Μηνύματα και παρακαταθήκες του 1955-59
Της Μαρίας Χατζηνικόλα
Αναμφίβολα ο αγώνας του 1955-59 ήτανο αγώνας της νεολαίας, των λαμπρών αυτών παιδιών του Δημοτικού, του Γυμνασίουκαι της μεταγυμνασιακής ηλικίας που ήταν ατσαλωμένα με άφθονο πατριωτισμό,περηφάνια, ισχυρή θέληση κι ακλόνητη αποφασιστικότητα. Ήταν, όμως, κι επίτευγματων άξιων γονιών που τους γαλούχησαν με αξίες και ιδανικά, όπως η Ελευθερία καιπου με τη γενναία ψυχή τους, ανθίσταντο σθεναρά στους Άγγλους, οι οποίοιοργάνωναν ύπουλα και συστηματικά σχέδια αφελληνισμού τους. Έτσι ανέθρεψαν αυτήτη λαμπρή εποποιία παιδιώναγωνιστών. Με τη συμβολή αυτών των παιδιών, η ΕΟΚΑδιεξάγει έναν αντάρτικο αγώνα «απίστευτης» αποτελεσματικότητας που ηαποικιοκρατία αδυνατεί να καταπνίξει. Είναι απίστευτο, όμως στη σύγχρονηιστορία μια αμελητέα ποσότητα-μια ελάχιστη σε αριθμό δύναμη Κυπρίων στρατιωτώνκατορθώνει να καθηλώσει σχεδόν 30.000 Βρετανούς στρατιώτες: επίτευγμα πουκατέστη δυνατό χάρη στην έκταση της υποστήριξης που είχε η εθνική υπόθεση απότον πληθυσμό. Σε καθαρά επιχειρησιακό επίπεδο η εκστρατεία της ΕΟΚΑ ήταν, ίσωςτο πλέον επιτυχημένο από όλα τα κινήματα αντίστασης της μεταπολεμικής περιόδου.
Η Κύπροςπραγματοποιεί μια εξέγερση μοναδικής ισχύος απέναντι στη Βρετανία, συνδυάζονταςτο αντάρτικο στα βουνά με τις διαδηλώσεις στους δρόμους των πόλεων.
Αξιοθαύμαστα είναι τα πάμπολλα παραδείγματα, όπου μαθητές,Κυπριόπουλα, ύψωσαν το ανάστημά τους απέναντί στους Άγγλους αποικιοκράτες,πληρώνοντας ακόμη και με τη ζωή τους τη φιλοπατρία τους. Ένα τέτοιο παράδειγμα,ο Πετράκης Γιάλλουρος, ηγείτο σημαιοφόρος μαθητικής διαδήλωσης στην Αμμόχωστοόταν έπεσε από τα αγγλικά πυρά.
Οι Άγγλοι κατακτητέςαδυνατούν να σταματήσουν την ακλόνητη θέληση κι αποφασιστικότητα των Ελληνοκυπρίων,ακόμη κι όταν το σύνηθες ρεπερτόριο της καταστολής τους τίθεται σε εφαρμογή,οπόταν οι διαδηλώσεις απαγορεύονται, τα σχολεία κλείνουν, οι ύποπτοι συμμετοχήςστην ΕΟΚΑ απαγχονίζονται... Έτσι, απαγορεύσεις κυκλοφορίας, αστυνομικές έφοδοι,ξυλοδαρμοί κι εκτελέσεις είναι το φόντο μέσα στο οποίο συνεχίζει να διεξάγεταιο αγώνας. Σήμερα, 37 χρόνια μετά την τουρκική εισβολή, 38% του κυπριακούεδάφους βρίσκεται υπό κατοχή. Ο αγώνας του ΄55-59 αφήνει ως παρακαταθήκημηνύματα αγωνιστικότητας. Το λαμπρό παράδειγμα του σταυραετού του Μαχαιρά πουθυσιάστηκε εθελούσια κι έγινε ολοκαύτωμα για την ελευθερία των συντρόφων του,αλλά και της Κύπρου ολόκληρης, μας αφήνει κληρονομιά τη δική μας μαχητικότηταγια να διώξουμε τον Τούρκο δυνάστη. Οι μαθητές που διαδήλωναν στους δρόμους μάςλένε πολλά. Τότε οι νέοι δεν είχαν τίποτα, αλλά αγωνίζονταν για κάποιο σκοπό.Σήμερα οι νέοι έχουν τα πάντα, αλλά δεν έχουν κάποιο σκοπό, γι΄ αυτόεκτονώνονται και τα «σπάνε» στα γήπεδα κι όχι μόνο. Ίσως οι μεγάλοι με τοπαράδειγμά τους, στα πλαίσια του καταναλωτικού τους οράματος, να μην τουςέδωσαν ως μήνυμα ζωής την πίστη σε κάποιο αγαθό, μη υλικής μορφής όπως ηΑξιοπρέπεια και η Ελευθερία στη σωστή της διάσταση, για την οποία αγωνίζονταντότε οι νέοι.
Ακόμη, ως αποτέλεσμα του Αγώνα η Ένωση δεν έγινε κατορθωτήούτε και σήμερα τα ιστορικά δεδομένα την επιτρέπουν. Δεν παύουμε, όμως ναδιατηρούμε την ελληνική μας ταυτότητα διαμέσου της ελληνικής γλώσσας καιιστορίας, δηλαδή, του ελληνικού πολιτισμού μας, αλλά και διαμέσου των δυναμικώναγώνων μας. Κύρια, στην παρούσα ιστορική στιγμή επιβάλλεται όσο ποτέ ενότητα κιομοψυχία στο εσωτερικό μέτωπο. Είμαστε ένα κράτος υπό κατοχή κι η τουρκικήαπειλή δεν παύει να υπάρχει. Αν, για ακόμη μια φορά, κυριαρχήσει το ολέθριοσαράκι της διχόνοιας, που διαχρονικά χαρακτηρίζει τον ελληνισμό, θα είναι τοτσουνάμι που θα μας αφανίσει.
*Η Μαρία Χατζηνικόλα είναι φιλόλογος
*Η Μαρία Χατζηνικόλα είναι φιλόλογος
Φιλελεύθερος,01/04/2012
