ΑποστολικόΑνάγνωσμα: Εβρ. θ' 11 - 14
ΕυαγγελικόΑνάγνωσμα: Μαρκ. ι΄ 32 – 45
«Και γάρ ο υιός ανθρώπου ουκ ήλθε διακονηθήναι αλλά διακονήσαι»
ΗΕκκλησία μας, την Κυριακή Ε΄ Νηστειών, προβάλλει και τιμά την ιερή μνήμη μιαςαγίας γυναίκας, της οσίας Μητρός ημών Μαρίας της Αιγύπτιας, η οποίαξεκίνησε από την περιθωριακή ζωή και τελειώθηκε στην άσκηση. Ο βίος της είναιμια ακραία οσιακή ιστορία αδαμικής γυμνότητας, φυσικής και ψυχικής απάθειας,αποβολής των ανθρώπινων ιδιωμάτων, εγκατάλειψης των ιδίων νοημάτων καιθελημάτων, ανάκληση της αρχαίας υγείας της ψυχής, ιστορία της παρθενίας τουσώματος και του πνεύματος. Είναι ιστορία κατάδυσης στο άπειρο βάθος της Χάριτοςτου Θεού. Η μνήμη της προβάλλεται από την Εκκλησία προς το τέλος της Σαρακοστής,για εξέγερση και βαθύ προβληματισμό, γιατί η οσία Μαρία η Αιγύπτια έζησε τοχάος της αμαρτίας και αποκάλυψε το νόημα της αληθινής μετάνοιας και συγνώμης,ζώντας σαράντα επτά ολόκληρα χρόνια στην έρημο του Ιορδάνου. Αποκάλυψε το πόσοαπέραντη είναι η αγάπη του Θεού για μας τους αδύναμους και αμαρτωλούςανθρώπους, το πόσο αναρίθμητοι είναι οι δρόμοι που κατασκευάζει ο Θεός μέσα απότην καθημερινότητα της ζωής, για να οδηγήσει τον καθένα μας στην οδό τηςσωτηρίας, το με πόση ταπείνωση, πραότητα και μακροθυμία ετοιμάζει και αναμένειτη μετάνοια του καθενός μας.
Τιανοίγει από μέρους μας τον δρόμο προς τον Κύριο, που έρχεται να σταυρωθεί γιατην αμαρτία του κόσμου, ή τι είναι εκείνο που μας σώζει; Η οσία Μαρία ηΑιγύπτια μας μαθαίνει ότι εκείνο που είναι απαραίτητο από εμάς είναι η αίσθησητης αμαρτωλότητας μας ή η απόγνωση από τον εαυτό μας, που μας στρέφει, όταν μαςκατακαίει η δίψα της προσωπικής επικοινωνίας και της αγάπης και μας φλογίζει οάνθρωπος της οδύνης και του θείου πόθου, στην αγάπη και το έλεος του Θεού.
Δενμπορούμε να ελπίζουμε στον εαυτό μας, αλλά να έχουμε πεποίθηση μόνο στο Θεό,που εγείρει τους νεκρούς, «τους νεκρωθέντας τη αμαρτία». Εκείνο που τελικά μαςσώζει είναι η άπειρη αγάπη του Θεού, η οποία σφραγίζει το μυστήριο της υπάρξεωςτου Θεού και της αιωνιότητας του ανθρώπου.
Κανέναςδεν έχει εκπέσει από την αγάπη του Θεού. Γιατί ο άνθρωπος και μέσα στηναμαρτωλότητα του, ακόμη και στα έσχατα όρια της αξιοπρέπειας του, δεν παύει ναείναι παιδί του Θεού. Άλλωστε ποιος μπορεί να μας βεβαιώσει ότι ο άνθρωποςείναι ότι πράττει ή ότι είναι ελεύθερος στις πράξεις του ή αγαπά αυτό πουπράττει;
Ηοσία Μαρία γίνεται τύπος των πιστών, που τόσο παγιδεύονται στον πειρασμός τηςαυτοδικαιώσεως και της αυτάρκειας, γιατί δίνει αυτό που είναι: το είναι τηςγυμνό, για να το ενδύσει και πάλι η Χάρη του Θεού. Δίνει ακριβώς αυτό πουγνωρίζει και περιμένει ο Θεός από τον άνθρωπο: την άβυσσο του μυστηρίου τηςκαρδιάς, τη μετάνοια, η οποία μας σώζει και μας αγιάζει.
Μετάνοιαείναι η αλλαγή του νου, το νέο φρόνημα, η δυναμική μετάβαση «εκ το παρά φύσινεις το κατά φύσιν, και εκ του διαβόλου προς τον Θεόν επάνοδος δι’ασκήσεως καιπόνων». Αυτός ο ορισμός καθιστά σαφές ότι η μετάνοια δεν είναι συμμόρφωση προςτον Νόμο, αλλά συγκλονιστική συνάντηση με τον Χριστό.
«Εγγίσατετων Θεώ και εγγιεί υμίν» (Ιακ. 4,8). Αν κάνουμε ένα βήμα προς τον Θεό, Εκείνοςκάνει δέκα προς εμάς. Η κόλαση δεν είναι για τους αμαρτωλούς, αλλά για τουςαμετανόητους. Για εκείνους, που δεν αισθάνονται την αναξιότητά τους, που δενγνωρίζουν το μεγαλείο της συγνώμης, που αγνοούν τον παράδεισο της αγάπης τουΘεού, που δεν ζουν την ελπίδα της πίστεως.
ΗΕκκλησία μπορεί να λέει στον κάθε άνθρωπο: Τίποτε μη φοβάσαι, ποτέ μη φοβάσαικαι μη θλίβεσαι. Μια και μετανοείς, όλα θα στα συγχωρέσει ο Θεός. Μα κι ούτευπάρχει ούτε μπορεί να υπάρχει, να γίνει στον κόσμο τέτοιο κρίμα, που να μην τοσυγχωρέσει ο Θεός σ’ εκείνον που μετανοεί αληθινά. Μα κι ούτε μπορεί ο άνθρωποςνα κάνει ένα τόσο μεγάλο αμάρτημα που θα μπορούσε να εξαντλήσει την αστείρευτηαγάπη του Θεού.
ΓιώργοςΣαββίδης