Κων/νος Κουκίδης: Ο εθνομάρτυρας τηςΑντίστασης
Απότον Γεώργιο Ν. Ξενόφο
Ότανστις 27 Απριλίου του 1941 τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής μπήκαν στην Αθήνα, ηπρώτη του δουλειά ήταν να στείλουν ένα απόσπασμα υπό τον ταγματάρχη Peter Jacobyκαι τον λοχαγό Georg Ebsnits να ανέβει στον ιερό βράχο της Ακρόπολης για νακατεβάσει την ελληνική σημαία και στη θέση της να υψώσει τη γερμανική(σβάστικα). Ο επικεφαλής του γερμανικού αποσπάσματος ζήτησε από τον εύζωνο πουφρουρούσε τη σημαία μας, να την κατεβάσει. Κι αυτός, ψυχρός, άτεγκτος καιαποφασισμένος... απλά αρνήθηκε!
Μιαξερή διαταγή του επικεφαλής τους, έκανε έναν στρατιώτη να κινηθεί, ενώ οισυνάδελφοί του κρατούσαν ακίνητο τον εύζωνο, απειλούμενο με τα προτεταμέναπολυβόλα και περίστροφα. Ο Ναζί υπέστειλε κανονικά την ελληνική σημαία, τηδίπλωσε προσεκτικά και σαν εκδήλωση φιλίας και εκτίμησης (έτσι είχε αποφασίσειη προπαγάνδα του), την παρέδωσε στον εύζωνα...
Την πήρε το παλικάρι ατάραχα, κιεπειδή δεν είχε κάποιον δικό του να την παραδώσει, τυλίχτηκε μ’ αυτήν καιμπροστά στα μάτια των έκπληκτων Γερμανών, πριν καλά – καλά προλάβουν νααντιδράσουν, έτρεξε προς τη θέση Καλλιθέα της Ακρόπολης, πήδησε στο κενό, απόύψος 60 μέτρων, και κομματιάστηκε στα σκληρά ριζόβραχα του ιερού βράχου. Και βάφονταςτο εθνικό μας σύμβολο με το τίμιο αίμα του, άφησε άφωνους και συγκλονισμένουςτους παριστάμενους Γερμανούς, αναλογιζόμενους με τι είδους ανθρώπους έχουν ναπαλέψουν. Στις 9 Ιουνίου η είδηση δημοσιεύθηκε στην Daily Mail με τίτλο: «AGreek carries his flag to the death» (Ένας Έλληνας φέρει τη σημαία του έως τονθάνατο). Ο εύζωνας από τον Πόντο, με τον θάνατό του και με τον τρόπο που έγινε,κατέστη κήρυκας και σημαιοφόρος της ελληνικής Αντίστασης. Άμεσα ήταν τααποτελέσματα της θυσίας του και στη γερμανική εξουσία, η οποία, παρ’ όλη την ενγένει φυλετική ψυχρότητά της, δεν έμεινε ασυγκίνητη. Αποφάσισε αμέσως όπως,τόσο στο βράχο της Ακρόπολης, όσο και στο Δημαρχείο της Αθήνας, ν’ ανεμίζειελεύθερα η γαλανόλευκη δίπλα στο μισητό σύμβολο του κατακτητή. Και σε λίγο, τομέτρο αυτό επεκτάθηκε σε όλα τα ελληνικά δημόσια κτίρια.
Αυτόίσχυσε σ’ όλη τη διάρκεια της κατοχής και μόνον στην Ελλάδα! Για την αυτοθυσίατου Κων/νου Κουκίδη υπάρχουν πολλές μαρτυρίες. Τον είδε να πέφτει ο ΚυριάκοςΓιαννακόπουλος, μικροπωλητής τσιγάρων, ο παγοπώλης της περιοχής, που αμέσωςενημέρωσε τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών κ. Χρύσανθο, κι εκείνος με τη σειρά του τοκαταχώρησε στο ημερολόγιό του την 27η Απριλίου 1941. Σ’ αυτόν τον νέο –εθνομάρτυρα – αιώνιο φρουρό του Παρθενώνα – κανένα σημάδι δεν φανερώνει τηγενναία ιστορική του παρουσία. Δεν θα έπρεπε η πατρίδα «ευγνωμονούσα» να δώσειτο όνομά του σε κάποιο δρόμο και στο χώρο της θυσίας του να τοποθετήσει τονανδριάντα του, διδάσκοντας τις μελλοντικές γενιές, ότι αξίζει και τη ζωή του ναδίνει κανείς για το ιερό αυτό πανί, σύμβολο της ελευθερίας και της αγάπης στηνεκκλησία και την πατρίδα; Σύμβολο, που, για να μπορεί να κυματίζει αγέρωχα, οιπατεράδες μας έχυσαν ποτάμια το αίμα τους; Άραγε ποια σχέση μπορεί να υπάρξειμεταξύ Κων/νου Κουκίδη και των σύγχρονων «Εφιαλτών» που επιδεικτικά καίνε τησημαία μας, αλλά και αυτών που ανέχονται αυτές τις καταστάσεις; Μην μαςξενίζει, το ότι γίναμε ο περίγελος των ξένων και χαιρέκακα χειρονομούν απρεπώςσε βάρος μας; Ο φθόνος και η ζήλεια αυτών κατέτρωγε τα σωθικά τους. Αλλ’ όσοεμείς «περπατούσαμε ευσχημόνως» και τιμούσαμε τα ιερά και τα όσια όλα αυτάοι... κύριοι «είχαν την ουρά στα σκέλια». Από τότε όμως που ο μαμμωνάς (τοχρήμα, η εύκολη ζωή) αντικατέστησε Θεό και πατρίδα και ο αφελληνισμός αποτελείκύριο σκοπό μας πήραμε τον κατήφορο! Ω, τι ξεπεσμός! Δεν είναι όμως ποτέ αργά.«Το σφάλεσθαι ανθρώπινο». Καιρός πλέον έμπρακτης μετάνοιας. Και η μετάνοιαεκδηλώνεται με την επιστροφή στις ρίζες μας και τα ιδανικά μας. Απόδοση τιμώνσ’ εκείνους που το αξίζουν, όπως στον ηρωικό Κων/νο Κουκίδη, του οποίου ηφιλοπατρία – όντως ξεχωριστή – πρέπει να περάσει στα σχολικά εγχειρίδια και ναδιδάσκεται από τους δασκάλους με σοβαρότητα και αξιοπρέπεια. Πρέπει ναεννοήσουν οι ιθύνοντες ότι οι ήρωες εθνομάρτυρες όπως ο Κουκίδης πρέπει ναπεριβάλλονται ως πρότυπα εάν θέλουμε να επανέλθουμε στο «αρχαίο κάλλος».
Ελευθερία/ 09/04/2012
