Από την επανάστασητου 1821 οι δυτικοί έκαναν τα αδύνατα δυνατά να μην συγκροτηθεί ένα βιώσιμοελληνικό κράτος επισημαίνει ο συγγραφέας Γιώργος Καραμπελιάς καιδηλώνει πως «οι Έλληνες χωρίς όραμα είναι ένα τίποτα. Διαθέτοντας όραμαμεταβάλλονται σε ένα μεγάλο ιστορικό λαό. Αυτό έχει αποδείξει η ιστορία».
«Ανολοκλήρωτη η επανάσταση του Ρήγα Βελεστινλή» γιατί;
Διότιο ελληνισμός δεν ολοκληρώθηκε ούτε γεωγραφικά, ούτε οικονομικά, ούτε πνευματικά.Γεωγραφικά, δεν κατόρθωσε να ενοποιήσει και να εντάξει σε ένα κράτος τονιστορικό χώρο του ελληνισμού. Απώλεσε τον μικρασιατικό πνεύμονα και τηνιστορική του πρωτεύουσα, την Κωνσταντινούπολη, ενώ ακόμη και σήμεραεξακολουθούν να υπάρχουν δύο κράτη, Ελλάδα και Κύπρος ως εκφραστές τωνυπολειμμάτων αυτού του κάποτε ενιαίου ιστορικού χώρου. Οικονομικά, παρέμεινεανολοκλήρωτος με κυριαρχία των μεταπρατικών χαρακτηριστικών χωρίς να κατορθώσεινα διαμορφώσει μια πραγματική αστική τάξη και μία αυτόνομη οικονομία.Πνευματικά, διότι παρέμεινε διχασμένος μεταξύ εισαγόμενου εκσυγχρονισμού καιεγχώριας παράδοσης, γεγονός που οδηγεί σε μία μόνιμη διχοτόμηση μεταξύ τουσύγχρονου που εμφανίζεται πάντα ως εισαγόμενο και του εγχώριου που κοιτάζειπάντα προς τα πίσω. Δηλαδή κατατρυχόμαστε από το δίπολο εισαγόμενοςεκσυγχρονισμός ή παράδοση, ενώ η απάντηση θα ήταν ακριβώς ο εκσυγχρονισμός τηςδικής μας παράδοσης.
Γιατί όπωςλέτε η μοίρα μας, για οκτώ αιώνες, ως σήμερα, ορίζεται από αυτή την κατάρα τουσυνόρου δύο κόσμων, Ανατολής και Δύσης, ανάμεσα στους οποίους συνθλιβόμαστε;
ΟιΈλληνες αποτελώντας έναν κόσμο μεταξύ Ανατολής και Δύσης δεν υπήρξαν ποτέ ούτεΑνατολή, ούτε Δύση. Συγκροτούσαν έναν αυτόνομο κόσμο, ο οποίος από την κρίσητης Βυζαντινής αυτοκρατορίας και μετά υφίστανται την αποικιακή εκμετάλλευσηΑνατολής και Δύσης, εναλλάξ, ή και των δύο ταυτόχρονα. Χαρακτηριστική είναι ημοίρα της Κύπρου που θα καταληφθεί από τους Άγγλους σταυροφόρους το 1192, θαπεράσει από τους Φράγκους στους Τούρκους τον 16ο αιώνα, θα ξαναπεράσει στουςΆγγλους τον 19ο αιώνα και θα έχει σήμερα και τους Τούρκους και τους Άγγλους!Ακριβώς αυτή η πίεση και από τη Δύση και από την Ανατολή, είναι εκείνη που δενεπέτρεψε ποτέ να ολοκληρωθεί το όραμα του Ρήγα. Ήδη από την επανάσταση του ’21οι δυτικοί έκαναν τα αδύνατα δυνατά να μη συγκροτηθεί ένα βιώσιμο ελληνικόκράτος και συντηρούσαν την Οθωμανική αυτοκρατορία, παρότι ετοιμόρροπη, για πάνωαπό εκατό χρόνια. Χαρακτηριστικά, στον αγώνα της ΕΟΚΑ, οι Άγγλοι έβαλαν στοπαιχνίδι τους Τούρκους για να εμποδίσουν την αυτοδιάθεση του κυπριακούελληνισμού και την ένωση με την Ελλάδα. Και το επέτυχαν.
Δηλώνετεπως «το όραμα του Ρήγα θα μείνει ως μια πρόκληση εσαεί για τους Έλληνες - αλλάκαι τους λοιπούς Βαλκάνιους - να απαντήσουν κάποτε θετικά στον «καημό τηςρωμιοσύνης», τον καημό των λαών της Βαλκανικής». Ο καημός είναι η δημιουργίαόπως λέει και ο Σαββόπουλος «της ομοσπονδίας των Βαλκανίων της Βυζαντινής»;
ΟΡήγας έβλεπε την Ελληνική Δημοκρατία που οραματιζόταν να συμπεριλαμβάνει όλουςτους βαλκανικούς λαούς, ως μόνη δυνατότητα να αναιρεθεί ο κατακερματισμός τηςπεριοχής και να αποκρουσθεί η επικυριαρχία των ξένων δυνάμεων. Γιατί σταΒαλκάνια οι πληθυσμοί ήταν τόσο αναμεμειγμένοι ώστε μόνο μια τέτοια λύση θαήταν εφικτή. Σήμερα αυτός ο κατακερματισμός έχει οδηγήσει στη διάλυση τηςΓιουγκοσλαβίας και τη μεταβολή των Βαλκανίων σε χώρο συγκυριαρχίας Αμερικανών,Γερμανών και Νεο-0θωμανών. Και σήμερα λοιπόν μόνη απάντηση παραμένει η ενότητατων βαλκανικών λαών, τα «Βυζαντινά» Βαλκάνια.
Κύπριος τοδεξί χέρι του Ρήγα;
ΟΡήγας δεν ήταν μόνος του στην επαναστατική του απόπειρα αλλά είχε συγκροτήσειμια ισχυρή οργάνωση από διανοούμενους και εμπόρους της Βιέννης, ενώ ταυτόχροναείχε ήδη έρθει σε επαφή με τους Μανιάτες και τους Σουλιώτες. Δηλαδή ο Ρήγαςείχε υπερβεί, στη δράση του, τη διχοτόμηση διανοουμένων και λαού, που τόσηζημιά έχει κάνει σε όλες τις επαναστατικές μας απόπειρες, ο δε Ιωάννης Καρατζάςυπήρξε ένας από τους στενότερους και σημαντικότερους συντρόφους του καιοδηγήθηκαν μαζί στο μαρτύριο και τον θάνατο. Ο Καρατζάς παρ’ ότι νέος ήταν ήδημια σημαντική προσωπικότητα, ο άνθρωπος που έχει γράψει το πρώτο νεοελληνικόμυθιστόρημα, το «Έρωτος αποτελέσματα».
Απάντησηστη θέση ότι ο χορός του Ζαλόγγου, όχι μόνο αποτελεί «εθνικιστικό μύθο», αλλάείναι πιθανό οι Σουλιώτισσες να έπεσαν στο βάραθρο σπρωγμένες από τους ίδιουςτους Σουλιώτες πολεμιστές, δίνει το βιβλίο σας «Συνωστισμένες στο Ζάλογγο: ΟιΣουλιώτες, ο Αλή πασάς, και η αποδόμηση της ιστορίας». Γιατί η ανάγκη έκδοσήτου σήμερα;
Ηπροσπάθεια των εθνομηδενιστών να αποδομήσουν την ελληνική ιστορία έπαιξεαποφασιστικό ρόλο στη σημερινή κρίση που περνάει ο ελληνισμός, διότι μαςστέρησαν από την αίσθηση του συνανήκειν. Γι’ αυτό και οι σημαντικότερεςιδεολογικές διαμάχες σήμερα κινούνται στο έδαφος της ιστορίας. Έτσι στην Κύπροεπιχειρείται να προωθηθεί μια τερατώδης και ανιστόρητη άποψη ότι οι Κύπριοι δενείναι Έλληνες, αλλά αποτελούν ιδιαίτερο έθνος - έτσι ώστε να αποκοπούν οριστικάαπό το ευρύτερο σώμα του ελληνισμού και να γίνουν πιο εύκολα άθυρμα στα χέρια τωνξένων. Υπάρχουν ιστορικοί και διανοούμενοι οι οποίοι, με το αζημίωτο παχυλώνεπιχορηγήσεων και επιδοτήσεων, καλλιεργούν την άποψη ότι πριν από τηνεπανάσταση του ’21 δεν υπάρχει νεοελληνικό έθνος, το οποίο συγκροτείται διά τουκράτους! Γι’ αυτό εξάλλου ομιλούν για «κράτος - έθνος» και όχι γιαέθνος-κράτος.
Εάν όντωςτο κράτος συγκροτεί το έθνος... τότε οι σύγχρονοιΈλληνες δεν έχουν οργανική σχέση με τους αρχαίους Έλληνες και το Βυζάντιο καιεπομένως δεν διαθέτουν ιστορικές ρίζες. Τότε και οι Κύπριοι, μια και το κράτοςτους είναι «κυπριακό», μπορούν να μεταβληθούν σε «ένα νέο έθνος», ανανικούχαρακτήρα! Γι’ αυτό λοιπόν και προσπαθούν να αποδείξουν ότι πριν την Επανάστασητου ’21 δεν υπήρχαν Έλληνες αλλά μόνο ορθόδοξοι πληθυσμοί. Οι δε Σουλιώτες δενήταν οι ήρωες που αντιμετώπισαν τον Αλή Πασά, αλλά απλοί ληστές καικατσικοκλέφτες. Για να ενισχύσουν αυτή την αποδομητική κατασκευή, ισχυρίζονταιότι ο χορός του Ζαλόγγου, καθώς και η ανατίναξη του Σαμουήλ στο Κούγκι,αποτελούν μύθο. Κατά συνέπεια καθίσταται αναγκαία η απάντηση σε όλα αυτά ταιδεολογήματα, που τα τελευταία χρόνια επιχείρησαν να κυριαρχήσουν στα ελληνικάπανεπιστημιακά και εκπαιδευτικά ιδρύματα της Ελλάδας και της Κύπρου, γι’ αυτόκαι η συγγραφή του βιβλίου μου.
Ποιεςστρεβλώσεις έχουν συσσωρευτεί επί αιώνες, σχετικά με τη βυζαντινή ιστορία; Τοορόσημο για τη γένεση του νεοελληνικού κράτους ήταν το 1453, ενώ η νεότερηγενιά διανοουμένων μεταθέτει αυτό το ορόσημο στην περίοδο μετά το 1821. Εσείςγιατί τονίζετε ότι το ορόσημο αυτό πρέπει να προσδιοριστεί το έτος 1204;
Ηδυτική ιστοριογραφία και η δυτική πνευματική παράδοση προσπαθεί να αποκόψει τοΒυζάντιο από την ευρωπαϊκή ιστορία. Είναι η λογική συνέχεια του ανταγωνισμούτης Δύσης με τον ελληνικό μεσαιωνικό κόσμο, δηλαδή το Βυζάντιο, που μέχρι το1100 αποτελούσε το πιο πολιτισμένο κράτος της Ευρώπης. Αυτός ο ανταγωνισμόςαρχικά αναδεικνύεται μέσα από τη θρησκευτική αντιπαράθεση (το Σχίσμα τωνΕκκλησιών το 1054), την οικονομική διείσδυση και τέλος τη στρατιωτικήκατάκτηση. Με τη φραγκοκρατία, η δυτική Ευρώπη υποτάσσει και απομυζά τοΒυζάντιο αρχίζοντας έτσι την παγκόσμια επέκτασή της. Οι Έλληνες υπήρξαν οπρώτος αποικιοποιημένος λαός του σύγχρονου κόσμου. Και η αποικιοποίηση πήρε καιπνευματικές διαστάσεις μια και οι Έλληνες διανοούμενοι, σε ένα μεγάλο μέροςτους, αποδέχτηκαν μια υποτιμητική εικόνα του Βυζαντίου, και ενώ υπήρξαν επίοκτώ αιώνες αποικιοκρατούμενοι, προσπαθούν απεγνωσμένα να ταυτιστούν με τουςαποικιοκράτες τους!
Μετάτην είσοδο των Σελτζούκων Τούρκων στη Μικρά Ασία και την αποφασιστική ήττα τουΜανουήλ Κομνηνού στο Μυριοκέφαλο το 1176, ακολούθησε η εισβολή των δυτικών καιη κατάληψη της Κωνσταντινούπολης το 1204. Από τότε συγκροτείται ο σύγχρονοςελληνισμός ως αντιστασιακό έθνος που για οκτώ αιώνες πρέπει να αντιμετωπίζειτην πίεση της Ανατολής και της Δύσης για να επιβιώσει. Όλοι οι μεγάλοι μαςιστορικοί ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, ο Απόστολος Βακαλόπουλος και οΝικόλαος Σβορώνος εντοπίζουν σ’ αυτή την εποχή το τέλος του μεσαιωνικούοικουμενικού ελληνισμού και την απαρχή του σύγχρονου νεοελληνικού. Γι’ αυτό καιθεωρώ το 1204 ως την αφετηρία του, ενώ το 1821 αποτέλεσε την απαρχή τηςπαλιγγενεσίας του ελληνικού έθνους.
Επιχειρείταιδιαστρέβλωση της Ιστορίας μας ή δίνεται με μια άλλη ματιά, ολιγότεροεθνικιστική; Η Ιστορία έχει πολλές όψεις;
Ποιοςγράφει την Ιστορία; Κατ’ αρχάς η Ιστορία αποτελεί ταυτόχρονα ένα βίωμα όλων τωνανθρώπων που έχει μεταδοθεί με την ιστορική μνήμη και ταυτόχρονα, από την εποχήτου Ηροδότου, συγκροτεί έναν επιστημονικό κλάδο. Η Ιστορία έχει λοιπόνεπιστημονική βάση, δηλαδή υπάρχει μια αυθεντική «ιστορία», και ένα ιστορικόυπόβαθρο γενικά αποδεκτό. Ο Μέγας Αλέξανδρος υπήρξε, ο Χριστός υπήρξε, ηΕπανάσταση του ’21 ξεκίνησε τον Μάρτιο του 1821, ο Σολωμός Σολωμού πυροβολήθηκεστον ιστό της τουρκικής σημαίας. Επομένως η ιστορίαέχει αντικειμενική υπόσταση.
Ωστόσοόλες οι επιστήμες του ανθρώπου έχουν και μια υποκειμενική διάσταση. Γι’ αυτό, δεν μπορεί ναυπάρξει ποτέ μια απόλυτα αντικειμενική ιστορική αφήγηση. Κάθε άνθρωπος, κάθεκοινωνική ομάδα βλέπει με διαφορετικό τρόπο τα ιστορικά γεγονότα. Οι ερμηνείεςδιαφέρουν και κάθε εποχή φωτίζει διαφορετικές πλευρές της, το δε ζητούμενο τηςιστορικής επιστήμης είναι να επιτύχει την πιο πολύπλευρη προσέγγιση τηςαλήθειας. Ο 19ος αιώνας επέμενε περισσότερο στα γεγονότα και στον ρόλο τηςπροσωπικότητας, ο 20ός αιώνας στον ρόλο της οικονομίας και των κοινωνικώντάξεων. Στα τέλη όμως του 20ού αιώνα εμφανίστηκε ένα καινοφανές ιστοριογραφικόρεύμα, το λεγόμενο αποδομητικό ή μεταμοντέρνο, το οποίο ισχυρίζεται πως επειδήδεν μπορούμε να φτάσουμε σε κάποια τελική απόφαση για την Ιστορία, δεν υπάρχειιστορική αλήθεια, αλλά αυτή καθορίζεται από τους ίδιους τους ιστορικούς. Αυτότο ρεύμα αρνείται την αντικειμενικότητα της συνέχειας του ελληνικού έθνους, καιυποστηρίζει πως αυτή υπήρξε δημιούργημα του Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου.Θεωρούν πως είναι στο χέρι τους να απορρίπτουν αυτή τη συνέχεια, άσχετα με τοκοινά παραδεκτό μίνιμουμ ιστορικής αλήθειας. Αυτή η αντίληψη επιτρέπει στουςεθνοαποδομητές να αρνούνται το Ζάλογγο, να μιλούν για συνωστισμό των Ελλήνωνστην προκυμαία της Σμύρνης το 1922, να απορρίπτουν ακόμα και πλησιέστερα προςεμάς ιστορικά γεγονότα, όπως τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ, κ.ο.κ.
Αποδιοπομπαίοςτράγος η Ελλάδα...
Ηοικονομική τρομοκρατία έως πού μπορεί να φτάσει;
Σήμεραβρισκόμαστε σε μια ιστορική μετάβαση όπου το οικονομικό επίκεντρο μετατοπίζεταιαπό την Δύση στην Ανατολή. Από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη στην Κίνα, την Ινδία. Σεαυτές τις συνθήκες οι δυτικές άρχουσες τάξεις για να επιβιώσουν στονανταγωνισμό εφαρμόζουν μια πολιτική λιτότητας και προσαρμογής του βιοτικού καικοινωνικού κράτους στα επίπεδα της Ανατολής. Σε αυτά τα πλαίσια πρέπει να δούμεκαι να ερμηνεύσουμε τη μεγάλη οικονομική κρίση, την οποία βιώνει εδώ και πέντεχρόνια ο δυτικός κόσμος. Στην Ευρώπη, η Γερμανία θέλει να επιβάλει την ηγεμονίατης -που δύο φορές απέτυχε να επιβάλει με πόλεμο- μέσα από την οικονομικήτρομοκρατία. Και όπως συνέβη και στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο τα Βαλκάνια και οιΈλληνες είναι από τους πρώτους που αντιμετωπίζουν τη γερμανική επιθετικότητα.Οι Έλληνες μεταβάλλονται στον αποδιοπομπαίο τράγο μιας χώρας που έχει πάνταανάγκη από τέτοιους. Και αν στο παρελθόν ήταν οι Εβραίοι, σήμερα για τολεγόμενο «λαϊκό» Τύπο της Γερμανίας αλλά και για τον κ. Σόιμπλε, είναι οιΈλληνες.
Οι λαοίπου υποφέρουν από τις νέες συνθήκες ανταγωνισμού, που υποφέρουν από τις πιέσειςτων αγορών έχουν τρόπο να αμυνθούν ή αναπόφευκτα θα καταρρακωθούν οικονομικάκαι ηθικά; Υφίσταται κάποιου είδους διεθνής λαϊκή αλληλεγγύη;
Αυτήη στρατηγική του χρηματιστικού κεφαλαίου της Δύσης αν δεν οδηγήσει σε πόλεμο,και σε εσωτερικές εμφύλιες συρράξεις είναι καταδικασμένη να ηττηθεί. Ηπαγκόσμια οικονομική και η ακόμα σημαντικότερη οικολογική κρίση, οδηγούν σεαδιέξοδο το σημερινό οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο. Σε όλο τον κόσμο θααναπτυχθούν προτάσεις και στρατηγικές για τη μετάβαση σε μια κοινωνία βιώσιμη,δεδομένου ότι μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» έχει αρχίσει νακαταρρέει και ο δίδυμος αδελφός του, ο υπαρκτός «νεοφιλελευθερισμός».
Παρόλο πουμοιάζει η πολιτική και οι ιδεολογίες να χάνουν έδαφος μπρος στα οικονομικάσυμφέροντα, η Ελλάδα και η Κύπρος τι επιχειρηματολογία πρέπει να αναπτύξουν γιανα ενισχύσουν τη θέση τους;
Ταοικονομικά συμφέροντα δεν είναι άσχετα εν τέλει με την πολιτική και τιςιδεολογίες. Ότανστην Ελλάδα και στην Κύπρο κυριαρχεί ένα παρασιτικό οικονομικό μοντέλο και μιαμεταπρατική αστική τάξη, απολύτως εξαρτημένη από τα ξένα συμφέρονταδιαμορφώνεται και μια αντίστοιχη πολιτική και ιδεολογία, όσο και αν ο λαόςαντιστέκεται. Γι’ αυτό, για να μπορέσουμε να ενισχύσουμε πραγματικά τη θέσημας, θα πρέπει να μεταβάλουμε παράλληλα με την ιδεολογία μας και την ίδιαοικονομική βάση των κοινωνιών μας. Μια Ελλάδα και μια Κύπρος στενά δεμένεςοικονομικά πολιτικά και γεωστρατηγικά, θα μπορούσαν να αποτελέσουν ένασημαντικό πόλο ισχύος και αυτονομίας στη νοτιοανατολική Μεσόγειο.
Πιστεύεταιότι μια ισχυρή τουρκική οικονομία αυξάνει την επιθετικότητά της ή τοαντίστροφο;
ΣτηνΕλλάδα και στην Κύπρο ίσως στις μόνες σε όλο τον κόσμο αναπτύσσεται μια σχολή σκέψηςπου θα αποκαλούσα χατζηαβατισμό και η οποία έχει πραγματοποιήσει μια πρωτόφαντηγεωστρατηγική ανακάλυψη: Ότι είναι δυνατόν μια χώρα που ενισχύεται οικονομικάνα γίνεται λιγότερο κυριαρχική και επεκτατική. Αυτή την ανακάλυψη έχουν κάνειορισμένοι στην Ελλάδα και στην Κύπρο για να προτείνουν την οικονομική μαςπαράδοση στην Τουρκία προτού ολοκληρωθεί η στρατιωτική! Είναι το δόγμαΔιαμαντοπούλου. Καλύτερα να υποταχθούμε μόνοι μας στην Τουρκία -εννοείταιοικονομικά και πολιτικά- παρά να χάσουμε ένα νησί! Και αυτό ενώ είναι γνωστόπώς όλες οι ισχυρές οικονομικά χώρες είναι ταυτόχρονα σχεδόν πάντα καιστρατιωτικά ισχυρές και περισσότερο επεκτατικές. Πόσω μάλλον η Τουρκία πουυπήρξε επιθετική πριν καν αποκτήσει και μια ισχυρή οικονομία.
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣΕ ΟΣΟΥΣ ΜΑΣ ΥΠΟΔΟΥΛΩΝΟΥΝ
Σε τιμπορεί να ελπίζει ο σημερινός νέος;
Οσημερινός νέος παίρνοντας δύναμη από την επανάσταση του ’21, την αντίσταση στηνγερμανική κατοχή, τον αγώνα της ΕΟΚΑ, πρέπει καταρχάς να είναι νέος. Δηλαδή, νααρνείται την υποταγή, την εθελοδουλία και τον συντηρητισμό της προσαρμογής στιςκατεστημένες αξίες. Και δεν εννοώ την εκτόνωση της επαναστατικότητας των νέωνσε ψευδείς υποτιθέμενες εξεγέρσεις του λάιφ στάιλ, αλλά την αντίσταση σε αυτούςπου πραγματικά μας υποδουλώνουν. Στην κατοχή και τον εποικισμό της Κύπρου απότους Τούρκους. Στην πολιτιστική και πνευματική μας αλλοτρίωση, στην ανατροπήενός μοντέλου της κοινωνίας που ρυθμίζεται μόνο από τις αξίες του χρήματος.Κατά τον ίδιο τρόπο που οι νέοι εκφράζουν την ανάγκη τους για συλλογικότητα, ταυτιζόμενοιμε τις ποδοσφαιρικές τους ομάδες, μπορούν και πρέπει να κάνουν κάτι ανάλογοταυτιζόμενοι με τον πολιτισμό, την ιστορική τους παράδοση, τους εθνικούς, τουςοικολογικούς και τους κοινωνικούς αγώνες.
Χωρίςαντίσταση η Κύπρος θα υπαχθεί στους νεοοθωμανούς
Κρίσιμηπρόβλεψη σας για την Κύπρο;
Πιστεύωότι μετά την ιστορική απόρριψη του σχεδίου Ανάν στην Κύπρο, έχει αρχίσει μιαδιαδικασία απόρριψης μιας ενδοτικής αντίληψης και όλο και περισσότεροι είναιεκείνοι που πιστεύουν πως το δίλημμα είναι όντως αντίσταση ή εξαφάνιση. Εάν οκυπριακός ελληνισμός δεν αντισταθεί -συσφίγγοντας αποφασιστικά τους δεσμούς τουμε ’κείνο της Ελλάδας- θα οδηγηθεί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στην υπαγωγήτου υπό την τουρκική νεο-οθωμανική κυριαρχία. Κατά συνέπεια δεν υπάρχουν πολλέςεναλλακτικές λύσεις για όσους θέλουν να ζουν στοιχειωδώς ελεύθεροι. Η Κύπροςστηριγμένη αποφασιστικά στην Ελλάδα, συνάπτοντας τις απαραίτητες συμμαχίες, μετην Ευρώπη και τη Ρωσία, εκμεταλλευόμενη την αντίθεση της Τουρκίας με το Ισραήλκαι χρησιμοποιώντας το υπέδαφός της- μπορεί να περάσει σε μια περίοδο ενίσχυσηςτης αυτονομίας της και των δυνατοτήτων της αυτοδιάθεσής της, αντιστρέφοντας τιςαρνητικές εξελίξεις που εγκαινιάστηκαν το 1974.
Οι Έλληνεςχωρίς όραμα είναι ένα τίποτα
Οελληνισμός είναι σε κρίση και αναζητεί όραμα;
Ηκρίση που διέρχεται ο ελληνισμός σήμερα αποτελεί τη μεγαλύτερη κρίση τηςιστορίας του, διότι είναι κρίση ταυτόχρονα γεωπολιτική, οικονομική,δημογραφική, πνευματική. Εν τέλει είναι κρίση της ίδιας της ταυτότητάς του, ωςαυτόνομου υποκειμένου. Η διαμόρφωση οράματος αποτελεί την αποκλειστικήπροϋπόθεση για οποιαδήποτε δυνατότητα εξόδου από την κρίση. Οι Έλληνες χωρίςόραμα είναι ένα τίποτα. Διαθέτοντας όραμα μεταβάλλονται σε ένα μεγάλο ιστορικόλαό. Αυτό έχει αποδείξει η ιστορία μας.
Υπάρχειοποιαδήποτε πρωτοβουλία για ενίσχυση της αλληλεγγύης και της συνοχής τηςκοινωνίας από το σύνολο των πολιτικών, «πνευματικών» και οικονομικών ελίτ τηςΕλλάδας;
Συνέπειαακριβώς αυτής της έλλειψης οράματος είναι και η καθολική κρίση των ελίτ τηςχώρας. Ο ελληνικός λαός στην Ελλάδα, αλλά και στην Κύπρο θα πρέπει να αναδείξειμέσα από τα σπλάχνα του νέες αυθεντικές ηγεσίες που να διαθέτουν όραμα ευρύτεροαπό τα τετραγωνικά μέτρα της πισίνας τους.
«Θαμπορούσε να υπάρξει μια σοβαρή χρηματοδότηση του ελληνικού κράτους, ύψουςδεκάδων δισεκατομμυρίων, από ένα εσωτερικό ομολογιακό δάνειο, με χαμηλόεπιτόκιο», είπατε. Γιατί δεν γίνεται κατά τη γνώμη σας ώστε οι Έλληνες νααντιμετωπίσουν ενωμένοι την κρίση;
Τοεσωτερικό ομολογιακό δάνειο θα αποτελούσε από την αρχή της κρίσης μια λύση πουθα απέτρεπε την ανάγκη προσφυγής σε Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και Μνημόνιο.Δεν επιλέχθηκε γιατί ήταν επιλογή του Παπανδρέου να μας οδηγήσει στο ΔΝΤ ώστενα επιβληθεί η λιτότητα ως αδήριτη αναγκαιότητα και διότι οι τράπεζες δενήθελαν τη σύναψή του, γιατί όπως ισχυρίζονταν θα αφαιρούσε καταθέσεις από τιςίδιες. Η συνέπεια ήταν ότι και οι τράπεζες έχασαν πάνω από 80 δισ. ευρώ καιομολογιακό δάνειο δεν έγινε και οι Έλληνες δέθηκαν χειροπόδαρα στο άρμα του 4ουΡάιχ.
Οι Έλληνεςκάποτε διεξήγαγαν μεγάλους εθνικούς αγώνες στηριζόμενοι κατ’ εξοχήν στηνοικονομική συμπαράσταση των συμπατριωτών τους. Τι άλλαξε σήμερα;
Αυτόακριβώς που προανέφερα. Δηλαδή η διάλυση της εθνικής συνείδησης και ηαντικατάστασή της από έναν ατομικιστικό καταναλωτισμό και προπαντός η έλλειψηοράματος.
Η θλίψη, ηοργή, ο φόβος, η απόγνωση είναι συναισθήματα που διαρκώς καταλαμβάνουνμεγαλύτερο μέρος της συναισθηματικής κατάστασηςτων Ελλήνων. Μπορούν τέτοιασυναισθήματα να μετουσιωθούν σε δυνάμεις ανατροπής για ένα καλύτερο μέλλον ή θααναδείξουν τον χειρότερό μας εαυτό;
Γιανα χτίσεις πρέπει πρώτα να γκρεμίσεις. Έτσι η συναισθηματική και ιδεολογικήαπομάκρυνση από ένα φθαρμένο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα αποτελείπροϋπόθεση για να μπορέσεις να περάσεις σε μια νέα ιστορική εποχή. Και σήμερα,τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Κύπρο, τοκαθεστώς και οι δυνάμεις που κυριάρχησαν από το 1974 μέχρι σήμερα έχουνολοκληρώσει τον ιστορικό τους κύκλο και θα πρέπει νακλειστούν στα χρονοντούλαπα της ιστορίας. Το εάν όμως θα κατορθώσουμε νααπαντήσουμε θετικά στην πρόκληση της οικοδόμησης δεν είναι κάτι που έχει κριθείπροκαταβολικά. Αποτελεί ένα ιστορικό στοίχημα. Το βέβαιο είναι πως δεν μπορούμενα μείνουμε στο παλιό.
Φιλελεύθερος, 25/03/2012
