Κυριακή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως
Του μακαριστού Ἀρχιμανδρίτου π. Μάρκου Μανώλη
Κατάτήν Τρίτην Κυριακήν τῶν νηστειῶν ἑορτάζομεν, εὐσεβεῖς χριστιανοί, τήνπροσκύνησιν τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ διά διαφόρους αἰτίας, τάς ὁποίαςλεπτομερῶς ἀναφέρει τό Τριώδιον.
Τόδέ ἱερόν βιβλίον τῆς Ἐκκλησίας μας «Ὡρολόγιον» ἐπισημαίνει τήν κυριωτέραν, ἡ ὁποίαεἶναι ἡ ἑξῆς: «Κάθε ἔργου κοπιαστικοῦ ἡ ἐκτέλεσις ἔχει δυσκολίαν μεγάλην, ἀλλάτῆς δυσκολίας τό μέγεθος ἀναφαίνεται εἰς τό μέσον αὐτοῦ· διότι ὁ ἕως τότεκαταβληθείς κόπος φέρει ἀδυναμίαν, ἡ δέ ἀδυναμία κάμνει δυσκολώτερον τό ὑπόλοιποντοῦ ἔργου.
Ἐπειδήλοιπόν καί ἡμεῖς ἐφθάσαμεν, θείᾳ χάριτι, εἰς αὐτό τό μέσον σχετικῶς τοῦ δρόμουτῆς νηστείας, ὅπου καί ἡ ἀδυναμία περιεκύκλωσεν ἡμᾶς καί ἡ δυσκολία ηὔξησε· διάτοῦτο ἡ ἁγία ἡμῶν μήτηρ, ἡ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, προβάλλει σήμερον εἰς ἡμᾶς ὡςβοήθημα κραταιότατον τόν πανάγιον Σταυρόν, τήν χαράν τοῦ κόσμου, τῶν πιστῶν τήνδύναμιν, τῶν δικαίων τό στήριγμα, καί τῶν ἁμαρτωλῶν τήν ἐλπίδα· διά νά λάβωμενχάριν καί δύναμιν εὐ λαβῶς αὐτόν κατασπαζόμενοι, πρός τελείωσιν τοῦ θείου ἀγῶνοςτῆς νηστείας».
Μᾶςδίδει ὅμως σήμερον ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία καί ἄλλην βοήθειαν. Αὐτή εἶναι ἡ φωνή τοῦΚυρίου μας τοῦ Εὐαγγελίου τῆς Κυριακῆς, ἡ ὁποία μᾶς προσκαλεῖ, διά νά ἄρωμεντόν σταυρόν μας καί νά ἀκολουθήσωμεν τόν Χριστόν.
Διάτοῦτο, λέγει ὁ διδάσκαλος τοῦ Γένους Νικηφόρος Θεοτόκης: «ἡ τοιαύτη φωνή ἐκηρύχθη,διά νά στάξῃ μέσα εἰς τάς καρδίας μας τήν δύναμιν τῆς θείας χάριτος, δι᾽ αὐτῆςδέ προθύμως νά ἐκτελέσωμεν τό ἅγιον στάδιον τῆς νηστείας.
Καίτό μέν πανσέβαστον ξύλον τοῦ σταυροῦ, ὁ καθένας τό βλέπει, καί μετά πίστεως καίεὐλαβείας τό ἀσπάζεται καί λαμβάνει χάριν Θεοῦ καί δύναμιν· ἡ δέ εὐαγγελικήπερικοπή ἔχει ἀνάγκην ἐξηγήσεως, διά νά κατανοήσωμεν τό νόημα αὐτῆς καί νάλάβωμεν τόν φωτισμόν τοῦ παναγίου πνεύματος, καί τήν θείαν αὐτοῦ δύναμιν».
Θάπροσπαθήσωμεν δέ σήμερον, νά ἐξηγήσωμεν μόνον ἕνα στίχον (Μᾶρκ. 8,34). Κατ᾽ ἀρχήνπρέπει νά σημειωθῆ ὅτι τό ἀνάγνωσμα, πού λαμβάνεται ἀπό τόν Εὐαγγελιστήν Μᾶρκον(8, 34-38· 9,1), ὑπάρχει μετά ὡρισμένων λεκτικῶν διαφορῶν καί εἰς τούς ΕὐαγγελιστάςΜατθαῖον καί Λουκᾶν.
Εἶναιλόγος τοῦ Χριστοῦ πρός τούς μαθητάς καί τόν ὄχλον περί αὐταπαρνήσεως καίμαθητείας. Δι᾽ αὐτόν δέ ἀκριβῶς τόν λόγον ἐθεσπίσθη ὑπό τῆς Ἐκκλησίας ἡ ἀνάγνωσίςτου εἰς τό μέσον τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς, ἐφ᾽ ὅσον ἡ Μ. Τεσσαρακοστή εἶναιπερίοδος ἀγῶνος δι᾽ αὐταπάρνησιν καί ἐπίκειται ἡ ἑβδομάς τῶν παθῶν τοῦ Κυρίου.
** *
Πότεὁ Χριστός εἶπε τά λόγια τοῦ Εὐαγγελίου τῆς Κυριακῆς τῆς σταυροπροσκυνήσεως;
Εὑρισκόμεθαεἰς τήν ἀρχήν τῆς τρίτης περιόδου τῆς δημοσίας δράσεως τοῦ Κυρίου. Ὁ Ἰησοῦςμετά τήν εὐρεῖαν διάδοσιν τοῦ κηρύγματός Του ἐρωτᾶ τούς μαθητάς Του, τί ἰδέαν ἔχειὁ ὄχλος περί τοῦ προσώπου Του, ἀπ᾽ ὅσα ἤκουσαν αὐτοί.
Οἱμαθηταί τοῦ ἀπαντοῦν ὅτι ὁ ὄχλος τόν θεωρεῖ ὡς ἕνα ἀπό τούς ἀρχαίους μεγάλουςπροφήτας. Ἔπειτα ἐρωτᾶ τί ἰδέα ἔχουν οἱ ἴδιοι, καί λαμβάνει διά τοῦ Πέτρου τήν ἀπάντησίντων, ὅτι εἶναι «ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος».
Ἀπότόν ὄχλον ἐθαυμάσθη, ἀλλά δέν κατενοήθη. Ἀπό τούς μαθητάς κατενοήθη, καίτοι ἡ ὁμολογίατοῦ Πέτρου, ὅπου φαίνεται τοῦτο (Ματθ. 16,16) εἶναι ἀποκάλυψις τοῦ Πατρός, πούδέν κατενοήθη πλήρως πρό τῆς Ἀναστάσεως.
Μέχριτοῦ σημείου αὐτοῦ ὁ Χριστός, γράφει σύγχρονος δόκιμος ἱεροκήρυξ, δέν εἶχε ποτέ ὁμιλήσειεἰς τούς μαθητάς του περί τοῦ μαρτυρικοῦ του τέλους. Ἀπό τήν ὥραν ἐκείνην ἤρχισενά καλλιεργῇ εἰς αὐτούς τήν ἰδέαν τοῦ πάθους του, τό ὁποῖον θά εἶχε ὡςσυνέπειαν καί τό πάθος τῶν μαθητῶν.
Μέχριτότε ἐφαίνετο εἰς τούς ὀφθαλμούς των μόνον ὡς ἕνας φωτισμένος διδάσκαλος ἤ ἔστωκαί ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ἦλθε νά ἱδρύσῃ τήν βασιλείαν Του, καί νά περάσουνὅλοι «καλά καί ἔνδοξα».
ὉΕὐαγγελιστής Ματθαῖος λέγει χαρακτηριστικῶς· «Ἀπό τότε ἤρξατο ὁ Ἰησοῦςδεικνύειν τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ ὅτι δεῖ αὐτόν ἀπελθεῖν εἰς Ἱεροσόλυμα καί πολλάπαθεῖν ἀπό τῶν πρεσβυτέρων καί ἀρχιερέων καί γραμματέων, καί ἀποκτανθῆναι…»(16, 21).
Αὐτάὅταν ἤκουσε ὁ Ἀπ. Πέτρος, εἶπεν, «Ἵλεώς σοι, οὐ μή ἔσται σοι τοῦτο» καί ἤκουσεν«Ὕπαγε ὀπίσω μου, Σατανᾶ». Διότι, ὡς παρατηρεῖ ὁ Ἱερός Χρυσόστομος, δέν ἠρκέσθηεἰς τήν ἐπιτίμησιν μόνον, ἀλλά θέλων νά δείξῃ καί τό ἀνάρμοστον τῶν λεχθέντων ἀπότόν Πέτρον καί τό κέρδος τό προερχόμενον ἀπό τό πάθος λέγει «σύ μοῦ λέγεις ὁΘεός νά σέ εὐσπλαγχνισθῆ, ὥστε νά μή σοῦ συμβῆ αὐτό», ἐγώ ὅμως σοῦ λέγω ὅτι δένεἶναι μόνον ἐπιβλαβές εἰς σέ καί ὀλέθριον τό νά μέ ἐμποδίσης καί νά δυσανασχετῆςδιά τό πάθος μου, ἀλλ᾽ ὅτι οὔτε θά δυνηθῆς νά σωθῆς, ἐάν καί σύ ὁ ἴδιος δέν εἶσαιπροπαρασκευασμένος διαπαντός εἰς τό νά ἀποθάνης.
Διάνά μή νομί- σουν δηλαδή ὅτι εἶναι ἀνάξιον Αὐτοῦ τό νά πάθῃ, διδάσκει εἰς αὐτούςτό κέρδος τοῦ πράγματος. Πρός μέν τόν Ἰωάννην λέγει: «Ἐάν πεσών ὁ κόκκος τοῦσίτου εἰς τήν γῆν μή ἀποθάνῃ, αὐτός μόνος μένει, ἐάν δέ ἀποθάνῃ, πολύν καρπόνφέρει» (Ἰω άν. ιβ´ 24,25).
Ἐδῶδέ προετοιμάζων τοῦτο καί μέ τό παραπάνω, δέν στρέφει τόν λόγον μόνον πρός τόν ἑαυτόνΤου, περί τοῦ ὅτι πρέπει νά ἀποθάνῃ, ἀλλά καί πρός ἐκείνους.
Εἶναιδηλαδή τόσον τό κέρδος αὐτοῦ τοῦ πράγματος, ὥστε καί διά σᾶς λέγει ὁ ἹερόςΧρυσόστομος «τό μέν μή θέλειν ἀποθανεῖν δεινόν, τό δέ ἕτοιμον εἶναι πρός τοῦτο ἀγαθόν».
Ἀκριβῶςμετά τήν ἀπάντησιν αὐτήν ὁ Χριστός εἶπε τόν λόγον, ὁ ὁποῖος εἶναι τό ἀνάγνωσματῆς Κυριακῆς τῆς σταυροπροσκυνήσεως. Μετά δέ τόν λόγον, ἀφοῦ ἐπέρασαν ἕξ ἡμέραι,ὁ Ἰησοῦς μετεμορφώθη ἐπί τοῦ ὄρους Θαβώρ ἐνώπιον τῶν τριῶν ἀγαπητῶν μαθητῶν.
Αὐτόἔγινε, διά νά βεβαιωθοῦν οἱ μαθηταί, ὅτι τό ἐπικείμενον μαρτύριον, περί τοῦ ὁποίουἤκουσαν προσφάτως καί θά ἀκούσουν κατ᾽ ἐπανάληψιν εἰς τό μέλλον εἶναι ἐκ τῶνπροτέρων σχεδιασμένον καί ἑκούσιον.
Ὥστεὁ λόγος περί αὐταπαρνήσεως ἐλέχθη κατά ἕνα ὀκταήμερον, τό ὁποῖον περικλείεταιμεταξύ δύο σημαντικῶν γεγονότων τῆς δημοσίας δράσεως τοῦ Κυρίου, καί τό ὁποῖονεὑρίσκεται εἰς μίαν καμπήν τῆς διδαχῆς τοῦ Χριστοῦ. Παύει ἡ ἁπλή διδαχή καί ἀρχίζειἡ προπαρασκευή τῶν συνειδήσεων, διά νά μπορέσουν νά ὑπομείνουν τόν μέγανπειρασμόν τοῦ πάθους.
Ἡἀντίδρασις τῶν μαθητῶν μετά τήν πρώτην ἀνακοίνωσιν εἶναι ἀρνητική. Εἰςτήν ἀντίδρασιν αὐτήν ὁ Χριστός ἀμέσως μέν ἀπαντᾶ διά τῆς αὐστηρᾶς διδασκαλίαςπερί αὐταπαρνήσεως, χωρίς τήν ὁποίαν κάθε ἀρετή εἶναι ἀναξία («οὐκ ἔστι μου ἄξιος»),μετά δέ μίαν ἑβδομάδα ἀπαντᾶ εἰς τούς πλέον ἐμπίστους δια τῆς φρικτῆςΜεταμορφώσεώς Του, ἡ ὁποία ἔχει πολλαπλοῦν νόημα.
Εἶναιπρῶτον ἀπάντησις εἰς τό «τίνα με λέγουσιν, οἱ ἄνθρωποι εἶναι».Ἔλαβε τήν ἀπάντησιντοῦ ὄχλου· Ἠλίας ἤ Ἰερεμίας. Ἔλαβε τήν φωτισμένην ἀπάντησιν τῶν μαθητῶν· Υἱόςτοῦ Θεοῦ. Δίδει τώρα καί ὁ ἴδιος τήν ἀπάντησιν, συμμαρτυροῦντος καί τοῦΠατρός ὅτι «Οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός».
Ἐλέχθησανἀρκετά εἰσαγωγικῶς, διότι ἡ περικοπή αὐτή δέν περιέχει ἁπλῶς τό ἠθικόν ὕψος, ἀλλάτήν ἀκρότητα τῆς χριστιανικῆς πίστεως. Ὅπως τονίζει ὁ ἀείμνηστος Ἀρχιμ.Σπυρίδων Μπιλάλης «Ἡ θεολογία τοῦ μαρτυρίου συμπυκνοῦται εἰς τό Κυριακόνλόγιον· «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόνσταυρόν αὐτοῦ, καί ἀκολουθείτω μοι».
ΟἱΜάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας, ἔνδοξοι ἀκόλουθοι τοῦ θείου Σταυροφόρου, αἴρουν ἑκουσίωςτόν σταυρόν τοῦ μαρτυρικοῦ θανάτου, προσβλέποντες εἰς τόν «πανσεβάσμιον Σταυρόντοῦ Κυρίου» (Μάρτυρες τῆς Ὀρθοδοξίας, σελ. 342).
Ἡἔκφρασις «αἴρειν τόν σταυρόν» παρατηρεῖ καί ὁ καθηγητής κ. Σάκκος, ἰσοδυναμοῦσαπρός τήν σημερινήν «βαδίζειν πρός τήν κρεμάλαν», ἦτο ὁπωσδήποτε παροιμιώδης…
ὉΧριστός ἐννοεῖ αὐτήν καί πραγματικῶς καί μεταφορικῶς. Ἐννοεῖ δύσκολον, ἀσκητικόνβίον καί μαρτυρικόν θάνατον. Ἡ ἐσωτερική ἀλληλουχία τῆς περικοπῆς ἔχει ὡς ἑξῆς:Ἔκκλησις, διδαχή, προφητεία περί τοῦ μακρυνοῦ μέλλοντος καί προφητεία περί τοῦ ἐγγύςμέλλοντος.
Διά τῆς διδαχῆς δικαιολογεῖ ὁ Κύριος καί κατοχυρώνει τήν ἔκκλησιν. Καί τά δύοτά κατοχυρώνει ἀκόμη περισσότερον διά τῆς προφητικῆς ὑποσχέσεως τῶν βραβείων.
Διά τῆς διδαχῆς δικαιολογεῖ ὁ Κύριος καί κατοχυρώνει τήν ἔκκλησιν. Καί τά δύοτά κατοχυρώνει ἀκόμη περισσότερον διά τῆς προφητικῆς ὑποσχέσεως τῶν βραβείων.
Ἡπροφητεία εἶναι διπλή. Προφητεία διά τό μακρινόν μέλλον καί προφητεία διά τό ἐγγύςμέλλον.
Ἡπραγματοποίησις τῆς προφητείας διά τό ἐγγύς μέλλον, τήν ὁποίαν θά ἰδοῦν οἱ ἀκροαταί,εἶναι ἐγγύησις διά τό ἀληθινόν τῆς προφητείας περί τοῦ μακρινοῦ μέλλοντος.
** *
Ἡκλῆσις εἶναι: «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτωτόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθείτω μοι».
Πρόσεχε,λέγει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος. Δέν ὁμιλεῖ ὁ Κύριος κατά τρόπον ἀναγκαστικόν. Διότιδέν εἶπε «εἴτε τό θέλετε εἴτε δέν τό θέλετε, εἶναι ἀνάγκη νά πάθετε αὐτό». Ἀλλάπῶς; «Εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν». Δέν ἐκβιάζω, δέν ἐξαναγκάζω, ἀλλά καθένα ἀφήνωκύριον τῆς διαθέσεώς του.
Διά τοῦτο καί λέγω «Εἴ τις θέλει». Διότι πρός ἀγαθά προσκαλῶ, ὄχι πρός κακά καίδυσάρεστα, ὄχι πρός κόλασιν καί τιμωρίαν, διά νά ἀναγκάσω.
Διά τοῦτο καί λέγω «Εἴ τις θέλει». Διότι πρός ἀγαθά προσκαλῶ, ὄχι πρός κακά καίδυσάρεστα, ὄχι πρός κόλασιν καί τιμωρίαν, διά νά ἀναγκάσω.
Διότιαὐτή ἡ φύσις τοῦ πράγματος εἶναι ἱκανή νά προσελκύση. Λέγων δέ αὐτό προσείλκυεπερισσότερον. Διότι ἐκεῖνος μέν, πού ἐκβιάζει, ἀπομακρύνει πολλάκις· ἐκεῖνος ὅμωςπού ἀφήνει ἐλεύθερον τόν ἀκροατήν, περισσότερον προσελκύει.
Διότιἔχει μεγαλυτέραν δύναμιν ἀπό τήν βίαν ἡ ἐλευθέρα ἐκλογή. Διά τόν λόγον αὐτόν ὁΚύριος ἔλεγε «Εἴ τις θέλει». Ἐάν κανείς θέλῃ.
Εἶναι μεγάλα λέγει τά ἀγαθά, πού σᾶς δίδω καί τοιαῦτα, ὥστε νά σπεύδετε μέ τήνθέλησίν σας. Δέν θά προσεκάλει κανείς βιαίως, ἐάν προσέφερε χρυσόν καί ἐτοποθέτειθησαυρόν ἔμπροσθέν σας. Ἐάν δέ πρός ἐκεῖνα δέν προσκαλεῖ κανείς βιαίως, πολύπερισσότερον ὁ Θεός πρός τά ἐπουράνια ἀγαθά.
Εἶναι μεγάλα λέγει τά ἀγαθά, πού σᾶς δίδω καί τοιαῦτα, ὥστε νά σπεύδετε μέ τήνθέλησίν σας. Δέν θά προσεκάλει κανείς βιαίως, ἐάν προσέφερε χρυσόν καί ἐτοποθέτειθησαυρόν ἔμπροσθέν σας. Ἐάν δέ πρός ἐκεῖνα δέν προσκαλεῖ κανείς βιαίως, πολύπερισσότερον ὁ Θεός πρός τά ἐπουράνια ἀγαθά.
Διότι,ἐάν δέν σέ πείθη νά προστρέξης ἡ φύσις τοῦ πράγματος, οὔτε νά λάβης εἶσαι ἄξιος·οὔτε ἐάν λάβης, θά γνωρίσης καλῶς ἐκεῖνο πού ἔλαβες. Διά τοῦτο ὁ Χριστόςδέν ἀναγκάζει, ἀλλά προτρέπει σεβόμενος τήν ἐλευθερίαν μας…
Μήνομίσετε ὅμως ὅτι τοῦτο εἶναι τό νά μέ ἀκολουθῆτε, αὐτό τό ὁποῖον πράττετε τώραἀκολουθοῦντες με. Εἶναι ἀνάγκη νά ὑπομείνετε κόπους πολλούς, πολλούςκινδύνους, ἐάν πρόκειται νά μέ ἀκολουθῆτε.
Δένπρέπει λοιπόν, Πέτρε, ἐπειδή τώρα μέ ὡμολόγησες Υἱόν τοῦ Θεοῦ, νά περιμένης διάτοῦτο μόνον στεφάνους καί νά νομίζης ὅτι εἶναι ἀρκετόν τοῦτο διά σέ πρόςσωτηρίαν, καί νά αἰσθάνεσαι λοιπόν ἑαυτόν ἀσφαλῆ, διότι τάχα ἐπραγματοποίησεςτό πᾶν. Δύναμαι βέβαια, ἐπειδή εἶμαι Υἱός τοῦ Θεοῦ νά μή σέ ἀφήσω νά λάβης πεῖραντῶν δυσχερῶν· δέν θέλω ὅμως διά σέ, διά νά συνεισφέρης καί ὁ ἴδιος κάτι καί νάγίνης τελειότερος.
Οὔτεβέβαια ἐάν κανείς εἶναι κριτής τῶν ἀγώνων καί ἔχη ἀθλητήν φίλον, θά θελήσῃ νάστεφανώσῃ αὐτόν μόνον ἀπό εὔνοιαν, ἀλλά καί διά τούς ἰδικούς του κόπους, καίπρό παντός δι᾽ αὐτό, ἐπειδή τόν ἀγαπᾶ.
Ἔτσικαί ὁ Χριστός αὐτούς τούς ὁποίους ἰδιαιτέρως ἀγαπᾷ, αὐτούς κατ᾽ ἐξοχήν θέλεικαί ἐξ ἰδίας διαθέσεως νά προκόπτουν, ὄχι ἀπό μόνης τῆς βοηθείας Αὐτοῦ.
Πρόσεξεδέ πῶς καί τόν λόγον κάμνει ὑποφερτόν. Δέν σταματᾶ δηλαδή μέχρις αὐτῶν μόνον τάφοβερά, ἀλλά προβάλλει τήν διδασκαλίαν αὐτῶν εἰς ὅλην τήν οἰκουμένην λέγων «Ἐάνκανείς θέλῃ».
Εἴτεγυναῖκα εἴτε ἄνδρας εἴτε ἄρχων εἴτε ἀρχόμενος, ἄς ἀκολουθῆ αὐτήν τήν ὁδόν.
Καίφαίνεται μέν ὅτι ἕνα πρᾶγμα ἐτόνισε, τρία, ὅμως, εἶναι τά λεγόμενα. Τό «ἀπαρνησάσθωἑαυτόν» καί τό «ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ», καί τό «ἀ κολουθείτω μοι».
Καίτά μέν δύο εἶναι ἀλληλένδετα, τό δέ ἄλλο ἐλέχθη καθ᾽ ἑαυτό. Ἀλλά ἄς ἴδωμενπροηγουμένως τί περίπου σημαίνει τό νά ἀρνηθῶμεν τόν ἑαυτόν μας. Ἄς μάθωμενπροηγουμένως τί σημαίνει νά ἀρνηθῶμεν ἄλλον, καί τότε θά γνωρίσωμεν καλῶς τίπερίπου σημαίνει νά ἀρνηθῶμεν τόν ἑαυτόν μας.
Τίσημαίνει λοιπόν νά ἀρνηθῶμεν ἄλλον; Ἐκεῖνος πού ἀρνεῖται ἄλλον π.χ τόν ἀδελφόντου ἤ ὁποιονδήποτε ἄλλον καί ἄν ἀκόμη τόν ἴδη νά μαστιγώνεται ἤ νά ἁλυσοδένεταιἤ νά ὁδηγῆται εἰς φυλακήν ἤ ὁτιδήποτε νά πάσχῃ, δέν συμπαρίσταται, δέν βοηθεῖ,δέν κάμπτεται, δέν ὑποφέρει κάτι χάριν αὐτοῦ, ἐπειδή ἅπαξ διά παντός ἀπεξενώθη.
Ἔτσιλοιπόν θέλει νά ἀμελῶμεν τοῦ σώματος, λέγει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος, ὥστε καί ἄν τόμαστιγώσουν ἤ τό καταδιώκουν ἤ τό καίουν ἤ ὁτιδήποτε τό κάνουν νά μή λυπούμεθα.
Διότικατ᾽ αὐτόν τόν τρόπον τό λυπούμεθα. Ἐπειδή καί οἱ γονεῖς τότε πραγματικῶς λυποῦνταιτά τέκνα, ὅταν, ἀφοῦ τά παραδώσουν εἰς τούς διδασκάλους, δώσουν ἐντολήν εἰς αὐτούςνά μή τά λυποῦνται.
Ἔτσικαί ὁ Χριστός. Δέν εἶπε νά μή λυπηθῶμεν τόν ἑαυτόν μας, ἀλλά τό πλέον αὐστηρόν«ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν», δηλ. νά μή ἔχης τίποτε κοινόν πρός τόν ἑαυτόν σου, ἀλλάνά τόν παραδίδης εἰς τούς κινδύνους, εἰς τούς ἀγῶνας καί σάν νά ἔπασχε κάποιος ἄλλοςαὐτά, ἔτσι νά συμπεριφέρεσαι.
Καίδέν εἶπε «ἀρνησάσθω» ἀλλά «ἀπαρνησάσθω».
Ἡπρόθεσις ἀπό εἰς τό «ἀπαρνησάσθω» σημαίνει τό παντελές καί τό ἀπόλυτον. Ἡ λέξιςἐπιτείνει τήν ἁπλῆν ἄρνησιν εἰς τελείαν ἄρνησιν. «Καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ».Τοῦτο προέρχεται ἐξ ἐκείνου.
Διάνά μή νομίσης δηλ. ὅτι πρέπει νά ἀπαρνηθῆς τόν ἑαυτόν σου ὅσον ἀφορᾶ μόνον τά ἐναντίονσου λόγια καί τάς ὕβρεις καί τάς κατηγορίας, λέγει καί μέχρι ποίου βαθμοῦπρέπει νά ἀπαρνηθῆς τόν ἑαυτόν σου δηλ. μέχρι θανάτου καί θανάτου ἐπονειδίστου,σταυρικοῦ.
Διάτοῦτο δέν εἶπεν «Ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν μέχρι θανάτου» ἀλλά «ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ»,ἄς σηκώση τόν σταυρόν του, δηλώνων τόν ἐπονείδιστον θάνατον καί ὅτι ὄχι μίανφοράν οὔτε δύο, ἀλλά καθ᾽ ὅλην μας τήν ζωήν, πρέπει νά κάμνωμεν τοῦτο.
Συνεχῶςδηλαδή, λέγει νά σκέπτεσαι τόν θάνατον αὐτόν καί καθημερινῶς νά εἶσαι ἕτοιμοςπρός σφαγήν. Διότι, ἐπειδή πολλοί μέν περιεφρόνησαν τά χρήματα καί τήν τροφήνκαί τήν δόξαν, δέν περιεφρόνησαν ὅμως τόν θάνατον, ἀλλ᾽ ἐφοβήθησαν τούςκινδύνους· ἐγώ, λέγει, θέλω ὁ ἰδικός μου στρατιώτης νά παλαίῃ μέχρις αἵματος,καί οἱ ἀγῶνες νά φθάνουν μέχρι σφαγῆς.
Ὥστεκαί ἄν εἶναι ἀνάγκη καί θάνατον νά ὑπομείνωμεν, εἴτε τόν ἐπονείδιστον, εἴτε τόνἐπάρατον, εἴτε νά ὑποφέρωμεν ἐξ αἰτίας κακῆς ὑποψίας, ὅλα πρέπει νά τά ὑποφέρωμενμέ γενναιότητα, καί κατ᾽ αὐτόν τόν τρόπον νά χαιρώμεθα πιό πολύ. «Καί ἀκολουθείτωμοι». Καί ἄς μέ ἀκολουθῆ.
Ἐπειδήεἶναι δυνατόν νά πάσχη κανείς χωρίς νά ἀκολουθῆ τόν Χριστόν, ὅταν κανείς δένπάσχῃ χάριν Αὐτοῦ· (καθ᾽ ὅσον οἱ λησταί καί τυμβωρύχοι καί ἀπατεῶνες ὑποφέρουνπολλά καί φοβερά), διά νά μή νομίσης ὅτι ἀρκεῖ ἡ ὕπαρξις (μόνη) τῶν δεινῶν,προσθέτει τήν προϋπόθεσιν τῶν δεινῶν.
Ποιάλοιπόν εἶναι αὐτή; Ὅπως πραγματοποιῶν αὐτά καί πάσχων ἀκολουθῆς Αὐτόν· διά νά ὑπομένηςτά πάντα χάριν Αὐτοῦ· διά νά ἔχης καί τήν ἄλλην ἀρετήν. Καθ᾽ ὅσον καί τοῦτοφανερώνει τό «Ἀκολουθείτω μοι», ὥστε νά μή ἐπιδεικνύωμεν μόνον ἀνδρείαν κατάτήν διάρκειαν τῶν δεινῶν, ἀλλά καί φρόνησιν καί πραότητα καί κάθε φιλοσοφίαν.
Αὐτόεἶναι τό νά ἀκολουθῶμεν τόν Χριστόν ὅπως πρέπει, τό νά φροντίζωμεν καί διά τῶν ἄλλωνἀρετῶν καί τό νά ὑφιστάμεθα τά πάντα δι᾽ Αὐτόν.
Διότιὑπάρχουν ἐκεῖνοι, πού ἀκολουθοῦν τόν διάβολον, καί πάσχουν αὐτά, καί χάριν ἐκείνουπαραδίδουν τάς ψυχάς των· ἀλλ᾽ ἡμεῖς χάριν τοῦ Χριστοῦ, μᾶλλον δέ χάριν ἡμῶν τῶνἰδίων.
Ἐκεῖνοιμέν διά νά βλάψουν τούς ἑαυτούς των καί ἐδῶ καί εἰς τήν μέλλουσαν ζωήν, ἡμεῖςδέ διά νά κερδίσωμεν καί τάς δύο.
Πῶςλοιπόν δέν εἶναι χαρακτηριστικόν τελείας ἀνοησίας, τό νά μή ἐπιδεικνύωμεν τήν ἰδίανἀνδρείαν μέ αὐτούς, πού χάνονται καί μάλιστα ἐνῷ πρόκειται νά ἀποκομίσωμεντόσους στεφάνους;
Ἄνκαί εἰς ἡμᾶς καί ὁ Χριστός παρίσταται ὡς βοηθός, εἰς ἐκείνους ὅμως κανείς.
Ἔδωσεμέν καί προηγουμένως καί αὐτήν τήν παραγγελίαν, ὅταν ἀπέστελλεν αὐτούς λέγων·“Εἰς ὁδόν ἐθνῶν μή ἀπέλθητε” (“ἀποστέλλω γάρ ὑμᾶς ὡς πρόβατα ἐν μέσῳ λύκων”,λέγει, καί “ἐπί ἡγεμόνας καί βασιλεῖς ἀχθήσεσθε”) (Ματθ. ε´ 5, 16, 18).
Τώραδέ ἐκτενέστερον μᾶλλον καί αὐστηρότερον. Διότι τότε ἀνέφερε μόνον τόν θάνατον·γι᾽ αὐτό δέ ἔκαμε λόγον περί τοῦ σταυροῦ, καί μάλιστα περί συνεχοῦς σταυροῦ·διότι, λέγει, «ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ», δηλ. ἄς βαστάζῃ συνεχῶς καί ἄς φέρητόν σταυρόν.
Καίτοῦτο συνηθίζει νά κάνει παντοῦ ὁ Κύριος ὄχι ἐξ ἀρχῆς καί ἐν προλόγῳ, ἀλλά ἡσύχωςκαί ὀλίγον κατ᾽ ὀλίγον φέρει εἰς τό μέσον τά μεγαλύτερα τῶν παραγγελμάτων, διάνά μή παραξενεύωνται οἱ ἀκούοντες.
*Ὁμιλίαεἰς τήν Π.Ο.Ε (Κάνιγγος 10). Δευτέρα 7-3-1977.
ὈρθόδοξοςΤύπος 16/03/2012
