«Και (ο Ιησούς) επέθηκε επ’ αυτή τας χείρας∙ και παραχρήμα ανωρθώθη καιεδόξαζε τον Θεόν»
α. Μία «συγκύπτουσα» γυναίκα που επί χρόνια ήτανδιπλωμένη στα δύο, που το χώμα ήταν ο μοναδικός ορίζοντας των ματιών της,σηκώνεται και στέκεται όρθια: μπορεί και πάλι να σταθεί αντίκρυ στα πρόσωπα τωνσυνανθρώπων της, να δει και πάλι το γαλάζιο του ουρανού και να ατενίσεικατάματα τον ορίζοντά του. Ένα θαύμα που τη συγκλονίζει και την κάνει ναξεσπάσει σε δοξολογία προς τον Θεό, κι αυτό γιατί τα χέρια του Ιησού ακούμπησαν πάνω της. «Και επέθηκεν επ’ αυτή τας χείρας∙ και παραχρήμα ανωρθώθη καιεδόξαζε τον Θεόν».
β. 1. Δεν επρόκειτο γιαχέρια ενός απλού ανθρώπου, μολονότι και τα χέρια αυτά μπορούν να γίνουν χέριαιαματικά, όταν είναι χέρια ενός γιατρού, ενός φυσικοθεραπευτή, ενόςχειροπράκτη. Ποιος μπορεί για παράδειγμα να μη θαυμάσει τα «μαγικά» χέρια τουχειρουργού αγίου Λουκά του ιατρού του Ρώσου, ή τα εξίσου «μαγικά» τηςγερόντισσας Γαβριηλίας (Παπαγιάννη), με τις χειροπρακτικές μεθόδους της, ότανμαθαίνει ότι αυτά έσωσαν στην εποχή τους τόσες ζωές; Το ίδιο από την άλλη καιτο φιλικό άγγιγμα των χεριών ενός ανθρώπου μπορεί να λειτουργήσει θεραπευτικάγια τον συνάνθρωπο, όταν μάλιστα αυτός νιώθει μόνος και ανασφαλής. Πόσες φορέςκαι το απλό άγγιγμα δεν δηλώνει την παρουσία μας ως συμπαραστάτη, ως κάποιουπου χωρίς λόγια τις περισσότερες φορές θέλει να πει στον άλλο «μη φοβάσαι,είμαι μαζί σου!»
2. Στο περιστατικό τουευαγγελίου όμως για τη συγκύπτουσα γυναίκα που θεράπευσε ο Χριστός, πρόκειταιγια τα χέρια του Ίδιου του ενανθρωπήσαντος Θεού μας, Εκείνου που μέσω αυτώνσκορπούσε τη θαυματουργική ίαση και την ουράνια ευλογία. Δεν είναι μόνο τοσυγκεκριμένο περιστατικό. Σε κάθε σχεδόν θαύμα του Κυρίου, θεραπείας απόαρρώστια ή αναστάσεως εκ νεκρών, αυτά τα χέρια γίνονταν η δίοδος για να διέλθειη πανσθενής δύναμη του λόγου Του. Κι επί πλέον: είναι τα χέρια εκείνα, πουχωρίς να υφίστανται εν σαρκί ακόμη, υπαρκτά όμως με τον ανθρωπομορφισμό τηςΠαλαιάς Διαθήκης, έπλαθαν τον Αδάμ και την Εύα, δημιουργώντας τον πρώτονάνθρωπο. «Αι χείρες Σου εποίησάν με καιέπλασάν με». Και να προχωρήσουμε πιο πολύ: είναι τα χέρια που ευλόγησαντους μαθητές και τον κόσμο, την ώρα που ο Κύριος αναλαμβανόταν στους Ουρανούς,αφήνοντάς μας την ευλογία ακριβώς των χεριών Του ως την τελευταία επί γηςανάμνησή Του. «Και εν τω ευλογείν Αυτόναυτούς ανεφέρετο εις τους Ουρανούς».
3. Τα χέρια του Ιησού δενχάθηκαν με την Ανάληψή Του. Αφενός η ευλογία τους συνεχίζεται στους αιώνες,δεδομένου ότι ο Κύριος εκράτησε διαπαντός την ανθρώπινη φύση Του – ο Κύριοςκάθεται εν δεξιά του Πατρός και ως άνθρωπος και έτσι θα έλθει στη Δευτέρα Του Παρουσία«κρίναι ζώντας και νεκρούς» - αφετέρου εξακολουθούν και υφίστανται στονκόσμο «εν ετέρα μορφή»: μέσω τωνχεριών των ιερέων, οι οποίοι δανείζουν, κατά την πατερική έκφραση, τα χέριατους και το στόμα τους σ’ Εκείνον,προκειμένου Αυτός να αγιάζει διά του λόγου και της τελέσεως των μυστηρίων τουςπιστούς όλων των αιώνων. Τι άλλο είναι η ευλογία ιδίως που προσφέρει κατά τιςακολουθίες της Εκκλησίας μας ο ιερέας, παρά η ευλογία του ίδιου του Κυρίου, διάτων χεριών των μελών Του κληρικών; Κι είναι πολύ ωραίο το καταγεγραμμένοπεριστατικό από τις ιστορίες του Αγίου Όρους, σύμφωνα με το οποίο νεαρόςνεοχειροτονηθείς σε ιερέα μοναχός τελούσε τις πρώτες του λειτουργίες. Και σεμία από αυτές, που μετείχε και ο γέροντας ηγούμενός του, εξερχόμενος στην ΩραίαΠύλη για το «ειρήνη πάσι», απέφυγετην ευλογία, σκεπτόμενος ότι δεν είναι άξιος αυτός να ευλογήσει τον ηγούμενο.Και με τρόμο και έκπληξη άκουσε μέσα από το πετραχήλι του φωνή να του λέει:«Δεν ευλογείς εσύ, αλλά εγώ».
Δεν είναι όμως μόνον ταχέρια των κληρικών. Ο Κύριος ενεργεί και μέσω των χεριών όλων των πιστών Του,αφού όλοι οι βαπτισμένοι στο όνομά Του συνιστούν μέλη του σώματός Του, τηςΕκκλησίας. Κάθε δηλαδή ενέργεια των πιστών πάνω στο θέλημα του Θεού, κάθεάπλωμα των χεριών τους, για να τηρήσουν τις άγιες εντολές Του – το βλέπουμε σεόλους τους αγίους – όπως η προσφορά ελεημοσύνης για παράδειγμα, όπως τοσκούπισμα των δακρυσμένων από τη θλίψη και τον πόνο συνανθρώπων τους, είναιστην πραγματικότητα το άπλωμα των χεριών και πάλι του Ίδιου του Ιησού. Καιαντιστρόφως: κάθε κακή χρήση των χεριών, κάθε χτύπημα δι’ αυτών του συνανθρώπου, κάθε άπλωμά τους γιακλοπή αγαθών που δεν μας ανήκουν, κάθε κίνησή τους που σκοπό έχει την προσβολήτων άλλων, σημαίνει τη δαιμονική λειτουργία τους, την εκ μέρους μας πρόκληση«αναπηρίας» στον Κύριο, που Του στερούμε τη δυνατότητα η ευλογία Του να βρει έκφραση και μέσω ημών.
4. Κι εκεί πουαποκορυφώνεται η ευλογία των ιαματικών χεριών Του, εκεί που πράγματι έχουμε μίαμυστική προέκτασή Τους μέσα στον χρόνο, είναι στο μυστήριο του Ευχελαίου. Στοευχέλαιο – στο μυστήριο αυτό που διά της χρίσεως των ασθενών με έλαιοπροσφέρεται η ιαματική χάρη του Κυρίου, όταν είναι συνδυασμένη με τη μετάνοια –τι άλλο έχουμε, παρά την μέσα στους αιώνες συνέχεια του «επέθηκε επ’ αυτή τας χείρας Τουο Ιησούς»; Το προτεταμένο χέρι του Κυρίου, το γεμάτο δύναμη αγάπης καιθεραπείας, βλέπουμε κάθε φορά στο μυστήριο, και έτσι μας καλεί να το βλέπουμεπάντοτε η Εκκλησία μας. «Βασιλεύ άγιε,εύσπλαγχνε, και πολυέλεε, Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ και Λόγε του Θεού του ζώντος- ακούμε τον ιερέα να διαβάζει στην τελευταία ευχή - ο μη θέλων τον θάνατον τουαμαρτωλού, ως το επιστρέψαι και ζην αυτόν∙ ου τίθημι εμήν χείρα αμαρτωλόν επίτην κεφαλήν του προσελθόντος σοι εν αμαρτίαις και αιτουμένου παρά σου δι’ ημών άφεσιναμαρτιών∙ αλλά σην χείρα κραταιάν και δυνατήν, την εν τω αγίω Ευαγγελίωτούτω…επί την κεφαλήν του δούλου σου έκτεινον».
γ. Η ποικιλόμορφη αυτή μέσαστον χρόνο ευλογία των χεριών του Κυρίου έχει τα ίδια αποτελέσματα μεεκείνα της επί γης παρουσίας Του. Δενλειτουργεί λιγότερο, σήμερα για παράδειγμα, η θεραπευτική χάρη του Χριστού απόό,τι τότε που «επί γης ώφθη και τοιςανθρώποις συνανεστράφη». Το αποδεικνύουν τα διαρκή θαύματα που κάνουν οιάγιοί Του και γίνονται καθημερινά στην Εκκλησία Του. Και τα αποτελέσματα δενείναι άλλα από αυτό που είδε στον εαυτό της και η συγκύπτουσα του Ευαγγελίουκαι «μη δυναμένη ανανεύσαι εις τοπαντελές» επί δεκαοκτώ ολόκληρα έτη: «παραχρήμαανωρθώθη και εδόξαζε τον Θεόν». Αρκεί βεβαίως να υπάρχει ηανθρωπολογική προϋπόθεση για τηνενεργοποίηση της χάρης: η ενεργής και ζωντανή πίστη του ανθρώπου.
Ακολουθείν
