.jpg)
Πρωτοκλήτεια 2011
Τιμητική ἐκδήλωση γιά τούς Ἐκπαιδευτικούς
στόν Νέο Ἱερό Ναό Ἁγίου Ἀνδρέου Πατρῶν
Μητροπολίτης Πατρῶν:
«Τώρα καλοῦνται οἱ Ἐκπαιδευτικοί, νάδώσουν αἷμα καί πνεῦμα, τώρα πού τόν ἄνθρωπο βασανίζει τό αἴσθημα τῆς ναυτίαςμπροστά στό μηδέν καί ὁ τρόμος μπροστά σέ ἕνα ἀβέβαιο καί ζοφερό μέλλον».
Ἀπευθυνόμενος στήν πληθύ τῶν Ἐκπαιδευτικῶνἀλλά καί στούς ἄλλους πιστούς, πού εἶχαν κατακλύσει τόν Νέο Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέουκατά τόνἙσπερινό τῆς Ἑορτῆς τῶν Ἀχαιῶν Ἁγίων, τό Σάββατο 26.11.2011 εἶχε μεταξύτῶν ἄλλων.
«Στὰ χέρια τῶν Ἐκπαιδευτικῶν ἡκοινωνία, τὸ Ἔθνος, ὅλοι μας, ἔχομε ἀποθέσει καὶ ἐμπιστευθῆ τὴν μεγάλη εὐθύνη τῆςἀγωγῆς τῶν παιδιῶν, ὁραματιζόμενοι ἕνα πολίτη τῆς χώρας μας, ἐλεύθερο,δημιουργικό, ὑπεύθυνο καὶ γιατί ὄχι, ὑπερήφανο. Ὁραματιζόμενοι ἀνθρώπους μὲ ὑψηλὸφρόνημα καὶ ἐλπίδα γιὰ τὸ μέλλον, μὲ πίστη στὸ Θεὸ καὶ ἐμπιστοσύνη στὸν ἑαυτότους. Ἀνθρώπους ποὺ θὰ ὑπηρετοῦν τὴν ἀλήθεια, ἀλλὰ καὶ θὰ ξέρουν νὰ θυσιάζονταιγι αὐτήν.
Θυμίζω αὐτὴ τὴν στιγμὴ τὰ λόγια τοῦΜακρυγιάννη, ὁ ὁποῖος ἔλεγε: «Ὅτι εἰς τὴν ἀλήθειάν μου πεθαίνω... καὶ διάνὰ μιλῶ τὴν ἀλήθεια κατατρέχομαι καὶ ἀπὸ βασιλέα καὶ ἀπὸ προκομμένους. Θέλουν τὴνἀλήθεια, καὶ ὅποιος τὴν εἰπῇ, κινδινεύεται. Ἀλήθεια, ἀλήθεια, πικριὰ ὅπου εἶσαι!Οὔτε βασιλεῖς σὲ ζυγώνουν οὔτε οἱ προκομμένοι΄ μόνον ρωτοῦν διά σένα καὶ ὕστερασὲ κατατρέχονται»
Ὅμως τοῦτο τὸ ἔργο εἶναι δύσκολο. Κι ἂναὐτὸ συμβαίνει σὲ ὅλες τὶς ἐποχές, πόσο μᾶλλον στὶς ἡμέρες μας. Εἶναι τρομακτικὸδυστυχῶς, αὐτὸ ποὺ βλέπομε στὸν καιρό μας. Καλούμεθα νὰ μαζέψωμε τὰ κομμάτια μιᾶςκατακερματισμένης κοινωνίας, μιᾶς ψυχῆς τεμαχισμένης καὶ νὰ δημιουργήσωμε μὲκόπο ἕνα οἰκοδόμημα, ποτισμένο μὲ αἷμα καὶ ἱδρῶτα.
Καὶ ἐξηγούμεθα: Καλούμεθα νὰ κάνωμεκατάθεση ψυχῆς, (ἆραγε δυνάμεθα;), σὲ μιά κοινωνία ποὺ μόνη της πριόνισε τὸνκορμὸ στὸν ὁποῖο ἦταν στηριγμένη. Ἔκανε τὴν οἰκογένεια νὰ πονέσῃ καὶ νὰ κλάψῃπάνω σέ ἐρείπια˙ ξέφτισε καὶ ὑποβάθμισε τὴν ποιότητα τῆς ζωῆς καὶ ἀπολαμβάνειπλέον τοὺς πικροὺς καρποὺς αὐτῶν τῶν «κατορθωμάτων της».
Καὶ σὰν νὰ μὴν ἔφταναν ὅλα αὐτὰ, κόψαμεκαὶ τὸν σύνδεσμο μὲ τὶς ζείδωρες ρίζες μας, οἱ ὁποῖες ἐπὶ αἰῶνες τροφοδοτοῦσανμὲ πνευματικοὺς χυμοὺς τὸ γένος μας καὶ τὸ κρατοῦσαν σὲ πνευματικὴ ἰκμάδα.
Συνέβαλαν σέ αὐτό ἄνθρωποι τῆςμετριότητος, χωρὶς πνευματικὲς ἐφέσεις, ὑπηρέται ξένων ἰδεολογιῶν καίσυμφερόντων, οἱ ὁποῖοι ἄλλοτε κρυφὰ καὶ ἄλλοτε φανερὰ ἐπετέθησαν ἐναντίον τῶν Ἱερῶνκαὶ τῶν Ὁσίων ποὺ κράτησαν ζωντανὸ αὐτὸ τὸν τόπο καὶ τὰ παιδιά του.
Μὲ σύστημα καὶ μὲ μεθοδικότητα,κτύπησαν τὴ γλῶσσα, τὴν ἱστορία, τὴν Ἐκκλησία, τὴν δικαιοσύνη, τὸν σεβασμὸ στοὺςθεσμοὺς καὶ τὶς ἀξίες. Προσέφεραν ψεύτικες χαρές, ἡδονὲς καὶ κοσμικὲς ἀπολαύσεις.
Μιλᾶμε λοιπὸν γιὰ προσπάθεια, ποὺκαταβάλλεται πλέον μὲ κόπο μεγάλο λόγῳ τῆς φοβερῆς καταστροφῆς.
Δὲν μιλᾶμε, πλέον, γιὰ ἐπερχόμενο λιμό,ἀλλὰ γιὰ λιμὸ πού ἦλθε.
Τώρα καλοῦνται οἱ Ἐκπαιδευτικοί, νάδώσουν αἷμα καί πνεῦμα, τώρα πού τόν ἄνθρωπο βασανίζει τό αἴσθημα τῆς ναυτίαςμπροστά στό μηδέν καί ὁ τρόμος μπροστά σέ ἕνα ἀβέβαιο καί ζοφερό μέλλον.
Μποροῦμε ἆρα γε νὰ κάνωμε κάτι; Θὰ ἦτανμεγάλη ἁμαρτία, νὰ πιστέψωμε τὸ ἀντίθετο.
Εἶναι δύσκολος ὁ δρόμος καὶ χρειάζεται ἥρωες.Ἔχει εἰπωθῆ εὔστοχα, ὅτι τό ἔναυσμα τοῦ ἡρωισμοῦ εἶναι ἡ δυσχέρεια. Οἱ σκληρὲς ἐποχὲςεἶναι γιὰ τοὺς ἀποφασισμένους, νὰ θυσιαστοῦν γιὰ ὅ,τι ὑψηλὸ καὶ ὡραῖο,παραμερίζοντας τοὺς μετρίους καὶ χαμερπεῖς, ὅσους συμβιβάζονται μὲ τὴν φθορὰ καὶτὴν ὑποδούλωση στὸ χῶμα καὶ τὴν φθαρτότητα.
Εἶναι γιὰ ὅσους εἶναι ἀποφασισμένοι, νὰκάνουν τὴν ὑπέρβαση, νὰ ἀνοίξουν δρόμους, προκειμένου νὰ φτερώσουν ψυχές.
Ποιὰ τὰ ἐφόδια καὶ τὰ στηρίγματα;
Ἂς τὰ ὀνοματίσωμε εἰς πεῖσμα ὅλων ἐκείνων,οἱ ὁποῖοι ἀγωνίστηκαν, νὰ μᾶς πείσουν τόσα χρόνια, ὅτι χωρὶς αὐτὰ μποροῦμε, νὰπροχωρήσωμε:
1. Ἡπίστη στὸν Θεὸ. Ὄχι σέ ἕνα Θεό ἰδελόγημα, ἀλλά στόν προσωπικό Θεό, πού κατῆλθεκαί ἐταπεινώθη «ἵνα τόν ἄνθρωπον Θεόν ἀπεργάσηται». Στόν Θεό πού εἶπε: «Ἐγώεἰμι ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή» (Ἰω. ιδ,6) καί ἐπίσης ὅτι «Ἐγώεἰμι τό φῶς τοῦ κόσμου. ὁ ἀκολουθῶν ἐμοί οὐ μή περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτία...» (Ἰω.η,12).
2. Ἡἀγάπη στὸν ἄνθρωπο, ἀνεξαρτήτως, φυλῆς, χρώματος, γλώσσης, ἡλικίας ἤ μορφώσεως,ἀφοῦ ὁ κάθε ἄνθρωπος εἶναι δημιουργημένος κατ’εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ.
3. Ἡἐμπιστοσύνη στὸν ἑαυτό μας, ποὺ ἔχει ἀπὸ τὸν Θεὸ δοσμένη τὴν χάρη καὶ τὴν ἐλευθερία.
4. Ὁἐνθουσιασμὸς ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὸ παράδειγμα, ποὺ προσφέρουν οἱ μάρτυρες, οἱ ἀγωνιστές,ὅσοι ξεπέρασαν μέσα στὸ διάβα τοῦ χρόνου τὰ ἐμπόδια καὶ τὶς συμπληγάδες, ὅσοιθυσιάστηκαν γιά τήν ἀλήθεια.
5. Ἡδική μας μεγάλη κληρονομιά, τὴν ὁποία πρέπει νὰ ἀξιοποιήσωμε, πατώντας στὰ ἀχνάρια,ποὺ μᾶς ἄφησαν οἱ ἄξιοι πατέρες μας.
Ἐμεῖς ὡς Ἐκκλησιαστικοὶ ταγοὶ καὶ σεῖςοἱ δάσκαλοι, ὡς καταξιωμένοι φορεῖς τῆς παιδείας τοῦ Ἔθνους μας, ἔχουμε μεγάληεὐθύνη γιὰ τὸ αὔριο τοῦ τόπου μας καὶ τὸ μέλλον τῶν παιδιῶν μας.
Ὁ Βρετανὸς Βυζαντινολόγος ΣτῆβενΡάνσιμαν, ἔλεγε χαρακτηριστικά:
« Οἱ Ἕλληνες ἔχουν μιά κληρονομιὰ γιὰ τὴνὁποία μποροῦν νὰ αἰσθάνονται ὑπερήφανοι΄ μιά κληρονομιὰ ποὺ δὲν πρέπει νὰ χαθῇμέσα στὶς ἐναλλασσόμενες ὑλικὲς καταστάσεις. Στοὺς σκοτεινότερους αἰῶνες τῆς ἙλληνικῆςἹστορίας ἡ Ἐκκλησία ἦταν ἐκείνη ἡ ὁποία, παρόλες τὶς πολλὲς δυσκολίες, τὶς πολλὲςἀπογοητεύσεις καὶ αὐτὲς ἀκόμη τῆς ταπεινώσεις, μπόρεσε ὄχι μόνο νὰ προσφέρειπνευματικὴ ἀνακούφιση, ἀλλὰ καὶ νὰ συντηρήσῃ καὶ διατηρήσῃ τὶς παραδόσεις τοῦ Ἑλληνισμοῦ.Οἱ μοντερνιστὲς ἔχουν συχνὰ ὑποτιμήσει τὸν ρόλο της, ὑπογραμμίζοντας τὸ κενό, τὸχάσμα ποὺ ὑπάρχει δῆθεν μεταξύ τοῦ ἀρχαίου κόσμου καὶ τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου. Ἀλλὰτὸ χάσμα δὲν ἦταν ἀγεφύρωτο. Οἱ Μεγάλοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας διέσωσαν πολλὰ ἀπὸτὰ πιὸ ὡραῖα ποὺ εἶχε ἡ ἀρχαία Ἑλληνικὴ σκέψη καὶ τὸ ἀρχαῖο Ἑλληνικὸ πνεῦμα καὶτὰ παρέδωσαν στὴν Ἐκκλησία ὡς αὐτὴ τὴν ἡμέρα»
(« Ἡ Δρᾶσις μας» τ.107, 1983, σελ.9).
Ἀγαπητοίμου, τό Ἐκπαιδευτικό μας σύστημα περνάει τήν μεγαλύτερη κρίση, πού γνώρισεποτέ. Νομίζω ὅτι εἶναι ἰδιαιτέρως ἐπίκαιρα τά λόγια τοῦ φλογεροῦ Μωραΐτη, τοῦΠαπουλάκου, πού ἀντιστάθηκε μέ ἑλληνοπρέπεια καί μέ ἀφοσίωση στήν Ἑλληνορθόδοξηἰδιοπροσωπεία τοῦ Γένους μας, ἐνάντια στόν ὁδοστρωτῆρα τῆς ἀλλοτρίωσης, πού ἀπότότε ζητοῦσε ἀπεγνωσμένα νά καταπιῆ τήν ἰκμάδα τῆς φυλῆς μας.
Ἔλεγε, λοιπόν, ὁ Παπουλάκος «Τά ἄθεαγράμματα παραμέρισαν τούς ἅγιους καί ἀγωνιστές καί βάλανε στό κεφάλι τοῦ Ἐθνουςξένους καί ἄπιστους γραμματισμένους, πού πᾶνε νά νοθέψουνε τήν ζωή μας, τά ἄθεαγράμματα κόψανε τό δρόμο τοῦ Ἔθνους καί τό μποδᾶνε νά χαρῆ τή λευτεριά του....Τά ἄθεα γράμματα ὑφαίνουνε τό σάβανο τοῦ Γένους. Αὐτά λοιπόν τά γράμματα θάμάθουν τά παιδιά μας; Κι’ ἄν ἀκόμα συναχτοῦν ὅλοι οἱ ἄθεοι γραμματισμένοι καίστιφτοῦνε σάν τό λεμόνι, δέν θά πετύχουν, νά γράψουν μιάν ἀράδα, πού νά ἀξίζῃμιά γραμμή ἀπό τά Βαγγέλια....».
Ἀγαπητοί μου Ἐκπαιδευτικοί, αὐτὴ τὴνποιότητα ζωῆς καλούμεθα ὅλοι μας νὰ ὑπηρετήσουμε καὶ νὰ προσφέρουμε στὰ παιδιάμας. Θὰ τὸ ἐπιτύχουμε, μόνο, ἂν σταθοῦμε πιστοὶ καὶ ὄρθιοι στὶς ἐπάλξεις μας, ἂνδιδάξουμε τὴν ἀλήθεια καὶ σταματήσουμε τὸ ξέφρενο πανηγύρι τῆς ἀλλοτρίωσης.
Πρέπει νὰ τὸ τολμήσουμε, μὲ ὁποιοδήποτεκόστος, γιατί:
« Χρωστᾶμε σ’ ὅσους πέρασαν
θἀρθοῦν καὶ θὰ περάσουν
κριτὲς θὰ μᾶς δικάσουν
οἱ ἀγέννητοι, οἱ νεκροὶ»
Θέλω νὰ ἐκφράσω τὸν ἔπαινό μου γιὰ τὸν ἀγῶνασας, τὶς εὐχαριστίες μου γιὰ ὅ,τι προσφέρετε στὸν τόπο μας, στὴν πατρίδα μας,στὰ παιδιά μας καὶ νὰ σᾶς διαβεβαιώσω, ὅτι σᾶς συνοδεύει ἡ προσευχή μου καὶ ἡ ἀγάπημου γιὰ τὴν προσωπικὴ καὶ οἰκογενειακή σας χαρὰ καὶ κατὰ Θεὸν εὐτυχία, γιὰ τὴν ἐπιτυχίασας στὸ δύσκολο, ἀλλὰ τόσο ὡραῖο καὶ χαριτωμένο ἔργο ποὺ κάνετε.
Ὁ Θεός μαζί σας».
