Οι Δέκα Παρθένες
Τουδρ. Θεολογίας Αχιλλέα Πιτσίλκα
«Τηαγία και Μεγάλη Τρίτη της των Δέκα Παρθένων παραβολής μνείαν ποιούμεθα»
ΤηΜ. Τρίτη η Εκκλησία μας υπενθυμίζει στους πιστούς την παραβολή των ΔέκαΠαρθένων, για να παρακινήσει τον καθένα μας σε εγρήγορση και να τονπροετοιμάσει στην υπάντηση του Κυρίου, δηλαδή στη σωστή συμμετοχή στο μυστήριοτης Θείας Ευχαριστίας. Όπως, δηλαδή, ένας σαλπιγκτής κατά της ώρα της μάχηςσαλπίζει συνεχώς ενθουσιώδη σαλπίσματα, παρακινώντας στους αγώνες, κατάπαρόμοιο τρόπο και η Εκκλησία προτρέπει με τους εξαίσιους ύμνους των μελωδώντης στην εγρήγορση και την προετοιμασία για τις πνευματικές μάχες, τονίζονταςιδιαίτερα τα εξής:
1) Ότι ο Νυμφίος (δηλ. ο Χριστός) θαέλθει ξαφνικά
«Ιδούο Νυμφίος έρχεται», λέγει με τον εξαίσιο ύμνο της, «εν τω μέσω της νυκτός»,επαναλαμβάνοντας, θα έλεγε κανείς, τα λόγια της παραβολής του Κυρίου «Ιδού οΝυμφίος, εξέρχεσθε εις απάντησιν Αυτού» (Ματθ. 25, 6).
2) Ότι είναι μακάριος κάθε πιστός πουγρηγορεί
«Καιμακάριος ο δούλος», λέγει ο ύμνος στη συνέχεια, «ον ευρήσει γρηγορούντα» οΝυμφίος της Εκκλησίας. Για τούτο είναι μακάριος κάθε πιστός που γρηγορεί καιπολλαπλασιάζει το τάλαντο «ως οικονόμος πιστός της χάριτος του Θεού, ώστε ναέχει, κατά τον ποιητή, «καιομένην λαμπάδα την εξ αρετών» κατά την ημέρα τηςκρίσης και να ακούσει εκείνη τη γλυκύτατη δεσποτική φωνή, δηλαδή το «είσελθεδούλε εις την χαράν του Κυρίου σου».
3) Ότι είναι ανάξιος της βασιλείαςκάθε ράθυμος
«Ανάξιοςδε πάλι», λέγει ο υμνωδός, «ον ευρήσει ραθυμούντα». «Ο της ψυχής ραθυμίανυστάξας», δηλ. «ου κέκτηται καιομένην λαμπάδα την εξ αρετών». Δεν έχει δηλ.προμηθευτεί το «έλαιον» της θείας χάριτος με την καλλιέργεια των ταλάντων πουτου χάρισε ο Θεός. Διά τούτο κατά την ημέρα της κρίσης το πρόσωπό του θα είναισκοτεινό και κινδυνεύει να μην τον αναγνωρίσει ο Κύριος και να μείνει έξω απότον Νυμφώνα της βασιλείας του Χριστού.
«Τιραθυμείς», λέγει για τούτο ο ποιητής, «αθλία ψυχή μου; Τι φαντάζει ακαίρωςμερίμνας αφελείς; Τι ασχολεί προς τα ρέοντα; Εσχάτη ώρα εστίν απ’ άρτι καιχωρίζεσθαι μέλλομεν των ενταύθα. Έως καιρόν κεκτημένη, ανάνηψον».
Γιανα μη μείνει λοιπόν κάθε πιστός έξω από τον Νυμφώνα της Βασιλείας, ο Κύριοςσυνέστησε να σπεύδει ο καθένας, εν όσω βρίσκεται στη ζωή αυτή, προς τουςπωλούντας το «έλαιον» της θείας χάριτος, εξομολογούμενος τα αμαρτήματά του, σαντον άσωτο γιο και καλλιεργώντας τα τάλαντα. Με τον τρόπο αυτό και κατά τουςΠατέρες της Εκκλησίας πτεροφυεί και πετά στα ύψη της απάθειας και της αγάπηςκαι πιάνοντας το «χέρι» του Θεού, που κατέρχεται από τον ουρανό, εγγράφεται ήδηστους πολίτες της βασιλείας Του. Για τον ίδιο δε λόγο οι Άγιοι συνιστούν καιτην ανάμνησιν του τέλους λέγοντας:
«Τηνώραν ψυχή του τέλους εννοήσατο και την εκκοπήν της συκής δειλιάσασα, το δοθένσοι τάλαντον φιλοπόνως εργάσας ταλαίπωρε, γρηγορούσα και κράζουσα: Μη μένωμενέξω του Νυμφώνος Χριστού»
Ελευθερία/10/04/2012
