Έλληνες, ορθόδοξοι χριστιανοί ή ειδωλολάτρες;
Πρωτοπρεσβύτερος, Κυριακός Τσουρός, Γραμματέας της Σ.Ε. επί τωνΑιρέσεων
Ένα νέο φαινόμενο μπαίνει τα τελευταία χρόνια στη ζωη τωνΕλλήνων: η εμφάνιση της «αρχαιολατρίας» η «νεοειδωλολατρίας». Βεβαίως, παρόμοιαφαινόμενα κατέγραψε η ιστορία και στο Βυζάντιο, λίγο πριν την Άλωση, στις μέρεςτου Πλήθωνα. Όμως η σύγχρονη μορφη της νεοειδωλολατρίας έχει όλα ταχαρακτηριστικά των ρευμάτων της «Νεας Εποχής» και παρουσιάζεται ιδιαίτερασκληρή και υβριστική απέναντι στην Χριστιανική Πίστη.
Συνήθως, η πρώτη αντίδρασή μας μπροστά στονέο αυτό ρεύμα της νεοειδωλολατρίας είναι ένα ειρωνικό μειδίαμα η η γνώμη ότιδεν πρέπει «να ασχολείται κανείς με τέτοια πράγματα· υπάρχουν σοβαρότερα». Ηακόμη βλέπουμε τούς οπαδούς του νεοεποχίτικου αυτού ρεύματος σαν αθεράπευτουςνοσταλγούς ενός ενδόξου παρελθόντος χωρίς επιστροφή.
Μια τέτοια αντιμετώπιση είναι ποιμαντικάεσφαλμένη και ασφαλώς δηλώνει άγνοια των νέων δεδομένων, της εκτάσεως και τουμεγέθους του προβλήματος. Αντίθετα από ο,τι νομίζεται, η νεο-ειδωλολατρία στιςμέρες μας σαγηνεύει και θα πλανήση πολλές ψυχές και μάλιστα νέων ανθρώπων,διότι η νεοεποχίτικη αυτή ιδεολογία στοχεύει στην εθνική υπερηφάνεια.
Το σύνθημα ότι «όλες οι θρησκείες είναι καλές, ο Θεόςείναι ένας και ο ίδιος παντού», που καλλιεργείται ευρύτατα από τα ρεύματα της«Νέας Εποχής», έχει οδηγήσει τον σύγχρονο άνθρωπο να μη μπορεί να διακρίνηεύκολα τον Αληθινό Θεό από τούς ψευδείς «θεούς»- τα είδωλα. Άλλωστε ο σύγχρονοςάνθρωπος ανύψωσε σε λατρεία την θεραπεία της επιστήμης και της τεχνολογίας καιέτσι κατήντησε να είναι στην πράξη πιο ειδωλολάτρης από τούς αρχαίουςειδωλολάτρες. Είναι αυτό που ο μακαριστός π.Αντώνιος Αλεβιζόπουλος εχαρακτήριζεσαν «θρησκεία της εκκοσμίκευσης». Όπως σημειώνει σύγχρονος διανοούμενος «ο αστικόςπολιτισμός – στη βάση του καταναλωτικός – είναι ουσιαστικά πιο ειδωλολατρικόςαπό την αρχαιοελληνική πολυθεΐα». Ο ίδιος συμπληρώνει ότι «η προσπάθεια (τηςεπαναβιώσεως της ειδωλολατρίας) αποκτά ιδιαίτερη σημασία, αφού εμφανίζεταισυνυφασμένη με το αίτημα ανεύρεσης η βίωσης της «γνήσιας» Ελληνικότητας.Συγκεκριμένα η ειδωλολατρία θεωρείται το πλέον εναρμονισμένο με τον Ελληνισμόθρησκευτικό σύστημα» (Β. Μπακούρου, Θα μπορούσε να αναβιώση σήμερα η αρχαίαΕλληνική θρησκεία; Τρίτο Μάτι, Οκτώβριος 1997, σελ.22).
Στην προσπάθεια όμως αυτή της Ελληνικήςνεοειδωλολατρίας για την δήθεν ανεύρεση της Ελληνικής «γνησιότητος»διαπιστώνεται το εξής παράδοξο: γίνεται ένα τεράστιο ιστορικό άλμα από τηναρχαιοελληνική πραγματικότητα στην σύγχρονη εποχή και αποσιωπάται ηπαραβλέπεται, εκ μέρους των νεοειδωλολατρών, η απορρίπτεται μετά βδελυγμίας ηχιλιετής Βυζαντική περίοδος. Και τίθεται το ερώτημα: Γιατί αυτή ηπροκατειλημμένη, αντιϊστορική, αντιεπιστημονική, και κατά βάθος ανθελληνικήσυμπεριφορά; Μηπως η Βυζαντινή περίοδος δεν είναι βασικό και μάλιστα μακρόχρονοτμήμα της ιστορίας του Ελληνικού Έθνους; Μηπως οι Βυζαντινοί μας πρόγονοι τηςΑγια-Σοφιάς και της Αλώσεως, των Κομνηνών και των Παλαιολόγων δεν ήσαν Έλληνες;Μηπως άραγε συμπλέομε με τις κατά καιρούς εμφανιζόμενες παρόμοιες ξένες,ανθελληνικές και αυθαίρετες τοποθετήσεις; Μηπως οι Βυζαντινοί Έλληνες, μέσα σταπλαίσια των πολιτισμικών ανακατατάξεων, μιας ολόκληρης χιλιετίας δεν είχαν τοδικαίωμα επιλογής στο θρήσκευμα, αποποιούμενοι τούς μύθους της ειδωλολατρίας; Ημήπως η αρχαιοελληνική θρησκεία, την οποία δήθεν επαναβιώνουν οινεοειδωλολάτρες, ήταν αμιγώς ελληνική και γηγενής, απηλλαγμένη συγκριτιστικώνδιεργασιών μεταξύ της ελληνικής ειδωλολατρίας και των λοιπών θρησκευτικώνμορφών της ανατολικής Μεσογείου, της Μεσης Ανατολής και των κατακτήσεων τουΜ.Αλεξάνδρου; Περίεργο κι όμως αληθινό: οι νεοειδωλολάτρες συμπατριώτες μας μεένα παράλογο άλμα αναζητούν μόνον τούς «παππούδες» τους και αρνούνται τούς«πατέρες» τους;
Μεταξύ των πολλών δημοσιευμάτων στο θέμα αυτόπεριορίζομαι στα όσα γράφει σε κύριο άρθρο του περιοδικού «Δαυλός» ο ιδιοκτήτηςτου: «εδώ και 17 περίπου αιώνες ο Ελληνισμός δεν έδωσε τίποτε που να γίνηπαγκόσμιο και πανανθρώπινο…», αντίθετα, υπήρξε μια «δισχιλιετής νόθευση,αλλοίωση και εκτροπή του Ελληνισμού, η ιστορική αφασία του…» (Δαυλός, τ.154,Οκτώβριος 1994). Στο Βυζάντιο, κατ’ αυτόν, «τα πολιτικά και ιδεολογικά τουστοιχεία μέχρι λίγο προ της Αλώσεως ήταν κατά το πλείστον όχι απλώς ξένα προςκάθε Ελληνικό, αλλά και αποδεδειγμένα έπαιξαν τον ρόλο του ιστορικούεξολοθρευτή και «διακόπτη» της τυπικής ελληνικής συνέχειας» (Δαυλός, τ.135,Μαρτιος 1993). Αυτά γράφει ο «Δαυλός» παραθεωρώντας ολόκληρη την Ελληνικήγραμματολογία και τον ελληνόψυχο πολιτισμό της μακράς Βυζαντινής περιόδου.
Και όμως, τα έθνη επιβιώνουν διαχρονικά. Καιη ελληνικότητα του Έθνους μας, έτσι όπως προβάλλεται στα πλαίσια τηςνεοειδωλολατρικής αναβιώσεως είναι ασφαλώς ακρωτηριασμένη από ένα σημαντικότμήμα της, αφού εξοστρακίζεται απ’ αυτή ο Βυζαντινός πολιτισμός, που είναι γέννημαδικό της. Η πορεία του Ελληνικού Έθνους περνά ιστορικά και υποχρεωτικά μέσα απότο Βυζάντιο.
Είναι δε απορίας άξιο ότι σ’ αυτή τηνπροσπάθεια συμπλέουν οι Έλληνες νεοειδωλολάτρες με τούς δυτικούς στοχαστές, οιοποίοι «πρώτοι τόνισαν ως αναγκαιότητα για την δήθεν επανασύνδεση τωννεοελλήνων με την Αρχαιότητα την αποτίναξη της Ορθόδοξης Εκκλησίας και τηνεγκόλπωση της ειδωλολατρίας (π.χ. Charles de Mouy)» (Β.Μπακούρου,ενθ.ανωτ.σελ.22).
Είναι φανερό, ότι ο κύριος λόγος αυτού του βιασμού τηςιστορίας είναι η προσπάθεια να αποξενωθή ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός από το κύριαερείσματά του, δηλαδή την Ελληνική Χριστιανική Πατερική Γραμματολογία, η οποίακατόρθωσε το θαύμα της εναρμονίσεως της Χριστιανικής Αληθείας και της Ελληνικήςγλώσσας και σοφίας δια των Ελλήνων Πατέρων της Βυζαντινής περιόδου. Γι’ αυτό θαμπορούσαμε να πούμε ότι η προσπάθεια των Ελλήνων νεοειδωλολατρών είναιαντιιστορική και προκρουστική, εξωπραγματική και άκρως ουτοπική, αφού μάλισταεπιδιώκει να επιβληθή στο λαο σαν μορφολογικό κατασκεύασμα λογίων παγανιστώνκαι δεν έχει ερείσματα στα βιώματα, όχι μόνον του Ελληνικού λαού, αλλά και τουευρωπαϊκού πολιτισμού γενικώτερα, που θεμελιώνονται στην Χριστιανική αντίληψηπερί Θεού και κόσμου.
Παρ’ όλα ταύτα, η Εκκλησία οφείλει να δη τηναναβίωση αυτή σαν πηγή συγχύσεως και να λάβη τα μέτρα που απαιτούνται για τηνσωστή και έγκαιρη ενημέρωση και την περιφρούρηση του Ορθοδόξου Πληρώματος. Εξάλλου, πολλά προβλήματα, όμοια μ’ εκείνα που παρουσιάζονται με τηνδραστηριότητα όλων των παραθρησκευτικών ρευμάτων της «Νεας Εποχής», μπορούν ναδημιουργηθούν από την αναβίωση του νεοειδωλολατρικού φαινομένου. Και μεταξύαυτών είναι ασφαλώς η συνοχή της ελληνικής οικογενείας και της ελληνικήςκοινωνίας, οι βάσεις της ελληνικής παιδείας και του ευρωπαϊκού πολιτισμού.
Από την μελέτη των κειμένων των νεοειδωλολατρών και τιςεμφανίσεις νεοειδωλολατρών – αρχαιολατρών, που όλο και πληθαίνουν σε περιοδικά,εφημερίδες, σεμινάρια, ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς, ομιλίες ηπολιτιστικές εκδηλώσεις εξάγεται αβίαστα η διαπίστωση ότι επιδιώκεται ηανατροπή των θεμελιωδών βάσεων και των ηθικών αξιών, πάνω στις οποίες εδράζεταιη κοινωνική συνοχή και η πολιτιστική πρόοδος, ο Ελληνικός και Ευρωπαϊ-κοςπολιτισμός γενικώτερα. Ο Νομος της Αγάπης, που για τούς Χριστιανούς είναι ηπεμπτουσία της ζωής και της ανθρώπινης συμ-περιφοράς, υποβαθμίζεται από τούςνεοειδωλολάτρες και στην θέση της κηρύσσεται η Δικη (δικαιοσύνη – υπό ποίαάραγε έννοια). «Ο Εβραιοχριστιανισμός, δηλώνει εκπρόσωπος της νεοειδωλολατρίας,έχει σαν πρώτιστο ιδανικό του την Αγάπη, κι όταν λέμε <’Αγαπη> εννοούμεένα συναίσθημα που δεν έχει Μετρο, ούτε Λογική, είναι δηλαδή Α-μετρο καιΑ-λογο, ενώ εμείς αντιθέτως είχαμε την Δίκη (δικαιοσύνη) σαν πρώτιστο ιδανικόμας» (ΜΕΕΕ, Διϊπετές, τ.4, σελ.26-27).
Ακόμη, η περί καλού και κακού γενικάαντιχριστιανική αντίληψη των ρευμάτων αυτών, δηλαδή η καθαρά νεοεποχίτικη διδασκαλίαότι δεν υπάρχει διαφορά – διάκριση μεταξύ καλού και κακού, μπορεί να προκαλέσησυγχύσεις, ουσιώδεις κοινωνικές αλλα-γες η και κοινωνικές συγκρούσεις. Η«αντίστροφη» αυτή «ηθική», εκτός από τα κείμενά τους, διαφαίνεται και στονελευθεριάζοντα τρόπο συμπεριφοράς κατά τις φυσιολατρικές η άλλεςνεοπαγανιστικές λατρευτικές εκδηλώσεις τους. Περαιτέρω, η συγκριτιστικήπροσπάθεια, όπου αυτή υπάρχει, στην ανάμιξη ειδωλολατρικών και χριστιανικώνπαραδόσεων και εθίμων (π.χ. αναστενάρια, θυσίες ζώων – ταύρων, η άλλοι τρόποιεκχύσεως αίματος) η η «συμβολική» και «μυστική» τάχα ερμηνεία χριστιανικώνδιδασκαλιών και μυστηριακών λατρευτικών πράξεων, μπορούν να προκαλέσουναλλοίωση του Ορθοδόξου φρονήματος και νόθευση της Χριστιανικής Αλήθειας μεδεισιδαιμονίες και ποικίλα μυθεύματα.
Η θέση μας αυτή θα δεχθή βεβαίως σφοδρήεπίθεση, καθόσον ο σύγχρονος Έλληνας σε ανησυχητικό βαθμο έχει μάθει να θεωρήκαλό ό,τι του αρέσει σύμφωνα με την νεοεποχίτικη αντίληψη.
Για όλους αυτούς τούς λόγους η προσπάθεια γιατην επιστροφή στην παλαιά εκείνη πλάνη της ειδωλολατρίας πρέπει να εκληφθή ωςοπισθοχώρηση σε πρωτόγονες μορφές πολυθεΐας και πνευματικής άγνοιας. Για ναχρησιμοποιήσω, ανάλογα προσαρμοσμένους, τούς λόγους του Απ.Πετρου: «‘Εαν, αφούαπέφυγαν τα μιάσματα του κόσμου δια της επιγνώσεως του Κυρίου και Σωτήρος ΙησούΧριστού, πάλιν εμπλέκονται εις αυτά και νικώνται, τότε τα τελευταία των έχουνγίνει χειρότερα από τα πρώτα. Θα ήτο καλύτερον γι’ αυτούς να μην είχαν γνωρίσειτον δρόμον της δικαιοσύνης, παρά, αφού τον εγνώρισαν, να στρέψουν τα νώτα προςτην αγίαν εντολήν, που τούς παραδόθηκε. Εις αυτούς εφαρμόζεται η αληθινήπαροιμία: «Σκύλος που επέστρεψε εις το δικό του ξέρασμα» και «χοίρος, μετά τολούσιμο, κυλίεται πάλιν στο βούρκο» (Β Πέτρ.β 20-22).
Ο «σπερματικός λόγος» του Θεού με σαφήνειαδιεμήνυσε στον τιμώμενο ιδιαιτέρως από τούς νεοειδωλολάτρες Ιουλιανό τονπαραβάτη, δια του μαντείου των Δελφών: «Χαμαί πεσέ Δαίδαλος αυλά. Ουκέτι Φοίβοςέχει καλύβαν, ου μάντιδα δάφνην, ου παγάν λαλέουσαν. Απέσβετο και λάλον ύδωρ».
Οι Μεγάλοι σοφοί της φυλής μας Σωκράτης, Πλάτων καιΑριστοτέλης, υπέδειξαν τον Ένα Θεο και εισήλθαν στον μονόδρομο της μονοθεΐας.Ασφαλώς εμείς οι νεοέλληνες, όσο και αν είμαστε υπερήφανοι για το ένδοξο καιλαμπρό αρχαιοελληνικό παρελθόν μας, δεν θα επιστρέψωμε στην προ αυτών σκοτεινήπερίοδο της ειδωλολατρίας. Πάσα, περαιτέρω, προσπάθεια για επαναβίωση τηςλατρείας των ειδώλων πρέπει να ερμηνευθή μόνον ως αυτονόμηση του ανθρώπου απότον Αληθινό Θεο και πάσα προσφορά λατρείας στα είδωλα ως πράξη δαιμονική, καθόσον«α θύει τα έθνη, δαιμονίοις θύει και ου Θεώ» (Α´ Κορ. ι 20).
Ο εκπρόσωπος της «Μεγάλης Εθνικής Εκκλησίαςτων Ελλήνων», σε συνέντευξή του δηλώνει: «Η Μυθολογία και η Φιλοσοφία δεν είναιτίποτε άλλο παρά αυτή η πραγματικότητα, κλειδωμένη όμως και με το κλειδίπεταγμένο κάπου στη θάλασσα. Κι εμείς πρέπει ν’ αναζητήσουμε αυτό τοκλειδί….για να μεταβούμε στη συνέχεια και στο Υπερφυσικό» (Διϊπετές, τ.4,σελ.29).
Βεβαίως, για το κατά πόσον η Μυθολογία και τοθρησκευτικό της περιεχόμενο, δηλαδή η πολυθεϊκή ειδωλολατρία, είναι «ηπραγματικότητα», ας μας επιτραπεί να πούμε ότι αυτό είναι πεποίθηση μόνον τωνιδίων των οπαδών της ΜΕΕΕ. Εκείνο όμως που δεν μπορούν να αντιληφθούν είναι ότιτο «κλειδί είναι πεταγμένο κάπου στη θάλασσα», και η αναζήτησή του είναι μια ματαιοπονία.
