ΟιΓερμανοί, η Ευρώπη και το Ελλαδιστάν
τουΝίκου Χειλαδάκη, Δημοσιογράφου-Συγγραφέα-Τουρκολόγου, Διευθυντή Σύνταξης του«ΕΡΩ»
«Σώσον,Μπένυ, (Βενιζέλος), τον λαόν σου και ευλόγησον την χρεοκοπίαν μας, νίκας τοιςτραπεζίταις κατά Ελλήνων δωρούμενος και το σον φυλάττων, δια του Ευρού σου,πολίτευμα».
Είναι γνωστό πως τον τελευταίο καιρό η αξιοπρέπεια του Έλληνακαι της Ελλάδας έχει δεχτεί υβριστικά πλήγματα που έχουν θίξει όλες τιςιστορικές αξίες και παραδόσεις του ελληνισμού. Η πλειοψηφία δε αυτών τωνπροκλήσεων προέρχονται από γερμανικής πλευράς, βάζοντας σε σοβαρό σκεπτικισμόόσους υποστήριζαν πάντα ότι η θέση της Ελλάδας είναι στην Δύση και στηνΕυρωπαϊκή Ένωση.
Δεν ξέρω πόσοι γνωρίζουν καλά την γερμανική ψυχολογία και τοκυριότερο πόσοι έχουν ζήσει στην χώρα αυτή, αλλά δεν θα έπρεπε καθόλου να μαςξενίζει αυτή η προσβλητική συμπεριφορά αν γνωρίζαμε κάποια βασικά πράγματα γιατην σύγχρονη Γερμανία καθώς και για την νέα Ευρωπαϊκή Ένωση που σίγουρα δενέχει καμία σχέση με τις προσδοκίες όλων όσων πίστεψαν στο ευρωπαϊκό όραμα.Πράγματι όλα αυτά ήταν αναμενόμενα για όσους έχουν γνωρίσει από κοντά τηνγερμανική και γενικότερα την σύγχρονη ευρωπαϊκή ψυχοσύνθεση. Κατ’ αρχή δενπρέπει να αγνοούμε βασικά πράγματα όπως ότι η διαμόρφωση της Ευρώπης άρχισεουσιαστικά με τον Κάρολο τον Μέγα, τον μεγάλο ήρωα της γερμανικής ιστορίας καιτον άνθρωπο που διέστρεψε για πρώτη φορά τόσο βάναυσα τα χριστιανικά δόγματα. Οσχολαστικισμός, ο διαφωτισμός και ο πολυδιαφημιζόμενος εκσυγχρονισμός, πουκατέρριψε κάθε ορθόδοξη θρησκευτικότητα στο όνομα της «προόδου», της«ελευθερίας» και των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», έφερε το τεράστιο σύγχρονοψυχολογικό αδιέξοδο που συχνά καταφεύγει στην λατρεία των ψυχολογικώνναρκωτικών, στους αλλεπάλληλους περιφερειακούς πολέμους, (για όσους γνωρίζουντην γερμανική ψυχοσύνθεση δεν τους ξενίζει καθόλου ότι η χώρα αυτή αιματοκύλισεγια δυο φορές την ανθρωπότητα ), προς κατανάλωση των πολεμικών υλικών και τονπολιτισμό του χρηματιστηριακού χάους. Είναι χαρακτηριστικό το δόγμα του ΔΝΤ γιατις χώρες που έρχεται να «σώσει» : «No people no problem».
Η σύγχρονη Γερμανία του εικοστού πρώτου αιώνα, (η χώρα πουέρχεται πρώτη στην πορνογραφική βιομηχανία), είναι η αποθέωση της αθεΐας, ηαποθέωση ενός ανθρώπινου μηχανιστικού μοντέλου χωρίς αισθήματα, χωρίς καμίαευαισθησία, χωρίς καμία αίσθηση ανθρωπιάς, προτάσσοντας μόνο το οικονομικόσυμφέρον σαν την συνταγή της απόλυτης επιτυχίας. Είναι χαρακτηριστικό πως ανκάποιος σήμερα κάνει ένα συνηθισμένο ζάπινγκ στα μεγάλα γερμανικά κανάλια σεώρες μεγάλης τηλεθέασης, θα καταλάβει και το δικό μας μιμητικό πολιτιστικόκατάντημα. Τηλεπαρουσιάστριες που λες και έχουν βγει όλες από ένα και μοναδικόκαλούπι της «καλαίσθητης λεπτής κολώνας», εκπομπές που αποθεώνουν το ξεχείλωματης ανθρωπινής υπόστασης και την αποθέωση της γαστριμαργικής βιομηχανίας, μιαπλημμυρίδα εκπόρνευσης των πάντων και της οικογένειας που έχει τελείως και μετον νόμο διαλυθεί, είναι μερικά από τα πιο γνώριμα χαρακτηριστικά. Μιααρρωστημένη αίσθηση του καθήκοντος που μπορεί να οδηγήσει στα μεγαλύτερα καιπιο στυγνά εγκλήματα τα οποία θα αξιολογηθούν σαν… προγράμματα επιτυχίας και…ανάπτυξης. Πίσω δε από όλα αυτά έρχονται και τα ψυχολογικά απωθημένα, (που τόσοωραία είχε αναλύσει κάποτε ο γερμανόφωνος Καρλ Γιούγκ), της λατρείας του Αχώρ,δηλαδή του γερμανικού δαίμονα που πρέπει να είναι ο επικυρίαρχος σε όλους τους«κατώτερους» λαούς οι οποίοι θα πρέπει να τον υπηρετούν.
Ακόμα και το παγκόσμιοποιητικό μοντέλο που λανσάρει την ανάμειξηπολλών πολιτιστικών παραδόσεων όχι όμως στις χώρες από όπου ξεχύνονται μεοργανωμένα κυκλώματα οι λαθρομετανάστες, αλλά στις χώρες που έχουν ακόμα μιακάποια ενιαία εθνοθρησκευτική σύσταση, είναι άλλο ένα όπλο για την διάβρωσηόσων θα μπορούσαν να προτάξουν κάποια αντίσταση σε όλα αυτά τα σχέδια τηςνεογερμανικής νεοταξικής ελίτ. Δεν υπήρχε ανάγκη πλέον να επιβληθούν δια τουπολέμου. Την ίδια δουλειά την έκανε πολύ καλύτερα η εκ των έσω υπονόμευση. Τοπερίεργο δε, δεν είναι ότι όλα αυτά ισχύουν στην σύγχρονη γερμανικήπραγματικότητα, αλλά το ότι και άλλοι ευρωπαϊκοί λαοί ή τα ακολουθούν σανυποχείρια και δορυφορικά υποκατάστατα, είτε τυφλωμένοι από την ψευδαίσθηση ότιθα μπορούν να είναι συνεταίροι σε τέτοιου είδους επικυριαρχία.
Όσον αφορά την χώρα μας, ήταν αυτή που θα έπρεπε να αποτελέσειτο «φωτεινό παράδειγμα» της επιβολής της νεογερμανικής επικυριαρχίας που θαάρχιζε από την οικονομική υποδούλωση για να προχωρήσει στην εθνική υποδούλωσηκαι στη συνέχεια και στην ψυχολογική εξόντωση κάθε κατάλοιπου του πολύενοχλητικού ορθόδοξου ελληνικού ψυχολογικού υποστρώματος. Για να γίνει όμως ηΕλλάδα το «φωτεινό παράδειγμα» θα έπρεπε να υπάρξει και μια προδοτική πολιτικήελληνική ηγεσία. Αυτή θα υπηρετούσε πιστά όλες αυτές τις «πολιτιστικές αξίες»του νεογερμανισμού, που είναι η συνεπής συνέχεια της Γερμανίας του Καρόλου τουΜέγα, του Φρειδερίκου της Πρωσίας, του Βίσμαρκ και του Χίτλερ. Και θα ήταν έτοιμηνα παραδώσει τον ελληνικό λαό σαν ολοκαύτωμα στις γερμανικές επιδιώξεις.
Όλα αυτά ίσως για πολλούς θεωρηθούν ακραία και ίσως ρατσιστικά.Σε όλους αυτούς θα τους πρότεινα να παρακολουθήσουν κάποιες χαρακτηριστικέςσυνεδριάσεις της γερμανικής βουλής όπου ακουστήκαν με ένα πρωτόγνωρο μίσος τόσοπροσβλητικά λόγια για την Ελλάδα και του Έλληνες, όσα δεν είχαν ακουστεί σε όλητην σύγχρονη ιστορία του ελληνισμού. Παίρνοντας σαν παράδειγμα την ελληνικήπροδοτική πολιτική ηγεσία, που στην ουσία την χρησιμοποιούν για να επιτύχουντους στόχους τους, δημιούργησαν στην γερμανική κοινή γνώμη την αντίληψη ότι οιΈλληνες είναι οι Εβραίοι της σύγχρονης Ευρώπης και ότι θα πρέπει να εφαρμοστείκατά της χώρας μας η ίδια τακτική αφανισμού, σε άλλη βέβαια διάσταση.
Όσο παράδοξο και αν ακούγετε αυτό, ξαναζούμε την εποχή τωνπαραμονών της κατάρρευσης της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, (για τουςευρωλιγούρηδες το Βυζάντιο), καθώς επιδιώκετε η μετατροπή της Ελλάδας σεΕλλαδιστάν. Και τότε κάποιοι στην Δύση ήθελαν να μας σώσουν για να μαςεξαφανίσουν. Το ίδιο γίνετε και τώρα. Δηλαδή σωτηρία μέσω του αφανισμού τωνΕλλήνων και της Ελλάδας. Και τότε μια προδοτική ομάδα οδήγησε την αυτοκρατορίαστον αφανισμό και στη οθωμανική κατοχή. Και τώρα μια προδοτική ομάδα οδηγεί τονελληνικό λαό στον γκρεμό.
Όλα αυτά όμως με μια μικρή διαφορά. Σήμερα οι αντιφάσεις τωνκατακτητών είναι πολύ μεγαλύτερες από την εποχή της πτώσης τηςΚωνσταντινούπολης και οι «λύκοι», ένεκα της άμετρης τους απληστίας,
έφτασαν στο σημείο να είναι έτοιμοι να κατασπαράξει ο ένας τιςσάρκες του άλλου. Γι’ αυτό και τρέχουν και δεν προλαβαίνουν να σώσουν αυτά πουοι ίδιοι δημιούργησαν. Άλλωστε η επανάληψη στην ιστορία των κατακτητών, στηνπραγματικότητα δεν είναι φάρσα, αλλά μια ασύλληπτη τραγωδία.
