Η δύναμη της ησυχίας
Ηδεύτερη Κυριακή των νηστειών, ως συνέχεια της πρώτης, είναι αφιερωμένη στονΆγιο Γρηγόριο τον Παλαμά που η σοφία, η αγιότητα και ο αγώνας του οδήγησαν τηνεκκλησία σε ένα νέο θρίαμβο ενάντια σε μια νέα αίρεση.
Οαιρετικός Βαρλαάμ δίδασκε ένα Θεό που κατανοείται και αναλύεται με τηχρησιμοποίηση του λογικού μας. Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς μιλούσε για ένα Θεόπου κατανοείται εμπειρικά και όχι διανοητικά, που αποκαλύπτεται στο χώρο τηςκαρδιάς, γι’ αυτό και δεν ανακαλύπτεται.
ΟΗσυχασμός ζωντάνευε την ορθόδοξη παράδοση και τόνιζε την εσωστρέφεια, τηνησυχία και τη θέα του έσω ανθρώπου, ως μέσον για την κάθαρση από τα πάθη. Γιατίτα πάθη εμποδίζουν το φως του Χριστού να καταυγάσει την ύπαρξη και να ενωθούμεκατά χάρη με το θεό μας.
Σ’ένα κόσμο που τρέχει, που αγχώνεται και συγχύζεται, που θεωρείται ότι η ευτυχίαείναι αποτέλεσμα εργασίας, η διδασκαλία του Ησυχασμού είναι εξαιρετικάεπίκαιρη. Γιατί μας μιλά για την ουσία της ζωής που γνωρίζεται στο βάθος τηςκαρδιάς, όταν ο άνθρωπος ησυχάσει.
Ηησυχία δεν είναι, σίγουρα, αδιαφορία ή οκνηρία. Είναι κίνηση στην ακινησία τηςκαι δράση στην αδράνειά της. Ο άνθρωπος, για να ησυχάσει, πρέπει να παλέψεικυρίως με τους λογισμούς. Ξέρουμε τη δύναμη των λογισμών και το πόσο δύσκολοείναι να τους τιθασεύσεις, να τους ελέγξεις και να τους μεταβάλεις από κακούςσε καλούς. Η «ευχή του Ιησού» ή η «προσευχή της καρδιάς» ή η «νοερά προσευχή»,όπως ονομάζεται το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», είναι στα χέρια μας μιαμεγάλη δυνατότητα για να νικήσουμε το διάβολο, να φύγουν οι λογισμοί, ναηρεμήσουμε και, κυρίως, να προσελκύσει τη χάρη, που θα μεταποιήσει το χάος τηςκαρδιάς μας σε Βασιλείαν Θεού ζώντος. Η προσπάθεια του ανθρώπου να προσευχηθεί,να αγωνιστεί, να στερηθεί είναι η έμπρακτη απόδειξη της θελήσεώς του νασυμπορευτεί με το Θεό για να ενωθεί μαζί του.
Ευρισκόμενοιστο «στάδιο των αρετών», τη Μεγάλη Σαρακοστή, η Κυριακή του Αγίου Γρηγορίου τουΠαλαμά γίνεται υπενθύμιση για την ανάγκη της εγρήγορσης. Τα πολλά και ταπεριττά που ζούμε καθημερινά μας σπρώχνουν στη λήθη του «ενός εστί χρεία». Κιαυτή η λήθη, το να ξεχάσουμε γιατί δεν είναι προτεραιότητα μας, είναι, κατάτους πατέρες, θανάσιμο αμάρτημα, δηλαδή μας χωρίζει από την πηγή της ζωής.
Ηεκκλησία ως μάνα, γνωρίζοντας τις αδυναμίες και αναπηρίες μας, μας καλεί, καιμε τη δεύτερη Κυριακή της Μ. Σαρακοστής, σε μια σταδιακή πορεία προς τη ΜεγάληΚυριακή του Πάσχα. Μας προσκαλεί δηλαδή να περάσουμε από την επανάσταση στηνεγρήγορση, από την επιθυμία της αλλαγής στο μέσα μας κόσμο, για να φανερώσουμεαυτό που γίναμε με το βάπτισμα: τέκνα Θεού. Γνωρίζοντάς το δε εμπειρικά, ναγνωρίσουμε τη χαμένη χαρά, την εσωτερική γαλήνη, τη ζωντανή βασιλεία του Θεούμας που βρίσκεται «εντός ημών» .
π. Ανδρέας Αγαθοκλέους
