέρουμε με περισσή αγάπη. Οι εκπτώσεις εδώδεν ωφελούν, όπως και τα δυσβάστακτα φορτία. Δεν θα αυξήσουμε τους ακόλουθούςμας με το να τους χαϊδεύουμε τα αυτιά.
Σκοπός μαςδεν είναι να δημιουργήσουμε οπαδούς που θα μας χειροκροτούν και επιδοκιμάζουν. Τοκυρίως ζητούμενο είναι η αγιότητα. Η αγιότητα θα σώσει τον κόσμο. Μόνο ηΟρθόδοξη Εκκλησία συνεχίζει να γεννά και σήμερα αγίους.
Καλούμαστε,αγαπητοί μου, να βιώσουμε, να δοξάσουμε και να εμπνεύσουμε την αγιότητα. Ηαπόκτηση της αγιότητας δεν είναι προς αύξηση των μετοχών μας προς τηνεπαινοθηρία, αλλά από μεγάλη αγάπη προς τον Θεό και προς τη δόξα του. Απόφιλότιμο και αγώνα για μια ζωή ενάρετη, ευχάριστη, ησύχια και ελεύθερη. Πηγήτου αγιασμού είναι ο Πανάγαθος Θεός, που αποτελεί τη μοναδική αυτοαγιότητα.
Μόνο με τηΧάρη του Θεού μπορούμε να φθάσουμε στην αγιότητα. Η ανεξαρτητοποιημένηαυτοθέωση είναι άγνωστη στην ορθόδοξη πνευματική ζωή.
Όπως καιάλλοτε έχουμε πει ο κύριος λόγος της υπάρξέώς μας είναι η συνάντηση με τον Θεό.Η πορεία μας προς τον αγιασμό δεν είναι μία καθαρά ιδιωτική υπόθεση.
Υπάρχει μέσα στο σώμα της Εκκλησίας και στηνορθόδοξη παράδοση. Επηρεάζει η κίνησή μας αυτή και τους γύρω μας, τους οποίουςβοηθάμε καλύτερα με το παράδειγμα. Γινόμαστε τότε πιο συγκαταβατικοί, πιοσυνεννοήσιμοι, πιο ευχάριστοι. Η αλήθεια να ομολογείται άφοβα πάντοτε, αλλάχαμηλόφωνα, τεκμηριωμένα, ήπια.
Η ορθόδοξηπίστη μας οδηγεί στην προσευχή για τους άλλους, στο να δίνουμε παρά ναπαίρνουμε, να χαιρόμαστε στη χαρά του άλλου, να λυπούμαστε στη λύπη του, νασκεπτόμαστε τον αιώνιο προορισμό μας, να μάθουμε να υπομένουμε, να ελπίζουμε,να εγκρατευόμαστε και να χαιρόμαστε την απλότητα και τη λιτότητα.
