Κρίσεις περί την κρίσιν και κλήσις προς μετάνοιαν.
Και πάλι ο λόγος γύρω από την κρίση τηνοικονομική, αφού αυτή είναι το κύριο, το φλέγον θέμα, που απασχολεί όλους,μικρούς και μεγάλους, άρχοντες και λαόν. Το θέμα έχει καταντήσει σχεδόνκαθημερινός εφιάλτης. Βασανιστικά προβάλλουν τα ερωτήματα: Τι θα γίνει με τηνκρίση; Πού θα πάει αυτή η κατάσταση; Πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα; Και ηΕκκλησία, βέβαια, δεν μπορεί να μείνει αδιάφορη μπροστά σ’ αυτή την κατάσταση,αλλά είναι υποχρεωμένη να επανέρχεται «πάλιν και πολλάκις» στο ίδιο θέμα,προκειμένου να στηρίξει τα τέκνα της, να τα παρηγορήσει, να βοηθήσει στοξε-πέρασμά της. Η κατάσταση είναι πράγματι κάτι περισσότερο από τραγική. Ανησυχία,αγωνία, αβεβαιότης, οργή, αγανάκτησις, συλλαλητήρια σε πανελλήνιο επίπεδο, συγκρούσεις,τραυματισμοί, ανεργία, φτώχεια, χαράτσια το ένα μετά το άλλο, τραγικά αδιέξοδα,απελπισία, κυριαρχούν παντού. Αναστατωμένη η Ελλάδα, καθώς η κρίση αντί να υποχωρήσει,διαρκώς επιδεινώνεται με όλα τα συνεπακόλουθά της. Σε κατάσταση αγωνίας ο λαόςμας, καθώς αντιμετωπίζει το φάσμα της οικονομικής καταρρεύσεως, τηςολοκληρωτικής χρεοκωπίας.
Ωστόσο όλα αυτά, τα θλιβερά γεγονότα θαπρέπει, νομίζω, να αποτελέσουν πρόκληση για μιά αυτοκριτική και πρόσκληση γιαμιά αναθεώρηση της όλης πνευματικής μας πορείας και ως άτομα και ως Έθνος.Ευθύς εξ’ αρχής πρέπει να τονίσουμε, ότι το τραγικό αδιέξοδο, στο οποίοβρισκόμαστε δεν λύνεται ούτε με την επανάσταση των αγανακτισμένων, ούτε με τηνοργή των απελπισμένων, ή τουλάχιστον μόνον με αυτά. Όπως κατά κόρον έχειεπισημανθή, η οικονομική κρίση, που διέρχεται η πατρίδα μας, είναι καρπός καιαποτέλεσμα ηθικής και πνευματικής κρίσεως. Αυτή την πραγματικότητα πρέπει πρίναπό όλα να συνειδητοποιήσουμε άρχοντες και λαός, διότι από εδώ ξεκινάει ηθεραπεία του κακού, η ανάκαμψη από την κρίση. Είναι πλέον κοινή διαπίστωσηόλων, ότι η σύγχρονη ελληνική κοινωνία, έχει διαβρωθεί επικίνδυνα σε όλους τουςτομείς του εθνικού και κοινωνικού μας βίου, ιδιαίτερα τις τελευταίες δεκαετίες.Δυστυχώς η ασωτία, η σπατάλη, η αποστασία από τον Χριστό και την Εκκλησία,έλαβαν κυρίαρχη θέση στη ζωή μας. Περιφρονήσαμε αιώνιες αρχές και αξίες,παραδοθήκαμε στην ευμάρεια, στον εύκολο πλουτισμό, στην υπερκατανάλωση, στηναδικία και πλεονεξία, στις μίζες και δωροδοκίες, στην διασπάθιση του δημοσίουχρήματος, άρχοντες και λαός. Απορροφημένοι από την χαύνωση του ευδαιμονισμούκαι μεθυσμένοι από το αγαθό της πολιτικής μας ελευθερίας, ξεπουλήσαμε τονπολύτιμο θησαυρό της ελληνορθοδόξου παραδόσεώς μας. Χλευάσαμε και υβρίσαμε κάθεέννοια αρετής και φιλοπατρίας, ανυψώσαμε ως υπέρτατη αξία στη ζωή μας το χρήμα.Δεν μπορέσαμε δυστυχώς να αξιολογήσουμε δεόντως την αξία αυτού του θησαυρού.Ίσως επειδή, όπως παρατηρεί εύστοχα κάποιος πνευματικός άνθρωπος, βαθύςανατόμος της ελληνικής πραγματικότητος, κληρονομήσαμε το αγαθό της ελευθερίαςαπό τους προγόνους μας, χωρίς να καταβάλουμε κόπους, αγώνες και θυσίες, για νατην αποκτήσουμε. Οι πρόγονοί μας, που αγωνίστηκαν και αφού έχυσαν ποταμούς αιμάτων, μας τηνπαρέδωσαν ως πολύτιμο θησαυρό, αυτοί γνωρίζουν τι σημαίνει ελευθερία.
Με κάθε τρόπο επιδιώξαμε να αποθήσουμετην Εκκλησία, την μάνα, που μας γέννησε, αυτή που πρωτοστάτησε, που υπήρξε ηψυχή του Έθνους στους αγώνες του για την απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό,στο περιθώριο της προσωπικής και κοινωνικής μας ζωής. Ώ της αχαριστίας ημών τωνΝεοελλήνων! Και μέχρι σήμερα δεν παύουμε να την υβρίζουμε, να την πολεμούμε μεαντιχριστιανικούς νόμους και να την καταληστεύουμε με διάφορες προφάσεις, ενώαυτή εξακολουθεί να μας ευεργετεί. Περιφρο-νήσαμε και παραφρονήσαμε. Με τα ίδιαμας τα χέρια καταστρέψαμε τους εαυτούς μας. Επειρεασμένοι και διαποτισμένοι απότην κυρίαρχη ιδεολογία της Νέας Εποχής, που προβάλλεται κατά κόρον από τα ΜΜΕ,ως το νέο επιτυχημένο μοντέλο ζωής, ψηφίσαμε άθεα νομοθετήματα, διαλυτικά τουθεσμού της οικογενείας και της παιδείας, το ένα μετά το άλλο. Και τώρακινδυνεύουμε να χάσουμε και την ίδια την εθνική μας ελευθε-ρία. Ήδη βρισκόμαστεεν μέρει υπό την κατοχή ξένων δυνάμεων, υπό τον έλεγχο των δανειστών μας. Είναιόντως αξιοδάκρυτο το κατάντημά μας, για το οποίο όμως φταίμε όλοι μας, άρχοντεςκαι λαός. Πώς αυτή η πατρίδα, που κάποτε έστησε παρθενώνες, που δίδαξε στουςλαούς την φιλοσοφία και την δημοκρατία, που γέννησε Θερμοπύλες και Μαραθώνες,αθάνατες σελίδες δόξης, έφτασε στο κατάντημα να γίνει περίγελως όλου τουκόσμου, «μυκτηρισμός και χλευασμός τοις κύκλω ημών» (Ψαλ. 78,4) κατά τονπροφήτη, όπου την υβρίζουν και την φτύνουν με περιφρόνηση όλοι οι λαοί της γής;Δεν τολμώ να πιστεύσω, ότι εμείς οι Νεοέλληνες θα αποδειχθούμε τελικά ανάξιοιαπόγονοι ενδόξων προγόνων.
Μπροστά λοιπόν σ’ αυτή την τραγικήκατάσταση, όπου η πατρίδα μας φαίνεται να συνθλίβεται και να καταρρέει κάτω απότο βάρος της πνευματικής και οικονομικής της χρεωκοπίας, δεν θα πρέπει, βέβαιανα απελπιστούμε, ούτε να παραδοθούμε μοιρολατρι-κά στα επερχόμενα κακά προςμεγίστην χαράν των προαιωνίων εχθρών και ασπόνδων φίλων της. Ένας δρόμοςανορθώσεως υπάρχει, η μετάνοια. Καιρός να μετανοήσουμε. Να παραδεχθούμε τηνενοχή μας. Και αυτοί που «τα φάγανε μαζί» και αυτοί που δεν τα φάγανε, αλλάέχουν την ίδια νοοτροπία με τους άλλους και θα κάνανε το ίδιο, αν ήταν στη θέσητους, να ομολογήσουμε την ήττα μας. Με γενναιότητα και ειλικρίνεια, όλοι μαςάρχοντες και λαός, να πάρουμε την σταθερή απόφαση να επιστρέψουμε πίσω, όπως οάσωτος υιός της παραβολής, στην πνευματική ελευθερία, στην οποία μας καλεί ηαγία μας Εκκλησία. Να επαναξιολογήσουμε και να εγκολπωθούμε τον πνευματικό καιεθνικό μας πλούτο, την πνευματική μας κληρονομιά. Να αναβαπτιστούμε στα νάματατης Ορθοδόξου πίστεώς μας. Να εμπνευστούμε από την ένδοξη εθνική μας ιστορία,από τα ηρωϊκά κατορθώματα των προγόνων μας και να παύσουμε να την διαστρέφουμεμαζοχιστικά, για να εξυπηρετήσουμε κάποιες πολιτικές σκοπιμότητες. Πρέπει τώρανα επιστρέψουμε, χωρίς αναβολή.
Ως Έθνος και άλλες φορές στο παρελθόνπεράσαμε παρόμοιες ή και χειρότερες καταστάσεις. Και πάντοτε ο Θεός μας έσωζεως εκ θαύματος. Η ιστορία του Έθνους μας μοιάζει με την ιστορία του Ισραηλιτικούλαού στην εποχή της Παλαιάς Διαθήκης. Όσες φορές ο Ισραήλ αποστατούσε από τιςεντολές του Θεού και παρασυρόταν στην ειδωλολατρεία, ο Θεός παραχωρούσε ναέρθουν στον εκλεκτό λαό του δεινά και συμ-φορές από άλλους λαούς, για να τονπαιδαγωγήσει και να τον φέρει σε μετάνοια. Το ίδιο γίνεται και τώρα. Όλη αυτή ησκληρή δοκιμασία, που διέρχεται τώρα η πατρίδα μας είναι μιά παιδαγωγία τουΘεού εξ’ αιτίας της αποστασίας μας. Παραχωρεί ο Θεός να δοκιμαστούμε επειδή μαςαγαπά. Και μας αγαπά, διότι τα χώματα, στα οποία πατούμε είναι ποτισμένα μεαίματα μαρτύρων και ηρώων της πίστεως. Είναι ποτισμένα με τους ασκητικούςιδρώτες πλήθους οσίων και ασκητών. Στρατιές αγίων και πατέρων της Εκκλησίας,που λαμπρύνουν και κοσμούν την θριαμβεύουσα Εκκλησία, έζησαν και αγίασαν τηνχώρα αυτή. Και όλοι αυτοί οι άγιοι συνεχώς πρεσβεύουν με θερμές δεήσεις για τηνΕλλάδα. Πιστεύω, ότι ο Θεός δεν θα μας αφήσει να χαθούμε παρά την αποστασία καιτην αθλιότητά μας. Αρκεί να μετανοήσουμε. Ας παύσουμε να ελπίζουμε στα μνημόνια,τα μεσοπρόθεσμα, στους Τροϊκανούς και τους τοκογλύφους της Λέσχης τουΜπίλντεμπεργκ. Η πείρα πρέπει κάποτε να μας διδάξει. Το πάθημα να γίνει μάθημα.Ας στηρίξουμε τις ελπίδες μας μόνο στον Χριστό. Όσα μνημόνια και δανειακέςσυμβάσεις και αν υπογράψουν ξενόδουλοι κυβερνήτες μας, που υπηρετούν ξένασυμφέροντα, δεν θα κατορθώσουν τίποτε. Μας απειλούν να μας διώξουν από την ζώνητου Ευρώ. Ας μας διώξουν. Η μεγάλη συμφορά δεν είναι, αν θα βγούμε από την ζώνητου Ευρώ, άλλα αν θα βγούμε από την ζώνη της Χάριτος του Θεού. Μας εκβιάζουν,ότι δεν θα μας δώσουν το πακέτο της 6ης δόσεως, αν δεν τηρήσουμε τους όρους,που αυτοί θέτουν και οι οποίοι γίνονται όλο και πιό δυσβάσταχτοι και απάνθρωποι.Και τρέμουμε σ’ ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Ας μην μας την δώσουν. Η μεγάλη συμφορά δεν είναι, αν θαχάσουμε την 6η δόση, αλλά αν θα χάσουμε την δωρεά της Χάριτος του Θεού. Ο Θεόςέχει την δύναμη να αναστήσει και πάλι την Ελλάδα μέσα από τις στάχτες και ταερείπεια, όπως έγινε και άλλοτε στο παρελθόν. Αρκεί να μετανοήσουμε.
