ΕΠΑΘΕΝ ΩΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΕΣΩΣΕΝ ΩΣ ΘΕΟΣ
ΤὴνΜεγάλη Παρασκευὴ γιορτάζουμε τὸ συγκλονιστικότερο γεγονὸς ἀπὸ ὅσα εἶδε ποτὲ ὁκόσμος: τὸν σταυρικὸ θάνατο τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τὴ μεγάλη, μοναδικὴκαὶ ἀνεπανάληπτη θυσία του, διὰ τῆς ὁποίας κατορθώθηκε ἡ αἰώνια σωτηρία τοῦ ἀνθρωπίνουγένους. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ ὁ ἱερὸς εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς τὸ ἀναφέρει λιτότατα μὲ δώδεκαλέξεις: «Καὶ ὅτε ἀπῆλθον ἐπὶ τὸν τόπον τὸν καλούμενον Κρανίον, ἐκεῖ ἐσταύρωσαναὐτόν» (Λουκ. κγ΄ [23] 33).
Ἀλλὰποιὸς εἶναι αὐτὸς μπροστὰ στὸν Ὁποῖο ἡ ἀχάριστη ἀνθρωπότητα μένει ἀναίσθητη, ἐνῶ ἡἄψυχη κτίση πάσχει μαζί του, κλονίζεται καὶ πενθεῖ;Ἐπὶ τοῦξύλου τοῦ σταυροῦ εἶναι καρ φωμένος ὄχι ἁπλὸς ἄνθρωπος· ἀλλὰ τέλειοςΘεὸς καὶ τέλειος ἄνθρωπος, ὁ ΘεάνθρωποςΚύριος Ἰησοῦς, ὁ μονογενὴς Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ δημιουργὸς καὶ προνοητὴςτοῦ κόσμου. Αὐτὸ ἦταν φανερὸ καὶ ἀπὸ τὴ σύντομη ζωὴ καὶ δράση του στὴ γῆ.Καθαρότατα ὅμως καὶ σαφέστατα φαίνεται κατὰ τὸ σωτήριο Πάθος του.
Τὰσυγκλονιστικὰ γεγονότα τοῦ σεπτοῦ Πάθους του τὰ εἶχαν προκηρύξει οἱ πνευματέμφοροι προφῆτες τῆςΠαλαιᾶς Διαθήκης, τὰ προεῖπε ἐπίσης ὁ ἴδιος ὁ Κύριος στοὺς μαθητές του λίγο πρὶνἀπὸ τὴ σταυρική του θυσία. Ὅλα αὐτὰ ἦταν σαφὴς μαρτυρία ὅτι ὁ ἐπὶ τοῦ Σταυροῦκρεμάμενος εἶναι θεῖο πρόσωπο, εἶναι ὁ Σωτὴρ τοῦ κόσμου.
Ὅτιἦταν καὶ ἄνθρωπος ἀληθινὸς βεβαιώνεται ἀπὸ τὸ ὅτι ἔζησε ὡς τέλειος ἄνθρωπος μὲ ὅλα μὲν τὰ ἀδιάβληταπάθη, διότι πείνασε καὶ δίψασε καὶ κοπίασε καὶ πόνεσε καὶ πέθανε, ἀλλὰ χωρὶς ἁμαρτία.
Ἦτανὅμως ταυτόχρονα καὶ τέλειος Θεός. Ἀπόδειξη, ὅτι καὶ στὸ ἁπλὸ νεῦμα του ὑπάκουανὅλα τὰ στοιχεῖα τῆς φύσεως. Οἱ νεκροὶ ἄκουγαντὴ φωνή του καὶ ἀναζοῦσαν. Μὲ τὸ λόγοτου σώματα θεραπεύονταν ἀμέσως καὶ ψυχὲςλυτρώνονταν ἀπὸ τὴν ἁμαρτία.Ὅταν δὲ τὸ ζωηφόρο σῶμα του καρφώθηκε πάνω στὸ Σταυρό, ἔγινε ἕνας ἀνερμήνευτος ἀ πὸ τὸ ἀνθρώπινο λογικὸ συγκλονισμὸς τῶν στοιχείων τῆς φύσεως. Καὶ ἐνῶ κα τετέθη στὸ καινὸ μνημεῖο ὡς νεκρός, ἀναστήθηκε «ἐσφραγισμένου τοῦ τάφου» τὴν τρίτη ἡ μέρα ὡς Κύριος τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου.
Τέλειοςλοιπὸν Θεὸς καὶ τέλειος ἄνθρωπος. Διότι ἂν δὲν ἦταν τέλειος Θεός, γιατίσυνταράχθηκε κατὰ τὴ Σταύρωσή του ἡ κτίση; Ἂν δὲν ἦταν ἀληθὴς ἄνθρωπος, τότεποιὸν ἔδεσαν οἱ Ἰουδαῖοι καὶ ὁδήγησαν καὶ παρέδωσαν στὸν Πόντιο Πιλάτο; Ἂν δὲν ἦταντέλειος ἄνθρωπος, τότε ποιὸς ἦταν καρφωμένος πάνω στὸ Σταυρὸ καὶ ποιὸς ἔπασχε;Κι ἂν δὲν ἦταν τέλειος Θεός, ποιὸς ἔσειε τὴ γῆ καὶ ἔκρυβε τὸν ἥλιο; Τίνος τὴνπλευρὰ τρύπησε ἡ λόγχη, ἂν δὲν ἦταν τέλειος ἄνθρωπος;
Καὶτίνος ὁ θάνατος ἄνοιξε τοὺς τάφους καὶ ἀνέστησε τοὺς νεκρούς, ἂν δὲν ἦταν καὶτέλειος Θεός;Θεάνθρωπος λοιπὸν Ἐκεῖνος ποὺ πάσχει πάνω στὸ Σταυρό. Ἀλλὰ γιατί ἡσωτηρία μας πραγματοποιήθηκε ἀπὸ τὸν Θεάνθρωπο Κύριο; Μὲ τὴν παράβαση τῶνπρωτοπλάστων στὸν Παράδεισο γίναμε ἀποστάτες καὶ ἐχθροὶ τοῦ Θεοῦ ὅ λοι οἱ ἄνθρωποι.Ὁ δημιουργὸς ὅμως τοῦ ἀνθρώπου καὶ τοῦ κόσμου, μὲ τὴν «πάντα νοῦν ὑπερέχουσαν» ἀγάπητου δὲν μποροῦσε νὰ ἐγκαταλείψει τὸ πλάσμα τῶν χειρῶν του, τὴν ἔμψυχη εἰκόνατου, στὴν ἀπώλεια καὶ τὸν αἰώνιο θάνατο. Ἔτσι ἡ παναγάπη καὶ ἡ πανσοφία του ἀπέστειλεσὲ μᾶς τοὺς πλανηθέντες καὶ αἰχμαλωτισθέντες ἀπὸ τὸν δόλιο διάβολο ὡς Σωτήρα καὶΛυτρωτή μας τὸν Υἱό του.
Οὔτεἄνθρωπος ὅσο μεγάλος καὶ ἂν ἦταν, οὔτε ἄγγελος οὔτε ἀρχάγγελος μποροῦσε νὰ ἐργασθεῖτέτοιο λυτρωτικὸ ἔργο. Συγκατέβη λοιπὸν ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ ἔγινε ἄνθρωπος.Στὸ πρόσωπό του ἑνώθηκαν «ἀχωρίστως, ἀσυγχύτως, ἀτρέπτως καὶ ἀδιαιρέτως» θείακαὶ ἀνθρώπινη φύση, καὶ ἔτσι ὁ Θε άνθρωπος ἔπαθε ὡς ἄνθρωπος καὶ ἔσωσε ὡς Θεός.
Τὸπανάγιο αἷμα του «ἔπλυνε τὸν ἰὸν τοῦ ὄφεως», μᾶς καθάρισε ἀπὸ τὸ δηλητήριο τῆς ἁμαρτίας,διότι δὲν ἦταν ἁπλὸ ἀνθρώπινο αἷμα ἀλλὰ αἷμα Θεοῦ. Ἦταν αἷμα ἄπειρης ἀξίας καὶτιμῆς. Αἷμα ποὺ μόνο αὐτὸ εἶχε τὴ δύναμη νὰ μᾶς καθαρίσει ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ νὰμᾶς προσφέρει αἰώνια λύτρωση καὶ σωτηρία.
Νάγιατί ὁ μονογενὴς Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦκαταδέχθηκε νὰ γίνει καὶ ἄνθρωπος καὶ νὰ ἀναλάβει ἐπὶ τῶν ὤμων του τὴν ἁμαρτία ὡςἀντιπρόσωπός μας καὶ νὰ πάθει ὑπὲρ ἡμῶν καὶ νὰ ταπεινωθεῖ μέχρι θανάτου,«θανάτου δὲ σταυροῦ», γιὰ νὰ ἀνυψωθεῖ ἀπὸ τὴν ἔσχατη πτώση τὸ ἀνθρώπινο γένοςκαὶ νὰ φανερωθεῖ ἐπὶ γῆς ἡ δόξα τοῦ ἀπείρου Θεοῦ.
Τὸμεγαλεῖο καὶ τὴν ἄρρητη δόξα τοῦ Θεοῦ, λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος, δὲν συνιστοῦντόσο ὁ οὐρανός, οἱ ἀστέρες καὶ ἡ γῆ μὲ ὅλο τὸν πολυποίκιλο καὶ πολύ θαύμαστοκόσμο τους, ὅσο τὸ ὅτι ὁ ὑπεράπειρος καὶ ἀπειροτέλειος Θεὸς ταπεινώθηκε γιὰ μᾶς,ἔγινε ἄνθρωπος καὶ ἔζησε μεταξύ μας ὁ συνάναρχος καὶ ὁμοούσιος πρὸς τὸν Πατέρα,ὁ ἀπερίγραπτος καὶ «ἀχώρητος παντί», Αὐτὸς ποὺ συνέχει καὶ συγκρατεῖ «ἐν τῇδρακὶ αὐτοῦ» (στὴ χούφτα τοῦ χεριοῦ του) τὰ πάντα, αὐτὸς μπροστὰ στὸν Ὁποῖοφρίττουν τὰ Χερουβεὶμ καὶ τὰ Σεραφείμ! Καὶ τὸ θαυμαστότερο ὅλων: δὲν μᾶςλύτρωσε μόνο ἀπὸ τὴν κατάρα τῆς ἁμαρτίας καὶ τὸν αἰώνιο θάνα-το, ἀλλὰ μᾶς ἀνέβασεσὲ ὑπερβάλλουσα δόξα καὶ μᾶς ἔδωσε τὴ δυνατότητα νὰ γίνουμε θεοὶ κατὰ χάριν!
Ἰσόβιαλοιπόν, αἰώνια δοξολογία καὶ εὐχαριστία ἁρμόζειστὸν θεῖο Λυτρωτή μας, τὸν Ὁποῖο θὰ δοῦμε καὶ πάλι ἐφέτος «κρεμάμενον ἐπὶξύλου», «μὴ ἔχοντα εἶδος οὐδὲ κάλλος»(βλ. Ἡσ. νγ΄ 2). Δοξολογία καὶ εὐχαριστία ὄχι ἁπλῶς μὲ λόγια ἀλλὰ μὲ ἁγίαβιοτή. Μὲ ὁλόψυχη, ἔμπρακτη, πύρινη ἀγάπη πρὸς τὸ πανάγιο Πρόσωπό του. Καὶ μὲ θυσιαστικὴ ἀγάπηπρὸς τοὺς ἀδελφούς μας. Ἰδιαίτερα σ’ ὅσουςδοκιμάζονται. Αὐτὸς εἶναι ὁ ἄριστος, ὁ καθαυτὸ θεοφιλὴς τρόπος νὰ γιορτάσουμε τὰ σεπτὰ καὶ σωτήρια Πάθη τοῦΚυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.
«Ο ΣΩΤΗΡ»1-04-2012
