ΟΙ ΔΙΩΞΕΙΣ ΤΩΝ ΑΡΝΗΤΩΝ ΤΟΥ ΔΑΡΒΙΝΟΥ

ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΕΩΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ

ΤΟΜΑΣ ΧΑΞΛΕΪ : ΤΟ «ΜΠΟΥΛΝΤΟΓΚ  ΤΟΥ ΔΑΡΒΙΝΟΥ»

σημ. entaksis: Ο Thomas Huxley, γνωστός ως «ο σκύλος του Δαρβίνου», υπήρξε αμείλικτος υπερασπιστής της θεωρίας της εξέλιξης και, όπως περιγράφει το άρθρο που θα διαβάσετε, δεν δίσταζε να χρησιμοποιεί φασιστικά μέσα για να κατατροπώσει οποιονδήποτε αμφισβητούσε τον δαρβινισμό. Οι δημόσιες αντιπαραθέσεις του με θρησκευτικούς ηγέτες και επιστήμονες που δεν δεχόντουσαν την εξέλιξη, αποδεικνύουν τη σκληρή του στάση απέναντι στους «αιρετικούς» της επιστήμης εκείνης της εποχής. Το ίδιο πνεύμα συνεχίζεται και σήμερα στον κόσμο των εξελικτικών καθώς πολλοί σύγχρονοι επιστήμονες που υποστηρίζουν την εξέλιξη αντιμετωπίζουν με φανατισμό και καταπιεστικό τρόπο οποιονδήποτε τολμήσει να αμφισβητήσει ή να ελέγξει κριτικά τη θεωρία, επιβεβαιώνοντας πως η επιστημονική αυθεντία συχνά συνδυάζεται με έναν εκφοβιστικό και φασιστικό έλεγχο κάθε αντίθετης φωνής. Το άρθρο φωτίζει αυτήν τη διαχρονική τάση και μας υπενθυμίζει ότι η ακαδημαϊκή ή επιστημονική δύναμη μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να καταπνίξει την ελεύθερη έρευνα και την ανεξάρτητη σκέψη.

    Ο Τόμας Χάξλεϊ (1825-1895) ονομάστηκε «Μπουλντόγκ του Δαρβίνου» επειδή υπήρξε ο κύριος δημόσιος υπερασπιστής της δαρβινικής εξέλιξης στην εποχή του Δαρβίνου. Ενώ ο Κάρολος Δαρβίνος ήταν εσωστρεφής και ήπιος στον χαρακτήρα, ο Χάξλεϊ ήταν μαχητικός και αγαπούσε τη δημοσιότητα. Ο Δαρβίνος, που δεν επιθυμούσε να συμμετέχει σε δημόσιες αντιπαραθέσεις, χρειαζόταν έναν υπερασπιστή, ενώ ο Χάξλεϊ χρειαζόταν έναν σκοπό.

Ο βιογράφος του αναφέρει ότι ως παιδί ζούσε σε έναν «φανταστικό κόσμο», βρίσκοντας καταφύγιο σε έναν μυστικό χώρο της επιστήμης. Οι μεγαλύτερες επιρροές του προήλθαν από σκεπτικιστές, όπως οι Ουνιταριανοί, οι οποίοι ανέπτυσσαν νέες μορφές γνώσης «βασισμένες σε φυσικές αιτίες και όχι στα θαύματα της Αγγλικανικής Εκκλησίας». Μεγάλωσε στο Κόβεντρι, την πόλη όπου η συγγραφέας Τζορτζ Έλιοτ έχασε την πουριτανική της πίστη. Στην ηλικία των δώδεκα επηρεάστηκε βαθιά από τη «Θεωρία της Γης» του Τζέιμς Χάτον, η οποία απέρριπτε τη βιβλική αφήγηση της δημιουργίας και του Κατακλυσμού. Στα εφηβικά του χρόνια περνούσε τις Κυριακές συζητώντας μεταφυσική με σκεπτικιστές όπως ο Τζορτζ Μέι, ο οποίος του σύστησε το έργο «Θεία Διακυβέρνηση» του Σάουθγουντ Σμιθ, που θεωρούνταν «η Βίβλος των Ουνιταριανών». Όλες αυτές οι επιρροές απέρριπταν τη θεότητα του Χριστού και τα θαύματα της Αγίας Γραφής.

Ο Χάξλεϊ είχε στιγμές ανησυχίας ότι ο σκεπτικισμός θα κατέστρεφε τον ηθικό ιστό της κοινωνίας, φόβοι που αποδείχθηκαν βάσιμοι, όμως η συνείδησή του σκληρύνθηκε και μέχρι τα δεκαεπτά του είχε γίνει ένας «μακρυμάλλης ριζοσπάστης». Το 1855 παντρεύτηκε την Ενριέτα (Νέττι) Χήθορν, μια ευσεβή Αγγλικανή. Οι συζητήσεις τους για τη θρησκεία γίνονταν «υπό σκοτεινό σύννεφο». Ο Χάξλεϊ εξέφραζε ελεύθερα τις αμφιβολίες του για τους «μύθους της Γένεσης, τις θαυματουργές παρεμβάσεις, τη μετά θάνατον ζωή και την εξιλέωση», και όταν την ακολουθούσε στην εκκλησία ήταν πάντοτε κακόκεφος, θεωρώντας το κήρυγμα «τη μεγαλύτερη ανοησία». Αυτή η στάση την ανησυχούσε βαθιά. Σε επιστολή της έγραψε: «Συχνά νιώθω πολύ δυστυχισμένη για τις απόψεις του· έχω τόσο μεγάλη ανάγκη να οδηγούμαι σε άγια πράγματα… ώστε νόμιζα με αγάπη ότι θα ήταν ο οδηγός και δάσκαλος σε πιο τέλειους δρόμους· όμως οι ελπίδες μου καρποφόρησαν πικρά. Κάτι έχει αλλάξει μέσα μου τον τελευταίο καιρό· δεν μπορώ να προσεύχομαι με την ίδια θέρμη όπως παλιά».

Η σχέση της με τον άπιστο σκεπτικιστή εμπόδιζε τη ζωή προσευχής της. Η Αγία Γραφή διδάσκει ότι όταν βάζουμε κάτι πριν από τον Θεό, γινόμαστε ένοχοι ειδωλολατρίας. Ο Χριστός είπε ότι αν αγαπάμε ακόμη και τους πιο κοντινούς μας περισσότερο από Αυτόν, δεν είμαστε άξιοι γι’ Αυτόν. Η Ενριέτα καταλάβαινε σωστά ότι χρειαζόταν έναν σύζυγο που να τη διδάσκει και να την ενθαρρύνει στην πίστη, όμως άφησε τα συναισθήματά της να κατευθύνουν τη ζωή της αντί για τον λόγο του Θεού. Η Νέττι ήλπιζε στη μεταστροφή του Χάξλεϊ, γράφοντας πριν τον γάμο τους: «Είθε να αγαπηθούμε και να γεράσουμε μαζί και, όταν πεθάνουμε, να συναντηθούμε ξανά στον ουρανό». Η ελπίδα αυτή αποδείχθηκε μάταιη, καθώς ο Χάξλεϊ γινόταν όλο και πιο σταθερός στην απιστία του.

Όταν ο πρώτος του γιος πέθανε σε ηλικία τεσσάρων ετών, ο Χάξλεϊ, αν και συντετριμμένος, απέρριψε την ιδέα ότι χρειαζόταν «την ελπίδα και την παρηγοριά» του Χριστού και θεώρησε τον πειρασμό να στραφεί σε μια τέτοια ελπίδα ως «έναν χλευαστικό διάβολο». Όταν ο ιερέας διάβασε για τη σωματική ανάσταση από την Α΄ προς Κορινθίους 15 στην κηδεία, ο Χάξλεϊ είπε ότι «σοκαρίστηκε» και ότι «θα μπορούσε να γελάσει με περιφρόνηση». Ονόμασε την βιβλική πίστη «το ασυγχώρητο αμάρτημα».

Όπως και ο Δαρβίνος, υπήρξε οπαδός ρατσιστικών θεωριών. Έγραψε ότι «κανένας λογικός άνθρωπος, γνωρίζοντας τα γεγονότα, δεν πιστεύει ότι ο μέσος νέγρος είναι ίσος, πόσο μάλλον ανώτερος, από τον λευκό». Υποστήριξε ότι, όσα προνόμια κι αν δοθούν στον μαύρο, δεν θα μπορέσει να ανταγωνιστεί επιτυχώς τον «μεγαλύτερου εγκεφάλου και μικρότερης γνάθου αντίπαλό του», δηλαδή τους Καυκάσιους, σε έναν αγώνα που διεξάγεται με τη σκέψη και όχι με τα δόντια.

Σε επίσκεψή του στη Νέα Γουινέα έκρινε ότι θα ήταν καλό αν οι αυτόχθονες Αβορίγινες εξολοθρεύονταν, θεωρώντας την «εξάλειψή τους από την επιφάνεια της γης ως ικανοποιητική, αφού θα αφαιρούσε ένα μεγάλο στίγμα από το έμβλημα της κοινής μας ανθρωπότητας».

Η ζωή του Χάξλεϊ κάλυψε μια περίοδο μεγάλων αλλαγών. Υπήρχε η εντύπωση ότι η επιστήμη θα έλυνε όλα τα ανθρώπινα προβλήματα και θα οδηγούσε την ανθρωπότητα σε μια ένδοξη εποχή. Το τηλεγράφημα μέσω του Ατλαντικού μετέδιδε μηνύματα ακαριαία σε τεράστιες αποστάσεις. Σιδηρόδρομοι διέσχιζαν την Αγγλία με 10.900 χιλιόμετρα γραμμών ήδη από το 1851, ενώ η υπόγεια σιδηροδρομική γραμμή του Λονδίνου μετέφερε ανθρώπους γρήγορα από τη μία άκρη της πόλης στην άλλη. Οι πόλεις κατασκεύαζαν σύγχρονα αποχετευτικά συστήματα για να απομακρύνουν ασθένειες του Μεσαίωνα. Το τηλέφωνο του Γκράχαμ Μπελ ήταν το πρώτο βήμα προς τα σημερινά παγκόσμια δίκτυα επικοινωνίας. Η γραφομηχανή άλλαξε ριζικά τη συγγραφή, ενώ ο ηλεκτρικός λαμπτήρας του Έντισον μετέτρεψε τη νύχτα σε μέρα, επιτρέποντας αδιάκοπη εργασία και επιταχύνοντας την επιστημονική επανάσταση.

Μέσα σε αυτή την εποχή ατμοσφαιρικού σκεπτικισμού, φαινόταν ότι η Αγία Γραφή θα γινόταν ένα ακόμη θρησκευτικό παραμύθι που θα κατέρρεε μπροστά στη δύναμη της επιστήμης. Ο Χάξλεϊ δήλωσε ότι «κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος που έχω γνωρίσει βρίσκεται στην καρδιά του σε κατάσταση αμφιβολίας για όλα τα μεγάλα ζητήματα της θρησκευτικής πίστης. Και οι αστόχαστοι άνθρωποι βρίσκονται σε πλήρη κατάσταση πρακτικής απιστίας».

Μεταξύ των στενών του φίλων συγκαταλέγονταν ριζοσπάστες σκεπτικιστές όπως ο Χέρμπερτ Σπένσερ, ο Τζον Στιούαρτ Μιλ, ο Τζορτζ Χόλιοουεκ και η Τζορτζ Έλιοτ. Η «κοσμικότητα» ήταν το σύνθημά τους.

Επιδίωκαν «ένα σφυρί για να σπάσουν τα δεσμά του δημιουργισμού», και ο δαρβινισμός έγινε αυτό το σφυρί. Περιγράφηκε επίσης ως «καθαριστικό διάλυμα που διαλύει την ακαθαρσία» των βιβλικών θαυμάτων. Ο Χάξλεϊ ευημερούσε μέσα σε αυτήν την «ομίχλη του ορθολογισμού» και έγινε μία από τις σημαντικότερες φωνές στην Αγγλία για την ανατροπή της χριστιανικής πίστης. Ονόμασε τον δαρβινισμό «Νέα Μεταρρύθμιση» και ήθελε «να δει το πόδι της Επιστήμης πάνω στους εχθρούς της». Οι πνευματικοί του απόγονοι στην πίστη της εξέλιξης έχουν δει σε μεγάλο βαθμό αυτό το όραμα να πραγματοποιείται. Ο Χάξλεϊ καυχιόταν ότι «η επιστήμη και οι μέθοδοί της μού έδωσαν ένα σημείο στήριξης ανεξάρτητο από την αυθεντία και την παράδοση».

Τελικά επιτέθηκε στην ανάσταση του Χριστού. Στο άρθρο του «Η Εξέλιξη της Θεολογίας», που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Δέκατος Ένατος Αιώνας, ισχυρίστηκε ότι ο Θεός Ιεχωβάς ήταν προϊόν εξέλιξης. Μισούσε βλάσφημα τον «θεό-φάντασμα Ελοχίμ» της Παλαιάς Διαθήκης, ο οποίος «αστυνόμευε την ηθική συμπεριφορά με υποσχέσεις ανταμοιβών και απειλές υπερκόσμιου βασανισμού». Θεώρησε την αφήγηση για τον Ιησού που έδιωξε τα δαιμόνια στους Γαδαρηνούς ως «παράλογη και ανήθικη». Ισχυρίστηκε ότι ο Ιησούς ήταν απλώς ένας ακόμη ορθόδοξος Ιουδαίος διδάσκαλος. Ονόμασε τη θεολογία του Παύλου «νεοπλατωνική μυσταγωγία». Το μεγαλύτερο βιβλίο του, με τίτλο Αμφισβητούμενα Ζητήματα, αφορούσε την κριτική της Αγίας Γραφής.

Ο Χάξλεϊ ανταγωνίστηκε άμεσα τις εκκλησίες μέσα από τις «Κυριακάτικες Βραδιές για τον Λαό» που διοργάνωνε. Αυτές είχαν ακόμη και στοιχεία που θύμιζαν θρησκευτική τελετή. Έμπαινε στην αίθουσα υπό τους ήχους του έργου Η Δημιουργία του Χάυντν από εκκλησιαστικό όργανο, «για να ενισχυθεί το αίσθημα δέους». Η ομιλία του ήταν γεμάτη ζήλο και έμοιαζε με κήρυγμα. Ο δικός του Θεός ήταν «ο Άγνωστος», η πίστη του ήταν ο άνθρωπος, η Βίβλος του ήταν η επιστήμη και το ευαγγέλιό του ήταν τα επιστημονικά επιτεύγματα. Αντί για θεία πρόνοια, κήρυττε την τυχαία εξέλιξη της φύσης.

Διέθετε μεγάλη ικανότητα μίσους και απολάμβανε να «καταστρέφει φήμη και αποδεκτή γνώση». Εφημερίδα έγραψε ότι «το να διαμελίζει πιθήκους ήταν η ειδικότητά του, και το να διαμελίζει ανθρώπους η αδυναμία του». Είπε ο ίδιος: «Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έχω πολύ κακό και οξύθυμο χαρακτήρα. Αν μισώ έναν άνθρωπο, τον περιφρονώ», και στόχευε όλη αυτή τη σφοδρότητα στους πιστούς της Αγίας Γραφής. Ήταν «μισοπαπάς». Για τους επιστήμονες που αντιστέκονταν στον δαρβινισμό είπε: «Θα ήθελα να βάλω τη φτέρνα μου στο στόμα τους και να την τρίψω δυνατά». Για τον Ρίτσαρντ Όουεν, έναν από τους επιστήμονες που δεν αποδέχονταν τον δαρβινισμό, είπε: «Πριν τελειώσω με αυτόν τον ψεύτη απατεώνα, θα τον καρφώσω σαν χαρταετό στην πόρτα μιας αποθήκης, για να είναι παράδειγμα σε όλους τους κακοποιούς». Ο Όουεν μάλιστα δεν ήταν ούτε πιστός της Βίβλου, αφού η χριστιανική του πίστη ήταν φιλελεύθερη.

Για οποιονδήποτε επιχειρούσε να υπερασπιστεί τη Βίβλο, ακόμη και για εκείνους που προσπαθούσαν να τη συμφιλιώσουν με την εξέλιξη, ο υπερήφανος Χάξλεϊ έλεγε ότι αν «ήταν αρχιστράτηγος στο σύμπαν τους» θα τους έριχνε σε «ένα καυτό σημείο των κατώτερων περιοχών». Έτσι, ενώ χλεύαζε την ιδέα ενός Θεού κρίσεως που στέλνει ανθρώπους στην κόλαση, θα έστελνε ο ίδιος τους εχθρούς του εκεί αν είχε τη δύναμη.

Καθώς ανέβαινε σε κύρος, χρησιμοποίησε την επιρροή του για δύο κύριους στόχους: να αποκτήσει φήμη και να υψώσει την αμφιβολία πάνω από την πίστη, την επιστήμη πάνω από τη Βίβλο και τον άνθρωπο πάνω από τον Θεό. Και τους δύο στόχους τούς πέτυχε, αλλά έχασε την ψυχή του. Σκόπευε να ελέγξει την επιστήμη στην Αγγλία και σε μεγάλο βαθμό το κατάφερε. Ίδρυσε τη μυστική «Λέσχη Χ», που ήταν αφιερωμένη στην «καθαρή και ελεύθερη επιστήμη, χωρίς θρησκευτικά δόγματα». Οι αντίπαλοι αποκλείονταν, αγνοούνταν και χλευάζονταν. Το προσωνύμιό του στη Λέσχη ήταν «Υψωμένος».

Η Λέσχη αυτή αποτελούνταν από εννέα μέλη, τα οποία, με μία εξαίρεση, ήταν όλοι πρόεδροι και γραμματείς επιστημονικών εταιρειών. Η μοναδική εξαίρεση ήταν ο Χέρμπερτ Σπένσερ. Οι εννέα αυτοί άνδρες βρίσκονταν στην κορυφή του επαγγέλματός τους, επιλεγμένοι για τις απόψεις τους, και ασκούσαν προσωπική επιρροή σε σχεδόν κάθε διάσημο επιστήμονα του κόσμου, καθώς και σε πολλούς εξέχοντες ριζοσπάστες. Συναντιούνταν για δείπνο πάντα ακριβώς πριν από κάθε συνεδρίαση της Βασιλικής Εταιρείας, όπου καταστρώνονταν τακτικές. Με αυτόν τον τρόπο, η βρετανική επιστήμη «διοικούνταν» κυριολεκτικά, από το 1864 έως το 1884, από τον Χάξλεϊ και τους οπαδούς του, με τη συνδυασμένη επιρροή τους και στον επιστημονικό Τύπο.

Από τις τάξεις της Λέσχης Χ προήλθαν τρεις πρόεδροι της Βασιλικής Εταιρείας και πέντε πρόεδροι της Βρετανικής Ένωσης.

Ο καθηγητής βιολογίας του Κέιμπριτζ Μάικλ Πίτμαν παρατηρεί: «Είναι βέβαιο ότι η “εύθυμη και συνωμοτική” Λέσχη Χ, η οποία είχε έντονα εξελικτικό χαρακτήρα, όχι μόνο επηρέασε τους διορισμούς σε ανώτερες θέσεις στα νεοσύστατα πανεπιστήμια της βικτωριανής εποχής, αλλά και, μέχρι την παρακμή της τη δεκαετία του 1890, ουσιαστικά έλεγχε τις υποθέσεις της Βασιλικής Εταιρείας».

Η Λέσχη Χ εξέδιδε το δικό της περιοδικό με τίτλο Φύση ως μέρος της επιθετικής εκστρατείας διάδοσης του δαρβινισμού στο κοινό.

Ως το 2009, το Φύση παρέμενε πιστό στην ιδρυτική του αποστολή. Τον Ιανουάριο εκείνου του έτους δημοσίευσε ελεύθερα στο διαδίκτυο φάκελο με τίτλο «15 Πολύτιμα Στοιχεία της Εξέλιξης». Κάποιος σχολιαστής παρατήρησε ότι θα μπορούσε να έχει τον υπότιτλο «Φάκελος ευαγγελισμού για όσους θέλουν να διαδώσουν τα χαρμόσυνα νέα του δαρβινισμού». Ο φάκελος προέτρεπε τους επιστήμονες και τα ιδρύματά τους να «διαδώσουν» ότι η εξέλιξη είναι «ένα αποδεδειγμένο γεγονός». Στην τελευταία σελίδα υπήρχε εξιδανικευμένη απεικόνιση του Δαρβίνου, φανταστική και αντίθετη με την πραγματικότητα, ως ελκυστικού νέου, περιτριγυρισμένου αρμονικά από κάθε είδους ζώα και φυτά, ώστε να φαίνεται σχεδόν ως «θεός της φύσης».

Η Ιερά Εξέταση του Χάξλεϊ

Η επιστήμη έγινε η νέα θρησκεία και οι επιστήμονες οι νέοι ιερείς. Υπήρχε «Μία Καθολική Αποστολική Εκκλησία της Αληθινής Γνώσης».

Ο «πάπας» Χάξλεϊ και οι συνεπίσκοποί του στην Εκκλησία της Επιστήμης επανέφεραν την ιερά εξέταση, απαγορεύοντας την αμφισβήτηση της εξελικτικής διδασκαλίας και αποκόπτοντας όσους τολμούσαν να την αμφισβητήσουν. Ενδεικτικά, ο Σαιντ Τζορτζ Μίβαρτ «αφορίστηκε από την Εκκλησία της Επιστήμης». Ξεκίνησε ως ένθερμος εξελικτικός και μαθητής του Χάξλεϊ, αλλά δέχτηκε σφοδρή επίθεση όταν τόλμησε να δημοσιεύσει βιβλίο που αποδόμησε τον δαρβινισμό και προειδοποιούσε ότι θα καταστρέψει την ηθική και θα φέρει απόγνωση. Οι «ιεροεξεταστές» του Χάξλεϊ ακύρωσαν τη συμμετοχή του στη φημισμένη Λέσχη Αθηναίων. Ο Μίβαρτ απομονώθηκε σαν λεπρός από την δαρβινική ελίτ, παρότι δεν ήταν πιστός της Βίβλου, αλλά φιλελεύθερος καθολικός που δεχόταν τη θεϊστική εξέλιξη. Ο Μίβαρτ ήταν μόνο το πρώτο θύμα της δαρβινικής ιεράς εξέτασης, φαινόμενο που έχει επεκταθεί και ενταθεί στη σύγχρονη εποχή.

Το 1995 ο Φίλιπ Τζόνσον παρατήρησε: «Η δαρβινική θεωρία είναι ο μύθος δημιουργίας του πολιτισμού μας. Είναι ο επίσημα υποστηριζόμενος, κρατικά χρηματοδοτούμενος μύθος δημιουργίας που το κοινό πρέπει να πιστεύει, και που καθιστά τους εξελικτικούς επιστήμονες ιερατείο. Έτσι έχουμε το ιερατείο του φυσιοκρατισμού, που έχει μεγάλη πολιτιστική εξουσία και φυσικά πρέπει να προστατεύει το μυστήριο που του δίνει αυτήν την εξουσία — γι’ αυτό είναι τόσο σκληροί προς τους επικριτές».

Ο δημοσιογράφος επιστήμης Ρίτσαρντ Μίλτον δημοσίευσε το 1981 βιβλίο που αποδόμησε τη δαρβινική εξέλιξη και στη συνέχεια έγινε στόχος της «δαρβινικής αστυνομίας». Στην κριτική του για το έργο Καταρρίπτοντας τους Μύθους του Δαρβινισμού, ο άθεος της Οξφόρδης Ρίτσαρντ Ντόκινς αφιέρωσε τα δύο τρίτα για να επιτεθεί στον εκδότη που τόλμησε να εκδώσει βιβλίο επικριτικό προς τον δαρβινισμό και το υπόλοιπο τρίτο για να δυσφημίσει τον Μίλτον. Χαρακτήρισε το βιβλίο «παράλογο», «ανόητο», «σαβούρα» και τον Μίλτον «ακίνδυνο τρελό» που «χρειάζεται ψυχιατρική βοήθεια».

Ο Ντόκινς επιχείρησε να θέσει τον Μίλτον σε μαύρη λίστα ώστε να μην δημοσιεύονται τα επιστημονικά του κείμενα. Τον συκοφάντησε αποκαλώντας τον «κρυφό δημιουργιστή» και πέτυχε να σταματήσει η δημοσίευση ενός άρθρου του στο περιοδικό Times Higher Educational Supplement. Ο Μίλτον περιγράφει μια ομάδα δαρβινιστών «τιμωρών» που χρησιμοποιούν το διαδίκτυο για να επιτίθενται σε όσους θεωρούν ένοχους για την «αίρεση» του ευφυούς σχεδιασμού. Ονομάζουν τους εαυτούς τους «ουραγκοτάγκοι που ουρλιάζουν». Ο Μίλτον λέει: «Τα αποτελέσματα των ουραγκοτάγκων του διαδικτύου είναι βαθύτατα καταστροφικά για την ακαδημαϊκή ελευθερία της έκφρασης, όποιο κι αν είναι το τρέχον θύμα τους».

Ο Μίλτον παρατηρεί: «Υπάρχει μια έντονη γραμμή πνευματικής αλαζονείας και πνευματικού αυταρχισμού που διατρέχει την ιστορία του δαρβινισμού, από τον Τόμας Χάξλεϊ και τον Κάρολο Δαρβίνο … ως τον Τζούλιαν Χάξλεϊ».

Το 2007, ο αστρονόμος Γκιγιέρμο Γκονζάλες, συγγραφέας του Ο προνομιούχος πλανήτης, στερήθηκε τη μονιμότητα στο Πανεπιστήμιο της Αϊόβα παρά το άριστο έργο του, επειδή πιστεύει στον ευφυή σχεδιασμό.

Ο δρ. Φρανκ Τίπλερ, διακεκριμένος καθηγητής φυσικής στο Πανεπιστήμιο της Νέας Ορλεάνης, διώχθηκε αφού απλώς παραδέχτηκε την πιθανότητα ύπαρξης νοημοσύνης στο βιβλίο του Η φυσική της αθανασίας. Παραπονείται ότι η διαδικασία «κρίσης από ομοτίμους» είναι εργαλείο επιβολής της δαρβινικής ορθοδοξίας: «Σήμερα, η διαδικασία κρίσης λειτουργεί κυρίως για την επιβολή της ορθοδοξίας. Θα παρουσιάσω αποδείξεις ότι η “κρίση από ομοτίμους” δεν είναι κρίση από ομοτίμους: ο κριτής είναι συχνά λιγότερο ικανός πνευματικά από τον συγγραφέα του έργου που κρίνει. Έχουμε πυγμαίους να κρίνουν γίγαντες».

Η Τζοάν Μαργκέιχο αποκαλύπτει το σύστημα κρίσης ως όργανο επιβολής δογματικής καθαρότητας μέσα στο δαρβινικό κατεστημένο: «Ως άτομο κρίνεσαι από το πόσες εργασίες δημοσιεύεις, πού τις δημοσιεύεις, την ποιότητά τους και πόσο συχνά αναφέρονται στη συνέχεια. Αλλά πιο σημαντικό είναι ότι η δημοσίευση αποτελεί μέρος του γεγονότος ότι οι επιστήμονες, που συνήθως ζουν από επιχορηγήσεις, υποχρεούνται να διαθέτουν τα ευρήματα και τις ιδέες τους σε άλλους. Δεν θα λάβουν μερίδιο χρηματοδότησης αν δεν μπορούν να δείξουν ισχυρό ιστορικό δημοσιεύσεων. … Οι αναφορές των κριτών είναι συχνά άδειες από επιστημονικό περιεχόμενο και αντικατοπτρίζουν μόνο την κοινωνική θέση του συγγραφέα ή τις καλές ή κακές σχέσεις του με τον κριτή. … Για να ολοκληρωθεί το κακό, οι εκδότες μπορεί να είναι εντελώς αμόρφωτοι».

Το 1997, η δρ. Λυν Μάργκουλις και ο δρ. Ντόριον Σάγκαν, και οι δύο εξελικτικοί με αψεγάδιαστα επιστημονικά διαπιστευτήρια, έκαναν την εξής παραδοχή: «Όλο και περισσότερο, όπως τα μοναστήρια του Μεσαίωνα, τα σημερινά πανεπιστήμια και οι επαγγελματικές εταιρείες φυλάσσουν τη γνώση τους. Σε συνεννόηση, τα πανεπιστημιακά προγράμματα βιολογίας, οι εκδότες σχολικών βιβλίων, οι επιτροπές αξιολόγησης του Εθνικού Ιδρύματος Επιστημών, οι εξεταστές των μεταπτυχιακών δοκιμασιών και οι διάφορες εταιρείες μικροβιολογίας, εξελικτικής και ζωολογίας χαρτογραφούν τα πεδία του γνωστού και γνωστούμενου· διακρίνουν τη γνώση που απαιτείται από τη γνώση που απαγορεύεται, τιμωρώντας διακριτικά τους παραβάτες με απόρριψη και λήθη· επιβραβεύουν τους πιστούς λειτουργούς απονέμοντάς τους πτυχία και διανέμοντας κεφάλαια και υποτροφίες. Τα πανεπιστήμια και οι ακαδημίες … καθορίζουν ποιος επιτρέπεται να γνωρίζει και τι ακριβώς μπορεί να γνωρίζει. Τα τμήματα βιολογίας, βοτανικής, ζωολογίας, βιοχημείας και μικροβιολογίας στα αμερικανικά πανεπιστήμια καθορίζουν την πρόσβαση στη γνώση για τη ζωή, προσφέροντάς την σε υψηλές τιμές σε παράξενα πακέτα που ονομάζονται ώρες πίστωσης. … Αν κάποιος με φιλοδοξία να μελετήσει τη φύση απορρίψει τη νεοδαρβινική βιολογία στο σημερινό κλίμα, γίνεται απειλή για τα ίδια του τα μέσα βιοπορισμού».

Ο δρ. Χάνες Αλφβεν έκανε το ίδιο παράπονο. Επειδή διαφωνούσε με τη δέσμευση του δαρβινικού κατεστημένου στη διδασκαλία της «μεγάλης έκρηξης», οι εργασίες του απορρίφθηκαν παρά τα εντυπωσιακά επιστημονικά του προσόντα.

Η δαρβινική ιερά εξέταση έχει σε μεγάλο βαθμό αποκλείσει τους δημιουργιστές από το δημόσιο σχολικό και επιστημονικό κατεστημένο. Ο δρ. Χένρι Μόρις περιέγραψε αυτήν την ακραία προκατάληψη: «Δεν είναι ότι οι δημιουργιστές επιστήμονες δεν έχουν δημοσιεύσει στις ίδιες τους τις επιστημονικές ειδικότητες. Για παράδειγμα, πριν έρθει στο Ινστιτούτο Δημιουργικής Έρευνας, ο δρ. Ντουέιν Γκις είχε δημοσιεύσει τουλάχιστον 25 άρθρα βιοχημείας σε κοσμικά επιστημονικά περιοδικά, ο δρ. Κεν Κάμινγκ πάνω από 18 άρθρα βιολογίας και ο δρ. Λάρι Βάρντιμαν τουλάχιστον 10 άρθρα φυσικής της ατμόσφαιρας. Οι δικές μου δημοσιεύσεις στην μηχανική περιλαμβάνουν πέντε βιβλία και 20 άρθρα. Ένα από τα βιβλία, Εφαρμοσμένη Υδραυλική στη Μηχανική, είναι συνεχώς σε κυκλοφορία από το 1963 και έχει χρησιμοποιηθεί ως πανεπιστημιακό εγχειρίδιο σε δεκάδες πανεπιστήμια».

«Κανένας από εμάς δεν μπορεί να δημοσιεύσει επιστημονικό άρθρο που να προβάλλει τον δημιουργισμό σε κοσμικά περιοδικά, είτε τεχνικά είτε δημοφιλή όπως το Reader’s Digest ή το National Geographic. Στην πραγματικότητα, ελάχιστα θρησκευτικά περιοδικά θα δεχτούν άρθρο για τον δημιουργισμό, ιδιαίτερα αν προβάλλει την εξαήμερη δημιουργία και τον παγκόσμιο κατακλυσμό. Κάποτε, ένα μέλος της Εταιρείας Εξερευνητικής Γεωφυσικής κατάφερε να μου εξασφαλίσει πρόσκληση να μιλήσω στο συνέδριό τους, με συμφωνία ότι η Εταιρεία θα δημοσιεύσει την εργασία μου στο περιοδικό της. Όταν όμως είδαν την εργασία μου, υπαναχώρησαν γρήγορα, παρότι το άρθρο δεν είχε καθόλου θρησκευτικό περιεχόμενο, μόνο επιστήμη. Αργότερα δημοσιεύθηκε από το Ινστιτούτο Δημιουργικής Έρευνας ως μικρό βιβλίο με τίτλο Η επιστημονική υπόθεση υπέρ της δημιουργίας.»

Άπειρα άλλα παραδείγματα θα μπορούσαν να δοθούν. Μάλιστα, ολόκληρα βιβλία έχουν γραφτεί για να τεκμηριώσουν τη δαρβινική ιερά εξέταση.

Στο Ημέρα του Δαρβίνου στην Αμερική, ο Τζον Ντέι αφιερώνει κεφάλαιο με τίτλο «Απαγορευμένο στο Μπέρλινγκτον».

Στο ντοκιμαντέρ Απελαθέντες: Δεν επιτρέπεται η νοημοσύνη, ο Μπεν Στάιν εξετάζει τη δίωξη επιστημόνων και καθηγητών που τολμούν να αμφισβητήσουν τον δαρβινισμό ή να προβάλλουν έστω και την παραμικρή ένδειξη υπέρ του ευφυούς σχεδιασμού.

Στο Σφαγή των διαφωνούντων (2008), ο Τζέρι Μπέργκμαν, κάτοχος διδακτορικού στη βιολογία του ανθρώπου και στη μέτρηση και αξιολόγηση, παρουσιάζει «την συγκλονιστική αλήθεια για την εξόντωση των καριερών όσων αμφισβητούν τον Δαρβίνο». Στον πρόλογο, ο Τζον Έιντσμοου αναφέρει: «Σε αυτό το συναρπαστικό βιβλίο, ο δρ. Τζέρι Μπέργκμαν —ο ίδιος θύμα— καταγράφει την ιστορία του σύγχρονου θρησκευτικού διωγμού στην Αμερική. Ένας ιδιαίτερα σεβαστός και καταξιωμένος καθηγητής, στερήθηκε τη μονιμότητα —και κατόπιν απολύθηκε— δηλωμένα εξαιτίας των δημιουργιστικών του πεποιθήσεων και συγγραμμάτων. Ο δρ. Μπέργκμαν περιγράφει πολλές άλλες περιπτώσεις, συχνά αποκρύπτοντας ονόματα για να προστατεύσει όσους δεν θέλουν να διακινδυνεύσουν να χάσουν τις θέσεις τους (μια συνηθισμένη μέθοδος δίωξης όσων έχουν μειοψηφικές απόψεις)».

Ο δρ. Μπέργκμαν καταθέτει: «Ένας παράγοντας που με ώθησε προς την πλευρά του δημιουργισμού ήταν οι υπόγειες, συχνά εντελώς ανήθικες τεχνικές που χρησιμοποιούσαν οι εξελικτικοί για να καταπνίξουν αντίθετες ιδέες, κυρίως τον δημιουργισμό. Σπάνια εξέταζαν προσεκτικά και αντικειμενικά τα γεγονότα, αλλά συνήθως επικεντρώνονταν στην καταπίεση των δημιουργιστών, στην άρνηση των πτυχίων τους, στην άρνηση της μονιμότητάς τους, σε προσωπικές επιθέσεις και γενικά σε παράλογες επιθέσεις εναντίον τους. Συνοπτικά, η στάση τους ήταν εντελώς αντιεπιστημονική και αποπνέει μισαλλοδοξία, ακόμη και μίσος».

Ο Ουίλιαμ Ντέμπσκι προσθέτει: «Όπως επισήμανε ο Μάικλ Μπι στη συνέντευξή του στο Πολιτικό Περιοδικό του Χάρβαρντ, για έναν βιολόγο η αμφισβήτηση του δαρβινισμού θέτει σε κίνδυνο την καριέρα του. “Υπάρχει σοβαρός λόγος να φοβάται κανείς. Ακόμη κι αν δεν απολυθείς, εύκολα θα παρακαμφθείς στις προαγωγές. Θα συμβούλευα έντονα τους μεταπτυχιακούς φοιτητές που είναι δύσπιστοι προς τη δαρβινική θεωρία να μην αποκαλύπτουν τις απόψεις τους”. … Το να αμφιβάλλεις για τη δαρβινική ορθοδοξία είναι συγκρίσιμο με την αντίθεση προς τη γραμμή του κόμματος σε σταλινικό καθεστώς. … Οι υπερβολικά ζηλωτές επικριτές του ευφυούς σχεδιασμού θεωρούν καθήκον τους να κρατούν τη βιολογία απαλλαγμένη από αυτόν, ακόμη κι αν χρειαστεί να λάβουν ακραία μέτρα. Γνωρίζω τέτοιους επικριτές που επικοινώνησαν με εργοδότες θεωρητικών του σχεδιασμού για να τους ειδοποιήσουν για τους “αιρετικούς” ανάμεσά τους. Όταν οι θεωρητικοί του σχεδιασμού αποκαλυφθούν, παρενοχλούνται και κατακλύζονται με μηνύματα. Έπειτα, ο Τύπος γράφει άρθρο που αναφέρει τις ανεπιθύμητες συνδέσεις τους με τον ευφυή σχεδιασμό. (Την ημέρα που δημοσιεύτηκε ένα τέτοιο άρθρο, ένας στενός μου φίλος και συνάδελφος που αναφερόταν σε αυτό απολύθηκε από τη θέση του σε φημισμένο εργαστήριο μοριακής βιολογίας. Είχε εργαστεί εκεί δέκα χρόνια. … Καλωσορίσατε στην ιερά εξέταση)».

Ο Γουωλτ Μπράουν, κάτοχος διδακτορικού στη μηχανολογία από το ΜΙΤ, περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο οι εξελικτικοί ελέγχουν τα επιστημονικά πεδία από την εποχή του Τόμας Χάξλεϊ. Χρησιμοποιεί ως παράδειγμα τον τομέα της γεωλογίας: «Οι καθηγητές στον νέο και αναπτυσσόμενο τομέα της γεωλογίας επιλέγονταν κυρίως από όσους υποστήριζαν την αρχή κατά των καταστροφών. Αυτοί οι καθηγητές δεν προωθούσαν φοιτητές που υποστήριζαν τις καταστροφές. Υποστηρικτής ενός παγκόσμιου κατακλυσμού στιγματιζόταν ως “βιβλικός κατά γράμμα” ή “ασαφής στοχαστής” — ανάξιος πανεπιστημιακού πτυχίου. Οι καθηγητές γεωλογίας επηρέαζαν επίσης, μέσω της διαδικασίας αξιολόγησης από ομοτίμους, ποια άρθρα μπορούσαν να δημοσιευθούν. Τα διδακτικά βιβλία σύντομα αντανάκλασαν την ορθοδοξία τους, ώστε λίγοι φοιτητές να γίνουν “ασαφείς στοχαστές”. Αυτή η πρακτική συνεχίζεται μέχρι σήμερα, επειδή κύριο κριτήριο επιλογής καθηγητών είναι ο αριθμός των δημοσιεύσεών τους».

Παράδειγμα είναι η δρ. Καρολάιν Κρόκερ, βιολόγος κυττάρων και πλήρους απασχόλησης επισκέπτρια διδάσκουσα στο Πανεπιστήμιο Τζορτζ Μέισον. Αφού έδειξε μερικές διαφάνειες για τον ευφυή σχεδιασμό σε μάθημα κυτταρολογίας, επιπλήχτηκε, αφαιρέθηκε από τα καθήκοντα διδασκαλίας και το συμβόλαιό της δεν ανανεώθηκε το επόμενο εξάμηνο. Κατέθεσε: «Δεν επιτρέπεται στους φοιτητές να αμφισβητούν τον δαρβινισμό. Υπάρχουν πανεπιστήμια όπου κάνουν έρευνα στους φοιτητές για το τι πιστεύουν και τους ξεχωρίζουν».

Μερικοί δαρβινιστές έχουν ακόμη και υπαινιχθεί ή ανοιχτά ζητήσει τη φυλάκιση των δημιουργιστών.

Ο Ρίτσαρντ Ντόκινς έχει γράψει ότι όποιος αρνείται την εξέλιξη είναι είτε «αμαθής, είτε ανόητος, είτε παράφρων (ή κακός — αλλά θα προτιμούσα να μην το σκεφτώ αυτό)». Δεν απέχει πολύ από το να χαρακτηρίζεις κάποιον κακό, μέχρι να λάβεις βίαια μέτρα για να σταματήσεις την κακία του. Ο Τζον Μάντοξ, εκδότης του περιοδικού Φύση, έχει γράψει ότι «ίσως δεν αργήσει η στιγμή που η άσκηση της θρησκείας θα πρέπει να θεωρείται αντι-επιστημονική». Στο πρόσφατο βιβλίο του Η επικίνδυνη ιδέα του Δαρβίνου, ο φιλόσοφος Ντάνιελ Ντένετ συγκρίνει τους θρησκευόμενους —το 90% του πληθυσμού— με άγρια ζώα που ίσως χρειαστεί να φυλακιστούν, και λέει ότι οι γονείς θα πρέπει να εμποδίζονται (προφανώς με εξαναγκασμό) από το να παραπληροφορούν τα παιδιά τους για την αλήθεια της εξέλιξης, η οποία είναι τόσο προφανής σε αυτόν.

Ο λόγος που ο Γεώργιος Μιβάρτ (George Jackson Mivart) αντιμετωπίστηκε τόσο σκληρά από την ομάδα του Χάξλεϊ είναι ότι η αναίρεσή του στον δαρβινισμό ήταν αποτελεσματική, και το ίδιο ισχύει για τα θύματα της δαρβινικής αστυνομίας σκέψης σήμερα. Παρά όσα υποκρίνονται οι φανατικοί δαρβινιστές, δεν θέλουν ανοιχτή και ελεύθερη συζήτηση των θεωριών τους. Ο μόνος τρόπος που μπορούν να αντιμετωπίσουν την αλήθεια είναι μέσω ειδώλων, φανταστικών αφηγήσεων, χλευασμού, παραπλανητικών τεχνασμάτων και ψευδών επιχειρημάτων, και όταν αυτά δεν λειτουργούν, καταφεύγουν σε αδυσώπητες προσωπικές επιθέσεις.

Εξετάστε έξι ισχυρές αποδείξεις που έδωσε ο Μιβάρτ κατά της «φυσικής επιλογής»:

(1) Είναι ανίκανη να εξηγήσει τα αρχικά στάδια χρήσιμων δομών, επειδή τα πρώτα στάδια δεν μπορούν ακόμη να συμβάλουν στην επιβίωση και έτσι δεν θα επιλεγούν.
(2) Παρόμοιες βιολογικές δομές αναπτύσσονται από εντελώς διαφορετικές αφετηρίες, κάτι που δεν θα μπορούσε να συμβεί απλώς από τυχαία μεταβολή.
(3) Υπάρχουν βιολογικοί λόγοι να πιστεύουμε ότι η εξελικτική μετάβαση μεταξύ ειδών μπορεί να γίνει απότομα αντί σταδιακά.
(4) Τα είδη έχουν συγκεκριμένα, αν και πολύ διαφορετικά, όρια μεταβλητότητας.
(5) Απουσιάζουν ορισμένα απολιθωμένα μεταβατικά μορφώματα, τα οποία θα αναμενόταν να υπάρχουν.
(6) Υπάρχουν πολλά αξιοσημείωτα φαινόμενα σε οργανικές μορφές πάνω στα οποία η φυσική επιλογή δεν ρίχνει κανένα φως, όπως η χωματίδα, της οποίας τα μάτια μετακινούνται από τις δύο πλευρές του κεφαλιού όταν είναι νέα και κολυμπά όρθια, στη μία πλευρά όταν ωριμάζει και κολυμπά πλακωμένη στον βυθό. «Πώς μια τέτοια μετακίνηση του ενός ματιού κατά ένα ελάχιστο κλάσμα της απόστασης προς την άλλη πλευρά του κεφαλιού θα μπορούσε να ωφελήσει το άτομο είναι πραγματικά ασαφές».

Αν και ο Χάξλεϋ αποκαλείται «μπουλντόγκ του Δαρβίνου», ακόμη και ο ίδιος αμφέβαλε για τη δαρβινική διδασκαλία της φυσικής επιλογής, που αποτελεί τον πυρήνα της αρχής του Δαρβίνου. Για τον Χάξλεϋ, ο δαρβινισμός ήταν ένα σφυρί για να καταστρέψει τη βιβλική δημιουργία, και το αν ήταν επιστημονικά αληθινός είχε μικρή σημασία. Ο ευνοϊκός προς αυτόν βιογράφος του γράφει: «Όμως οι λεπτομέρειες ποτέ δεν είχαν καθοριστική σημασία για τον Χάξλεϋ. Είτε η Καταγωγή των Ειδών οδηγούσε σε έναν χρυσό μόσχο είτε όχι, έβγαλε τους Ισραηλίτες του από την έρημο. … Ο Χάξλεϋ ενθουσιωδώς υποστήριζε τον φυσικισμό της αντίληψης του Δαρβίνου, όχι τις λεπτομέρειες της θεωρίας του» (Desmond, σελ. 259, 262). Ο Χάξλεϋ ανόητα θεωρούσε την βιβλική πίστη ως «έρημο» και κάθε είδωλο ως προτιμότερο.

Ο Χάξλεϋ επινόησε τον όρο «αγνωστικισμός» για να περιγράψει την κατάσταση της υποτιθέμενης άγνοιας ως προς το αν υπάρχει Θεός και να δοξάσει μια αμφίβολη νοοτροπία. Ο όρος, που σημαίνει «έλλειψη γνώσης», υιοθετήθηκε από τον Δαρβίνο. Ο βιογράφος του Χάξλεϋ σημείωσε: «Ο αγνωστικισμός επρόκειτο να γίνει η νέα πίστη της Δύσης». Ο γαμπρός του Καρλ Μαρξ, Έντουαρντ Έιβελινγκ, στο άρθρο του το 1897 «Κάρολος Δαρβίνος και Καρλ Μαρξ», σωστά παρατήρησε ότι «ο άθεος είναι απλώς ο αγνωστικιστής σε επιθετική μορφή, και ο αγνωστικιστής είναι απλώς ο άθεος σε ευπρεπή μορφή». Ο Λένιν είπε ότι ο αγνωστικισμός του Χάξλεϋ «χρησιμεύει ως φύλλο συκής για τον υλισμό».

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ: Huxley- Darwin’s Bulldog

entaksis.gr

Κάποιοι εκκλησιαστικοί κύκλοι, με σοφιστείες και εν αμαρτίαις προφάσεις, και με πρόσχημα τη «θεά» παράδοση επιχειρούν να λανσάρουν ένα «χριστιανισμό», βολικό και ανώδυνο.

Λυκούργος Νάνης, ιατρός

«Λες ότι είσαι παραδοσιακός; Και τι είναι η παράδοση; Τα μπουζούκια; Οι πολιτιστικές εκδηλώσεις; Και τα σαντούρια; Γιατί αυτά βάζομε συνέχεια στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση και λέμε… «παράδοσις» και «παράδοσις». Στα χωριά κρατάνε από μια μέχρι εφτά μέρες οι γιορτές, με σαντούρια και με χορούς. Αυτά είναι η Παράδοση; Αυτά είναι η Παράδοση; Φτωχοί άνθρωποι! Η Παράδοσις είναι να κρατήσεις την ψυχή του λαού σου. Και η ψυχή του λαού σου είναι η πίστις. Η πίστις στον Χριστό και η αγάπη στην πατρίδα σου. Αν αυτά δεν τα κρατήσεις, έχασες την ψυχή σου». (Μακαριστός π.Αθανάσιος Μυτιληναίος)

Επί ορθοτάτης βάσεως θέτει τα πράγματα ο μακαριστός πατήρ. Η ωμή αλήθεια πρέπει, εν προκειμένω, να διακηρύσσεται πανηγυρικά και ας αντιδράσουν οι κοσμικώς φρονούντες. Ακουέτωσαν, λοιπόν, ταύτα κάποιοι επίσκοποι και τινες προιστάμενοι ενοριών καθώς και κάποιοι υπέυθυνοι εκκλησιαστικών τηλεοπτικών σταθμών και ραδιοσταθμών διότι το οθνείο και δαιμονιώδες ρεύμα της εκκοσμικεύσεως χρησιμοποιεί σαν δόλωμα την «παράδοση» προκειμένου να νοθεύσει το γνήσιο εκκλησιαστικό ήθος και να ναρκοθετήσει την πνευματική πρόοδο των πιστών.Από ετών παριστάμεθα μάρτυρες κοσμικών ακροαμάτων που εκπέμπονται από εκκλησιαστικά κανάλια και ραδιόφωνα καθώς και συναυλιών που διοργανώνονται από μητροπόλεις με τη συμμετοχή γνωστών καλλιτεχνών των οποίων τα άσματα κάθε άλλο παρά εκπέμπουν «Χριστού ευωδία» αλλά αποπνέουν πνευματική θνητότητα, που δεν απογειώνουν αλλά καθηλώνουν στα γήινα.Ειδικά κάποιες, αυτοαποκαλούμενες «δραστήριες» ενορίες, διακρίνονται για τη διοργάνωση και υλοποίηση τέτοιου είδους δραστηριοτήτων.»Στώμεν καλώς» και «πρόσχωμεν».

Κάποιοι εκκλησιαστικοί κύκλοι, με σοφιστείες και εν αμαρτίαις προφάσεις, και με πρόσχημα τη «θεά» παράδοση επιχειρούν να λανσάρουν ένα «χριστιανισμό», βολικό και ανώδυνο.
Ένα «χριστιανισμό» της «πλατείας και ευρυχώρου οδού», που χωράει τα πάντα, που δεν στοιχίζει , που δεν τον χαρακτηρίζει το αρνησίκοσμο και ουρανοπολιτικό πνεύμα του Ευαγγελίου.
Αυτήν την καρικατούρα χριστιανισμού και δεινή του διαστρέβλωση, να την κρατήσουν για τους εαυτούς τους.

Ο καθένας από μας φέρει πάνω του ένα βαρύτατο φορτίο αμαρτιών που τον καθιστά απείρως ένοχο ενώπιον του Αγίου Θεού. Ας ζητούμε με συντριβή καρδίας το έλεος του Θεού και ας μην προσθέτουμε και άλλες αμαρτίες αμνηστεύοντας με μια στρεβλή συλλογιστική την εκκοσμίκευση εντός του εκκλησιαστικού Σώματος.

Δείτε και - Συνεχίζει η αποδόμηση της λαϊκής ευσέβειας. Μονή της Μητρ. Ιωαννίνων τίμησε κλαρινοπαίχτη μετά την Παράκληση της Παναγίας.

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ[: Ματθ. 17, 14-23]

 Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίουμε θέμα:

«Η ΠΑΙΔΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ»

[εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 12-8-2001]  (Β440) [έκδοσις Β΄]    

      Η σημερινή ευαγγελική περικοπή, αγαπητοί μου, μας φέρει στο προσκήνιον ένα πάντα επίκαιρο θέμα: Το παιδί. Ή τα προβλήματα της παιδικής ηλικίας. Σας υπενθυμίζω, στην περικοπή ήταν ένας πατέρας που πήγε το παιδί του -ήταν δαιμονισμένο παιδί- το οδήγησε στον Κύριο. Ο Κύριος, όμως, απουσίαζε, ήταν στο Θαβώρ με τους τρεις μαθητάς. Και έφερε το παιδί του εις τους άλλους εννέα μαθητάς, τους παρεκάλεσε να το θεραπεύσουν το παιδί, εκείνοι δεν μπόρεσαν, κορόιδευαν δε κάποιοι Φαρισαίοι και Γραμματείς κ.τ.λ. Ήρθε ο Κύριος και εθεράπευσε το παιδί. Αυτό το θαύμα είναι που μας διηγείται ο ευαγγελιστής Ματθαίος, αγαπητοί.

       Πάντως, ήτο τραγική η θέσις εκείνου του πατέρα, που είχε εκείνο το δαιμονισμένο παιδί. Και ο Κύριος αγανακτεί! Ακριβώς γιατί δεν του το είχαν φέρει πιο μπροστά. Μάλιστα μας σημειώνει ο Μάρκος: «Καὶ ἐπηρώτησε τὸν πατέρα αὐτοῦ· πόσος χρόνος ἐστὶν ὡς τοῦτο γέγονεν αὐτῷ; ὁ δὲ εἶπε· παιδιόθεν».«Πόσος καιρός είναι που του συμβαίνει αυτό;».Κι εκείνος είπε: «Παιδιόθεν».Δεν γεννήθηκε–προσέξτε- αλλά από παιδί παρουσίασε σημεία δαιμονισμού.

       Με την απάντηση «παιδιόθεν» -όχι ότι ο Κύριος δεν ήξερε, αλλά ήθελε να βρει την ευκαιρία να δώσει μιαν απάντηση- ήθελε ο Κύριος να κάνει τον πατέρα να συνειδητοποιήσει ότι όφειλε να είχε φέρει το παιδί του στον Κύριο πιο γρηγορότερα. Ναι, πιο γρηγορότερα.

      Η ψυχοσωματική υγεία του παιδιού οπωσδήποτε είναι ένα πρόβλημα που ξεκινά από αυτήν την κύηση του παιδιού. Προσέξτε, από αυτήν την κύηση του παιδιού. Ενώ ακόμη βρίσκεται εις τα σπλάχνα της μάνας του. Και φυσικά, οι λόγοι είναι  πολλοί. Και οφείλονται κυρίως στους γονείς και μάλιστα η κατάσταση της μητέρας κατά τον χρόνον της κυήσεως.Πώς περνάει η μητέρα; Έχει προβλήματα; Εννοείται προβλήματα προσωπικά της. Καπνίζει; Τι είπα; Καπνίζει;Πιθανότατα θα βγάλει ανώμαλο παιδί. Και το ξέρουν αυτό οι γυναίκες. Και καπνίζουν από τα 15 τους χρόνια. Για να μην μπορούν να το κόψουν όταν παντρευτούν και θα έρθει η ώρα να εγκυμονήσουν. Κι ενώ ο σύζυγος απαγορεύει στη γυναίκα του να καπνίσει, γιατί θέλει γερά παιδιά, απλούστατα εκείνη, το ξέρουμε αυτό, εκείνη κρυφά καπνίζει. Πέστε μου, αν βγάλεις, κυρά μου, ανώμαλο παιδί, θα ‘θελες να σε κρατήσει το παιδί αυτό στο σπίτι μέσα, για να το νταντεύεις μια ζωή ολόκληρη; Επειδή είχες την απρονοησία, όταν κυοφορούσες, να καπνίζεις; Δεν θα αναφερθούμε, λοιπόν, σε αυτά τα προβλήματα της γυναικός, αλλά σε εκείνους που το παιδί είναι πλέον ένας άνθρωπος πλήρης και γεννήθηκε ανάμεσα στους γονείς του.

       Ένα λάθος των γονέων είναι να νομίζουν ότι το παιδί είναι ιδιοκτησία τους. Προσέξτε αυτό. Είναι γενικό λάθος αυτό. Ή και, ακόμα χειρότερα, ενεργούν αγωγή σ’ αυτό το παιδί, όπως αυτοί θα νόμιζαν. Όχι, αγαπητοί μου. Το παιδί είναι ιδιοκτησία του Θεού! Και οι γονείς είναι οι εντεταλμένοι για μια αγωγή, όπως θα την θέλει ο Θεός.Δεν είναι, λοιπόν, το παιδί ιδιοκτησία μας. Το παιδί πρέπει να φθάσει να ανταποκριθεί στην κλήση του Θεού. Και για να το επιτύχει, πρέπει να γνωρίσει τον Χριστόν.

       Ο φτωχός εκείνος πατέρας της ευαγγελικής σημερινής περικοπής έπρεπε να είχε πάει το παιδί του γρηγορότερα εις τον Χριστόν. Είναι εκείνο το «γρηγορότερα», θα μου πείτε, τι σημαίνει αυτό; Πατέρα, μητέρα, στέλνεις εγκαίρως το παιδί σου, ενώ είναι ακόμη νήπιο, στην Εκκλησία; Το κοινωνείς συχνά το παιδί σου;Ακόμη να σε ρωτήσω, όταν λίγο μεγαλώσει, ενώ βέβαια φροντίζεις το παιδί σου να είναι καλός μαθητής στο σχολείο, το στέλνεις το παιδί σου στο κατηχητικό σχολείο; Αυτό θα πει εγκαίρως πηγαίνω το παιδί μου στον Χριστόν. Γιατί αλλιώτικα, πρόσεξε, υπάρχει το ενδεχόμενο, δεν είναι βέβαιο, ο Θεός ξέρει, υπάρχει το ενδεχόμενο κάπου το παιδί σου για κάποιους λόγους να δαιμονισθεί. Και ο Θεός να φυλάει…

     Ο Χριστός είναι ο Σωτήρ της παιδικής ηλικίας. Όταν κάποτε προσέφεραν οι μητέρες τα παιδιά τους, μας αναφέρει ο ευαγγελιστής, να ευλογηθούν από τον Κύριον, οι μαθηταί τις εμπόδισαν. Ότι τάχα ενοχλούν τον Κύριον. Και ο Κύριος επέπληξε τους μαθητάς Του. Και είπε: «Ἄφετε τὰ παιδία ἔρχεσθαι πρός με καὶ μὴ κωλύετε αὐτά· τῶν γὰρ τοιούτων ἐστὶν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. «Μην εμποδίζετε», λέει, τα παιδιά να έρθουν σε μένα. Γιατί σ’ αυτά ανήκει η Βασιλεία του Θεού».

      Άλλοτε πάλι, για να διδάξει την ταπείνωση και την απλότητα εις τους μαθητάς Του, σημειώνει ο Ματθαίος: «Προσκαλεσάμενος ὁ ᾿Ιησοῦς παιδίον (:φώναξε ένα παιδάκι)  ἔστησεν αὐτὸ ἐν μέσῳ αὐτῶν καὶ εἶπεν· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ στραφῆτε καὶ γένησθε ὡς τὰ παιδία, οὐ μὴ εἰσέλθητε εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν.  Ὃστις οὖν ταπεινώσει ἑαυτὸν ὡς τὸ παιδίον τοῦτο, οὗτός ἐστιν ὁ μείζων ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν».Είναι, δηλαδή, το παιδάκι ωςυπόδειγμα ταπεινώσεως. Γιατί…ε, μπορεί να το μαλώσουμε το παιδί, να κλάψει, να πονέσει, αλλά γρήγορα συνέρχεται. Αυτό είναι το σπουδαίο. Δηλαδή δεν κρατάει κακία.  Αυτό θέλει να πει ο Κύριος, ότι αν δεν στραφείτε και γίνετε σαν τα παιδιά…

      Και, το σπουδαιότερον, ότι ο Κύριος ταυτίζει τον εαυτόν Του με το παιδί, για να δείξει πόσο προστατεύει τα παιδιά. Και λέει μάλιστα: «Ὃς ἐὰν δέξηται παιδίον τοιοῦτον ἓν ἐπὶ τῷ ὀνόματί μου, ἐμὲ δέχεται (:Όποιος δεχθεί ένα παιδί τέτοιο… -κι εδώ ‘’παιδίον’’βέβαια εννοεί απλόν άνθρωπο, όχι μόνον παιδί- δέχεται εμένα).Ὃς δ᾿ ἂν σκανδαλίσῃ ἕνα τῶν μικρῶν τούτων τῶν πιστευόντων εἰς ἐμέ, συμφέρει αὐτῷ ἵνα κρεμασθῇ μύλος ὀνικὸς εἰς τὸν τράχηλον αὐτοῦ καὶ καταποντισθῇ ἐν τῷ πελάγει τῆς θαλάσσης (:Όποιος, όμως, σκανδαλίσει ένα από αυτά τα μικρά παιδιά, -και γενικότερα απλούς ανθρώπους, δεν είναι μόνον το παιδί, αλλά απλούς ανθρώπους-τον συμφέρει να βάλει μία μυλόπετρα στον λαιμό του, να κρεμάσει και να πάει να φουντάρει στο ανοιχτό πέλαγος)». Δηλαδήη αυτοκτονία του θα είναι μικρότερη αμαρτία από τον σκανδαλισμό που θα μπορούσε να επιφέρει.

      Πώς μπορούμε να σκανδαλίσουμεένα παιδί; Ή έναν απλό άνθρωπο; Κι επειδή το θέμα μου είναι για τα παιδιά, ένα παιδί. Να σας πω. Όταν ο πατέρας ή η μητέρα πει: «Δεν υπάρχει Θεός!».Τι; Ξέρεις τι είπες στο παιδί σου; Όταν ο δάσκαλος στο σχολείο θα πει: «Δεν υπάρχει Θεός».Θα πουν στο σπίτι: «Νηστείες; Α, εφευρήματα των παπάδων».Σκανδάλισες το παιδί σου. Και πρόσεξε, θα το κάνεις, όπως λέει ο Κύριος, «διπλότερον γεέννης».«Θα τιμωρηθεί το παιδί σου περισσότερο απ’ ό,τι θα τιμωρηθείς εσύ».Γιατί θα γίνει αχρείος άνθρωπος! Λέμε τέτοια πράγματα στα παιδιά; Και αν λάβετε υπόψιν τι λέγεται στα παιδιά, από εκείνα τα οποία δεν θα έπρεπε να λέγονται, καταλαβαίνετε πόσο ευρύς είναι αυτός ο σκανδαλισμός. Ο Θεός να φυλάει. Τ’ ακούσατε; Ο Θεός να φυλάει.

      Με βάση τα λόγια αυτά του Χριστού, αγαπητοί, τι θα λέγαμε για τη σημερινή παιδαγωγική στα σπίτια και στα σχολεία, που είναι αποτρεπτική από τον Χριστόν. Δηλαδή τα διώχνουν τα παιδιά από τον Χριστόν. Τι θα λέγαμε; Αυτή είναι σήμερα η αγωγή που υπάρχει και στα σχολεία, εκτός εξαιρέσεων, και στα σπίτια μας, πάλι εκτός εξαιρέσεων.

       Από τις τρεις αναστάσεις νεκρών που αναφέρονται στα Ευαγγέλια, οι δύο αναφέρονται σε παιδιά. Η μία είναι η ανάστασις του υιού της χήρας και η θυγατέρα του Ιαείρου, που ήταν 12 χρονών κοριτσάκι. Είχαν πεθάνει και ο Κύριος ανέστησε αυτά τα δύο παιδιά. Και τα παιδιά που έχουν την ευλογία του Θεού, από θεία ροπή, στρέφονται προς τον Χριστόν, έστω κι αν οι μεγάλοι δεν το κάνουν αυτό.Ξέρετε, δηλαδή, τι συμβαίνει; Αν οι γονείς εσφαλμένα συμβουλεύσουν τα παιδιά τους, ξέρετε τι θα κάνουν τα παιδιά; Δεν θα τους ακούσουνε. Πολλές φορές. Όχι πάντα όμως. Πολλές φορές. Και τότε εκείνα ακολουθούν εκείνα τα οποία λέγει ο Θεός· διότι τα παιδιά αυτά είναι τότε θεοδίδακτα! Δεν μεσολαβούν οι γονείς, δεν μεσολαβούν οι δάσκαλοι, καθηγηταί. Έρχεται ο Ίδιος ο Θεός και διδάσκει αυτά τα παιδιά. Πώς; Ο Θεός βρίσκει τους τρόπους να διδάξει τα παιδιά.

      Και τούτο φαίνεται από την θριαμβευτική είσοδο του Χριστού στα Ιεροσόλυμα. Ώστε να φθάσει ο Κύριος να πει… που ξέρετε, ξέρετε, έκαναν παρατήρηση οι αιώνιοι αυτοί Γραμματείς και Φαρισαίοι στον Κύριο: «Δεν ακούς τι λένε τα παιδιά;»,του είπαν του Χριστού. «Ναι»,ο Κύριος απήντησε, «ακούω, ναι. Οὐδέποτε ἀνέγνωτε ὅτι ἐκ στόματος νηπίων καὶ θηλαζόντων κατηρτίσω αἶνον; Ἐὰν οὗτοι σιωπήσωσιν, οἱ λίθοι κεκράξονται».«Δεν διαβάσατε στη Γραφή ότι από τέτοια παιδιά–και μάλιστα μιλάει για θηλάζοντα παιδιά, ξέρετε, τα θηλάζοντα, είναι μερικά πράγματα τεχνικά, πρέπει να τα ξέρομε, οι Εβραίοι εθήλαζαν τα παιδιά τους έως τριών ετών. Συνεπώς ένα παιδί τριών ετών έχει συνείδηση του εαυτού του. Αυτά λέγονται «θηλάζοντα».Πάνω από τα τρία τους χρόνια είναι απλώς «παιδία»,παιδιά. Να σας πω και μια λεπτομέρεια. Ξέρετε, όταν η μητέρα, θα το ξέρετε, όταν η μητέρα θηλάζει, δεν συλλαμβάνει νέο παιδί. Λένε μερικοί: «Καλά, πόσα παιδιά μία γυναίκα μπορεί να κάνει, εάν υποτεθεί ότι η σύλληψις εμποδίζεται;».Μα δεν υπάρχει θέμα. Δεν συλλαμβάνει η μητέρα. Γιατί θηλάζει ακόμα το παιδί της. Αν κάποιος δεν το ήξερε, ας το μάθει λοιπόν. Α, εν τω μεταξύ, λέει εδώ: «Δεν το διαβάσατε αυτό στην Αγία Γραφή; Και λέτε να σιωπήσουν τα παιδιά; Που εις Εμένα λέγουν ‘’Ωσαννά ο ερχόμενος’’ κ.τ.λ. Εάν αυτά σιωπήσουν, οι πέτρες θα κράξουν, οι λίθοι, -λέει-κεκράξονται».

     Ο νηπιάσας Κύριός μας Ιησούς Χριστός είναι, λοιπόν, ο αληθινός Σωτήρ των παιδιών.Κι Εκείνος που τα αγάπησε όσο κανένας νομοθέτης ή σοφός ή παιδαγωγός ή κοινωνιολόγος επάνω εις την Γη.Βγάζουν τόσες και τόσες θεωρίες στραβές. Είναι υπερβολικό αυτό που λέμε; Ο αιώνας μας εκλήθη «αιών του παιδιού».Το ξέρετε. Θυμόσαστε πριν από μερικά χρόνια μια διαφήμιση που έβγαινε κάποιο μικρό παιδάκι, πολύ μικρό, κρατούσε και ένα μπαστουνάκι, έξω από τα αυτοκίνητα ζωγραφίζανε της εταιρείας αυτής: Ο «MisterBaby».«Ο κύριος Μπέμπης». Ναι. Ότι δηλαδή «τα παιδιά τα προσέχομε, τι θέλει ένα παιδί να μην κακοτυχίσει, να μην κακοπάθει, να του το δώσομε». Και ονομάστηκε παρακαλώ, «ο αιών του παιδιού».Δηλαδή το παιδί κάπου περίπου θεοποιήθηκε.Και ταυτόχρονα καταδικάστηκε σε θάνατο!Πώς; Όπως στην αρχαία Ελλάδα· που θεοποιήθηκε το ανθρώπινο σώμα και ταυτόχρονα καταδικάστηκε. Πώς;Όταν το σώμα θεωρήθηκε στην αρχαία Ελλάδα φυλακή της ψυχής. Κι εδώ με τις εκτρώσεις!Από την μια ο «MisterBaby», ο «κύριος Μπέμπης»,και από την άλλη γίνονται οι εκτρώσεις. Όσο σε καμία άλλη εποχή οι εκτρώσεις επήραν διάσταση όσο στην εποχή μας. Έτσι από τη μια λέμε: «Όλα για το παιδί», «αιών του παιδιού»και από την άλλη θεσπίζομε νόμους για την έκτρωση, όπως σας είπα, και αφήνομε στην καταδίκη της πείνας, ναι, ναι, και του θανάτου, εκατομμύρια παιδιά γιατί η οικονομική πολιτική δεν επιτρέπει κάτι διαφορετικό παγκοσμίως τώρα…

       Και αυτά ως προς την ζωή και την σωματική ανάπτυξη βέβαια των παιδιών. Όσο, όμως, για την πνευματική τους ανάπτυξη, τα πράγματα είναι κυριολεκτικώς τραγικά. Το μεγάλο θύμα του αιώνος είναι η νεότητα.Ναι· που επειδή ακριβώς εμποδίστηκε να πλησιάσει τον Χριστόν, κατήντησε αληθινά δαιμονισμένη!Η σαρκολατρία που της προσφέραμε, την οδήγησε στην αποχαύνωση, στην ασυδοσία, στα ναρκωτικά, στην αναρχία, στον πλήρη αποπροσανατολισμό της ζωής, στην αθεΐα, στον σωματικό και στον πνευματικό θάνατο.Πέστε μου, αν ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που φεύγουν 10 και 11 το βράδυ… -ο παππούς μου έλεγε από την μάνα μου ο παππούς μου: «Όποιος περπατάει έξω την νύχτα…κάτι θα πατάει. Ή κακά -έλεγε- ή λάσπες».Δηλαδή νωρίς στο σπίτι σου.Όταν βγαίνει, λοιπόν, ένα παιδί στις 10 και στις 11 -εφηβικής ηλικίας, αγόρια-κορίτσια-, για να γυρίσουν στις 3, 4, 5 και στις 6 το πρωί… πέστε μου εάν αυτό δεν είναι δαιμόνιο ή όχι.Πού πας, κορίτσι μου; Πού πας, αγόρι μου; Πού πηγαίνεις; Να διασκεδάσεις; Τέτοια ώρα; Και τέτοια διασκέδαση; Έχουμε, λοιπόν, τα αντίποινα. Εμποδίσατε γονείς, τα παιδιά σας να πάνε στην Εκκλησία, να πάνε κοντά στον Χριστό; Θα το κάνεις το παιδί σου έτσι. Θα σου ‘ρχεται τις πρωινές ώρες. Διάλεξε και πάρε.

      Ποιος, λοιπόν, μπορεί να καυχηθεί ότι αγαπά την νεότητα και το παιδί, έξω από τον Ιησούν Χριστόν; Πρέπει, αγαπητοί μου, να αντιληφθούμε ότι όταν φέρομε παιδιά στον κόσμο, αυτά πρέπει να γίνουν πολίτες της Βασιλείας του Θεού. Και όχι «κατάρας τέκνα», όπως λέει ο Απόστολος Πέτρος στη δεύτερή του επιστολή.

      Ο τρόπος που ζούμε και παραδειγματίζομε τα παιδιά μας, τα καθιστά, όπως σας είπα και προηγουμένως, «διπλότερα γεέννης».Απ’ ό,τι δηλαδή είναι οι γονείς. Οι γονείς πρώτιστα πρέπει να δίδουν διαρκώς το καλό παράδειγμα, αφού οι ίδιοι, πριν δημιουργήσουν οικογένεια, συνεκρότησαν τον εαυτό τους σε πνευματική προσωπικότητα. Αυτή είναι η ωριμότητα ενός υποψηφίου πατέρα και μιας υποψηφίας μητέρας. Πρέπει να έχομε, μίαν, θα λέγαμε, συγκρότηση πνευματική.

       Η αγωγή του παιδιού- ακούστε, θα σας φανεί παράξενο- αρχίζει τρεις γενεές, όχι τρία χρόνια, τρεις γενεές πριν έλθει στον κόσμο!!!Έτσι είπε ένας κάποτε ψυχολόγος. Το παιδί πρέπει να φτιαχτεί τρεις γενεές πριν γεννηθεί. Δηλαδή; Δηλαδή το θέμα της κληρονομικότητος. Ποιος υπήρξε ο γονιός σου; Ο παππούς σου; Ο προπάππους σου; Ποιοι υπήρξαν αυτοί; Προετοίμασαν;Άνοιξαν τον δρόμο για να γίνει σωστός άνθρωπος; Σωστά λοιπόν, ότι αρχίζει η αγωγή τρεις γενεές πριν το παιδί γεννηθεί.

    Όταν έρθει στον κόσμο, το παιδί πρέπει να ιδεί τους γονείς του, να τους αντιληφθεί στήλες του Αγίου Πνεύματος!Γλυπτά της θείας χάριτος. Για να μπορέσουν να αντισταθμίσουν την φοβερή και αντίχριστη εποχή μας. Οι γονείς θα οδηγούν τα παιδιά τους στην χριστιανική κατάρτιση και νου και καρδίας, με την κατήχηση, την τιμιότητα, την ελεημοσύνη, την αυτοθυσία, την κοινωνική προσφορά, με την προσευχή. Να δει το παιδί τους γονείς του να προσεύχονται. Να υπάρχει εντιμότης. Όχι εκείνο που λένε, το στοιχειώδες που ξεκινούμε «Πες στο τηλέφωνο -πάει το παιδί να πει- ‘’Δεν είναι ο μπαμπάς μου εδώ’’».Ψέματα. Και μαθαίνεις το παιδί σου ψέματα να λέει. Θα σου πει κι εσένα ψέματα, εάν το μαθαίνεις το παιδί σου ψέματα να λέει. Αλλά και τόσα άλλα, προπαντός θέματα εντιμότητος. Όταν αντιλαμβάνεται το παιδί ότι ο πατέρας του δεν είναι έντιμος άνθρωπος. Χρωστάει, δεν πληρώνει τα χρέη του, μετέρχεται μεθόδους παγαποντιάς κ.λπ. Το παιδί τα βλέπει αυτά. Ποιος σας είπε ότι το παιδί δεν τα βλέπει αυτά και δεν καταλαβαίνει; Θα τα επαναλάβει στη ζωή του.Απλούστατα.

     Οι γονείς θα προσέχουν τον σκανδαλισμό των παιδιών των, όπως και τον σκανδαλισμό του περιβάλλοντος. Όσο τούτο βέβαια είναι δυνατόν εις αυτούς. Ο σκανδαλισμός αναφέρεται στην πίστη, στην ηθική και εις την ψυχολογία.Και στα τρία αυτά. Θα αγαπούν οι γονείς τα παιδιά τους, αλλά την αγάπη τη σωστή που οδηγεί στη σωτηρία και όχι την αγάπη τη συναισθηματική, που καθιστά το παιδί εγωιστικό, μαμόθρευτο, απροσάρμοστο κοινωνικά,θα πάμε να το φιλήσουμε στο κρεβατάκι του, θα ζητάμε συγνώμη αν κάπου το λυπήσουμε. Ακούστε. Το έχω ακούσει πολλές φορές. Να πάει ο μπαμπάς να πει: «Συγνώμη παιδάκι μου που σε έδειρα».Ζητάς συγνώμη γιατί το έδειρες το παιδί σου; Έκρινες να το δείρεις. Και πας και τώρα λες: «Συγνώμη, παιδάκι μου, που σε έδειρα»;Αυτός τι θα γίνει; Εγωιστής δεν θα γίνει;

      Οι γονείς θα εμπνέουν συνεχώς τον φόβο και την αγάπη του Θεού. Έτσι το παιδί θα αναπτύσσεται αρμονικά, σωστά, σε μία αληθινή προσωπικότητα, με βαθιά πίστη και βαθιά αγάπη, χωρίς συμπλέγματα κατωτερότητος, αληθινά ελεύθερο και δημιουργικό.

       Αγαπητοί, το παιδί είναι ένας κόσμος απέραντος. Σαν το αχανές σύμπαν. Και εύπλαστο σαν το κερί. Το παιδί είναι ο μελλοντικός πολίτης της Βασιλείας του Θεού. Γι'αυτό, αν είστε γονείς,ο Θεός σας ενεπιστεύθη τις αθάνατες ψυχές των να τις διαπλάσσετε χριστιανικά.Αν είστε εκπαιδευτικοί, έχετε την ίδια βαριά ευθύνη. Για να μην μπω, πρέπει πολλές φορές ο καθηγητής και ο δάσκαλος να διορθώσουνε καταστάσεις, το παιδί, τον μαθητή, που βρήκαν άσχημες από το σπίτι του. Αν είστε οτιδήποτε και σας περιβάλλουν παιδιά, σεβαστείτε την προσωπικότητά του. Αγαπήσατέ τα. Δώσατέ τους το καλό παράδειγμα. Έτσι τα παιδιά μας θα έχουν γίνει τέκνα υπακοής. Και όπως λέγει ο Απόστολος Πέτρος «τέκνα φωτός», «τέκνα εἰς περιποίησιν» «τέκνα εἰς υἱοθεσίαν ὑπὸ τοῦ Θεοῦ».Μόνον έτσι ο κόσμος θα γίνει καλύτερος, εάν ζητάτε έναν κόσμο καλύτερο. Μόνον έτσι ο κόσμος θα σωθεί.Αμήν.

                  ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ

   και με απροσμέτρητη ευγνωμοσύνη στον πνευματικό μας καθοδηγητή μακαριστό γέροντα Αθανάσιο Μυτιληναίο,

ψηφιοποίηση και επιμέλεια της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας:  Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος

ΠΗΓΕΣ:

• Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.
• https://www.arnion.gr/mp3/omilies/p_athanasios/omiliai_kyriakvn/omiliai_kyriakvn_887.mp3

Αμερικανός δικηγόρος δήλωσε ότι η ιδέα της καταστροφής της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας ανήκε στη βοηθό του Υπουργού Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών Βικτόρια Νούλαντ και στον πρέσβη Τζέφρι Πάιατ.

  Στις 5 Αυγούστου 2025, στη συνάντηση με νέους Ρεπουμπλικάνους της Νέας Υόρκης, ο Αμερικανός δικηγόρος της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας (ΟΟΕ) Ρόμπερτ Άμστερνταμ κατηγόρησε τις αρχές των ΗΠΑ για την πρωτοβουλία δημιουργίας της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας (ΟΕΟ) και την οργάνωση διώξεων κατά της κανονικής ΟΟΕ. Αυτό δήλωσε στην ομιλία του ενώπιον του αμερικανικού κοινού, αναφέρει ο ανταποκριτής ΕΟΔ στην Αμερική σε αποκλειστικό βίντεο.

Σύμφωνα με τον Άμστερνταμ, η ιδέα της καταστροφής της ΟΟΕ για την «αποδυνάμωση της Ρωσίας» προτάθηκε από τη βοηθό του Υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ για ευρωπαϊκές και ευρασιατικές υποθέσεις Βικτώρια Νούλαντ και τον πρέσβη των ΗΠΑ στην Ουκρανία Τζέφρι Πάιετ το 2014, κατά τη διάρκεια των γεγονότων στο Ευρωμαϊντάν. «Σύμφωνα με τις πληροφορίες που διαθέτουμε – δεν μπορώ να εγγυηθώ για αυτές, αλλά μας τις ανέφεραν αξιόπιστες πηγές – η Νούλαντ και ο Πάιετ πρότειναν την ιδέα της καταστροφής της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας», δήλωσε ο δικηγόρος.

Ο Άμστερνταμ ισχυρίζεται ότι στον πρέσβη Πάιετ ανατέθηκε να ξεκινήσει εργασία με τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίο για τη μεταφορά του ελέγχου της ΟΟΕ από τη Μόσχα στην Κωνσταντινούπολη. Παράλληλα, ο δικηγόρος σημειώνει «παράξενη σύμπτωση»: μετά την εργασία στην Ουκρανία, ο Πάιετ μεταφέρθηκε ως πρέσβης στην Ελλάδα, όπου συνέχισε να προετοιμάζει το έδαφος για τη δημιουργία μιας νέας εκκλησιαστικής δομής – της ΟΕΟ.

Ο Άμστερνταμ υπογράμμισε ότι η ΟΟΕ ήταν ουσιαστικά αυτόνομη από τη δεκαετία του 1990 και διαχειριζόταν τις υποθέσεις της. Το μόνο που παρέμενε ήταν το ζήτημα του κανονικού καθεστώτος και της διατήρησης της πνευματικής σύνδεσης με τη Μόσχα, όπως απαιτούσε το εκκλησιαστικό δίκαιο. «Αλλά για τις ΗΠΑ το κανονικό δίκαιο δεν είχε σημασία», σημείωσε.

Ο δικηγόρος ανέφερε ότι το 2018-2019 έγινε συμφωνία με τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο, στην οποία φέρονται να συμμετείχαν «εκατομμύρια δολάρια». Παράλληλα, ο Άμστερνταμ υπογράμμισε ότι δεν μπορεί να κρίνει για τα ακριβή ποσά.

Ο Άμστερνταμ σημείωσε ότι αρχικά η ιδέα του Πομπέο δεν προέβλεπε την πλήρη εξαίρεση της ΟΟΕ από τη θρησκευτική ζωή, αλλά συνίστατο στη δημιουργία μιας νέας εκκλησίας που θα ένωνε όλους τους «πατριώτες Ουκρανούς». Ωστόσο, με την έναρξη του πολέμου και την απώλεια του Ντονμπάς, όπου η ΟΟΕ είναι παραδοσιακά ισχυρή, ο Ζελένσκι αναγκάστηκε να «αναδιαμορφώσει τη βάση των εκλογέων του» και έγινε υπερεθνικιστής.

«Οι Ουκρανοί υπερεθνικιστές είναι πολύ τρομακτικό κοινό. Πολλοί από αυτούς αντλούν την ιδεολογική τους συνέχεια από τον Στέπαν Μπαντέρα», δήλωσε ο δικηγόρος, σημειώνοντας ότι σημαντικό μέρος της σύγχρονης ουκρανικής ρητορικής αφορά «θρησκευτική και γλωσσική κάθαρση». Ο Άμστερνταμ υπογράμμισε ότι τον όρο «θρησκευτική κάθαρση» χρησιμοποίησε ο Ουκρανός βουλευτής Ποτουράεφ, και αυτό καταγράφηκε σε βίντεο.

Μιλώντας για την πρώτη του επίσκεψη στο Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ, ο Άμστερνταμ ανέφερε ότι οι Αμερικανοί αξιωματούχοι ήταν πεπεισμένοι ότι η ΟΟΕ ελέγχεται από τη Ρωσία. «Η θρησκεία εδώ δεν αναφέρθηκε καθόλου. Ούτε η πίστη, ούτε οι λειτουργίες. Τους είπα: πώς νομίζετε ότι μπορείτε να παρακάμψετε τους βασικούς μηχανισμούς της ανθρώπινης ζωής; Η ελευθερία της θρησκείας είναι η βάση για όλους μας. Γιατί το Υπουργείο Εξωτερικών να αλλάξει την πίστη των ανθρώπων;» ανέφερε ο δικηγόρος.

Το 2018 ο Τζέφρι Πάιετ συζήτησε με τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο τη δημιουργία αυτοκέφαλης ουκρανικής Εκκλησίας, πείθοντας τον επικεφαλής της Εκκλησίας της Ελλάδος ότι «η Ορθόδοξη Εκκλησία μπορεί να συμβάλει αποφασιστικά στην ενίσχυση της ειρήνης και της συμφιλίωσης των λαών». Το 2019, ο πρέσβης των ΗΠΑ στην Ελλάδα Τζέφρι Πάιετ ενέκρινε την απόφαση του επικεφαλής της Εκκλησίας της Ελλάδος να αναγνωρίσει την ΟΕΟ.

eeod.gr

orthodoxostypos

Αὐτάρκεια καί ὀλιγάρκεια

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

  Ἔγνοια τοῦ κάθε χριστιανοῦ πρέπει νὰ εἶναι ἡ ἐξασφάλιση τῶν ἀπαραίτητων ὑλικῶν ἀγαθῶν γιὰ τὴ ζωή του καὶ συγχρόνως ἡ ἐξασφάλιση ἐλεύθερου χρόνου προκειμένου νὰ τὸν ἀφιερώνει γιὰ τὴν ἀπόκτηση τῶν πνευματικῶν ἀγαθῶν, τὰ ὁποῖα ἔχουν μεγάλη ἀξία στὴν παροῦσα ζωὴ καὶ φυσικὰ μεγαλύτερη στὴ μέλλουσα.

  Αὐτὸ γιὰ νὰ γίνει πραγματικότητα χρειάζεται ὁ ἄνθρωπος νὰ εἶναι αὐτάρκης, δηλαδὴ νὰ μπορεῖ νὰ καλύπτει τὶς ἀνάγκες μόνος του καὶ νὰ ἀρκεῖται στὰ ὅσα ἔχει. Νὰ μὴ ἐπιδιώκει τὴν ἀφθονία καὶ προπαντὸς νὰ μὴ εἶναι πλεονέκτης.

  Ἡ ἐργασία εἶναι τὸ εὐλογημένο ἔργο ποὺ ἐξασφαλίζει τὴν αὐτάρκεια καὶ συνάμα προστατεύει τὴν ἀξιοπρέπεια τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἦταν ὁ ἐργαζόμενος κήρυκας τοῦ λόγου τοῦ Κυρίου, γιὰ νὰ μὴ ἐπιβαρύνει τοὺς πιστούς. Τὸ ἔλεγε συχνὰ αὐτὸ καὶ ζητοῦσε ἀπὸ τοὺς μαθητές του νὰ κάνουν τὸ ἴδιο. Εἶναι σαφῆ τὰ ὅσα ἔγραφε στοὺς θεσσαλονικεῖς: «θὰ θυμᾶστε, ἀδελφοί, τὸν κόπο καὶ τὸ μόχθο μας. Ὅταν σᾶς κηρύτταμε τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Θεοῦ, παράλληλα ἐργαζόμασταν μέρα νύχτα, γιὰ νὰ μὴ ἐπιβαρύνουμε κανένα ἀπὸ σᾶς μὲ τὴ συντήρησή μας. Ἐσεῖς καὶ ὁ Θεὸς εἶστε μάρτυρες γιὰ τὸ πόσο ἅγια, δίκαιη καὶ ἄψογη ἦταν ἡ συμπεριφορά μας ἀπέναντι σὲ σᾶς ποὺ πιστέψατε. Ξέρετε καλὰ ὅτι φερθήκαμε στὸν καθένα σας, ὅπως ὁ πατέρας στὰ παιδιὰ του»[1]

 Καὶ τοὺς προέτρεπε νὰ ἔχουν ἀγάπη μεταξύ τους καὶ νὰ θεωροῦν «τιμητικὸ νὰ ζοῦν χωρὶς ἀναταραχές, νὰ ἀσχολοῦνται μόνο μὲ τὶς δικές του ὑποθέσεις καὶ νὰ ἐργάζονται γιὰ νὰ βγάζουν τὸ ψωμί του μὲ τὰ ἴδια του τὰ χέρια, ὅπως τοὺς εἶχε παραγγείλει. Ἔτσι θὰ ἔχουν τὸ σεβασμὸ τῶν μὴ χριστιανῶν καὶ δὲν θὰ ἐξαρτῶνται οἰκονομικὰ ἀπὸ κανένα»[2].

  Ἀξιοπρόσεκτη ἐπίσης εἶναι καὶ ἡ ἀναφορὰ τοῦ Παύλου στὴν προσωπική του ζωή. Γράφει στοὺς Φιλιππησίους: «Ἐγὼ ἔμαθα νὰ ἀρκοῦμαι σὲ ὅσα ἔχω. Μπορῶ νὰ ζήσω καὶ μὲ στερήσεις καὶ μὲ ἀφθονία· ἔχω μάθει νὰ ἀντιμετωπίζω κάθε φορά ὁποιαδήποτε κατάσταση. Καὶ νὰ εἶμαι χορτᾶτος καὶ νὰ πεινῶ. Καὶ νὰ ἔχω περίσσευμα καὶ νὰ στεροῦμαι. Ὅλα τὰ μπορῶ χάρη στὸ Χριστὸ ποὺ μὲ δυναμώνει»[3].

Οἱ χριστιανοὶ δὲν περιορίζονται στὸν ἑαυτό τους,  ἔχουν στραμμένη τὴν καρδιά τους καὶ πρὸς τὸν πλησίον. Δὲν μένουν ἀπαθεῖς καὶ ἀδιάφοροι στὶς ἀνάγκες του, τὸν πόνο του καὶ τὴ δυστυχία του. Γνωρίζουν ὅτι «ὅποιος σπέρνει μὲ φειδὼ θὰ ἔχει λίγη σοδειά· καὶ ὅποιος σπέρνει ἁπλόχερα ἡ σοδειά του θὰ εἶναι ἄφθονη»[4], ὅπως ἐπίσης καὶ ὅτι «ὁ Θεὸς ἔχει τὴ δύναμη νὰ χορηγήσει πλουσιοπάροχα κάθε δωρεὰ, γιὰ νὰ εἶναι τελείως αὐτάρκεις»[5].

Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος τονίζει ὅτι ἡ αὐτάρκεια εἶναι πηγὴ ἐλευθερίας καὶ πολλῶν ἀγαθῶν. Αὐτάρκεια σημαίνει εὐχάριστη ζωή, ἀπαλλαγή ἀπὸ τὶς πολλὲς ραθυμοτόκες μέριμνες, εὐρωστία στὸ σῶμα, καλὴ ὑγεία, ἀγρυπνία ψυχῆς, πνευματικὴ ἐγρήγορση. Ἀντίθετα, στὴν τρυφηλὴ καὶ πολυπράγμονη ζωὴ ὑπάρχει ἀηδία, σωματικὴ ἀδυναμία, ἀρρώστια, ἔλλειψη ἐλευθερίας, σπατάλη, φόβος μεταβολῆς[6].

Ἡ αὐτάρκεια ἔχει ἄμεση σχέση μὲ τὴν εὐσέβεια. Ὁ πλοῦτος ἐμποδίζει τὴν εὐσέβεια καὶ ὅσοι θέλουν νὰ πλουτίσουν ἀπ’ αὐτὴ κάνουν λάθος. «Ἡ εὐσέβεια εἶναι μεγάλος πλοῦτος, μόνο ὅμως γιὰ ὅποιον ἱκανοποιεῖται μὲ ὅσα ἔχει»[7].

Σημειώσεις:

1. A΄ Θεσ. β΄ 9-11.

2. A΄ Θεσ. δ΄ 11-12.

3. Φιλιπ. δ΄ 11-13.

4. B΄ Koρ. θ΄ 6.

5. B Koρ. θ΄ 8.

6. Χρυσοστόμου, Α΄, σελ. 728.

7. Α΄ Τιμ. στ΄ 6.

orthodoxostypos

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ[: Ματθ. 17, 14-23]

 Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίουμε θέμα:

«ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΟΧΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ»

 [εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 8-8-1999]  (Β403)                                     

     Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, αγαπητοί μου, με τους τρεις μαθητάς του, Πέτρον, Ιάκωβον και Ιωάννην, είχαν κατέλθει από το όρος της Μεταμορφώσεως, το Θαβώρ. Έζησαν εκεί οι τρεις μαθηταίαληθινά βιώματα της Βασιλείας του Θεού. Γιατί ο χρόνος αυτός της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος ήτο μία παρένθεσις, μία χρονική παρένθεσις της Βασιλείας του Θεού. Ένα κομμάτι της Βασιλείας του Θεού.

    Κάτω όμως εις την πεδιάδα τα πράγματα ήσαν διαφορετικά. Τους περίμενε η γνωστή αθλιότης των ανθρώπων. Ένας ταλαίπωρος πατέρας, γονυπετώντας μπροστά στον Κύριο, ζητάτο έλεός Του για το παιδί του, που εσεληνιάζετο. Και ότι το δαιμόνιο το έσπρωχνε στην αυτοκαταστροφή.Άλλοτε στο νερό για να πνιγεί και άλλοτε στη φωτιά για να καεί. Και προσθέτει ο πατέρας: «Προσήνεγκα αὐτὸν τοῖς μαθηταῖς σου, καὶ οὐκ ἠδυνήθησαν αὐτὸν θεραπεῦσαι».Και τότε ο Κύριος είπε: «Ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη! Ἕως πότε ἔσομαι μεθ᾿ ὑμῶν; Ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;».«Ως πότε θα είμαι μαζί σας; Έως πότε θα σας ανέχομαι;». Και βέβαια εθεράπευσε το δαιμονισμένο, αυτό, παιδί.

      Θα πρέπει όμως να μείνομε σ’ αυτούς Του τους λόγους, του Κυρίου λόγους. Απεκάλεσε την γενεά εκείνη «ἂπιστη καί διεστραμμένη».Και προσέθεσε: «Ἕως πότε»,λέγει, «ἔσομαι μεθ᾿ ὑμῶν;(:έως πότε θα είμαι μαζί σας;).Ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;(:Έως πότε θα σας ανέχομαι;)».

     Πρόκειται για την ανοχή του Χριστού. Γι’ αυτήν θα μιλήσομε. Τι είναι η ανοχή; Είναι το «ἀνέχεσθαι» (απαρέμφατον). Το «ὑπομένειν». Είναι η επιείκεια. Είναι η μακροθυμία. Η αναβολή, δηλαδή, μιας κυρώσεως, μιας τιμωρίας. Αυτό είναι η μακροθυμία. Αυτό είναι η ανοχή. Είναι μία ενέργεια του Θεού, άκτιστος. Και είναι φυσικά αρετή. Την ιδίαν αρετή καλείται και ο άνθρωπος προς τον άλλον άνθρωπον να επιδείξει.Δηλαδή να είναι ανεκτικός, να έχει ανοχή. Να ανέχεται.

       Αλλά θα μείνομε μόνο στην ανοχή του Χριστού. Δεν θα μιλήσομε δια την μεταξύ μας ανοχήν. Μόνο δια την ανοχήν του Χριστού, που με σαφήνεια είπε: «Ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;».

    Σαν άκτιστος ενέργεια του Θεού, αγαπητοί μου, είναι άπειρος, χωρίς όρια. Δεν έχει όρια. Όπως και κάθε άκτιστος ενέργεια του Θεού δεν έχει όρια. Όπως οι άλλες ενέργειες του Θεού, η αγάπη, η δικαιοσύνη του Θεού, είναι όλες άκτιστες ενέργειες του Θεού και είναι απεριόριστες, είναι άπειρες. Όμως, επειδή αυτές οι άκτιστες ενέργειες κινούνται μέσα στον χρόνον, γι'αυτό βρίσκονται κάτω από έναν περιορισμόν· χρονικόν περιορισμόν.Ένεκα του ότι κινούνται οι άπειρες, άκτιστες το ξαναλέγω, ενέργειες του Θεού μέσα στον χρόνο, γι'αυτό κινούνται, βεβαίως, περιορισμένα.

     Για παράδειγμα, ο Θεός από αγάπη στέλνει τον Υιό Του για να σώσει τον κόσμο. Αν όμως η αγάπη του Θεού περιφρονηθεί, όπως περιφρονήθηκε, οι άνθρωποι εσταύρωσαν τον Υιόν, τον Ενανθρωπήσαντα, του Θεού, τότε έρχεται η δικαιοσύνη του Θεού. Χωρίς να παύσει να υπάρχει η αγάπη του Θεού, επειδή κινείται μέσα στον χρόνο, παραμερίζεται, για να εκδηλωθεί στη συνέχεια η άλλη άκτιστος ενέργεια του Θεού: η δικαιοσύνη του Θεού. Έτσι, παραμένουν μεν άπειρες, κινούμενες όμως οι  άκτιστες ενέργειες - θέλω να το καταλάβομε, γι΄αυτό το επαναλαμβάνω, να με συγχωρείτε- μέσα στον χρόνο, γι'αυτόν τον λόγο έχομε περιόδους της αγάπης του Θεού και περιόδους της δικαιοσύνης του Θεού.

      Έτσι κατανοείται και η έκφρασις του Κυρίου που είπε: «Ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;».Αυτό το «Ἕως πότε;»είναι χρονικόν. Και συνεπώς η φράσις αυτομάτως που είπε ο Κύριος περιορίζειτον χρόνον. «Έως πότε θα σας ανέχομαι».

       Αν κοιτάξομε την Ιστορία, αυτό εύκολα θα το κατανοήσομε. Ο Θεός ανέχεται, βέβαια, την πτώσιν των πρωτοπλάστων, με σκοπό να διορθωθεί το κακό με την Ενανθρώπηση του Υιού του Θεού, που ήταν εις τον νουν του Θεού. Ήταν στον σκοπό Του, δηλαδή, η Ενανθρώπησις.

       Ανέχεται ακόμη και την αδελφοκτονία του Άβελ· που σκότωσε ο Κάιν τον Άβελ. Μπορούσε να έλθει πιο μπροστά και να εμποδίσει τον Κάιν. Ανέχεται. Όταν επιτελείται ο φόνος, μετά λέγει ο Θεός εις τον Κάιν: «Κάιν, πού είναι ο αδελφός σου, ο Άβελ;».

     Ανέχεται την κακία των πρώτων ανθρώπων. Των απογόνων, δηλαδή, του Αδάμ και της Εύας, αλλά η ανοχή Του περιορίζεται στα 120 χρόνια, για να δώσει ευκαιρία μετανοίας. Τι είπε ο Θεός; «Θα πνιγούν όλοι οι άνθρωποι με Κατακλυσμό. Δεν θα μείνει κανένας. Πλην του Νώε και της οικογενείας του».Γι'αυτό λέγει στον Νώε: «Πιάσε να κατασκευάσεις μίαν Κιβωτόν».Ερωτούν οι συντοπίται του: «Νώε, τι φτιάχνεις;».Λέει: «Μία Κιβωτό». «Ο σκοπός;».«Διότι ο Θεός θα επιφέρει Κατακλυσμόν- δηλαδή θα τελειώσει η ανοχή του Θεού-και θα πνιγούν οι άνθρωποι. Θα’ ρθει η δικαιοσύνη του Θεού». Και τον περιγελούσαν τον Νώε. Εκατόν είκοσι χρόνια χρειάστηκε για να κατασκευαστεί αυτή η Κιβωτός. Ήταν πολύ μεγάλου μήκους. Σαν ένα μικρό καράβι ήταν. Τι μικρό; Σαν ένα υπερωκεάνιο ήταν. Με πολλά πατώματα. Σκεφθείτε, την εποχή εκείνη, χωρίς εργαλεία κ.τ.λ. πώς θα μπορούσε να φτιαχτεί αυτή η Κιβωτός. Με πολλά διαμερίσματα για τα ζώα κ.λπ. κ.λπ. Γιατί κράτησε 120 χρόνια; Όχι από τεχνική αδυναμία. Αλλά με την ευκαιρία της τεχνικής αδυναμίας, να περάσει ο καιρός και να μετανοήσουν οι άνθρωποι. Δηλαδή εκατόν είκοσι χρόνια! Κι όμως οι άνθρωποι δεν μετανοούν. Και όχι μόνο δεν μετανοούν, αλλά και χλευάζουν. Οπότε έρχεται η δικαιοσύνη του Θεού με τον καθολικόν, εκείνον, Κατακλυσμό.

      Μετά τον Κατακλυσμό έχομε μια σειρά γεγονότων, που ο Θεός δείχνει την ανοχή Του. Φθάνομε, όμως, σε ένα πάντοτε όριον, αυτό θέλω να σας μείνει άμα φύγετε, σε ένα όριον ανοχής.Είναι η συμπεριφορά της Πενταπόλεως των Σοδόμων· οι οποίοι αμάρταναν σε απίθανον βαθμόν.  Και αυτό το απίθανον, δείχνει με μία εικόνα, ότι κατεβαίνει ο Θεός να δει… «Γιατί», λέει, «ανέβηκε ‘’φάσις’’, είδησις στον ουρανό, ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι σοδομίται, δηλαδή ομοφυλόφιλοι. Από μικρού έως μεγάλου. Μπα!»Σαν να μην πιστεύει ο Θεός στα αυτιά Του. Και λέει ο Ίδιος- εικόνα είναι, ο Θεός είναι πανταχού παρών και τα ξέρει όλα, και πριν γίνουν τα ξέρει ο Θεός όλα, αλλά είναι μία εικόνα της εκπλήξεως τρόπον τινά του Θεού-: «Περίεργο… Αυτά κάνουν; Θα κατέβω, λοιπόν, να ιδώ, έτσι είναι;»Λέει εκεί στον Αβραάμ ο Θεός, που Τον φιλοξενεί ο Αβραάμ τον Θεόν, υπό την μορφή τριών ανδρών.Δηλαδή απίστευτα πράγματα· που δείχνει το μέγεθος της διαφθοράς.Και έρχεται, έρχεται αυτή η επιτόπια βεβαίωσις, που είναι έκφρασις της εξαντλήσεως του ορίου της ανοχής, σαν μεσημέρι σήμερα, ο Θεός φιλοξενείται από τον Αβραάμ, κατεβαίνει κάτω στην Πεντάπολη, οι δύο άνδρες εκ των τριών, συναντούν τον Λωτ, και την άλλη μέρα το πρωί φθάνει η καταστροφή. Δεν έμεινε ούτε ένας! Οι πόλεις, πλην μιας, να μην σας λέω πολλή ιστορία, κατεκάησαν με πυρ και θείον. Σύμβολον και εικόνα της αιωνίου κολάσεως.

      Λέγουν πολλοί: «Καλά η κόλασις είναι πυρ και θείον;».Αγαπητοί μου, θα αναστηθούν οι νεκροί; Θα αναστηθούν τα σώματά τους; Ε, λοιπόν, θα είναι πυρ και θείον. Ω, μακάρι να ήταν πυρ και θείον… Διότι η φωτιά αυτή που βγάζει θειάφι, όταν καίεται το θειάφι, είναι πολύ μικροτέρας εντάσεως από την φωτιά που λέγεται «άκτιστον πυρ»·που απορρέει από την ουσία του Θεού.Αυτή, λοιπόν, η φωτιά, δεν είναι υλική φωτιά, της κολάσεως, αλλά είναι το άκτιστον πυρ που απορρέει μεν από τον Θεό, φθάνει στην κόλαση ως πυρ αφεγγές, ενώ αντίθετα φθάνει εις την Βασιλείαν του Θεού ως φως χωρίς καυστικότητα.Και είναι αυτό το φως της Βασιλείας του Θεού. Αυτό που είδαν οι μαθηταί, ένα κομματάκι για μια στιγμή, την ημέρα της Μεταμορφώσεως.

        Θα μπορούσε, λοιπόν, να πει ο Θεός,  ο Άγιος Τριαδικός Θεός: «Ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;».«Έως πότε θα σας ανέχομαι;». Και ήλθε αυτή, όπως σας είπα, η φοβερή καταστροφή, που αποτελεί, θα το ξαναπώ άλλη μια φορά, ιστορικό τύπο, ιστορικό τύπο της αιωνίου κολάσεως. Όπως και οι δέκα πληγές του Φαραώ θα σταθούν ιστορικός τύπος των εσχάτων επί των ημερών του Αντιχρίστου. Ο Θεός βλέπετε, βάζει αυτούς τους ιστορικούς τύπους, για να πείσει τους ανθρώπους. Όπως ο χορτασμός των Εβραίων, όχι των πεντακισχιλίων, στην έρημο 40 χρόνια, είναι, είναι ιστορικός τύπος το πώς τα 3 ½ χρόνια του Αντιχρίστου θα τρέφονται οι πιστοί εις την ερημιά. Ο Θεός παντού κατοχυρώνει τις αλήθειές Του.

     Κι ερχόμεθα σε παραδείγματα εις τους χρόνους της Καινής Διαθήκης. Είναι γνωστό ότι η Καπερναούμ ήταν μία πολύ υπερήφανη πόλη. Στην υπερηφάνειά της… πλούσια ήταν, είχε συναγωγήν, ήταν εκεί έδρα του Ρωμαίου Διοικητού, στην υπερηφάνειά της, λοιπόν, δεν επρόσεξε την παρουσία του Χριστού· που την πόλη αυτή την είχε ο Χριστός σαν ένα ορμητήριο του ευαγγελισμού των γύρω περιοχών. Έδειχναν μια αδιαφορίαεις τον Χριστόν οι Καπερναΐται. Μια αδιαφορία από μια απιστία προς τον Χριστόν, από μια υποτίμηση που έτρεφαν προς τον Χριστόν. Γι'αυτό ο Κύριος είπε τα εξής- μας τα σημειώνει ο Ματθαίος στο 11^ονκεφάλαιον-:  «Καὶ σὺ»,λέγει,  «Καπερναούμ, ἡ ἕως τοῦ οὐρανοῦ ὑψωθεῖσα, ἕως ᾅδου καταβιβασθήση(:μέχρι τον Άδη θα κατέβεις)·ὅτι εἰ ἐν Σοδόμοις ἐγενήθησαν αἱ δυνάμεις αἱ γενόμεναι ἐν σοί, ἔμειναν ἂν μέχρι τῆς σήμερον(:διότι αν –λέγει-έγιναν τα θαύματα εις τα Σόδομα τότε -εννοεί τα θαύματα που έγιναν στην Καπερναούμ, αν είχαν γίνει στα Σόδομα-, δεν θα είχαν καταστραφεί και θα παρέμεναν μέχρι σήμερα ως πόλεις.-Πόλεις, πολλές πόλεις, σας είπα, πέντε πόλεις). Πλὴν λέγω ὑμῖν»,λέγει ο Χριστός,«ὅτι γῇ Σοδόμων ἀνεκτότερον ἔσται ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως ἢ σοί (:Σας βεβαιώνω, ότι όταν θα έρθει η ημέρα της Κρίσεως, τα Σόδομα θα είναι ανεκτότερα από την παρουσία της Καπερναούμ)».Δηλαδή το να είσαι ομοφυλόφιλος είναι φοβερή αμαρτία· το να αδιαφορείς έναντι του Θεού, είναι πιο μεγάλη αμαρτία.

     Κι έρχεται κατόπιν η πόλις της Ιερουσαλήμ, που στάθηκε προφητοκτόνος και Χριστοκτόνος. Έκλαυσεν ο Κύριος, αγαπητοί μου, όταν είδε από το όρος των Ελαιών την Ιερουσαλήμ, την πόλη και είπε:«Ὃτι εἰ ἔγνως καὶ σύ (:αν εγνώριζες κι εσύ), καί γε ἐν τῇ ἡμέρᾳ σου ταύτῃ, τὰ πρὸς εἰρήνην σου! Νῦν δὲ ἐκρύβη ἀπὸ ὀφθαλμῶν σου·ὅτι ἥξουσιν ἡμέραι ἐπὶ σὲ καὶ περιβαλοῦσιν οἱ ἐχθροί σου χάρακά σοι (:θα ΄ρθουν μέρες για σένα.. θα κάνουν όρυγμα γύρω από την πόλη- ήτανε τειχισμένη πόλις)καὶ περικυκλώσουσί σε καὶ συνέξουσί σε πάντοθεν - Κλοιός φοβερός. Ξέρετε ποιος μήνας ήταν; Που έπεσε η Ιερουσαλήμ; Ήταν ο Αύγουστος. Σας το λέγω έτσι, ἐν παρόδῳ - καὶ ἐδαφιοῦσί σε καὶ τὰ τέκνα σου ἐν σοί, καὶ οὐκ ἀφήσουσιν ἐν σοὶ λίθον ἐπὶ λίθῳ, ἀνθ᾿ ὧν οὐκ ἔγνως τὸν καιρὸν τῆς ἐπισκοπῆς σου». «Δεν κατάλαβες τον καιρόν της ‘’επισκοπή’’ς σου»θα πει της επισκέψεως που σου έκανε ο Θεός. «Εγώ είμαι ο Θεός σου ο Ενανθρωπήσας. Δεν το πήρες είδηση. Δεν το αντελήφθης. Άκουσες την διδασκαλία μου. Είδες τα θαύματά μου. Περιεφρόνησες, Ιερουσαλήμ».

     Και ο χρόνος αυτής της ανοχής, ξέρετε πόσο ήταν; Περίπου τρεις δεκαετίες. Ο χρόνος της ανοχής του Χριστού. Να μετανοήσει η πόλις. «Όχι». Να πιστέψει η πόλις. «Όχι». Είδε την Ανάστασιν. Άκουσε, είδε και την Πεντηκοστή. «Όχι». Δεν μετανοεί η πόλις. Το 70 μ.Χ. ήλθε η φοβερά καταστροφή της πόλεως. Έως εκεί ήταν τα όρια τα χρονικά της ανοχής του Χριστού.

     Στο βιβλίον της «Αποκαλύψεως» ειδοποιεί ο Κύριος, αγαπητοί μου, τις επτά Εκκλησίες της ανθυπατικής Ασίας, δηλαδή της Μικράς Ασίας, όπως την γνωρίζομε. Ότι αν δεν μετανοήσουν οι επτά ιστορικές Εκκλησίες, Σμύρνης, Φιλαδελφείας κ.τ.λ. κ.τ.λ., αν δεν μετανοήσουν, της Εφέσου, που ήταν η πρωτεύουσα της ανθυπατικής Ασίας, τότε ο Χριστός θα μετακινήσει την λυχνία τους. Τι θα πει «θα μετακινήσει τη λυχνία τους»;Δηλαδή θα παύσει να υπάρχει η τοπική τους Εκκλησία. Εάν δεν μετανοήσουν. Εδώ έχομε κάτι το καταπληκτικό· που εγγίζει και την δική μας πραγματικότητα.Η Μικρά Ασία ήταν ελληνική δε. Το γνωρίζετε. Πέρασαν 20 αιώνες από τότε που ο Χριστός εξήγγειλε, ότι αν δεν μετανοήσουν οι πόλεις αυτές, οι Εκκλησίες αυτές, θα μετακινηθεί η λυχνία των.Δηλαδή θα χαθούν. Ιστορικά θα σβήσουν. Είκοσι αιώνες! Και ήρθε το 1922…Ναι. Ήρθε το 1922 και αυτές οι ιστορικές, τοπικές Εκκλησίες της Μικράς Ασίας ξεριζώθηκαν. Δεν υπάρχουν πια. Μετά το 1922, δεν υπάρχουν πια. Να το στερεώσουμε καλά στο μυαλό μας. Στον αιώνα μας έγινε αυτό. Η ανοχή του Χριστού κράτησε 2000 χρόνια!Εκεί σταμάτησε.

      Eίναι αληθές ότι η εμφάνισις του Αντιχρίστου, θα είναι ο καρπός και η συνισταμένη της αποστασίας, της γενικής αποστασίας.Και ακόμη πρέπει να πούμε ότι ο δυτικός χριστιανικός κόσμος, δηλαδή η Ευρώπη και η Αμερική…βέβαια λέμε ότι είναι ο δυτικός κόσμος χριστιανικός· αλλά ήδη ο δυτικός Χριστιανισμός ζει την αποστασία του. Ο νεοαρειανισμός…- η Ευρώπη και η Αμερική δεν πιστεύει στη θεότητα του Ιησού Χριστού. Ο Νεοαρειανισμός έχει φθάσει σε ακρότατα σημεία. Πολλοί Χριστιανοί στρέφονται, εκ της Δύσεως Χριστιανοί, στρέφονται, θα σας καταπλήξει, εις τον Μωαμεθανισμόν!Αν στήνονται στις πρωτεύουσες της Ευρώπης, στήνονται μιναρέδες και τζαμιά, δεν είναι μόνον για τις ανάγκες των Αράβων και των Μουσουλμάνων. Αλλά δυστυχώς πολλοί Χριστιανοί προσχωρούν εις τον Μωαμεθανισμόν. Είναι περίεργο πράγμα. Αλλά και στις ποικίλες θρησκείες της Ανατολής· οι οποίες φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια. Κι εδώ στην Ελλάδα έχομε. Που η καθεμιά απ’ αυτές τις θρησκείες διεκδικεί μια μεσσιανικότητα. «Εγώ», λέει, «είμαι εκείνη που θα φέρω ό,τι θα φέρω εις τον κόσμον».Μια μεσσιανικότητα. Και ο Κύριος Ιησούς ανέχεται. Αλλά έως πότε;

     Στην πατρίδα μας έχομε πολλάκις προκαλέσει τον ουρανόν, με πράξεις που δεν έχομε χρόνο αυτήν τη στιγμή να αναφέρομε. Ο Κύριος ανέχεται. Στον ορίζοντα, όμως, διακρίνονται φοβερά απειλητικά σύννεφα και απειλούν όχι μόνο την πατρίδα μας αλλά πιθανώς την υφήλιον ολόκληρον! Και μετάνοια; Πουθενά. Προσέγγιση στον Χριστόν; Πουθενά. Η μετάνοια θα παρέτεινε τον χρόνον της ανοχής του Χριστού, όπως το είπε για τα Σόδομα, έναντι της κακότητος, της υπερηφανείας των κατοίκων της Καπερναούμ που σας είπα προηγουμένως. Ζούμε όμως, κατά την βεβαίωσιν του Κυρίου, ανέφερε και την περίπτωση του Κατακλυσμού και την περίπτωση των Σοδόμων, «έτσι»,λέει «’κάναν, πριν τον Κατακλυσμό, έτσι ‘κάναν πριν την καταστροφή των Σοδόμων. Έτσι θα κάνουν», λέει ο Κύριος, «και πριν το τέλος της Ιστορίας. Θα αγοράζουν, θα πουλάνε, θα παντρεύονται, aμέριμνοι, στην αποστασία τους, στην απιστία τους και θα ‘ρθει»,λέγει, «αιφνίδιοςο όλεθρος».Είναι στα ευαγγέλια γραμμένα αυτά, αγαπητοί μου. Άμα διαβάζομε την Αγία Γραφή, εκεί τα βρίσκομε.

    Έτσι, λοιπόν, οι άνθρωποι σήμερα, βυθισμένοι στον υλισμό μας και στις ηδονές μας, αυτά τα δυο που χαρακτηρίζουν την εποχή μας, αδιαφορούμε για όλα, γιατί ουσιαστικά δεν πιστεύομε.

      Αγαπητοί, ας αντιληφθούμε ότι η ανοχή του Χριστού έχει όρια. Και τα όρια αυτά έχουν φοβερά μικρύνει, στενέψει. Ετοιμαζόμαστε να γιορτάσομε τα 2000 χρόνια από την Γέννηση του Χριστού, με γιορτές…θέλετε; Απαράδεκτες!Δεν έχω καιρό να σας το πω. Όταν θα πλησιάζει η αλλαγή της χρονιάς και θα μπούμε στο 2000, τότε θα σας πω γιατί είναι απαράδεκτες αυτές οι γιορτές.

       Ωστόσο, δεν αντιλαμβανόμεθα ότι τα 2000 χρόνια είναι ένας φοβερός έλεγχος στη χριστιανοσύνη κι ένας ισχυρός κόλαφος, ένα χαστούκι, ότι «Άνθρωποι, 20 αιώνες Χριστιανισμού, δεν αποφέρατε καρπούς αξίους της μετανοίας!Τι κάνατε είκοσι αιώνες;».Αντί να γιορτάζαμε, θα έπρεπε να πενθούμε. Αλήθεια, πέρασαν 20 αιώνες! Πού είναι οι καρποί της Εκκλησίας; Πού είναι οι καρποί του Χριστιανισμού; Πού είναι εις τον διαβόητον δυτικόν κόσμον; Πού είναι;

       Τι μένει; Ο τερματισμός του χρόνου της ανοχής του Χριστού. Για μια, ακόμη, φορά, μάς ειδοποιεί ο Κύριος: «Ἓως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;».Αμήν.

               ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ

 και με απροσμέτρητη ευγνωμοσύνη στον πνευματικό μας καθοδηγητή μακαριστό γέροντα Αθανάσιο Μυτιληναίο,

 ψηφιοποίηση και επιμέλεια της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος

ΠΗΓΕΣ:

• Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.
• https://www.arnion.gr/mp3/omilies/p_athanasios/omiliai_kyriakvn/omiliai_kyriakvn_812.mp3

Γονεῖς, πρίν ἀναρτήσετε φωτογραφίες

τοῦ παιδιοῦ σας στό διαδίκτυο, ξανασκεφτεῖτε το

τοῦ κ. Γεωργίου Θ. Μηλίτση, διδασκάλου – Εἰδικοῦ Παιδαγωγοῦ

Πολλοί γονεῖς κινούμενοι ἀπό παθολογική ἀγάπη γιά τά παιδιά τους ἤ μέ κίνητρο τήν προβολή τή δική τους καί τῶν παιδιῶν τους ἤ τήν ἰκανοποίση τοῦ ἐγωισμοῦ τους «μέ ἐλαφράν τήν συνείδηση» ἀναρτοῦν στά μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης φωτογραφίες τῶν παιδιῶν τους. Τίς περισσότερες φορές αὐτό γίνεται, χωρίς νά ρωτήσουν τά παιδιά τους, ἄν συγκατατίθενται στήν πρωτοβουλία τους αὐτή.

   Πολλές φορές φωτογραφίες παιδιῶν ἀναρτοῦν στό διαδίκτυο σχολεῖα ἤ καί σύλλογοι. Δέν θά πρέπει νά ξεχνοῦμε ὅτι οἱ φωτογραφίες αὐτές θά παραμείνουν μόνιμα στό διαδίκτυο καί θά εἶναι στή διάθεση τοῦ καθενός.

   Οἱ εἰδικοί λένε ὅτι: «Περίπου 350 ἑκατομμύρια φωτογραφίες παιδιῶν ἀνεβαίνουν μόνο στό Facebook κάθε μέρα. ῞Ολες αὐτές οἱ φωτογραφίες στά social media εἶναι πλέον κάτι τό συνηθισμένο. Τήν ἴδια ὥρα ὅμως, οἱ κίνδυνοι καί τά ὅσα ἐκτυλίσσονται στό ψηφιακό παρασκήνιο εἶναι πολλά, μέ τούς γονεῖς νά τά ἀγνοοῦν».

   ῾Ο Τεντ Λέοναρντ, διευθύνων σύμβουλος τῆς πλατφόρμας Photobucket, λέει ὅτι οἱ μεγάλες ἐταιρεῖες τεχνολογίας, μέσω τῆς ἀναγνώρισης προσώπων, μποροῦν νά χρησιμοποιήσουν τά δεδομένα πού συλλέγονται ἀπό αὐτές τίς φωτογραφίες γιά νά χειραγωγήσουν τά παιδιά. «῾Υπάρχει ἕνας τεράστιος ὄγκος πληροφοριῶν γιά ἐμᾶς καί γιά τό ποιός εἶναι στίς φωτογραφίες μας», δήλωσε ὁ ἴδιος καί συμπλήρωσε πῶς «ἡ ἀναγνώριση προσώπου ἐπιτρέπει στούς ἄλλους νά ἀναγνωρίζουν τά παιδιά μας».

   ̉Ακόμη οἱ εἰδικοί τονίζουν: «῾Η συνήθεια νά δημοσιεύετε φωτογραφίες τῶν παιδιῶν σας στά μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης ἐγκυμονεῖ ἀρκετούς σημαντικούς κινδύνους πού πρέπει νά τούς λάβετε ὑπόψη σας πρίν προχωρίσετε στήν δημοσιοποίησή τους».

   Οἱ κυριότεροι κίνδυνοι προέρχονται: «̉Από τή δημιουργία ἑνός μόνιμου ψηφιακοῦ ἀποτυπώματος, τήν κακή χρήση εἰκόνων ἀπό τρίτους, τίς νομικές ἐπιπτώσεις, ἔως τίς ψυχολογικές συνέπειες, ἀκόμα οἱ φωτογραφίες μποροῦν νά ἔχουν σημαντικό ἀντίκτυπο στή μελλοντική ζωή τῶν παιδιῶν.

῎Ας τά λάβουμε ὑπόψη μας

   Οἱ κυριότεροι κίνδυνοι ἀπό τήν ἀνάρτηση φωτογραφιῶν τῶν παιδιῶν μας στό διαδίκτυο εἶναι:

   1.Προστασία τῆς ταυτότητάς τους.

   ῾Η ἀνάρτηση φωτογραφιῶν μπορεῖ νά θέσει σέ κίνδυνο τήν ταυτότητα τοῦ παιδιοῦ. Λεπτομέρειες, ὅπως ἡ τοποθεσία τοῦ σχολείου ἤ οἱ χώροι ἀναψυχῆς πού πηγαίνουμε διευκολύνουν τόν ἐντοπισμό του ἀπό κακόβουλους τρίτους.

   2.Συνέπειες γιά τό μελλοντικό ἀπόρρητο

   Οἱ φωτογραφίες ἐνδέχεται νά παραμείνουν μόνιμα στό διαδίκτυο, ἐπηρεάζοντας μελλοντικές ἐπαγγελματικές ἤ προσωπικές ἀποφάσεις. ῾Η ἰδιωτικότητα εἶναι ἕνα δικαίωμα πού πρέπει νά προστατεύουμε ἀπό τήν παιδική ἡλικία.

   3.῾Η φωτογραφία τοῦ παιδιοῦ σας μπορεῖ νά χρησιμοποιηθεῖ γιά κακόβουλους

σκοπούς

   Οἱ φωτογραφίες πού δημοσιεύονται στό διαδίκτυο μποροῦν νά ὑποκλαποῦν ἀπό κακόβουλα ἄτομα. Μερικοί γονεῖς δημοσιεύουν γυμνές φωτογραφίες τῶν παιδιῶν τους (γιά παράδειγμα, ἐνώ παίζουν στό μπάνιο): κακόβουλοι χρῆστες τοῦ διαδικτύου ὑποκλέπτουν αὐτές τίς φωτογραφίες γιά νά δημιουργήσουν ψεύτικα προφίλ, νά τίς μοιραστοῦν μέ ἄλλους ἀγνώστους ἤ νά τίς διανείμουν σέ ἰστοσελίδες παιδικῆς πορνογραφίας.

   Αὐτά τά κακόβουλα ἄτομα μποροῦν νά ἀνακτήσουν τίς εἰκόνες χωρίς νά χρειάζεται νά βρίσκονται στίς ἐπαφές σας, εἴτε ἐπειδή τό προφίλ σας εἶναι δημόσιο, εἴτε ἐπειδή κάποια ἀπό τίς ἐπαφές σας τίς ἔχετε κοινοποιήσει δημόσια ἤ σέ ἄλλους "φίλους".

   4.̉Εμπόδιο στήν κοινωνική ἀνάπτυξη

   ῾Η ἔκθεση τῶν παιδιῶν σ̉ ἕνα μεγάλο κοινό χωρίς τή συγκατάθεσή τους μπορεῖ νά ἐπηρεάσει τήν κοινωνική καί ψυχολογική τους ἀνάπτυξη. ῾Η ἀντίληψη ὅτι τά παρακολουθοῦν συνεχῶς ἐπηρεάζει τή συναισθηματική τους εὐεξία.

   5.Τό δικαίωμα τοῦ παιδιοῦ νά ἀποφασίζει.

   Εἶναι ἀπαραίτητο νά διδάξουμε στά παιδιά τήν ἀξία τῆς ἰδιωτικότητάς τους καί νά τά ἐπιτρέψουμε νά ἀποφασίσουν πῶς θά χρησιμοποιηθεῖ ἡ εἰκόνα τους. Αὐτό καλλιεργεῖ ἕνα αἴσθημα αὐτονομίας καί αὐτοσεβασμοῦ.

   6.Νομικές ἐπιπτώσεις.

   Σέ διάφορες προηγμένες χῶρες οἱ νόμοι δέν ἐπιτρέπουν τήν δημοσιοποίηση φωτογραφιῶν ἀνηλίκων στό διαδίκτυο. Οἱ γονεῖς θά πρέπει νά γνωρίζουν τούς κανονισμούς καί νά συμμορφώνονται μ̉  αὐτούς γιά νά ἀποφύγουν μελλοντικά νομικά προβλήματα.

   Συνοψίζοντας τά παραπάνω διαπιστώνουμε ὅτι: «Πολλοί γονείς δέν συνειδητοποιοῦν ὅτι δημοσιεύοντας φωτογραφίες τῶν παιδιῶν τους στό διαδίκτυο, ἀποκαλύπτουν ἕναν ἀπίστευτο ὄγκο προσωπικῶν πληροφοριῶν. Σύμφωνα μέ ἔρευνα πού διεξήγαγε τό security.org, περίπου τό 75% τῶν γονέων ἔχουν κοινοποιήσει μία φωτογραφία τοῦ παιδιοῦ τους στό διαδίκτυο τουλάχιστον μία φορά. Περισσότερο ἀπό τό 80% τῶν γονέων ἀναφέρουν τά πραγματικά ὀνόματα τῶν παιδιῶν τους στά μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης. Οἱ κυβερνοεγκληματίες μποροῦν νά ἀναλύσουν δημοσιευμένες φωτογραφίες καί λεζάντες γιά νά μάθουν τό ὄνομα, τήν ἡμερομηνία γέννησης καί τήν διεύθυνση κατοικίας τοῦ παιδιοῦ. Συνδυάζοντας αὐτές τίς πληροφορίες μέ ἄλλα δεδομένα πού ἀποκτήθηκαν, γιά παράδειγμα, μέσω ἡλεκτρονικοῦ "ψαρέματος" (phishing) ἤ ἀπό βάσεις δεδομένων πού διαρρέουν στο darknet, οἱ εἰσβολεῖς μποροῦν νά χρησιμοποιήσουν τά προσωπικά δεδομένα τοῦ παιδιού γιά ἐγκληματικούς σκοπούς».

Οἱ ἀπόψεις τῶν ἐφήβων γιά τήν ἀνάρτηση φωτογραφιῶν τους στό διαδίκτυο

   ῎Ερευνες πού ἔγιναν μεταξύ τῶν ἐφήβων μέ τό ἐρώτημα, ἄν θέλουν νά ἀναρτοῦν οἱ γονεῖς τους ἤ ἄλλα πρόσωπα φωτογραφίες τους στό διαδίκτυο ἔδειξε ὅτι: «Οἱ ἔφηβοι ἔχουν ἀνάμεικτες ἀπόψεις γιά τό θέμα αὐτό. Πολλοί αἰσθάνονται ὅτι παραβιάζεται ἀπό τούς γονεῖς τους ἡ ἰδιωτική τους ζωή μέ τό νά δημοσιεύουν φωτογραφίες χωρίς νά ζητήσουν τή συγκατάθεσή τους.

   Αὐτή ἠ ἔλλειψη ἐλέγχου τῆς ἀνάρτησης φωτογραφιῶν τους μπορεῖ νά μήν εἶναι

σωστή, εἰδικά σ̉ αὐτή τήν ἡλικιακή περίοδο, στάδιο σωματικῆς καί ψυχολογικῆς ἀνάπτυξης, ὅπου προσπαθοῦν νά ἐδραιώσουν τήν ταυτότητά τους.

   ̉Από τήν ἄλλη πλευρά, ὁρισμένοι ἔφηβοι ἐκτιμοῦν τίς οἰκογενειακές ἀναρτήσεις, ἀρκεῖ νά μήν ἀποκαλύπτουν προσωπικές τους πτυχές. Αὐτή ἡ διελκυστίνδα μεταξύ τῆς ἰδιωτικότητας καί τῆς οἰκογενειακῆς σύνδεσης εἶναι ἕνα ἐξελισσόμενο θέμα στή συζήτηση σχετικά μέ τήν κοινοποίηση φωτογραφιῶν στό διαδίκτυο».

̉Επιπτώσεις ἀπό τήν ἀνάρτηση φωτογραφιῶν τῶν παιδιῶν μας

   Οἱ ἐπιπτώσεις πού μπορεῖ νά ἔχει ἡ δημοσιοποίηση φωτογραφιῶν τῶν παιδιῶν μας δέν ἀπασχόλησε μόνον τίς ἀστυνομικές ἀρχές ἀλλά καί τούς ψυχολόγους, τούς κοινωνιολόγους καί τούς παιδαγωγούς.

῎Ας δοῦμε τίς ἐπιπτώσεις.

   1. Ψυχολογικές ἐπιπτώσεις στούς ἀνηλίκους

   ῾Ο ψυχολογικός ἀντίκτυπος τῆς ἀνάρτησης φωτογραφιῶν τῶν ἀνηλίκων στό διαδίκτυο (sharenting) μπορεῖ νά εἶναι γι̉ αὐτά βαθύς και πολύπλευρος. Καθώς τά παιδιά μεγαλώνουν σέ ἕνα περιβάλλον ὅπου ἡ ζωή τους εἶναι δημόσια, ἐνδέχεται νά ἀντιμετωπίσουν προκλήσεις πού ἐπηρεάζουν τήν αὐτοεκτίμησή τους καί τήν αἴσθηση τῆς ταυτότητάς τους.

   2.Κοινωνική πίεση καί αὐτοεκτίμηση.

   Τά μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης συχνά δημιουργοῦν μία διαστρεβλωμένη πραγματικότητα πού μπορεῖ νά ἐπηρεάσει τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο τά παιδιά βλέπουν τήν αὐτοεκτίμησή τους.

   Στή συνέχεια ἀναφέρουμε ὁρισμένες πτυχές πού σχετίζονται μ̉ αὐτές τίς ἐπιπτώσεις:

   α).Αἴσθημα ἀνεπάρκειας.

   Τά παιδιά συνήθως συγκρίνουν τόν ἑαυτό τους μέ τούς συνομηλίκους τους. ̉Εάν οι φωτογραφίες τους πού ἀναρτήθηκαν στό διαδίκτυο  δέν προσελκύσουν τήν προσοχή πού περίμεναν, μπορεῖ νά ἀναπτύξουν αἰσθήματα μειονεξίας, πιστεύοντας ὅτι δέν εἶναι ἀρκετά καλοί ἤ ἀρκετά ἐλκυστικοί. Αὐτή ἡ ἀντίληψη μπορεῖ νά ἐπηρεάσει τήν  αὐτοπεποίθηση καί τήν αὐτοεικόνα τους.

   β). ̉Ανάπτυξη ταυτότητας.

   ῾Η διαδικασία σχηματισμοῦ ταυτότητας κατά τήν παιδική ἡλικία καί τήν ἐφηβεία μπορεῖ νά διαταραχθεῖ ἀπό τή συνεχή ἔκθεση στά μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης. Τά παιδιά μπορεῖ νά αἰσθάνονται πιεσμένα νά υἱοθετήσουν ὁρισμένες εἰκόνες ἤ τρόπους ζωῆς πού δέν ἀντικατοπτρίζουν τόν πραγματικό τους ἑαυτό.

   γ). ῾Ορισμός τῆς εἰκόνας τοῦ ἑαυτοῦ τους.

   ῞Οταν οἱ φωτογραφίες δημοσιεύονται χωρίς τή συγκατάθεση τῶν ἀνηλίκων παιδιῶν, μπορεῖ νά αἰσθάνονται ὅτι ἡ εἰκόνα τοῦ ἑαυτοῦ τους καθορίζεται ἀπό ἄλλους. Αὐτό μπορεῖ νά περιορίσει τήν ἰκανότητά τους νά ἐξερευνήσουν τήν ταυτότητά τους μέ ὑγιείς καί αὐθεντικούς τρόπους.

   3).Προβλήματα ταυτότητας στήν ἐφηβεία.

   Πολλοί ἔφηβοι ὅταν διαπιστώνουν ὅτι οἱ γονεῖς τους κοινοποίησαν στό διαδίκτυο φωτογραφίες τους μπορεῖ νά βιώσουν σύγχυση σχετικά μέ τήν ταυτότητά τους. ῾Η δημόσια ἀντίληψη πού δημιουργεῖται ἀπό τούς γονεῖς τους μπορεῖ νά μήν ταιριάζει μέ τήν πραγματική τους ταυτότητα, γεγονός πού μπορεῖ νά ὁδηγήσει σέ ἐσωτερικές συγκρούσεις καί δυσκολίες στίς διαπροσωπικές σχέσεις τους.

   4). Μακροπρόθεσμες ἐπιπτώσεις.

   Οἱ ψυχολογικές ἐπιπτώσεις ἀπό τήν ἀνάρτηση φωτογραφιῶν ἀνηλίκων στό διαδίκτυο  δέν εἶναι πάντα ἄμεσα ἐμφανεῖς. Πολλές φορές μποροῦν νά ἐκδηλωθοῦν ἀργότερα στή ζωή ἑνός παιδιοῦ, ἐπηρεάζοντας τίς σχέσεις του μέ τούς ἄλλους ἀλλά καί τό αἴσθημα τοῦ ἀνήκειν.

   5). Σχέσεις μέ τούς γονεῖς.

   ῎Αλλη ἐπίπτωση τῆς ἀνάρτησης φωτογραφιῶν εἶναι: μπορεῖ νά δημιουργήσει δυσπιστία στή σχέση μεταξύ γονέων καί παιδιῶν. Τά παιδιά μπορεῖ νά αἰσθάνονται ὅτι οἱ γονεῖς τους δέν σέβονται τίς ἐπιθυμίες ἤ τήν αὐτονομία τους, αὐτό μπορεῖ νά ὁδηγήσει σέ ἐντάσεις καί παρεξηγήσεις στό μέλλον.

   6)Μελλοντικές κοινωνικές καί ἐπαγγελματικές ἐπιπτώσεις.

   Μία ἀκατάλληλη ψηφιακή ἀνάρτηση μπορεῖ νά ἐπηρεάσει τήν κοινωνική καί ἐπαγγελματική ζωή ἑνός παιδιοῦ, ὅταν μεγαλώσει. ῾Ο βαθμός αὐτοεκτίμησης καί τά πρότυπα σύγκρισης πού ἀποκτήθηκαν στήν παιδική ἡλικία μποροῦν νά ἐπηρεάσουν τήν ἰκανότητά του νά ἀλληλεπιδρᾶ μέ τούς ἄλλους. ̉Επιπλέον, οἱ ἐπιπτώσεις τῆς πρώιμης ἔκθεσης μποροῦν νά συνεχιστοῦν καί στήν ἐνήλικη ζωή του.

   Δέν πρέπει νά ξεχνοῦμε ὅτι: «αὐτό πού οἱ γονεῖς θεωροῦν χαριτωμένο καί ἀστεῖο, τά ἴδια τά παιδιά μπορεῖ νά τό θεωρήσουν ἐξαιρετικά δυσάρεστο καί ταπεινωτικό» καί ὅτι  «ἄν μία φωτογραφία ἀναρτηθεῖ στό διαδίκτυο, μπορεῖ εὔκολα νά γίνει αἰτία ἐκφοβισμοῦ ἤ προσβλητικῶν σχολίων».

   7.̉Απώλεια τοῦ ἀπορρήτου.

    ῞Οταν κοινοποιοῦμε φωτογραφίες στό διαδίκτυο, ἔχουν πρόσβαση σ̉ αὐτές οἱ χρῆστες τοῦ διαδικτύου σέ ὅλο τόν κόσμο. Αὐτό μπορεί νά ὁδηγήσει σέ ἀνεπιθύμητη προσοχή καί παραβίαση τῆς ἰδιωτικῆς ζωῆς τοῦ παιδιοῦ σας. 

   Γι̉ αὐτό ἡ ἀνάρτηση φωτογραφιῶν τῶν παιδιῶν σας στό διαδίκτυο πρέπει νά γίνεται μετά ἀπό πολλή σκέψη. ῾Η υἰοθέτηση ὀρθῶν πρακτικῶν ὄχι μόνο προστατεύει τήν ἰδιωτική ζωή τῶν παιδιῶν σας, ἀλλά τά βοηθεῖ νά ἀποκτήσουν συναισθηματική καίκαλή ψυχοσωματικήὑγεία.

Γιατί θέλετε τήν δημοσιοποίηση τῶν φωτογραφιῶν;

   Οἱ γονεῖς πρίν ἀναρτήσουν τίς φωτογραφίες τῶν παιδιῶν τους στό διαδίκτυο πρέπει νά ἐξετάσουν τά κίνητρα πού τούς ὠθοῦν νά τό κάνουν. Τά κίνητρα πού κάνουν νά δημοσιοποιήσει κάποιος φωτογραφίες τῶν παιδιῶν του μπορεῖ νά ἐπηρεάσουν τήν ἀπόφασή μας νά τό κάνουμε ἤ ὄχι.

   Πρίν ἀναρτήσουν τήν φωτογραφία τοῦ παιδιοῦ τους, πρέπει οἱ γονεῖς νά ἀναρωτηθοῦν:

   1. Γιατί θέλω νά τήν ἀναρτήσω;

   ῾Η συνηθισμένη ἀπάντηση εἶναι: «θέλω νά δείξω στούς φίλους μου καί στήν οἰκογένειά μου πώς μεγαλώνει τό μωρό μας ἤ ἀπλῶς θέλω νά μοιραστῶ μερικές ἀπό τίς εὐχάριστες στιγμές τῆς ζωῆς μας».

   Σέ κάθε περίπτωση, εἶναι σημαντικό νά κατανοήσετε τόν σκοπό τῆς ἀνάρτησης.

   2. ῎Αν κάποιος ἄλλος δημοσίευε κάτι παρόμοιο, πῶς θά ἀντιδρούσατε;

   Δέν πρέπει νά ξεχνοῦμε ὅτι οἱ άνθρωποι ἔχουν διαφορετικές ἀπόψεις γιά τά μέσα

κοινωνικῆς δικτύωσης, ἐπομένως εἶναι σημαντικό νά μπεῖτε στή θέση κάποιου ἄλλου καί νά ἀποφασίσετε, ἄν αὐτό πού δημοσιεύετε εἶναι κατάλληλο. ῎Αν τό παιδί σας εἶναι ἀρκετά μεγάλο γιά νά καταλάβει καί νά δώσει τή συγκατάθεσή του, ζητῆστε του πρίν τήν ἄδειά του.

   3.῾Υπάρχει κάτι στήν ἀνάρτηση πού θά μποροῦσε νά στεναχωρήσει τό παιδί στό μέλλον;

   Δέν πρέπει νά μᾶς διαφεύγει ὅτι οἱ πληροφορίες πού ἀνεβάζουμε στό διαδίκτυο εἶναι ἐκεῖ για πάντα. Σκεφτεῖτε, ἄν ἡ ἀνάρτησή σας θά μποροῦσε νά προκαλέσει ἀμηχανία ἤ δυσάρτεστα συναισθήματα στό παιδί σας, ὅταν μεγαλώσει.

   4.Περιέχει ἡ ἀνάρτηση ἐνδεχομένως ἀπαράδεκτες πληροφορίες;

   Σκεφτεῖτε ξανά ἄν ἡ ἀνάρτησή σας θά προκαλέσει προβλήματα στό παιδί σας ἀργότερα στή ζωή του. Ίσως περιέχει κοινωνιολογικές ἤ πολιτικές πληροφορίες πού θά ἐμποδίσουν τό παιδί σας νά ἀναλάβει θέση σέ ἕναν ὀργανισμό, ὅταν μεγαλώσει.

   5.Θά χαρεῖ τό παιδί σας νά δεῖ αὐτήν τήν ἀνάρτηση ὡς μέρος τοῦ ψηφιακοῦ του ἀποτυπώματος;

   Σκεφτεῖτε, ποιές πληροφορίες μεταφέρει ἡ ἀνάρτηση γιά τό παιδί σας κι ἄν θά θέλει νά τίς γνωρίζει, ὅταν θά ἐνηλικιωθεῖ. Θά ἀποτελέσει αὐτή ἡ ἀνάρτηση μία εὐχάριστη ἀνάμνηση ἤ θά τό στεναχωρήσει;

   6. Τί πρέπει νά ἀποφεύγετε.

   Οἱ γονεῖς, ἄν πάρουν ἀπόφαση νά δημοσιοποιήσουν φωτογραφίες τῶν παιδιῶν τους, θά πρέπει νά ἀποφεύγουν τίς φωτογραφίες πού περιλαμβάνουν εὐαίσθητες πληροφορίες, π.χ. τόν τόπος κατοικίας, τή διεύθυνση τοῦ σπιτιοῦ ἤ τό σχολεῖο στό ὁποῖο φοιτᾶ, διότι οἱ πληροφορίες αὐτές μποροῦν νά θέσουν σέ κίνδυνο τήν ἀσφάλεια τοῦ παιδιοῦ σας.

   7.Κοινή ἀπόφαση ὅλων.

   ῾Η ἀνάρτηση φωτογραφιῶν στό διαδίκτυο τῆς οἰκογενείας ἤ τῶν παιδιῶν πρέπει πάντοτε νά γίνεται μέ τή σύμφωνη γνώμη καί τῶν δύο γονέων ἀλλά καί τῶν παιδιῶν τους. ῎Αν ἕνας ἀπό τούς δύο γονεῖς ἤ τά παιδιά τους πιστεύουν ὅτι ἡ ἰδιωτική τους ζωή παραβιάζεται, δέν πρέπει νά προχωρίσουν στήν ἀνάρτηση φωτογραφιῶν.

   Οἱ γονεῖς δέν πρέπει ποτέ νά ξεχνοῦν ὅτι ἔχουν τήν εὐθύνη γιά τήν προστασία τῶν δικαιωμάτων τῶν παιδιῶν τους.

Συνοψίζοντας

   Γονεῖς, σεῖς πού θέλετε νά ἀναρτήσετε στό διαδίκτυο φωτογραφίες ἤ ἄλλες πληροφορίες γιά τά παιδιά σας ἤ τήν οἰκογένειά σας «Σκεφτείτε το δύο φορές πρίν κάνετε τήν ἀνάρτησή σας στό διαδίκτυο. ῾Η κοινοποίηση εἶναι ἕνα φυσικό φαινόμενο σέ ἕναν κόσμο ὅπου τά μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης χρησιμοποιοῦνται γιά τήν αὐθόρμητη καταγραφή πτυχῶν τῆς ζωῆς καί τήν ἀνταλλαγή ἐμπειριῶν μέ ἄλλους. ῎Εχει τά ὀφέλη της, ἀλλά οἱ γονεῖς θά πρέπει νά σκεφτοῦν σοβαρά πρίν κοινοποιήσουν φωτογραφίες τῶν παιδιῶν τους στό διαδίκτυο. Δέν πρέπει νά ξεχνοῦν ὅτι ὑπάρχουν πολλοί κίνδυνοι ἀπό τήν κοινοποίηση φωτογραφιῶν, ὅπως ἡ κλοπή ταυτότητας καί ἡ πιθανή χρησιμοποίησή τους ἀπό κακόβουλα ἄτομα.

   ̉Ακόμα, αὐτό μπορεῖ νά ἔχει ἀρνητικές συνέπειες γιά τό παιδί ὡς ἐνήλικα, ὅπως ἡ

ἐπίδραση στίς εὐκαιρίες ἐπαγγελματικῆς του ἀποκατάστασης. ̉Επομένως, οἱ γονεῖς θά πρέπει νά σκεφτοῦν σοβαρά πρίν δημοσιεύσουν πληροφορίες γιά τά παιδιά τους».

Πηγές καί βοηθήματα

   1. https://saferinternet4kids.gr,Λέμε “ΟΧΙ” στην ανάρτηση φωτογραφιών παιδιών στο ...

   2. Charlotte Theile, Children's pictures on the net: No-go or not so bad?, https://www.fritzundfraenzi.ch, 2025

   3. https://www.kaspersky.com, Sharenting: What parents should consider before posting ...

   4. ТомасЛачан - ВераЛунева, Чемопасныдлядетейихфотовинтернете?,2023, https://www.dw.com

   5. https://www.shutterstock.com,изображения, картинки, фотографии– Дети

   6. https://www.cnil.fr, Partage de photos et vidéos de votre enfant sur ..., 2023

Ο σταυρός του Γρηγορίου

Γράφει ο Βασίλειος Ξεσφίγγης 

Μητροπολίτης Περιστερίου Γρηγόριος Παπαθωμάς.

Το όνομα του μαρτυρά ότι έρχεται από προγόνους ιερείς.

Στο άκουσμα της εκλογής του το 2021 εζηλέψαμε την Μητρόπολη Περιστερίου που απέκτησε τέτοιον ιεράρχη.

Πανεπιστημιακός Θεολόγος, νομικός με λαμπρές περγαμηνές και τίτλους.

Που να ξέραμε τότε ότι θα κάνει άνω κάτω την εκκλησία της Ελλάδος;

Ωστόσο ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός το είχε πει.

27.«Το κακό θα σας έρθη από τούς διαβασμένους».

Και πράγματι πολύ γρήγορα μια από τις πρώτες κινήσεις του Γρηγορίου ως μητροπολίτης, ήταν να αφαιρέσει τον Εσταυρωμενο Χριστό από την θέση Του πίσω από την Αγία Τράπεζα.

Τότε ξεσηκώθηκε μεγάλο μέρος του ποιμνίου του.

Το χειρότερο είναι ότι το παράδειγμα του ακολούθησαν και άλλοι μητροπολίτες ανά την Ελλάδα.

Αν και πιστεύουμε ότι ο Γρηγόριος εκτελεί εντολές άνωθεν, αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία.

Μετά από τρία χρόνια αγώνων και διαμαρτυριών η Ιερά σύνοδος της εκκλησίας της Ελλάδος, έβγαλε απόφαση ότι ο Εσταυρωμενος πρέπει να επιστρέψει πίσω από την Αγία Τράπεζα.

Όμως ο Γρηγόριος δεν υπάκουσε.

Τοποθέτησε πίσω από την Αγία Τράπεζα σταυρούς που δεν έχουν Εσταυρωμένο επάνω,  αλλά φέρουν μικρότερο σταυρό και αντί για Χριστό υπάρχει ρόδακας.

Άραγε γιατί δεν θέλει να βλέπει τον Εσταυρωμένο ο Δεσπότης του Περιστερίου;

Γιατί επιμένει τόσο;

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος είπε...

Το πίπτειν ανθρώπινον, το εμμένειν εωσφορικόν, το μετανοείν θείον.

Με δάκρυα στα μάτια υποδέχτηκε το ποίμνιο του την απόφαση της Ιεράς συνόδου για την δικαίωση του Εσταυρωμένου, και όλοι αναμέναμε διακαώς το μετανοείν και την επιστροφή του ώστε να λήξει το θέμα.

Αντί της επιστροφής του Εσταυρωμένου όμως είδαμε έναν σταυρό που στο κέντρο του φέρει κύκλο με ρόδακα.

Αυτός είναι ο σταυρός με τον ρόδακα σε μεγέθυνση στο κέντρο του, που τοποθέτησε ο Γρηγόριος στις εκκλησίες του Περιστερίου.

Η απογοήτευση τσάκισε τόσο τους πιστούς του Περιστερίου όσο και της υπόλοιπης Ελλάδας.

Ειλικρινά δεν γνωρίζουμε γιατί ο Σταύρος αντί του Χριστού φέρει τον ρόδακα μέσα σε κύκλο.

Ο ρόδακας είναι βασιλικό σύμβολο και έχει και θρησκευτικές προεκτάσεις.

Ο ρόδακας πάνω στον σταυρό δεν γνωρίζουμε τι παριστάνει.

Βέβαια υπάρχουν διάφορα κοσμήματα σταυρού που αντί για Εσταυρωμένο φέρουν ρόδακα, αλλά δεν γνωρίζουμε τον συμβολισμό.

Ενημερωθήκαμε ωστόσο για ένα μασονικό σύμβολο που ομοιάζει.

Αυτό είναι ένα από τα σύμβολα που χρησιμοποιούν οι μασόνοι.

Φέρει έναν σταυρό και δύο κύκλους, έναν μικρότερο και έναν μεγαλύτερο.

Τώρα βλέπουμε το ίδιο σύμβολο σε μεγένθυση στο κέντρο του.

Δεν υπονοούμε τίποτα για τον μητροπολίτη Περιστερίου βεβαίως.

Διαπιστώνουμε όμως ότι στην προσπάθεια του να αποφύγει τον Χριστό στον σταυρό, κάνει λάθη που μπορεί να προβληματίσουν ή και να παρεξηγηθούν.

Το καλύτερο είναι ο Χριστός να βρίσκεται στον σταυρό όπως είναι το ορθό και όπως συνήθισαν τόσους αιώνες οι χριστιανοί.

Και το ακόμα ορθότερο είναι ο σταυρός μαζί με τον Εσταυρωμένο, να βρίσκεται πίσω από την Αγία Τράπεζα όπως τον θέλει η παράδοση της εκκλησίας και οι χριστιανοί.

Διαφορετικά το εμμένειν θα συνεχίσει να είναι εωσφορικό, θα μας κολάζει και ταυτόχρονα θα μας σκανδαλίζει.

bee-flix

 ………………………………………………………….

Δείτε σχετικά και:

-Η ΔΙΩΞΙΣ ΤΟΥ ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΥ – Η ΑΠΟΦΑΣΙΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΚΑΙ Ο ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

-Θρήνος για τον παπά Τάκη της ενορίας του Αγίου Νικολάου Αστακού

-Ανοικτή επιστολή προς τον Σεβ. Μητροπολίτη Περιστερίου κ. Γρηγόριο

-«Οι καυχώμενοι εν τω σταυρώ του Χριστού» (Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης – Η ψυχή του «Κολυβαδικού κινήματος – 18ος αιώνας)

-«Ο γαρ επί τω Σταυρώ μη καυχώμενος, πάντων εστίν αθλιώτερος» (Ι. Χρυσόστομος – «ΝΕΑ ΚΛΙΜΑΞ») MΕΡΟΣ IΒ΄

-Τό οἰκοδόμημα κατέρρευσεν! Ὁ ἀρχιτέκτων κάτω ἀπό τά χαλάσματα… ἀμετανότητος!

-Aνοικτὴ Ἐπιστολὴ στὸν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Σταγῶν καὶ Μετεώρων Κύριο Θεόκλητο

-Μία διευκρίνιση του π. Λεωνίδα Στ. Ἀμοργιανού

-Ἡ ἀντιεκκλησιαστική ποιμαντική τῆς ἀποδόμησης καί τοῦ διχασμοῦ ἀπό τόν Μητροπολίτη Περιστερίου

-Το bullying και οι προπηλακισμοί κατά των πιστών της Μητροπόλεως Περιστερίου δεν έχουν τέλος.

-«Οι καυχώμενοι εν τω σταυρώ του Χριστού» (Οι Άγιοι Κολλυβάδες) MΕΡΟΣ IΑ΄

-«Κόρακας κοράκου μάτι δέν βγάζει»

-Ιδού ο Εσταυρωμένος στον Άγιο Νικόλαο Αστακού

-Η Ψευτολατρευτική Εβδομάδα της Θεσσαλονίκης, ο γενικότερος μαγαρισμός των ναών μας

-Συγχαρητήρια επιστολή στη συντονιστική επιτροπή πιστών της Ιεράς Μητροπόλεως Περιστερίου

-Γνωρίζοντας την Ανάσταση επιβιώνουμε

-Ἡ ρητορική περί φονταμενταλισμοῦ ὡς μέσο φίμωσης τῆς ἐκκλησιαστικῆς συνείδησης

-Η έξωση του Εσταυρωμένου (και) από τον Άγιο Νικόλαο Ραγκαβά Αθήνας.

-«Γρηγόριε, Γρηγόριε, τι με διώκεις;»!

-«Βροχή» πέφτουν τά μηνύματα πιστῶν στήν Ἱερά Σύνοδο γιά τήν ἀπείθεια τῆς Μητρόπολης Περιστερίου στήν Συνοδική Ἐγκύκλιο περί τοποθετήσεως τοῦ Ἐσταυρωμένου.

-«Οι καυχώμενοι εν τω σταυρώ του Χριστού» (Οι Άγιοι Κολλυβάδες) MΕΡΟΣ I΄

-Εγκύκλιος Ιεράς Συνόδου προς τους Μητροπολίτες της Εκκλησίας της Ελλάδος για την τοποθέτηση του Εσταυρωμένου πίσω από την Αγία Τράπεζα

-Σὲ ρασοφόρους τραμπούκους μετέβαλε κάποιους ἱερεῖς, ὁ Περιστερίου Γρηγόριος

-Σαν παρτίδα σκάκι εξελίσσεται η υπόθεση του Εσταυρωμένου μεταξύ Μ. Γρηγορίου και επιτροπής αγώνα

-842μ.Χ. Ἀναστήλωσις τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων: 2025μ.Χ. Ἀναστήλωσις τοῦ Ἐσταυρωμένου

-Πρὸς τὸν Δεσπότην Αἰτωλοακαρνανίας Δαμασκηνὸν

-«Οι καυχώμενοι εν τω σταυρώ του Χριστού» (Οι Άγιοι Κολλυβάδες)- MΕΡΟΣ Θ΄

-Ἀπάντησις εἰς τὴν ἐγκύκλιον τοῦ Μητροπολίτου Περιστερίου – Ζ΄ Μέρος

-Αποφάσεις Διαρκούς Ιεράς Συνόδου για την τοποθέτηση του Εσταυρωμένου, για τα 1700 έτη από την Α’ Οικουμενική Σύνοδο και για τη βλάσφημη έκθεση στην Εθνική Πινακοθήκη

-Ἀπάντησις εἰς τὴν ἐγκύκλιον τοῦ Μητροπολίτου Περιστερίου – Μέρος Στ΄

-Η άρνηση του μυστηρίου του Σταυρού από αρχαίους και σύγχρονους αιρετικούς

-ΤΟ ΔΙΑ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ, Η ΝΕΑ ΔΙΑΣΤΑΣΙΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

-«Οι καυχώμενοι εν τω σταυρώ του Χριστού» (MΕΡΟΣ Η΄)

-Ἀπάντησις εἰς τὴν ἐγκύκλιον τοῦ Μητροπολίτου Περιστερίου – Ε΄ Μέρος

-Ἡ ἀπομάκρυνσις τοῦ Ἐσταυρωμένου ὡς κακοδοξία

-Ἡ ἀποβολὴ τοῦ Ἐσταυρωμένου πίσω ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα: μία ὀδυνηρὴ πληγὴ στὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας.

-«Οι καυχώμενοι εν τω σταυρώ του Χριστού» (MΕΡΟΣ Ζ΄)

-Ἀπάντησις εἰς τὴν ἐγκύκλιον τοῦ Μητροπολίτου Περιστερίου – Δ΄ Μέρος

-Ἀπάντησις εἰς τὴν ἐγκύκλιον τοῦ Μητροπολίτου Περιστερίου – Γ΄ Μέρος

-Νέα περιφρόνηση της Παράδοσης στο Περιστέρι!

-Μητροπολίτες εκλατινίζουν τους νέους κάτω από την μύτη μας.

-Ἀπάντησις εἰς τὴν ἐγκύκλιον τοῦ Μητροπολίτου Περιστερίου – Β΄ Μέρος

-ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΙΣ… ΕΙΝΑΙ “ΠΑΠΑ-ΘΡΟΝΟΣ”… «αρχαιολογικό ΛΕΙΨΑΝΟ»

-Όπλον κατά του διαβόλου τον Σταυρό Σου ημίν δέδοκας Κύριε

-Η έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης το 726 μ.Χ και η σχέση με την εικονομαχία

-«Οι καυχώμενοι εν τω σταυρώ του Χριστού» (MΕΡΟΣ ΣΤ΄)

-Ἀπάντησις εἰς τὴν ἐγκύκλιον τοῦ Μητροπολίτου Περιστερίου

-Χάσμα μέγα μεταξὺ τοῦ Ἐσταυρωμένου τῆς Δύσεως καὶ τοῦ Ἐσταυρωμένου τῆς Ὀρθοδοξίας

-Συνέντευξη τῆς Συντονιστικῆς Ἐπιτροπῆς Πιστῶν Ἱ.Μ. Περιστερίου γιά τόν Ἐσταυρωμένο.

-Το Άγιον Όρος δεν συμπαρίσταται εις τον πιστόν λαόν!

-Φωτιά πήρε ο Άγιος Νικόλαος Αστακού | Η εκκλησία που ο ιερέας έβγαλε τον Εσταυρωμένο από την θέση Του

-Βαίνουμε, λοιπόν, εἰς νέαν Εἰκονομαχίαν;

-«Καυχᾶσθαι εἰ μή ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου»

-Δελτίο Τύπου της Συντονιστικής Πιστών Μητρ. Περιστερίου για την συγκέντρωση διαμαρτυρίας στον Ι.Ναό Αγίου Αντωνίου. (16-1-2025)

-Mήνυμα Συντονιστικῆς Ἐπιτροπῆς Πιστῶν Ἱ.Μ.Περιστερίου πρός τό Χριστεπώνυμο πλήρωμα τῆς Μητροπόλεως.

-Ανακοίνωση Διαμαρτυρίας Συντονιστικής Επιτροπής Πιστών Ι.Μ. Περιστερίου.

-"Ψηλαφητόν Σκότος οι Ιδέες Μητροπολίτη"Γέροντας Ιωσήφ

-Όταν μιλάνε οι Άγιοι για την θέση του Εσταυρωμένου

-Επόμενοι των Αιρετικών, οι αφαιρούντες τόν Εσταυρωμένον

-Δημήτριος Τσελεγγίδης: «Αν φύγει ο Σταυρός πάει περίπατο η μετάνοια.»

-Η ελπίδα που γεννιέται μετά τα καμώματα του μητροπολίτη Περιστερίου

-«Οι καυχώμενοι εν τω σταυρώ του Χριστού» (MΕΡΟΣ Ε΄)

-Ἡ Ἁγία Γραφή καί οἱ Ἱεροί Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας ἔναντι τοῦ τολμήματος τῆς ἀπαγορεύσεως τοῦ Ἐσταυρωμένου ἀπό τό Ἱερόν Βῆμα τῶν Ἐκκλησιῶν

-Ὁ Ἐπίσκοπος Περιστερίου ΤΥΦΛΟΣ «τά τ’ ὦτα τόν τε νοῦν τά τ’ ὄμματα»

-«Ψηλαφητὸν σκότος»1 οἱ αἱρετικὲς θέσεις τοῦ Μητροπολίτου Περιστερίου καὶ τῶν ὁμοϊδεατῶν του.

-Η Προτεσταντική «θεολογία» και η «θεολογία» του Μητρ. Περιστερίου Γρηγορίου για τον Εσταυρωμένο

-«ΤΟΝ ΚΑΛΟ ΠΟΙΜΕΝΑ ΥΠΑΚΟΥΜΕ, ΟΧΙ ΤΟΝ ΑΛΛΟΤΡΙΟ» – Μητροπολίτης Φλωρίνης Αὐγουστῖνος

-«Οι καυχώμενοι εν τω σταυρώ του Χριστού» (Μ. Βασίλειος – Εις τον ΜΔ Ψαλμόν) MΕΡΟΣ Δ΄

-Ἐσταυρωμένος: «ζωὴ καὶ ἀνάστασις»

-Ὁ Ἐσταυρωμένος τοῦ Μητροπολίτου Περιστερίου καί ὁ Ἐσταυρωμένος τῆς Εκκλησίας

-Οἱ θεολογικὲς προϋποθέσεις τοῦ μητροπολίτου Περιστερίου εἶναι λατινικὲς, καὶ ὄχι τῶν ἀντιδρώντων στὴν ἀφαίρεση τοῦ Ἐσταυρωμένου.

-Συνεχίζεται η αποκαθήλωση των εσταυρωμένων στην Αιτωλοακαρνανία

-Καρδίτσα: Απομακρύνουν τον Εσταυρωμένο. Κορίτσι παπαδάκι μέσα στο Ιερό Βήμα.

-Οι γνώσεις η γνώση και η αγιότητα

-«Οι καυχώμενοι εν τω σταυρώ του Χριστού» (Μ. Βασίλειος – Εις τον ΜΔ Ψαλμόν) MΕΡΟΣ Γ΄

-Ἡ Θεολογία τοῦ Σταυροῦ μέ τόν Ἐσταυρωμένο στήν Ἁγία Τράπεζα

-Κατηχητόπουλο του "Σταυρού": Αγαπητοί μας ιερείς, "για το Χριστό"... δείξτε αγάπη και αφήστε τα πείσματα...!

-Έβγαλαν τον Εσταυρωμένο και μνημόνευσαν τον σχισματικό στο Ησυχαστήριο του Αγίου Πορφυρίου.

-Ἔλεγχος καὶ ἀναίρεση ἐπιχειρημάτων Ἐγκυκλίου 1-2024 τοῦ Μητροπολίτου Περιστερίου καὶ τοῦ Συνοδευτικοῦ Μηνύματος. (Γ΄ ΜΕΡΟΣ - τελευταῖο)

-Ναυπάκτου Ἰερόθεος. Μιὰ θεολογία ποὺ διασπᾶ τὸ Μυστήριο τοῦ Σταυροῦ, ἀπὸ τὸ Μυστήριο τῆς Δόξης τῆς Ἀναστάσεως, εἶναι μιὰ ψευδο-μόρφωση στὴν Ὀρθόδοξη Θεολογία

-Έβγαλαν τον εσταυρωμένο και από τον Άγιο Γεώργιο Αστακού Αιτωλοακαρνανίας

-Ἔλεγχος καὶ ἀναίρεση ἐπιχειρημάτων Ἐγκυκλίου 1-2024 τοῦ Μητροπολίτου Περιστερίου καὶ τοῦ Συνοδευτικοῦ Μηνύματος. Β΄ΜΕΡΟΣ

-«Ἐμοὶ δὲ μὴ γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μὴ ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ»

-Ἔλεγχος καὶ ἀναίρεση ἐπιχειρημάτων Ἐγκυκλίου 1-2024 τοῦ Μητροπολίτου Περιστερίου καὶ τοῦ Συνοδευτικοῦ Μηνύματος.

-Μέ τό μαχητικό πνεῦμα πού πρέπει νά διακρίνει κάθε Ὀρθόδοξο Χριστιανό…

-Αποκάλυψη: Το θέμα του Εσταυρωμένου συζητείται στην Ιερά Σύνοδο!

-Πατριάρχης Βαρθολομαίος: “Τους ακούμε να φωνάζουν ότι θέλουν Πατριάρχη οικουμενικό και όχι Πατριάρχη φιλοπαπικό. Εγώ ευτυχώς ή δυστυχώς είμαι και από τα δύο.…..

-Δελτίο Τύπου Διαμαρτυρίας 23-11-2024 -Συντονιστικὴ Ἐπιτροπὴ Πιστῶν Ἱ.Μ. Περιστερίου

-Παναγιώτατε συγνώμη που πιστεύουμε στραβά... O Θρόνος της Πόλεως έβγαλε Χρυσόστομους έβγαλε και Νεστόριους

-Η ΕΝΟΧΟΣ ΣΙΩΠΗ

-Στο Περιστέρι γράφεται ιστορία: «Πατριάρχη θέλουμε οικουμενικό και όχι Πατριάρχη φιλο-παπικό»! (Φώτο και Βίντεο)

-Δυναμική παρουσία πιστών στη διαμαρτυρία προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο

-Πρώτη φορά στα 33 χρόνια Πατριαρχίας Βαρθολομαίου που ο Ελληνικός λαός τον αποδοκίμασε

-Μαρτυρία Μοναχοῦ Ἰωσήφ γιὰ τὴν ἀφαίρεση τοῦ Ἐσταυρωμένου ἀπό τό Ἱ.Βῆμα.

-«Οι καυχώμενοι εν τω σταυρώ του Χριστού» (Μ. Βασίλειος – Εις τον ΜΔ Ψαλμόν) - MΕΡΟΣ Β΄

-Θὰ τὸ ἀποτολμήσουν;

-ΓΙΑΤΙ Ο ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ ΒΓΑΖΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΙΕΡΟ ΒΗΜΑ ΤΟΝ ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟ, ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΗΜΕΡΑ ΕΟΡΤΑΖΟΜΕΝΟ ΑΓΙΟ ΜΑΣ;

-Ὀρθοτόμηση Ἀληθείας: Ἐσταυρωμένος Ἱεροῦ Βήματος, Μητροπολίτου Ἀντινόης κ. Παντελεήμονος Λαμπαδαρίου

-Ἀπάντηση στὸν π.Δημήτριο Ἀθανασίου γιὰ τὶς τοποθετήσεις του περὶ τῶν ἀντιδρώντων πιστῶν γιὰ τὸ θέμα τοῦ Ἐσταυρωμένου/Σταυροῦ

-Ανακοίνωση διαμαρτυρίας για την επίσκεψη του πατριάρχη Βαρθολομαίου στην Μητρόπολη Περιστερίου.

-Ὁ Πατριάρχης θά ἀποτολμήση ἐπίσκεψιν εἰς Ἱ. Μ. Περιστερίου;

-Λάθη ή Ασεβείς διδασκαλίες του μητροπολίτη Περιστερίου Γρηγορίου, κατά τον εορτασμό της Αγίας Παρασκευής της Επιβατινής Πτολεμαΐδας;

-«Οι καυχώμενοι εν τω σταυρώ του Χριστού» (Μ. Βασίλειος – Εις τον ΜΔ Ψαλμόν)

-Ξεκινάει τον έρανο αγάπης ο Αιτωλίας Δαμασκηνός | Μαζί όταν είναι να πληρώσουμε αλλά χώρια σε ότι αφορά τον Θεό

-Ανοικτή Επιστολή προς Επίσκοπον Γρηγόριον – Ι. Μητροπόλεως Περιστερίου Αττικής (Τίποτε το νεκρό επί της Αγίας Τραπέζης – Μία σύγκρισις)

-Ὁ Ζωοποιός Σταυρός τοῦ Χριστοῦ ἀνέκαθεν δέσποζε στό Ἱερόν Βῆμα, στήν Ἁγία Τράπεζα, καί διέλαμπε ὅταν ἦταν ἀνοιχτὴ ἡ Ὠραία Πύλη, τό Καταπέτασμα – Καί περί τοῦ Συνθρόνου, καί περί τῆς Ἐγκυκλίου γιά τόν Σταυρό καί τήν θέση τοῦ Ἐσταυρωμένου Χριστοῦ στήν Ἐκκλησία τοῦ Μητροπολίτου Περιστερίου Γρηγορίου Παπαθωμᾶ

-Σκέψεις γύρω ἀπὸ τὴν ἀπομάκρυνση τοῦ Ἐσταυρωμένου ἀπὸ τοὺς χώρους τῶν ἱερῶν στὴ Μητρόπολη Περιστερίου

-Ἡ ἐξήγησις τοῦ Περιστερίου διὰ τά… παπικὰ ἑκατομμύρια!

-«Ἐγὼ εἰμὶ ὁ πρῶτος καὶ ὁ ἔσχατος καὶ ὁ ζῶν καὶ ἐγενόμην νεκρὸς καὶ ἰδοὺ ζῶν εἰμι»(Ἀποκ.1,18).

-Περί τῆς ἐπιμόνου ἀφαιρέσεως τοῦ ἐσταυρωμένου ὄπισθεν τῆς Ἁγίας Τραπέζης

-Υποδειγματική Λειτουργία Παπικού Τύπου στο Μεσολόγγι από τον Μητροπολίτη Δαμασκηνό

-Ανοικτή Επιστολή προς Επίσκοπον Γρηγόριον – Ι. Μητροπόλεως Περιστερίου Αττικής (Οι άπειρες αποχρώσεις της οικουμενιστικής αιρέσεως – φωνής)

-Δαμασκηνέ Κιαμέτη ακούς;

-Ἡ ἀν-ὀρθόδοξη κατήχηση τῆς προκλήσεως ἀπό τόν π. Εὐάγγελο Παπανικολάου

-«Ἡ ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας καί οἱ ὑπερασπιστές της»

-Κυθήρων Σεραφείμ: Θεολογική ἐπιστήριξις τῆς ὄπισθεν τῆς Ἁγίας Τραπέζης τοποθετήσεως τοῦ Ἐσταυρωμένου Χριστοῦ

-Σταύρωση, Ανάσταση ή Ανάληψη; (Σχόλιο στην αφαίρεση του Εσταυρωμένου πίσω από την Αγία Τράπεζα)

-H Πτολεμαΐδα συμπαρίσταται στο λαό του Περιστερίου! Μοιράστηκε φυλλάδιο διαμαρτυρίας στους ναούς για την αυριανή επίσκεψη του μητροπολίτη Περιστερίου στην πόλη.

-Πολεμᾶς τὸν Τίμιο Σταυρὸ, τοῦ Χριστοῦ Σημαία καὶ Τρόπαιο;

-Λέμε ΟΧΙ και δεν μπαίνουμε σε Εκκλησίες και Ιερές Μονές που ο Εσταυρωμένος δεν βρίσκεται πίσω από την Αγία Τράπεζα

-Κατατέθηκε πρωτοκολλημένο έγγραφο στην Ι. Σύνοδο με τα αιτήματα των πιστών της Μητρ. Περιστερίου.

-Κραυγή ιερής αγωνίας από άνθρωπο με ειδικές ανάγκες για τον εσταυρωμένο στην Αγία Βαρβάρα Αγρινίου

-Ἱερεῖς τῆς Μητροπόλεως Περιστερίου συνέλθετε καί ἀνανήψατε...

-Απόψεις και Κατόψεις

-Ο Μητροπολίτης Περιστερίου Γρηγόριος αφ´ότου εξελέγη έχει υπολογίσει πόσο έχει μείνει στην επαρχία του και πόσο ταξιδεύει;

-Ο ΤΙΜΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ ΕΜΠΟΔΙΟΝ ΕΙΣ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ

-Σημείο των καιρών μας οι Δεσποτάδες να ξηλώνουν.

-Ψήφισμα - Ηλεκτρονικές Υπογραφές για την Επαναφορά του Εσταυρωμένου....

-Όσα είδα στην σύναξη του Περιστερίου

-Ο μητροπολίτης Περιστερίου επείγεται για την ένωση με τους αιρετικούς, ενώ ταυτόχρονα διασπά την ενότητα του ορθοδόξου ποιμνίου.

-...''έτρεχεν''εις τον όπισθεν της Αγίας Τραπέζης επί ξύλου κρεμάμενον Σωτήρα...

-Λόγια σταράτα για τη θέση του Εσταυρωμένου Χριστού πίσω από την Αγία Τράπεζα.

-Συντονιστική επιτροπή πιστών Ι.Μ.Περιστερίου -Χαιρετισμός Επί Του Ψηφίσματος Του Γενικού Ιερατικού Συνεδρίου της Ι.Μ.Κονίτσης

-Δελτίο Τύπου και Ψήφισμα από την Συγκέντρωση Διαμαρτυρίας των πιστών της Ι.Μ.Περιστερίου κατά της απομάκρυνσης του Εσταυρωμένου απο την Αγ.Τράπεζα

-Ευχαριστίες για την συμπαράσταση στη διαμαρτυρία για την αποβολή του Εσταυρωμένου.

-Ο Γέροντας Δοσίθεος για την διαμαρτυρία υπέρ του Εσταυρωμένου στο Περιστέρι.(Ηχητικό)

-Αίτημα πιστών της Ι.Μ. Περιστερίου στη ΔΙΣ για αποκατάσταση του Εσταυρωμένου

-Έκκληση για συμπαράσταση στην διαμαρτυρία κατά της βλασφήμου αποβολής του Εσταυρωμένου Κυρίου μας και του Σταυρού Του από το Ιερό Βήμα την Κυριακή 8 Σεπτεμβρίου 2024 στις 16:30.

-Επιστολή προς τον Μητροπολίτη Περιστερίου για την απομάκρυνση του Εσταυρωμένου.

-Πρόβλεψη για μεγάλο «σεισμό» (πνευματικό) πολλών ρίχτερ στην Ι. Μ. Περιστερίου.

-Ι.Μ. Περιστερίου, Συγκέντρωση και Πορεία Ενάντια στην Απομάκρυνση του Εσταυρωμένου πίσω από την Αγία Τράπεζα όλων των ιερών ναών.

-Ως άλλος Εωσφόρος σκέφτηκε και έπραξε ο Περιστερίου

-Τελεία καὶ παύλα

-ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ (Βλέπε: Ξέφραγο Ἀμπέλι)

-Ἡ μεταρρύθμισις τοῦ Περιστερίου ὑπό τήν κρίσιν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου

-Παρατηρήσεις επί της έντυπης έκδοσης της Ιεράς Μητρόπολης Περιστερίου για τον Εσταυρωμένο

-Για ποιόν στήνει θρόνους ο Περιστερίου

-Aνοικτή επιστολή προς τον Δήμαρχο Περιστερίου

-Περὶ «μαθητευομένων μάγων»: Περιστερίου – Ζιμπάμπουε

-Ο αγώνας των ευλαβών πιστών της Μητροπόλεως Περιστερίου, οι οποίοι "δεν κάνουν αποχή"από την ομολογία κατά της αφαιρέσεως του Εσταυρωμένου. (9-6-2-024)

-Ἀνοικτή Ἐπιστολή εἰς τὸν «ΔΕΣΠΟΤΗΝ τοῦ ἐν Περιστερίῳ Δεσποτάτου»

-Περὶ τῆς ἀφαιρέσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Ἀπάντησις εἰς τὸν Πανιερώτατον Μητροπολίτην Μόρφου κ. Νεόφυτον

-«Ακριβός στα πίτουρα και φτηνός στ’ αλεύρι» ο Περιστερίου;

-Σεβ. Περιστερίου, ἐντὸς οἱ φιλοσοδομῖται ἐκτὸς ὁ Ἐσταυρωμένος;

-Ἀφαίρεση Ἐσταυρωμένου καί ἀπό τόν Ἱερό Καθεδρικό Ναό Ἀθηνῶν;

-«Πήρε φωτιά» η Ι.Μ. Περιστερίου

-Σε ποιούς ανήκουν οι Ναοί; ΔΗΜΑΡΧΟΣ απευθύνει κάλεσμα σε μουσική εκδήλωση που θα γίνει μέσα σε Ιερούς Ναούς.

-Ανοικτή Επιστολή πρώην Καλαβρύτων & Αιγιαλείας Αμβροσίου προς Περιστερίου Γρηγόριο για την απομάκρυνση του Εσταυρωμένου.

-Καλή η διαμαρτυρία για το σκάνδαλο του Μητροπολίτου, επιβάλλεται ανάλογη και έναντι του ζηλώσαντος «Μεταξάκειον» δόξαν Πατριάρχου Βαρθολομαίου

-Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ ΠΥΡΟΔΟΤΕΙ ΤΟΝ ΛΑΟΝ

-Σιωπᾶ ἡ Ἱερά Σύνοδος διά τά ἐν Περιστερίῳ!

-Σεβ. Περιστερίου, Ἀποδομητής τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως

-Ἄφαντος ὁ μητρ. Περιστερίου στὴν προκαθορισμένη συνάντηση ποὺ ὑποσχέθηκε γιὰ διάλογο μὲ τοὺς πιστοὺς

-Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος θὰ «εὐλογήση» τὴν ἔξωσιν τοῦ Ἐσταυρωμένου;

-Βλάσφημη απεικόνιση της Παναγίας από Σχολείο στο Επισκοπείο της Ι.Μ.Περιστερίου

-Διαρκής διαμαρτυρία για την αφαίρεση του Εσταυρωμένου και του Σταυρού στην Ι.Μ. Περιστερίου.

-Διαμαρτυρία του πιστού λαού της μητροπόλεως του Περιστερίου περί της επιχειρούμενης αφαιρέσεως του Εσταυρωμένου από το Άγιο Βήμα των Ιερών ναών

-Ὁ Περιστερίου σιωπᾶ διὰ τὸν Ἐσταυρωμένον

-Με «δημοκρατικό» τρόπο θα βγάλει ο Περιστερίου τον Εσταυρωμένο από το Ιερό.

-Ἡ ἄκρα ταπείνωσις τοῦ Ἐσταυρωμένου εἰς Ἱεράν Μητρόπολιν Περιστερίου – Γ΄ Μέρος( ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΤΟ – Α΄ Μέρος και ΕΔΩ ΤΟ - Β΄ Μέρος)

-Η αλλοίωση του ορθοδόξου φρονήματος και ο πνευματικός μολυσμός των πιστών (με αφορμή το συνέδριο της Ι.Μ. Περιστερίου για τη θέση του Εσταυρωμένου)

-Διατί ὁ Περιστερίου ἀφαιρεῖ τόν Τίμιον Σταυρόν;

-Η σύγχρονη ποιμαντική μέθοδος του Περιστερίου Γρηγορίου!

-Ὁ Περιστερίου συνεχιστὴς τῆς κακοδοξίας τοῦ Περγάμου

-«Ἕνα συμπόσιο ὁρόσημο γιὰ τὸν οἰκουμενισμὸ στὴν Ἑλλάδα»

-ΟΙ ΠΑΠΙΚΕΣ ΠΛΑΝΕΣ ΕΙΝΑΙ Ο «ΚΟΙΝΟΣ ΠΛΟΥΤΟΣ» ΜΕ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ; (Σχόλιο σε πρόσφατο διαχριστιανικό συμπόσιο)

-Ὁ Περιστερίου καί τό Οὐκρανικόν οἰκουμενιστικόν ἐργαστήριον

-Τι θέση λαμβάνουν οι ιερείς της Ι. Μ. Περιστερίου για το ημερολόγιο ''τσέπης''έτους 2018, της Ι. Μ. Περιστερίου;

-Σεβ. Περιστερίου Γρηγόριος: «Στην Αθήνα έχουμε τρεις Αρχιεπισκόπους»

-Ο Περιστερίου ανακήρυξε την θρησκεία της ύλης και ο π. Αθανάσιος Μυτιληναίος ομιλεί για τους οπαδούς του Κάιν.

« Ὥρα ἡμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι ».

-Όπου Θυσιαστήριον, εκεί και ο Εσταυρωμένος

-Και πάλι ο ΨευδοΟλβίας… παρουσία του Πατριάρχη ….. αλλά ουδείς γνωρίζει….

-Μοίρασε αμφίβολες «Καινές Διαθήκες» σε παιδιά του Γυμνασίου, αλλά θέλει να βγάλει τον Εσταυρωμένο από το Ιερό «για να ακολουθεί την Παράδοση»!

-Λόγος ἀπολογητικός πρός τούς διαβάλλοντας τόν Ἐσταυρωμένο στό Ἱερό Βῆμα

-Ο Εσταυρωμένος στο Ιερό Βήμα (α)

-Ο Εσταυρωμένος στο Ιερό Βήμα (β)

Ο Εσταυρωμένος στο Ιερό Βήμα (γ).

- Ο Εσταυρωμένος στο Ιερό Βήμα (δ).

- Ο Εσταυρωμένος στο Ιερό Βήμα (ε).

Τα μεγάλα της πίστεως κατορθώματα

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

            Ένα από τα πιο σημαντικά φωτογραφικά ντοκουμέντα της  Ελλαδικής εκκλησιαστικής ιστορίας κυκλοφορήθηκε πρόσφατα. Πρόκειται για την, κατά τις αρχές της δεκαετίας του 1970, φωτογράφηση των απρόσιτων και εγκαταλελειμμένων ασκηταριών σε σπηλιές  βράχων της ευρύτερης περιοχής των Μετεώρων, που χρονολογούνται από τον 14^οαιώνα, ίσως και παλαιότερα. Οι φωτογραφίες πάρθηκαν από τον τότε μοναχό της Μονής του Μεγάλου Μετεώρου και σήμερα ιερομόναχο της Μονής Σίμωνος Πέτρας του Αγίου Όρους Ιουστίνο. Αυτές, με το μείζον εκκλησιαστικό, εθνικό και ιστορικό ενδιαφέρον, κοσμούν τον τόμο, που επιμελήθηκε ο εν λόγω ιερομόναχος και έχει τίτλο «Μεγάλο Μετέωρο – Η εποχή της Αναγέννησης». Πρόκειται για έργο ζωής του προαναφερθέντος Σιμωνοπετρίτη ιερομονάχου Ιουστίνου και είναι πρόσφατη έκδοση (Ιούλιος του 2025) της Μετεωριτικής Βιβλιοθήκης.

            Ο τόμος - λεύκωμα παρουσιάζει την ιστορία της μοναστικής αδελφότητας που δημιούργησε ο αείμνηστος Γέροντας Αιμιλιανός με την ιεραποστολική του δράση από το 1961, με νέους της ευρύτερης περιοχής των Τρικάλων, αδελφότητα η οποία, από το 1968 έως το 1973, έδωσε ζωή στο Μοναστήρι του Μεγάλου Μετεώρου. Η εν λόγω αδελφότητα από το 1973 εγκαταστάθηκε στη Μονή Σιμωνόπετρας του Αγίου Όρους και στα μετόχιά της και έκτοτε συνεχίζει την εκεί εγκαταβίωσή της.

            Παράλληλα με την αναδρομή στην ιστορία της αδελφότητας που συγκρότησε ο αρχιμανδρίτης Αιμιλιανός, κατά κόσμον Αλέξανδρος Βαφείδης, το λεύκωμα παρουσιάζει με τη βοήθεια του φωτογραφικού φακού (PentaxSpotmaticIIμε ενσωματωμένο φωτόμετρο), που χειριζόταν ο ιερομόναχος Ιουστίνος, την εξερεύνηση των  διάσπαρτων στην περιοχή εγκαταλελειμμένων ασκηταριών και μονυδρίων, σε σπηλιές ψηλά ευρισκόμενες, εντός κάθετων βράχων. Αυτά χωρίς δυνατότητα πρόσβασης, με απαλειμμένα από τον χρόνο τα όποια μέσα ανάβασης, με χαμένες τις δύσβατες διαδρομές, όπου υπήρχαν, απαιτούσαν πολύ μεγάλη πίστη από όποιον ήθελε να τα εξερευνήσει. Όμως οι τότε μοναχοί του Μετεώρου αντιλήφθηκαν ότι ώφειλαν να απαθανατίσουν ό, τι υπήρχε σε αυτά, γιατί θεωρούσαν δεδομένο πως λόγω της εξαιρετικά δύσκολης προσπέλασής τους και της φθοράς από την επί αιώνες εγκατάλειψή τους θα καταστρέφονταν τα ντοκουμέντα της εκεί ζωής των σπηλαιωτών ασκητών. 

 Αν τη δεκαετία του 1970 ήταν δυσκατόρθωτο οι μοναχοί να προσεγγίσουν και να εξερευνήσουν τα απρόσιτα ασκηταριά μέσα σε σπηλιές απότομων βράχων, πιο δύσκολο ήταν να ανέβουν σε αυτά οι πρώτοι ασκητές κάτοικοί τους, να τα κατοικήσουν και να τα κοσμήσουν με τοιχογραφίες, πολλές από τις οποίες είναι εξαιρετικά αξιόλογες. Βεβαίως και οι υπόλοιπες έχουν την αξία τους, αφού είναι προϊόν της απλοϊκής αλλά θερμουργού πίστης των δημιουργών τους. Ο πόθος των τότε ασκητών να αφιερώσουν τη ζωή τους ολοκληρωτικά στον Θεό, απομονωμένοι και μακριά από την τύρβη των κατοικημένων περιοχών, τους έκανε να κατορθώσουν το  ακατόρθωτο: Να επιτύχουν να κατασκευάσουν τα ασκηταριά τους σε απρόσιτα σπήλαια και να ζουν με απόλυτη λιτότητα σε όλες τις ανάγκες του σώματός τους.

Για να ζήσουν σε αυτά οι ασκητές, για το νερό είχαν κατασκευάσει στέρνες και για φαγητό περιορίζονταν στο να παίρνουν με καλάθι τη λίγη, ξηρά συνήθως, τροφή, που τους έδιναν οι πιστοί. Αν δεν υπήρχαν τα φωτογραφικά ντοκουμέντα για τις μεθόδους αναρρίχησης και γενικά πρόσβασης που χρησιμοποίησαν οι μοναχοί την περίοδο 1972-1973 για να κατορθώσουν να φτάσουν και να εξερευνήσουν αυτά τα ασκηταριά θα ήταν δύσκολο να εξηγηθεί πώς ανέβηκαν στους βράχους  οι ασκητές λ.χ. τον 14^οαιώνα, πώς τα κατασκεύασαν και πώς ζούσαν…     Όπως γράφεται στο λεύκωμα οι σύγχρονοι μοναχοί δεν είχαν καμία απολύτως εμπειρία στην αναρρίχηση. Μετά από μελέτη των δεδομένων οδηγήθηκαν στη χρήση μεθόδων με τα πιο απλά μέσα που υπήρχαν στη διάθεσή τους, με αποτέλεσμα να μην απέχουν οι τρόποι αναρρίχησής τους από εκείνους που χρησιμοποιούσαν οι παλαιοί ασκητές.

Μετά τα περίπου 50 χρόνια που έχουν περάσει οι μοναχοί ασκητές αναπολούν τις αναρριχήσεις, τις αιωρήσεις, τα ανεβάσματα με μεγάλου ύψους ξύλινες σκάλες, τη χρήση ανεμόσκαλων και τριχιών, το δρασκέλισμα  βαθέων βαράθρων και το σκαρφάλωμα με τα ακροδάκτυλα των χεριών και των ποδιών στους απόκρημνους βράχους και διαπιστώνουν το εύλογο: τους κινδύνους για τη ζωή τους που ελλόχευαν λόγω της απειρίας τους και της έλλειψης των κατάλληλων μέσων. Όμως, όπως οι ίδιοι προσθέτουν, «αισθάνονταν την προστασία και την ευλογία των Μετεωριτών αγίων και των από αιώνων ασκητών και πατέρων, που αγωνίστηκαν πνευματικά και εκοιμήθησαν εν Κυρίω σε αυτά τα σπήλαια».

            Αν ο αναγνώστης δεν δει τις φωτογραφίες του λευκώματος δεν μπορεί να αντιληφθεί το θαύμα που επιτελέστηκε εκεί, τόσο κατά την δημιουργία των ασκηταριών της περιοχής των Μετεώρων και την διαβίωση εκεί μοναχών, όσο και κατά την εξερεύνησή τους. Αν τις δει ασφαλώς θα εντυπωσιαστεί από την πραγματοποίηση του λογικά αδυνάτου,  και θα παραδεχθεί πως είναι «Μεγάλα τα της Πίστεως κατορθώματα».-

Την ημέρα της Κοίμησης της Θεοτόκου στα Περιβόλια Χανίων ο παπάς μετά την Θεία Λειτουργία ανακατεύει και σερβίρει με την κουτάλα τα πιλάφια και τα κρέατα. Ημέρα Παρασκευή. Ούτε νηστείες ούτε τίποτα.

 Με την ιερατκή στολή που έδωσε τον Χριστό στους ανθρώπους, αμέσως μετά τους δίνει και τα πιλάφια. Εκεί στην Κρήτη τα ‘χετε κανει όλα ίσιωμα.

 FACEBOOK

ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ

ΑΓΙΟΣ ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΕΚ ΣΑΜΑΡΙΝΗΣ

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού

      Οι χιλιάδες Νεομάρτυρες στα μαύρα χρόνια της τουρκοκρατίας υπήρξαν ταυτόχρονα και Εθνομάρτυρες, διότι για τον Έλληνα Ορθόδοξο, πίστη και Πατρίδα δεν χωρίζονται. Μαρτύρησαν, για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία. Ένας από τους ηρωικότερους Νεομάρτυρες και Εθνομάρτυρες υπήρξε και ο άγιος Νεομάρτυρας Δημήτριος από τη Σαμαρίνα.

      Γεννήθηκε περί τα τέλη του 18ου αιώνα στα ορεινά χωριά της Σαμαρίνας, των Γρεβενών, όπου η δουλεία των τυράννων Οθωμανών ήταν κάπως περιορισμένη, λόγω του απρόσιτου των εδαφών. Γι’ αυτό και στα μέρη εκείνα είχε αναπτυχθεί ιδιαίτερα η ιδέα της επανάστασης και της απελευθέρωσης από την απάνθρωπη τουρκική δουλεία και είχαν αναπτυχθεί επαναστατικές κινήσεις.

      Δεν γνωρίζουμε πολλά για την καταγωγή του και την παιδική του ηλικία. Ό, τι γνωρίζουμε το οφείλουμε στον Γάλλο πρόξενο στα Ιωάννινα, περιηγητή και φιλέλληνα François Pouqueville(Πουκεβίλ), ο οποίος είχε γνωρίσει το Δημήτριο στη Σαμαρίνα και έζησε τους κατοπινούς βασανισμούς του και τον μαρτυρικό του θάνατο. Εικάζουμε να γεννήθηκε και να ανατράφηκε από ευσεβείς γονείς, οι οποίοι του ενέπνευσαν την πίστη στο Χριστό, ως το μόνο σωτήρα και λυτρωτή του κόσμου. Φαίνεται πως του ενέπνευσαν επίσης και καλλιέργησαν στην ψυχή του την υπέρτατη ιδέα της ελευθερίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, την οποία καταπατούσαν βάναυσα οι αλλόθρησκοι και βάρβαροι τύραννοι.

      Από μικρό παιδί θαύμαζε τους μοναχούς και είχε τον πόθο να ακολουθήσει τον μοναχικό βίο. Μεγάλη επίδραση είχε σ’ αυτόν ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός (1714-1779), ο οποίος είχε περιοδεύσει πολλές φορές στα χωριά της Σαμαρίνας. Μάλιστα ο Δημήτριος τον ακολουθούσε και έγινε μαθητής του.  Έτσι όταν ενηλικιώθηκε  πήρε την απόφαση να γίνει μοναχός. Εκάρη στην παλαιά Ιερά Μονή της Αγίας Παρασκευής Σαμαρίνας, η οποία λειτούργησε ως το1921.

       Την εποχή που ο Δημήτριος μόναζε στη Μονή της μετανοίας του, στα γύρω ψηλά και δυσπρόσιτα βουνά είχαν αναπτυχθεί σημαντικά τάγματα αρματολών και κλεφτών, τα οποία πολεμούσαν και κατάφερναν καίρια πλήγματα στους τούρκους. Ο Δημήτριος, αν και μοναχός, συντάχτηκε μαζί τους, συμμετέχοντας στις επιχειρήσεις εναντίον των τυράννων και τους βοηθώντας τους ποικιλότροπα. Ας μη λησμονούμε πως τα μοναστήρια μας στους δύσκολους χρόνους της δουλείας ήταν εστίες, όπου εύρισκαν καταφύγιο οι κατατρεγμένοι Έλληνες και τροφοδοτούνταν οι επαναστάσεις.

       Στα 1808 ο διαβόητος για την σκληρότητά του Αλή Πασάς των Ιωαννίνων, στη δικαιοδοσία του οποίου ήταν και η περιοχή της Σαμαρίνας, κατέπνιξε την αποτυχημένη επανάσταση του ηρωικού κληρικού Ευθυμίου Βλαχάβα (Παπαβλαχάβα) στη Θεσσαλία και είχε ενσπείρει το φόβο και την τρομοκρατία στους υπόδουλους ραγιάδες. Μετά από αυτό ο Δημήτριος πήρε την απόφαση να μιμηθεί τον δάσκαλό του άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, να βγει από το μοναστήρι, να κηρύξει το λόγο του Θεού και να στηρίξει τους φοβισμένους Έλληνες.

      Γύριζε λοιπόν στα χωριά και κήρυττε με πάθος την ορθόδοξη πίστη. Επικεντρωνόταν του κήρυγμά του στη Βασιλεία του Θεού, θέλοντας  έτσι να εμψυχώσει τους υπόδουλους ραγιάδες, δίνοντας τους την ελπίδα της μελλοντικής απελευθέρωσης από τα δεινά αυτής της ζωής. Με το κήρυγμά του αυτό άφηνε υπονοούμενα για την μελλοντική απελευθέρωσή τους από τους δυνάστες Οθωμανούς. Αλλά όμως δεν άργησε να γίνει γνωστή η δράση του μοναχού Δημητρίου. Κάποιοι, νόμισαν πως, όταν εκείνος μιλούσε για Βασιλεία του Θεού, εννοούσε μια εγκοσμίου τύπου θεοκρατία. Γι’ αυτό πήγαν στον Αλή Πασά και τον

συκοφάντησαν ότι ξεσηκώνει τους Έλληνες για επανάσταση. Έτσι έστειλαν απόσπασμα, τον συνέλαβαν και τον έστειλαν στα Ιωάννινα. 

      Τον παρουσίασαν στον θηριώδη Αλή, ο οποίος τον ανέκρινε προσωπικά, ζητώντας του να του αποκαλύψει τους συνεργάτες του επαναστάτες. Να του αποκαλύψει τους αρχιερείς και τους ιερείς της περιοχής, οι οποίοι υποτίθεται ότι υποστήριζαν τον Παπαβλαχάβα και τις επαναστατικές κινήσεις. Του ζητούσε επίσης να του γνωρίσει τις διασυνδέσεις του επαναστατικού κινήματος του Παπαβλαχάβα με τη Ρωσία. Ο Δημήτριος αρνήθηκε να απαντήσει, επικαλούμενος συνεχώς το όνομα του Χριστού, τον Οποίο παρακαλούσε να τον βοηθήσει στη δύσκολη αυτή περίσταση. Να αντέξει τα μαρτύρια και τους πόνους που θα ακολουθούσαν.

     Τον διέταξε ο τύραννος να αφαιρέσει την εικόνα της Παναγίας που φορούσε στο στήθος του, αλλά εκείνος αρνήθηκε. Τότε εκείνος έγινε έξαλλος από το θυμό του και τον παρέδωσε στους δημίους για να υποστεί τους πιο φρικτούς βασανισμούς, ελπίζοντας ότι με τους αβάστακτους πόνους θα έκαμπτε το φρόνημα του Μάρτυρα. Μάλιστα του είπε: «Να δούμε τώρα θα σε σώσει η Παναγία σου»!

      Του αφαίρεσαν την εικόνα από το στήθος και τον έφτυσαν στο πρόσωπο. Αφού τον ξυλοκόπησαν, έσκισαν καλάμια και έκαμαν ακίδες, τις οποίες έμπηξαν σε στα νύχια των χεριών και των ποδιών του. Μετά πήραν μια σιδερένια μέγγενη και του έσφιγγαν το κεφάλι. Εκείνος υπέμεινε με πρωτοφανή ηρωισμό και καρτερία τα βασανιστήρια, χωρίς να βογκάει, παρά μόνο να ψελλίζει το όνομα του Χριστού και της Παναγίας. Τότε, κατά τρόπο ανεξήγητο έσπασε η μέγγενη! Μετά τον έριξαν στη φυλακή.

         Την επομένη άναψαν φωτιά και τον κρέμασαν ανάποδα καίγοντάς του τα μαλλιά, τα γένια και το δέρμα του κεφαλιού του. Αλλά επειδή δεν ήθελαν να πεθάνει γρήγορα, για να απολαύσουν περισσότερα βασανιστήριά του και ελπίζοντας ότι θα μιλούσε για τους υποτιθέμενους συνεργάτες του, τον ξάπλωσαν στο χώμα, έβαλαν μια σανίδα στο στήθος του και άρχισαν να χοροπηδούν επάνω, σπάζοντάς του τα κόκκαλα.

       Βλέποντας οι δήμιοι ότι ακόμα αντέχει, πήγαν στον Αλή Πασά, να πάρουν εντολή πως θα τον ξεκάμουν. Εκείνος μηχανεύτηκε άλλο τρόπο να πεθάνει αργά και βασανιστικά. Να τον δέσουν σε έναν στύλο και να τον κτίσουν μέσα σε τοίχο, αφήνοντας μόνο το κεφάλι έξω, για να παραταθεί το μαρτύριό του. Μάλιστα του έδιναν ελάχιστη τροφή για να παρατείνεται η ζωή του και μαζί το αφόρητο μαρτύριό του. Ο Μάρτυρας άντεξε δέκα ημέρες, χωρίς να βγάλει κραυγή πόνου, προσευχόμενος στο Θεό να αντέξει ως το τέλος.

      Τη δέκατη μέρα παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο. Τα τελευταία του λόγια ήταν: «Επίστρεψον, ψυχή μου, εις την ανάπαυσίν σου, ότι ο Κύριος ευηργέτησέ σε»! Ήταν 18 Αυγούστου 1808.

      Αλλά όμως ένας μουσουλμάνος, βλέποντας τον ηρωισμό και τη γενναιότητα του Δημητρίου, πίστεψε στο Χριστό και βαπτίστηκε, παίρνοντας το όνομα Γεώργιος. Για να αποφύγει την μήνη των τούρκων, κατέφυγε στο Αγρίνιο. Αλλά άνθρωποι του Αλή Πασά τον εντόπισαν, τον συνέλαβαν, τον υπέβαλαν σε βασανιστήρια και χωρίς να δειλιάσει και να αρνηθεί το Χριστό, αξιώθηκε και εκείνος του μαρτυρικού θανάτου. Μάλιστα όπως μαρτυρεί ο Πουκεβίλ ήταν τόσο φρικτά τα βασανιστήρια, που δεν μπόρεσε να τα περιγράψει! Ο Νεομάρτυς Γεώργιο είναι ένας από τους πολλούς Νεομάρτυρες που έχουν τον χαρακτηρισμό «εξ Αγαρηνών»!  

     Η μνήμη του Νεομάρτυρα Δημητρίου εορτάζεται στις 18 Αυγούστου. Ο μεγάλος εθνικός μας ποιητής Αριστοτέλης Βαλαωρίτης αφιέρωσε στον ηρωικό π. Ευθύμιο Βλαχάβα και στον Νεομάρτυρα Δημήτριο το περίφημο επικό ποίημα: «Τα μνημόσυνα». Ο δε Πουκεβίλ σημείωσε τα εξής για τον μαρτυρικό θάνατο του Νεομάρτυρα Δημητρίου: «Το μαρτύριο και η επανάσταση του Βλαχάβα προετοίμαζαν τον θρίαμβο ενός ασθενικού θνητού, που είχε ως μόνα όπλα την προσευχή και την πραότητα. Ενός από τους λειτουργούς του Χριστού που έχουν προορισμό να στηρίζουν τους δειλούς στις τρικυμίες του κόσμου και των οποίων το αίμα ανακατεμένο με το αίμα του πολεμιστή ξανάφερε με το μαρτύριο την τιμή του χριστιανικού ονόματος στην πρώτη αίγλη. Ο μοναχός Δημήτριος από τη Σαμαρίνα».

ή «από τους κάκτους προς τα αστέρια»

ΚΑΡΛΟΣ ΚΑΣΤΑΝΕΝΤΑ

Владимир Гаков

    Για εκατομμύρια μη ειδικούς, ο Κάρλος Καστανέντα (Carlos César Salvador Arana Castañeda) παρέμεινε ο συγγραφέας συναρπαστικών βιβλίων και για πολλούς από αυτούς έγινε Δάσκαλος που τους έδειξε τον δρόμο προς μια άλλη πραγματικότητα. Η ακριβής ημερομηνία γέννησής του και οι συνθήκες της ζωής του παραμένουν θέμα συζητήσεων μέχρι σήμερα. Ακόμη και οι πληροφορίες για τον θάνατό του αναφέρθηκαν στις εφημερίδες με επιφυλάξεις τύπου «αναφέρεται ότι…». Απέφευγε να εμφανίζεται δημοσίως, και μετά από αυτόν δεν διασώθηκαν φωτογραφίες ή ηχογραφήσεις. Από έναν τέτοιο άνθρωπο μπορεί να περιμένει κανείς τα πάντα, ακόμα και σκηνοθετημένο θάνατο.

Αξιόπιστες πληροφορίες

Ανάμεσα σε όσα έχουν συσσωρευτεί γύρω από το όνομα του Καστανέντα τα τελευταία τριάντα χρόνια, λίγα έχουν νόημα και λογική βάση. Σε κάθε περίπτωση, εντοπίζονται βιογραφικά στοιχεία για τα οποία υπάρχει σχετική συμφωνία μεταξύ των ειδικών – αν και ο ίδιος ποτέ δεν επιβεβαίωσε ή διέψευσε δημοσίως αυτές τις πληροφορίες. Παρ’ όλα αυτά, δεν πρέπει να τους εμπιστευόμαστε απόλυτα, καθώς αυτό ισχύει για σχεδόν όλους τους ιδρυτές αιρέσεων, και ο Καστανέντα δεν αποτελεί εξαίρεση.

Ο Κάρλος Σέζαρ Αράνα Καστανέντα φέρεται να γεννήθηκε το 1925, στις 25 Δεκεμβρίου, Χριστούγεννα, στην αρχαία πόλη Καγιαμάρκα στο Περού, στις πλαγιές των Άνδεων. Αυτή η ημερομηνία αναφέρεται στην κάρτα μετανάστευσής του. Σύμφωνα με άλλη εκδοχή (π.χ. στο αξιόπιστο λεξικό Contemporary Authors), ο προφήτης ήρθε στον κόσμο στις 25 Δεκεμβρίου 1931 στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας.

Μετά την αποφοίτησή του από το Κολλέγιο της Παναγίας της Γουαδελούπης, ο Καστανέντα εισήχθη στην Εθνική Σχολή Καλών Τεχνών. Το 1948 η οικογένειά του μετακόμισε στην πρωτεύουσα του Περού, τη Λίμα, όπου ο πατέρας του άνοιξε ένα κοσμηματοπωλείο. Έναν χρόνο αργότερα, ο Καστανέντα μετακόμισε στις ΗΠΑ — αρχικά στο Σαν Φρανσίσκο και αργότερα στο Λος Άντζελες, όπου γράφτηκε σε κολέγιο στη σχολή λογοτεχνίας και δημοσιογραφίας. Στον ελεύθερο χρόνο του, ο μελλοντικός Δάσκαλος δούλευε ως ταξιτζής, πουλούσε αλκοόλ σε κατάστημα, έγραφε ποιήματα και ασχολούνταν με τη ζωγραφική.

Στη συνέχεια σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Λος Άντζελες (UCLA) και αποφοίτησε το 1962 με πτυχίο ανθρωπολόγου. Το 1968, το πανεπιστημιακό εκδοτικό τυπογραφείο δημοσίευσε τη διατριβή του ως βιβλίο με τίτλο «Η Διδασκαλία του Δον Χουάν: Ο Δρόμος της Γνώσης των Ινδιάνων Γιακί», που έγινε αμέσως μπεστ σέλερ. Τον επόμενο χρόνο, ο εκδοτικός οίκος Ballantine Books πούλησε σχεδόν μισό εκατομμύριο αντίτυπα του βιβλίου σε μαλακό εξώφυλλο — ένα ασύλληπτο ρεκόρ, αν λάβει κανείς υπόψη ότι το έργο ενός άγνωστου τότε συγγραφέα πωλούνταν στα τμήματα «επιστημονικής λογοτεχνίας» των βιβλιοπωλείων.

Μετά από αυτή την επιτυχία, οι μεγάλοι εκδότες των ΗΠΑ δεν θα μπορούσαν να αγνοήσουν το νέο συγγραφέα. Ωστόσο, ο ίδιος αρνήθηκε κατηγορηματικά να μπει στο συνηθισμένο προφίλ του λογοτεχνικού αστέρα: απαγόρευσε τη δημοσίευση φωτογραφιών του, αρνήθηκε συνεντεύξεις και άλλες διαφημιστικές εκδηλώσεις. Όλες τις υποθέσεις του χειρίζονταν κάποιοι λογοτεχνικοί πράκτορες που δεν τον είχαν δει ποτέ από κοντά και επικοινωνούσαν μόνο τηλεφωνικά μαζί του. Για αυτόν τον λόγο, πολλοί συνέκριναν τον νεοεισερχόμενο με άλλους μεγάλους ερημίτες της αμερικανικής λογοτεχνίας — τον Τζέρομ Σάλιντζερ και τον Τόμας Πίντσον (του οποίου οι φωτογραφίες επίσης δεν είναι γνωστές στο κοινό). Ωστόσο, αυτή η τόσο προκλητικά «αντιαμερικανική» συμπεριφορά του συγγραφέα μόνο αύξανε το ενδιαφέρον γύρω από το όνομά του και, κατά συνέπεια, τις πωλήσεις των βιβλίων του.

Το 1971, ο κορυφαίος εκδοτικός οίκος της Νέας Υόρκης Simon & Schuster κυκλοφόρησε το δεύτερο έργο του Καστανέντα, με τίτλο «Η Αποχωρισμένη Πραγματικότητα», ενώ έναν χρόνο αργότερα εκδόθηκε το «Ταξίδι στο Ικστλάν». Ακολούθησαν και άλλα βιβλία του συγγραφέα: «Παραμύθια της Δύναμης» (1974), «Το Δεύτερο Κύκλο της Δύναμης» (1977), «Το Δώρο του Αετού» (1981), «Η Εσωτερική Φωτιά» (1984), «Η Δύναμη της Σιωπής» (1987) και «Η Τέχνη των Ονείρων» (1993). Το τελευταίο βιβλίο του Καστανέντα, «Ο Τροχός του Χρόνου: οι σαμάνοι της αρχαίας Μεξικού, οι αντιλήψεις τους για τη ζωή, το θάνατο και το Σύμπαν» (1998), εκδόθηκε μεταθανάτια.

Ο ίδιος ο Καστανέντα ισχυριζόταν πως τη δεκαετία του ’60 είχε γράψει κι ένα ακόμα έργο, με τίτλο «Το Ραγισμένο Σχίσμα ανάμεσα στους Κόσμους», αλλά φέρεται να ξέχασε το χειρόγραφο σε έναν κινηματογράφο και δεν το ανακατασκεύασε από μνήμης. Τουλάχιστον, αυτή η πληροφορία προέρχεται από τον Αμερικανό δημοσιογράφο Κιθ Τόμσον, που, κατόπιν παραγγελίας του περιοδικού Newsweek, πήρε μια σπάνια και εντυπωσιακή (με δεδομένη την πολυετή άρνηση του Καστανέντα να έχει επαφές με τα μέσα ενημέρωσης) συνέντευξη από τον συγγραφέα. Ωστόσο, το περιοδικό θεώρησε το υλικό μη σοβαρό, και τελικά η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο πιο ανεπίσημο New Age Journal, στο τεύχος Μαρτίου-Απριλίου 1994.

Οι ελάχιστες πληροφορίες για έναν από τους πιο δημοφιλείς συγγραφείς των τελευταίων δεκαετιών περιλαμβάνουν επίσης ένα ακόμα γεγονός: στη νεότητα του, ο Καστανέντα παντρεύτηκε τη Μάργκαρετ Ράνιαν, από την οποία απέκτησε έναν γιο, αλλά χώρισαν και αργότερα δεν διατήρησε καμία σχέση με την πρώην οικογένειά του.

Η άλλη όψη

Τα βιβλία του Καστανέντα, που εκδόθηκαν σε 17 γλώσσες παγκοσμίως με συνολικές πωλήσεις δεκάδων εκατομμυρίων αντιτύπων, καθόρισαν σε μεγάλο βαθμό την εμφάνιση του πολύχρωμου κινήματος (που δικαίως ονομάζεται και νέο μυστικιστικό κίνημα) στη δυτική αντεργκράουντ κουλτούρα των τελευταίων δεκαετιών – το New Age. Τουλάχιστον οι εκδότες, που στην αρχή κατέτασσαν τα έργα του Καστανέντα στην κατηγορία «επιστημονική λογοτεχνία», σύντομα κατάλαβαν τι συνέβαινε: μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’80 τα βιβλία του συγγραφέα μεταφέρθηκαν ομαλά σε άλλα τμήματα των βιβλιοπωλείων – με θέματα όπως «αποκρυφισμός», «μυστικισμός» και τα παρόμοια.

Τα έργα του Καστανέντα χαρακτηρίστηκαν και ως ποπ φιλοσοφία. Η δεκαετία του ’70, όταν οι Αμερικανοί αγόραζαν μαζικά το πρώτο του βιβλίο, ήταν μια περίοδος ρήξης της κοινωνικής συνείδησης. Τότε, σχεδόν κάθε σημαντικό γεγονός γινόταν αμέσως στοιχείο της ποπ κουλτούρας, και δεν υπήρχε έλλειψη τέτοιων γεγονότων. Η πτήση των αστροναυτών στη Σελήνη, τα πανεπιστήμια που καταλήφθηκαν από φοιτητές διαμαρτυρόμενους για τον πόλεμο του Βιετνάμ, οι δολοφονίες του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και του Ρόμπερτ Κένεντι… Επιπλέον, το πολιτιστικό πεδίο είχε ήδη γεμίσει με σημαντικά έργα όπως «2001: Οδύσσεια του Διαστήματος», «Ο Κίτρινος Υποβρύχιος» και «Εκατό Χρόνια Μοναξιά».

Τι ήταν όμως αυτό που εντυπωσίασε εκατομμύρια αναγνωστών από έναν επιστήμονα-ανθρωπολόγο του UCLA; Το λεπτομερές περιγραφικό ύφος με το οποίο αφηγήθηκε πώς έμαθε από τον Δον Χουάν Ματούς, έναν γέρο μάγο της φυλής Γιακί, ο οποίος φέρεται να μύησε τον Καστανέντα στα μυστικά μιας άλλης, «αποχωρισμένης» πραγματικότητας.

Ο Καστανέντα αφηγήθηκε ότι συνάντησε για πρώτη φορά τον μέλλοντα μέντορά του το 1960, σε στάση λεωφορείου στην πόλη Νογκάλες, στα σύνορα της Αριζόνα με το Μεξικό. Εκεί ο φοιτητής του UCLA πήγε για τις λεγόμενες επιτόπιες έρευνες – να μελετήσει τη ζωή των ιθαγενών της Βόρειας Αμερικής. Ιδιαίτερα τον ενδιέφερε ο αγαπημένος τους πεγιότ – ο κάκτος λοφοφόρα, που λαμβάνεται εσωτερικά για τις θεραπευτικές και παραισθησιογόνες του ιδιότητες. Οι φίλοι του του συνέστησαν να μιλήσει με τον Δον Χουάν – τον κύριο ειδικό στην περιοχή σε «μαγικές» τελετές με κάκτους.

Ως αποτέλεσμα, ο Καστανέντα παρέμεινε για πάνω από δέκα χρόνια στην έρημο Σονόρα, στο βόρειο Μεξικό, έχοντας γίνει μαθητής ενός αρχαίου μυστικιστικού cult. Κατά τα χρόνια αυτά, ο Δον Χουάν φέρεται να τον δίδαξε πώς με τη βοήθεια κάκτων (αργότερα προστέθηκαν και μανιτάρια με παρόμοιες ιδιότητες) μπορεί κανείς να ταξιδεύει σε άλλη πραγματικότητα, να υπερβαίνει τον χώρο και τον χρόνο, να συνομιλεί με ζώα, να μεταμορφώνεται σε αετό και να πραγματοποιεί άλλα θαύματα, που έχουν επανειλημμένα περιγραφεί από ειδικούς στον σαμανισμό.

Ο Δον Χουάν εξηγούσε ότι αυτό που παραδοσιακά αντιλαμβανόμαστε ως την περιβάλλουσα πραγματικότητα είναι στην ουσία μόνο ένας τρόπος αντίληψης που μας έχει επιβληθεί. Η αληθινή πραγματικότητα — και όχι μόνο μία, αλλά όλες μαζί — μπορεί να προσεγγιστεί μέσω μιας μαγικής τεχνικής που απαιτεί από τον μαθητή αυστηρή πειθαρχία, συγκέντρωση του νου και ακριβή γνώση των τελετουργικών κινήσεων. Ο μάγος μπορεί να «βλέπει» την ενέργεια που διαχέεται στον κόσμο και να τη χρησιμοποιεί προς όφελός του, όμως «για να ταξιδέψεις στο Άγνωστο, όπως μπορούν οι μάγοι, χρειάζεται απεριόριστος ρεαλισμός και μέτρο, καθώς και σιδερένια αντοχή». Η τελευταία αυτή απαίτηση συνδέεται ειδικά με τις ιδιότητες των παραισθησιογόνων ουσιών φυτικής προέλευσης, που από παλιά βοηθούσαν τους ινδιάνους σαμάνους να πραγματοποιούν ταξίδια πέρα από την «παρούσα» πραγματικότητα.

Ο Δον Χουάν ονόμαζε το μονοπάτι της γνώσης του «το μονοπάτι του πολεμιστή» (εντελώς όπως ο κώδικας των Ιαπώνων σαμουράι — μπουσίδο). Με άλλα λόγια, η επίγεια ζωή του «πολεμιστή» αφιερώνεται ολοκληρωτικά στην κατανόηση όλων των πραγματικοτήτων που τον περιβάλλουν — αντί για εκείνη τη μοναδική που βιώνουν οι περισσότεροι «μη-πολεμιστές». Όταν έρθει η ώρα, ο «πολεμιστής» δεν πεθαίνει, απλώς ξεκινά την τελευταία του αποστολή, αποκτώντας πλήρη ελευθερία.

Οι σκεπτικιστές έχουν εκφράσει πολλές φορές αμφιβολίες για την πραγματικότητα του Δον Χουάν και, ακόμα περισσότερο, για την μυστικιστική εμπειρία του μαθητή του, ωστόσο ο Καστανέντα παρέμεινε αμετάκλητος: όλα όσα περιέγραψε συνέβησαν πραγματικά. «Αυτό δεν είναι συλλογή φανταστικών ιστοριών», έγραφε στον πρόλογο του βιβλίου «Ο Δρόμος του Αετού». «Απλώς αυτά που βίωσα είναι ξένα στην πλειοψηφία, γι’ αυτό και μοιάζουν σαν κάτι μη πραγματικό».

Για μανιτάρια και κάκτους

Γενικά, από την οπτική ενός ειδικού στις μυθολογίες και στις πρωτόγονες θρησκείες, η διδασκαλία του Δον Χουάν δεν αποτελεί κάποια αποκάλυψη. Η αποκάλυψη ήταν κάτι άλλο — η έντονη λογοτεχνική παρουσίαση αυτής της διδασκαλίας. Και πρέπει να σημειωθεί ότι η αμερικανική αγορά βιβλίου την υποδέχτηκε την πιο κατάλληλη στιγμή.

Η εμπειρία της κατανόησης μιας άλλης πραγματικότητας μέσω ναρκωτικών παραισθησιογόνων είχε ήδη παρουσιαστεί στη λογοτεχνία του 20ού αιώνα προτού ακόμα ο Καστανέντα τη φέρει στο προσκήνιο. Στα τέλη της δεκαετίας του ’50, ο Άλντους Χάξλεϊ, Άγγλος συγγραφέας που είχε μετακομίσει στην Καλιφόρνια, πειραματιζόταν με μεσκαλίνη — την ουσία που χαρίζει τις μαγικές ιδιότητες στον κάκτο λοφοφόρα πεγιότ — και LSD. Το βιβλίο του «Οι Πύλες της Αντίληψης» (1954) έγινε ένα από τα αγαπημένα βιβλία της «αντεργκράουντ» νεολαίας. Παρ’ όλα αυτά, ο Χάξλεϊ είναι περισσότερο γνωστός ως ο συγγραφέας της κλασικής δυστοπίας «Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος», και ο λόγος που δοκίμαζε αυτές τις ουσίες ήταν πολύ πρακτικός και θλιβερός: ο συγγραφέας πέθαινε από καρκίνο.

Άλλος ένας δημιουργός της ναρκωτικής επανάστασης της δεκαετίας του ’60 ήταν ο Τίμοθι Λίρι, καθηγητής ψυχολογίας στο Χάρβαρντ. Σε αντίθεση με τον Χάξλεϊ, ο Λίρι διεύρυνε τη συνείδηση από καθαρή επιστημονική περιέργεια: πίστευε πως τα ψυχεδελικά φάρμακα θα μπορούσαν να μεταμορφώσουν κατάλληλα την ανθρώπινη ψυχή — και ακόμα να βάλουν τέλος στους πολέμους. Αργότερα, πήρε μαζί του σε «ταξίδια με μανιτάρια» εμβληματικές μορφές της νεολαίας εκείνης της εποχής, όπως τον Ουίλιαμ Μπάροουζ και τον Τζακ Κέρουακ. Ο ίδιος, αφού πέρασε στο LSD και έγινε γκουρού της γενιάς των «παιδιών των λουλουδιών», απολύθηκε από το πανεπιστήμιο και βρέθηκε υπό παρακολούθηση από το FBI (τα τελευταία χρόνια της ζωής του έγινε ένθερμος υποστηρικτής του κυβερνοπάνκ και του Διαδικτύου). Παρεμπιπτόντως, ο Λίρι ισχυριζόταν πως το 1963 γνώρισε τον Καστανέντα, αλλά αρνήθηκε την πρότασή του να γίνει μαθητής του.

Στα τέλη της δεκαετίας του ’60, τα ναρκωτικά, συμπεριλαμβανομένων και των συνθετικών, είχαν εξαπλωθεί τόσο πολύ στον φοιτητικό χώρο της Αμερικής, που οι αρχές αρκετών πολιτειών ανησύχησαν και απαγόρευσαν τα «διαστέλλοντα τη συνείδηση» φάρμακα. Όμως η ναρκωτική επανάσταση δεν ήταν πλέον αναστρέψιμη.

Η γενιά που είχε «κολλήσει» στα ναρκωτικά χρειαζόταν νέα φανάρια. Έτσι, ο Κάρλος Καστανέντα βρέθηκε στο σωστό μέρος την κατάλληλη στιγμή — μαζί με τον λαϊκό θεραπευτή του, Δον Χουάν, που βασιζόταν αποκλειστικά σε φυσικά μέσα: κάκτους, μανιτάρια και το φυτό jimson weed.

Παρεμπιπτόντως, για τη Ρωσία. Οι πρώτες μεταφράσεις του Καστανέντα εμφανίστηκαν εδώ στα τέλη της δεκαετίας του ’70. «Η Ρωσία», έγραφε το 1998 το «Ρώσικο Περιοδικό», «Αφαιρέσαμε από τον Καστανέντα την Αμερική των ‘60s, προσθέσαμε τον Ρέριχ και τη Μπλαβάτσκι και, χωρίς να ρωτήσουμε τον ίδιο τον συγγραφέα, φαίνεται πως εντάξαμε τον Καστανέντα στην αναζήτηση της ρωσικής ιδέας». Ο μεγάλος γνώστης της ειδικής «μανιταροθεματικής» λογοτεχνίας, Βίκτορ Πελέβιν, συνδέει τον ενθουσιασμό των πρώτων σοβιετικών αναγνωστών του Καστανέντα με το φαινόμενο του «απαγορευμένου καρπού»: «Αυτός ο ενθουσιασμός είναι κατανοητός — πολλοί από εμάς θυμόμαστε τι σήμαινε να διαβάζεις αντίγραφα του Καστανέντα στο Μόσχα, διακοσμημένα με πορτρέτα μαύρων μάγων από το Πολιτικό Γραφείο, ή να αγοράζεις χονδρικές ποσότητες του διακοσμητικού κάκτου Lophophora Williamsii από εξαγριωμένους κακτοκαλλιεργητές στην Πτητική Αγορά, κάτω από το ύποπτο και ανήσυχο βλέμμα ενός αστυνομικού».

Στην επιτυχία των έργων του Καστανέντα συνέβαλε και το γεγονός ότι οι σαμανικές αποκαλύψεις παρουσιάζονται υπό το πρίσμα της εθνογραφίας. Αυτή η σοβαρή επιστήμη, που ασχολούνταν κυρίως με τη μελέτη της ζωής πρωτόγονων λαών, μετατράπηκε στα τέλη των ‘60s και αρχές ‘70s στην Αμερική σε αντικείμενο καθολικού ενθουσιασμού. Πρέπει να σημειωθεί ότι τα βιβλία του Καστανέντα είναι γραμμένα με αρκετά απλή γλώσσα (ώστε να μη περιορίζουν το αναγνωστικό κοινό) — είναι τόσο διανοητικά όσο χρειάζεται, ώστε ο αναγνώστης να μπορεί εύκολα να «παριστάνει» τον διανοούμενο.

Οι ανθρωπολόγοι και εθνολόγοι πάντα αντιμετώπιζαν το έργο του «κολλημένου με την κάκτινη βελόνα» συναδέλφου τους με επιφύλαξη (ενώ οι οπαδοί του Καστανέντα κατηγορούσαν την ακαδημαϊκή κοινότητα για ζήλια απέναντι στη λογοτεχνική του φήμη). Τον θεωρούσαν, στην καλύτερη περίπτωση, ανεπαρκή λογοτέχνη που επιδίωκε το εμπορικό του όφελος, και στη χειρότερη, απατεώνα που επινόησε όλες τις συναντήσεις του με τον Δον Χουάν.

Οι ειδικοί βρήκαν δεκάδες λάθη και υπερβολές στα βιβλία του Καστανέντα. Οι εθνολόγοι επισήμαιναν ότι μπέρδεψε τη φιλοσοφία και τις μαγικές τελετές των φυλών Γιακι και Ουίτσολ· οι βοτανολόγοι και μυκητολόγοι παρατήρησαν πως οι μαγικοί κάκτοι και μανιτάρια δεν φύονται στο βόρειο Μεξικό (μετά από αυτό, ο Καστανέντα συνετά μετέφερε την πλοκή στο νότιο, ορεινό κράτος Οαχάκα, όπως υποδείκνυαν οι ειδικοί). Οι γλωσσολόγοι ανησυχούσαν για την εμφανή έλλειψη λέξεων της γλώσσας των Γιακι στα κείμενα του μαθητή του μάγου, ενώ σχολαστικοί βιβλιογράφοι ανακάλυψαν περίεργες κειμενικές ομοιότητες με δημοφιλή έργα του αρχές του 20ού αιώνα από τον Γιογκ Ραματσάρακι, των οποίων η αυθεντικότητα είναι επίσης αμφίβολη.

Όπως ήταν αναμενόμενο, όλες αυτές οι επικρίσεις δεν κατάφεραν να διασπάσουν το πολυάριθμο και φανατικό πλήθος των οπαδών του Καστανέντα. Ένας κριτικός των New York Times σχολίασε: «Οι επιστήμονες που μελετούν τον πολιτισμό άλλων λαών, ακόμα και όταν έχουν ειλικρινή συμπάθεια γι’ αυτούς, δεν σκέφτονται καν ότι οι παραδόσεις που μελετούν μπορούν να τους διδάξουν κάτι χρήσιμο. Όταν όμως διαβάζεις τα βιβλία του Καστανέντα, καταλαβαίνεις ότι τα μαθήματα του ινδιάνου μάγου Δον Χουάν μας δίνουν μια μοναδική εμπειρία, μια νέα πληροφορία για την πραγματικότητα».

Ωστόσο, για πολλούς ανθρώπους της μποέμικης κουλτούρας ο Καστανέντα δεν ήταν ούτε επιστήμονας-εθνογράφος ούτε κάτοχος ανώτερης μαγικής γνώσης. Τον έβλεπαν μάλλον σαν έναν ευφυή μεταμοντέρνο, μυστηριώδη δημιουργό και συγγραφέα της μόδας στη μεταλογοτεχνία, στο πνεύμα του Μπόρχες ή του Έκο. Για την ιστορία, ο ίδιος ο Πελέβιν, σε ένα κείμενο που θυμίζει νεκρολογία και δημοσιεύτηκε στην «Ομπσάγια Γκαζέτα», χαρακτήρισε το έργο του αμερικανού συγγραφέα ως «ποίημα εκπληκτικής ομορφιάς και υπαρξιακής δύναμης».

Η τελευταία πορεία

Τα βιβλία του Καστανέντα μπορούν να θεωρηθούν είτε ως περιγραφή μιας μυστικής εμπειρίας, είτε ως συναρπαστική πεζογραφία, ακόμα και ως πρακτικός οδηγός για την ψυχεδελική χλωρίδα. Σε κάθε περίπτωση, δεν μπορεί να του αρνηθεί κανείς ένα πράγμα: την ικανότητα να δημιουργεί ομίχλη και να συνοδεύει αυτή τη μάσκα με πειστικές εξηγήσεις.

Ωστόσο, ο ίδιος ο Καστανέντα τύλιξε με τέτοια ομίχλη και τη ζωή του. Για παράδειγμα, απαγόρευε ρητά να ηχογραφούνται οι σπάνιες συνεντεύξεις του (αλλά δεν είχε αντίρρηση για τις γραμματείς που κρατούσαν σημειώσεις). «Η ηχογράφηση, έλεγε ο συγγραφέας, σημαίνει να παγιδεύεσαι στον χρόνο. Το μόνο που ένας μάγος δεν επιτρέπει στον εαυτό του είναι να μένει ακίνητος».

Το 1973, πολλοί οπαδοί του Καστανέντα ξεχύθηκαν στην έρημο Σονόρα αναζητώντας τον Δον Χουάν, αλλά δεν βρήκαν κανένα ίχνος του. Ο ίδιος ο Καστανέντα εξήγησε πολύ απλά: ο δάσκαλος απλά «διαλύθηκε», «κατακαήκε από μέσα», που σημαίνει όχι θάνατο, αλλά απλώς μετάβαση σε ανώτερο ενεργειακό επίπεδο. Ταυτόχρονα, ο Καστανέντα αντιμετώπιζε τη δική του θνητότητα αρκετά ρεαλιστικά. «Εγώ είμαι απλώς ένας ανόητος ηλίθιος», είπε σε συνέντευξή του στο περιοδικό Time, «και θα πεθάνω απλά, όπως όλοι οι άνθρωποι. Θα ήθελα να φτάσω το ίδιο επίπεδο ολοκλήρωσης που είχε ο Δον Χουάν και να φύγω από αυτόν τον κόσμο με τον ίδιο τρόπο που έφυγε κι εκείνος, αλλά δεν είμαι σίγουρος αν θα τα καταφέρω».

Εξίσου ασαφείς είναι και οι συνθήκες της τελευταίας του πράξης — της αποχώρησής του από τη ζωή. Ο μαθητής του Δον Χουάν πέθανε από καρκίνο του ήπατος στις 27 Απριλίου 1998 στο σπίτι του, που βρισκόταν σε μια αριστοκρατική συνοικία του Λος Άντζελες, τη Γουέστγουντ. Τα πρώτα νεκρολογικά δημοσιεύτηκαν μόνο στις 19 Ιουνίου — η πληροφορία δόθηκε στην εφημερίδα από την Ντέμπορα Ντρουζ, έμπιστη του συγγραφέα. Η ίδια ενημέρωσε τους δημοσιογράφους πως δεν πραγματοποιήθηκαν τελετές, το σώμα του αποθανόντος, σύμφωνα με την τελευταία του επιθυμία, αποτέφρωθηκε σε άλλη συνοικία του Λος Άντζελες, το Κάλβερ Σίτι, και η τέφρα στάλθηκε στο Μεξικό. Την ίδια στιγμή, η ευημερούσα εμπορική εταιρεία Cleargreen Inc., που είχε δημιουργήσει ο συγγραφέας για τη διάδοση των ιδεών του, ανακοίνωσε ότι «ο Κάρλος Καστανέντα, όπως και ο δάσκαλός του Δον Χουάν Μάτους, αποχώρησαν από αυτόν τον κόσμο με πλήρη και καθαρή συνείδηση. Επειδή στην καθημερινή πραγματικότητα δεν υπάρχουν όροι που να περιγράφουν επαρκώς αυτήν την κατάσταση, σύμφωνα με τις απαιτήσεις αυτού του κόσμου — νομικές και άλλες — ο Κάρλος Καστανέντα έχει επίσημα ανακηρυχθεί νεκρός».

Λίγο αργότερα, στους New York Times εμφανίστηκε ο ίδιος ο Κιθ Τόμσον, του οποίου η συνέντευξη είχε προκαλέσει θόρυβο πέντε χρόνια πριν. Είπε, μεταξύ άλλων, τα εξής: «Όταν έχεις να κάνεις με τέτοιες προσωπικότητες, πρέπει να είσαι έτοιμος για κάθε απρόοπτο… Αν υπάρχει κάποια σημείωση στην ιστορία που αφορά τον Καστανέντα, αυτή πρέπει να τονίζει ιδιαιτέρως ότι ήταν ένας από τους πιο διάσημους, γοητευτικούς και αμείλικτους απατεώνες του αιώνα…».

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ: Карлос Кастанеда или через кактусы к звёздам

entaksis.gr

ΠΩΣ ΤΟ ΔΟΓΜΑ «ΜΟΝΟ Η ΓΡΑΦΗ»

ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΟΔΗΓΗΣΕΙ ΣΤΟΝ ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΑΓΕΙΑ

Η «ΘΕΤΙΚΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ»

    Η Θετική Ομολογία είναι η πίστη ότι αν ένας πιστός εκφέρει «πνευματικά» ή «γεμάτα πίστη» λόγια, μπορεί να αποκτήσει ό,τι λέει. Δυστυχώς, αυτή η επίδραση έχει εισβάλει στην Εκκλησία (σημ. ο συγγραφέας είναι προτεστάντης) και συνεχίζει να προκαλεί αναστάτωση και σύγχυση.

Πολλοί δάσκαλοι του κινήματος της «πίστης του λόγου» πιστεύουν ότι τα λόγια έχουν τόσο μεγάλη δύναμη, ώστε μπορούν να επηρεάσουν τον φυσικό και πνευματικό κόσμο. Για παράδειγμα:

Στο βιβλίο Η Γλώσσα, μια Δημιουργική Δύναμη (1976), ο εκπρόσωπος της θετικής ομολογίας, Τσάρλς Κάπς, διδάσκει ότι υπάρχουν ισχυρά «πνευματικά» λόγια. Τέτοια λόγια, που είναι στην ουσία απλά καθημερινά λόγια, υπό ορισμένες συνθήκες μπορούν να γίνουν οχήματα δημιουργικής ή υπερφυσικής δύναμης.

Όταν εκφέρονται «λόγια γεμάτα πίστη» (ως λόγια δύναμης), μπορούν να αλλάξουν τον φυσικό και τον πνευματικό κόσμο. Ο Κάπς λέει: «Βλέπετε, δεν αρκεί απλώς να τα λες. Τα λόγια πρέπει να προέρχονται από τον εσωτερικό άνθρωπο, όπου η πνευματική δύναμη απελευθερώνεται μέσω των λέξεων».

Συνεχίζει λέγοντας ότι «τα πνευματικά λόγια μπορούν να ελέγξουν τόσο τον πνευματικό κόσμο όσο και τον φυσικό κόσμο. Επειδή τα ίδια τα λόγια έχουν δύναμη, θα λειτουργούν είτε για τον Θεό είτε για τον άνθρωπο με τον ίδιο τρόπο». Προσθέτει: «Το πνεύμα του ανθρώπου δεν είναι αυτού του κόσμου, αλλά του πνευματικού κόσμου. Η δημιουργική ικανότητα του ανθρώπου πηγάζει από το πνεύμα του. Εκφέρει πνευματικά λόγια που δρουν στον κόσμο του πνεύματος. Αυτά θα κυριαρχήσουν επίσης στον φυσικό κόσμο. Εισπνέει πνευματική ζωή στον Λόγο του Θεού και αυτός γίνεται ζωντανή ουσία, που εργάζεται για τον ίδιο όπως εργάστηκε για τον Θεό στην αρχή. Αυτά τα πνευματικά λόγια κυριαρχούν στον φυσικό κόσμο» (σ. 117-118).

Με αυτά, ο Κάπς υπονοεί ότι, αφού ο Θεός «με την πίστη Του» (χρησιμοποιώντας λόγια) δημιούργησε αυτόν τον φυσικό κόσμο, ο πιστός, χρησιμοποιώντας πίστη, μπορεί να κάνει το ίδιο. Δηλαδή, ο πιστός μπορεί να «μιλήσει» τα πράγματα στην ύπαρξη. Ωστόσο, ο Λόγος του Θεού είναι ήδη «ζωντανός και δυνατός» (Εβραίους 4:12) και αναφέρεται ως «Λόγος της Ζωής» (Φιλιππησίους 2:16). Δεν χρειάζεται να ενεργοποιηθεί μέσω λόγων πίστης σαν να ήταν ανενεργός ή νεκρός! Αντίθετα, ακούγοντας τον «ζωντανό» Λόγο, ο άνθρωπος οδηγείται στη σωτηρία μέσω πίστης στον Χριστό (Ρωμαίους 10:17).

Πολλοί δάσκαλοι της ευημερίας πιστεύουν ότι ο πνευματικός κόσμος ελέγχει και διαμορφώνει συνεχώς τον φυσικό κόσμο. Έτσι, αν κάποιος μάθει να ελέγχει τον πνευματικό κόσμο, μπορεί να μάθει να ελέγχει και τον φυσικό κόσμο. Αυτή η διδασκαλία γίνεται θεμέλιο για την εξασφάλιση της ατομικής ευημερίας.

Γι’ αυτό, στο βιβλίο Απελευθερώνοντας την Ικανότητα του Θεού, ο Κάπς δηλώνει: «Μπορείς να έχεις ό,τι λες! (διότι) η ισχυρή δύναμη του πνευματικού κόσμου που δημιουργεί τις περιστάσεις γύρω μας ελέγχεται από τα λόγια του στόματος. Αυτή η δύναμη προέρχεται από μέσα μας· η ομολογία του στόματός μας θα σε κάνει να την κατέχεις» (σ. 98-99, παρένθεση δική μου). Γι’ αυτό διδάσκει: «Πειθαρχήστε το λεξιλόγιό σας» και «σήμερα η λέξη σου είναι Θεός πάνω στις περιστάσεις σου» (σ. 101-104).

Ο Κάπς διδάσκει επίσης ότι η δύναμη μέσα σε έναν Χριστιανό, μέσα στο πνεύμα του, λειτουργεί σύμφωνα με άκαμπτους νόμους. Λέει: «Οι αρχές της πίστης βασίζονται σε πνευματικούς νόμους. Λειτουργούν για όποιον θα εφαρμόσει αυτούς τους νόμους» (Η Γλώσσα, σ. 103).

Ο D.R. McConnell, στο βιβλίο του Ένα Διαφορετικό Ευαγγέλιο, εντοπίζει άμεσα την προέλευση των πνευματικών νόμων που διδάσκονται στη θετική ομολογία στη μεταφυσική του E.W. Kenyon, ενός άντρα από πριν 50-60 χρόνια, η θεολογία του οποίου ήταν αντίστοιχη της πεντηκοστιανής Χριστιανικής Επιστήμης (Ένα Διαφορετικό Ευαγγέλιο, σσ. 3-56).

Ο McConnell καταγράφει τον (σημ. ψευτοχαρισματικό) Kenneth Copeland στο Οι Νόμοι της Ευημερίας (σ. 98, 101) να λέει: «Μπορείς να έχεις ό,τι λες! Στην πραγματικότητα, ό,τι λες είναι ακριβώς ό,τι παίρνεις τώρα. Αν ζεις στη φτώχεια και την έλλειψη, άλλαξε αυτά που λες. Θα αλλάξει και αυτό που έχεις. Πειθαρχήστε το λεξιλόγιό σας. Ο Θεός θα είναι υποχρεωμένος να καλύψει τις ανάγκες σας λόγω του Λόγου Του. Αν σταθείτε σταθερά σε αυτό, οι ανάγκες σας θα καλυφθούν» (ό.π., σ. 173).

Ο McConnell προσθέτει ότι ο συμμαθητής του E.W. Kenyon στο New Thought, Ralph Waldo Trine, απέδιδε την ομολογία της ευημερίας σε «εσωτερική δύναμη». Λέει: «Ο Trine πίστευε ότι η σκέψη είναι δύναμη, και έχει μυστική δύναμη άγνωστης έκτασης όταν χρησιμοποιείται σωστά και καθοδηγείται με σοφία» (ό.π., σ. 174).

Η χρήση μυστικών δυνάμεων, φυσικά, είναι πρακτική που οι δάσκαλοι της Πίστης του Λόγου θα απέρριπταν δημόσια. Αυτό δεν σημαίνει ότι όσοι προσφέρουν αυτές τις διδασκαλίες είναι αποκρυφιστές. Πρόκειται για δασκάλους που ίσως ποτέ δεν έχουν σκεφτεί τις συνέπειες των πρακτικών που προτείνουν. Μπορεί να μην αντιλαμβάνονται τις ομοιότητες μεταξύ ορισμένων πτυχών της θετικής ομολογίας και αποκρυφιστικών πρακτικών. Παρ’ όλα αυτά, οι ομοιότητες υπάρχουν, και αυτές οι πρακτικές δεν είναι ούτε Βιβλικές ούτε Χριστιανικές.

Στο τεύχος του News and Views του John Ankerberg, Ιούνιος 1988, σ. 1, αναφέρεται ότι αυτά τα λόγια χρησιμοποιούνται σε θρησκευτικές τελετές για να επηρεάσουν τόσο τον πνευματικό όσο και τον υλικό κόσμο. Η αναφορά παραθέτει τον αποκρυφιστή μάγο David Conway να συζητά για τη δύναμη των μαγικών λέξεων να επηρεάζουν αυτούς τους κόσμους.

Αδιάσπαστα συνδεδεμένη με τις μαγικές εικασίες γύρω από τα λόγια είναι η θεωρία των δονήσεων, που υποθέτει ότι ορισμένοι ήχοι έχουν ισχυρή ακουστική επίδραση τόσο στον πνευματικό όσο και στον αστρικό κόσμο. Όπως ο πνευματικός κόσμος και το αστρικό επίπεδο μπορούν υπό ορισμένες συνθήκες να επηρεαστούν από τον ήχο, έτσι και η λεκτική μαγεία θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι αντλεί τη δύναμή της όχι μόνο από την ιδέα που περιέχεται σε ορισμένες λέξεις, αλλά και από τις ιδιαίτερες δονήσεις που αυτές δημιουργούν όταν εκφέρονται (Magic: an Occult Primer, σσ. 74-75).

Οι αποκρυφιστές, φυσικά, έχουν από παλιά ισχυριστεί ότι η αληθινή εσωτερική φύση του ανθρώπου είναι ισχυρή και ικανή να ασκήσει θεϊκή δύναμη. Γι’ αυτό ο Νεοεποχίτης Benjamin Creme λέει, για παράδειγμα: «Δεν προσεύχεται κανείς στον εαυτό του, προσεύχεται στον Θεό μέσα του. Το ζητούμενο είναι να μάθει κανείς να επικαλείται αυτή την ενέργεια που είναι η ενέργεια του Θεού. Η προσευχή και η λατρεία όπως τις γνωρίζουμε σήμερα θα εκλείψουν σταδιακά και οι άνθρωποι θα εκπαιδευτούν να επικαλούνται τη (εσωτερική) δύναμη της θεότητας» (The Reappearance of Christ and the Masters of Wisdom, σσ. 135-136, παρένθεση δική μου).

Ο λόγος που οι υποστηρικτές της θετικής ομολογίας δίνουν τόση έμφαση στον εσωτερικό άνθρωπο και στη θεϊκή του δύναμη είναι ότι θεωρούν τον πιστό θεό. Ο Kenneth Copeland λέει: «Δεν έχεις έναν θεό μέσα σου, είσαι ένας» (ταινία κηρύγματος The Force of Love). Και ο Kenneth Hagin λέει: «Ο πιστός είναι εξίσου ενσάρκωση του Θεού όσο ο Ιησούς Χριστός» (Hagin, Word of Faith, σ. 14).

Για τον υποστηρικτή της θετικής ομολογίας, χωρία όπως τα Παροιμίες 18:21, «Θάνατος και Ζωή είναι στη δύναμη της γλώσσας», και Ιάκωβος 3:8-10 (τὴν δὲ γλῶσσαν οὐδεὶς δύναται ἀνθρώπων δαμάσαι· ἀκατάσχετον κακόν, μεστὴ ἰοῦ θανατηφόρου  ἐν αὐτῇ εὐλογοῦμεν τὸν Θεὸν καὶ πατέρα, καὶ ἐν αὐτῇ καταρώμεθα τοὺς ἀνθρώπους τοὺς καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ γεγονότας ἐκ τοῦ αὐτοῦ στόματος ἐξέρχεται εὐλογία καὶ κατάρα. οὐ χρή, ἀδελφοί μου, ταῦτα οὕτω γίνεσθαι)  θεωρούνται απόδειξη αυτής της διδασκαλίας, επειδή πιστεύουν ότι ως «μικροί θεοί» έχουν την ίδια δύναμη με τον Θεό μέσω των δικών τους λόγων.

Δεν προκαλεί έκπληξη λοιπόν που ο Τσάρλς Κάπς λέει: «Η ομολογία του στόματός σου, ακόμη κι αν έχεις προσευχηθεί σωστά, θα καθορίσει αν θα λάβεις ή όχι. Μπορείς να απελευθερώσεις την ικανότητα του Θεού μέσω των λέξεων του στόματός σου» (Releasing the Ability of God, 1978, σσ. 93, 96).

Για τους Χριστιανούς τα λόγια και η πίστη είναι σημαντικά, αλλά υπάρχει όριο σε ό,τι μπορούν να κάνουν τα λόγια. Μπορεί να βοηθήσουν ή να βλάψουν έναν κοντινό φίλο ή έναν εντελώς άγνωστο με ό,τι λέει κάποιος, αλλά να αντιμετωπίζεις τα λόγια σαν όπλο τύπου «Star Wars» με το οποίο μπορείς να αλλάξεις ή να χειραγωγήσεις την πραγματικότητα δεν είναι Βιβλικό, αλλά αποκρυφιστικό. Αν μπορούσε κανείς να αλλάξει την πραγματικότητα με τη δύναμη των εκφωνημένων λόγων, τότε θα έθετε τον άνθρωπο στο ίδιο επίπεδο με τον Θεό. Αυτό ακριβώς ισχυρίζονται οι δάσκαλοι της «θετικής ομολογίας» ή του κινήματος της «πίστης του λόγου». Ο ίδιος ο Θεός μας λέει ότι Εκείνος μίλησε τη δημιουργία στην ύπαρξη (Γένεση 1). Δεν έχει δώσει αυτή τη δύναμη σε κανέναν άλλον!

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ:  Positive Confession | Watchman Fellowship, Inc.

*    σημ.:    Ο όρος «σκεπτομορφή» δημιουργήθηκε από τη θεοσοφική σχολή του 19ου αιώνα, κυρίως από την Άννι Μπεζάντ και τον Τσαρλς Λεντμπήτερ, που προσπάθησαν να περιγράψουν εσωτερικά φαινόμενα με ψευδοεπιστημονικούς όρους. Κατά τη δική τους διδασκαλία, μια σκεπτομορφή είναι μια «ενεργειακή μορφή» η οποία παράγεται από τη δύναμη της ανθρώπινης σκέψης και του συναισθήματος και έχει υποτιθέμενη αυτόνομη ύπαρξη στο αστρικό ή αιθερικό επίπεδο. Δηλαδή, κάθε δυνατή σκέψη ή έντονη επιθυμία δημιουργεί ένα είδος «μορφής» που μπορεί να επηρεάζει το περιβάλλον ή ακόμη και άλλους ανθρώπους. Η έννοια αυτή πέρασε αργότερα στη Νέα Εποχή, στις αποκρυφιστικές σχολές και σε διάφορες παραθρησκευτικές ομάδες.

entaksis.gr

«Ἡ ἐπίδρασις τῆς «συγχωρέσεως» εἰς τὴν ψυχικὴν ὑγείαν καὶ εἰς τὴν κοινωνικότητα»

Γράφει ὁ κ. Ἡρακλῆς Ρεράκης, Καθηγητὴς ΑΠΘ, Πρόεδρος τῆς Πανελληνίου Ἑνώσεως Θεολόγων

  Ὅπως γνωρίζουμε ἡ εὐαγγελικὴ Ἀλήθεια, Ὁδὸς καὶ Ζωὴ τοῦ Χριστοῦ, προτείνει στοὺς ἀνθρώπους καὶ ἰδιαίτερα στοὺς νέους νὰ μετανοοῦν, νὰ καθαρίζονται ἀπὸ τὰ πάθη, νὰ ἐνισχύουν τὴν πίστη τους καὶ νὰ διατηροῦν ὑγιεῖς σχέσεις ἀγάπης καὶ σεβασμοῦ μὲ τὸν Θεό, τοὺς συνανθρώπους τους καὶ τὸν φυσικὸ κόσμο. Σὲ αὐτὴν τὴν κατεύθυνση, εἶναι εὐλογία ἡ διδασκαλία στὰ σχολεῖα τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς ἀγωγῆς, μέσῳ τοῦ Μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, καθὼς συμβάλλει ὄχι μόνον στὴν ἀπόκτηση ἀπαραίτητων γνώσεων, ἀλλὰ καὶ στὴν μετάδοση ἀναγκαίων ἁγιοπνευματικῶν ἐμπειριῶν, ἀρετῶν καὶ προτύπων στὰ παιδιά. Ἡ σχολικὴ χριστιανικὴ ἀγωγή, βοηθᾶ τοὺς νέους ὑπεύθυνα καὶ μέσα ἀπὸ κατάλληλη παιδαγωγικὴ καὶ διδακτικὴ μεθοδολογία, νὰ συνειδητοποιοῦν καὶ νὰ ἀναπτύσσουν, ὡς Χριστιανοί, τὴ χριστιανική τους συνείδηση, γιὰ νὰ μποροῦν νὰ συνδέονται μὲ τὸ εὐρύτερο  πνευματικό, ἠθικοκοινωνικὸ καὶ πολιτισμικό τους περιβάλλον, πού, παρὰ τὴ σύγχρονη πνευματικὴ κρίση, διατηρεῖ ἀκόμη τὶς ὀρθόδοξες χριστιανικές του ρίζες.

  Τὸ Μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, παρὰ τὴν ἐπίθεση ποὺ δέχεται ὁ ὀρθόδοξος χαρακτήρας του, ἀπὸ τὸ 2011 ἕως καὶ σήμερα, ἀπὸ κάποιους θεολογικούς, πολιτικούς, ἰδεολογικοὺς καὶ ἐκσυγχρονιστικοὺς κύκλους, συνεχίζει νὰ συγκινεῖ τὶς ψυχὲς τῶν νέων καὶ νὰ τὶς διαποτίζει μὲ τὶς ἀρετὲς τῆς ἐν Χριστῷ πίστεως, εὐσέβειας καὶ ἀγάπης. Τὰ τελευταῖα χρόνια, κυριαρχεῖ σὲ ἕνα κομμάτι τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας ἡ ἀπουσία τῶν ἀληθινῶν κοινωνικῶν σχέσεων, τόσο στοὺς ἐνήλικες, ὅσο καὶ στοὺς νέους, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ὑπάρχει στὴ σύγχρονη καθημερινότητα, ἡ αἴσθηση μίας ἀποξένωσης, ἑνὸς ἀτομοκεντρισμοῦ καὶ ἀνταγωνισμοῦ, πού, ἐνίοτε, καταλήγει σὲ ὠμὴ βία, ἐπιθετικότητα, ἀκόμη καὶ σὲ ἐγκληματικότητα. Ἡ σχολικὴ χριστιανικὴ ἀγωγὴ τῆς εἰρήνης, τῆς ἀγάπης καὶ τῆς μετάνοιας, ποὺ στοχεύει στὴν πνευματικὴ δόμηση τῶν νέων,  λαμβάνει ὑπόψη τὰ κοινωνικοπνευματικὰ ἐλλείμματα, γνωρίζοντας ὅτι ὀφείλονται στὴν ἀντιστασιακὴ ἀδυναμία τῶν ἀνθρώπων ἔναντι τοῦ κακοῦ.

   Ἡ λέξη «συγχώρεση», ἀπὸ τὸ ρῆμα «συγχωρῶ» σημαίνει «κάνουμε χῶρο, δίνουμε περιθώριο» στὸν ἄνθρωπο ποὺ μᾶς πλήγωσε.  Γι’ αὐτὸ τὰ ὀρθόδοξα Θρησκευτικὰ διδάσκουν ὅτι ἡ χριστιανικὴ καὶ ἐκκλησιαστικὴ ζωὴ ἀποτελεῖ τὴν πλέον ἐνδεικτικὴ καὶ ἀποτελεσματικὴ θεραπεία καὶ ἐξυγίανση τῶν ἀνθρωπίνων παθῶν. Μὲ τὴν καλλιέργεια τῶν χριστιανικῶν ἀρετῶν, δίνεται ἔμφαση καὶ προτεραιότητα στὴ γνησιότητα, τὴν ἁγνότητα καὶ τὴν καθαρότητα  τῶν διαπροσωπικῶν καὶ διανθρωπίνων σχέσεων. Μάλιστα, ἐκτὸς τῶν πνευματικῶν πληροφοριῶν, ἐπεξεργάζονται καὶ κάποιες ἐπιστημονικὲς ἔρευνες, ποὺ ἀσχολοῦνται μὲ τὴ σχέση ἀνάμεσα στὴν ὑγεία καὶ τὴ θρησκευτικότητα καὶ οἱ ὁποῖες ἀποδεικνύουν ὅτι ἡ ὕπαρξη τῆς ἀληθινῆς πίστεως στὸν ἄνθρωπο, ἐξασφαλίζει ἕνα ὑψηλὸ ἐπίπεδο ψυχοσωματικῆς ὑγείας, τὸ ὁποῖο συνδέεται μὲ τὴ μείωση τῆς θνησιμότητας, τὴ βοήθεια σὲ μακροχρόνιες ἢ ἀνίατες ἀρρώστιες, τὴν ἀνακούφιση στὸν πόνο, τὴ γαλήνη, τὴν ἐλπίδα, τὴν ἀνεύρεση νοήματος ζωῆς κ.ἄ. Ἀρκετοὶ σύγχρονοι ψυχολόγοι ἔχουν ἐρευνήσει τὶς ἐπιδράσεις ποὺ ἀσκεῖ ἡ χριστιανικὴ πίστη καὶ ἡ πνευματικὴ ζωὴ (συμμετοχὴ στὴν Ἐξομολόγηση, στὴ Θ. Κοινωνία, στὴ λατρευτικὴ καὶ κοινωνικὴ ζωή), ὡς πρὸς τὴν ψυχικὴ καὶ σωματικὴ ὑγεία καὶ εὐεξία, τὴ διάθεση γιὰ διαπροσωπικὲς σχέσεις, τὴ θεραπεία τῆς τάσεως γιὰ ἀπομόνωση, μοναξιὰ καὶ ἀντικοινωνικότητα. Ἡ ἔμπρακτη αὐτὴ πίστη, ἐπίσης, ἐπηρεάζει θετικὰ τὴν αὐτοπεποίθηση, τὸ ἦθος, τὴ φιλοσοφία καὶ τὸν τρόπο σκέψεως καὶ ζωῆς, βελτιώνοντας τὴν ἀνάπτυξη τῶν κοινωνικῶν δεσμῶν καὶ τὴν ὁμαλὴ καὶ δημιουργικὴ ἔνταξη σὲ κοινωφελεῖς ὁμάδες. Ὑπάρχουν ἐνδείξεις, ἀκόμη, ποὺ ἐπιβεβαιώνουν ὅτι, σὲ γενικὲς γραμμές, οἱ ἄνθρωποι ποὺ πιστεύουν  ὑπόκεινται σὲ μικρότερο βαθμὸ σὲ νευρωσικὲς διαταραχὲς ἀπὸ τὸν ὑπόλοιπο πληθυσμό. Σὲ ἔρευνα ποὺ ἔγινε σὲ ἐνήλικες, μετὰ ἀπὸ χειρουργική τους ἐπέμβαση ἀορτοστεφανιαίας παράκαμψης (μπαϊπάς), διαπιστώθηκε ὅτι κατέληξαν τὸ 5% τῶν πιστῶν ἔναντι τοῦ 12% τῶν μὴ πιστῶν. Ὅταν ἐρευνήθηκαν κάποιες μεταβλητές, ὅπως ἡ παλαιότερη καρδιοχειρουργικὴ ἐπέμβαση, ἡ βαρύτητα τῆς ἀρτηριακῆς στένωσης, ἡ ἡλικία, ἡ συμμετοχὴ σὲ κοινωνικὲς ἢ θρησκευτικὲς δραστηριότητες, διαπιστώθηκε ὅτι ἡ ἀποδοχὴ καὶ λειτουργία μίας ἄνωθεν ἐρχόμενης ψυχικῆς δύναμης καὶ αἰσιοδοξίας, σχετιζόταν, στενά, μὲ τὴν καλὴ φυσικὴ ὑγεία καὶ τὴ μακροβιότητα.

  Ὡς γνωστό, στὴν ὀρθόδοξη πίστη λειτουργεῖ, σὲ ὑψηλὸ βαθμό, ἡ κοινωνικότητα, εἴτε ὡς σχέση μὲ τὸν Θεὸ εἴτε ὡς σχέση μὲ τὸν συνάνθρωπο καὶ τὸ φυσικὸ περιβάλλον. Ἔτσι, ἡ ἐνοριακὴ κοινότητα ἀποτελεῖ μία ζεστὴ κοινωνία προσώπων, ποὺ δημιουργεῖ ψυχικὴ εὐφορία καὶ ἐπιδρᾶ, θετικά, στὴν αἰσιόδοξη θέαση τῆς ζωῆς. Μεταξὺ ἄλλων, διαπιστώθηκε σὲ ἔρευνες ὅτι ὅσοι συμμετέχουν, τακτικὰ καὶ ἀληθινά, στὴ Μυστηριακὴ καὶ Λατρευτικὴ ἐνοριακὴ ζωή, νοσοῦν σπανιότερα ἀπὸ κατάθλιψη καὶ αὐξημένη ἀρτηριακὴ πίεση, σὲ σύγκριση μὲ τοὺς ἄλλους. Αὐτὸ ὀφείλεται στὸ ἰσχυρὸ ἀνοσοποιητικὸ σύστημα ποὺ ἀναπτύσσεται στοὺς πιστούς. Ἐπιπλέον, ἐπισημαίνεται ἐρευνητικὰ ὅτι ἡ πίστη στὸν ἀληθινὸ Θεὸ βοηθᾶ τοὺς ἀσθενεῖς νὰ ἔχουν θετικὴ εἰκόνα γιὰ τὸν ἑαυτό τους, ἐνῶ τοὺς ἀποθαρρύνει νὰ προβαίνουν  σὲ καταχρήσεις, ποὺ βλάπτουν τὴν ὑγεία καὶ θέτουν σὲ κίνδυνο τὴ ζωή τους καὶ τὴ ζωὴ τῶν ἄλλων.

  Ἡ χριστιανικὴ διδασκαλία, ἐξάλλου, προτρέπει τοὺς πιστοὺς νὰ ἀλλάξουν τὴ ζωή τους, μετατρέποντας τὴν πίστη τους σὲ ἔργα, ἐνῶ τοὺς παροτρύνει νὰ μετανοήσουν καὶ νὰ ἀλλάξουν: τὸ μῖσος σὲ ἀγάπη, τὴν ἐσωτερικὴ ἀκαθαρσία σὲ καθαρότητα, τὴν ὀργὴ σὲ πραότητα, τὴν ἐκδικητικότητα σὲ μακροθυμία καὶ συγχώρεση κ.ἄ. Ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον, ἐπίσης, παρουσιάζουν κάποιες ἐπιστημονικὲς ἔρευνες, ποὺ ἀποδεικνύουν ὅτι οἱ ἄνθρωποι ποὺ ὀργίζονται, πικραίνονται, πονοῦν ἢ διατηροῦν ἐκδικητικὰ ἴχνη μέσα τους γι’ αὐτὸν ποὺ τοὺς ἀδίκησε ἢ τοὺς πόνεσε, παρουσιάζουν ἄγχος, κυκλοφοριακὴ πίεση καὶ ἄλλες δυσλειτουργίες, ποὺ δὲν ἐμφανίζονται ἢ ἐμφανίζονται σὲ πολὺ χαμηλότερο βαθμὸ σὲ αὐτοὺς ποὺ δὲν ὀργίζονται καὶ εἶναι συγχωρητικοί, λόγῳ τῆς χριστιανικῆς τους ἀγωγῆς. Ἡ ὀργή, εἰδικότερα, πού, ἐκτὸς τῶν ἄλλων, θεωρεῖται ὡς ἐμπόδιο γιὰ τὴν καλλιέργεια διαπροσωπικῶν σχέσεων, ἔχει διαπιστωθεῖ ὅτι ἀποτελεῖ ἀρνητικὸ παράγοντα γιὰ τὴ λειτουργία τῆς καρδιᾶς, καθὼς δημιουργεῖ κίνδυνο γιὰ καρδιακὲς παθήσεις. Ἡ ὀργή, συνεπῶς, ὡς ἐφάμαρτο πάθος, ὅταν ἐξελίσσεται σὲ χρόνια ἐχθρότητα, δυσπιστία, κυνισμό, ἀνταγωνισμὸ κ.ἄ., θεωρεῖται ἐπικίνδυνη. Ἡ ἀγωγὴ τῆς συγχωρητικότητας, ποὺ διδάσκεται στὴ σχολικὴ ὀρθόδοξη ἀγωγή, ὁπλίζει τοὺς νέους μὲ πνευματικὴ ὡριμότητα, γιὰ νὰ μποροῦν, στὴ συνέχεια τῆς ζωῆς τους, νὰ ἀντιμετωπίζουν τὶς ἀδικίες ποὺ θὰ δέχονται καὶ νὰ συγχωροῦν τοὺς ἐχθρούς τους, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μειώνεται τὸ ἄγχος, ἡ ψυχικὴ ἔνταση καὶ ἡ κυκλοφοριακὴ πίεση καί, γενικά, νὰ βελτιώνεται ἡ ψυχικὴ καὶ πνευματική τους ὑγεία.

  Μεγάλη βαρύτητα, στὴν ὀρθόδοξη ἀγωγὴ δίνεται στὸ Μυστήριο τῆς Ἐξομολόγησης, τῆς Μετάνοιας καὶ τῆς συγχώρεσης, διότι ὁ ἐμπαθὴς ἐλευθερώνεται ἀπὸ τὰ ἀρνητικά του συναισθήματα καὶ τὶς ἐνοχὲς καὶ συγκροτεῖ πνευματικότερα τὴν προσωπικότητά του. Νεώτερες μελέτες, μάλιστα, ἐπισημαίνουν τὴν ἀξία τῆς ἔμπρακτης ὑπακοῆς καὶ προσαρμογῆς μας στὸ σημεῖο τῆς προσευχῆς ποὺ μᾶς δίδαξε ὁ Χριστός: «καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν», δηλαδὴ στὸ γεγονὸς ὅτι «ἡ ἐφαρμογὴ τῆς συγχώρεσης μπορεῖ νὰ ἀνακουφίσει ἢ νὰ ἀπαλλάξει ἀπὸ ψυχικὰ νοσήματα, νὰ βελτιώσει τὴν ψυχικὴ ὑγεία τῶν ἀσθενῶν ἀλλὰ καὶ νὰ ὁδηγήσει ἢ νὰ ἐπαναφέρει τὸν ἀσθενῆ σὲ μία καινούρια ἀρχή». Ἡ συγχώρεση, μάλιστα, συμβάλλει στὸ ἄδειασμα τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ ἀρνητικὰ συναισθήματα ἀποστροφῆς πρὸς τοὺς ἄλλους καὶ στὴν ἐπίτευξη τῆς συμφιλίωσης μαζί τους. Συμβάλλει, ἀκόμη, στὴν ἀπαλλαγὴ τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τὶς βλαβερὲς σκέψεις, στὴν ἀπελευθέρωσή τους ἀπὸ τὶς ἐνοχές, τὴν ὀργὴ καὶ τὶς ἐσωτερικὲς συγκρούσεις, ἐνῶ ἐπικεντρώνει τὸ ἐνδιαφέρον τους σὲ νέους πνευματικοὺς στόχους. Στὴ συνάφεια αὐτή, ἐρευνητικὰ δεδομένα ἔδειξαν ὅτι αὐτοὶ ποὺ ἔχουν βαθιὰ καὶ σταθερὴ πίστη, μποροῦν νὰ συγχωροῦν εὐκολότερα ἀπὸ ἐκείνους ποὺ δὲν ἔχουν.

  Μὲ βάση τὰ παραπάνω, προτείνεται, νὰ συνεχιστεῖ, κατὰ τὴν ἀγωγὴ καὶ τὴν ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν, ἡ διδασκαλία τῆς Μετάνοιας, τῆς συγχώρεσης καὶ τῆς συγγνώμης, καθώς, ἔτσι, ἀφενός, καλλιεργεῖται ἕνα θετικὸ κοινωνικὸ κλῖμα, ποὺ εὐνοεῖ τὴν ἐνίσχυση τῆς συνεργασίας, τοῦ ἀλληλοσεβασμοῦ καὶ τῆς ἐμπιστοσύνης, ἀφετέρου, ἐλευθερώνονται τὰ μὲν θύματα, ἀπὸ τὴν ἐμπειρία τῆς πικρίας, τῆς μνησικακίας καὶ τῆς ἐκδικητικότητας οἱ δὲ θῦτες, ἀπὸ τὸ ἀντιχριστιανικὸ πάθος, νὰ θέλουν νὰ προκαλοῦν κακὸ στοὺς ἄλλους.

orthodoxostypos

5.000 γυναίκες δολοφονούνται κάθε χρόνο

ΙΣΛΑΜΙΚΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ «ΤΙΜΗΣ» ΣΤΗ ΔΥΣΗ

   Η δολοφονία τιμής ορίζεται από την Οργάνωση Παρακολούθησης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ως «ενέργειες βίας, συνήθως φόνοι, που διαπράττονται από άνδρες μέλη της οικογένειας κατά γυναικών μελών της οικογένειας, οι οποίες θεωρούνται ότι έφεραν ατιμία στην οικογένεια». Αυτά είναι πολύ συνηθισμένα στη Μέση Ανατολή και στην Τουρκία. Σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη, 5.000 γυναίκες δολοφονούνται κάθε χρόνο («Murder in the Family», Fox News, 26 Ιουλίου 2008). Οι δράστες συνήθως αθωώνονται ή τιμωρούνται με ελαφρές ποινές.

Οι υπερασπιστές του Ισλάμ προσποιούνται ότι οι δολοφονίες τιμής είναι «πολιτισμικές» και όχι προϊόν του Ισλάμ, αλλά η Jihad Watch αναφέρει ότι το 2003 το Ιορδανικό Κοινοβούλιο απέρριψε ΓΙΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ διάταξη που είχε σχεδιαστεί για την αυστηροποίηση των ποινών για τις δολοφονίες τιμής, και η Al-Jazeera ανέφερε ότι «οι ισλαμιστές και οι συντηρητικοί είπαν ότι οι νόμοι παραβίαζαν τις θρησκευτικές παραδόσεις και θα κατέστρεφαν οικογένειες και αξίες» («Muslim Ran Down Daughter», Jihad Watch, 22 Οκτωβρίου 2009).

Οι δολοφονίες τιμής αυξάνονται στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Η πρώτη τεκμηριωμένη περίπτωση ήταν τον Νοέμβριο του 1989, όταν ο Zein Isa, Παλαιστίνιος τρομοκράτης που ζούσε στο Σεντ Λούις, δολοφόνησε την 16χρονη κόρη του, Tina, επειδή είχε φίλο, πήγε σε σχολικό χορό και υπέβαλε αίτηση εργασίας σε εστιατόριο. Η μητέρα της την κρατούσε ενώ ο πατέρας της έβαλε ένα μαχαίρι εννέα ιντσών στο στήθος της 13 φορές, η μητέρα φωνάζοντας «Σκάσε!» στις εκκλήσεις της κόρης για βοήθεια (Ellen Harris, Guarding the Secrets, 1995).

Τον Απρίλιο του 2004, ο Ismail Peltek από το Ρότσεστερ της Νέας Υόρκης δολοφόνησε τη γυναίκα του και έσπασε τα κρανία των κοριτσιών του επειδή «ανησυχούσε ότι η τιμή της οικογένειάς του είχε πληγεί» (Rochester Democrat & Chronicle, 24 Απριλίου 2004).

Τον Ιανουάριο του 2008, οι έφηβες αδερφές Amina και Sarah Said πυροβολήθηκαν θανάσιμα στο Irving του Τέξας από τον πατέρα τους, Yaser Abdel Said. Η μεγάλη θεία τους, Gail Gartrell, είπε στους δημοσιογράφους: «Αυτή ήταν μια δολοφονία τιμής» («Honor Killing in Texas», Human Events, 8 Ιανουαρίου 2008). Η μητέρα τους δήλωσε ότι ο Yaser τις σκότωσε επειδή έβγαιναν με μη Μουσουλμάνους («Honor Killing Dad Secretly Taped Girls», Fox News, 6 Αυγούστου 2010). Ο Yaser Said εξαφανίστηκε τη νύχτα των φόνων. Τον Αύγουστο του 2020, συνελήφθη στο Τέξας και κατηγορήθηκε για ανθρωποκτονία. Ο γιος του, Islam, και ο αδερφός του, Yassein, κατηγορήθηκαν για απόκρυψη προσώπου και παρεμπόδιση της δικαιοσύνης. Ο Islam ομολόγησε τον Ιανουάριο του 2021 και ο Yassein βρέθηκε ένοχος από δικαστήριο τον Φεβρουάριο. Τον Αύγουστο του 2022, ο Yaser Said καταδικάστηκε σε ισόβια φυλάκιση για ανθρωποκτονία.

Τον Ιούλιο του 2008, ο Chaudhry Rashid στραγγάλισε την κόρη του στο Jonesboro της Τζόρτζια «για να αποκαταστήσει την τιμή της οικογένειας» αφού εκείνη ήθελε να τερματίσει τον γάμο της από προξενιό.

Τον ίδιο μήνα, στην ανώτερη πολιτεία της Νέας Υόρκης, ο 22χρονος Waheed Mohammad επιχείρησε να σκοτώσει την αδελφή του επειδή φορούσε δυτικά ρούχα. Εξήγησε τη μαχαιριά λέγοντας ότι ήταν «κακιά Μουσουλμάνα» («An American Honor Killing», New York Post, 23 Ιουλίου 2008).

Τον Φεβρουάριο του 2009, ο Muzzammil Hassan αποκεφάλισε τη γυναίκα του, Aasiya, στη βόρεια Νέα Υόρκη αφού εκείνη υπέβαλε αίτηση διαζυγίου. Η Phyllis Chesler, συγγραφέας του «Are Honor Killings Simply Domestic Violence», είπε ότι «η σφοδρότητα και η φρικτή φύση αυτού του φόνου δείχνει ότι πρόκειται για δολοφονία τιμής» («Beheading Appears to Be Honor Killing, Experts Say», Fox News, 17 Φεβρουαρίου 2009).

Τον Οκτώβριο του 2009, η αστυνομία στο Peoria της Αριζόνα ανέφερε ότι ο Faleh Hassan Almaleki χτύπησε με όχημα την κόρη του επειδή γινόταν πολύ «δυτικοποιημένη» («Police: Strict Iraqi Father Ran Daughter Down», myfoxphoenix.com, 22 Οκτωβρίου 2009). Η Noor, 20 ετών, νοσηλεύτηκε με τραυματισμούς που απειλούσαν τη ζωή της και πέθανε λίγες εβδομάδες αργότερα. Εμφάνιζε όλα τα χαρακτηριστικά δολοφονίας τιμής.

Τον Δεκέμβριο του 2020, ο Kabary Salem κατηγορήθηκε για τον φόνο της κόρης του, Ola Salem, Μουσουλμάνας ακτιβίστριας για τα δικαιώματα των γυναικών, που βρέθηκε στραγγαλισμένη στις 24 Οκτωβρίου 2019. Φαίνεται ότι πρόκειται για δολοφονία τιμής. Μια πηγή που γνώριζε την κόρη είπε στην New York Daily News ότι η Ola «γινόταν πιο δυτικοποιημένη και δεν ήθελε να φοράει το χιτζάμπ της» και «γινόταν πολύ Αμερικανίδα» («Statin Island fugitive arraigned», Daily News, 22 Δεκεμβρίου 2020).

Πρόσφατες δολοφονίες τιμής σε άλλες δυτικές χώρες:

Τον Αύγουστο του 2010, ένας Τούρκος χτύπησε μέχρι θανάτου την 20χρονη κόρη του, Gulsum Semin, με ένα ρόπαλο στη Γερμανία. Βοηθός στην πράξη ήταν ο δίδυμος αδελφός της («Honour Killing: Father Beat Daughter in Face with Club», Sydney Morning Herald, 8 Αυγούστου 2010). Η νεαρή γυναίκα είχε πρόσφατα κάνει άμβλωση.

Το 2009, ο Mohammad Shafia κατηγορήθηκε για τον φόνο των τριών εφήβων κοριτσιών του (Zainab, Sahari και Geeti) και της πρώτης γυναίκας του, Rona, στο Μόντρεαλ, Καναδάς. Επίσης κατηγορήθηκε ο γιος του Mohammad. Οι γυναίκες βρέθηκαν σε αυτοκίνητο βυθισμένο σε κανάλι. Ο αδερφός και η αδερφή της Rona κατέθεσαν ότι ήταν δολοφονία τιμής («More on the Canadian Honor Killings», Atlas Shrugged, 24 Ιουλίου 2009). Όταν η υπόθεση έφτασε σε δίκη τον Οκτώβριο του 2011, η National Post παρατήρησε: «Είναι το Καναδικό σήμα με το σφενδάμι που υψώνεται πάνω από τις γραφικές κλειδαριές στο Kingston Mills κοντά σε αυτήν την ιστορική πόλη, αλλά τη νύχτα της 30ης Ιουνίου 2009, θα μπορούσε εξίσου να ήταν η μαύρη-κόκκινη-πράσινη σημαία του Αφγανιστάν, με τη ιερή γραμμή που διακηρύσσει το μεγαλείο του Αλλάχ. Αυτό που συνέβη εκείνη τη νύχτα, υποστήριξαν οι εισαγγελείς στο Ανώτερο Δικαστήριο του Οντάριο, ήταν η λεγόμενη ‘δολοφονία τιμής’» («Afghan Custom behind Canal Killings», 21 Οκτωβρίου 2011).

Το 2008 στην Αυστραλία, ένας Μουσουλμάνος, με τη βοήθεια των τριών αδελφών του, πυροβόλησε την κόρη του μέχρι θανάτου. Πρώτα την πυροβόλησαν δύο φορές στην πλάτη σε ένα επάνω δωμάτιο. Η μητέρα και η αδελφή τη βοήθησαν να κατέβει τις σκάλες στο κάτω επίπεδο, αλλά οι άνδρες την καταδίωξαν και ενώ η βαριά τραυματισμένη κοπέλα ζητούσε τη ζωή της, ο νεαρότερος θείος της την πυροβόλησε στο κεφάλι («Honor Killing in Australia», Jihad Watch, Απρίλιος 2008).

Τον Ιούνιο του 2007, ένα Βρετανικό δικαστήριο βρήκε τον Mahmod Mahmod ένοχο για τον φόνο της 20χρονης κόρης του Banaz. Την στραγγάλισε με κορδόνι παπουτσιού, την έβαλε σε βαλίτσα και την έθαψε σε έναν κήπο. Ο φόνος προέκυψε από το μίσος του πατέρα για τις δυτικές συνήθειες της κόρης του και για τον μη εγκεκριμένο φίλο της. Ένας θείος βοήθησε στον φόνο. Η ζωή της είχε απειληθεί από τα εφηβικά της χρόνια. Κάποτε είχε φύγει από το σπίτι, αλλά συμφώνησε να επιστρέψει αφού ο πατέρας της έστειλε ηχητικό μήνυμα προειδοποιώντας ότι θα σκότωνε τις αδελφές και τη μητέρα της αν δεν επέστρεφε. Περισσότεροι από 100 φόνοι ερευνώνται ως πιθανοί φόνοι τιμής στη Βρετανία («British Court Finds Muslim Father Guilty», Fox News, 11 Ιουνίου 2007).

Λόγω της αύξησης των ισλαμικών φόνων στην Ινδία, ο υπουργός Εσωτερικών της χώρας πρότεινε τον Αύγουστο του 2010 έναν νέο νόμο «για την επιβολή συγκεκριμένων και αυστηρών ποινών για τον περιορισμό των δολοφονιών τιμής» («India Proposes New Law», Yahoo, 5 Αυγούστου 2010). Μια μελέτη έδειξε ότι έως και 900 δολοφονίες τιμής διαπράττονται κάθε χρόνο στις τρεις βόρειες πολιτείες της Ινδίας, Haryana, Punjab και Uttar Pradesh.

Στο Πακιστάν, περίπου 1.000 δολοφονίες τιμής καταγράφονται ετησίως, αλλά ο αριθμός πιθανώς είναι πολύ μεγαλύτερος («Afzal Kohistani: ‘Honour killing’ whistleblower shot dead», BBC News, 7 Μαρτίου 2019). Δύο οικογένειες σχεδόν εξοντώθηκαν μετά την ανάρτηση ενός βίντεο το 2011 στο διαδίκτυο, όπου δύο άνδρες χορεύουν σε έναν γάμο και τέσσερις γυναίκες τραγουδούν. Στη σκηνή συμμετείχε και μια νεαρή γυναίκα από την οικογένεια των γυναικών. Οι πέντε γυναίκες σκοτώθηκαν στη συνέχεια από άνδρες μέλη της οικογένειας που πίστευαν ότι η «τιμή» τους είχε πληγεί. Όταν ο Afzal Kohistani, ο μεγαλύτερος αδελφός των δύο ανδρών στο βίντεο, παραβίασε την τοπική παράδοση και έφερε την υπόθεση στη δημοσιότητα το 2012, αυτός και η οικογένειά του έγιναν στόχος. Το σπίτι του βομβαρδίστηκε με φωτιά, τρεις από τους αδελφούς του δολοφονήθηκαν και εκείνος ζούσε σε συνεχή κίνδυνο. Τον Μάρτιο του 2019, ο Kohistani πυροβολήθηκε μέχρι θανάτου σε φανερή ημέρα παρά την εκτεταμένη κάλυψη των μέσων ενημέρωσης. Παρά το γεγονός ότι οι δολοφονίες τιμής είναι παράνομες στο Πακιστάν, η αστυνομία και τα δικαστήρια δεν μπορούν να προστατεύσουν όσους είναι στο στόχαστρο.

Η Οργάνωση Ιρανών και Κούρδων για τα Δικαιώματα των Γυναικών αναφέρει: «Βλέπουμε μια αύξηση σε όλο τον κόσμο, εν μέρει λόγω της ανόδου του ισλαμικού φονταμενταλισμού». Islamic Honor Killings in the West David Cloud

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ:

ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ «ΤΙΜΗΣ»

Ιράν

• 2025: Οι γυναίκες Κάνι Αμπντολάχι και Ατεφέ Ζαγκίμπι δολοφονήθηκαν από μέλη της οικογένειάς τους, με κίνητρο την αποκατάσταση της «τιμής» της οικογένειας.
• 2022: Η 17χρονη Μόνα Χεϊντάρι αποκεφαλίστηκε από τον σύζυγό της στην πόλη Αχβάζ. Το περιστατικό προκάλεσε διεθνή κατακραυγή.
• 2020: Η 14χρονη Ρομίνα Ασράφι δολοφονήθηκε από τον πατέρα της, ο οποίος την αποκεφάλισε με δρεπάνι, επειδή είχε τολμήσει να το σκάσει με μεγαλύτερο άνδρα.

Ιράκ

• 2023: Η 22χρονη Ιρακινή influencer Τίμπα αλ-Άλι δολοφονήθηκε από τον πατέρα της στην πόλη Αλ-Ντιουανίγια. Το περιστατικό προκάλεσε διαδηλώσεις και κριτική για την έλλειψη προστασίας των γυναικών.
• 2022: Η τρανς γυναίκα Ντόσκι Αζάντ δολοφονήθηκε από τον αδελφό της στο Ντουχόκ του ιρακινού Κουρδιστάν. Η δολοφονία χαρακτηρίστηκε «τιμωρητική» για την «ατίμωση» της οικογένειας.

Ινδία

• 2024: Η 19χρονη Αϊσγουάρια δολοφονήθηκε από τους γονείς της στην Ταμίλ Ναντού επειδή παντρεύτηκε έναν άνδρα από κατώτερη κάστα. Η οικογένεια την κρέμασε και την έκαψε ζωντανή.
• 2024: Ο 21χρονος Πραβίν δολοφονήθηκε από τον πεθερό του στην Τσενάι επειδή παντρεύτηκε την αδελφή του, Σάρμιλα, από ανώτερη κάστα. Η Σάρμιλα αυτοκτόνησε μετά τη δολοφονία του συζύγου της.

Πακιστάν

• 2025: Μια 16χρονη κοπέλα πυροβολήθηκε και σκοτώθηκε από τον πατέρα της επειδή αρνήθηκε να διαγράψει τον λογαριασμό της στο TikTok. Η αστυνομία χαρακτήρισε το περιστατικό ως «έγκλημα τιμής».

Σουηδία

• 2023: Η 20χρονη έγκυος Σάγκα Ελνέμποργκ δολοφονήθηκε από τον Σομαλό φίλο της, Μοχάμεντ Αμπντιρίσεκ Ιμπραήμ, επειδή η εγκυμοσύνη της θεωρήθηκε «ντροπή» για την οικογένειά του. Η υπόθεση προκάλεσε σοκ στη Σουηδία.

Ιταλία

• 2021: Η 18χρονη Πακιστανή Σαμάν Άμπας δολοφονήθηκε από τους γονείς της στην Ιταλία επειδή αρνήθηκε να παντρευτεί τον ξάδελφό της. Η υπόθεση ανέδειξε το πρόβλημα των εγκλημάτων τιμής μεταξύ μεταναστών στην Ευρώπη.

Αρνήθηκε το προξενιό…

Ο Νομανουλάκ Νομανουλάκ φτάνει σε ακροαματική διαδικασία για τη φερόμενη δολοφονία της ξαδέλφης του, της Πακιστανής Σαμάν Άμπας, στο δικαστήριο του Ρέτζιο Εμίλια στη βόρεια Ιταλία, 10 Φεβρουαρίου 2023.

ΡΩΜΗ (AP) — Δικαστήριο εφέσεων στην Ιταλία επικύρωσε την Παρασκευή τις ισόβιες ποινές για ένα ζευγάρι Πακιστανών που καταδικάστηκε για τη δολοφονία της 18χρονης κόρης τους σε ένα λεγόμενο έγκλημα τιμής, αφού εκείνη αρνήθηκε έναν προτεινόμενο γάμο. Η υπόθεση συγκλόνισε πολλούς Ιταλούς και έγινε σύμβολο της βίαιης κακοποίησης των γυναικών μεταναστών που αψηφούν αυστηρούς οικογενειακούς κανόνες.

Το δικαστήριο εφέσεων στην πόλη Μπολόνια ανέφερε ότι η Σαμάν Άμπας, της οποίας το σώμα βρέθηκε σε αγροικία το 2022, 18 μήνες μετά την εξαφάνισή της, δολοφονήθηκε με τη συμμετοχή ολόκληρης της οικογένειας.

Το δικαστήριο επικύρωσε την ισόβια ποινή για τον πατέρα της έφηβης, Σαμπίρ Άμπας, και τη μητέρα της, Ναζία Σαχίν. Επίσης επέβαλε ισόβια σε δύο ξαδέλφια που είχαν αθωωθεί προηγουμένως από κατώτερο δικαστήριο.

Ο θείος της Σαμάν, Ντάνις Χασνέιν, καταδικάστηκε επίσης σε 22 χρόνια φυλάκιση για τη συμμετοχή του στη δολοφονία. Είχε προηγουμένως καταδικαστεί σε 14 χρόνια φυλάκιση.

Σουηδία

Στις 29 Απριλίου 2023, η 20χρονη Σάγκα Φόρσγκρεν Ελνέμποργκ, έγκυος επτά μηνών, βρέθηκε νεκρή στο διαμέρισμά της στην Ορέμπρο της Σουηδίας. Ο σύντροφός της, Μοχαμέντ Αμπντιρίσεκ Ιμπραήμ, 22 ετών και Σομαλός-Σουηδός, κατηγορήθηκε για φόνο με κίνητρο την «τιμή». Η αστυνομία υποστηρίζει ότι ο Ιμπραήμ στραγγάλισε τη Σάγκα με καλώδιο λαμπτήρα, προκαλώντας τον θάνατό της και του αγέννητου παιδιού τους. Η έρευνα αποκάλυψε 1.000 σελίδες αποδεικτικών στοιχείων, περιλαμβανομένων μηνυμάτων μεταξύ του ζευγαριού που δείχνουν την ανησυχία του Ιμπραήμ για την αντίδραση της οικογένειάς του στη σχέση τους. Ο Ιμπραήμ φέρεται να φοβόταν ότι η αποκάλυψη της εγκυμοσύνης θα έβλαπτε την οικογενειακή του τιμή. Η δίκη του ξεκίνησε στις 10 Απριλίου 2024, με τον ίδιο να αρνείται τις κατηγορίες και να δηλώνει ότι αγαπούσε τη Σάγκα. Η υπόθεση έχει προκαλέσει σοκ στη Σουηδία και έχει αναδείξει τις πολιτισμικές πιέσεις που οδηγούν σε τέτοιες τραγωδίες.

Αρνήθηκε να διαγράψει τον λογαριασμό της στο TikTok

Στις 8 Ιουλίου 2025, στην πόλη Ραβαλπίντι του Πακιστάν, ένα 16χρονο κορίτσι πυροβολήθηκε θανάσιμα από τον πατέρα της επειδή αρνήθηκε να διαγράψει τον λογαριασμό της στο TikTok. Η οικογένεια αρχικά προσπάθησε να παρουσιάσει τη δολοφονία ως αυτοκτονία, ωστόσο οι αστυνομικές αρχές ανέφεραν ότι το έγκλημα διαπράχθηκε «για λόγους τιμής». Η υπόθεση αυτή αναδεικνύει τις σοβαρές κοινωνικές εντάσεις γύρω από την ψηφιακή έκφραση και τις συγκρούσεις γενεών σε συντηρητικές κοινότητες.

ΠΗΓΕΣ:

-https://www.rferl.org/a/iran-women-honor-killing-gender-violence/33300465.html

-https://en.wikipedia.org/wiki/Murder_of_Praveen_and_Suicide_of_Sharmila

-https://www.news.com.au/world/europe/ruthless-murder-with-an-honour-motive-chilling-details-behind-death-of-20yearold-pregnant-woman-saga-elneborg/news-story/abeac88ec15bc2d4a83108ff94b22634

-Italian court upholds life sentence for parents of Pakistani woman killed by her family | AP News

-https://www.news.com.au/world/europe/ruthless-murder-with-an-honour-motive-chilling-details-behind-death-of-20yearold-pregnant-woman-saga-elneborg/news-story/abeac88ec15bc2d4a83108ff94b22634

-Dad Demanded Daughter Delete Her TikTok Account. When She Refused, He Shot Her, Police Allege

-Islamic Arabia and Multiple Wives

-https://people.com/dad-demanded-she-delete-tiktok-when-she-refused-he-shot-her-police-allege-11770548

Από entaksis.gr

έκσταση, παραλύσεις, γλωσσολαλιά, τρεμούλα, υστερία,

παράξενοι ήχους ζώων, «ιερό γέλιο», «πνευματική αλαλία»

Η ΙΔΡΥΣΗ ΤΟΥ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ «ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ» ΤΗΣ ΑΖΟΥΣΑ

David Cloud

εισαγωγικό από entaksis: Στην πατρίδα μας, όπου η Ορθοδοξία είναι ζωντανή παράδοση αιώνων, τα τελευταία χρόνια βλέπουμε να εμφανίζονται ομάδες πεντηκοστιανών και «χαρισματικών» που προσπαθούν να προσηλυτίσουν Ορθοδόξους. Προβάλλουν εντυπωσιακά «χαρίσματα» όπως γλωσσολαλιά, φωνές, παράξενες κινήσεις του σώματος και εκστατικές καταστάσεις, παρουσιάζοντάς τα ως έργο του Αγίου Πνεύματος. Όμως, όπως φαίνεται και στο άρθρο που ακολουθεί για την αρχή του κινήματος στην Αζούσα, αυτά τα φαινόμενα ήταν γεμάτα υστερίες, φωνές και παράλογες συμπεριφορές, που σε καμία περίπτωση δεν θυμίζουν την ειρήνη και τη χάρη του Θεού. Παρ’ όλα αυτά, οι ομάδες αυτές προσπαθούν να τα «πουλήσουν» σαν σημάδια σωτηρίας, για να παρασύρουν τους ανθρώπους μακριά από την Ορθοδοξία. Η δική μας πίστη όμως δεν στηρίζεται σε εντυπωσιασμούς, αλλά στη χάρη του Θεού που δίνεται μέσα από τα Μυστήρια της Εκκλησίας και τη ζωή της μετάνοιας και της αγάπης όπου ο Χριστός δρα απαλά και με σεβασμό στο αυτεξούσιο του ανθρώπου. Πριν αναρωτηθείτε αν τα «χαρίσματα» που προσπαθούν να σας πουλήσουν οι διάφοροι ψευτοχαρισματικοί, είναι αληθινά, διαβάστε πως ξεκίνησαν και ποιο πνεύμα τα …χαρίζει.

    Μέχρι τα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα, το έδαφος ήταν έτοιμο για τη γέννηση του Πεντηκοστιανισμού. Το κίνημα της αγιότητας είχε προκαλέσει ένα ξέσπασμα πνευματικής έξαρσης και μια λαχτάρα για «δεύτερες ευλογίες» και «δεύτερους βαπτισμούς». Άνδρες όπως ο Τζον Ντάουι και ο Φρανκ Σάνφορντ είχαν προετοιμάσει το έδαφος με την έμφαση στη θεία θεραπεία, την προσδοκία μιας θαυμαστής αναβίωσης στο τέλος των καιρών και την επαναφορά των αποστολικών δώρων, όπως η ομιλία γλωσσών, και την αποκατάσταση των λειτουργιών του αποστόλου και του προφήτη.

Τσαρλς Πάρχαμ

Με κάθε εκτίμηση, ο Τσαρλς Πάρχαμ (1873-1929) αποτελεί κεντρική προσωπικότητα στη γέννηση του Πεντηκοστιανισμού. Χειροτονήθηκε ως Μεθοδιστής, αλλά «αποχώρησε από τον οργανισμό μετά από διαφωνία με τους εκκλησιαστικούς του προϊσταμένους» (Λάρι Μάρτιν, The Topeka Outpouring of 1901, σ. 14).

Σε μια ανήσυχη αναζήτηση θρησκευτικής διδασκαλίας, επισκέφθηκε τα έργα διαφόρων διδασκάλων αγιότητας, πίστης και της διδασκαλίας της «Όψιμης Βροχής», απορροφώντας διάφορες αιρέσεις, τις οποίες τελικά συγχώνευσε στη δική του πεντηκοστιανική θεολογία.

Πριν από την αλλαγή του αιώνα, ο Πάρχαμ παρακολούθησε τις συγκεντρώσεις του Μπέντζαμιν Ίρβιν, ιδρυτή της Εκκλησίας Αγίου Πυρπολημένου της Αγιότητας, και επηρεάστηκε βαθιά από τη διδασκαλία του Ίρβιν για τη «τρίτη ευλογία» (η ευλογία της σωτηρίας, η ευλογία της δύναμης και η ευλογία της αμαρτωλής τελειότητας). Όπως έχουμε δει, ο Ίρβιν δίδασκε ότι ήταν απαραίτητο για τον Χριστιανό να επιδιώξει το «βάπτισμα του πυρός» για δύναμη και τελειότητα. Ο ιστορικός του Πεντηκοστιανισμού Βίνσον Σάιναν περιγράφει αυτή τη σύνδεση:

«Η Εκκλησία Αγίου Πυρπολημένου της Αγιότητας υπήρξε σημαντικός κρίκος στην αλυσίδα που αργότερα οδήγησε στο σύγχρονο Πεντηκοστιανικό κίνημα. Διδάσκοντας ότι το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος είναι μια εμπειρία ξεχωριστή και επακόλουθη της αγιότητας, καθόρισε το βασικό δογματικό θεμέλιο του μεταγενέστερου κινήματος. Είναι πιθανό ότι ο Τσαρλς Φ. Πάρχαμ, ο άνθρωπος που ξεκίνησε την πεντηκοστιανική αναβίωση στο Τοπέκα του Κάνσας το 1901, έλαβε από τον Ίρβιν την βασική ιδέα ενός ξεχωριστού βαπτίσματος του Αγίου Πνεύματος μετά την αγιότητα. Πράγματι, για ένα διάστημα το 1899, ο Πάρχαμ προώθησε το ‘βάπτισμα του πυρός’ στο περιοδικό του Apostolic Faith» (Σάιναν, The Holiness-Pentecostal Tradition, σ. 59).

Ο Πάρχαμ υιοθέτησε την αίρεση της ανυπαρξίας από τον πεθερό του Κουέικερ, Ντέιβιντ Μπέικερ, αρνούμενος την αιώνια τιμωρία των κακών και πιστεύοντας, αντίθετα, ότι οι άσωτοι θα εξολοθρευτούν στην κόλαση.

Το 1898, ο Πάρχαμ βρέθηκε υπό την επιρροή του προαναφερθέντος Φρανκ Σάνφορντ, και το 1900 ταξίδεψε στο Σικάγο για να μελετήσει το έργο του Τζον Ντάουι και να εξετάσει την πόλη Σιόν.

Όπως ο Σάνφορντ και ο Ντάουι, ο Τσαρλς Πάρχαμ δίδασκε ότι η σωματική θεραπεία είναι κεκτημένο δικαίωμα του Χριστιανού και κατακεραύνωνε τη χρήση φαρμάκων και γιατρών. Ισχυριζόταν ότι ήταν πάντα θέλημα Θεού να θεραπεύονται οι ασθένειες. Στο τεύχος της 13ης Σεπτεμβρίου 1899 του περιοδικού του Apostolic Faith, απάντησε στην ερώτηση αν η Βίβλος απαγορεύει τη χρήση φαρμάκων, φωνάζοντας: «Λέμε ναι, με έμφαση ΝΑΙ».

Ένα τεύχος του περιοδικού Christian History (Τεύχος 58, Τόμος XVII, Αρ. 2, 1998) περιέχει φωτογραφία του Πάρχαμ με επτά από τους οπαδούς του στα σκαλιά του Δικαστηρίου Carthage στο Μισούρι. Το έτος ήταν 1906, και ο Πάρχαμ κρατά ένα κοντάρι με πανό που γράφει «Αποστολική Ενότητα». Οι υπόλοιποι κρατούν πανό που αναγράφουν «Αλήθεια, Πίστη, Ζωή, Νίκη, ΥΓΕΙΑ». Έκαναν δήλωση της δογματικής τους πίστης ότι η υγεία αποτελεί εγγυημένο μέρος της χριστιανικής ζωής.

Ο Πάρχαμ ήταν ο πρώτος πεντηκοστιανός κήρυκας που προσευχήθηκε πάνω σε μαντίλια και τα έστελνε με ταχυδρομείο σε εκείνους που επιθυμούσαν τις ευλογίες του (Τζέιμς Γκοφ Τζούνιορ, Fields White Unto Harvest, σ. 104).

Παρά τη διδασκαλία του ότι ήταν πάντα θέλημα Θεού να θεραπεύονται οι ασθένειες και ότι τα φάρμακα και οι γιατροί πρέπει να αποφεύγονται, ένας από τους γιους του Πάρχαμ πέθανε σε ηλικία ενός έτους από ασθένεια που δεν θεραπεύτηκε. Πέθανε, στην πραγματικότητα, δύο μήνες μετά την εμφάνιση των «γλωσσών» στη Βιβλική Σχολή Μπέθελ του Πάρχαμ στο Τοπέκα. Ένας άλλος γιος πέθανε σε ηλικία 37 ετών. Οι περισσότεροι από όσους παρακολουθούσαν τις συγκεντρώσεις του Πάρχαμ δεν θεραπεύονταν. Τον Οκτώβριο του 1904, ένα κορίτσι εννέα ετών, η Νέτι Σμιθ, πέθανε. Ο πατέρας της ήταν ένθερμος οπαδός του Πάρχαμ και αρνήθηκε ιατρική θεραπεία για την κόρη του. Ο θάνατος της μικρής κοπέλας στράφηκε κατά του Πάρχαμ την τοπική κοινή γνώμη, διότι η ασθένειά της ήταν αντιμετωπίσιμη και η κοινότητα θεωρούσε τον θάνατό της μάταιο.

Ο ίδιος ο Πάρχαμ υπέφερε διάφορες ασθένειες καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του και μερικές φορές ήταν πολύ άρρωστος για να κηρύξει ή να ταξιδέψει. Για παράδειγμα, πέρασε ολόκληρο τον χειμώνα του 1904-05 άρρωστος και στο κρεβάτι (Τζέιμς Γκοφ Τζούνιορ, Fields White Unto Harvest, σ. 94), παρά τη δική του διδασκαλία ότι η θεραπεία είναι εγγυημένη στη συμφιλίωση του Χριστού.

Στο τεύχος της 22ας Μαρτίου 1899 του περιοδικού Apostolic Faith, ο Πάρχαμ κατέγραψε τις πεποιθήσεις του ως εξής: «σωτηρία δια της πίστης· θεραπεία δια της πίστης, επιθέσεως των χειρών και προσευχής· αγιότητα δια της πίστης· έλευση του Χριστού (πριν τη χιλιετή βασιλεία)· το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος και της Φωτιάς, που σφραγίζει την Νύμφη και χαρίζει τα δώρα».

Έτσι βλέπουμε τον συνδυασμό των διαφόρων αιρέσεων που είχε συλλέξει στα ταξίδια του.

Ο Πάρχαμ επίσης πίστευε στην εξόντωση των ασεβών. Δίδασκε ότι υπήρχαν δύο ξεχωριστές δημιουργίες και ότι ο Αδάμ και η Εύα ανήκαν σε διαφορετική φυλή από τους ανθρώπους που φέρεται να ζούσαν έξω από τον Κήπο της Εδέμ. Η πρώτη φυλή ανθρώπων, ισχυριζόταν, δεν είχε ψυχή και αυτή η φυλή ανθρώπων χωρίς ψυχή καταστράφηκε στον κατακλυσμό. Ο Πάρχαμ πίστευε ότι μόνο όσοι λάμβαναν το βάπτισμα του Πνεύματος της ύστερης ημέρας και μιλούσαν σε γλώσσες θα αποτελούσαν τη νύμφη του Χριστού και θα ήταν «σφραγισμένοι για το Γαμήλιο Δείπνο του Αρνίου» και ότι αυτοί θα είχαν ειδική θέση εξουσίας κατά την επιστροφή του Χριστού. Πίστευε σε μερική αρπαγή που θα αποτελούνταν από ομιλητές γλωσσών.

Από τον Τζον Ντάουι, ο Πάρχαμ υιοθέτησε την αίρεση ότι οι Άγγλοι-Σάξονες είναι Ισραηλίτες.

Συνδέθηκε με την Κου Κλουξ Κλαν και πίστευε ότι οι διαφυλετικοί γάμοι προκάλεσαν τον κατακλυσμό του Νώε (Μάρτιν, The Topeka Outpouring of 1901, σ. 19). Ο Πάρχαμ δεν πίστευε ότι οι μαύροι θα μπορούσαν να σφραγιστούν ως μέρος της νύμφης του Χριστού.

Μετά τις επισκέψεις του σε Ντάουι και Σάνφορντ, ο Πάρχαμ ίδρυσε τη ΒΙΒΛΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΜΠΕΘΕΛ ΣΤΟ ΤΟΠΕΚΑ, ΚΑΝΣΑΣ. Εμπνεύστηκε από το έργο του Σάνφορντ και άνοιξε τον Οκτώβριο του 1900 σε ένα κτίριο τριάντα δωματίων που ονομάστηκε «Stone’s Folly». Ονομάστηκε έτσι επειδή ο ιδιοκτήτης, ονόματι Στόουν, δεν κατάφερε να ολοκληρώσει το κτίριο πριν χρεοκοπήσει.

Ο Πάρχαμ ήταν πεπεισμένος ότι η επιστροφή του Χριστού θα προηγούνταν από μια «Όψιμη Βροχή» σημείων και θαυμάτων, και πίστευε ότι οι γλώσσες είναι απόδειξη του βαπτίσματος του Αγίου Πνεύματος. Επιπλέον πίστευε ότι οι γλώσσες είναι πραγματικές γήινες γλώσσες που θα επέτρεπαν στους ιεραποστόλους να κηρύξουν το ευαγγέλιο στα πέρατα της γης χωρίς να χρειαστεί να μάθουν ξένες γλώσσες. Σύμφωνα με τη διδασκαλία του Πάρχαμ, όσοι λάμβαναν το βάπτισμα της Όψιμης Βροχής θα σχημάτιζαν τη νύμφη του Χριστού και θα βασίλευαν μαζί Του κατά την έλευσή Του.

Ο Πάρχαμ προέτρεπε τους μαθητές του να αναζητήσουν αυτή την εμπειρία και στο πλαίσιο αυτό έθεσε τα χέρια του πάνω σε μια μαθήτρια της Βιβλικής Σχολής, την ΑΓΝΕΣ ΟΖΜΑΝ, την 1η Ιανουαρίου 1901, και εκείνη φέρεται να άρχισε να μιλάει στα Κινέζικα και αργότερα στα Βοημικά. Μιλούσε σε κατάσταση έκστασης (Topeka State Journal, 9 Ιανουαρίου 1901).

Στη συνέχεια, ο Πάρχαμ και άλλοι στη μικρή Βιβλική Σχολή φέρεται να άρχισαν επίσης να μιλούν σε γλώσσες. Ισχυρίστηκαν ακόμη ότι εμφανίζονταν σχισμές πυρός πάνω από τα κεφάλια των ομιλητών γλωσσών.

Ο Πάρχαμ είπε ότι καθηγητές γλωσσών και άλλοι μορφωμένοι στη γλωσσολογία επιβεβαίωσαν ότι οι γλώσσες που μιλούσαν οι μαθητές ήταν γλώσσες, αλλά αυτό δεν έχει ποτέ επιβεβαιωθεί. Οι δημοσιογράφοι της εποχής περιέγραψαν το φαινόμενο απλώς ως «ακατανόητο».

Το μόνο πραγματικό αρχείο που έχουμε για μια από τις «γλώσσες» που μιλούσαν οι μαθητές του Πάρχαμ γράφτηκε από δημοσιογράφο του Topeka State Journal. Βρήκα ένα αντίγραφο κατά την επίσκεψή μου στην Ιστορική Εταιρεία του Κάνσας:

«Ο κ. Πάρχαμ κάλεσε την δεσποινίδα Λίλιαν Θίσλθρεϊτ (Θίσλθγουέιτ) στο δωμάτιο και τη ρώτησε αν μπορούσε να μιλήσει λίγο. Εκείνη αρχικά απάντησε ότι ο Κύριος δεν την είχε εμπνεύσει να πει τίποτα, αλλά σύντομα άρχισε να εκφέρει περίεργες λέξεις που ακούγονταν ως εξής: ‘Euossa, Euossa, use rela sema calah mala kanah leulla ssage nalan. Ligle logle lazie logle. Ene mine mo, sah rah el me sah rah me.’ Αυτές οι προτάσεις μεταφράστηκαν ως σημαίνοντες: ‘Ο Ιησούς είναι δυνατός να σώσει,’ ‘Ο Ιησούς είναι έτοιμος να ακούσει,’ και ‘Ο Θεός είναι αγάπη’» («Hindoo and Zulu Both Are Represented at Bethel School», Topeka State Journal, 9 Ιανουαρίου 1901).

Ligle logle lazie logle!!!!! Ene mine mo!!!!! Αυτός είναι ακριβώς ο τύπος των «γλωσσών» που έχω ακούσει δεκάδες φορές σε πεντηκοστιανικές και χαρισματικές συγκεντρώσεις σε διάφορα μέρη του κόσμου, αλλά είναι παιδαριώδες ανοησία.

Το 1914, ο Τσαρλς Σάμγουεϊ αναζήτησε με επιμέλεια αποδείξεις για να αποδείξει ότι οι πρώιμες πεντηκοστιανικές γλώσσες ήταν πραγματικές γλώσσες, αλλά απέτυχε να βρει έστω έναν άνθρωπο για να επιβεβαιώσει τους ισχυρισμούς που είχαν γίνει (Τζέιμς Γκοφ Τζούνιορ, Fields White Unto Harvest, Fayetteville: University of Arkansas Press, 1988, σ. 76).

Στην διδακτορική του διατριβή το 1919, ο Σάμγουεϊ επέκρινε την τοπική εφημερίδα Houston Chronicle για την ευπιστία της στην αναφορά και ανέφερε ότι «υπάρχουν γράμματα από αρκετούς άνδρες που ήταν διερμηνείς της κυβέρνησης στο Χιούστον ή κοντά σε αυτό κατά την περίοδο (όταν ο Πάρχαμ διεξήγαγε σχολή Βίβλου εκεί), και είναι ομόφωνοι στο να αρνούνται οποιαδήποτε γνώση των φερόμενων γεγονότων» (Γκοφ, σ. 98).

Μετά την εξέταση των «γλωσσών» που μιλούνταν στην αποστολή της οδού Αζούζα υπό τον Γουίλιαμ Σέιμουρ, ο ηγέτης της Αγιοσύνης, W.B. Godbey, κατέληξε ότι δεν επρόκειτο για γλώσσες (G.F. Taylor, Το Πνεύμα και η Νύμφη, Falcon, NC: από τον συγγραφέα, 1907, σ. 52).

Το περιοδικό Rocky Mountain Pillar of Fire για τις 12 Σεπτεμβρίου και 14 Νοεμβρίου 1906 περιείχε τις εξής αναφορές:

«Αυτός ο Ινδός μπορεί να μιλήσει σε έξι διαφορετικές γλώσσες και λέει ότι δεν άκουσε καμία από αυτές στη ‘συνάντηση των γλωσσών’. Μία από τις γλώσσες που μπορεί να μιλήσει είναι τα Αραβικά και κάποιοι άνθρωποι σε αυτές τις συναντήσεις ισχυρίζονται ότι μιλούν αυτή τη γλώσσα, αλλά εκείνος είπε ότι ακουγόταν σαν πολλά κοτόπουλα να γαβγίζουν» (12 Σεπτεμβρίου 1906).

«Ένας κύριος, που εδώ και χρόνια ηγείται μιας ιεραποστολής στην Ινδία, επισκέφθηκε μόλις το Λος Άντζελες με σκοπό να βρει κάποιους ιεραποστόλους για το πεδίο του που ισχυρίζονται ότι έχουν το χάρισμα των γλωσσών. Επέστρεψε αναφέροντας ότι δεν βρήκε κανέναν που να μπορεί πραγματικά να μιλήσει σε οποιαδήποτε από τις γλώσσες της Ινδίας που γνώριζε» (14 Νοεμβρίου 1906).

Πολλοί γλωσσολόγοι που μελέτησαν τις «γλώσσες» των Πεντηκοστιανών και Χαρισματικών κατέληξαν στο ίδιο συμπέρασμα. Ο Γουίλιαμ J. Σαμαρίν, καθηγητής γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο, συνοψίζει την έρευνά του ως εξής:

«Κατά τη διάρκεια πέντε ετών συμμετείχα σε συναντήσεις στην Ιταλία, την Ολλανδία, τη Τζαμάικα, τον Καναδά και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Παρατήρησα παλαιούς Πεντηκοστιανούς και νεο-Πεντηκοστιανούς· ήμουν σε μικρές συναντήσεις σε ιδιωτικά σπίτια καθώς και σε τεράστιες δημόσιες συγκεντρώσεις· είδα τόσο διαφορετικά πολιτιστικά περιβάλλοντα όπως στους Πορτορικανούς του Μπρονξ, στους χειριστές φιδιών των Απαλαχίων … Ρώσους Μολάκους στο Λος Άντζελες … Είναι εξαιρετικά αμφίβολο ότι οι φερόμενες περιπτώσεις ξενογλωσσίας μεταξύ των χαρισματικών είναι πραγματικές. Κάθε φορά που προσπαθεί κανείς να τις επαληθεύσει, διαπιστώνει ότι οι ιστορίες έχουν παραμορφωθεί σε μεγάλο βαθμό ή ότι οι ‘μάρτυρες’ αποδεικνύονται ανίκανοι ή αναξιόπιστοι γλωσσολογικά. … Η ΓΛΩΣΣΟΛΑΛΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΚΑΠΟΙΕΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΣΑΝ ΓΛΩΣΣΑ, ΑΛΛΑ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΕΠΕΙΔΗ Ο ΟΜΙΛΗΤΗΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΣΑΝ ΓΛΩΣΣΑ. ΚΙ ΟΜΩΣ, ΠΑΡ’ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑΚΕΣ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ, Η ΓΛΩΣΣΟΛΑΛΙΑ ΒΑΣΙΚΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΛΩΣΣΑ» (Samarin, Οι Γλώσσες Ανθρώπων και Αγγέλων, 1972, σσ. xii, 112, 113, 227).

Το περιοδικό The Gospel Message, που εκδιδόταν στο Κάνσας Σίτι τον Οκτώβριο του 1906, περιείχε την εξής μαρτυρία:

«Γνωρίζαμε τον κ. Τσαρλς Πάρχαμ πολλά χρόνια πριν, και όταν επισκέφθηκε το Κάνσας Σίτι με τους συνεργάτες του αφού είχε κάνει δηλώσεις για την υπέροχη ευλογία που είχε έρθει στη σχολή του στο Τοπέκα, τον προσκαλέσαμε να μας επισκεφθεί με τους ακόλουθούς του και να μας μιλήσει για αυτή την εμπειρία. Ήρθαν, και πριν από τη συνάντηση του είπαμε ότι υπήρχαν παρόντες που μιλούσαν Ισπανικά, Γερμανικά, Αραβικά και Σουηδικά, και ότι αν κάποιος από τους μαθητές του μπορούσε να μιλήσει σε άλλες γλώσσες, θα θέλαμε να τον ακούσουμε σε μία ή περισσότερες από αυτές· όμως εκείνη τη νύχτα δεν είχαν ελευθερία αλλά μίλησαν για τις προηγούμενες εμπειρίες τους και τα παράξενα γραπτά τους που είχαν αναφερθεί ως έργο του Αγίου Πνεύματος. Όταν όμως ρωτήσαμε ξεκάθαρα και δημόσια τον κ. Πάρχαμ αν ήξερε σίγουρα αν αυτά τα γραπτά ήταν από το Άγιο Πνεύμα ή απλώς μουντζούρες, εκείνος ειλικρινά απάντησε ότι δεν ήξερε, αλλά ότι τα είχε ή θα τα έθετε υπό διερεύνηση· ωστόσο, ποτέ δεν μας έφτασε αναφορά τέτοιας διερεύνησης» (από Larry Martin, Skeptics and Scoffers, σσ. 47-48).

Αυτό μας υπενθυμίζει ότι κάθε φορά που κάποιος προσπαθεί να εξετάσει αντικειμενικά τις πεντηκοστιανικές γλώσσες ή θεραπείες ή άλλα «σημεία και θαύματα», τα φαινόμενα αποδεικνύονται είτε εντελώς ψευδή είτε περίεργα ασαφή. Τα πιο εντυπωσιακά σημεία και θαύματα συμβαίνουν πάντα σε μέρη μακριά ή στο παρελθόν και δεν μπορούν να επαληθευτούν.

Το 2002 επισκέφτηκα τη Βιβλιοθήκη Ερευνών της Πολιτείας του Κάνσας στο Τοπέκα και τράβηξα φωτογραφία του κτιρίου όπου είχε τη Σχολή Βίβλου ο Πάρχαμ. (Καταστράφηκε από πυρκαγιά τον Δεκέμβριο του 1901). Επίσης, βρήκα παλιά άρθρα εφημερίδων και άλλα έγγραφα για τη σχολή του Πάρχαμ, τα οποία παραθέτω στο επόμενο μέρος της αναφοράς.

Δύο άρθρα περιέχουν τη μαρτυρία του S.J. Riggins, μαθητή που εγκατέλειψε τη σχολή, ισχυριζόμενος ότι οι άλλοι μαθητές μιλούσαν απλώς «ακαταλαβίστικα».

«Πιστεύω ότι όλοι τους είναι τρελοί», είπε ο κ. Ρίγκινς σε δημοσιογράφο της Capital. «Δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο. Τρέχανε γύρω από την αίθουσα μιλώντας και χειρονομώντας, χρησιμοποιώντας αυτή τη παράξενη και ανόητη γλώσσα που ισχυρίζονται ότι είναι ο λόγος του Υψίστου. … Δεν πιστεύω ότι το ανόητο αυτό φλυαρούμενο σημαίνει κάτι. Προσπαθώ να είμαι έντιμος Χριστιανός. … Όταν έφυγα σήμερα από τη συναγωγή, εξήγησα γιατί το έκανα, με όλη την ειλικρίνεια που μπορούσα.» … Ο κ. Ρίγκινς είπε ότι κάποια από τα γραπτά της δεσποινίδας Όζμαν, που ισχυριζόταν ότι ήταν εμπνευσμένα, δόθηκαν σε έναν Κινέζο εδώ στο Τοπέκα με ειλικρινή πρόθεση να δουν αν μπορούσε να τα μεταφράσει. Ο Κινέζος σήκωσε το χέρι και είπε: «Δεν καταλαβαίνω. Δώστε το στον Ιάπωνα.» Ο κ. Ρίγκινς διηγήθηκε αυτή την ιστορία χωρίς ίχνος χιούμορ και αν έβαλε κάποιο στο τέλος, ήταν ασυνείδητο, γιατί φαινόταν τρομερά σοβαρός» (Topeka Daily Capital, 6 Ιανουαρίου 1901).

«Άρχισαν να ισχυρίζονται ότι είχαν το χάρισμα των γλωσσών και το χάρισμα της διάκρισης, και ο καθένας μιλούσε μια διαφορετική ανόητη γλώσσα, ισχυριζόμενος ότι ήταν εμπνευσμένος από τον Θεό και ότι μιλούσε κάποια από τις ξένες γλώσσες. … Δεν ήμουν υπό την επίδραση και μπορούσα να δω ότι οι μαθητές της σχολής είχαν οδηγηθεί σε αυτό το άκρο μέσω του φανατισμού τους, και τελικά αποφάσισα να εγκαταλείψω τη σχολή. Έτσι, το Σάββατο το πρωί έφυγα, αλλά πριν φύγω, συγκέντρωσα τους ενοίκους του κτιρίου και τους εξήγησα τους λόγους για τους οποίους έφευγα. Τους είπα ότι ήταν υπό την επίδραση του πονηρού και ότι το καλύτερο που μπορούσαν να κάνουν ήταν να φύγουν από τη σχολή, όπως έκανα και εγώ. Όλοι γελούσαν μαζί μου, κι εγώ έφυγα από τη σχολή και δεν σκοπεύω να επιστρέψω.»

«Περίπου δεκαπέντε μέλη της αποικίας έχουν τώρα λάβει το χάρισμα των γλωσσών και όταν δημοσιογράφος του State Journal επισκέφθηκε τη σχολή σήμερα το πρωί, κάθε ένας από τους προνομιούχους κλήθηκε και μίλησε μερικές προτάσεις με παράξενες και αφύσικες λέξεις, τις οποίες ούτε γνώριζαν ούτε καταλάβαιναν σε ποια γλώσσα ανήκαν. … Είναι ένα παράξενο θέαμα να βλέπεις μια ολόκληρη αίθουσα γεμάτη από άνδρες και γυναίκες της σχολής να κάθονται γύρω, διακόπτοντας περιστασιακά με σύντομες εκρήξεις ομιλίας σε μία από τις πολλές γλώσσες που ισχυρίζονται ότι μιλούν, και να γράφουν τα παράξενα και ακατανόητα ιερογλυφικά που πιστεύουν ότι αντιστοιχούν σε λέξεις στα συριακά, κινεζικά, ιαπωνικά, αραβικά και άλλες γλώσσες» (Topeka State Journal, 7 Ιανουαρίου 1901).

Είμαστε πεπεισμένοι ότι ο Ρίγκινς είχε δίκιο στην εκτίμησή του ότι ο Πάρχαμ και οι μαθητές του μιλούσαν ανοησίες και ασκούσαν φανατισμό υπό την επίδραση του πονηρού.

Σκεφτείτε αυτή την περιγραφή του Πάρχαμ για το τι έκαναν οι μαθητές του την ημέρα μετά που η Όζμαν ξεκίνησε την εμπειρία των γλωσσών:

«Την επόμενη μέρα κατέβηκα στην πόλη και όταν γύρισα βρήκα ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΚΑΘΙΣΜΕΝΟΥΣ ΣΤΟ ΠΑΤΩΜΑ ΝΑ ΜΙΛΟΥΝ ΣΕ ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΓΛΩΣΣΕΣ, ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΙΛΟΥΣΕ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΓΛΩΣΣΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΛΛΟ, ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕ ΤΟ ΛΟΓΟ ΤΟΥ ΣΥΜΜΑΘΗΤΗ ΤΟΥ» (Topeka Mail and Breeze, 22 Φεβρουαρίου 1901).

Αυτό είναι αυστηρά αντίθετο στις οδηγίες της Βίβλου για τη χρήση των γλωσσών. Οι «γλώσσες» της Σχολής Βίβλου Bethel τον Ιανουάριο του 1901 ήταν σύγχυση, η οποία, όπως λέει η Βίβλος, δεν προέρχεται από τον Θεό (Α΄ Κορ. 14:33). Η Βίβλος λέει ότι οι γλώσσες δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται εκτός αν ερμηνεύονται και ακόμη και τότε, το χάρισμα πρέπει να ασκείται μόνο από έναν ομιλητή κάθε φορά (Α΄ Κορ. 14:23-28). Επιπλέον, οι γυναίκες δεν πρέπει να μιλούν (Α΄ Κορ. 14:34).

Ο Πάρχαμ ισχυρίστηκε ότι η Όζμαν δεν μπορούσε να μιλήσει Αγγλικά για τρεις ημέρες μετά την πρώτη της εμπειρία με τις γλώσσες. Η ίδια μαρτυρία της ήταν ότι «πολλές φορές μπορούσαμε να μιλήσουμε μόνο σε άλλες γλώσσες» (Martin, The Topeka Outpouring of 1901, σ. 88).

Αντίθετα, η Βίβλος λέει ότι ένας γνήσιος προφήτης ή ομιλητής γλωσσών έχει έλεγχο του εαυτού του. «Και τα πνεύματα των προφητών υποτάσσονται στους προφήτες» (Α΄ Κορ. 14:32). Οι ανεξέλεγκτες «γλώσσες» της Όζμαν δεν προέρχονταν από τον Θεό. Η έλλειψη ελέγχου πάνω στις «γλώσσες» περιγράφεται επίσης από την Λίλιαν Θίσλθγουεϊτ, άλλη μαθήτρια της Σχολής Βίβλου του Πάρχαμ:

«Η γλώσσα μου άρχισε να γίνεται βαριά και πλημμύρισαν την καρδιά μου γέλια. Δεν μπορούσα πια να σκεφτώ λέξεις επαίνου, γιατί το μυαλό μου ήταν κλειστό, αλλά το στόμα μου γέμισε με ροή λέξεων που δεν καταλάβαινα. Προσπάθησα να μην γελάσω γιατί φοβόμουν να λυπήσω το Πνεύμα. Προσπάθησα να Τον επαινέσω στα Αγγλικά αλλά δεν μπορούσα, οπότε άφησα τον έπαινο να έρθει όπως θα ερχόταν στη νέα γλώσσα…» (Martin, The Topeka Outpouring, σ. 61). Αυτό είναι αντίθετο με ό,τι βλέπουμε στα βιβλία των Πράξεων και στις Επιστολές.

Όπως είδαμε σε προηγούμενες αναφορές εφημερίδων, οι μαθητές του Πάρχαμ όχι μόνο ισχυρίζονταν ότι μιλούσαν σε γλώσσες αλλά και ότι έγραφαν σε αυτές. Ισχυρίζονταν ότι αυτά τα γραπτά ήταν ξένες γλώσσες, όπως τα κινεζικά, αλλά όταν εξετάστηκαν από γνώστες, αποδείχτηκαν απλώς ακατανόητα γραψίματα (Goff, σ. 76).

Η εφημερίδα Topeka Daily Capital δημοσίευσε ένα δείγμα από τα «εμπνευσμένα γραπτά» της Όζμαν, το οποίο μπορεί ακόμα να δει κανείς στη Βιβλιοθήκη Έρευνας της Πολιτείας του Κάνσας. Δεν ήταν τίποτε περισσότερο από παιδικά γραψίματα. Οι άνθρωποι είχαν παραπλανηθεί, απλά και ξεκάθαρα. Ο τύπος χαρακτήρισε τα γραπτά «παράξενα και ακατανόητα ιερογλυφικά» (Goff, σ. 80).

Ένας δημοσιογράφος του Topeka State Journal παρατήρησε την Άγκνες Όζμαν όταν ισχυριζόταν ότι έγραφε εμπνευσμένη:

«Η δεσποινίς Όζμαν κάθισε σε ένα γραφείο γράφοντας μερικά γράμματα που έπρεπε να σταλούν εκείνο το πρωί. Λίγο αφότου τελείωσε τα γράμματα κάθισε ξανά να γράψει και αμέσως είπε ότι τα χέρια της αρνούνταν εντελώς να γράψουν τους χαρακτήρες της αγγλικής γλώσσας. Και με τα χέρια της σχημάτισε ασυνείδητα χαρακτήρες κάποιας γλώσσας, χωρίς να μπορεί να πει ποια. Δεν ερμήνευσε τα σημάδια. ΣΤΟ ΓΡΑΨΙΜΟ ΤΩΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΩΝ, ΟΙ ΜΥΕΣ ΤΩΝ ΧΕΡΙΩΝ ΤΗΣ ΔΕΣΠΟΙΝΙΔΑΣ ΌΖΜΑΝ ΦΑΙΝΟΤΑΝ ΝΑ ΣΥΣΠΑΝΤΑΙ ΚΑΙ ΕΚΑΝΕ ΤΑ ΣΗΜΑΔΙΑ ΣΕ ΣΠΑΣΜΟΔΙΚΗ ΜΟΡΦΗ, ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΗΣ ΣΑΝ ΝΑ ΤΡΑΒΙΟΤΑΝ ΕΜΠΡΟΣ ΚΑΙ ΠΙΣΩ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΑ ΓΡΑΨΙΜΑΤΑ» («Hindoo and Zulu Both Are Represented at Bethel School», Topeka State Journal, 9 Ιανουαρίου 1901).

Αυτό είναι το ίδιο φαινόμενο που συμβαίνει με την αυτόματη γραφή της Νέας Εποχής, η οποία είναι σαφώς δαιμονική. Στις Γραφές της Καινής Διαθήκης δεν υπάρχει καμία ένδειξη για κάτι τέτοιο.

Οι πρώτοι Πεντηκοστιανοί πίστευαν ότι θα μπορούσαν να κηρύξουν σε ξένες γλώσσες μέσω του χαρίσματος των γλωσσών. Ο Πάρχαμ αναφέρεται σε άρθρο εφημερίδας εκείνης της εποχής ως εξής: «Είναι ένα θαυμάσιο έργο, που έρχεται στην αυγή του εικοστού αιώνα. Πιστεύαμε εδώ και καιρό ότι η δύναμη του Κυρίου θα φανερωθεί ανάμεσά μας, και ότι αυτή η δύναμη θα μας δοθεί για να μιλάμε άλλες γλώσσες, και ότι θα έρθει η ώρα που θα σταλθούμε σε όλα τα έθνη για να κηρύξουμε το ευαγγέλιο, και ότι Ο ΚΥΡΙΟΣ ΘΑ ΜΑΣ ΔΩΣΕΙ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ ΤΩΝ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΩΝ ΕΘΝΩΝ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΜΑΘΟΥΜΕ ΣΕ ΣΧΟΛΕΙΑ» (Topeka State Journal, 7 Ιανουαρίου 1901).

«Έχουμε λάβει αρκετά μηνύματα να πάμε σε όλο τον κόσμο και να κηρύξουμε το ευαγγέλιο, και πρέπει να υπακούσουμε στην εντολή. ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΜΑΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΔΙΔΑΣΚΟΥΜΕ ΤΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΟΥΣΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΝΑ ΠΕΡΝΟΥΝ ΧΡΟΝΙΑ ΕΤΟΙΜΑΖΟΝΤΑΣ ΙΕΡΕΙΣ ΓΙΑ ΕΡΓΑΣΙΑ ΣΕ ΞΕΝΕΣ ΧΩΡΕΣ, ΟΤΑΝ ΟΛΟ ΤΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΖΗΤΗΣΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ δύναμη ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΟΥΝ ΟΤΙ Η ΔΥΝΑΜΗ ΘΑ ΕΡΘΕΙ» (Parham, αναφερόμενος στο Kansas City Times, 27 Ιανουαρίου 1901).

Όπως αποδείχθηκε, παραπλανήθηκαν σε αυτό όπως και σε όλα τα άλλα.

Ο Άλφρεντ Γκαρ και η σύζυγός του πήγαν στην Ινδία περιμένοντας να μιλήσουν σε υπερφυσικές γλώσσες, αλλά σύντομα έμαθαν ότι ήταν αυταπάτη. Η Μέι Λο και η Ρόζα Πίτμαν πήγαν στην Ιαπωνία περιμένοντας να κηρύξουν στα ιαπωνικά, αλλά όταν είδαν ότι κανείς δεν καταλάβαινε τις «γλώσσες» τους, μετακινήθηκαν στο Χονγκ Κονγκ, νομίζοντας ότι θα είχαν το χάρισμα των κινεζικών, αλλά και εκεί απέτυχαν. Ο Τ. Τζ. Μακίντος ήταν ο πρώτος πεντηκοστιανός ιεραπόστολος στο Μακάου, και παρόλο που περίμενε να μιλήσει άπταιστα κινεζικά, οι ελπίδες του γρήγορα καταρρεύσαν.

«Πολλοί άλλοι πεντηκοστιανοί ιεραπόστολοι πήγαν στο εξωτερικό πιστεύοντας ότι είχαν θαυματουργική ικανότητα να μιλούν στις γλώσσες των ανθρώπων στους οποίους στάλθηκαν. Αυτές οι πεντηκοστιανές αξιώσεις ήταν γνωστές την εποχή εκείνη. Ο Σ. Κ. Τοντ της Βιβλικής Ιεραποστολικής Εταιρείας εξέτασε δεκαοκτώ πεντηκοστιανούς που πήγαν στην Ιαπωνία, την Κίνα και την Ινδία ‘περιμένοντας να κηρύξουν στους ντόπιους στις δικές τους γλώσσες,’ και βρήκε ότι σύμφωνα με τις δικές τους ομολογίες ‘σε καμία περίπτωση δεν μπόρεσαν να το κάνουν.’ ΚΑΘΩΣ ΑΥΤΟΙ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΕΠΙΣΤΡΕΨΑΝ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΑΠΟΤΥΧΑΝ, ΟΙ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΙΑΝΟΙ ΑΝΑΓΚΑΣΤΗΚΑΝ ΝΑ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΑΡΧΙΚΗ ΤΟΥΣ ΑΠΟΨΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΛΩΣΣΕΣ» (Robert Mapes Anderson, Vision of the Disinherited: The Making of American Pentecostalism).

Η Σχολή Βίβλου του Πάρχαμ στο Κάνσας έκλεισε μέσα σε λίγους μήνες και μετακόμισε στο Τέξας για να ιδρύσει εκκλησίες. Ξεκίνησε επίσης μια νέα σχολή στο Χιούστον.

Η νέα κίνηση ονομάστηκε Η ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΠΙΣΤΗ, μεγάλωσε γρήγορα και διασπάστηκε σε πολλές φατρίες. Το Λεξικό των Πεντηκοστιανικών και Χαρισματικών Κινημάτων σημειώνει ότι «οι συνεισφορές του Πάρχαμ στον Πεντηκοστιανισμό περιελάμβαναν τον ιδιαίτερα έντονο χαρακτήρα της χιλιαστικής διδασκαλίας της ‘ύστερης βροχής’». Το πρώτο βιβλίο του Πάρχαμ είχε τίτλο Kol Kare Bomidbar, που στα Εβραϊκά σημαίνει «Μια Φωνή Κραυγής στην Έρημο».

Θεωρούσε τον εαυτό του Ιωάννη τον Βαπτιστή των τελευταίων ημερών, αναγγέλλοντας μια νέα εποχή του Πνεύματος. Έδωσε στον εαυτό του τον τίτλο «Διακηρυκτής της Αποστολικής Πίστης». Το καλοκαίρι του 1907, ο Πάρχαμ συνελήφθη στο Σαν Αντόνιο, Τέξας, με την κατηγορία της ασέλγειας. Η κατηγορία αποσύρθηκε από τις αρχές χωρίς σχόλιο και ο Πάρχαμ αρνήθηκε να δώσει εξηγήσεις. Ματωμένος από σκάνδαλα, πέρασε τις τελευταίες δύο δεκαετίες της ζωής του αποξενωμένος από το μεγαλύτερο μέρος του κινήματος που είχε ξεκινήσει. … Την εποχή του θανάτου του Πάρχαμ το 1929, ήταν σχεδόν άγνωστος ανάμεσα στη διαμορφούμενη δεύτερη γενιά των πεντηκοστιανών δογμάτων. Ωστόσο, σε κανέναν μεμονωμένο άτομο το κίνημα δεν όφειλε μεγαλύτερο χρέος» (The Pentecostal and Charismatic Movements). Λόγω της κατηγορίας για ασέλγεια, οι W.F. Carothers και Howard Goss απέβαλαν τον Πάρχαμ από την οργάνωση Αποστολική Πίστη που είχε ιδρύσει (Larry Martin, The Life and Ministry of William J. Seymour, σ. 271).

Η Αποστολή της Οδού Αζούσα

Ένας από τους μαθητές της σχολής Βίβλου του Πάρχαμ στο Χιούστον ήταν ο Γουίλιαμ Τζ. Σέιμουρ (1870-1922), ένας μαύρος ευαγγελιστής που δέχθηκε τη διδασκαλία του Πάρχαμ και τη μετέφερε στο Λος Άντζελες, Καλιφόρνια. Η αποστολή που ίδρυσε ο Σέιμουρ στην οδό Αζούσα στο Λος Άντζελες το 1906 έγινε διάσημη ως η κοιτίδα του πεντηκοστιανού κινήματος. Οι συγκεντρώσεις γίνονταν επτά ημέρες την εβδομάδα για τρία χρόνια. Επισκέπτες έρχονταν από όλο τον κόσμο, αναζητώντας την προσωπική τους «Πεντηκοστή», και οι μαρτυρίες τους μαζί με το κήρυγμα των ιεραποστόλων που εστάλησαν από την αποστολή της οδού Αζούσα δημιούργησαν μια καταιγίδα ανάπτυξης για το ανερχόμενο πεντηκοστιανό κίνημα.

Ο ιστορικός του πεντηκοστιανισμού Βίνσον Σάναν παρατηρεί: «Η αναγέννηση της οδού Αζούσα θεωρείται κοινώς ως η αρχή του σύγχρονου πεντηκοστιανού κινήματος. Εκτός από τους ιερείς που έλαβαν την πεντηκοστιανή τους εμπειρία άμεσα στην οδό Αζούσα, χιλιάδες άλλοι επηρεάστηκαν έμμεσα» (Synan, The Holiness-Pentecostal Tradition, σσ. 105, 130).

Κατά τα έτη 1901 και 1902, ο Σέιμουρ είχε παρακολουθήσει τη «Βιβλική Σχολή του Θεού» του Μάρτιν Κναπ και είχε ενταχθεί στους «Αγίους του Βραδινού Φωτός» στο Σινσινάτι. Υιοθέτησε την αίρεση της ολικής αγιότητας, πιστεύοντας ότι δύο «έργα της χάριτος» ήταν απαραίτητα για τη σωτηρία και τον καθαρισμό του ανθρώπου. Πρώτα έπρεπε να γεννηθεί ξανά μέσω της πίστης στον Χριστό και στη συνέχεια να αγιαστεί μέσω ενός δεύτερου έργου χάριτος.

Ο Σέιμουρ πίστευε ότι η «αληθινή εκκλησία» αποκαθίστατο μέσα σε μια θαυματουργική αναγέννηση των έσχατων καιρών. Το 1903, παρακολούθησε τη σχολή Βίβλου του Πάρχαμ στο Χιούστον. Εκεί δέχθηκε μια άλλη αίρεση, ότι ο χριστιανός πρέπει στη συνέχεια να «βαπτιστεί στο Άγιο Πνεύμα με την αρχική ένδειξη των γλωσσών».

Στις αρχές του 1906, ο Σέιμουρ προσκλήθηκε στο Λος Άντζελες να ηγηθεί μιας μικρής ομάδας πιστών, η οποία εκείνη την εποχή είχε ιεραπόστολο μια γυναίκα, τη Τζούλι Χάτσινς. Η ομάδα αποτελούνταν από άτομα που είχαν αποβληθεί από τη Δεύτερη Βαπτιστική Εκκλησία λόγω της αίρεσης της «δεύτερης ευλογίας» και της αμαρτωλής τελειότητας. Μετά την άφιξή του στο Λος Άντζελες, ο Σέιμουρ κήρυξε λίγες φορές πριν κλειδωθεί έξω από την εκκλησία που τον είχε προσκαλέσει. Η διδασκαλία του ότι η ομιλία γλωσσών ήταν η αρχική ένδειξη του βαπτίσματος του Αγίου Πνεύματος δεν έγινε δεκτή.

Ο Σέιμουρ μετέφερε τις συγκεντρώσεις του σε ιδιωτικό σπίτι και στη συνέχεια σε ένα παλιό κτίριο της Αφρικανικής Μεθοδιστικής Επισκοπικής Εκκλησίας στην οδό Αζούσα 312, και άρχισαν να συμβαίνουν παράξενα πράγματα. Οι συγκεντρώσεις ξεκίνησαν τον Απρίλιο του 1906 και διήρκεσαν πάνω από τρία χρόνια. Μεγάλος αριθμός ανθρώπων επισκέφθηκε την οδό Αζούσα για να αναζητήσει τη δική του Πεντηκοστή, παίρνοντας στη συνέχεια τη θεολογία και την εμπειρία του πεντηκοστιανισμού πίσω στα σπίτια τους.

Οι λειτουργίες ξεκινούσαν το πρωί και συνεχίζονταν για πάνω από δέκα ώρες. Δεν υπήρχε τάξη λειτουργίας και συνήθως κανείς δεν ηγούνταν. «Όποιος ήταν χρισμένος με το μήνυμα στεκόταν και το παρέδιδε. Μπορεί να ήταν άνδρας, γυναίκα ή παιδί» (Larry Martin, The Life and Ministry of William J. Seymour, σ. 186).

Ο Σέιμουρ σπάνια κήρυττε. Αντί γι’ αυτό, πολύ συχνά έσκυβε το κεφάλι του σε μια άδεια ξύλινη κλούβα που χρησίμευε ως άμβωνας και προσευχόταν. Η ποιμαντική επίβλεψη ήταν ελάχιστη, για να το πούμε ευγενικά.

Οι άνθρωποι τραγουδούσαν ταυτόχρονα αλλά «με εντελώς διαφορετικές συλλαβές, ρυθμούς και μελωδίες» (Ted Olsen, «American Pentecost», Christian History, Τεύχος 58, 1998). Το ονόμαζαν «Ουράνια Χορωδία». Η γυναίκα του Σέιμουρ, Τζένι, ισχυριζόταν ότι μπορούσε να τραγουδά «υπό την δύναμη του Πνεύματος σε πολλές γλώσσες» και ακόμη να παίζει πιάνο με θεία έμπνευση (Larry Martin, The True Believers, σ. 58).

Οι λειτουργίες χαρακτηρίζονταν από μεγάλη σύγχυση: χορός, άλματα, πτώσεις, έκσταση, παραλύσεις στο Πνεύμα, γλωσσολαλιά, τρεμούλα, υστερία, παράξενους ήχους ζώων, «ιερό γέλιο», «πνευματική αλαλία» ή άνθρωποι που προσπαθούσαν να μιλήσουν αλλά δεν μπορούσαν, κ.ά. Οι αναζητούντες «κατείχονταν από ξόρκι και ξεκινούσαν μια γλωσσολαλιά ήχων». Ο Σέιμουρ είπε: «Συχνά όταν ο Θεός στέλνει ένα ευλογημένο κύμα πάνω μας, όλοι μπορεί να μιλήσουμε γλώσσες για λίγο…» (Martin, σ. 188).

Ένας ρεπόρτερ των Los Angeles Times παρατήρησε ότι οι συμμετέχοντες «ενεργοποιούνταν σε κατάσταση τρελής έξαψης με τον ιδιαίτερο ζήλο τους». Ένας βιογράφος του Γουίλιαμ Σέιμουρ παραδέχεται ότι «κάποιες φορές οι συγκεντρώσεις γίνονταν τόσο θορυβώδεις που καλούνταν η αστυνομία» (Martin, The Life and Ministry of Seymour, σ. 188).

Ο Σέιμουρ δίδασκε τον κόσμο να φωνάζει στον Θεό και να απαιτεί αγιότητα, το βάπτισμα με το Άγιο Πνεύμα και θεία θεραπεία (Synan, The Holiness-Pentecostal Tradition, σ. 99).

Το τρέμουλο ήταν μεγάλο μέρος της εμπειρίας στην οδό Αζούσα. Η πρώτη περίπτωση γλωσσολαλιάς υπό τη διακονία του Σέιμουρ ήταν από τον Έντουαρντ Λι, ο οποίος μετά από μια φερόμενη όραση του Πέτρου και του Ιωάννη που τρέμονταν ενώ μιλούσαν σε γλώσσες πείστηκε ότι οι άνθρωποι τρέμουν και μιλούν σε γλώσσες όταν η δύναμη του Θεού τους επισκέπτεται (Larry Martin, σ. 142).

Ένας άνδρας έτρεμε τόσο έντονα υπό τη διακονία του Σέιμουρ που κλήθηκε ασθενοφόρο. Όταν ο τρεμάμενος είπε στον γιατρό: «Μη με αγγίζετε, αυτή είναι η δύναμη του Θεού», ο γιατρός απάντησε σοφά: «Αν αυτή είναι η δύναμη του Θεού, σου δίνει έναν διαβολικό τρέμουλο» (Martin, σ. 306).

Η πτώση υπό το Πνεύμα ήταν επίσης μεγάλο μέρος των συναντήσεων στην οδό Αζούσα. Όταν ο Σέιμουρ έθεσε τα χέρια του στον Έντουαρντ Λι, «έπεσε στο πάτωμα σαν νεκρός» (Martin, σ. 143). Η πρώτη γυναίκα που μίλησε σε γλώσσες στην Αζούσα, η Τζένι Μουρ, πρώτα έπεσε στο πάτωμα (Martin, σ. 146). Ο Σέιμουρ έπεσε επίσης «σαν να ήταν νεκρός» όταν μίλησε πρώτη φορά σε γλώσσες (Martin, σ. 148). «Κάποιες φορές οι άνδρες έπεφταν παντού στο σπίτι, σαν στρατός που έπεσε στη μάχη…» (Martin, σ. 179).

Η ίδια έλλειψη ελέγχου στις «γλώσσες» και άλλα φαινόμενα που είδαμε στη Σχολή Βίβλου του Πάρχαμ στην Τοπέκα ήταν εμφανής και στην οδό Αζούσα. Η Τζένι Μουρ, που αργότερα παντρεύτηκε τον Σέιμουρ και τελικά έγινε η ιεραπόστολος της Αποστολής της οδού Αζούσα, εργαζόταν ως μαγείρισσα για ένα πλούσιο ζευγάρι. Όταν ξέσπασε σε «γλώσσες» μπροστά στους έκπληκτους εργοδότες της, εκείνοι φοβήθηκαν ότι τρελαινόταν, και με το δίκιο τους (Larry Martin, σ. 112). Αργότερα «υπό την δύναμη» ξέσπασε σε «γλώσσες» κατά τη διάρκεια μιας υπηρεσίας σε μεθοδιστική εκκλησία.

Ο Γουίλιαμ Σέιμουρ και ο Τσαρλς Πάρχαμ έχουν ονομαστεί «συνιδρυτές του παγκόσμιου πεντηκοστιανισμού» (Antonio Arnold, We Are Living in the Finished Work of Christ, σ. 143), αλλά ο Πάρχαμ ποτέ δεν αποδέχθηκε την εμπειρία της οδού Αζούσα ως γνήσια.

Όταν ο Πάρχαμ επισκέφθηκε τις συγκεντρώσεις στην Αζούσα τον Οκτώβριο του 1906, σοκαρίστηκε από τη σύγχυση των λειτουργιών. Έμεινε θλιμμένος από τα «φρικτά σπασμωδικά ξεσπάσματα» των «ιεροκυλιστών και υπνωτιστών». Περιέγραψε τις «γλώσσες» της Αζούσα ως «κουτσομπολιά, τραυλίσματα και σπασμωδικές εκφωνήσεις, χωρίς να μιλούν καμία γλώσσα» (Vinson Synan, The Holiness-Pentecostal Tradition, σ. 102).

Οι συγκεντρώσεις στην οδό Αζούσα ήταν τόσο άγριες που ο Πάρχαμ τις καταδίκασε με τον όρο «εντυπωσιακοί ιεροκυλιστές». Είπε ότι οι συναντήσεις χαρακτηρίζονταν κυρίως από εκδηλώσεις της σάρκας, πνευματικές επιρροές και την πρακτική του υπνωτισμού (Sarah Parham, The Life of Charles F. Parham, Joplin, MO: Tri-state Printing, 1930, σ. 163).

Όταν ο Πάρχαμ έφτασε στην οδό Αζούσα το 1906, ξεκίνησε το πρώτο του κήρυγμα λέγοντας στον κόσμο ότι «ο Θεός είναι άρρωστος στο στομάχι του» εξαιτίας των πραγμάτων που συνέβαιναν στην Αζούσα (Charles Shumway, A Study of the “Gift of Tongues”, A.B. διατριβή, Πανεπιστήμιο Καλιφόρνια, 1914, σσ. 178, 179· αναφέρεται από Goff, Fields White Unto Harvest, σ. 131).

Σύμφωνα με τον Πάρχαμ, τα δύο τρίτα των ανθρώπων που δήλωναν πεντηκοστιανοί στην εποχή του ήταν «είτε υπνωτισμένοι είτε δαιμονισμένοι» (Sarah Parham, Life of Charles Parham, σ. 164).

Ο Πάρχαμ ποτέ δεν άλλαξε γνώμη. Μέχρι το τέλος της ζωής του κατήγγειλε την οδό Αζούσα ως περίπτωση «πνευματικής δύναμης που εκπορνεύτηκε». Έτσι, ένας «πατέρας του πεντηκοστιανισμού» απέρριψε πλήρως τις συγκεντρώσεις της οδού Αζούσα ως ψεύτικες, χειραγωγημένες και δαιμονικές.

Παρά το γεγονός ότι υπήρχαν πολλές αναφορές για θαύματα θεραπείας και οικονομικά θαύματα στην Αζούσα, η τράπεζα τελικά κατάσχεσε την περιουσία της εκκλησίας, κάτι που αποτέλεσε κακή μαρτυρία, και ο Σέιμουρ πέθανε νέος, σε ηλικία πενήντα δύο ετών, έχοντας για πολύ καιρό προβλήματα υγείας. Λίγους μήνες πριν από τον θάνατό του ο Σέιμουρ περιγράφονταν ως «κουρασμένος, εξουθενωμένος και γερασμένος» (John Matthews, Speaking in Tongues, 1925, σ. 14).

Πολλοί άνθρωποι πεθαίνουν σε ηλικία πενήντα δύο ετών, αλλά ο Σέιμουρ ισχυριζόταν ότι η θεραπεία ήταν εγγυημένη στη θυσία του Χριστού, ενώ ο ίδιος ήταν αδύναμος και πέθανε νέος.

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ: Azusa Street and the Birth of Pentecostalism

entaksis.gr

π.Αλεξίου Καρακαλλινού

Πως καθιερώθηκε η γλωσσολαλιά  σαν δόγμα στους πεντηκοστιανούς!

 Η Αzusa  είναι πραγματικό ορόσημο ΚΑΙ για τους Έλληνες πεντηκοστιανούς καθώς πολλοί συγγραφείς τους αναπολούν τις εποχές εκείνες. Τι πραγματικά έγινε όμως στο “περίφημο” σπίτι της οδού Αzusa  κατά το διάστημα 15/4-31/12/1906… Μεταφέρουμε από το βιβλίο του π.Αλεξίου Καρακαλλινού με τίτλο: ΕΝ ΕΙΡΗΝΗ, ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΔΕΗΘΩΜΕΝ.

[…] Ο Parham αναζητούσε κάποια υψηλότερη πνευματική εμ­πειρία και πνευματική δύναμη. Έχοντας άγνοια για τα αληθινά μέσα, με τα οποία η καρδία μπορεί να καθαρθεί και να φωτισθεί, ο Parham και οι μαθηταί του κόλλησαν στο εντελώς εξωτερικό σημάδι της Πεντηκοστής. […]

[…] Ο Parham και οι μαθηταί του πέρασαν την παραμονή της Πρωτοχρονιάς εκείνου του έτους προσπαθώντας να αναγκάσουν το κυρίαρχο Πνεύμα να τους δώσει το χάρισμα της γλωσσολαλίας, όπως αυτοί το αντι­λαμβάνονταν. Παρά την επιμονή τους οι προσπάθειες τους απέ­βησαν άκαρπες, μέχρι που αποφάσισαν ότι το συστατικό που χάθηκε από την αποστολική διαδικασία πρέπει να ήταν «η επίθε­ση των χειρών» η το ανθρώπινο άγγιγμα. Όταν προστέθηκε αυτός ο παράγων, «η Agnes Ottman άρχισε να βγάζει παράξε­νους ήχους» και έτσι γεννήθηκε το νέο Κίνημα των Πεντηκοστιανών, το οποίο βασίστηκε στο «Βάπτισμα του Αγίου Πνεύμα­τος» και στη «γλωσσολαλία».

Charles Parham: “φήμες” τον θέλουν φαν των Λευκών Χριστιανών της Κ.Κ.Κλαν- μετά την γλωσσολαλιά του.

Ο Parham περιγράφει ως εξής το γεγονός αυτό:

«Πριν καλά επαναλάβω τρεις ντουζίνες προτάσεων, η δόξα έπεσε επάνω της, ένα φωτοστέφανο φάνηκε να περικυκλώνει το κεφάλι και το πρόσωπο της και αμέσως άρχισε να ομιλεί κινέζικα, και δεν μπορούσε να ομιλήσει Αγγλικά επί τρεις ημέρες». […]

[…]Πολύ σωστά μπορεί κάποιος να πει ότι με τη γέννηση του Πεντηκοστιανισμού γεννήθηκε ένας νέος τύπος «Χριστιανισμού», που διέφερε όχι μόνον από τις πολύ συντηρητικές μορφές του συμβατικού Προτεσταντισμού, αλλά και από τον Χριστιανισμό τον βασισμένο στην εμπειρία του Προτεσταντισμού των ανανεωτών του δεκάτου ένατου αιώνα. Το «λαλείν γλώσση» για μερικούς Πεντηκοστιανούς αποτέλεσε «την απάντηση» σε σχέση με την «βεβαιότητα» της σωτηρίας. Η γλωσσολαλία θεωρήθηκε ως από­δειξη του «βαπτίσματος στο Άγιο Πνεύμα», το οποίο σίγουρα κατερχόταν «εξ ύψους» και δεν μπορούσε να αμφισβητηθεί. Σ’ αυτό το νέο Κίνημα η αίσθηση της μετανοίας και της αμαρτίας, που ήταν κεντρική στην «εμπειρική σωτηρία» των ανανεωτών, αντικαθίσταται με μία εντελώς ασαφή, επί πλέον δε και οριστικά απολαυστική και αισθησιακή, εμπειρία της «γλωσσολαλίας». Εν τω μεταξύ η διάκριση ανάμεσα στη λατρεία και στη διασκέδαση συνεχίζει να παραμένει ασαφής σ’ αυτές τις κοινωνίες. Ακολου­θώντας το παράδειγμα του Dowie, ο Parham μπορούσε να φορεί «ενδυμασία των Αγίων τόπων», για να κάνει δημόσια εντύπωση. Ευκαιριακά σημειώνουμε ότι «ο πατήρ της Πεντηκοστής» υπήρξε επίσης και υποστηρικτής της Κού-Κλούξ-Κλάν![…]

William J. Seymour

[…] Μέσα στα λίγα επόμενα χρόνια ο Πεντηκοστιανισμός άρχισε να εξαπλώνεται μέσα στο Κίνημα της Αγιότητας, κερδίζοντας τη δημόσια αναγνώριση στο Λος Άντζελες με κέντρο το Ιεραποστο­λικο Σωματείο της οδού Azusa, 312 όπου έγινε γνωστό ως «η Δεύ­τερη Πεντηκοστή» κάτω από την καταλυτική επίδραση ενός από τους πρώην βιβλικούς φοιτητές του Parham του William J. Seymour (1870-1922). Για τους Πεντηκοστιανούς το οίκημα που βρι­σκόταν στην διεύθυνση οδού Azusa 312 ήταν το δικό τους υπερώο Πεντηκοστής. Χιλιάδες έσπευδαν από την άκρη της χώρας να έλθουν στο μικρό εκείνο σπίτι για να λάβουν το χάρισμα της γλωσσολαλίας και να δουν τα «έργα του Πνεύματος». Ένας Πεντηκοστιανός ιστορικός γράφει: «Πιθανώς ο καθένας στο Κινημά των Πεντηκοστιανών μπορεί να αποδίδει τις ρίζες τους κατά κάποιον τρόπο στην Azussa. Οι διαφορές όμως ανάμεσα στην «Πεντηκοστή», που έγινε εκεί, και σ’ εκείνη που συνέβη Ιεροσόλυμα, είναι όντως καταπληκτικές.

 Ο ίδιος ο Seymour διέκρινε την παρουσία ενός άλλου πνεύματος, εκτός του Αγίου Πνεύματος, σ’ αυτή την «Πεντηκοστή». Ένας από τους ηγέτες της οδού Azussa έγραφε: «Δεν τολμούσαμε να εφιστούμε συνεχώς την προσοχή των ανθρώπων στις ενέργειες του πονηρού. Θα μπορούσε να προκληθεί τρόμος».

 Εν πάση περιπτώσει,  ο Seymour έγραψε στον Parham να έλθει και να βοηθήσει στη διά­κριση των πνευμάτων. Ο «πατέρας της Πεντηκοστής» ήλθε.

Στη συνέχεια παραθέτουμε τα σχόλια του:

«Έσπευσα στο Λός Άντζε­λες και για μεγάλη μου έκπληξη βρήκα την κατάσταση πολύ χει­ρότερη άπ’ ό,τι την περίμενα… εκδηλώσεις σαρκικές, πνευματιστικοί έλεγχοι (sic). Είδα ανθρώπους να υπνωτίζονται επάνω στο θυσιαστήριο μπροστά σε υποψηφίους που ζητούσαν το βάπτι­σμα, ενώ πολλοί λάμβαναν το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος…

Επίτρεψέ μου να μιλήσω καθαρά για το έργο, όπως το βρήκα έδώ.

 Συνάντησα καταστάσεις υπνωτισμού, καταστάσεις δαιμονι­κές, καταστάσεις πνευματιστικές καταστάσεις ύπνωτιστικές, όλα τα ειδη μαγείας, παροξυσμούς, καταληψίες και άλλα… Καμμία τέ­τοια κατάσταση δεν είναι γνωστή στους δικούς μας εργάτες ως αποτέλεσμα συγκεκριμένων λέξεων ή ήχων, χτυπημάτων του σαγονιού ή μαλάξεων του λαιμού. Υπάρχουν πολλοί στο Λος Άν­τζελες που ψάλλουν, προσεύχονται και ομιλούν θαυμάσια γλώσ­σες, καθώς το Πνεύμα τους δίνει λόγο, και γίνεται εδώ μία ασυ­νάρτητη φλυαρία, που δεν είναι καθόλου γλωσσολαλία» 

 Ενώ ο Parham υπήρξε αρκετά έντιμος να παραδεχθεί την πα­ρουσία απατηλών και δαιμονικών πνευμάτων, διεχώρισε, όμως, τις καταστάσεις που βίωσε εκεί σε δαιμονικές και σε καθαρά αν­θρώπινες, αν και είναι σίγουρο ότι οι ακραίες ανθρώπινες συμπε­ριφορές ωφείλοντο και αυτές σε επήρεια των πονηρών πνευμά­των. Εξ αιτίας αυτής της εντιμότητάς του, ο Parham αποκλείστηκε από τις συνάξεις, και μαζί του αποκλείστηκε από το Πεντηκοστιανό Κίνημα και η ενημέρωση ότι κάποιος μπορεί να λάβει ένα πνεύ­μα διαφορετικό από το Άγιο Πνεύμα, κατά τις πνευματιστικές τους συνάξεις.

  Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, η «Πεντηκοστιανή φωτιά» της οδού Azusa έσβησε ατό τις εσωτερικές ίντριγκες και τη διδα­σκαλία του Seymour ότι μπορεί κάποιος να χάσει το Άγιο Πνεύμα εξ αιτίας της αμαρτίας. Με μία τέτοια διδασκαλία τώρα οι χιλιάδες άνθρωποι, που κάποτε κατέκλυζαν την οδό Azusa, μειώθηκαν στους είκοσι. Όπως είναι κατανοητό, οι πρώτοι Πεντηκοστιανοί απέρριψαν αυτή τη διδασκαλία του Seymour και συνέχισαν να πιστεύουν ότι ένας μπορεί να «είναι σεσωσμένος», να «έχει το Άγιο Πνεύμα» και να μη ζει με αγιότητα.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ “ΕΝ ΕΙΡΗΝΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΔΕΗΘΩΜΕΝ”

ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ :ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΝ ΕΓΚΟΛΠΙΟΝ- entaksis.gr

π. ΑΛΕΞΙΟΥ ΚΑΡΑΚΑΛΛΙΝΟΥ

Χριστιανισμός χωρίς Σταυρό: Η Πεντηκοστιανή «Εκκλησία» των εσχάτων χρόνων

    Οι Πεντηκοστιανοί ισχυρίζονται ότι η αποστολή τους είναι να ιδρύσουν την «Εκκλησία των Έσχατων Χρόνων», την οποία ο Κύριος θα παραλάβει πριν από την κυριαρχία του Αντίχριστου. Συνδέουν τις συμφορές με τους «έσχατους χρόνους», όπως αυτοί περιγράφονται στην Αγία Γραφή, και με την απόλυτη καλβινιστική αιτιοκρατία, πού διακηρύττει ότι ο άνθρωπος είναι αδύναμος να ενεργήσει ή να αντιδράσει κατά κάποιον άλλο τρόπο, εκτός από το να τοποθετήσει τον εαυτό του μέσα σ’ αυτήν την «εκκλησία των σεσωσμένων», η οποία πρόκειται να αρπαχθεί από τον κόσμο.

Οι Πεντηκοστιανοί παρουσιάζουν μία τρομακτική κατάσταση για την παρούσα πραγματικότητα, στολισμένη με Βιβλική φαντασιοπληξία, με σκοπό να δημιουργήσουν στους φανατισμένους οπαδούς τους ένα αίσθημα μεγάλης ανασφάλειας και μιας επερχόμενης μεγάλης καταστροφής. Αυτή η μέθοδος, όχι μόνον τους βοηθεί να κρατούν τους πιστούς τους δεμένους με την ομάδα, αλλά μερικές φορές χρησιμοποιείται για να αποσπούν χρήματα από τους πιστούς, προβάλλοντας ως αιτιολογία τις επικείμενες οικονομικές καταστροφές, οι οποίες μπορούν να αποφευχθούν με την αγορά χρυσού ή πολύτιμων ειδών.

Η απατηλή διδασκαλία και οι παρερμηνείες του Βιβλίου της Αποκαλύψεως είναι τόσες πολλές και διαφορετικές, ώστε να είναι πέρα από τον σκοπό αυτής της μικρής εργασίας να τις αναφέρουμε με λεπτομέρεια. Για να δώσουμε, όμως, ένα παράδειγμα, θα αναφέρουμε απλώς την πιο κοινή σε όλους τους Πεντηκοστιανούς διδασκαλία της «αρπαγής».

Σύμφωνα με τους Πεντηκοστιανούς, ο Χριστός θα κατεβεί από τους ουρανούς πριν την έλευση του Αντίχριστου, για να αρπάξει τους δικούς Του για τον Ουρανό, ζώντες και νεκρούς, ανασταίνοντας μόνο εκείνους πού αληθινά βρίσκονταν στην Εκκλησία Του, δηλ. συγκεντρώνοντας μόνο εκείνους, ζώντες και νεκρούς, πού υπήρξαν ‘αναγεννημένοι‘ και αφήνοντας πίσω εκείνους πού δεν αναγεννήθηκαν. Αυτή η αρπαγή γίνεται ώστε ο εκλεκτός να μην υποφέρει μεγάλες ταλαιπωρίες, οι οποίες θα έλθουν επάνω στην υπόλοιπη ανθρωπότητα κάτω από την κυριαρχία του Αντίχριστου. Ύστερα από τα επτά χρόνια της κυριαρχίας του Αντίχριστου, ο Χριστός θα κατεβεί στη γη ξανά και θα ιδρύσει μία επίγεια Βασιλεία, πού θα διαρκέσει χίλια χρόνια, και θα αποτελείται από όσους θα έχουν αρπαχθεί. Αμέσως μετά θα αναστήσει τους υπολοίπους από τους νεκρούς και θα κρίνει ολόκληρο τον κόσμο.

Η αλήθεια της Αποκαλύψεως, όμως, είναι η εξής:

Η Εκκλησία του Χριστού και των Αγίων διδάσκει ότι κατά την Δευτέρα Παρουσία ο Χριστός θα έλθει στη γη μέσα σε δόξα ακολουθούμενος από μία σειρά σημείων και συνοδευόμενος από πλήθος Αγγέλων και Αγίων. Όσοι πέθαναν εν Χριστώ θα εγερθούν πρώτα για να Τον συναντήσουν στον αέρα και ύστερα ολόκληρο το υπόλοιπο ανθρώπινο γένος. Επίσης, όταν ο Χριστός κατεβεί στην γη, τότε θα κρίνει όλους τους ανθρώπους ανάλογα με τις πράξεις τους, χωρίζοντας τους δικαίους από τους αδίκους. Αυτό το γεγονός θα το ακολουθήσουν οι ΄γάμοι του Αρνίου΄.

Είναι εκπληκτικό το ότι μία τόσο απόλυτα αντίθετη με τη Αγιογραφική πίστη διδασκαλία μπορεί να υποστηρίζεται από «απλούς ανθρώπους αφοσιωμένους στη διδασκαλία της Βίβλου»

Διότι τότε ποιο είναι το νόημα των λόγων του Χριστού, «μακάριοι έστε όταν ονειδίσωσιν υμάς και διώξωσιν» (Μτθ.5,11), εάν οι πιστοί πρόκειται να εξαιρεθούν από τις δοκιμασίες;

Ποιο είναι επίσης το νόημα της προφητείας Του, πού λέει «τότε παραδώσουσιν υμάς εις θλίψιν καί αποκτενούσιν υμάς» (Μτθ.24,9);

Γιατί ο Χριστός διαβεβαιώνει τους Αποστόλους, πού ο Ίδιος επέλεξε, ότι «εν τω κοσμώ θλίψιν έξετε» (Ιω. 16,33);

Γιατί ο Ιάκωβος, ο αδελφός του Ιωάννου, θανατώθηκε με το ξίφος;

Γιατί ο απόστολος Παύλος έπρεπε να περάσει από τόσες δοκιμασίες σε κάθε τόπο, «εν κόποις περισσοτέρως, εν φυλακαίς περισσοτέρως, εν πληγαίς υπερβαλλόντως, εν θανάτοις πολλάκις» (Β’ Κορ. 11,23);

Γιατί δίδασκε ο Απόστολος των εθνών τους Χριστιανούς «ότι δια πολλών θλίψεων δει ημάς εισελθείν εις την βασιλείαν του Θεού» (Πρξ. 14,22). Όμως, περισσότερο από όλα, τι θα απογίνει το σύμβολο και το τρόπαιο της πίστεως μας, ο ζωοποιός Σταυρός του Σωτήρος; Όσοι πιστεύουν ότι θα αρπαχθούν μακριά από τις δοκιμασίες δε θα έχουν γίνει «εχθροί του Σταυρού του Χριστού», δε θα έχουν «κενώσει το Σταυρό του Χριστού»;

Βέβαια, οι Πεντηκοστιανοί προσπαθούν με κάθε τρόπο να βρουν στήριγμα για την περίεργη αυτή διδασκαλία τους στην Άγια Γραφή. Ισχυρίζονται ότι το χωρίο Μτθ. 24, 40-41 αναφέρεται καθαρά στην αρπαγή των δικαίων: «Τότε δύο έσονται εν τω αγρώ, εις παραλαμβάνεται και εις αφίεται· δύο αλήθουσαι εν τω μύλω, μία παραλαμβάνεται και μία αφίεται». Όμως η όλη περικοπή, στην οποία ανήκει το χωρίο αυτό, αναφέρεται στη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, όπου Αυτός θα κρίνει ζώντες και νεκρούς και θα ξεχωρίσει τους δικαίους από τους αδίκους. Εκείνος πού παραλαμβάνεται είναι εκείνος πού θα συμμετάσχει στην άκτιστη δόξα του Χριστού, ενώ εκείνος πού αφήνεται δεν θα συμμετάσχει σ’ αυτήν, αλλά το ίδιο άκτιστο Φως του Θεού θα βιώνεται από αυτόν σαν φωτιά και σκοτάδι.

Κατά παρόμοιο τρόπο οι Πεντηκοστιανοί βλέπουν την ‘αρπαγή‘ στους λόγους του αποστόλου Πέτρου: «ήξει δε η ημέρα Κυριου ως κλέπτης εν νυκτί». Όμως οι ίδιοι αποφεύγουν να παραθέσουν ολόκληρο το χωρίο, το οποίο δεν είναι υπέρ των απόψεων τους, διότι ο απόστολος Πέτρος συνεχίζει: «εν ή οι ουρανοί ροιζηδόν παρελεύσεται στοιχεία δε καυσούμενα λυθήσεται, και γη ΚΑΙ τα εν αυτή έργα κατακαήσεται». Με άλλα λόγια, η περικοπή αναφέρεται στην Ημέρα της Κρίσεως και όχι σε κάποια επτάχρονη αρπαγή των πιστών.

Οι λόγοι του Χριστού είναι σαφέστατοι: «Αλλά εν εκείναις ταις, ημέραις μετά την θλίψιν εκείνην ο ήλιος σκοτισθήσεται, και η σελήνη ου δώσει το φέγγος αυτής και οι αστέρες έσονται εκ του ουρανού πίπτοντες και αι δυνάμεις αι εν τοις ουρανοίς σαλευθήσονται. Και τότε όψονται τον υιόν του ανθρώπου ερχόμενον εν νεφέλαις μετά δυνάμεως πολλής και δόξης. Και τότε αποστελεί τους αγγέλους και επισυνάξει τους εκλεκτούς εκ των τεσσάρων ανέμων απ’ άκρου γης έως άκρου ουρανού»

Το πνευματικό κενό της αντίθετης από την Αγία Γραφή

και χωρίς Μυστήρια ζωής 

     Σ‘ αυτή τη σύντομη έρευνα των βασικών δογματικών θέσεων των Πεντηκοστιανικών «εκκλησιών» δεν έχουμε καν αρχίσει να εξετάζουμε τα βαθιά και γάργαρα νερά των πατερικών συγγραμμάτων. Με τα συγγράμματά τους οι Άγιοι Πατέρες απορρίπτουν ομόφωνα τις μάλλον αφελείς δοξασίες των Πεντηκοστιανών, όχι απλώς και μόνον διότι η συλλογιστική τους είναι μάλλον σαθρή και η εξήγησή τους αφελής, αλλά πρωτίστως διότι οι δοξασίες τους είναι θεραπευτικά λανθασμένες. Αντί να θεραπεύουν τον αλαζονικό νου του ανθρώπου και τη γεμάτη ιδιοτέλεια καρδιά του, αυτές απλώς επιδένουν το βαθύ τραύμα με τις μη αποστειρωμένες γάζες της απάτης.

Εφ’ όσον οι Πεντηκοστιανοί αποκλείουν εκ των προτέρων τους Πατέρες για την διερεύνηση της αλήθειας, έχουμε κι εμείς περιορισθεί κατ’ οικονομίαν στην Αγία Γραφή, την οποία αυτοί ισχυρίζονται ότι ακολουθούν, για να τους αντικρούσαμε, αρκούμενοι σε λίγες Γραφικές αντιπαραθέσεις για την μη ορθότητα των θέσεών τους.

Αυτή η πολύ σύντομη εξέταση φανερώνει πως το κίνημα των Πεντηκοστιανών δεν είναι ούτε συντηρητικό, ούτε παραδοσιακό, ούτε Αγιογραφικό. Έχοντας οι Πεντηκοστιανοί απορρίψει όλα τα αποκαλυφθέντα από το Θεό μέσα για την κάθαρση και τον φωτισμό της ανθρώπινης ψυχής, πολύ φυσιολογικά δημιούργησαν ένα πνευματικό κενό, το οποίο γέμισαν με νέες εμπειρίες «του Πνεύματος».

Όταν όμως αυτοί απορρίπτουν τα Μυστήρια, απορρίπτουν στην πραγματικότητα την ένωση και την κοινωνία με το Χριστό και ξεκινούν να πορεύονται σ’ ένα άλλον δρόμο, διαφορετικό τελείως από εκείνον στον οποίο πορεύθηκαν οι Προφήτες, οι Απόστολοι και οι Άγιοι. Δεν είναι καθόλου εκπληκτικό το ότι ο Χριστός γίνεται όλο και λιγότερο σημαντικός, τόσο στην απόκτηση πνευματικότητας, όσο και στη διδασκαλία τους. Απορρίπτοντας οι Πεντηκοστιανοί τα Μυστήρια, στην πραγματικότητα απορρίπτουν την αλήθεια για το Θεό, την αλήθεια για τον άνθρωπο και την αλήθεια για τον έσχατο προορισμό του ανθρώπου: το δοξασμό (τη θέωση) με το Χριστό. Σύμφωνα με τους λόγους του ιδίου του Χριστού, οι Απόστολοι ήσαν «αγιασμένοι τη αλήθεια» και επομένως προετοιμασμένοι να ιδούν την άκτιστη προαιώνια δόξα Του κατά την ημέρα της Αγίας Πεντηκοστής.

Όμως, τι μπορούν να ελπίζουν ότι θα ιδούν εκείνοι οι ταλαίπωροι άνθρωποι, πού είναι αδιάφοροι για την Αλήθεια; Ποια πνευματικά χαρίσματα μπορούν να βρεθούν σ’ εκείνους, πού οι ψυχές τους δεν έχουν καθαρθεί με το Βάπτισμα, δεν καθαίρονται με το Μυστήριο της Μετανοίας και Εξομολογήσεως και δεν ενώνονται με το Χριστό με τη Θεία Ευχαριστία; Με ποιο μέτρο μπορούν να κρίνουν τους εαυτούς τους και τους άλλους, εκείνοι που έχουν αποκόψει τους εαυτούς τους από τους Αγίους και δεν διατηρούν τα παραδείγματα εκείνων στο νου τους; Τι είδους ΄γλώσσες΄ μπορούν να ομιληθούν από εκείνους που δεν έχουν ποτέ γευθεί την εμπειρία της γλώσσας του Αγίου Πνεύματος μέσα στην καρδιά τους, δηλαδή της Καρδιακής Προσευχής; Ποια μπορεί να είναι η βάση για το νέο τους ευαγγέλιο που ευαγγελίζεται την αρπαγή και την ευημερία, που είναι τόσο αντίθετες με τη διδασκαλία, τις δοκιμασίες και τις ταλαιπωρίες που σημαδεύουν τη ΄στενή και τεθλιμμένη οδό΄ των προφητών των αποστόλων των αγίων και Αυτού ακόμη του Χριστού;

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ “ΕΝ ΕΙΡΗΝΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΔΕΗΘΩΜΕΝ”

ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ :ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΝ ΕΓΚΟΛΠΙΟΝ  - entaksis.gr

Ο Μακαριώτατος Μητροπολίτης Κιέβου και πάσης Ουκρανίας Ονούφριος εξέδωσε μια δυναμική απάντηση σε κυβερνητική οδηγία που απαιτεί από την Μητρόπολη Κιέβου της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας να προσκομίσει περισσότερες αποδείξεις για την πλήρη διακοπή όλων των δεσμών της με τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία έως τις 18 Αυγούστου, χαρακτηρίζοντας την εντολή «κατάφωρη παρέμβαση» στις εκκλησιαστικές υποθέσεις που παραβιάζει τόσο το ουκρανικό όσο και το διεθνές δίκαιο.

  Η Κρατική Υπηρεσία για την Εθνοπολιτική και την Ελευθερία Συνείδησης (DESS) απαίτησε από την Μητρόπολη του Κιέβου να υποβάλει ψηφίσματα που να δηλώνουν την αποχώρηση της Εκκλησίας από την ROC, να ακυρώνουν όλες τις διατάξεις της ROC, να αναγνωρίζουν ως άκυρες τις αποφάσεις της ROC σχετικά με τις επαρχίες της UOC και να δηλώνουν δημόσια τη διαφωνία τους με τους διορισμούς της ROC.

  Ταυτόχρονα, οι ουκρανικές αρχές έχουν επανειλημμένα αποδείξει ότι έχουν προηγούμενη δέσμευση για δίωξη της UOC και δεν ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για τυχόν δηλώσεις ή έγγραφα που ενδέχεται να προσκομίσει η Εκκλησία.

Σε μια λεπτομερή επιστολή απαντώντας στο DESS, ο Μητροπολίτης Ονούφριος τονίζει ότι η Εκκλησία δεν ενημερώθηκε ποτέ σωστά για την έρευνα σχετικά με την υποτιθέμενη ρωσική της σχέση, ούτε της δόθηκε η ευκαιρία να παρουσιάσει αποδεικτικά στοιχεία προς υπεράσπισή της. Η Εκκλησία έλαβε το τελεσίγραφο στις 21 Ιουλίου, χωρίς προηγούμενη επίσημη επικοινωνία σχετικά με την έρευνα που ξεκίνησε τον Μάιο.

«Η Μητρόπολη Κιέβου της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας στερήθηκε την ευκαιρία να εξοικειωθεί με τα προαναφερθέντα έγγραφα του DESS που ρυθμίζουν την ερευνητική διαδικασία και, το πιο σημαντικό, να εκφράσει τη θέση της σε αυτά τα ζητήματα», αναφέρει ο Μητροπολίτης Ονούφριος στην απάντησή του.

Ο προκαθήμενος της UOC επικρίνει ιδιαίτερα το DESS επειδή βασίζει την έρευνά του σε αυτό που χαρακτήρισε ξεπερασμένα και άσχετα στοιχεία. Επισημαίνει ότι το DESS συνεχίζει να επικαλείται μια θρησκευτική εξέταση του 2019, παρά τις σημαντικές αλλαγές που υιοθετήθηκαν στη Σύνοδο της Εκκλησίας στις 27 Μαΐου 2022, όταν ανακήρυξε επίσημα την ανεξαρτησία της από το Πατριαρχείο Μόσχας.

Ο Μακαριώτατος τονίζει επίσης ότι οι ουκρανικές αρχές βασίζονται κυρίως σε ρωσικά έγγραφα και όχι σε τρέχον υλικό της UOC. «Τα αποτελέσματα της έρευνας δεν βασίζονται ως επί το πλείστον σε τρέχοντα έγγραφα της Ουκρανίας, ιδίως σε έγγραφα της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας… αλλά κυρίως σε έγγραφα ενός ξένου κράτους που πραγματοποίησε ένοπλη επίθεση κατά της Ουκρανίας», αναφέρει η επιστολή. Σημειώνει ότι το DESS χρησιμοποίησε «δημοσιεύσεις από διάφορες διαδικτυακές πηγές, ένας σημαντικός αριθμός των οποίων δημοσιεύεται επίσης σε ιστότοπους του κράτους που πραγματοποίησε στρατιωτική επίθεση κατά της Ουκρανίας».

Ο Μητροπολίτης διερωτάται γιατί οι ερευνητές θα «αναγνώριζαν τη νομιμότητα για την Ουκρανία εγγράφων από ξένους οργανισμούς ενός κράτους που πραγματοποίησε στρατιωτική επιθετικότητα κατά της Ουκρανίας ή/και κατέλαβε προσωρινά μέρος του εδάφους της Ουκρανίας».

Ο Μητροπολίτης Ονούφριος αμφισβητεί επίσης την ικανότητα και την αμεροληψία της πενταμελούς ερευνητικής ομάδας, σημειώνοντας ότι δεν έχουν εμπειρία στη θεολογία ή το κανονικό δίκαιο και έχουν εκφράσει δημόσια προκατειλημμένες απόψεις κατά της UOC. Έχει υποβάλει ένσταση στο δικαστήριο σχετικά με τη σύνθεση της ερευνητικής ομάδας.

Η επιστολή περιγράφει επίσης εκτενώς τις ανθρωπιστικές συνεισφορές της UOC από την έναρξη του ρωσικού πολέμου το 2022, τεκμηριώνοντας συνολική βοήθεια ύψους άνω των 241,5 εκατομμυρίων UAH (5,8 εκατομμύρια δολάρια). Αυτό περιλαμβάνει την παροχή 193 οχημάτων στις ουκρανικές δυνάμεις, την παράδοση 1.037 τόνων ανθρωπιστικών προμηθειών στον στρατό, τη διανομή 8.000 τόνων βοήθειας σε πολίτες, την παροχή 1,5 εκατομμυρίου ζεστών γευμάτων και την παροχή στέγης σε πάνω από 50.000 εσωτερικά εκτοπισμένων σε μοναστήρια.

«Δυστυχώς, οι σύγχρονες κοινωνικές και ανθρωπιστικές δραστηριότητες της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας παρέμειναν εκτός της προσοχής της ερευνητικής ομάδας», γράφει ο Μητροπολίτης Ονούφριος, αμφισβητώντας το κατά πόσον το DESS είχε «απλώς αγνοήσει» αυτές τις συνεισφορές στην πολεμική προσπάθεια της Ουκρανίας.

Ο Μητροπολίτης υποστηρίζει ότι ο νόμος βάσει του οποίου διεξάγεται έρευνα κατά της Εκκλησίας παραβιάζει την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, σημειώνοντας ότι «η εθνική ασφάλεια δεν περιλαμβάνεται μεταξύ των σκοπών που απαριθμούνται στο Άρθρο 9 §2» ως νόμιμοι λόγοι για τον περιορισμό της θρησκευτικής ελευθερίας.

Το DESS είχε απαιτήσει από τον Μητροπολίτη Ονούφριο να υποβάλει ψηφίσματα που να δηλώνουν την αποχώρηση της Εκκλησίας από τη δομή της ROC, να ακυρώνουν όλες τις διατάξεις της ROC, να αναγνωρίζουν ως άκυρες τις αποφάσεις της ROC σχετικά με τις επισκοπές της UOC και να δηλώνουν δημόσια τη διαφωνία τους με τους διορισμούς της ROC.

Η απάντηση του Μητροπολίτη επικρίνει επίσης το DESS για την αναφορά σε δικαστική απόφαση του Σεπτεμβρίου 2024, η οποία δεν έχει αποκτήσει νομική ισχύ και παραμένει υπό έφεση, χαρακτηρίζοντάς την «απαράδεκτη» να χρησιμοποιηθεί εκκρεμής δικαστική διαμάχη ως βάση για διοικητική δράση.

Ο Μητροπολίτης Ονούφριος καταλήγει στο συμπέρασμα ότι οι απαιτήσεις της συνταγής είναι «πλασματικές, δεν έχουν καμία σχέση με την Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία και ως εκ τούτου δεν μπορούν να γίνουν δεκτές για εφαρμογή». Χαρακτηρίζει ολόκληρη τη διαδικασία ως έχουσα έναν «ειλικρινά χειριστικό χαρακτήρα» που είναι «απόλυτα μακριά από την αντικειμενικότητα και τις πραγματικότητες στις οποίες υπάρχει η Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία».

orthochristian.com

orthodoxostypos

Η νέα γυναίκα στα χέρια των επιτήδειων και των ορμονικών «θεραπειών»

Το σκάνδαλο ντόπινγκ της τότε Ανατολικής Γερμανίας αποτελεί ένα τραγικό παράδειγμα για τις επιπτώσεις της τεστοστερόνης στην υγεία των γυναικείων σωμάτων. Αν γινόταν ευρύτερα γνωστό, θα μπορούσε να βοηθήσει τόσο τις γυναίκες detransitioners, που έκαναν «απόμετάβαση», όσο και εκείνες που προσδιορίζονται τώρα ως τρανς.

Από τον Paul Steger 

για την Ιστοσελίδα Gender Studies: Beyond the Rainbow

 Η έκταση που έχει λάβει η «θεραπεία» με τεστοστερόνη

Οι οργανώσεις των τρανς ακτιβιστών, οι γιατροί και οι ιατρικοί σύλλογοι σε όλο τον κόσμο ισχυρίζονται ότι οι αναστολείς της εφηβείας και οι ορμόνες αντιθέτου φύλου, βασικά δηλ. συστατικά της λεγόμενης «φροντίδας επιβεβαίωσης του φύλου» είναι σωτήριες, ακίνδυνες και οποιοσδήποτε περιορισμός στην πρόσβαση σε αυτές αναπόφευκτα θα βλάψει τους «τρανς νέους και εφήβους». Ωστόσο, τώρα γνωρίζουμε ότι οι αναστολείς της εφηβείας δεν είναι καθόλου ακίνδυνοι.Σχεδόν πάντα οδηγούν σε στείρωση, σχετίζονται μεμειωμένη οστική πυκνότητακαι μειωμένη ανάπτυξη της γνωστικής λειτουργίας του εγκεφάλου.Ωστόσο, οι κίνδυνοι για την υγεία από τις ορμόνες αντιθέτου φύλου, δεν έχουν εξεταστεί επαρκώς.

Με την πρώτη ματιά, φαίνεται αφελές να υποθέσουμε ότι το σώμα ενός κοριτσιού (ή αγοριού) – που είναι ορμονικά ρυθμισμένο από τα οιστρογόνα (ή αντίστοιχα από την τεστοστερόνη), ακόμη και πριν από την εφηβεία, είναι βιολογικά σχεδιασμένονα ακολουθήσει συγκεκριμένη πορεία, αυτό το σώμαθα παρέμενε εξίσου υγιές όταν η φυσική του αναπτυξιακή πορεία διακοπεί και κατακλυσθεί από υψηλές δόσεις ορμονών του αντίθετου φύλου. Δεδομένης τηςισχύος της τεστοστερόνης καιτης κυριαρχίας των γυναικών στις ομάδες εφήβων που αυτοπροσδιορίζονται ως τρανς, το ερώτημα αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό για την περίπτωση της «θεραπείας» των κοριτσιών με τεστοστερόνη.

Μήπως μιλούμε για περιορισμένο αριθμό περιπτώσεων;

Δεκάδες χιλιάδες κορίτσια και γυναίκες παγκοσμίως έχουν λάβει τεστοστερόνη στα πλαίσιο ιατρικής μετάβασης από γυναίκα σε άνδρα. Μια πρόσφατη μελέτη του JAMA Pediatrics διαπίστωσε ότι μόνο στις ΗΠΑ, μεταξύ 2018 και 2022, περίπου 1 στους 1.000 ιδιωτικά ασφαλισμένους ανηλίκους έλαβαν συνταγές ορμόνης αντιθέτου φύλου - με την πλειοψηφία να είναι η τεστοστερόνη για κορίτσια.Η προέκταση αυτού του αριθμού στον ευρύτερο πληθυσμό ανηλίκων των ΗΠΑ υποδηλώνει ότι περίπου 56.000 κορίτσια έλαβαν συνταγές τεστοστερόνης μόνο σε αυτήν την περίοδο.

Ενώ οι ΗΠΑ αποτελούν το κεντρικό πεδίο μάχης στη μάχη της κουλτούρας των φύλων, η τροποποίηση των χαρακτηριστικών του φύλου σε παιδιά συμβαίνει παγκοσμίως.Στο Ηνωμένο Βασίλειο, σχεδόν 2.000 παιδιά έλαβαν αναστολείς εφηβείας μέσω της Gender Identity Development Service ( Υπηρεσίας Ανάπτυξης Ταυτότητας Φύλου - GIDS) - τα περισσότερα από τα οποία πιθανότατα συνέχισαν λαμβάνοντας και ορμόνες αντιθέτου φύλου. Όταν προστίθεται στον αριθμό αυτό και ο ιδιωτικός ιατρικός τομέας, ο αριθμός των παιδιών αυξάνεται απότομα. Η εφαρμογή αυτής της εκτίμησης για όλη την Ευρώπη και τον Καναδά υποδηλώνει ότι εκατοντάδες χιλιάδες κορίτσια πιθανότατα έχουν υποστεί αλλοίωση στο σώμα τους από τις ανδρικές ορμόνες φύλου - συχνά μη αναστρέψιμες. Συνεπώς, η κατανόηση των μακροπρόθεσμων συνεπειών αυτής της πρακτικής αποτελεί επείγουσα και επιτακτική ανάγκη για τη δημόσια υγεία.

Υπάρχει ένα ιστορικό προηγούμενο λήψης τέτοιων ορμονών και αυτό μπορεί να ρίξει φως στο φαινόμενο: το ιστορικό προηγούμενο είναι η μαζική χορήγηση ανδρογόνων σε νεαρές αθλήτριες στην Ανατολική Γερμανία.

Το σκάνδαλο ντόπινγκ της Ανατολικής Γερμανίας

Η επίδειξη ανωτερότητας της σοσιαλιστικής κοινωνίας ήταν βασικός στόχος για τις κυβερνήσεις του Ανατολικού Μπλοκ, και όχι μόνο αυτού. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια οι πολιτικοί στράφηκαν και στον διεθνή αθλητισμό ως πεδίο απόδειξης. Με την έλευση των συνθετικών ορμονών,οι κρατικοί αξιωματούχοι άρχισαν να ενισχύουν την αθλητική απόδοση τόσο των ανδρών όσο και των γυναικών αθλητών τους χρησιμοποιώντας αναβολικά στεροειδή και τη συνθετική τεστοστερόνη.

Τα αποτελέσματα αυτού του κυνικού πειράματος ήταν εντυπωσιακά: Η Ανατολική Γερμανία - ένα έθνος μόλις 16 εκατομμυρίων - ξεπέρασε τις Ηνωμένες Πολιτείες και κατέλαβε τη δεύτερη θέση στον αριθμό μεταλλίων στους θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1988.

Το ντόπινγκ ήταν ήδη συνηθισμένο στις δεκαετίες του 1950 και του 1960, αλλά περιοριζόταν κυρίως σε διεγερτικά όπως οι αμφεταμίνες. Το 1974, το καθεστώς της Ανατολικής Γερμανίας ξεκίνησε συστηματικά το σχέδιο  Staatsplanthema 14.25 (κρατικό σχέδιο 14.25), με στόχο τη βελτίωση της απόδοσης σε όλους τους διεθνείς αγώνες. Τόσο σε αγόρια όσο και σε κορίτσια -συχνά χωρίς αυτά να το γνωρίζουν- χορηγήθηκαν αναβολικά στεροειδή, κυρίως το Oral-Turinabol, ένα συνθετικό παράγωγο της τεστοστερόνης.Το ντόπινγκ συχνά ξεκινούσε μεταξύ 12 και 14 ετών.

Το Oral-Turinabolσχεδιάστηκεγια να μεγιστοποιήσει την ανάπτυξη της μυϊκής ανάπτυξης (αναβολική δράση)ενώ παράλληλα είχε την ελάχιστη δράση στα χαρακτηριστικά αρρενοποίησης (ανδρογόνος δράση). Η πρόθεση ήταν να ενισχυθεί η δύναμη -ειδικά στις γυναίκες αθλήτριες- χωρίς να τις κάνει να φαίνονται «πολύ αρρενωπές». Τελικά, εκτιμάται ότι τουλάχιστον 10.000 αθλητές έλαβαν ανδρογονικό ντόπινγκ, με την πλειοψηφία τους να είναι γυναίκες.

Προσχέδιο για τη μαζική ιατρική παγίδευση των κοριτσιών που έχουν δυσφορία φύλου.

Για να αξιολογηθεί εάν αυτό το σκάνδαλο ντόπινγκ αποτελεί ουσιαστικό ιατρικό προηγούμενο για την κατανόηση των μακροπρόθεσμων συνεπειών της τεστοστερόνης στην υγεία των κοριτσιών που δηλώνουν τρανς, πρέπει να πληρούνται δύο κριτήρια:

1. Οι ουσίες που εμπλέκονται πρέπει να είναι συγκρίσιμεςσε δράση και δοσολογία.
2. Τα ηλικιακά προφίλτων προσβεβλημένων ατόμων πρέπει να είναι παρόμοια.

Ως προς την πρώτη προϋπόθεση, η αναλογία είναι εντυπωσιακή.Τα αναβολικά στεροειδή όπως το Oral-Turinabol είναι παράγωγα της τεστοστερόνης και δημιουργούν παρόμοια αρρενωπά αποτελέσματα στις γυναίκες. Μια σύνοψη του 2024 που αφορούσε στο σκάνδαλο ντόπινγκ της Ανατολικής Γερμανίας απαριθμεί τις συνήθεις  παρενέργειες που αναφέρθηκαν από τις γυναίκες αθλήτριες,  - πολλές από τις οποίες μοιάζουν πολύ με αυτές που περιγράφουν σήμερα οι γυναίκεςπου επιστρέφουν στο φύλο τους μετά την πλοήγησή τους στον ορμονικό ανδρισμό:

• Διαταραχή του εμμηνορροϊκού κύκλου, ακόμη και πλήρης απουσία περιόδου (αμηνόρροια)
• Αυξημένος σχηματισμός κύστεων ωοθηκών
• Ατροφία μήτρας και κόλπου
• Μη αναστρέψιμη αλλοίωση της φωνής (γίνεται μόνιμα ανδρική- βαθιά)
• Αυξημένη τριχοφυΐα
• Υπερβολική αύξηση της λίμπιντο
• Αυξημένη επιθετικότητα και παρορμητική συμπεριφορά

Τα αναβολικά στεροειδή θεωρούνται συχνά πιο βλαβερά από την καθαρή τεστοστερόνη, αυτή η άποψη ωστόσο προέρχεται κυρίως από τη θεραπευτική χρήση της τεστοστερόνης σε άνδρες με χαμηλά επίπεδα τεστοστερόνης. Στη μετάβαση φύλου όμως, όπου ο στόχος είναι η αρρενοποίηση, οι δόσεις στις τρανς γυναίκες είναι συχνά σημαντικά υψηλότερες, χορηγούνται συνεχώς, για πολλά χρόνια συχνά για όλο το υπόλοιπο της ζωής.

Από την άλλη, οι αθλήτριες της Ανατολικής Γερμανίαςσυνήθως λάμβαναν ορμόνες για λιγότερο από μια δεκαετία. Σε αυτά τα πλαίσια, τα αποτελέσματα για την υγεία από το ντόπινγκ στεροειδών μπορούν κάλλιστα να θεωρηθούν χαμηλότερου κινδύνου εν συγκρίσει με τις ζημίες που σχετίζονται με τη μετάβαση φύλου.

Η δεύτερη προϋπόθεση πληρούται επίσης:Το ντόπινγκ στην Ανατολική Γερμανία γενικά ξεκίνησε στην εφηβεία. Ομοίως, οι οδηγίες της WPATH συνιστούν την τεστοστερόνη το αργότερο μέχρι την ηλικία των 16 ετών, με πολλούς επαγγελματίες να ξεκινούν τη θεραπεία ήδη από την ηλικία των 14 ετών.

Οι ψυχολογικές συνέπειες μπορεί να είναι πιο δύσκολο να συγκριθούνδεδομένου ότι οι αθλήτριες της Ανατολικής Γερμανίας εξαναγκάστηκαν στη λήψη, ενώ οι τρανς γυναίκες συχνά ζητούν την τεστοστερόνη. Το σώμα, ωστόσο,δεν ενδιαφέρεται για την πρόθεση.Από σωματική άποψη, η επίδραση των ανδρικών ορμονών φύλου στα γυναικεία σώματα είναι σε μεγάλο βαθμό η ίδια ανεξάρτητα από το κίνητρο.

Μαρτυρίες από τις προσβεβλημένες γυναίκες: Χρόνιες ασθένειες, γενετικές ανωμαλίες και τρανς ταυτότητα.

Ας εξετάσουμε την περίπτωση της Birgit  Pabst, πρώην αθλήτριας σφαιροβολίας.Ενώ της είπαν ότι λάμβανε διατροφικά συμπληρώματα βιταμινών,σύντομα παρουσίασε τα κλασικά σημάδια αρρενοποίησης:βαθύτερη φωνή, υπερβολική τριχοφυΐα και ταχεία μυϊκή ανάπτυξη. Όταν αργότερα δεν κατάφερνε να συλλάβει, ο γιατρός της ανακάλυψε ότι η μήτρα της ήταν αναπτυξιακά ισοδύναμη με αυτή ενός 11χρονου κοριτσιού. Μόνο μετά από παρατεταμένη θεραπεία με γυναικείες ορμόνες μπόρεσε να αποκτήσει παιδί. Σήμερα, υποφέρει από εξουθενωτικούς πόνους στις αρθρώσεις και χρειάζεται μορφίνη καθημερινά.

Η Katja Hofmann, πρώην δισκοβόλος.

Η Katja Hofmann, πρώην δισκοβόλος,ζει με σοβαρή ηπατική βλάβη, υπέρταση, κύστεις ωοθηκών, πόνο στις αρθρώσεις τόσο έντονο που κάνει εμετό από τον πόνο και υποανάπτυκτα αναπαραγωγικά όργανα.Σε μια συνέντευξη στην Die Zeit το 2018, δήλωσε ότι «ενώ «αγαπά τη ζωή», αμφιβάλλει αν θα είναι μεγάλη».

Σε παράλληλη πορεία με τις μαρτυρίες των γυναικών που επανέρχονται σήμερα στο φύλο τους, detranstitioners, πολλές παλιές αθλήτριες σήμερα δηλώνουν ότι έχουν έντονο αίσθημα ντροπής και ενοχής. Αναφέρουν ότι υπέμειναν χρόνια ενοχής και ντροπής πριν μιλήσουν, και χαρακτηρίζουν την εμπειρία της ομολογίας ως «απελευθερωτική» και κρίσιμη για την ίαση, αισθήματα τρομακτικά παρόμοια με τις μαρτυρίες των ατόμων που «απομεταβαίνουν» σήμερα.

Σε ορισμένες περιπτώσεις, επηρεάστηκε και η επόμενη γενιά.

Η Nicole S., μια κωπηλάτρια που είχε ντοπαριστεί από την ηλικία των 12 ετών, εμφάνισε σοβαρό καρκίνο της καρδιάς και του ήπατος στις αρχές της δεκαετίας των 20 χρόνων της. Ο γιος της γεννήθηκε με επιληψία, ΔΕΠΥ, άσθμα και λεπτές κινητικές διαταραχές. Αυτό δεν φαίνεται να αποτελεί μεμονωμένο περιστατικό: Η ομάδα υπεράσπισης των θυμάτων ντόπινγκ (DOH) («Doping-Opfer Hilfe») γνωρίζει τουλάχιστον 300 τέτοιες περιπτώσεις που αφορούν γενετικές ανωμαλίες στα παιδιά των αθλητριών - που κυμαίνονται από υδροκέφαλο έως παραμορφωμένα άκρα. Η Γερμανίδα ιστορικός του αθλητισμού Giselher Spitzer παρατήρησε νωρίς ότι μεταξύ των γυναικών που έχουν προσβληθεί, ασυνήθιστα πολλές υπέφεραν από αποβολές και θνησιγενή έμβρυα.Και αν τα παιδιά τους έφτασαν στον κόσμο ζωντανά, ένα ασυνήθιστα μεγάλο ποσοστό συνεχίζει να υποφέρει από χρόνιες ασθένειες.

Οι επιπτώσεις στις επόμενες γενιές ίσως δεν προκαλούν έκπληξη αν σκεφτεί κανείς τί προκαλεί η τεστοστερόνη (και επίσης και τα αναβολικά στεροειδή) στο γυναικείο αναπαραγωγικό σύστημα. Η τεστοστερόνη και τα παράγωγά της προκαλούν ατροφία της μήτρας, αυξάνουν τον κίνδυνο λοιμώξεων και επηρεάζουν τη γονιμότητα.

Η πρώην σφαιροβόλος Χάιντι Κρίγκερ, η οποία τώρα προσδιορίζεται ως άνδρας, ως «Αντρέας».

Η σφαιροβόλος, προσδιοριζόμενη τώρα ως «Andreas», Heidi Krieger,εκτέθηκε σε μεγάλες δόσεις αναβολικών στεροειδών και τεστοστερόνης τη δεκαετία του 1980 και άρχισε να αρρενοποιείται ορατά (δείτε τις φωτογραφίες ανωτέρω). Μετά από χρόνια σύγχυσης και δυσφορίας και ενώ ζούσε πλέον στην ενωμένη Γερμανία, η Kriegerδήλωσε ότι το να ζει κανείς ως γυναίκα στην ενωμένη Γερμανία δεν είχε νόημα και άρχισε να αυτοπροσδιορίζεται ως άνδρας.Η Krieger ακολούθησε την παλιά πορεία της αλλαγής φύλου όπως προέβλεπε ο German Transsexual Law και άλλαξε τη καταχώρηση φύλου στη ταυτότητά της στο ανδρικό φύλο. Τότε, αυτό απαιτούσε και χειρουργική επέμβαση «επαναπροσδιορισμού φύλου». Η Krieger δεν έδωσε κάποια εξήγηση για την ανδρική ταυτότητα φύλου. Φαίνεται όμως ότι, με τραγικό τρόπο, τα χρόνια εκτεταμένης αναγκαστικής αρρενοποίησης κατέστησαν αδύνατη τη συμφιλίωσή της με το να είναι γυναίκα.

Τι λέει η έρευνα για τις γυναίκες που έλαβαν ορμονικό ντόπινγκ;

Έχουν γίνει διάφορες προσπάθειες για την εκτίμηση των επιπτώσεων στην υγεία από το σκάνδαλο ντόπινγκ της Ανατολικής Γερμανίας. Οι περισσότερες μελέτες, ωστόσο, βασίζονται σε αυτοπροτεινόμενα δείγματα, επειδή τα άτομα που μελετήθηκαν προσφέρθηκαν μόνα τους για μελέτη. Αυτό σημαίνει πως άτομα που έχουν μεγαλύτερες επιπλοκές στην υγεία μπορεί να είναι πιο πρόθυμα να μιλήσουν από εκείνα με μόνο ήπιες επιπτώσεις στη ζωή τους. Τα ευρήματα αυτών των μελετών θα πρέπει επομένως να λαμβάνονται υπόψη πάντα με επιφύλαξη, καθώς ενδέχεται να υπερεκτιμούν τις αρνητικές επιπτώσεις στην υγεία.

Ωστόσο, οι μακροπρόθεσμες επιπλοκές στην υγεία από τη λήψη αυτών των ουσιών είναι σοκαριστικές. Ακολουθεί έκθεση των επιπλοκών από επιλογή μελετών. Όποτε είναι δυνατόν, θα περιορίζουμε τα ευρήματα σε γυναίκες αθλήτριες. Ωστόσο, όσον αφορά τις καρδιαγγειακές και ογκολογικές παρενέργειες, δεν μπορούμε να βρούμε κανένα λογικό επιχείρημα για να έχει σημασία για τα αποτελέσματα το αν ο αθλητής ήταν άνδρας ή γυναίκα.

• Μια μελέτη εξέτασης περιστατικών του 2023 (η οποία συγκρίνει τα θύματα ντόπινγκ με τον γενικό πληθυσμό) διαπιστώνει ότι σε σχέση με άτομα παρόμοιας ηλικίας που δεν έχουν υποβληθεί σε ντόπινγκ, οι αθλητές που έλαβαν ανδρογόνα εμφανίζουν στατιστικά και κλινικά σημαντικά αυξημένα ποσοστά κατάθλιψης, χρόνιου στρες και σοβαρής μείωσης της σωματικής ευεξίας.Τα αποτελέσματα είναι παρόμοια και για τα δύο φύλα.
• Μαζί με την ομάδα υπεράσπισης θυμάτων ντόπινγκ "Doping Opfer Hilfe e.V.", ο Γερμανός ψυχολόγος Harald Freyberger ανέλυσε τα αρχεία υγείας πρώην αθλητών που δήλωσαν συμμετοχή στην έρευνα και διαπίστωσε ότι οι αθλητές που είχαν προηγουμένως ντοπαριστεί πέθαναν κατά μέσο όρο 10-12 χρόνια νωρίτερα από τον γενικό πληθυσμό και είχαν 2,7 φορές περισσότερες πιθανότητες να είναι σωματικά άρρωστοι.
• Μια μελέτη του 2018 διαπίστωσε ότι το 25% των αθλητών που είχαν ντοπαριστεί έπασχαν από καρδιαγγειακές παθήσεις, το 27% είχαν όγκους και το 27% των γυναικών αθλητριών έπασχαν από γυναικολογικά προβλήματα.
• Μια μελέτη του 2024 διαπίστωσε ότι 21 από τις 56 γυναίκες αθλήτριες υπέφεραν από αποβολές, 50 από τις 56 υπέφεραν από γυναικολογικά προβλήματα. Οι αθλήτριες σήμερα είναι κατά μέσο όρο 55 ετών. Συνολικά, 25 από τους 107 αθλητές είχαν καρκίνους σε διάφορες μορφές, 35 από τους 107 είχαν καρδιoλογικά προβλήματα, 10 από τους 107 ήταν επιληπτικοί, 13 από τους 107 είχαν προβλήματα στους πνεύμονεςκαι 94 από αυτούς υπέφεραν από πόνο στις αρθρώσεις.

Το πλεονέκτημα των μελετών είναι ότι υποδεικνύουν σαφώς τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις των ανδρικών ορμονών. Η έρευνα για την «ιατρική του φύλου» είναι απελπιστικά λανθασμένη, καθώς ακόμη και αν υπάρχει κάποια παρακολούθηση, συχνά σταματά μετά από ένα χρόνο χωρίς σοβαρό λόγο. Έτσι, ακόμη και αν υπάρχουν κάποιες διαφορές μεταξύ του ντόπινγκ μέσω στεροειδών και της αγωγής «αλλαγής φύλου», η γνώση αυτών των αριθμών είναι χρήσιμη.

Δεν επιθυμούμε να δημιουργήσουμε φόβο ούτε επιζητούμε τον εντυπωσιασμό. Είναι χρήσιμο να αναπτυχθεί επαρκής ιατρική περίθαλψη για όσους έκαναν απομετάβαση, τους «detransitioners», αλλά και για όσους εξακολουθούν να λαμβάνουν τεστοστερόνη. Η ιατρική έχει εξελιχθεί σημαντικά τις τελευταίες δεκαετίες, οπότε ίσως μπορούμε να γλιτώσουμε αυτές τις γυναίκες από ορισμένες από τις παθήσεις που μαστίζουν σήμερα πρώην αθλήτριες. Ιατρικοί σύλλογοι και ακτιβιστές γιατροί σε όλο τον κόσμο εξακολουθούν να ισχυρίζονται ότι η «ορμονοθεραπεία που επιβεβαιώνει το φύλο» είναι σωτήρια. Οι παραπάνω αριθμοί χλευάζουν αυτούς τους ισχυρισμούς και μπορούν να αποτελέσουν ένα ακόμη χρήσιμο επιχείρημα για να γκρεμίσουμε τον πύργο από τραπουλόχαρτα που είναι η «ιατρική του φύλου».

Μετάφραση και επιμέλεια κειμένου: «Μαμά, Μπαμπάς και Παιδιά»

  Πηγή: genderstats.substack.com

mumdadandkids.gr

ΟΙ ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΕΙΣ ΤΩΝ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΙΑΝΩΝ  ΣΤΗΝ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΙΩΗΛ

πηγή: ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΝ ΕΓΚΟΛΠΙΟΝ

entaksis.gr

Οι συνομιλίες Τραμπ – Πούτιν και η συμμαχία των… «πουθενάδων»

Πιο κάτω και από τη τραγική «Συμμαχία των Προθύμων», είναι η συμμαχία του διπλωματικού «πουθενά» όπου ανήκει η Ελλάδα με «υπογραφή» Μητσοτάκη

Συντάκτης: Ελευθέριος Ανδρώνης

Αν μπορούσαμε να γυρίσουμε τον χρόνο πριν τον Φλεβάρη του 2022 όπου ξεκίνησε ο Ρωσο-Ουκρανικός πόλεμος, και ερευνούσαμε ποια εξωτερική πολιτική θα μπορούσε να επιφέρει την χειρότερη μορφή διπλωματικής απομόνωσης για μια τρίτη χώρα, πιθανότατα δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε όλα όσα έκανε η κυβέρνηση Μητσοτάκη τόσο τέλεια… λάθος. Κυριολεκτικά ούτε ο πιο αυτοκτονικός στρατηγικός σύμβουλος δεν θα μπορούσε να ένα αναπτύξει ένα τόσο άρτιο σχέδιο αυτοκαταστροφής.

Με φόντο την ιστορική συνάντηση Τραμπ – Πούτιν στην Αλάσκα, και προσπαθώντας να βρω μια εξήγηση για το σημερινό φιάσκο της Ελλάδας, δεν μπορώ να δεχθώ ότι τριάμισι χρόνια απανωτών λαθών ήταν απλά αποτέλεσμα χαμηλής πολιτικής νοημοσύνης. Όταν ένας ηγέτης προβαίνει σε τόσες πολλές αστοχίες για τόσο πολύ καιρό, μόνο δύο εξηγήσεις υπάρχουν:

ή είναι απόλυτα δουλόφρων και έχει παραδώσει ολοκληρωτικά τη χώρα του σε ξένη ατζέντα χωρίς καμία εθνική εγγύηση (αλλά μόνο προσωπικές),

ή πιστεύει ότι ασκεί αυτόνομη πολιτική ζώντας μια ονείρωξη άμετρης αλαζονείας όπου η φατρία της ξένης ελίτ τον κοιμίζει με διαβεβαιώσεις ότι θα βρίσκεται πάντα στη… σωστή πλευρά της ιστορίας.

Αυτά τα δύο κάλλιστα θα μπορούσαν να συμβαίνουν και ταυτόχρονα στην περίπτωση της δύσμοιρης Ελλάδας.

Ο ελληνικός λαός (η μεγάλη πλειοψηφία του έστω) αποδείχθηκε απείρως σοφότερος από την ψηφισμένη κυβέρνησή του, αφού εξαρχής έφερε αντιρρήσεις για τα… καραγκιοζιλίκια της απαγόρευσης των… Μπολσόι, την κήρυξη… πολέμου στη Ρωσία, τα πακέτα κυρώσεων, τις αποστολές όπλων στην Ουκρανία, τις ομιλίες Ουκρανοναζί στη Βουλή, τους κουτσαβακισμούς στο Κογκρέσο, τα επιχειρηματικά «πηγαινέλα» στο Κιέβο και την «όλα ή τίποτα» στήριξη των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ.

Τώρα ολόκληρη η Δύση σέρνεται πίσω από τα διπλωματικά καλεντάρια του Τραμπ και του Πούτιν, με τη «σωστή πλευρά της ιστορίας» να μετατρέπεται σε ιστορία των γεοπολιτικών κομπάρσων. Η Ευρώπη στο σύνολό της εμφανίζει τα πολιτικά συμπτώματα του Μητσοτάκη. Είναι απόλυτα δουλόφρονες στη σκληρή ατζέντα της Νέας Τάξης (και όχι στην… εναλλακτική που ακολουθεί ο Τραμπ) και παράλληλα ζουν στην ψευδαίσθηση ότι διαθέτουν ακόμα παγκόσμια επιρροή, ενώ οι ίδιοι την παρέδωσαν στα υπερεθνικά κέντρα. Τις εξελίξεις τρέχει να προλάβει η λεγόμενη «Συμμαχία των Προθύμων», ενώ η χώρα μας ακολουθεί στη συμμαχία των… πουθενάδων.

Αναντίρρητα η εικόνα της Ευρώπης είναι πιο αξιολύπητη από ποτέ. Μακρόν, Στάρμερ, Μερτς και Φον ντερ Λάιεν, μοιάζουν σαν κλαμένες… χήρες που δεν θέλουν να αποχωριστούν με τίποτα τον «μακαρίτη» της ιστορίας. Καταφέρνουν να είναι ταυτόχρονα πιο διχασμένοι από ποτέ στην ευρωπαϊκή τους συνάφεια και πιο ενωμένοι από ποτέ στα διεθνιστικά τους σχέδια. Απονομιμοποιημένοι από τη συνείδηση των λαών τους, ανίσχυροι, αναξιόπιστοι, πλήρως προβλέψιμοι και παγιδευμένοι μέσα στην άμετρη διαπλοκή τους. Κι εδώ το μοτίβο Μητσοτάκη είναι εμφανές.

Στην εποχή που Αμερική και Ρωσία φροντίζουν να εδραιώσουν την ισχύ τους στον πολυπολικό κόσμο, η ΕΕ συνεχίζει να αναλώνεται πλήρως στη νεοταξική αυτοφαγία της, με λαθρομεταναστευτική ισλαμοποίηση, woke εκφυλισμό και πράσινο τεχνοφασισμό. Είναι ένας «πόλεμος των κόσμων» όπου η μια πλευρά (ΗΠΑ – Ρωσία) μοιάζει ικανή να σπρώξει τον τροχό της ιστορίας και η άλλη (Ευρώπη) μοιάζει με μια κάστα αυτοκαταστροφικών παλιάτσων που ποντάρουν τον πλανήτη στον τροχό της… τύχης. Ο δε Ζελένσκι μοιάζει με κλαψιάρικο σχολιαρόπαιδο που πήρε αποβολή και κουβαλάει παντού τους (ευρωπαίους) κηδεμόνες του για να ξαναπιάσει θρανίο στη (νέα) τάξη.

Όλα αυτά θα ήταν έως και αστεία, αν δεν είχαμε να κάνουμε με έναν πόλεμο με εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς και με μια συνθήκη που μοιάζει με αποσύνδεση καλωδίων σε ωρολογιακή βόμβα: ένα λάθος κομμένο καλώδιο μπορεί να προκαλέσει ανάφλεξη παγκόσμιου πολέμου.

Όσο παρατείνεται η εμμονή των ευρω – διεθνιστών να στηρίζουν την Ουκρανία την ώρα που αδιαφορούν για την κατεχόμενη Κύπρο και μεταχειρίζονται τον Ερντογάν σαν «σωματοφύλακα» της Εσπερίας, τόσο η υποκρισία τους δίνει καύσιμο στον τουρκικό επεκτατισμό. Και όσο ο Τραμπ μετατρέπει σε συστηματική πολιτική το να διαμοιράζει τα «ιμάτια» τρίτων, όπως της Ουκρανίας, της Γάζας και της Αρμενίας, τόσο κινδυνεύει ολοένα και περισσότερο η χώρα μας για «ειρηνευτικές» Πρέσπες του Αιγαίου υπό την εποπτεία των ΗΠΑ. Έχουμε κι εμείς τη δική μας ντόπια «συμμαχία των προθύμων» που θα καλωσόριζαν μια τέτοια εξέλιξη.

Και αν προσμετρηθεί σε αυτή τη συγκυρία η ραγδαία αποσύνθεση της ΕΕ, η απομόνωση της χώρας μας από ΗΠΑ και Ρωσία, η αρνητική έως και αντίπαλη στάση Λιβύης, Αιγύπτου και Ιταλίας, και η διαχρονικά εχθρική στάση Τουρκίας, Αλβανίας, Σκοπίων, διανύουμε μια περίοδο ευαλωτότητας που δεν έχουμε δει όμοια της στα χρόνια της μεταπολίτευσης.

Αποτέλεσμα εγκληματικών αποφάσεων μιας ατομικής πολιτικής που ισοπέδωσε την εθνική. Σε κάθε ευκαιρία που παρουσιαζόταν (και συνεχίζει να παρουσιάζεται), εμείς απαντούσαμε με τη χειρότερη δυνατή απάντηση.

Όταν κερδίζουν οι Δημοκρατικοί εμείς μιλάμε απαξιωτικά για Τραμπισμό και όταν κάνει κουμάντο ο Τραμπ ανακαλύπτουμε ότι τα φύλα είναι τελικά δύο. Όταν ο κόσμος μοιράζεται με την ισχύ εμείς προβάλουμε την ασθενέστερη για να μη διαταράξουμε την ισχύ των αφεντικών μας. Όταν ο κόσμος αξιολογείται με το Διεθνές δίκαιο, εμείς διεκδικούμε το τίποτα ή στηρίζουμε κράτη που το παραβιάζουν συστηματικά. Όταν βρυχάται η Τουρκία δίνουμε ρεσιτάλ υποχωρητικότητας και όταν μας προδίδουν οι σύμμαχοι μας για τα μάτια της Τουρκίας, τους καταγγέλλουμε ως τουρκόφιλους. Όταν οι ευρωπαϊκοί λαοί ζητούν Ευρώπη των εθνών εμείς απαιτούμε να δοθούν υπερεξουσίες στις Βρυξέλλες και όταν ελεγχόμαστε για σκάνδαλα απαντάμε ότι «εδώ είναι Ελλάδα και να μην ανακατεύεστε».

Αυτό το παρανοϊκό πανηγύρι είναι η περίληψη της ελληνικής πολιτικής τα τελευταία χρόνια. Και με αυτό το όχημα πορευόμαστε σε έναν κόσμο που σαρώνεται όλο και περισσότερο από γεωπολιτική αστάθεια. Δεν θα μπορούσε να είναι χειρότερα, αν δεν υπήρχε ο Θεός για να ελπίζουμε στη βοήθειά Του…

sportime.gr 18 Αυγ 2025

Αρχιμ. Θεοφίλου Λεμοντζή  Δρ.Θ.

Η καταστροφική πλάνη των αιρέσεων και η αλήθεια της Ορθοδοξίας !

Σύμφωνα με τον Απόστολο Παύλο, ο διάβολος  «ἐτύφλωσε τὰ νοήματα τῶν ἀπίστων εἰς τὸ μὴ αὐγάσαι αὐτοῖς τὸν φωτισμὸν τοῦ εὐαγγελίου τῆς δόξης τοῦ Χριστοῦ»(Β΄ Κορ. 4,4). Πράγματι, ο λόγος του Αποστόλου είναι διαχρονικός: από την ίδρυση της Εκκλησίας μέχρι και σήμερα αναρίθμητο πλήθος αιρέσεων, υποκινούμενο από δαιμονικές δυνάμεις,  συναγωνίζονται για να αλλοιώσουν την αλήθεια που μας αποκάλυψε ο Ιησούς Χριστός.

Στην Αγία Γραφή αντιπαρατίθεται η αλήθεια προς την πλάνη. Ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός είχε αποκαλύψει ότι πολλοί ψευδοπροφήτες, οι οποίοι θα καπηλεύονται το όνομα της αλήθειας, θα εμφανιστούν για να πλανήσουν τους πιστούς της Εκκλησίας: «ἐγερθήσονται γὰρ ψευδόχριστοι καὶ ψευδοπροφῆται καὶ δώσουσι σημεῖα μεγάλα καὶ τέρατα, ὥστε πλανῆσαι, εἰ δυνατόν, καὶ τοὺς ἐκλεκτούς»(Ματθ.24, 24). Οι αιρετικοί  είναι ψευδοπροφήτες. Ως ψευδοπροφήτες δεν κηρύττουν την αλήθεια αλλά το ψεύδος και προσπαθούν να πλανήσουν τον πιστό λαό της Εκκλησίας.

Σήμερα, οι ποικίλες αιρετικές και παραθρησκευτικές ομάδες αναπτύσσουν τεράστια δραστηριότητα. Οι «ιεραπόστολοι» τους βρίσκονται παντού. Oι προσφορές τους είναι ανάμικτες. Πέρα από τη λύση όλων των προβλημάτων, υπόσχονται την μοναδική ερμηνεία της Βίβλου και την αποκάλυψη του εσώτερου νοήματός της. Η προσχώρηση ενός ανθρώπου, ιδιαίτερα νέου, σε μια από αυτές τις σέκτες, τις παραθρησκευτικές ομάδες που δρουν κατά τις τελευταίες δεκαετίες στη χώρα μας, αποτελεί πραγματική περιπλάνηση σε ένα χώρο, που οδηγεί σε αδιέξοδα και   δεν αποτελεί λύση στα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει.

Στον 21^ο αιώνα  ο άνθρωπος ζει μέσα σε μία δίνη επαναπροσδιορισμού των ιδανικών, των ιδεολογιών και των πεποιθήσεων που μέχρι τώρα τον βοηθούσαν να πορεύεται στη ζωή. Η κατάσταση είναι εκρηκτική. Ποτέ άλλοτε μέχρι τώρα ο σύγχρονος άνθρωπος δεν γνώρισε μία τόσο εκτεταμένη κρίση νοήματος. Ποτέ άλλοτε μέχρι σήμερα το κενό που βίωνε η ανθρώπινη ύπαρξη δεν ήταν τόσο μεγάλο. Ποτέ άλλοτε μέχρι σήμερα δεν έχουν εμφανιστεί τόσοι αυτόκλητοι «σωτήρες» οι οποίοι επαγγέλλονται ψεύτικες υποσχέσεις αναγέννησης της ανθρώπινης ύπαρξης. Ποτέ άλλοτε μέχρι σήμερα αυτή η ανθρώπινη ύπαρξη συγκλονισμένη από θεμελιώδη υπαρξιακά προβλήματα, δεν ήταν τόσο ευάλωτη στις επιθέσεις των κάθε είδους «σωτήρων».

Η αυξημένη και συντονισμένη δραστηριότητα των αιρέσεων και της παραθρησκείας αποτελεί πραγματική πρόκληση για την Εκκλησία, την Πολιτεία, τους διάφορους κοινωνικούς φορείς και για όλους ανεξαιρέτως εκείνους που ενδιαφέρονται για την περιφρούρηση των πνευματικών και πολιτιστικών αξιών της χώρας μας και γενικότερα της ενωμένης Ευρώπης.  Και αυτό διότι ο απώτερος στόχος  των αιρέσεων είναι ο διανοητικός χειρισμός των ανθρώπων που έχουν εγκλωβιστεί στα κέντρα τους. Για να το επιτύχουν αυτό ασκούν συνεχή προπαγάνδα και πλύση εγκεφάλου. Η αστυνόμευση του νου και της σκέψης θεωρείται επιτακτική και ο αρχηγός της αίρεσης προβάλλεται ως ο παντοδύναμος, αλάθητος, πανίσχυρος ηγέτης ο οποίος βέβαια δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας κοινός δημαγωγός. Το φαινόμενο της ψυχολογικής καταπίεσης, της ισοπέδωσης της ανθρωπίνης προσωπικότητας  και της απάλειψης των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών της, είναι έντονο και  για αυτό πολλές από αυτές δεν οδηγούν μόνο σε πνευματικό θάνατο αλλά οι λεγόμενες καταστροφικές  λατρείες, δηλαδή οι διάφορες σατανιστικές σέκτες,  οδηγούν πολλές φορές και σε  σωματικό θάνατο.

Θα αναφέρουμε ορισμένα τραγικά γεγονότα.

Ένας αρχηγός μιας τέτοιας σέκτας, ο Λίκ Ζουρέ ίδρυσε το 1987 την αίρεση του «Ναού του Ήλιου» ή «Ιπποτών του Ήλιου»,  προσελκύοντας  πολλούς εύπορους επαγγελματίες ως οπαδούς και τελικά τους έπεισε ότι η αυτοκτονία θα τους οδηγήσει σε μία ουράνια πατρίδα! Η αστυνομία ανακάλυψε το 1994 τα απανθρακωμένα πτώματα σαράντα οκτώ μελών στην Ελβετία και τα πτώματα είκοσι έξι οπαδών του  στον Καναδά. Η ιατροδικαστική έρευνα έδειξε ότι δεν επέλεξαν όλοι εθελοντικά τον θάνατο. Επίσης, οι ηγέτες της αίρεσης «Πύλη του Ουρανού», Μάρσαλ Απλγουάϊτ και Μπόνι Νέτλς αυτοκτόνησαν οδηγώντας στο θάνατο άλλα τριάντα εννέα μέλη της αίρεσής τους. Οι αρχές του Σαν Ντιέγκο βρέθηκαν μπροστά σ’ ένα μακάβριο θέαμα το 1997, όταν ανακάλυψαν τα πτώματα τριάντα εννέα μελών της αίρεσης της «Ουράνιας Πύλης» οι οποίοι πίστευαν ότι με αυτόν τον τρόπο θα μεταβούν σε διαστημόπλοιο που δήθεν βρισκόταν  πίσω από τον κομήτη Χεϊλ  Μπόμπ! Επίσης, ο Τζίμ Τζόουνς, ο ηγέτης της αίρεσης «Ναός του Λαού», συντάραξε την αμερικανική κοινή γνώμη το 1978 όταν οδήγησε στο θάνατο εννιακόσιους δεκατέσσερεις οπαδούς του και ο ίδιος αυτοκτόνησε. Πέρα από αυτές τις περιπτώσεις υπάρχουν και  χιλιάδες άλλα μεμονωμένα  περιστατικά οπαδών τέτοιου είδους θρησκευτικών ομάδων που έχουν απασχολήσει τα δικαστήρια σε όλον τον κόσμο και  αναφέρονται σε ψυχολογική καταπίεση, εκμετάλλευση, οικονομική και πολλές φορές σεξουαλική, χειραγώγηση, με καταστρεπτικές συνέπειες για τους ίδιους και τις οικογένειές τους.

Οι  αιρέσεις λοιπόν είναι ένα πονηρό φάρμακο, που ενώ επαγγέλλονται την σωτηρία του ανθρώπου, τον οδηγούν σε πνευματικό  θάνατο, και πολλές φορές στον σωματικό, όπως είδαμε παραπάνω, και στην αποκοπή από το σώμα της Εκκλησίας. Η αίρεση είναι η φθοροποιός δύναμη που τορπιλίζει την ενότητα  και διαβρώνει την αλήθεια   της Εκκλησίας.  

Ο Πιλάτος, απευθυνόμενος προς τον Ιησού Χριστό του έθεσε το ερώτημα: «τί ἐστιν ἀλήθεια; »(Ιωάν.18,38). Το συγκεκριμένο ερώτημα δεν απασχόλησε μόνο τον Πιλάτο, αλλά είναι ένα πανανθρώπινο ερώτημα και διατυπώνεται με αγωνία από τους ανθρώπους κάθε εποχής, διότι η γνώση της αλήθειας αποτελούσε πάντοτε βαθύτατο ανθρώπινο πόθο. Εκείνο όμως που διαπίστωνε και διαπιστώνει ο άνθρωπος, είναι ότι, παρόλες τις προσπάθειές του, δεν κατορθώνει να βρει την απόλυτη αλήθεια. Η διαπίστωση αυτή είναι φυσικό να τον κουράζει ή να τον οδηγεί σε απογοήτευση όχι μόνο για την δυνατότητα της ευρέσεώς της, αλλά και γι’ αυτήν ακόμη την ύπαρξή της. Ο άνθρωπος οδηγείται σε απόγνωση. 

Η απάντηση σε αυτό το βασικό ερώτημα μας έχει δοθεί από τον Ιησού Χριστό ο οποίος είπε: «ἐγώ εἰμι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή»( Ιωάν. 14,6). Η αλήθεια, λοιπόν, είναι ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός. Η αλήθεια είναι πρόσωπο και ταυτίζεται με εκείνο του Ιησού Χριστού. Η ταύτιση όμως της αλήθειας με το Χριστό, σημαίνει κατά στοιχειώδη λογική αρχή και άρνηση της ταυτίσεώς της με οτιδήποτε άλλο εκτός από το Χριστό. Αν δηλαδή ο Χριστός είναι η αλήθεια, τότε ό,τι δεν είναι Χριστός ή δεν έχει σχέση με το Χριστό, δεν είναι δυνατό να είναι αλήθεια, ή να έχει σχέση με την αλήθεια. Η αλήθεια μήτε ιδεολογία είναι, μήτε αντικειμενοποιημένη αξία, αλλά ο ίδιος ο Χριστός.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία, ως Σώμα Χριστού, διαφυλάσσει  την πλήρη και ενιαία αλήθεια της πίστης, όπως διατυπώθηκε στις Οικουμενικές Συνόδους και ενσωματώθηκε στη διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας. Αντίθετα, η αίρεση δεν είναι απλώς ένα στοχαστικό λάθος ή παρερμηνεία, αλλά  διασπαστική στάση που αποκόπτει μέρος της αλήθειας από το σύνολό της, δημιουργώντας αναπόφευκτα διάσταση από την σωτηρία και την αλήθεια της Εκκλησίας. Δεν αφορά απλώς ένα λάθος  αλλά παραμορφώνει την πληρότητα της αλήθειας και ακυρώνει τον θεοειδή προορισμό του ανθρώπου. Η Ορθόδοξη Εκκλησία, αντίθετα, διαφυλάσσει τον δρόμο προς τη σωτηρία.

Το να προσπαθήσουμε  με λογικά επιχειρήματα να αποδείξουμε ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία διαφυλάσσει το πλήρωμα της εν Χριστώ αληθείας είναι σαν να προσπαθούμε να αποδείξουμε ότι η αιτία  της  ημέρας είναι το φως του ήλιου  και αυτό διότι  απλά και μόνο η παράθεση ορισμένων θαυμαστών γεγονότων από τη ζωή των Αγίων  μας  μπορεί να διατρανώσει με τον πιο αποκαλυπτικό τρόπο την  συγκλονιστική παρουσία του Αγίου Πνεύματος  μέσα στην ιστορία της Εκκλησίας και στην ζωή των χριστιανών. Τα εκατομμύρια των Αγίων, όχι μόνο αυτοί που έζησαν πριν από αιώνες  αλλά και τώρα πρόσφατα, και πολλοί εξ ημών πήραμε την ευχή τους και την ευλογία τους, όπως ο άγιος Παΐσιος ο αγιορείτης, ο άγιος Πορφύριος ο καυσοκαλυβίτης, ο άγιος Γεώργιος  Καρσλίδης, ο άγιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής, ο άγιος Ιάκωβος ο εν Ευβοία, ο άγιος Ευμένιος, ο άγιος Εφραίμ ο Κατουνακιώτης, ο άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ, κ.α., οι οποίοι ήταν έμπλεοι αγιοπνευματικών χαρισμάτων δια των οποίων καθοδηγούσαν τους πιστούς  μέσω αποκαλύψεων, οραμάτων, προφητειών, ιάσεων, χαρισμάτων, αποτελούν τα χειροπιαστά παραδείγματα, τις έμπρακτες  αποδείξεις, τα ουράνια τεκμήρια  ότι  εντός της  Ορθόδοξης Εκκλησίας διαφυλάσσεται το πλήρωμα της αληθείας και επιτελείται  το μυστήριο της σωτηρίας  μέσα στις καρδιές των ανθρώπων δια της Χάριτος του αγίου Πνεύματος.  

Η Ορθοδοξία δεν είναι μια επιμέρους χριστιανική ομολογία, αλλά έχει καθολικό και διαχρονικό χαρακτήρα. Η Ορθοδοξία δεν δημιουργήθηκε με αφαιρέσεις και διαιρέσεις, αλλά είναι η ενιαία και ενοποιός αλήθεια. Είναι η αλήθεια της Εκκλησίας, η αλήθεια του Σώματος του Χριστού, όπως τη δίδαξε ο Κύριος και οι άγιοι Απόστολοι, όπως την ανέλυσαν και την διατύπωσαν οι άγιοι Πατέρες στα  συγγράμματά τους και στις αποφάσεις τους οι Οικουμενικές Σύνοδοι  και την βίωσαν οι Άγιοι μας, παλαιοί και σύγχρονοι. Αυτής της αληθείας είμαστε φορείς και κληρονόμοι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί.

entaksis.gr

Σεμνό ντύσιμο και Αγία Γραφή

π. Διονύσιος Κατσούλης,Εφημέριος Ι.Ν. Αγίας Παρασκευής Ν. Σμύρνης

Η ενδυμασία, το πώς ντυνόμαστε, δεν μπορεί να νοηθεί ανεξάρτητα από τον λόγο και τις εντολές του Θεού. Καθετί στην ζωή του Χριστιανού σχετίζεται με το θέλημα του Θεού, γι’ αυτό και πρέπει να μελετάμε αδιάκοπα την Αγία Γραφή και τους Πατέρες της Εκκλησίας, ώστε να μαθαίνουμε την αλήθεια και να μην ενεργούμε με βάση το τί νομίζουν ο κόσμος και η κοινωνία, αλλά με βάση την διδασκαλία του Χριστού.

Όπως όλοι γνωρίζουμε, ο Θεός έπλασε τους πρώτους ανθρώπους, τον Αδάμ και την Εύα, χωρίς ρούχα, γυμνούς. Έτσι, αντίστοιχα, γεννιέται κάθε άνθρωπος από την κοιλιά της μητέρας του. Δυστυχώς η αγνότητα, που είχαν οι Πρωτόπλαστοι στον Παράδεισο, έσβησε, η αμαρτία μπήκε στην ζωή των ανθρώπων και οι άνθρωποι βρέθηκαν αλλοιωμένοι έξω από τον Παράδεισο.

Ωστόσο, ο Θεός έκανε ένα δώρο στους ανθρώπους, πριν τους απομακρύνει από τον κήπο της Εδέμ, τους έδωσε ρούχα, τους έντυσε! Τα ρούχα είναι το πρώτο εφόδιο, το οποίο δίνει ο Θεός στον άνθρωπο, για την ζωή έξω από τον Παράδεισο. 

Συνεπώς, είναι θέλημα Θεού να φοράμε ρούχα και να κρύβουμε το σώμα μας. Και ας προσέξουμε την λεπτομέρεια του ιερού κειμένου: «Καὶ ἐποίησε Κύριος ὁ Θεὸς τῷ Ἀδὰμ καὶ τῇ γυναικὶ αὐτοῦ χιτῶνας δερματίνους καὶ ἐνέδυσεν αὐτούς.» (Γέν. 3,21). Τους έντυσε με δερμάτινους χιτώνες, ολόσωμα ρούχα από δέρμα. Και ο δερμάτινος χιτώνας έχει την ιδιότητα να είναι αδιαφανής και να μην κολλάει πάνω στο σώμα. Έτσι βλέπουμε την διπλή ιδιότητα του (σεμνού) ρούχου: κρύβει την θέα του σώματος, την επιφάνεια του δέρματος, αλλά και τον όγκο, τις καμπύλες του σώματος.

Αντίστοιχα, αν κάποιο ρούχο σκεπάζει το σώμα, αλλά είναι φτιαγμένο από ημιδιαφανές ύφασμα, δεν είναι σεμνό, αλλά προκλητικό. Ομοίως, αν ένα ρούχο κολλάει, εφαρμόζει πλήρως στο σώμα (κολάν), πάλι είναι προκλητικό, διότι το ανθρώπινο σώμα είναι τρισδιάστατο! Δεν προκαλεί μόνο το δέρμα, αλλά προκαλούν και οι καμπύλες του σώματος.

Στην συνέχεια, πάλι στο βιβλίο της Γενέσεως, βλέπουμε ότι η γύμνια του σώματος συνδέεται με τον εξευτελισμό του ανθρώπου, την ντροπή. Στην εδάφιο 9,21 ο Νώε μέθυσε και καθώς έχασε τον έλεγχο του εαυτού του, έβγαλε τα ρούχα του και γυμνώθηκε. Οι ενάρετοι γιοι του, ο Σημ και ο Ιάφεθ, προκειμένου να ντύσουν τον πατέρα τους, χωρίς να δουν την γύμνια του, κινήθηκαν με βήματα πίσω (ἐπορεύθησαν ὀπισθοφανῶς) και κατάφεραν να τον σκεπάσουν, χωρίς να τον δουν γυμνό.

Σε πολλά άλλα σημεία της Παλαιάς Διαθήκης η γυμνότητα του σώματος περιγράφεται με μελανά χρώματα, όπως "ατιμία" (Ιερ. 13,26), "ασχημοσύνη" (Έξ. 20,26) και "αισχύνη" (Ησ. 47,3, Ιεζ. 23,29 και Ναούμ 3,5). Το ίδιο βλέπουμε και στην Αποκάλυψη, στην Καινή Διαθήκη, σε φράσεις όπως «καὶ μὴ φανερωθῇ ἡ αἰσχύνη τῆς γυμνότητός σου» (Αποκ. 3,18) και «ἵνα μὴ γυμνὸς περιπατῇ καὶ βλέπωσι τὴν ἀσχημοσύνην αὐτοῦ» (Αποκ. 16,15).

Ως εδώ είδαμε το θέμα του σεμνού ντυσίματος γενικά στην ζωή των ανθρώπων, ανεξάρτητα από την ιδιωτική ή δημόσια ζωή τους. Υπάρχουν, όμως, και ιδιαίτερες διατάξεις στην Βίβλο, όπου προσδιορίζεται το ντύσιμο στον χώρο της λατρείας του Θεού. Για παράδειγμα, ο Θεός δίνει εντολή για το τί θα φορούν οι ιερείς και ο αρχιερέας, για να είναι σεμνοί. Θα φορούν ποδήρη χιτώνα, δηλαδή χιτώνα που θα φτάνει σχεδόν μέχρι το πάτωμα (Έξ. 28,4 και 28,27) και ταυτόχρονα από μέσα θα φορούν "περισκελές", δηλαδή εσώρουχο, σορτσάκι μέχρι τα γόνατα «καὶ ποιήσεις αὐτοῖς περισκελῆ λινᾶ καλύψαι ἀσχημοσύνην χρωτὸς αὐτῶν· ἀπὸ ὀσφύος ἕως μηρῶν ἔσται»(Έξ. 28,38 και Λευιτ. 16,4).

Το στοιχείο του ποδήρους χιτώνα είναι σταθερό και στον κόσμο της Καινής Διαθήκης. Χιτώνα ποδήρη και χειριδωτό (με μανίκια) φορούσε ο ίδιος ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, όπως φαίνεται  στις αρχαιότερες χριστιανικές τοιχογραφίες, αλλά και στην Αποκάλυψη, όπου ο Κύριος εμφανίζεται στον Ευαγγελιστή Ιωάννη φορώντας ποδήρη (Αποκ. 1,13).

Αυτή η παράδοση διατηρήθηκε μέχρι σήμερα στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας, όπου οι κληρικοί και οι μοναχοί φορούν το ζωστικό (ή αντερί), το οποίο είναι εξέλιξη αυτού του αρχαίου χιτώνα. Επιπλέον, στην λατρευτική ζωή προστίθεται και το στιχάριο, το οποίο είναι επίσης ένας ολόσωμος χιτώνας. 

Για να εμβαθύνουμε περισσότερο στην έννοια του σεμνού ντυσίματος, θα δούμε επιπλέον εδάφια από την Καινή Διαθήκη. Κατ'αρχάς, βλέπουμε ότι η σεμνή ενδυμασία ισχύει και για άνδρες και για γυναίκες, ιδίως όταν είμαστε ενώπιον του Θεού. Ο απόστολος Πέτρος, σε ένα περιστατικό μετά την ανάσταση του Κυρίου, ψάρευε με την βάρκα στην θάλασσα και είχε βγάλει τον χιτώνα του (επενδύτη, Ιω. 21,7). Μόλις συνειδητοποίησε ότι ο αναστάς Ιησούς στεκόταν στην ακρογιαλιά και περίμενε τους ψαράδες-μαθητές Του, φόρεσε αμέσως το ρούχο του και ντυμένος κολύμπησε μέχρι την αμμουδιά, για να μη σταθεί ημίγυμνος μπροστά στον Χριστό!

Σε άλλα σημεία, βλέπουμε τους Αποστόλους να συμβουλεύουν τις γυναίκες να έχουν σεμνό και σοβαρό ντύσιμο και να αποφεύγουν την επιτηδευμένη κόμμωση, τα χρυσά κοσμήματα και τα πολυτελή ρούχα (Α'Πέτρ. 3,9 και Α'Τιμ. 2,9). Ιδίως στην λατρεία του Θεού ( Α'Κορ. 11,5), ο Απόστολος Παύλος ορίζει ότι η γυναίκα πρέπει να φοράει κάλυμμα στο κεφάλι της. 

Συνεπώς, είναι θέλημα και εντολή του Θεού να ντυνόμαστε σεμνά και μέσω της σεμνής εμφάνισης να εμπνέουμε ιεροπρέπεια, αγνότητα και σοβαρότητα. Αυτά τα στοιχεία, σε συνδυασμό βέβαια και με την καθαρότητα της ψυχής, είναι απαραίτητα σε κάθε Χριστιανό, υποχρεωτικά και όχι προαιρετικά.

Η αντίθετη κατάσταση, που κυριάρχησε στην εποχή μας, με την "ξαφνική"αλλαγή της μόδας από το 1990 και έπειτα, δηλαδή το προκλητικό έως και πρόστυχο ντύσιμο, είναι αμαρτία ή και ασέβεια. Αμαρτία είναι όταν βρισκόμαστε εκτός του Ιερού Ναού, εκτός της λατρείας του Θεού, και ασέβεια (δηλαδή ακόμη πιο βαριά αμαρτία), όταν είμαστε μέσα στην Εκκλησία. Και αυτό που διαπιστώνουμε συνέχεια είναι ότι η χριστιανική μας συνείδηση ισοπεδώθηκε, δεν είμαστε σε θέση να καταλάβουμε ότι το άσεμνο ντύσιμο είναι αμαρτία, είναι σκάνδαλο.

Τί είπε, ωστόσο, ο Χριστός για τα σκάνδαλα; Δυστυχώς τα σκάνδαλα θα συμβαίνουν, αλλά αλίμονο στον άνθρωπο που προκαλεί το σκάνδαλο! «Οὐαὶ τῷ κόσμῳ ἀπὸ τῶν σκανδάλων· ἀνάγκη γάρ ἐστιν ἐλθεῖν τὰ σκάνδαλα· πλὴν οὐαὶ τῷ ἀνθρώπῳ ἐκείνῳ δι᾿ οὗ τὸ σκάνδαλον ἔρχεται.» (Μτ. 18,7 και Λκ. 17,1).

Το ότι μας αγαπάει ο Χριστός και μας έπλασε ελεύθερους δεν σημαίνει ότι πρέπει να κάνουμε ό,τι θέλουμε και να παίζουμε με την αμαρτία. Η εξουσία, που έχουμε από τον Θεό, δεν πρέπει να γίνεται αφορμή να σκανδαλίζουμε άλλους ανθρώπους (Α'Κορ. 8,9). Ούτε με πρόσχημα την ελευθερία να κάνουμε το κακό (Α'Πέτρ. 2,16).

Κλείνουμε αυτήν την αναφορά στο σεμνό ντύσιμο, με την υπενθύμιση ότι ο Χριστός είναι αγάπη, αλλά είναι και δίκαιος. Και ο ίδιος είπε: "Αν δεν μετανοήσετε, θα καταστραφείτε", «ἐὰν μὴ μετανοήσητε, πάντες ὁμοίως ἀπολεῖσθε»(Λκ. 13,5). Να μετανοήσουμε, αδελφοί μου, να διορθώσουμε την ζωή μας και να γίνουμε όπως μας θέλει ο Χριστός.