Απριλίος 1941:Άγνωστοι ήρωες και ηρωισμοί
«του αντρειωμένου ο θάνατος θάνατος δενλογιέται»
20 Απριλίου του 1941: Οι μετέπειτα κατοχικός «πρωθυπουργός» στρατηγόςΤσολάκογλου, παρά την ρητή διαταγή του Παπάγου, για αγώνα μέχρι εσχάτων,παραδίδει τα όπλα τα ιερά στους Γερμανούς, αμαυρώνοντας έτσι την δόξα του ’40.«Η πατρίς αναμένει όπως άπαντες οι Έλληνες αξιωματικοί από του ανωτάτου μέχριτου τελευταίου βαθμοφόρου εκτελέσωσι μέχρι τέλους το καθήκον τους», έγραψει τοτηλεγράφημα του Παπάγου, στο οποίο ο δοσίλογος στρατηγός αρνήθηκε να υπακούσει.Η ανάρμοστη, για Έλληνα αξιωματικό, απόφαση της συνθηκόλογησης, προκάλεσεαπογοήτευση στους νικητές της Πίνδου. Η απογοήτευση αυτή αντικατοπρίζεται στιςεπτά αυτοκτονίες πατριωτών που αρνήθηκαν να συμβιβαστούν με την ιδέα τηςσκλαβιάς. Τα ονόματα άγνωστα, καταχωνιασμένα στο «χρονοντούλαπο της ιστορίας»,τέτοιες πράξεις ενοχλούν, κλονίζουν τον εφησυχασμός μας ο πατριωτισμός, η αγάπηγια την πατρίδα, «το υπέρ πατρίδος τελευτά», δεν έχουν θέση στην Ελλάδα τουΜνημονίου και της υποτέλειας.
9 Απριλίου 1941: Ο διοικητής της ταξιαρχίας του Έβρου, έφεδρος υποστράτηγοςΙωαν. Ζήσης, αναγκάσθηκε, υπό το βάρος της συντριπτικής υπεροχής των Γερμανών,να υποχωρήσει και να περάσει στην Τουρκία. Παρά την σχετική συμφωνία για τον μηαφοπλισμό του στρατού, οι Τούρκοι, ως συνήθως, την αθετούν και ζητούν τηνπαράδοση των όπλων. Ο γενναίος και ευαίσθητος στρατηγός, φέροντας βαρέως τηνατίμωση, που υπέστησαν αφοπλιζόμενες οι μονάδες του, λίγες ώρες αργότερα,τραβώντας το πιστόλι του, που δεν παρέδωσε, αυτοκτονεί, προκαλώντας συγκίνησηστους Έλληνες και κατάπληξη, στους ασυνήθιστους σε τέτοιους ηρωισμούς,Τούρκους. (Οι οποίοι, ειρήσθω εν παρόδω, σαν τις ύαινες που οσμίζονται τοπτώμα, κήρυξαν τον πόλεμο στους Γερμανούς, την ημέρα που αυτοί παραδίδονταν,άνευ όρων, στους Συμμάχους).
18 Απριλίου 1941: Ο πρωθυπουργός Αλ.Κορυζής, συντετριμμένος από την δυσμενήεξέλιξη του πολέμου και την επικείμενη είσοδο των Γερμανών στην Αθήνα,αυτοκτονεί, αρνούμενος την μετάβαση στο Κάιρο. Οι τελευταίες του λέξεις στουπουργικό συμβούλιο και ενώ ο βασιλίας Γεώργιος του μετέφερε τις επικρίσεις τωνΆγγλων στον πρωθυπουργό ήταν: «Μεγαλειότατε, όλος μου ο βίος είναι μία σειράπράξεων τιμίων. Υπήρξα τίμιος, τίμιος είμαι και θα αποθάνω τίμιος άνθρωπος». Αςσυγκρίνουμε την τιμιότητα και το ήθος αυτού του πολιτικού, με τις φαιδρέςπαρουσίες κάποιων τωρινών πολιτικών που «η Ελλάς ατυχήσασα ψωμίζει».
22 Απριλίου 1941: ο ταγματάρχης Κων.Βερσής, διοικητής της 8ηςΜοίρας Πυροβολικού, της 8ης Μειραρχίας πεζικού, αυτοκτονεί, όταναναγκάζεται να παραδώσει τα τιμημένα όπλα. Ο διοικητής της Μεραρχίας στρατηγόςΚατσιμήτρος στο βιβλίο του «η Ήπειρος προμαχούσα», γράφει: «Μετά την παράδοσιντων πυροβόλων, συντετριμμένος ψυχικώς και με κατασπαραγμένη την ευγενικήνκαρδίαν του, συνεκέντρωσε τους άνδρας του και ωμίλησεν εις αυτούς λίανσυγκεκινημένος, παρηγοριών οιονεί αυτούς δια τον αποχωρισμόν των από ταπυροβόλα των, τα οποία τοσάκις κατακεραύνωσαν τον αντίπαλον. Εν τέλει δεν μετ’αυτών έψαλλον τον Εθνικόν Ύμνον, μεθ’ ο ούτος απομακρυνθείς ολίγον και εξαγαγώντο περίστροφον του εβλήθη εις την κεφαλήν και έπεσεν». Τελευταία του φράση«Ζήτω η αιωνία Ελλάς» και έπεσεν…
2 Μαΐου 1941:Η Πηνελόπη Δέλτα, κόρη του εθνικού ευεργέτη Εμμ. Μπενάκη, ακούγοντας στοραδιόφωνο της, ότι «η πρωτεύουσα περιέρχεται εις χείρας των κατακτητών»,παίρνει δηλητήριο και αυτοκτονεί. Η γυναίκα που ανέθρεψε και γαλούχησε γενεέςΕλλήνων με τα άφθαστα παιδικά λογοτεχνήματά της («Τα μυστικά του βάλτου», «Γιατην Πατρίδα»), κηδεύεται την επόμενη μέρα από τον φίλο της, ηρωικό ΑρχιεπίσκοποΑθηνών Χρύσανθο. Στην ταφόπετρα της χαράχτηκε, σύμφωνα με την τελευταίαεπιθυμία της, μόνον μια λέξη: Σιωπή. Σιωπή, λοιπόν, «Για την Πατρίδα» πουεισέρχεται στην Μεγάλη Εβδομάδα της.
Λοχαγός Ευαγγ. Νομικός, από τιςΚυκλάδες, αυτοκτόνησε στο Ριζό της Μακεδονίας, για να αποφύγει την αιχμαλωσίααπό τους Γερμανούς.
Εφ. Ανθυπολαχαγός Νικόλας Πάππης,από την Χίο, αυτοκτονεί έξω από το νοσοκομείο των Καμμένων Βούρλων, όταν είδετους Γερμανούς να πλησιάζουν.
(Για τους δύο ήρωες δεν βρήκαπερισσότερες πληροφορίες. Μνημονεύονται μόνον στο βιβλίο του δημοσιογράφουΤ.Κοντογιαννίδη «Ήρωες και Προδότες στην κατοχική Ελλάδα» εκ. Πελασγός, Αθήνα1998, σελ 13)
Άφησα επίτηδες τελευταίο τονΚ.Κουκκίδη. κανείς δεν ξέρει που γεννήθηκε. Ήταν απλώς ένα προσφυγόπουλο, παιδίΠοντίων που μετά την μικρασιατική καταστροφή του ’22, ζήτησαν καταφύγιο σταπρογονικά χώματα. Ίσως να γεννήθηκε εδώ, ίσως και στην «πέραν του ΑιγαίουΕλλάδα». Ποιος είναι; Είναι ο φρουρός της γαλανόλευκης στον Ιερό Βράχο τηςΑκροπόλεως, που αυτοκτόνησε πέφτοντας στο κενό, όταν οι Γερμανοί, ταπεινώνονταςτο εθνικό μας σύμβολο, ανήρτησαν την σβάστικα. Και όμως το γεγονός αυτό, παράτις σχετικές μαρτυρίες, αμφισβητείται. Ο Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος, στην σελίδα376 των Απομνημονευμάτων του σημειώνει: «ο έλλην φρουρός της ελληνικής σημαίαςτης Ακρόπολεως μη θελήσας να παραστεί μάρτυς του θλιβερού θεάματος της αναρτήσεωςτης εχθρικής σημαίας, ώρμησεν εκ της Ακροπόλεως ως και εκρημνίσθη φονευθείς.Εκάθησα εις το γραφείον μου περίλυτος μέχρι θανάτου και δακρύων». Η εφημερίδα DAILY MAIL, Λονδίνο 9-5-1941, έγραψε: «…ΟΚ.Κουκκίδης, Έλληνας στρατιώτης, φύλαγε την γαλανόλευκη ελληνική σημαία στηνΑκρόπολη στην Αθήνα, όταν μία ομάδα ενόπλων Ναζί, τον πλησίασε. Κρατούσαν τηνσβάστικα στα χέρια τους. Κατέβασε την σημαία, του είπαν και ανέβασε την δικήμας. Ο Κώστας δεν ήξερε την γλώσσα τους, μα κατάλαβε. Έσφιξε τα δόντια του,έλυσε το σχοινί και άρχισε να την καταβάζει. Αμίλητος… Ύστερα κοντοστάθηκε γιαμια στιγμή, κάρφωσε τα μάτια του στον επικεφαλής Γερμανό και απότομά μ’ ένασάλτο βρέθηκε επάνω στον διπλανό βράχο, τυλίχτηκε με την σημαία και ρίχτηκε απότις ύψους 200 ποδών επάλξεις». (Το γεγονός διασώζει και ο Ν.Χάμμοντ στο βιβλίοτου» με τους αντάρτες 1942-44», εκδ.Ευρωεκδοτική, σελ.12). Τώρα γιατίαμφισβητείται; Προφανώς γιατί ο Κουκκίδης δεν ήταν μέλος κάποιας οργάνωσης ήπαράταξης, που μονοπώλησε αργότερα τον αντιστασιακό αγώνα.
Αν ήταν αριστερός οι μποές πλατείεςκαι λεωφόροι των ελληνικών πόλεων θα έφεραν το όνομα του…
Εδώ τελειώνει το μνημόσυνο των επτάηρώων. Μπορεί να είναι ξεχασμένοι, αλλά όπως έλεγε και ο Ακαδημαϊκός Σπ.Μελάς:…οι σύγχρονοι μπορεί να ξεχνούν, μα οι μεγάλες ψυχές ποτέ δεν χάνονται. Τιςπαίρνει στα φτερά της η Δόξα».
