Ο Αυξεντίου και ηκατάντια της πολιτικής μας
Του Λουκή Λουκαϊδη
Είναι πεποίθησή μου ότι χωρίς αξίες και αρχές η ζωή είναικενή περιεχομένου και η πορεία της είναι μια υλιστική και ανιαρή διαδρομή μέχριτον θάνατο.
Δεν είναι εύκολο να επιδιώκειςιδανικά. Και είναι πολύ πιο δύσκολο να πετυχαίνεις την εφαρμογή τους. Τυχεροίοι άνθρωποι που έχουν και τη δύναμη και τη δυνατότητα να πιστεύουν, νααγωνίζονται και να εφαρμόζουν πανανθρώπινες αρχές και αξίες. Αυτοί είναι πουανυψώνουν το επίπεδο της ανθρώπινης ζωής και γίνονται οι ίδιοι σύμβολα αρετής.Αυτός ήταν και ο Γρηγόρης Αυξεντίου.
Πίστευε στην ελευθερία, στην δικαιοσύνη, στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και στηνπατρίδα. Πολέμησε για τις αξίες αυτές και θυσίασε τη ζωή του. Πρέπει να είναιυπερήφανη η Κύπρος που γέννησε τέτοιο λεβέντη.
Πίστευε στην ελευθερία, στην δικαιοσύνη, στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και στηνπατρίδα. Πολέμησε για τις αξίες αυτές και θυσίασε τη ζωή του. Πρέπει να είναιυπερήφανη η Κύπρος που γέννησε τέτοιο λεβέντη.
Μπορεί πολλοί «ρεαλιστές» ναισχυρίζονται ότι ήταν λάθος ο αγώνας της ΕΟΚΑ ή ότι ήταν λάθος οι πολιτικοίχειρισμοί της αντιαποικιακής μας μάχης.
Όμως η αυτοθυσία Αυξεντίου δενσυναρτάται με την πολιτική ορθότητα του αγώνα κατά των Άγγλων ή με άλλεςπολιτικές σκέψεις. Συναρτάται μόνο με το μεγαλείο του ψυχικού κόσμου τουθυσιασθέντος που έδωσε την ζωή του για τις αρχές που πίστευε. Άνθρωποι μετέτοιο μεγαλείο ψυχής και πνευματικής ανάτασης αποτελούν μειοψηφία στην ιστορίατης ανθρωπότητας.
Όμως η αυτοθυσία Αυξεντίου δενσυναρτάται με την πολιτική ορθότητα του αγώνα κατά των Άγγλων ή με άλλεςπολιτικές σκέψεις. Συναρτάται μόνο με το μεγαλείο του ψυχικού κόσμου τουθυσιασθέντος που έδωσε την ζωή του για τις αρχές που πίστευε. Άνθρωποι μετέτοιο μεγαλείο ψυχής και πνευματικής ανάτασης αποτελούν μειοψηφία στην ιστορίατης ανθρωπότητας.
Ένα πρόχειρο παράδειγμα είναι αυτότου Σωκράτη. Μπορεί πολλοί να διαφωνούν με την αυτοθυσία και του Αυξεντίου καιτου Σωκράτη, δεν δικαιούται όμως κανένας να αμφισβητήσει το μεγαλείο της πράξηςτους. Δηλαδή τη θυσία της ζωής τους για τα υψηλά ιδεώδη που πίστευαν.
Η πίστη στα ιδεώδη Αυξεντίου θα’πρεπε να εμπνέει και να καθοδηγεί όλους τους πολιτικούς ηγέτες του τόπου μας.Έστω κι αν δεν είναι δυνατός ο ένοπλος αγώνας για την επίτευξη των ιδεωδώναυτών, ο πολιτικός αγώνας για τη χώρα μας θα έπρεπε να έχει ως σταθερό φάρο ταιδανικά της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας για ταοποία αξίζει να αγωνίζεται ένας και τα οποία είναι τα μέσα και η συνταγή γιαμια σωστή λύση του προβλήματός μας. Αντί τούτου οι πολιτικοί μας έχουνπαραμερίσει το πρότυπο αρετής του Αυξεντίου και επικαλούμενοι το «εφικτό» καιτον «ρεαλισμό» έχουν απομακρυνθεί από στοιχειώδη ιδεώδη με αποτέλεσμα νααγωνίζονται για πολιτικούς συμβιβασμούς που αντιμάχονται τις βασικέςπανανθρώπινες αξίες.
Αγωνιζόμαστε σήμερα για να πετύχουμεφυλετικές διακρίσεις, να εφαρμόσουμε μια ακρωτηριασμένη ελευθερία και μιαψεύτικη, κατ’ όνομα δημοκρατία.
Και αντί για δικαιοσύνη μαχόμαστεγια τη θεσμοθέτηση της αδικίας επιδιώκοντας τη νομιμοποίηση της παρανομίας, τηςαυθαιρεσίας και της μόνιμης διαίρεσης της πατρίδας μας. Και το χειρότεροπιστεύουμε ότι είμαστε αγωνιστές για… αρχές.
Έχουμε ξεφτιλιστεί, χάσαμε τηναξιοπρέπεια μας, και καταπατήσαμε όλες τις αρχές και αξίες για τις οποίεςπολέμησαν άνθρωποι όπως ο Αυξεντίου για να τις διατηρήσουν και να τιςαναστηλώσουν δίδοντας έτσι νόημα στην ανθρώπινη ζωή.
Και όλα αυτά διότι, λένε, πως αφού δενμπορούμε να πετύχουμε το ιδεατό ας επιδιωξουμε ό,τι καλύτερο μπορούν να μαςδώσουν οι δυνατοί.
Απωλέσαμε τον σκοπό της ζωής.Καταντήσαμε εν γνώσει μας συνεργάτες και υποταγείς σε ξένα συμφέροντα και σεδιεθνείς υπαλλήλους.
Δεν αντιλαμβανόμαστε το αυτονόητο:ότι υποχωρώντας και απομακρυνόμενοι από πραγματικές αρχές χάνουμε τοναπαραίτητο σεβασμό για την υπόθεσή μας και την όποια δυνατότητα δικαίωσής μας.
Αυτοκαταστρεφόμαστε. Από συμβιβασμόσε συμβιβασμό χάσαμε τον προσανατολισμό μας. Προσπαθεί, λέει η πολιτική ηγεσία,να αποφύγει τον διαμελισμό και προτείνει… να τον νομιμοποιήσει. Δεν διακρίνειτη διαφορά μεταξύ αυτού που μας επιβάλλουν με τη βία και αυτού που επιλέγουμεοι ίδιοι. Ο κόσμος δεν εμπνέεται από τους πολιτικούς.
Τους οικτίρει για την κατάντια τους.Ιδίως όταν σκέφτεται τον Αυξεντίου.
Φιλελεύθερος,04/03/2012
