Η ευρωπαϊκή αλαζονεία ενισχύει τα άκρα
ΚωνσταντίνοςΧολέβας, Πολιτικός Επιστήμων
Ο Αντώνης Σαμαράς βρήκε μίαέξυπνη και αξιοπρεπή λύση για να ικανοποιηθούν –όπως φαίνεται μέχρι τώρα- οιυπερβολικές απαιτήσεις των δανειστών μας. Όμως καλό είναι να μείνουμε λίγο στοντρόπο αντιμετωπίσεως της Ελλάδος και των πολιτικών κομμάτων μας από την τρόικακαι τους Ευρωπαίους εταίρους μας και να αναδείξουμε κάποια απαράδεκτα καισυγχρόνως επικίνδυνα σημεία.
Οι εταίροι μας, εάν πράγματιπιστεύουν στη δημοκρατία και στον Κοινοβουλευτισμό, όφειλαν να έχουν δεχθεί ωςεγγύηση για την καταβολή της 6ης δόσης την υπερψήφιση της Κυβερνήσεως Παπαδήμουαπό την Βουλή των Ελλήνων. Στα κοινοβουλευτικά πολιτεύματα έτσι καταδεικνύεταιη απόφαση και η βούληση των κομμάτων και των πολιτικών αρχηγών. Χύθηκε πολύαίμα και έγιναν μεγάλοι αγώνες σε όλο το γεωγραφικό εύρος της ευρωπαϊκής ηπείρουγια να εδραιωθεί ο Κοινοβουλευτισμός. Είναι τουλάχιστον ντροπή να έρχονταισήμερα ορισμένοι υπηρεσιακοί παράγοντες της Ευρ. Ενώσεως και της Κομμισσιόνκαθώς και ηγέτες μεγάλων χωρών και να αμφισβητούν την αξία της κοινοβουλευτικήςδιαδικασίας στην Ελλάδα. Η ψήφος εμπιστοσύνης θα έπρεπε να αρκέσει και μόνοναυτή. Δεν υπήρχε λόγος να ζητούνται ειδικές υπογραφές, έγγραφες δεσμεύσεις καιάλλα παρόμοια. Αλλιώς οι ισχυροί της Ευρώπης υπονομεύουν τους δημοκρατικούςθεσμούς.
Η απαίτηση να υπογράψουνλεπτομερείς δεσμεύσεις οι αρχηγοί των τριών κομμάτων, που στηρίζουν τηνΚυβέρνηση ειδικού σκοπού του Λουκά Παπαδήμου, αποτελεί πρωτοφανές γεγονός σταχρονικά της παγκόσμιας ιστορίας. Είναι γνωστό από το Συνταγματικό και τοΔημόσιο Διεθνές Δίκαιο ότι τα κράτη δεσμεύονται από την υπογραφή των επικεφαλήςτων Κυβερνήσεων ή των νομίμων αντιπροσώπων τους και όχι από το α ή β κόμμα.Στις διασκέψεις κορυφής της Ευρ. Ενώσεως παρίστανται οι Πρόεδροι τηςΔημοκρατίας (π.χ. Γαλλία) ή οι Πρωθυπουργοί αναλόγως του συστήματος διακυβέρνησηςτης κάθε χώρας. Αυτοί υπογράφουν και η υπογραφή τους δεσμεύει την χώρα τους. Σεπολύ σημαντικές υπογραφές συνθηκών η Ευρώπη ζήτησε μόνο την υπογραφή ενόςπροσώπου και αυτή ήταν αρκετή, Θυμίζω ότι για την ένταξη της Κύπρου στην ΄Ενωσηήλθε στην Αθήνα και υπέγραψε πανηγυρικά ο αείμνηστος τότε Πρόεδρος τηςΚυπριακής Δημοκρατίας Τάσσος Παπαδόπουλος. Η Κύπρος ανελάμβανε με την υπογραφήαυτή και υποχρεώσεις και δεσμεύσεις. Όμως ουδείς σκέφθηκε να απαιτήσει τηνυπογραφή των αρχηγών των κυπριακών κομμάτων. Αρκούσε η υπογραφή του νομίμουεκπροσώπου του εντασσομένου κράτους. Ακόμη και σε πολύ λεπτές και ευαίσθητεςπεριπτώσεις, όπως η συνθηκολόγηση ηττημένων χωρών απαιτείται μόνον η υπογραφήτου αρχηγού του Κράτους ή του Προέδρου της Κυβερνήσεως. Ουδέποτε εκλήθησαναρχηγοί κομμάτων να υπογράψουν. Η σημερινή απαίτηση είναι ιστορικά πρωτοφανής,γι’ αυτό μάς πληγώνει και μάς προβληματίζει περισσότερο.
Τίθεται εξ άλλου ζήτημανομιμότητος αυτών των απαιτήσεων. Βεβαίως όταν μία χώρα δανείζεται αναγκάζεταινα κάνει υποχωρήσεις, όμως υποτίθεται ότι η Ευρ. Ένωση είναι χώρος νομιμότητοςκαι όχι αυθαιρεσίας. Ο Προκόπης Παυλόπουλος ως νομικός περισσότερο αλλά και ωςπολιτικός έθεσε γραπτώς το ερώτημα: Σε ποιο από τα επίσημα κείμενα της Ευρ.Ενώσεως προβλέπονται αυτές οι αρμοδιότητες του κ. Ρομπάι ή του κ. Γιούνκερ ήτου κ. Μπαρόζο; Όπως φαίνεται πουθενά δεν προβλέπονται τέτοιες αρμοδιότητες,δηλαδή να απαιτούν γην και ύδωρ από τους αρχηγούς των κομμάτων των χωρών μελών,να αμφισβητούν την κοινοβουλευτική διαδικασία και να ταπεινώνουν έθνη και.λαούς. Οι πρωτεργάτες του ευρωπαϊκού εγχειρήματος, της τότε ΕΟΚ, τόνιζαν ότι ηπροσπάθειά τους βασίζεται στις αρχές του Ευαγγελίου και ότι θα δημιουργήσουνμία Ένωση με αλληλεγγύη μεταξύ των χωρών –μελών. Αν έτσι εκφράζεται ηαλληλεγγύη πολύ φοβούμαι ότι οι νέες γενιές στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλα κράτηπου διέρχονται κρίση, θα αναπτύξουν αρνητικά ανακλαστικά έναντι της Ευρ.Ενώσεως και τούτο θα έχει άγνωστες και επικίνδυνες συνέπειες.
Το σημαντικότερο όλων είναιαυτό που ήδη δήλωσε η Ευρωβουλευτής της Ν. Δ. Μαριέττα Γιαννάκου, όπως διάβασαπροσφάτως στη «δημοκρατία». Ότι, δηλαδή, η απαίτηση των εταίρων μας από τονΑντώνη Σαμαρά να υπογράψει με το νι και με το σίγμα ό,τι του υπαγορεύουν μπορείνα προκαλέσει την άνοδο ακραίων εθνικιστικών και αντιδημοκρατικών δυνάμεων στηνελληνική πολιτική σκηνή. Ας μην ξεχνούμε τη Γερμανία κατά την περίοδο1918-1933. Η υπερβολικά ταπεινωτική στάση των Γάλλων έναντι των ηττημένωνΓερμανών κατά το Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση του 1929οδήγησε σε ραγδαία άνοδο των ποσοστών του Ναζιστικού Κόμματος. Ο Χίτλερεκμεταλλεύθηκε δύο συγκυρίες. Την ταπείνωση του εθνικού αισθήματος των Γερμανώνμε τις συνθήκες ειρήνευσης του 1918 και τα οικονομικά προβλήματα μεγάληςμερίδας Γερμανών. Η ανάμιξη του πληγωμένου εθνικού φιλοτίμου ενός λαού με τηνοικονομική και κοινωνική καχεξία καλλιεργεί ευνοϊκό έδαφος για την απότομηάνοδο ακραίων δυνάμεων όχι τόσο από αριστερά, όπως πιστεύει ο Γ. Καρατζαφέρης,αλλά κυρίως από τη εξωκοινοβουλευτική Άκρα Δεξιά. Ήδη ορισμένες δημοσκοπήσειςαρχίζουν να δείχνουν αυτές τις τάσεις.
Το αγωνιώδες μήνυμά μας,λοιπόν, προς κάθε Ευρωπαίο ηγέτη και δανειστή είναι: Προσέξτε μην προσβάλλετεπερισσότερο την εθνική μας υπερηφάνεια, διότι θα είστε υπεύθυνοι για το αυγότου φιδιού που μπορεί να επωασθεί και να μας εκπλήξει όλους. Αν θέλετε ναπιστέψουν τα παιδιά μας ότι η Ευρώπη είναι πράγματι μία όαση δημοκρατίαςσεβασθείτε την αξιοπρέπειά μας!
