Ή αμαρτία ρίζα όλων των κακών
(Ομιλίατου †Μητροπολίτου Φλωρίνης ΑυγουστίνουΚαντιώτου)
«Τέκνο, άφέωνταί σοι οι άμαρτίαι σου» (Μαρκ. 2,6)
Το υλικόκαι πνευματικό σύμπαν είναι, αγαπητοί μου, υπό τάς διαταγές του Κυρίου ημώνΙησού Χριστού. Ό Κύριος κάνει πολλά και αναρίθμητα θαύματα. Μετράς τα άστρα τουουρανού; Αδύνατον, είναι αμέτρητα. Έτσι και τα θαύματα, πού έκανε, κάνει και θακάνη μέχρι της συντέλειας των αιώνων ό Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, είναιαναρίθμητα. Ένα από τα πολλά θαύματα του είναι κι αυτό πού ακούσαμε προ ολίγου.
Μας μιλάειγια κάποιον άνθρωπο πού ζούσε στην εποχή του Χριστού. Γεννήθηκε υγιής, άλλαξαφνικά αρρώστησε. Τα χέρια του άρχισαν να ναρκώνονται, αυτή ή νάρκωση απλώθηκεσε όλο το σώμα, και ό άνθρωπος έγινε πλέον παράλυτος. Ήταν διαρκώς πάνω στοκρεβάτι. Έτσι περνούσε τις μέρες του.
Αλλάξαφνικά μια μεγάλη ελπίδα έλαμψε μεσ στην καρδιά του. Άκουσε το γλυκύτεροόνομα. Δεν υπάρχει υπό τον ούρανόν άλλο όνομα γλυκύτερο από το όνομα του Κυρίουμας Ιησού Χριστού. Άκουσε, ότι ό Χριστός θεραπεύει τους αρρώστους, και αμέσωςτου γεννήθηκε ή επιθυμία να τον συνάντηση. Άλλα πώς να πάει κοντά του, με τιπόδια;
Το είπε σεκάτι σπλαχνικούς ανθρώπους, κ' εκείνοι τον σήκωσαν με το κρεβάτι, σα να ήταννεκρός, νεκρός άταφος, και ξεκίνησαν. Άλλ' όταν έφτασαν εκεί πού ήταν όΧριστός, συνάντησαν πάρα πολύ κόσμο• μήλο να έριχνες, δεν θα 'πεφτε κάτω στηγη. Άλλα οι τέσσερις εκείνοι άνθρωποι δεν απογοητεύθηκαν. Όταν είδαν ότι κανείςδεν τους ανοίγει δρόμο να περάσουν, έκαναν κάτι πού δείχνει τη βαθιά τουςπίστη. Ανέβηκαν με το κρεβάτι πάνω στη στέγη, αφαίρεσαν τα κεραμίδια, άνοιξανμια μεγάλη τρύπα, και από 'κει, με σχοινιά, κατέβασαν τον παράλυτο μπροστά στοΧριστό. Ό Χριστός όμως δεν τον έκανε αμέσως καλά. Του είπε προηγουμένως•«Τέκνον, άφέωνταί σοι αϊ αμαρτίαι σου» (Μάρκ. 2,6).
Γιατί τοείπε αυτό ό Χριστός; Διότι θέλει, αγαπητοί μου, να μας διδάξει, ότι όλα τα κακάπού υπάρχουν στον κόσμο προέρχονται από την αμαρτία. Προτού ν' αμαρτήσει όάνθρωπος ήταν ευτυχισμένος. Μετά την αμαρτία μπήκε στη ζωή του ή ασθένεια και όθάνατος. Κι όσο προχωρούν οι αιώνες και αυξάνει ή αμαρτία, ενώ ή επιστήμηπροοδεύει, τόσο περισσότερο αυξάνουν οι αρρώστιες, οι γιατροί και τα φάρμακα.Στην εποχή μας λόγου χάριν φοβερά ασθένεια είναι ό καρκίνος, πού δέ' μπόρεσεακόμη κανένας γιατρός να τη θεραπεύσει. Άλλη ασθένεια το έιτζ, θερίζει τονκόσμο εξ αιτίας της διαφθοράς και ακολασίας. Για αυτό ψάλλει ή Εκκλησία μας•«Από των πολλών μου αμαρτιών ασθενεί το σώμα ασθενεί μου και ή ψυχή» (Παρακλ.κανών).
Και όπαράλυτος λοιπόν αυτός ήταν ασθενής στην ψυχή πρώτα, είχε άρρωστη ψυχή, διότιείχε διαπράξει αμαρτήματα, και ως τιμωρία των αμαρτιών ήρθε ή παράλυση. Γ ι`αυτό ό Κύριος πρώτα του συγχώρησε τις αμαρτίες.
Τ άκουσανοι γραμματείς και οι φαρισαίοι και σκανδαλίστηκαν. Ποιος είν' αυτός, είπαν, πούέχει εξουσία να συγχωρεί αμαρτίες;
Όλοι,αγαπητοί μου, αμαρτάνουμε. Αμαρτάνουν τα παιδιά, αμαρτάνουν και οιάσπρο-μάλληδες γέροντες• αμαρτάνουν άντρες και γυναίκες, αμαρτάνουν επιστήμονεςκαι αγράμματοι, αμαρτάνουν πλούσιοι και φτωχοί, άρχοντες και αρχόμενοι•αμαρτάνει ό λαός μας, άλλ' αμαρτάνουμε κ' εμείς οι ποιμένες. Δεν είναι μόνο όπαράλυτος αυτός πού ασθένησε εξ αιτίας των αμαρτιών του' όλοι μας, μικροί καιμεγάλοι, αμαρτάνουμε. Για αυτό μια ευχή της Εκκλησίας μας λέει, ότι κανείς δενείναι καθαρός και άξιος να πλησίαση τα ιερά μυστήρια. Κ' εμείς εδώ θαπεριοριστούμε σε ένα μόνο δίδαγμα.
Γνωρίζωτον εαυτό μου, Για αυτό πάντοτε ζητώ συγγνώμη από το λαό μου• αλλά και ό λαόςπρέπει να ζήτα συγγνώμη από το Θεό δια των ποιμένων του για τις εκτροπές τουαπό τις θειες εντολές. Έχουμε λοιπόν ανάγκη συγχωρήσεως από το Χριστό.
Θα πείτε•Αν ό Χριστός ήταν στη γη, θα πηγαίναμε κοντά του και θα πέφταμε στα πόδια τουκαι θα ζητούσαμε τη συγχώρηση του.
Ναι, όΧριστός είναι στους ουρανούς• αλλά είναι κ' εδώ στη γη. Που; Στην Εκκλησία του.Όταν μπαίνεις με προσοχή στο ναό κι ακούς τα ωραία τροπάρια πού ψάλλουν οιψάλτες, το κήρυγμα του ευαγγελίου, κ' εξομολογείσαι και κοινωνείς, τότε εκείείναι ό Χριστός. Διότι ό Χριστός άφησε συνεχιστές του έργου του στη γη, κιαυτοί είναι οι κληρικοί της Εκκλησίας. Σ' αυτούς έδωσε εξουσία να συγχωρούναμαρτίες. Το είπε ό ίδιος• «Λάβετε Πνεύμα άγιον αν τίνων άφήτε τάς αμαρτίας,άφίενται αυτοίς, αν τίνων κρατήτε, κεκράτηνται» (Ίωάν. 20,22-23).
Ό Ιερεύς—ας είναι ό πιο φτωχός του κόσμου—, μόλις φορέση το πετραχήλι γίνεται ανώτεροςκι άπ' τους αγγέλους. είναι πλέον όχι απλώς άνθρωπος, αλλά στη θέση του ίδιουτου Χριστού. Λέει ό άγιος Κοσμάς ό Αιτωλός• —Συναντάς στο δρόμο δύο πρόσωπα,έναν άγγελο και έναν ιερέα• ποιόν θα προσκύνησης πρώτα; Του απαντούν —Τονάγγελο. — Όχι, λέει ό άγιος• θα προσκύνησης πρώτα τον παπά, διότι έχει εξουσίαπού δεν έχουν όχι βασιλείς και άρχοντες, άλλ' ούτε και οι άγγελοι ακόμα. Σεκανέναν άγγελο δεν είπε ό Χριστός να συγχωρεί αμαρτίες. Μόνο ό ιερεύς συγχωρεί.Όπως λοιπόν θα τρέχαμε στο Χριστό για να λάθουμε συγχώρηση των αμαρτιών μας,έτσι ας τρέξουμε στην Εκκλησία.
Είναιλοιπόν μεγάλο το μυστήριο της Ιεράς εξομολογήσεως. Κ' εμείς, πού είμαστεαμαρτωλοί σαν τον παράλυτο, μπορούμε να ακούσουμε το «Τέκνον, άφέωνταί σοι αϊάμαρτίαι σου». Θα μας δικάσει ό Θεός όχι γιατί αμαρτάνουμε, αλλά γιατί δενμετανοούμε. Το να αμαρτάνουμε είναι ανθρώπινο, αλλά το να μένουμε στην αμαρτίααμετανόητοι είναι σατανικό. Διότι ό σατανάς μόνο μένει αμετανόητος.
Προς τηνμετάνοια λοιπόν ας στρέψουμε την προσοχή μας, τώρα μάλιστα πού είναι περίοδοςΜεγάλης Τεσσαρακοστής. Να συγχωρηθούμε κλήρος και λαός, και όλοι μαζί ναάγωνιζώμεθα να μη προσκρούσουμε στο θέλημα του Θεού.
Δυστυχώςόμως οί πολλοί δεν ακούνε. Οι πνευματικοί περιμένουν να δεχθούν τις ψυχές στηνεξομολόγηση, αλλά λίγοι προσέρχονται. Πηγαίνουν μόνο μερικές γυναίκες και λίγαπαιδιά. Οί άντρες που είναι; Σπάνια εμφανίζονται μερικοί. Αυτό δυστυχώςσυμβαίνει παντού. Στους πεντακόσιους άντρες είναι ζήτημα αν εξομολογούνταιδεκαπέντε. Οί άλλοι δεν εξομολογούνται καθόλου.
Γι' αυτόσήμερα σας κηρύττω μετάνοια. Και σας προειδοποιώ• δεν μπορεί κανείς νακοινωνήσει, αν δεν έχη εξομολογηθεί.
Ήεξομολόγηση, λέει ή Εκκλησία μας, είναι δεύτερο βάπτισμα. Εάν δεν αμαρτάνανε,θα έφτανε το πρώτο βάπτισμα. Άλλ' αφού αμαρτάνουμε, έχουμε ανάγκη συγχωρήσεως,ή οποία δίδεται από το Χριστό μέσω του πνευματικού πατρός.
Λέει έναςαμαρτωλός, πού εξομολογήθηκε με ειλικρίνεια- «Όταν εξομολογήθηκα, παράδεισοςφύτρωσε στην καρδιά μου» (Ντοστογιέφσκι). Αν σήμερα οί άνθρωποι είναιλυπημένοι, μελαγχολικοί, έχουν άγχος και αυτοκτονούν, αυτά οφείλονται στο ότιδεν εξομολογούνται, για να συγχωρηθούν τ' αμαρτήματα τους, πού είναι σοβαρά καιμεγάλα, και μέσα τους ακούνε τη φοβερή φωνή της συνειδήσεως να τους ελέγχει.
Παρακαλώόλους, άντρες γυναίκες και παιδιά, να πάτε όλοι στον πνευματικό. Και θα χαρώπολύ εάν μάθω ότι εφαρμόσετε τα λόγια αυτά και εξομολογηθήκατε.
Συγχώρηση,λοιπόν, μας φωνάζει το σημερινό ευαγγέλιο. Πόσο λυπάμαι όταν δεν βλέπω πνεύμασυνδιαλλαγής! Δεν είναι πολύς καιρός πού ήρθε και με βρήκε μια νύφη με τηνπεθερά της. Είχαν διαφορές. Σπάνιο πράγμα να βρεις πεθερά και νύφη αγαπημένες.Προσπάθησα πολύ. Ή πεθερά αλύγιστη. Ή νύφη ταπεινή• γονάτισε στα πόδια της, τηςφίλησε το χέρι και είπε• —Συχώρεσέ με, μάνα. Εκείνη τίποτα. Αναγκάστηκα να τηςμιλήσω αυστηρά. Της είπα' Είσαι κολασμένη πού δεν συγχωρείς• χωρίς συγχώρησηκανείς δέ' μπαίνει στον παράδεισο. "Αν αφαιρέσουμε τη συγχώρηση, τομυστήριο της ιεράς εξομολογήσεως, κανείς δεν μπορεί να δη τον ουρανό.
Το ίδιο λέω και εδώ. Χριστιανός πού δεν εξομολογείται είναι όπως ό άβάπτιστος.Το ξανάλεω• Χωρίς εξομολόγηση δέ' θα δούμε πρόσωπο Θεού.
Το ίδιο λέω και εδώ. Χριστιανός πού δεν εξομολογείται είναι όπως ό άβάπτιστος.Το ξανάλεω• Χωρίς εξομολόγηση δέ' θα δούμε πρόσωπο Θεού.
Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ιερό ναό Αρμενοχωρίου- Φλωρίνης τὴν 22-03-1992
