Ως Δήμαρχος Γρεβενών βρίσκομαι στη δυσάρεστη θέση ναπροπέμψω μαζί σας στην τελευταία του κατοικία τον σεβαστό σε όλους μαςσυμπατριώτη μου καθηγητή Πανεπιστημίου Στέργιο Σάκκο.
Αγαπητέ μας Στέργιο, μεγάλε μας δάσκαλε, σε ευχαριστούμεπού παρά τη μεγαλοσύνη της προσωπικότητάς σου δεν περιφρόνησες τα απόμεραΓρεβενά· τα έκλεισες μέσα στην καρδιά σου· τα αγάπησες και τα περιέφερες, όπουκι αν πήγαινες. Μέχρι και τώρα παρέμεινες δημότης Γρεβενών, αν και σεδιεκδίκησαν τόσες πόλεις.
Ομολογουμένως υπήρξες ένας αθεράπευτος Γρεβενιώτης, πούοραματιζόσουν ο,τι καλύτερο για την ιδιαίτερη πατρίδα σου. Ποτέ δεν έπαψες να ενδιαφέρεσαιγια τη δική σου Ιθάκη. Πάντοτε ήθελες να πληροφορείσαι για την ζωή τηςγενέτειράς σου και την πρόοδο των συμπατριωτών σου.
Για οποιονδήποτε συμπολίτη μας βρισκόταν σε δυσκολίαήσουν το αποκούμπι του· για όλους μας ο στηριγμός και ἡ απαντοχή μας σε κάθεδυσκολία. Ήσουν το καμάρι μας και το κόσμημά μας.
Στον τόπο που καθαγίασε με το πέρασμά του ὁ άγιος Κοσμάςο Αιτωλός και του αφιέρωσες το βιβλίο σου «Ὁ απόστολος του σκλαβωμένου Γένους»,εδώ σε βρήκε έφηβο ὁ «ηφαιστειώδης ιεροκήρυκας», κατά το δικό σου χαρακτηρισμό,π. Αυγουστίνος Καντιώτης· έκτοτε συνέδεσες την ζωή σου άρρηκτα μαζί του, όπωςμε τόση ενάργεια το καταθέτεις στο βιβλίο για τον πνευματικό σου πατέρα«Αναφορά Ευγνωμοσύνης».
Από μικρός ακόμη έδειξες τι θα γινόσουν· ήσουν γεννημένοςγια ηγέτης άλλης συχνότητας. Με ευγνωμοσύνη θυμούνται οι συγχωριανοί σου πώς,όταν Ιταλοί και Γερμανοί ήλθαν να καταλάβουν το πατρικό σου χωριό, το Πολυνέρι,εσύ 12 χρόνων παιδί μαζί με τον αδελφό σου, τον Κώστα, ήσουν μεταξύ εκείνων πούανέβηκαν με λευκές σημαίες πιο πάνω από την Αγία Παρασκευή, για να το σώσουν.
Έκανες μάλιστα και τον διερμηνέα και κατάφερες νααποσπάσεις από τα χέρια τους έναν συγχωριανό σου, πού τον οδηγούσαν στοεκτελεστικό απόσπασμα. Κι άλλοι θυμούνται ένα ξανθό παιδί, εσένα, να τρέχειΚυριακή πρωί με τα πόδια από το Κοσμάτι στον Σταυρό, να βρει παπά ναλειτουργηθεί και να προλάβει να είναι από τον όρθρο στην εκκλησία.
Σεβαστέ και χαρισματικέ μας δάσκαλε, αγάπησες τα Γρεβενάκαι τα Γρεβενά σε αγάπησαν. Για σένα δεν ίσχυε το «ουδείς προφήτης δεκτός εστίνεν τη πατρίδι αυτού». Όπου μιλούσες, γέμιζε ἡ αίθουσα ακόμη και με τις πιοαντίξοες συνθήκες.
Τα τελευταία είκοσι χρόνια επέλεξες – δείγμα κι αυτό τηςμεγάλης αγάπης σου για τα Γρεβενά- να κατασκηνώνεις στον Ζιάκα με τούςεκλεκτούς σου μαθητές· και μαζί με την αγάπη στον Χριστό και την πατρίδα τούςενέπνευσες και την αγάπη για τον τόπο μας και την φύση. Πόση ζωντάνια δίνετεστην περιοχή με τα τραγούδια σας και τις υπόλοιπες δραστηριότητές σας!Αντιλαλεί ακόμη ὁ Όρλιακας από τα μαθήματά σου.
Από σήμερα όμως, πού ο Κύριος σε κάλεσε κοντά του,αισθανόμαστε φτωχότεροι. Ελπίζουμε στην προσευχή σου για μας και στο γεγονόςότι τα πνευματικά παιδιά σου θα συνεχίσουν το έργο σου και θα πορευτούν στηνγραμμή πού εσύ χάραξες.
Διασκευάζοντας μία στροφή από το ποίημα του ΛάμπρουΠορφύρα «Δέηση για την ψυχή του Παπαδιαμάντη» θα μπορούσα να πω:
«Χριστέ μου, δώσ' του τη χαρά, τη μόνη που μπορούσε
να σου ζητήσει απάνω εκεί νοσταλγικά η ψυχή του,
κάνε το θάμα κι άσε τον να ζήσει, όπως εζούσε,
σε μία μεριά, που τάχατες να μοιάζει του χωριού του».
Καλό ταξίδι, αγαπημένε μας, δικέ μας Στέργιο!
Καλό παράδεισο! Καλή Ανάσταση!