«Μια διαφορετική άποψη»
Για μία ακόμηφορά το ιστορικό έθνος μας ετοιμάζεται να πανηγυρίσει την επέτειοτης ενάρξεως του πολύχρονου, επίμοχθου και αιματοβαμμένου αγώνα για τηνκατάκτηση και αναγνώριση της ανεξαρτησίας του. Η επέτειος της 25ης Μαρτίου 1821αφορά μία αξιοζήλευτη σελίδα ιστορίας που γράφτηκε από αγράμματους σοφούς καιχαράχτηκε από τους άγνωστους και αδύναμους μισοξεχασμένους Έλληνες στη μνήμηκαι τη συνείδηση των γνωστών και ισχυρών αφεντάδων. Αυτούς, λοιπόν, τουςχιλιάδες αγωνιστές επώνυμους και ανώνυμους, οι οποίοι, με βαθιά τηνπίστη στον Θεό και στα ιδανικά του γένους, τόλμησαν και κέρδισαν τον στέφανοτης αθανασίας, σφυρηλατώντας τη λέξη ελευθερία στον ορίζοντα της παγκόσμιαςιστορίας, θα τιμήσουμε με υπερηφάνεια σε λίγες ημέρες.
Η τιμή, όμως, αυτή δεν πρέπει να περιορίζεται σε συμβολικό, τυποποιημένοεπίπεδο. Επιβάλλεται να εκφράζεται πρωτίστως με διαρκή αγώνα προσωπικό καισυλλογικό για τη διαφύλαξη της πολύτιμης κληρονομιάς που πήραμε σαν κόρηοφθαλμού. Στις μέρες μας, βέβαια, ο κόσμος έχει άρδην αλλάξει. Πολλές έννοιεςκαι αξίες έχουν αποχρωματιστεί και άλλες έχουν παραχαραχθεί χάριν ποικίλωνσκοπιμοτήτων. Η ελευθερία, σε αυτό το κλίμα, περνά πάλι από τις συμπληγάδες τηςσύγχυσης και του στόχου. Δεν είμαστε υπόδουλοι ούτε των Τούρκων ούτεκάποιων άλλων λαών, όπως ήμαστε πριν μερικούς αιώνες. Εντούτοις, είμαστεδέσμιοι της επιδίωξης της άμετρης, της επίπλαστης ευμάρειας, τηςξενόφερτης κουλτούρας, της αποχαυνωτικής και παραπλανητικής δύναμης των Μ.Μ.Ε.,του ωχαδερφισμού, του ακραίου ατομισμού, της ανευθυνότητας, τουνεοελληνικού ραγιαδισμού. Επιπλέον, τον τελευταίο καιρό ως καινοφανήδούρειο ίππο στην εθνική και κοινωνική μας συνοχή καταγράφουμε τηδιευρυνόμενη ψυχολογία του άστεγου, του άνεργου, του καταχρεωμένου, τουαβάστακτα φορολογημένου, του οικονομικά εξοντωμένου, του δικαίως θυμωμένουΈλληνα οικογενειάρχη. Για την ελευθερία τού νεοέλληνα, συνεπώς, το καμπανάκιτου κινδύνου ξαναχτυπά.
Πολλοί έχουν ευθύνη για τη σημερινή δυσοίωνη κατάσταση. Στη συνείδησητου απλού πάσχοντα Έλληνα την κορυφαία ευθύνη την έχουν, δικαιολογημένα ως ένανβαθμό, οι πολιτικοί παράγοντες της χώρας μας, προς τους οποίους εκφράζουνευκαίρως – ακαίρως την αγανάκτησή τους. Μάλιστα κάποιοι επιλέγουν άκομψους τρόπους και σε άκαιρες περιστάσεις να διαμαρτυρηθούν, όπωςείναι οι φραστικές και όχι μόνο επιθέσεις κατά των «επισήμων» στις εθνικέςεπετείους. Η εθνική επέτειος, όμως, λαμβάνει χώρα, όπως έχω σημειώσει, για ναθυμηθούμε την ανεπανάληπτη και προνομιακή μας κληρονομιά. Επομένως, κάθεαντίδραση θυμού, εμπάθειας, αγανάκτησης, περιφρόνησης, δεν έχει σχέση με τασυναισθήματα εκείνα που πρέπει να αναβλύζουν τέτοιες στιγμές μέσα από την ψυχήμας και ακόμη δίδει την αφορμή σε ορισμένους «εκσυγχρονιστές» ναεπιχειρηματολογούν υπέρ της κατάργησης τέτοιων εορτασμών.
Μέσα σ’ αυτή την ατμόσφαιρα, εν όψει της επερχόμενης επετείου, και γιανα αποφευχθούν ακρότητες, στις οποίες ενδεχομένως εμπλακούν και παιδιά, πουκαμία ευθύνη δε φέρουν για τις ανομίες και τα σφάλματα των μεγάλων, τολμώ ναπροτείνω την απόσυρση της λεγόμενης «εξέδρας των επισήμων», που προκαλεί ωςσύμβολο εξουσίας. Οι εκπρόσωποι των Αρχών μπορούν να παραστούν και ναπαρακολουθήσουν την παρέλαση στο ίδιο σημείο, αλλά κάτω στον δρόμο, πίσωαπό τα σχοινιά και δίπλα στο πλήθος των συμπολιτών μας, στους αναπήρουςπολέμου, στον παππού, στη γιαγιά, στον νέο, στη νέα, στους βιοπαλαιστές γονείςπου έρχονται να καμαρώσουν τα παιδιά τους, την ελπίδα και την απαντοχή τηςχειμαζόμενης κοινωνίας μας.
Εξάλλου, η τιμή δεν αποδίδεται στους «επισήμους» αλλά στουςΚολοκοτρωναίους, στους Διάκους, στους Κανάρηδες και σ’ όλους εκείνους που δεν είπαν «θα κάνουμε επανάσταση», αλλά κάνανε επανάσταση, για να έχουμε εμείςσήμερα ζωή, ταυτότητα, συνέχεια.
O ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΣΠΑΡΤΗΣ
ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ
